[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Biketoberfest 2009

[Ta2 Gerrit]

Het is weer een Chevy Suburban geworden, weer een LT, uiteraard een volle tank, 2400 mijlen op de klok, en Petrolblue.
Maar nu wel met lederen stoelen en climate control, een heel systeem met digitale displays voor voor en achter die helemaal separaat in te stellen zijn op een freezing 60F =D>

De Executive uitvoering, zeg maar. Dus toch een vorm van trupgrade :mrgreen:



En nu maar afwachten wat we over twee dagen weer krijgen ;-)

[pascalbrouwers]

Vraag aan Gerrit

Hey Wat heb jij gedaan tijdens je vakantie

Antwoord van Gerrit

Oh iedere dag een upgreetje gaan halen bij alamo :-\", anders verveelt dat zo iedere dag dezelfde bak.

Vraagje aan Gerrit
Waar kom je morgen mee thuis

Ja gerrit waar blijft dat antwoord$ :-D:-D:-D:-D.

En als je vanavond Jack Daniel´s tegen komt doe hem de groetuh.

nog een fijne vakantie.
Pascal

[vondutchga]

Gerrit, was inderdaad gezellig gisterenavond, nieuwe suburban ziet er weer goed uit.

Zit er al een deugniet sticker op??? Zal kijken of ik zaterdag wat MGD naar Daytona kan brengen

[Ta2 Gerrit]

Ja hoor, hij is al weer bestickerd, al wordt het krap.
Ik kan nog max. 2x van auto wisselen, en dan zijn de clubstickers op :-)

Maar deze houdt het nog wel en paar dagen vol, denk ik. CU Saturday!

[Ta2 Gerrit]

Woesdag 14-10-2009

Vroeg er in, vroeg er uit, dat is dan weer een voordeel. Al moet ik bekennen dat de drukkende warmte, met “record highs” zelfs invloed heeft op het weldadige lichaam van de auteur dezes.
Ik slaap soms zelfs meer dan 6 uur aan een stuk, iets wat normaal al zelden voorkomt, maar zeker op vakantie een uitzondering is. Maar vandaag zie ik het vroege nieuws weer een paar keer voorbij komen.

Na de ochtendrituelen stappen Marcel en ik in het warme witte monster om onze vrienden van Alamo maar weer eens op te zoeken. Wederom via de 528, korter en goedkoper in tol dan de 417, belanden we bij de “rental car returns” op Orlando International Airport, waar we direct weer in de rij gewezen worden door een Alamo/National medewerker.
We proberen hem duidelijk te maken dat we niet “returnen” maar het “no habla ingless” maakt het niet makkelijker. “Station manager” en “office” zijn abracadabra voor de beste man, maar “oficina” (Marcel en ik hebben allebei een Lanzarote verleden, en dan blijft er wel eens wat hangen) doet de man wakker worden, en we mogen door.

Twee stationmanagers controleren de auto en komen tot de conclusie dat de airco niet goed is, iets wat we twee minuten daarvoor al uitgelegd hadden. No problemo, en nadat de milage-stand en de tankinhoud (165 mijl gebruikt, en een kwart tank benzine) opgeschreven waren, werd er een nieuwe Chevy Suburban aangerukt.
Kompleet met koude lucht, en in de kofferruimte een surfboard en een kilo zout (??) van de vorige bestuurder. Die geven we aan Alamo-Juan, en met een nieuw contract vertrekken we in dit donkerblauwe monster, die nog luxer uitgevoerd is dan The Great White.
Alleen al om de ijskouwe lucht aan te sturen is al een cursus nodig, zo veel knopjes, en de ruime zetels zijn van leder. Het kon slechter.

Al met al is het vlot verlopen, en we zijn op tijd weer thuis. Daar misbruiken we het zwembad nog even en gaan dan op oorlogspad. Eerst droppen we de dames achter de linies van M&M bij de Florida Mall, en dan gaan we met een omtrekkende beweging richting de Orlando Gun Shop.
De eerste man to man combat stond al te gebeuren bij de inschrijfbalie van Riegs. Daar stond een wat oudere man zich in te schrijven en wij doken er naast om dezelfde handeling te verrichten. Zijn kameraad stond gezellig te keuvelen aan de toonbank, en toen ook hij besloot zich in te schrijven was er dus even geen plaats meer. De man begon een hoop stampij te maken dat het geen stijl was, en dat hij en z’n maat eerder binnen waren, en hij dus de oudste rechten op de inschrijfbalie had.
Old lady Riegs gaf hem in niet mis te verstane woorden te kennen dat hij zijn tijd had staan te verlullen, en dat er binnen 5 minuten weer plaats was aan de balie. Dat stond de veteraan nog minder aan en hij zou zijn “business wel elsewhere taken”. Dat moesten ze dan maar doen, volgens de eigenaresse, en gedwee dropen de ouderlingen af.

Wij zochten onze schietwapens op en verdwenen glimlachend achter de dubbele deuren. De eerste schietpogingen, met een Ruger, liepen op niks uit. Al zou je op de grond richten, dan nog kwam de kogel in het plafond. Dus die maar gauw geruild voor de oude vertrouwde Glock. Marcel maakte er een waar feest van met de FN en heeft volgens mij het record snelvuren verbroken. Hij raakte, naar eigen zeggen, geen pepernoot, maar leuk was het wel.
400 projectielen later verlieten we de bloedwarme ruimte (de airco kon het niet helemaal aan), met alweer een BIG Smile, kruitdampen in de neus en adrenaline tot in de tenen.

De dames werden bevrijd uit de Florida Mall, en via Barnes & Noble, waar Marion een State Quarter Album aanschaft, en we duiken de 528 om uiteindelijk aan te landen bij Downtown Disney Marketplace. Met name Tineke is hiermee erg in haar sas, en bijna alle winkels worden wel aangedaan.
Vooral de pins (van Pintrade) vallen in de smaak en daar gaan er dan ook een aantal van mee. Tineke heeft er al wat van Eurodisney, dus de verzameling wordt goed uitgebreid. Zo proeft ze toch nog wat van de Disneysfeer, want voor een parkbezoek is het eenvoudig te warm. Marion duikt nog even de kerstwinkel in en vindt ook wat van haar gading, een Stars & Stripes Mickeybal. Dan noopt de dreigende regen ons huiswaarts waar we weer even gaan afkoelen, poedelen en uitpuffen.

Voor de maaltijd kiezen we vanavond voor Houlihan’s, die we dit voorjaar voor het eerst bezochten en goed bevallen is. We zitten vanavond buiten, bij de bar. Alleen had de plaatsaanwijzer dat niet even aan de bediening gemeld, zodat het nog al even duurde voordat we opgemerkt werden. Twee minuten voordat ik weer wou vertrekken kwam de bardame vragen of ze wat voor ons kon betekenen, en was ontsteld dat we niet “aangemeld” waren.
We kozen vanavond voor de R & D (research & development)sectie van de kaart. Marcel en Tineke gaan voor de oer-Amerikaanse Meatloaf No.9 en wij voor de Kip Chimichanga. Dat klonk leuk, zag er op de menukaart goed uit, en blijkt een soort kipgevulde loempia die ook nog eens voortreffelijk smaakte. De bediening liet wat te wensen over, de cappuccino wordt geserveerd in soepkommen, maar het smaakte allemaal weer prima, en daar gaat het om.

Thuisgekomen klappen we allemaal in elkaar en gaat om 11 uur het licht al uit, zelfs bij Uw schrijver. De auto gaf vandaag geen aanleiding om te ruilen, en ik loop een beetje achter met het verslag, maar dat mag de pret niet drukken, morgen wordt het Wintertijd !

[Teleton]

Geen Qupgrade? Eigenlijk wachten we wel op een vierde plaatje, kunnen we gezellig kwartetten. Mag ik van jou van de serie 'Suburban' de witte? Voor de wintertijd heb je in ieder geval je strooizout binnen, dus wat kan er nog gebeuren.........Veel plezier verder!

[Syllvia]

Leuk verslag Gerrit.
Wij zijn inmiddels alweer thuis
En wat was het warm....
heel veel plezier nog!

[Ta2 Gerrit]

Donderdag 15-10-2009

Nu had ik zelf gehoopt dat doordat ik om 11 uur al plat lag, dat ik dan wel retevroeg wakker zou zijn, maar helaas, deze jongen was pas na zevenen weer opstandig. Dus komt het verslagen schrijven wat in de verdrukking, en laten we het maar helemaal niet over de foto’s hebben.
Vandaag is het de eerste officiële dag van Biketoberfest, dus daar gaan we naar toe. Een beetje eerder op pad dan andere dagen, want we willen minstens 2 hotspots bezoeken.

De eerste stop is Main Street Daytona Beach, altijd goed voor een paar uur schuifelen en schieren, en vandaag is het nog behoorlijk rustig, wat het voortbewegen van de rolstoel zeker ten goede komt. Uiteraard vallen we bij tijd en wijle ook een winkel of kraam binnen, en bij de eerste is het direct bingo. Alweer een outletwinkel van Daytona Harley Davidson, met bijbehorende kraam waar de Genuine HD shirts letterlijk voor een prikkie weg gaan.
Daar word even flink huisgehouden, en zullen er een paar Nederlanders erg gelukkig worden gemaakt.

Langzaamaan struinen we de noordzijde van Mainstreet af om de lunch te gaan gebruiken bij de Riverfront Pub, die zoals gewoonlijk weer uitermate goed smaakt. Dan is het tijd om de zuidzijde te gaan verkennen, en ook daar worden wat dingen van het bestellijstje geschrapt, als mede wat eventshirts voor eigen gebruik gekocht. Met name Marcel maakt gretig gebruik van de 3 voor minder optie en slaat een half magazijn van C&A in.
De temperatuur drijft ons (letterlijk) naar de koele Chevrolet, en de tweede stop, North Beach Street, wordt verruild voor het terrein naast de International Speedway.

Daar staan een aantal motorbouwers, en daar heeft Marcel meer belang bij dan weer een zooitje T-shirt kramen die voornamelijk North Beach bevolken. Misschien dat we daar Zaterdag nog aan toe komen. Bij de Speedway worden dan ook behoorlijk wat foto’s geschoten (die waarschijnlijk pas na de vakantie in een online album belanden) en vinden we zowaar ook een onderdeel dat Marcel zou meenemen voor een clubmaat.
Dat zit nog maar nauwelijks in de tas als we worden overvallen door een hoosbui van het zuiverste water. We vluchten een stand in en in vijf minuten tijd valt er zo veel water dat het immense terrein onmiddellijk blank komt te staan. En na die vijf minuten is het weer kurkdroog en waden we naar de auto.

Daar het al tegen vijven loopt besluiten we de 417 tolweg naar huis te nemen, om de spitsdrukte rond Orlando, die door de radio bevestigd word, te vermijden. Dat kost wel een zes dollar, maar brengt ons in één streep naar Celebration en onze woonstee.
Daar gaan we vanavond improvisatievoedsel eten, want er staat nog wat speciaals op het programma. Dus worden vriezer en koelkast geplunderd, en met de bij de Publix meegenomen salades wordt het nog een heel acceptabele en smakelijke maaltijd.

Na de maaltijd trekken Marcel en mijzelf richting Downtown Orlando, waarbij we ons laten leiden door de dame van TomTom. Nu ben ik zelf wel goed bekend in Orlando en omgeving, maar North Bumby Avenue klonk mij vreemd, dus vandaar de routeplanner.
Ik wist wel ongeveer waar we moesten zijn, dus was ik het al snel oneens met de stem uit het kastje, maar besloot de aanwijzingen toch maar op te volgen. En zo belanden we plotsklaps op een stukje tolweg (408) waar we na 2 afslagen al weer af moesten, maar wel 50 cent moeten doneren, in exact coins. En die hadden we niet, dus hebben we de gok maar genomen en zijn doorgereden. Daar horen we misschien nog wel van, maar ik heb geen fotoflits gezien, dus misschien hebben we geluk.

Uiteindelijk komen we op onze eindbestemming, North Bumby, wat grenst aan Colonial Plaza, waar het Plaza Theatre staat. Ik wist het wel, ik had de Tomlady moeten negeren en gewoon de afslag Highway 50 (Colonial Drive) moeten nemen, dan waren we er ook (zonder tol) gekomen.
Maar het Plaza Theatre is ons doel, want daar treed vanavond Johnny Winter op, een gitaarlegende uit lang vervlogen tijden. En dus hoort hij precies thuis in het Plaza, waar ooit ook o.a. Jimi Hendrix en Led Zeppelin het podium bevolkten. Wegens verpaupering van de wijk is het theater een aantal jaren gesloten geweest, maar heeft met de wijk een succesvolle doorstart gemaakt, en herbergt nu vele shows en concerten.

Waren we een week eerder geweest, hadden we U2, Kid Rock en zelfs Metallica kunnen zien, maar dit is nu de best next thing. De nu 65 jarige Texaanse albino wordt letterlijk het podium opgedragen en op een stoel neergezet en geeft een show naar zijn beste kunnen. En die was geheel niet slecht, al vergde de show wel veel van de door alcohol en drugs gesloopte lichaam van de bluesgitarist, die vooral aan het eind bijna letterlijk overeind gehouden wordt door zijn, overigens uitstekende, begeleidingsband. Al met al een vermakelijke avond.

Niet gehinderd door een TomTom vangen we terugreis aan, doen thuis verslag van het concert, en duikt Marcel onder de wol, gevolgd door zijn, en later mijn eega (in een ander bed, uiteraard) en gaat de schrijver nog een uurtje achter de PC. Want tenslotte moet een liveverslag wel live blijven, al loop ik inmiddels wel een dag achter. Maar we houden vol.
5 kwartier na middernacht houdt ik het ook voor gezien, want morgen wacht een spannende dag.

[Ta2 Gerrit]

Vrijdag 16-10-2009

Vanochtend is het zaak dat we op tijd uit de bedden stappen want we hebben om 9 uur een afspraak met Alex Wilson, tattoo-artiest bij Armadillo Red aan de US192.
Die gaat ons versieren met wat kleine ornamenten, en zo als iedereen weet moet je dat niet op de nuchtere maag laten doen. Dus gaan we na een fijn ontbijt op pad. Onderweg zien we live, wat we net in het nieuws hebben gezien. Een motoragent is met zijn Harley achterin een kleine Toyota gedoken en heeft daarbij een flink deel van die auto afgerukt.
De Harley ziet er, op wat schaafwonden na,een stuk beter uit en de officer zit er wat beduusd, en ogenschijnlijk niet (ernstig) gewond in de berm bij, geflankeerd door wat collega’s.

Door dit lichte oponthoud zijn we precies op tijd bij Alex, die al secuur bezig is zijn werkplek voor te bereiden. We besluiten dat Marcel het eerste “slachtoffer” zal zijn. Hij neemt er tenslotte maar één, terwijl ikzelf voor twee identieke in het boek sta.
Alex is niet de snelste, maar wel een heel secure en goede tatoeëerder , en neemt (en gunt ons) ruim de tijd. Drie en een half uur (rook en plas/drinkpauzes incluis) later staan we weer op straat, voorzien van drie mooie tattoo’s tegen bijna on-Amerikaanse lage kosten.
We zijn zeer tevreden, en ikzelf denk niet dat dit de laatste keer is dat ik er kom.

Het is inmiddels al ruim na de middag en er staan nog wat last minute Orlando boodschappen op het programma, en we moeten nog lunchen. Marcel wilde weleens kijken bij de BB King Blues Club als fervent BB fan, en ik dacht dat het wel, à la hardrock Café, een soort hamburgertent zou zijn, dus ploeterden we daar naar toe voor de lunch.
Het werd echt ploeteren, want de schamele liften, die nodig zijn om met een rolstoel op het 2e level van Pointe Orlando te komen, zijn zeer goed verstopt. Boven aangekomen blijkt dat de Blues Club ook echt een club is, zeker geen hamburgerjoint en dus gesloten.
Dus schuiven we maar aan bij Johnny Rocket’s voor een eerlijke hamburger.

Als een raket vliegen we daarop naar de Pr1ime Outlets, waar Tineke nog één keer naar de toko van Herr Dassler wil, en wij voor een vriend nog even bij Levi Strauss aangaan.
Nadien doen we (waarschijnlijk voor de laatste keer deze vakantie) nog de Wal*Mart en de buurman Lowe’s aan, en vertrekken dan naar Lindfields om een beetje een begin aan het kofferpakken te maken. Morgen vertrekken we uit dit schitterende huis, om de laatste nacht door te brengen in de Candlewood Suites in Altamonte Springs.
Dit huis wordt van Zaterdag tot Zaterdag verhuurd, en aangezien we de drukste dag van Biketoberfest willen meemaken blijven we één nacht in een hotel, en dan aan de goede kant van Orlando, t.o.v. de afstand naar Daytona gezien dan.

Het kofferpakken pakt goed uit, want er is zelfs nog ruimte over in de diverse koffers en nieuw aangeschafte tassen, zodat er ook morgen nog volop ingeslagen kan worden.
Het plan om op Vrijdag naar Fridays te gaan wordt omgezet in een Fridays take-out, die er zeker niet minder om smaakt. Het voordeel van dit thuisblijven is dat Uw auteur eindelijk eens zijn scribenten kan bijwerken en zo het live verslag weer wat meer live kan maken.
Morgenvroeg gaan we het huis een beetje toonbaar achterlaten, er afscheid van nemen (de volgende keer zitten we in een ander huis van huisbaas Joanne) en dan afreizen naar Destination Daytona. Maar daarover morgen meer.

[mattrob]

Zo, ben even bijgelezen zag; had nog even geen tijd gehad voor de eerste (of beter: bijna alle) dagen. Leuk om al jullie belevenissen weer te volgen en mee te maken. En wat een gedoe met de auto's zeg ... (al vind ik ze allemaal wel erg gaaf ).

Ik ben overigens benieuwd of je nog iets van die 50cent te horen krijgt ... Maar dat kan je vast nog wel een keer laten weten !

Veel plezier vandaag nog !

p.s. Onderstaande zal niets met de grootte van de auto te maken hebben volgens mij :mrgreen:

Het kofferpakken pakt goed uit, want er is zelfs nog ruimte over in de diverse koffers en nieuw aangeschafte tassen, zodat er ook morgen nog volop ingeslagen kan worden.