[Reisverslag] Daffelina: Florida, juli 2012

Op 17 juli begon onze vakantie. De taxichauffeur kwam te laat, dus wij al naar de centrale gebeld. Bleek de man inderdaad vertraagd te zijn. Enfin, om half 10 was de goede man er wel en konden wij weg. HIj reed ons over de Jaagweg naar Amsterdam, om vervolgens richting de A10 weer een draai terug naar de Coentunnel te maken. Even later stonden we dus weer vast in de invoegfile en dat kostte ons een dikke twintig minuten. Gelukkig waren we nog wel op tijd op Schiphol, alwaar ons vriendelijke KLM-personeel ons erop wees dat er 1 koffer met 24,2 kilo toch echt te zwaar was! Dat we een andere koffer hadden die slechts 18,6 kilo was, mocht de pret niet drukken. We moesten ompakken! Dus verhuisden de zak drop en de Lidl kofferweegschaal van de ene naar de andere koffer en toen was het goed! We kregen nog de tickets voor het traject Detroit-Tampa en konden toen Schiphol rondslenteren om te wachten op vertrek.

Rond 13.00 zaten wij toch ook al aan boord van de Airbus die ons naar Detroit zou vliegen en om 13.20 kwam de push-back en vertrokken we naar Detroit. Ik had nog nooit eerder in een Airbus gezeten, maar deze bleek verdacht veel op een 767 te lijken, dus eigenlijk niets nieuws onder de zon. We hadden allemaal een eigen schermpje met een enorme keuze uit films; alleen de spelletjes lukten niet met de bijbehorende afstandbediening. Het zeer "vriendelijke" en belegen Deltapersoneel kwam wel vaak langs om drinken uit te delen en de eerste keer ook zakjes pretzels en zoute pinda's. Vervolgens volgde het eten. We kregen de keus uit twee warme gerechten (kip of lasagne) of een koud gerecht (kipsalade) en deze laatste smaakte best. Jammer dat bij de warme gerechten de salade er ook bij was gezet, waardoor de sla en alles warm was geworden. Na enige tijd werden we een beetje loom en toog ik naar achteren om eens op jacht te gaan naar een extra zakje pretzels. In plaats van drie zakjes, kreeg ik drie handen vol zakjes en toen moest ik weer terug naar voren. Meteen ontstond er een run door andere mensen op de peanuts en de pretzels, dus daar was men even later ook doorheen! Zo'n anderhalf uur voor de landing kregen we nog een 3-kazen Calzone broodje. Nou was net die dag bekend geworden dat er in de broodjes bij Delta naalden waren aangetroffen, dus ik denk dat dit een uitwijkmogelijkheid is geweest. Het broodje smaakte uitstekend! Om 15.30 uur lokale tijd landden we op het warme Detroit (38 graden C) en begon het bekende immigrationsgebeuren. Hoewel, het kan best wel snel, hoor! In het toestel kregen we allemaal een wit formulier uitgereikt en dat had ik trouw in zitten vullen, maar dat bleek dus alleen voor Amerikanen te zijn. Op Detroit was de rij voor de citizens enorm lang, verder was er een rij voor de disabled people en daarna waren er vier rijen voor de overige bezoekers. En dat schoot flink op, want binnen een half uur waren we daar doorheen! Bij immigrations bleek dat als je een Esta had ingevuld, je geen wit formulier hoefde in te vullen (zonde van de tijd dus) en we mochten al onze vingertjes nog even laten scannen om vervolgens op de foto te gaan. Toen we klaar waren, was alle bagage al uitgeladen en konden we zo onze koffers rapen en weer afgeven voor de volgende vlucht. Wijzelf moesten nog wel door de douane, maar ook dat ging redelijk snel. Binnen een uur stonden we gereed om te vertrekken, maar we moesten nog 3,5 uur wachten. Dus eerst rustig wat gaan eten en daarna lekker aan de gate gehangen.

Voor de vlucht van Detroit naar Tampa werd al een weerwaarschuwing gegeven. We zouden onderweg veel slecht weer krijgen en de captain zou ons waarschuwen wanneer we in de gordels moesten blijven zitten. Dat beloofde veel goeds! Dit keer kwam de MD-90 aan bij de gate waar we zaten te wachten en met een 2-3 indeling was het best een knus, kneuterig toestel. Er kunnen zo'n 150 mensen in en met de opgeroepen standby passagiers zat het hele toestel ook vol! Het gevolg was, dat iedereen slechts 1 handbagage en een handtas of laptoptas mocht meenemen: alle overige bagage ging het ruim in! En wat was nu het geval? De bagagerekken maakten een tamelijk lege indruk, omdat er niet zoveel kon worden meegenomen. We vertrokken om 8 uur en een half uur later kwam de slecht weer waarschuwing. Iedereen, zelfs het vliegend personeel, moest in de riemen, want de komende 20 minuten werd het heftig met turbulentie, onweer, storm en regen! Ouders, houd uw kinderen in de gaten dat ze vast blijven zitten en ook zelf niet gaan lopen! We maakten ons op voor een vreselijke 20 minuten luchtzakken en andere ellenden, maar toen even later het gordellampje weer uitging, riep dochter verbaasd "Was dit alles?" En inderdaad, het bleek dat de piloot toch was gaan stijgen en daarmee de ergste ellende had omzeild. We hadden nu nergens last van gehad! Daarna werd er nog een rondje drinken geserveerd met pretzels en peanuts en opeens werd het koud in het toestel! Iedereen deed de knop van de airco uit, maar het was steenkoud! Na de landing op Tampa gaf de captain ook toe dat het freezing cold was geweest, maar hij was op andere hoogte gaan vliegen om het slechte weer te omzeilen. Wij hadden overigens een hele rustige vlucht gehad!

In Tampa kwam de regen in bakken naar beneden! Tja, eh, we hebben er natuurlijk niet zoveel uur op zitten om de warme regen in Florida te bewonderen, nietwaar? Maar goed, eerst naar de autoverhuur om de auto op te halen. Daar zat eerst niemand bij de balie, en vervolgens kwam er iemand dit ook een beetje Nederlands sprak. Hij probeerde ons eerst een betaalde upgrade aan te smeren, maar daar trapten we niet in. We hielden voet bij stuk aan de door ons gereserveerde middenklasse. Toen puntje bij paaltje kwam, kregen we een gratis upgrade naar een grotere auto (Dodge) dus dat was prima. Het was nog even de Garmin uitproberen om na te gaan hoe deze de route naar het hotel aan gaf, maar gelukkig waren we net rond middenacht in het hotel en konden loeimoe onze kamer opzoeken.

Dag 2: 18 juli
Na een zeer slechte nachtrust (waarom hebben de Amerikanen altijd van die kleine, smalle queenbeds?) deden we om 7 uur de gordijnen open en zagen dat we zeezicht hebben! Op zich fantastisch, ware het niet dat de regen in bakken naar beneden kwam, het beachvolleybalveld eerder een vennetjesvolleybalveld kon worden genoemd en het onweerde ook nog. Gelukkig zouden we vandaag rustig aan doen, dus eerst maar eens ontbijten bij Bazzie's (geen familie van die clown). Daar kregen we als ontbijt weer voldoende om de eerste paar uur door te komen en toen gingen we de omgeving verkennen. Tegenover ons hotel (Treasure Island) zit een Walgreen en zo'n 75 meter verderop een Publix. Een uitgesproken mogelijkheid om flessen frisdrank in te slaan en wat snoeivoer te kopen. Dochter kwijlde bij de Publix meteen weg bij de Easy breazy make-up (bekend van Amerika's next top model en ze vindt het heerlijk spul), maar wij zuinige Hollanders weer roepen dat ze ook eerst bij de Walgreen moest kijken voor de prijzen. We sloegen voldoende water en coca cola in, kochten chips (wat is dat hier duur) en chocola en sloegen brood en beleg in, en brachten alles terug naar de hotelkamer.

Inmiddels was de erge bui gestopt, maar omdat na zonneschijn altijd weer regen volgt, kregen we even later weer een laag nattigheid over ons heen. Verder naar de Walgreen en inderdaad, daar bleek de make-up goedkoper te zijn. Ze hadden daar ook platic betek, bekertjes en bordjes dus dat was weer handig als we wat op de kamer gaan eten. Het was inmiddels droog geworden, dus we hadden het plan vanmiddag lekker bij het zwembad te gaan zitten. Het strand was alleen bereikbaar via de waterplassen en omdat het eb was, moest je nogal een stukje waden, maar het zwembad bij de receptie was een goede optie. Achteraf een hele goede optie, want even later kwam er weer een hoosbui aan en vluchtte iedereen naar binnen.

Op het nieuws is het vandaag maar drie onderwerpen: de hitte in de ene helft van het land, de regen en stormen in de andere helft van het land en de naaldenbroodjes die Delta bezorgd heeft gekregen. Pas tegen de avond werd dit laatste onderwerp verdrongen door de naderende verkiezingen. Trouwens, dochter heeft contact met een vriendin die gisteren naar Miami ging. Ze vloog rond kwart over 11 van Schiphol naar Chicago en door het slechte weer hebben ze daar uren moeten doorbrengen, omdat door de weersomstandigheden hun vliegtuig naar Miami niet kon vliegen. Zij waren
s nachts om 2 uur in het hotel. Hebben wij het toch nog niet zo slecht getroffen!

We aten die avond weer wat bij Bazzie's, omdat dochter trek had in een pizza en omdat ze dan met het gratis wifi netwerk contact kan houden met haar vriendje in Nederland. Daar worden we dus ook helemaal gek van! Krijgt ze net een week voor onze vakantie een vriendje en dus wil ze iedere minuut van het gratis wifi genieten! We vonden het 70 plus gehalte bij Bazzie wel erg hoog en toen er ook nog 4 keurig gekleden oudere mannen aan kwamen die instrumenten gingen uitpakken, kregen we door dat er die avond entertainment op het programma stond. Inderdaad, er kwam een Dixie- en Jazzband, bestaande uit 6 oudere heren. Er ontstond dus een soort weekmeeting bij Bazzie's en degenen die kwamen, kenden elkaar allemaal en het was steeds "Hi, you're also here?" terwijl ze dat best konden zien! Ik hou zelf niet van jazz, maar de muziek klonk best goed en het is heel grappig om te zien hoe enthousiast deze mensen muziek maken! Als de een niet hoeft te spelen, zit ie steevast naar iemand in de zaal te zwaaien en toch weer op het goede moment invallen. Best knap!

Die avond sloeg bij mij de vermoeidheid keihard toe en voor 9 uur lag ik te slapen! Ik heb het einde van NCIS ook niet meer gezien, maar werd natuurlijk wel weer rond 1 uur 's nachts wakker en probeer dan maar weer in slaap te komen.

Dag 3: 20 juli

Dat dochter een vriendje heeft, okeee, maar dat om 4.45 uur vervolgens haar Blacky gaat pingelen, omdat er berichten zijn, is minder leuk! Vervolgens dook dochter met Blacky naar de douche, zodat wij geen last van het heen en weer ge-internet hebben. Wij waren zeker niet amused! Nou moesten we vandaag toch vroeg op omdat dochter om half 8 in Bradenton moest zijn voor een duik. Dus broodjes smeren, inpakken en wegwezen. De afstand bedroeg slechts 39 miles en we moeten toch nog steeds aan onze navvy wennen. Wij zijn de roze route met het autootje, dan geeft ze opeens oranje, rode en gele wegen aan en het is maar de vraag hoe je soms precies moet rijden. Soms is navvy niet erg duidelijk. We reden over twee tolbruggen (de ene 75 cent en de andere 1,25 dollar) en toch deden we over dat stukje een uur.

Bij de duikschool moest dochter haar setje in elkaar zetten en gingen we de boot op. Het was vandaag droog, zonnig en erg warm en de duikschool die de afgelopen dagen niet kon uitvaren in verband met het weer, had besloten vandaag wel te gaan. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, maar goed! We zaten met hoge golven 5 kwartier van de kust af en het was niet prettig vertoeven op de boot. Dochter was binnen 2 minuten een van haar flippers kwijt en die was door de sterke stroming niet meer terug te vinden. Ze kon gelukkig leenflippers gebruiken. Maar moeders kon, ondanks het innemen van een reistabletje, niet tegen het geschommel van de boot, dus die hing even later over de railing om de vissen te voeren. Toen de groep duikers na 45 minuten terug op de boot was (er werden steeds touwen met boeien naar duikers geworpen, omdat ze anders niet zo makkelijk bij de boot terug konden komen) gingen we met de boot naar een ander plekje. Dochter ging niet meer duiken, maar de anderen nog wel en zo schommelden we nog harder in de boot. Ik kon op deze plek de vissen nogmaals gaan voeren, hoewel mijn maag toen al wel leeg was. Om een lang verhaal kort te maken, toen we eindelijk rond kwart voor 12 weer gingen varen, was ik inmiddels niet meer de enige die ziek was, maar ik was wel degene die het snelste opknapte en even later weer kon eten en drinken. Opeens hield de boot snelheid in en bleken er dolfijnen om onze boot heen te springen. Dochter had ze eigenlijk op de vroege ochtend verwacht, maar nu waren ze er in de middagtijd. En we hebben er diverse gezien! Ook stonden de aalscholvers op de palen bij de boeien te zonnen en eenmaal richting de kust, stonden Pelle, Jelle en de rest van de Pelikanenfamilie op ons te wachten. Bij de aanlegsteiger van de boot, zat een bruine Pelikaan op een paal en die zat ons aan te kijken van " wat moet dat hier bij mijn plekje?" maar hij vloog toch weg.

We ruimden de spullen op, zetten de airco in de auto een stanje hoger en reden richting Treasure Island. Onderweg gestopt bij de Mac, want ik moest nu heel snel wat eten, wilde ik niet echt ziek worden! Ik ben eveneens geen fan van de Mac, maar dit keer vond ik het wel erg lekker! En oh, wat kan koffie dan opeens lekker smaken! Daarna weer over de twee tolbruggen naar het hotel. Daar pakten we de handdoeken en gingen naar het zwembad. Dat koelde heerlijk af! Vanavond weer een ander restaurantje uitproberen (Ricky) en bij de Publix grote flessen navulwater halen, want het water gaat -nu het zo warm en droog is- erg hard. En dan hebben we de ijsblokjesmachine zelfs naast onze kamerdeur staan, maar wij zijn volgens mij de grootgebruikers er van.

Dag 4: 20 juli (shoppen, naar honkbal en nachtmerries met de Navvy)

Het eten bij Ricky T was erg goed, al moesten we er lang op wachten. Ook blijkt dit restaurant een samenkomst te zijn voor allerlei Harley Davidsonfans, maar met de country live muziek erbij was het goed toeven.

We probeerden het vandaag rustig aan te doen. Haalden ontbijt bij de Publix en aten dat op de kamer op, slenterden naar het strand waar het vreselijk warm was en dronken wat op het terras bij het hotel. Nadat we voor de lunch de Subway hadden geplunderd, gingen we naar St Petersburg om te shoppen. Navvy bracht ons meteen goed en dochter vloog van de ene kledingwinkel in de andere en moest in bedwang worden gehouden, omdat ze anders teveel kocht. Oh, ze zegt nu dat ze zichzelf in bedwang heeft gehouden. Ze is, inmiddels tot grote spijt, de Vans shop niet in gegaan, dus ze wil er nog een keer naar toe.

Vervolgens reden we naar het stadion van de Tampa Bay Rays om een honkbalwedstrijd te aanschouwen. We hadden kaartjes in het vak dat vanuit de verte op het vierde en beginhonk uitkeek en we verheugden ons op de wedstrijd. Omdat het ons niet lukt Navvy aan het raam vast te maken, houd ik de navigatie vast. We moesten naar het stadion rechts af, we reden ook in de baan voor rechtsafslaand verkeer, toen mijn man riep:"Maar ik zal hier toch niet rechts hoeven?" waardoor hij prompt rechtdoor reed, Navvy in de stress schoot en meteen de volgende mogelijkheid voor rechtsafslaand verkeer ook negeerde. Inmiddels riep Navvy alleen maar " we're calculating" maar wie die "we" nou zijn, snappen we niet zo. Zij zit er alleen, maar is er een heel navigatieteam aanwezig om ons om te leiden? In ieder geval hebben we een rondje om het stadion moeten rijden en toen waren we toch op de plek van bestemming. We liepen naar binnen (eerst natuurlijk tassencontrole) en kregen na het scannen van de tickets een T-shirt van de Tampa Bay Rays. Men had alleen maat S (voor kinderen en ook onze dochter) of maatje onnozel groot (voor volwassenen) en de meeste mensen trokken dit shirt meteen aan. Ik bleef in mijn oranje Loekie de Leeuw shirt rondlopen, want ik ben wel Nederlander. Het is een ervaring om zo'n wedstrijd mee te maken en ook de hele commercie er omheen is schitterend om te zien. Maar nadat het bij de achtste inning nog steeds 3-3 stond en de wedstrijd al ruim 3 uur aan de gang was, vond ik het welletjes en besloten we terug te gaan richting hotel.

En toen begonnen de problemen met Navvy. De wegen rondom het stadion waren afgezet en je werd uiteindelijk maar 1 kant op geleid. Navvy snapte dat niet en wilde ons steeds een kant op hebben, die we niet op konden, dus ze bleef maar calculating. Op een gegeven moment kregen we eindelijk het scherm dat we een weg 1,5 mile konden volgen, totdat we bij de verkeerslichten stopten. Toen vond navvy dat we in de breedte op de weg stonden en het hele team ging weer calculaten. Vervolgens kregen we het een na het andere bericht om af te slaan, maar tegen de tijd dat zij uitgesproken was, hadden wij die afslag al gemist, dus we besloten gewoon de weg maar te gaan volgen en opeens had Navvy door dat we toch wel goed zaten. Al met al waren we nog pas rond 11 uur in het hotel en eigenlijk weten we nog steeds niet met welke uitslag de wedstrijd afgelopen is.

Dag 5: 21 juli (Busch Gardens)

Onze dochter voelde zich niet zo goed, dus we besloten het toch maar rustig aan te doen. Toch weer ontbijt bij de Publix gehaald (ze hebben daar wel heel lekkere ham! En je mag de soorten steeds proeven voor je ze besluit te kopen) en tegen tienen besloten we toch naar Busch Gardens te gaan. We hadden immers voor 50 dollar onbeperkt entree voor bepaalde parken gekocht toen we Discovery Cove bestelden, dus wat maakt het dan uit dat je niet alle attracties in BG kunt doen? Inmiddels had dochterlief wel via Twitter gehoord dat de docentenroosters van haar school op internet stonden, dus ze zat alweer uit te zoeken in welke klas zij mogelijk zou kunnen komen te zitten. Helaas waren de leerlingroosters nog niet te benaderen.

Vanuit Treasure Island is er slechts 1 weg die van het eiland af gaat, dus we reden rechtstreeks naar die weg. Navvy was echter van plan ons een creatieve, alternatieve route aan te bieden, dus die begon alweer te calculaten. Uit pure wraak dat we niet naar haar luisterden, heeft ze ons bij Busch Gardens een flink stuk om laten rijden!

Bij Busch Gardens was het druk; heel erg druk! Het was daar ook warmer dan op Treasure Island (daar heb je nog zeewind) en overal waar je keek, waren wachtrijen. Ik wilde met het treintje door het park, manlief dacht dat je een safari kon maken, dus wij weer terug naar de andere kant gelopen. Daar zagen we wel dat mijn idool Hippo werd gevoerd, maar verder moest je daar langs de dieren lopen. En dat was met deze hoge temperaturen toch wel iets teveel van het goede. Dochter wilde nog in de Cheetah Hunt, maar daar was de wachttijd al 90 minuten en ik wilde wel een waterattractie doen, maar daar waren de wachttijden ook meer dan een uur. Logisch als je ziet dat veel dobberboten half vol weggaan, want dat scheelt heel veel wachten! We probeerden dochter nog in de snelle rij voor de Cheetah Hunt te krijgen door een beetje zielig te doen over Single ride, maar daar trapten ze bij dit park niet in. Je kon alleen in de snelle rij als je een soort fastpass had gekocht, dus het schoot vandaag niet op. Gelukkig konden we wel de show Iceperiation (of iets dergelijks) bekijken en dat was een half uur lekker in de koelte van een zaal zitten. Omdat de wachtrijen daarna alleen maar langer waren geworden, besloten we naar het hotel terug te gaan en onze waterattractie maar daar in het zwembad te houde.

Dus terug naar de auto, Navvy aangezet en zij wilde ons dwars door een gesloten hek laten rijden. We moesten natuurlijk de parkeerplaats op een andere manier af en ze gaf aan dat we op de grote weg naar links moesten zien te komen. Net voordat we eindelijk de parkeerplaats af waren en we inderdaad linksaf konden slaan, ging ze weer calculaten en liet ons naar rechts afslaan. Dat hadden we nooit moeten doen, want nu liet ze ons weer een zinloos groter rondje maken. We vertrouwen haar niet meer zo erg.

Bij het hotel teruggekomen, was het omkleden en een plons in het zwembad maken. Jammer genoeg was de watertemperatuur aanzienlijk opgewarmd, dus echt verkoelend was het niet meer. Maar we knapten er wel van op! Daarna lekker gedoucht en wat gegeten.

Nog even dag 5 (regen en onweer)

@iedereen. We hebben de auto via Sunnycars gehuurd en we hadden het pakket inclusief navvy genomen. We hoeven gelukkig geen nieuwe te kopen; we kunnen Navvy de 30e op Orlando inleveren. Enne, @mattrobb de broodtip ga ik straks uitproberen. Ze hebben hier trouwens ook allerlei smakenbagels en die met kaneel wil ik ook straks uittesten. We gaan de 23e naar Kissimee. We zitten nu in een hotel waar bij de receptie computers staan, dus ik kan een reisverslag bijhouden. Hoe het in Orlando toegaat, weten we nog niet.

We gingen gisteravond uit eten in het hotel. Dochterlief had meer trek in McNuggets, dus eerst even 75 meter naar de Mac lopen en vandaar naar het hotel terug om voor ons uit eten te gaan. Het bleek vreselijk druk te zijn. Als we binnen wilden zitten (koel) dan was er een wachttijd van 40 minuten, dus we besloten buiten te gaan zitten. Man bestelde fish and chips en ik de Parmesan chicken met spaghetti. Dochter viel van de warmte bijna in slaap en ging naar de kamer toe om bij te komen. We hadden een tijd later het eten bijna op, toen mijn man opeens zei:" Moet je eens zien wat een grijze lucht er aan komt!" Hij had het nog niet gezegd, of personeel holde langs om op het terras de parasols in te klappen. In het gedeelte waar wij zaten, werden de schermen naar beneden gehaald en vastgezet en binnen no time begon het te regenen, onweren en stormen. Wij waren uitgegeten en gingen naar onze kamer terug, maar daar zagen we dat het onweer bleef hangen ter hoogte van een gedeelte een paar miles verderop en dat zag er schitterend uit! Veel mensen op onze etage (3e) stonden op de balustrade om foto's te maken, want je had in 1 shot een zicht van lichtblauw naar zwart met twee regenbogen en flitsen tussendoor. En aan de andere kant van onze kamer (de zeekant) zag je het helemaal opklaren! Gelukkig zorgden de buien er wel voor dat het wat opklaarde en dat de benauwdheid van het weer wegtrok! Het was die avond verder zelfs aangenaam lekker te noemen.

Oh, we zijn ook achter de uitslag van de honkbalwedstrijd gekomen! De Tampa Bay Rays hebben na 14 (!) innings met 4-3 gewonnen! Heden, wat moet het evenement die avond daar lang geduurd hebben! Ze deden al ruim 3 uur over 8 innings, dus die mensen zijn tegen middernacht uit het stadion gekomen.

@mineke. We zitten inderdaad in het Bilmar Beach Resort. En het enige nadeel zijn dus de twee queenbeds. Verder kun je hier overal lopend naar toe, dus dat scheelt veel benzine.

Dag 6: Walmart
We stonden rond half negen op en zagen weer de zon schijnen. Op het moment dat je buiten kwam, kwam de hitte je weer tegemoet en wisten we alweer dat het een warme dag zou worden. Na het ontbijt besloten we de ochten te besteden aan rustig aandoen en naar de Walgreens gaan om een lidocaine zalf te halen. Ik mag hem in Nederland zelf betalen en dochterlief, omdat ze nog geen 18 is, krijgt het wel op doktersrecept. Maar hier kon ik de zalf gewoon kopen en waren de tubetjes zelfs in de aanbieding. Daarna weer naar het hotel terug en uitgepuft op bed bijgekomen.

We aten de broodjes voor onze lunch op en togen naar de Walmart in St. Petersburg. Navvy was aardig voor ons en zonder een hapering kwamen we daar aan. We slenterden door de kledingafdeling en ik vond echt wel leuke t-shirts, maar toen mijn dochter verbaasd riep:" Mam, die ga je toch niet aantrekken?" wist ik dat ik ze niet moest kopen. Blijkbaar waren ze iets te modieus voor mij? Ik kocht nog een nintendo puntenkaart, dochter en paps slaagden wel voor diverse kleding, we kochten navulflessen water en ik wilde doppinda's hebben. Tijdens de honkbalwedstrijd zaten er van die kauwende koeien naast ons en wat mij vooral verbaasde was dat alle afval gewoon op de grond werd gegooid! Doppen van pinda's, afgekloven turkeylegs, zakjes van chips en drinkbekers: smijt maar op de grond en de schoonmakers ruimen het wel op. Ik bleef ons afval bij ons houden, deponeerde de flesjes netjes in de daarvoor bestemde recyclebak en gooide het afval in de prullenbak. Maar die kauwende kids hadden er wel voor gezorgd dat ik doppinda's wilde. En de Walmart verkocht alleen maar zoute doppinda's, dus we gaan verder kijken.

Toen we het parkeerterrein afreden, zagen we aan de overkant een Target. We hadden geen zin daar nog naar toe te gaan, maar we houden de winkel ergens in de buurt van Orlando nog wel in de picture. Navvy wilde ons vanaf de parkeerplaats linksaf hebben, terwijl wij echt een bord voor eenrichtingsverkeer naar rechts voor onze neus hadden! Dus we besloten eerst naar rechts te gaan, dan te keren, zodat we wel op die weg uit zouden komen. Maar Navvy gaf ons het commando om ergens anders weer rechts te gaan en toen kwamen we ook op de goede weg. Alleen, toen ging Navvy testen of wij erg dom waren. Op een gegeven moment liet ze ons een route zien waarop wij links, 3 keer rechts en dan weer links moesten rijden. Ik zag een leuk blokje in beeld staan, dus ik zag echt dat ze ons om wilde laten rijden. We reden dus meteen rechtsaf en ze hoefde opeens niet te calculaten! Prima, goed gedaan, meissie!

Eenmaal terug in het hotel plonsden we het zwembad weer in. Maar we hoorden toch echt gerommel in de verte en even later moest iedereen het zwembad uit en werden de parasols ingeklapt en binnengehaald. Wij liepen naar onze kamer en toen we beneden wegliepen was het nog rustig met de wind, maar na 36 treden leek het alsof het stormde. Zo snel komt hier de wind opzetten! Enwe waren net op onze kamer toen het begon te regenen en onweren. Het was rond een uur of half 5 en de politie kwam het strand op rijden om de mensen ook daar weg te halen. Je zag iedereen worstelen tegen die wind met al die matrassen! Ze kwamen nauwelijks vooruit. Het onweer bleef nog lang hangen, dus we besloten niet met de auto weg te gaan om ergens te gaan eten. Het werd een snelle snack bij de Mac en daar hoorden we opeens Nederlands om ons heen. Ha, er zijn dus meer landgenoten hier!

Morgen gaan we inpakken en nu al vreest dochter voor een internetloze villa. Vandaag heeft ze een paar keer met vriendje geskyped en ze hebben elkaar heel lang gesproken, maar wat het in Orlando/Kissimee wordt, dat weten we niet? En zonder internet is ze natuurlijk reddeloos verloren en hebben we een week lang een chagrijn van de eerste orde rond lopen! Dat wordt dus verplicht bezoek aan Mac's, Starbucksen en lobbies van Disneyhotels om haar even van contact met vriendje te voorzien. Iemand nog tips voor andere lokaties? Bibliotheken of iets dergelijks? Of zit er wel internet in de meeste villa's. Onze villa zal geen gameroom hebben, die hebben we niet besteld! Maar dochter had gezien dat van de 39 villa's op het park waar wij zitten er 38 wel internetverbinding hebben. Niet altijd gratis, maar toch? We zien het morgen wel!

Lieve schoonzus, als we een weekje uit de lucht zijn, dan hebben we dus geen internet in de villa. Dan moet je ook tot New York wachten dat we weer wat schrijven. Groetjes aan jullie allemaal en ik las dat het in Nederland ook goed weer is geworden? Jullie ook een fijne vakantie tegen de tijd dat jullie weggaan

Dag 7: maandan 23 juli. Van Treaure Island naar Orlando

's Ochtends bij het hotel nog wat ontbeten. Vervolgens op internet diverse adressen van parken en Publxen opgezocht en nadat dochter nog uitgeberid heeft geskyped met vriendje vertrokken we naar Orlando. Onderweg hebben we enorme regenbuien gehad: je zag geen hand voor ogen meer, dus we zijn ook ergens gestopt om de ergste bui verder af te wachten en wat te eten. Om 3 uur waren we bij het adres waar we de spullen op konden halen, maar zoals ook in de papieren stond, was daar nog niemand. Pas om 4 uur zouden er mensen zijn. Nou ja, dan maar even een publix van de lijst zoeken en daar deden we al inkopen, zodat we na het ontvangen van de sleutel niet meer weg zouden hoeven. We zagen hier veel meer lizards dan op Treasuren Island en toen het na de regenbui opklaarde, zag je die beestjes overal zonnen. Toen we ons weer meldden bij het verhuuragentschap, kregen we te horen dat we in een villa in stadsdeel Clermont zaten. Dochter had daar weer gratis wifi, dus die fluisterde opeens dat daar geen 3 bedroom villa's waren, maar meer kamers mag natuurlijk ook. We hoefden niet ver te rijden om daar achter te komen. We hadden een 3 bedroom basis villa besteld en we zitten nu in een 4 bedroom villa met playroom. Het was een enorme villa! Vier grote slaapkamers, drie badkamers en een heerlijk grote bank! Op iedere slaapkamer stond een televisie en in de playroom stonden er zelfs meer. In de woonkamer stond dan nog een heel groot LCD scherm dus dat kwam wel goed. Dat manlief vervolgens binnen vijf minuten de schuifdeur naar het zwembad kapot wist te krijgen, was weer minder. Maar we hadden een telefoon in de villa waar we lokaal mee mochten bellen, dus meteen de onderhoudsdienst gebeld en niet veel later kwam er inderdaad iemand langs. Er bleek een palletje naar beneden geschoten te zijn en dat kon meteen verholpen worden. We besloten in ieder geval die deur niet meer te gebruiken en het feit dat er ook een extra klemstang voor die deur was, zei ons dat dit probleem wel vaker voorgekomen zou zijn.

Wat wel opvalt is, dat er hier alleen maar lamellen in de slaapkamers hangen. Geen gordijnen en ook in de rest van de wijk zie je alleen maar lamellen. Toch wel lastig als 's ochtends de zon al vroeg in je kamer schijnt. Maar we hebben nu wel een superkingsize bed, een wasmachine en droger (kwijl, kwijl) en een goedwerkende airco.

Dag 8, dinsdag 24 juli, Discovery Cove.

Vandaag vroeg op, omdat dochter met dolfijnen wilde zwemmen. We hadden in Nederland al geboekt (toen was de koers dollar/euro een stuk beter dan nu) en dochter had ook gelezen dat je op zo'n dag wordt ingedeeld op volgorde van binnenkomst in het park, dus we reden vroeg weg. Wij zitten wel in Clermond, in de wijk Woodridge en in de buurt Silver Creek en we zitten vlak bij de US 27 die na 1 mile overgaat in de US 192 dus best dichtbij de parken. Mijn man liet echter onderweg de navvy vallen en prompt stuurde die muts ons weer door een woonwijk. We stelden navvy maar opnieuw in en toen liet ze ons braaf meteen goed rijden naar Discovery Cove en konden we om 8.10 uur aansluiten in de rij voor indelingen.

Je moet een foto indentificatie laten zien, van iedereen van het gezelschap wordt een foto gemaakt en je krijgt allemaal een eigen kaartje die om je nek moet hangen. Alleen dochter kreeg twee kaartjes: eentje met de tijd van de dolfijnenhappening en eentje met de tijd voor de Seaventure. Ze mocht zich om 9.20 uur melden in de Sand Dollar voor het zwemmen met dolfijnen en de Seaventure vond plaats om 1.20 pm. We begonnen met een ontbijt. Nou ja, degenen die mij kennen, weten dat ik nooit zonder ontbijt het huis verlaat, dus voor mij werd het verder ontbijten. Ik vond de schaal met geroosterde amandelen ook erg aantrekkelijk om even een bakje zo weg te smikkelen, hoewel ze eigenlijk voor in de yoghurt met cereals bedoeld waren. Er waren ook nog croissantjes, fruit, boterhammen, reepjes wentelteefjes, ei en noem maar op, dus je kunt je hier inderdaad klem eten. Vervolgens gingen we een vest uitzoeken, want je mag nergens het water in zonder een vest. En voor de seaventure had dochter een wetsuit nodig. De Amerikaanse die de vesten uitgaf, schatte mijn man en mij duidelijk te licht en onze dochter te groot. We moesten alle drie terug om het vest te ruilen, maar wie propt mij met een maatje 44 dan ook in een S-vestje? En dochter was te ijdel om het vest voor 16 jaar aan te trekken als je er ook eentje van 14 jaar aan kunt trekken. Terwijl ik de spullen wilde opruimen in de buurt van cabana Sand dollar, vloog de rest van het gezin nar de dichtsbijzijnde kluis en deed daar alles in. Ook maar de paspoorten en overige belangrijke dingen, want er bleef steeds iemand rondlopen en er was cameratoezicht op de kluisjes. We moeten toch wel iemand kunnen vertrouwen?

Vervoglens zochten wij bij Sand dollar een plekje in de schaduw op ligstoelen en wachtten we tot onze dochter met de dolfijnen mocht gaan knuffelen. Ik had op een ander forum gelezen dat het iemand was tegengevallen: zij had slechts 20 minuten in het water mogen staan en die beesten mogen aaien, dus we hadden onze verwachtingen al aardig bijgesteld. Maar onze dochter mocht met haar groep bijna 45 minuten bij de dolfijnen zijn. Ze kreeg op een gegeven moment zelfs de emmer met vis in d'r handen, omdat de begeleidster even wat anders moest doen en toen had ze toch mooi de aandacht van dolfijnen Dexter en Yoshi gekregen. Helaas moest de emmer toch weer terug, maar dochter genoot wel even van dat aandachtsmoment. Na deze ervaring kon je natuurlijk foto's kijken en bestellen, maar we besloten daar toch even tot aan het eind van de dag mee te wachten.

Op weg naar de lazy river haalden we wat te drinken en een zakje chips en toen liepen we de lazy river in. Nou ja, lazy? Je ligt niet in een bootje te dobberen, je moet zelf drijven en de stroming is zo zwak dat je je nog rot moet zwemmen, wil je vooruit komen. Het ene deel van de kreek was er ondiep (whaa, mijn knie!) en een ander deel was erg diep en dat wisselt elkaar ook af. Mijn man vond het helemaal niets en hij was blij dat we het rondje er op hadden zitten. Toen we weer terug waren bij de ligstoelen, besloor dochter het roggen rif in te gaan en ik besloot dapper mee te gaan en ook te gaan snorkelen. Boven water lukte het mij inderdaad om door de snorkel te ademen, maar zogauw ik met mijn hoofd in het water lag, sloeg de panier toe en ademde ik niet meer. Goed, snorkelen is dus niet aan mij besteed, dus ik blijf wel even gewoon rondlopen door dat badje met gezelllige ufo's (die stingrays dus). Wat hebben die beesten trouwens een goed gevoel voor nergens tegenaan zwemmen! Het is dat mensen ze af en te gaan opjagen, maar ze zijn zo kalm en rustig. En groot! Er kwam opeens een forse rog op dochter afzwemmen en toen rende ze heel snel voor hem/haar weg. Terwijl het beest niet eens wat deed!

Rond half een hadden we de lunch achter de kiezen. Je kon kiezen uit diverse menu's en dat kon je weer aanvulllen met gebak, koek, salade, yoghurt of fruit. Kortom, er was weer genoeg. Terwijl mijn man op een ligbed ging genieten van het park, liepen wij naar de Seaventure. Er moet namelijk voor iedere activiteit getekend worden dat je het park niet aansprakelijk stelt in het geval er iets mocht gebeuren en omdat dochter minderjarig is, moest er nu ook een ouder bij het bekijken van de film zijn. De groep van deze seaventure telde 7 personen. Dochter was alleen en er waren nog twee gezinnen van 3 personen. Ieder groepje kreeg een onderwatercamera en een begeleider mee. Omdat onze dochter alleen was, kon ze dus naar hartelust zelf foto's maken en door haar begeleider werden en ook weer foto's van haar gemaakt. De hele seaventure ervaring zou ongeveer 20 minuten duren, maar men had de fout gemaakt onze dochter voorop te laten lopen, dus die koos opeens een heel andere route en iedereen sjokt er dan wel achteraan. Enfin, 35 minuten later kwam ze toch weer boven water en liet ze op de computer zien hoeveel foto's ze wel niet had gemaakt. En een cd van deze happening kostte dan slechts $50 dus die besloten we aan het eind van de dag wel te nemen. Docher had het van deze tocht echter wel koud gekregen (wij brandden in een omgeving van ruim 35 graden weg) en we besloten onze spullen te verzamelen, nog even wat te drinken en dan naar de foto's te gaan om te kijken wat we allemaal wilden hebben. Toen we bij de fotoshop waren, was er bijna niets te doen, dus we hadden alle tijd om uit te zoeken wat we wilden hebben (in ieder geval de Seaventure cd en de gratis welkomstfoto) en van de dolfijnenhappening vonden we uiteindelijk twee foto's de moeite van het bestellen waard. Inmiddels was het binnen no time weer begonnen te regenen en wilde iedereen binnen foto's kijken, dus daar ontstond een rij van wachtenden. Gewapend met een paar foto's gingen we naar onze auto terug en via de publix (dit keer hadden we de kleinere publix, nog dichter bij de US 27) terug naar de villa. Daar gingen mijn man en ik nog even het zwembad in, maar dochter ging in bad en trok warme kleding aan.

Dag 9, woensdag 25 juli, Disney Hollywood Studio's

Eigenlijk hadden we voor vandaag een rustdag gepland en zouden we morgen naar Hollywood Studio's gaan, maar Leap's crowd calandar gaf voor vandaag een lage bezettingsgraad voor dit park aan en morgen een hele hoge, dus besloten we om toch maar vandaag te gaan. Om kwart over 6 werd ik wakker, omdat ik ergens water hoorde stromen en ik lag met gespitste oren in bed. Manlief werd even later ook wakker en vroeg zich ook af wat dit was, maar hij stond op, keek alleen maar naar buiten, zag niets en dook het bed weer in. Het zinde mij totaal niet, dus ik deed mijn lenzen in en ging op onderzoek uit. In de garage lekte niets, maar ik zag buiten wel dat er sproeiers aan stonden. En net toen ik daadwerkelijk op het sproeigedeelte wilde aflopen, hield het op en zag ik dat het op het veld ernaarst weer doorging. Oké, dan weten we dat ook weer! Goed, dan meteen maar opstaan, ontbijt maken en rond 8 uur reden we naar DHS. We hadden gisteren al op de US192 de afslagen voor Disney gezien en Disney is zo goed bebord aangegeven, daar kun je niet verdwalen! We konden bijna voor de ingang parkeren op Mickey stage 41. Als je echter meer wilt betalen (ze kennen hier diverse indelingen: voor mensen die niet zelf willen parkeren, voor mensen die echt voor de deur willen staan en dan de mensen die maar moeten kijken waar ze terecht komen: op basis van vol=vol per parkeerplaats) kon je nog dichter bij de ingang komen, maar dit was voor ons een leuk plekje. Als je dan nog een kaartje voor dit park moet betalen, roffelt je hartje wel even van "Whut? Zoveel?" hoewel we dat natuurlijk ook van tevoren wisten! Om kwart voor 9 gingen de draaihekken open (wat moeten die buggy's in de rij voor de klaphekjes? Je ziet toch dat die naar de draaideuren moeten?) en liepen wij meteen door naar Toy Story Mania; mijn favoriet. We mochten de attractie ook meteen in en er stond nog niet eens een wachtrij. Great, lekker 3D schieten in die attractie en ik haalde 103.000 punten. Ik was de slechtste van ons drietjes (as usual) maar volgens mij was het voor mij best een goede prestatie. We haalden nog een fastpass voor deze attractie en liepen naar de Tower of Terror. Ook al stond er bij dat de wachttijd 12 mintuen was (men bedoeldt dan eigenlijk dat er geen wachttijd is, want die tijd heb je al nodig om bovenin bij de de kamer te komen) onze dochter kon meteen de lift en moeders toog met twee andere cowards met de lift naar de uitgang om daar haar dochter weer op te wachten. Voordat ik me goed en wel op een bankje gesetteld had, kwam dochter er alweer aanlopen en gingen we kijken hoe het bij de Rock en Rollercoaster was. En het was nog maar 9.10 uur!

Daar stond aangegeven dat de wachtrij 100 minuten was, dus dat vond dochter veel te lang duren. Ik zei maar niets over een single ride, want daar kan dochter zich ook voor aanmelden (en ik ga dan ook mee in de rij en vlieg er op het laatst weer uir) en we gingen Disney Art of Animation in. Deze attractie hebben we wel in Parijs gezien, maar hier nog niet. En Mushu is natuurlijk een allerschattigst wezentje om te zien. We wilden ook De Kleine Zeemeermin zien, maar die voorstelling begon pas om 10.50 uur dus gingen we weer naar Toy Story om onze fastpassen in te leveren en nogmaals te schieten. Ik haalde nu 104.000 punten en was tevreden. We besloten winkeltjes te kijken en bij iedere Perry (het vogelbekdier van Phineas & Ferb) kreette dochter uit:" Aaah" alsof ze een lief klein kuikentje zag. Gelukkig hoefde ze niets te hebben, maar ze zag genoeg. Inmiddels vroegen we ons ook af, hoe het met het eten zou gaan, dus een kiosk van Guest Relations gezocht en een reservering voor Mama Melrose om 12.30 uur gemaakt. We hadden al een reservering voor morgen staan, maar die lieten we cancellen. Voordat de vrouw díe reservering had gevonden, waren we vele minuten verder.

Na het eten van pizza, kip met spaghetti en een steak gingen we diverse andere attracties af en bekeken ook de show van Indiana Jones. Tegen drie uur waren we allemaal afgeknoedeld (we hebben inderdaad vandaag veel kunnen doen) en gingen terug naar de villa. Eerst nog gestopt bij de eerste, grotere Publix om eten te halen. In tegenstelling tot maandag lagen er vandaag geen gebakken uienringen, dus die vroeg ik weer. Er werd meteen een nieuwe zak uiringen tevoorschijn getrokken die meteen in de frituur ging, dus ik had een echt vers portie om mee naar de villa te nemen. Ik had 6 ringen mee en ik smikkelde in de villa meteen de eerste drie op. En dat smaakt erg lekker. Vervolgens plonsten we het zwembad in en daarna besloten we de wasmachine eens te proberen. Boekje erbij, was en wasmiddel erbij, klep dicht en dan? Draaien hoeveel was je hebt, draaien voor het programma en gáán met dat ding! En er werd gewassen! Alles zakken met vuil goed verdwenen met de natte handdoeken de garage in en zo kon er achter elkaar door gewassen worden. Na drie wassen hing er genoeg te drogen door het huis heen, maar was wel alles schoon. Wat een voordeel dat een was doen hier slechts 30 minuten duurt. Ik wil thuis ook zo'n machine! De droger deed er verhoudingsgewijs dan weer veel langer over, maar dan had je wel weer zachte handdoeken! Alleen, je moet alles in die madhine gooien en ik kan geen waszak vinden. En ik weet zeker dat mijn man twee voeten heeft, dus waar is grijze sok twee gebleven? Niet in de machine in ieder geval. Gelukkig kwam bij een volgende was toch sok twee boven water, dus ik denk dat die sok in de verkeerde vuilniszak is gestopt.

Al dat vroege opstaan, heeft wel 1 positief iets. Dochter, die gewoonlijk 's avonds niet naar bed te trimmen is, gaat nu zonder protest p tijd naar bed. En 's ochtends staat ze vrolijk op! Natuurlijk ligt dat ook aan het vriendje in Nederland. Die moet 's avonds toch ook op tijd gaan slapen en als het in Orlando 's ochtends 7 uur is, tja, dan is vriendje allang weer op dus dan moet je weer heel veel bijklepen. Aan de ene kant is het leuk dat gratis wifi, maar het is ook vaak zeer vermoeiend.

Dag 10, 26 juli. Rustdag

We gaan het vandaag rustig aan doen en probeerde uit te slapen. Dat lukt niet echt, dus zaten we toch al om half 9 aan het ontbijt. Dochter ging skypen met vriendje en dat duurde lang, heel erg lang. Nadat we op haar kamerdeur gingen kloppen en haar boze blikken toewierpen, vroeg ze verbaasd:"Zitten jullie op mij te wachten?" en toen kapte ze het gespek maar af en ging ze meer naar de Wallmart op Cagans Crossing. (Ja Hannie, ik heb de bieb hier wel gezien, maar we zijn er niet naar binnen gegaan). Gisteren bij DHS had mijn man alle winkels afgespeurd naar dingen van Grumpy en ze hadden daar niets. Hier bij de Wallmart zat een hele Grumpy afdeling, dus er liep iemand hebberig rond. Wallmart had sowieso een heel grote Disney afdeling en ik kocht ook een paar t-shirts met disney afbeeldingen. Met name de shirts met veel figuren en 2012 vond ik wel leuk. We kochten ook waterflessen en dochter ging op zoek naar een docking voor haar Ipod, zodat je niet alleen op oortjes hoeft te luisteren. Ze vond er eentje met batterij aansluiting, want we hadden al gezegd dat ze voor een docking met stroom toch echt een omvormer moet kopen. Volgens haar hoefde je alleen de stekker te wisselen, maar wij zien het echt niet zitten dat je iets dat op 110 volt draait even op 220 gaat zetten. Gelukkig zag ze dat zelf ook wel in. En ik heb momenteel een omvormer mee voor Amerika, zodat we wel 220 volt stroom kunnen trekken en die is best prijzig en loeizwaar. Ja, het opladen gaat een stuk sneller en met het gebruik van de Blackberrys en Ipod in dit gezin, maakt de oplader overuren.

We aten bij Denny's in de buurt van de eerste Publix. Je moest een ticketoffice door, wilde je bij Denny's binnenkomen, maar het eten was erg goed. Ik had pecanpancakes met opgeklopt wit eischuim. Mijn man had iets van een steak en daar zaten rostislierten bij. Hé, die wil ik wel hebben. Da's lekker en knapperig gebakken. Dochter had een wafel besteld en alle liflafjes die erbij hoorden, liet ze staan. We gingen verder naar de publix (eigenlijk schandalig dat je dit onnozele stukje met de auto aflegt!) en kochten daar weer brood en andere etenswaar. In eerste instantie hadden we het plan om dan rond een uur of vier richting Seaworld te gaan rijden, maar door de hitte van vandaag, besloten we lekker in de villa te blijven en te gaan zwemmen. Dan kunnen we morgen wel naar Seaworld en dan gaan we maar weer op tijd. Dus werd het vandaag na het zwemmen en douchen weer handdoeken en overige was verzamelen en draaien met die machine.

Dag 11, 27 juli Seaworld

Weer vroeg op en naar Seaworld. Tijdens het ontbijt ging er met het broodrooster iets mis, want a) ik rook verbrand brood en b) het brandalarm ging af en we werden gek van dat snerpende gejoel. Maar hoe krijg je zo'n alarm dan wel af? Ik zocht alweer naar het kaartje van de onderhoudsdienst, toen het na vijf minuten gelukkig weer stil werd. Blijkbaar is er geen verder alarm afgegaan, want ik heb geen brandweer voor de deur gezien en de buren stonden ook niet meteen met emmers water voor de deur. Dus konden we met een gerust hart naar Seaworld en we parkeerden op rij B15. We liepen (na de opening van het park met het Amerikaanse volkslied) naar de Kraken (geen rij) en gingen meteen door naar Journey to Atlantis (eveneens geen rij). Dit laatste is een waterattractie en die vind ik leuk. Dochter offerde zich op om met mij mee te gaan en ik heb de hele rit door alleen maar geblèr achter me gehoord. "Ik word nat. Ik ben bang. Oh, we zitten allebei aan de linkerkant; dat is toch niet goed? Dat hadden ze moeten verbieden. Ik wil er uit" Korton, ik was blij dat we bij het eindpunt waren en dochter uit het karretje kon. We liepen de dolfijnenshow Bluw Horizon in en dochter had een plekje in de zon bemachtigd. Het zweet gutste langs ons heen. Het was vandaag weer zo'n dag dat de gevoelstemperatuur boven de 40 graden lag, omdat het ook vochtig is. Op het nieuws zien we met het weerbericht ook steeds dat het momenteel warmer is dan normaal en dat er minder regen valt dat normaal en dat de gevoelstemperatueur helemaal erg hot is. Yeah, dat hebben wij weer! Ben ik al niet dol op warmte, offer ik me op naar florida te gaan in de zomer, is het ook weer warmer dan normaal. Was vorig jaar ook zo op Curaçao en Bonaire. Er staat altijd wind op de eilanden, wordt er gezegd. Tja, alleen was Ireentje vorig jaar even langsgeraasd en toen was er geen wind op de eilanden! Lekker puh! Hadden we daar ook 43 graden.

Terug naar Seaworld, waar we de Shamushow bezochten. Als je die orka's zo ziet, hebben ze best een hoge aaibaarheidsfactor, maar ze zijn wel degelijk gevaarlijk! We bezochten ook de manatees (lekker rustgevend beeld) en de Turtle Treck. Dat is een 3D Show en daar was het weer lekker koel. Inmiddels stonden er ook bij de Kraken en de Journey to Atlantis attractie enorme rijen, dus daar hoefde we niet nog eens naar toe. Dochter hoefde ook niet persé de Mantra achtbaan in, dus besloten we rond drieën weer naar de villa te gaan. We zien in onze wijk dagelijks hele grote vogels buiten rondlopen (modelletje kraanvogel, maar dan anders) en vandaag dartelden er ook gieren rond. Die trokken in een andere straat al het buitengezette vuilnis overhoop. Omdat je het vuilnis op zaterdag voor 6 uur 's ochtends buiten moet hebben staan, moest ik alles ook 's avonds buiten zetten. Nu hopen dat ze van onze spullen afblijven. In de villa nog lekker gezwonnen en nee, deze dag werd er niet gewasseen.

Dag 12, zaterdag 28 juli. Rustdag??

Grr! Onze gevederde "vriendjes" hebben onze vuilnisbak op de grond gekregen en de vuilniszak aangevreten. Ik liep meteen naar buiten om de kapotte zak in een nieuwe zak te proppen en alles wat los rond de bak lag nog een beetje op te ruimen. Gelukkig kon het restant van het ontbijt ook in een klein plastic zakje nog mee en toen kwam de vuilnis al langs. We konden de bak meteen bij het huis terug zetten. Het viel vandaag wel op, dat wij in een straat zitten waar allemaal vakantiegangers in villa's zitten, want iedereen om ons heen was aan het pakken.

We gingen vandaag naar de Pime Designer Outlet Center en al op de US 192 stond het flink vast. We werden ingehaald door twee Toyota's die Hup Holland Hup vlaggetjes aan de auto hadden bevestigd, dus dat moesten beslist landgenoten van ons zijn. We hadden wel het idee dat auto 1 een navigatiesysteem had en auto 2 erachteraan ging rijden. Wij gingen van de weg af om even te tanken (brandstof is hier echt gillend spotgoedkoop!) en reden door naar de outlet. Dochter herkende meteen de Forever 21 en moest daar natuurlijk ook naar toe, maar we liepen vanaf de North Fall zo rond naar de Forever 21 met allerlei tussenstops in winkels. Rond half 1 (we stonden bij de Aeropostal) voelde ik me niet lekker worden en dat hield in dat we toch wat te eten op moesten zoeken. Dochter had nog wel shirts bemachtigd en sjokte mee de Foodcourt in. Man en dochter zagen een hotdogzaak, maar ik zag loempia's! Ik kocht er twee, ging alvast aan een tafletje zitten en wachtte op de hotdoggangers wiens hotdog blijkbaar nog gevangen moest worden. Ik had beide loempia's al op, toen zij eindelijk hun hotdog hadden gekregen, maar omdat ik nog wel een loempia lustte (zo groot waren die immers ook niet) konden we alsnog met zijn drietjes lunchen.

Daarna kon er weer geshopt worden! We kwamen uiteindelijk bij de Forever 21 uit en waar we het aan te danken hebben, weet ik niet, maar het volume van de muziek ging meteen naar maximaal en je dreunde de winkel uit. Dochter liet zich door die herrie niet uit het veld slaan en snuffelde vrolijk door allerlei koopjes, paste van alles en verliet de winkel uiteindelijk met een spijkerbroek van $ 10,80. Ik was de winkel al eerder uitgevlucht en sprak buiten met een Nederlandse jongen die vandaag met zijn zus mocht shoppen en die het ook helemaal gehad had. Gedurende de rest van de dag had dochter weer genoeg shirtjes veroverd, dus het was maar goed dat haar koffer op de heenweg niet zo zwaar was. En wij hebben natuurlijk de kofferweegschaal van de Lidl mee in de tas, dus het wordt goed wegen voor we vertrekken uit Orlando! Nog even via de Publix naar de villa, bijkomen en het zwembad in.

Daarna gingen we bankhangen en televisie kijken. We hebben diverse zenders met series als The Mentalist, Leverage, Closer en NCIS en ik snap ook waarom die series allemaal slechts 45 minuten duren: omdat op de Amerikaanse zenders iedere 6 minuten film wordt afgewisseld door reclames. En welke reclamers zien wij dan langskomen? Op nummer 1 de voedselreclames. Het betreft niet alleen individuele produkten, maar ook voedselketens willen ons doen gelovern dat ze erg gezond voedsel op tafel zetten. Goede tweede zijn de medicijnreclamers, waarbij je bij sommige medicijnen op voorhand al de vreselijkste gevolgen in de reclame zelf krijgt te horen, maar nevertheless "tell your doctor about ...(...)" want het helpt echt. En als derde volgen dan de reclames van schadejuristen in de trent van "Hebt u medicijn (...) gebruikt en nu last van (..)? Wij helpen u om een schadeclaim in te dienen. Ach ja, zo kom je ook heel rustig je dag door.

Dag 13, zondag 29 juli. Laatste inkopen en inpakken

We probeerden uit te slapen en stonden dus om kwart over acht op. We hadden bij de
publix croissantdeeg meegenomen, dus een mooie gelegenheid het ontbijt met versge-
bakken croissants te beginnen. Zo zou het volgens de reclames ook moeten gaan. In werkelijkheid had ik na 1 hap het idee dat ik een zoutmijn zat te eten, dus ik spoelde de smaak weg met thee en roosterde brood om te eten. Wat dat betreft, hebben ze hier toch al een vreemde smaak. We hadden laatst tomaten- en champignonsoep in blik gekocht. De champignonsoep smaakte wel gezoet, maar die was nog te eten; de tomatensoep bleek een grote suikerklont te zijn en was niet lekker. Ook de gewone crackers die we hebben gekocht, bevatten een hoog zoutgehalte, dus we hebben diverse etenswaar na 1 hap weggemikt.

Terwijl we naar het vrouwenwielrennen keken, draaide ik de laatste was van onze eigen spullen, zodat dit nog kon drogen. Ook meteen een paar handdoeken erbij gedaan, want we gaan vanmiddag nog wel even zwemmen. We zagen Marianne Vos Olympisch kampioen worden en oeh, wat had die Amerikaanse verslaggever er de smoor in dat er geen landgenoot van hem won!

We reden naar de Supertarget (hé, weer andere Disneyshirts) en door naar een giftshop waar ze hele leuke handdoeken met Grumpy en Dopey er op hadden. Meenemen, dus maar. En vanavond alles goed nawegen. We aten bij de Golden Corral en daar bleek de buffetformule zijn intrede te hebben gedaan. Mijn man houdt eigenlijk niet van buffet eten, maar dit keer vond hij het al lang goed, omdat dochter de laatste dagen echt niet veel meer at. Ja, vanmorgen die zoute croissants! Die vond zij wel lekker.

Eenmaal terug in de villa hebben we eerst lekker gezwommen en daarna begon het koffers inpakken. De lichtste koffer van de heenweg bleek nu de zwaarste te zijn (hoezo weinig make-up gekocht?) dus we gingen meteen al dingen overpakken naar andere koffers. Na enig heen en weer gesleep, redden we het om iedere koffer op 49 pound uit te laten komen (je mag 50 hebben), dus dat moest morgen op het vliegveld goed gaan.
Het verzamelen van het wasgoed van de villa begon ook en zo gingen we ons laatste nachtje in Orlando tegemoet.

Dag 14, maandag 30 juli. Van Orlando naar New York

We stonden vroeg op. We zouden al om 10 uur gaan vliegen en met de drukte van de afgelopen dagen op de US 192 wilden we het niet riskeren te laat op het vliegveld te zijn. Alle laatste spullen gingen de koffers in (we hadden gisteravond inclusief alles gewogen), alle afval ging de vuilniszakken in en de bak werd weer in het hok teruggezet. Rond kwart over 6 reden we weg naar het vliegveld en onze Navvy was niet eens uitgeslapen, want door een wonder kon ze het eerste half uur geen satelliet vinden en bleef het angstvallig stil! Het eerste stuk kenden we inmiddels toch wel uit het hoofd, maar voordat Tampa int’l voor het eerst werd aangegeven op de borden, was Navvy toch wakker geschrokken en spande ze zich in ieder geval in om zo snel mogelijk van ons af te zijn! Om vijf over zeven stonden we al bij de autoverhuurder en kregen we een afrekeningsbriefje met $ 0,00 in handen geduwd. De Dodge had zelfs nog een kwart tank benzine, dus dat was best netjes.

We togen naar de balie van Delta en daar mochten we de self service incheck gaan doen. Op zich heel gemakkelijk, maar hoe zat het nou met de koffers? Mochten we er nu eentje gratis meenemen of niet? Want volgens het scherm kostte koffer 1 $ 25 en als we dat dan ook nog moeten betalen? We vroegen het na en de dame van Delta drukte eerst op de knoppen, zodat we onze boardingpassen al hadden en toen werden de koffers gelabeld. We hoefden niets extra te betalen. De Lidl weegschaal heeft het goed gedaan! Op de band zagen we 49, 49 en 50 pound voorbij komen, dus verder geen problemen.

Door naar de veiligheidscheck, waarbij bij mijn man het alarm begon te loeien. Hij moest de rij uit, kreeg een vochtig doekje over zijn handen gesmeerd en mocht toch doorlopen. Hij had het inmiddels Spaans benauwd gekregen, want hij vreesde al dat hij voor een volledige check meegenomen zou worden. Toen konden we naar de gate, aten wat en wachtten op het toestel (een ordinaire 737) die ons naar La Guardia zou brengen. We zaten op rij 20 ABC en voor ons bleek ook een Nederlands gezin te zitten. Ook zij hadden in Clermont gezeten, maar net in een andere wijk dan wij en we zouden ze vrijdag op de terugvlucht naar Nederland ook tegenkomen, want ze nemen hetzelfde toestel als wij terug naar Amsterdam.

De vlucht naar La Guardia duurde twee uur en vijftien minuten. Er waren wel aparte schermpjes in de stoelen, maar je moest betalen voor spelletjes of films. Iedereen koos dus maar voor de Flight State of de satelliet tv, zodat we konden zien dat de Nederlandse roeiers 4 pers door waren naar een volgende heat. Het aanvliegen op La Guardia was best spannend, omdat het vliegveld aan het water ligt en het leek alsof we daarop ook zouden landen. Natuurlijk was dat niet het geval en hoorden we de wielen even later de grond raken. We kregen door dat de bagage op band 2 zou komen (foutje, het werd band 1) en toen we bij die band aankwamen, rolden de koffers ook al langs. Geen wonder, want de gemiddelde Amerikaan neemt al zijn spullen als handbagage mee en heeft nooit ruimbagage. De opslagruimten bovenin het toestel was dit keer ook compleet overboekt en er wordt gewoon niets van gezegd of aan gedaan.

We meldden ons voor een shared taxi bij de balie en we moesten vijftien minuten wachter. Vervolgens reden we langs vier andere opstapplaatsen van dit vliegveld om naar het hotel te worden gebracht. Daar kwamen we na ruim 2,5 uur gebroken aan en toen konden we meteen onze kamer op. We hadden geboekt bij het Comfort Inn Central Park West in 72 street en we hadden een kamer met lits-jimeaux en dubbelbed geboekt. We kregen een kippenhokje met een twijfelaar en een enkel bed! Dat was een flinke domper op de vakantievreugde! Mijn man ging meteen naar beneden om een andere kamer te vragen, maar nee, men had geen andere kamers dan deze en pas op woensdag kwam er een kamer met een kingbed vrij!

Volkomen teleurgesteld gingen we de buurt verkennen om eindelijk eens wat te eten (het was al vijf uur) en Central Park te verkennen. Uitgeput en moe probeerden we die avond te slapen, maar het werd een regelrechte ramp. Wij zijn niet gewend op zo’n smal bedje te liggen, dochter lag precies in de blow van de airco en omdat zij het koud had, had ze die maar uitgezet en wij puften weg. Gebroken gingen we dus de volgende dag New York in.

Dag 15, dinsdag 31 juli. Rondrit en Zarkana (Cirque du Soleil)

We waren vroeg op, namen in het hotel een gratis, eenvoudig ontbijt en wachtten op bericht uit Nederland over onze klacht van de bedden. Dat schoot niet erg op, dus ging ik nog een keer naar de balie, waar nu iemand anders zat en hoera, we kregen vandaag toch een andere kamer! Eentje met kingbed en dan voor onze dochter een rolloway bed. Alles beter dan dat kippenhok waar we nu in zitten. Dus wij meteen de koffers inpakken (zoveel was er nog niet uit) en alles beneden in het hok gestald, zodat wij de stad in konden. We namen de metro naar Times Square en dat plein viel ons tegen. Als je aan de Dam in Amsterdam denkt, zie je ook echt een plein. Nu stond je gewoon op een kruising in New York, waar het verkeer om je heenraast en dat is dan Times Square! Het was veel kleiner dan ik had gedacht en het is ook niet echt een plein.

We besloten een hop off, hop on bus te nemen en de gehele downtown toer zou twee uur duren. Helaas was het vandaag zo druk met het verkeer dat we we na 2,5 uur net over de helft waren en toen vond ik het wel genoeg. Van dat optrekken en afremmen van een bus, ben ik toch al geen fan en na zolang op een hard bankje te hebben gezeten, weet je ook niet meer wat je moet doen. Dochter had het van vermoeidheid de hele tijd koud (het was 28 graden, hoor!) en ik wilde vandaag toch wel weer regelmaat met eten terug zien. Bij Seaport gingen we de bus af, liepen wat rond, kochten een sweatshirt van I love NY voor dochter en aten wat. Vervolgens gingen we met metro A van Fullton Street naar 72nd Street. Althans, dat was de bedoeling. Helaas bleek metro A een expressmetro te zijn die overdag stations overslaat en zo stonden we dus op 125th street en moesten terug met metro C. Leuk dat dit zo goed aangegeven staat op de ANWB-kaart! We kwamen bij het hotel terug en daar stonden ook metrokaarten dus die nam ik maar mee. Hierop stond heel duidelijk aangegeven welke lijnen op welk perron stoppen, dus dat is wel handig.

We kwamen bij op onze nieuwe kamer die een stuk groter was dan de vorige. Oké, naar Nederlandse maatstaven en als je net een villa hebr gehad, is het nog steeds een klein hok, maar voor ons was het al een hele verbetering.

Die avond gingen we met lijn B naar Rockefeller Station om richting de Radio City Music Hall te gaan. Daar draait een show van Cirque du Soleil en die willen we graag zien. Er waren problemen met de ticketprinter, dus dan maar eerst wat eten en later terugkomen. Toen de zaal even later openging, werd je helemaal gecontroleerd en eenmaal binnen was het allemaal mooi aangekleed. De show begon rond kwart voor acht met de preshow en de veiligheidswaarschuwingen. Die werden door 1 iemand opgenoemd en aan beide kanten van de zaal door zes mensen voorgedaan.

"In case of emercency, please panic" werd er gezegd en de mensen liepen krijsend door en over elkaar heen. "No, no. Please DON’T panic" verbeterde de man zich. "Yell, woohoohoo" en gedisciplineerd werd toen aan de aftocht begonnen. Ook de zaal moest leren yellen, zodat we allemaal gedrild weg konden lopen naar de exits. "Smoking? Don’t even think about it!" werd er nog gewaarschuwd en toen begon de show die in een razend tempo in een keer tot half tien door ging. Ik vond het wel een van de betere shows. Goede muziek en goede acts. Er was zelfs een compleet nieuwe act: een zandkunstenaar die op een glasplaat allerlei schilderijen in zand maakte. En dat ging heel snel en het werd ook nog heel mooi! Eigenlijk was dit iets geheel nieuws dat ik nog niet eerder had gezien en het maakte wel indruk op me.

Om half tien liepen we meteen naar het metro station, maar die ingang bleek al afgesloten te zijn. Gelukkig liep er een vriendelijk Amerikaan langs die ons vertelde dat we de ingang aan de andere kant moesten hebben, dus iedereen liep daar naar toe. Onze metro (dit keer lijn B) liet even op zich wachten, maar toen hadden we wel de rechtstreekse verbinding naar het hotel, waar we 20 minuten later waren. En we hebben deze nacht heerlijk geslapen.

Dag 16, woensdag 1 augustus. Statue of Liberty

We deden het weer rustig aan vandaag en zochten uit welke metrolijnen we naar de ferry konden nemen. Er bleek een rechtstreekse lijn 1 vanaf 72nd street te gaan, alleen waar bevond dat metrostation zich dan wel? Nagevraagd bij de hotelreceptie en nu moesten we in plaats van rechtsaf, linksaf het hotel uit en twee blokken verder was inderdaad het metrostation voor de lijnen 1, 2 en 3. We zaten ruim een half uur in de metro en kwamen toen bij de Staten Island Ferry uit. Ik had al gehoord dat je best naar het Vrijheidsbeeld toe kunt, maar dat je dan trap op moet lopen, hutje mutje achter elkaar over een pad bovenin schuifelt en dan weer trap af moet, dus
loonde het voor ons niet op dit eiland aan te leggen, maar namen we de gratis (kijk, je bent Nederlander of je bent het niet) ferry naar Staten Island en dan vaar je er langs. Op die manier kun je mooie foto's van zowel het standbeeld als de horizon van Manhattan maken.

Bij aankomst op Staten Island bleek het te regenen! Niet zo heel erg, maar het miezerde toch wel door. Er bleek hier ook niet veel te doen te zijn, hoewel er vlak bij de haven wel een stadion van een of andere sportploeg was. Dochter wilde naar een filiaal van de Hollister en volgens manlief was dat niet zo heel ver lopen. Toen we dat na een half uur nog eens navroegen, bleek dat wel degelijk een heel eind lopen te zijn. Had hij zich vergist in de schaalmaat van de kaart, want nu was 1 centimeter 500 meter en als je dan 4 centimeter moet afleggen, is dat in de regen best een aardige wandeling. Vervolgens ging het ook nog harder regenen, dus we besloten terug te keren, ploften bij een overdekte bushalte neer en wachtten op de afgeladen volle bus die ons weer naar de ferry terugbracht.

Van de ferry gingen we met de 1 terug naar het hotel, fristen ons op en togen 's avonds weer naar Times Square, omdat we een avondtoer met de bus wilden maken. Op Times Square was het een mierenhoop van mensen: je kon nergens meer doorlopen en je zag alleen maar mensen, mensen en mensen. Ik had echt zin een kanon af te schieten, zodat ik een vrije loopbaan kon krijgen, want ik heb echt een hekel aan zoveel mensen op een kluitje. Het schoot ook niet op met doorlopen en op weg naar wat te eten, dook dochter weer een Forever 21 winkel in. Volgens mij heeft die 21 geen betrekking op de leeftijd van het winkelend publiek, maar op het geluidsvolume van de muziekinstallatie in de winkel! Je kunt elkaar niet meer verstaan en je dreunt de winkel uit. Dochter wist weer een goedkope spijkerbroek in een andere kleur te bemachtigen en toen kozen we te gaan eten bij Sbarro (de Italiaanse variant op een Mac). Dochter voelde zich na het eten meteen niet goed worden (dat lag aan haar en niet aan het eten) en we vroegen ons af of we de stadsrondrit wel zouden moeten gaan doen.

Ik zag al dat verkeer op Times Square vaststaan en omdat de bus hiervandaan zou vertrekken, betwijfelde ik of je zonder misselijk te worden de stad wel uit komt. Steeds dat optrekken en afremmen, is niet bevorderlijk voor je gezondheid. Daar komt bij dat het inmiddels weer was begonnen te regenen, dochter zich dus niet goed voelde en uiteindelijk besloten we de busrit toch maar niet te gaan maken. Om een lang verhaal kort te maken, we gingen naar het hotel terug. Ik had op Times Square ook een M&M's winkel gezien, waar ik best nog naar toe had gewild, maar alleen de gedachte aan weer schuifelen tussen de mensen door, deed mij al rillen, dus ik heb het niet eens meer voorgesteld. Op 42nd Street was het inmiddels bij het metrostation niet meer te harden van de warmte, dus je staat niet echt happy ondergronds. We plakten aan alle kanten toen we op onze kamer terug waren.

Dag 17, donderdag 2 augustus. Ground Zero

Na een redelijk vroeg ontbijt, waarbij de jam en boter op bleken te zijn en niet aangevuld konden worden (kon je alleen ei of worstjes op brood doen) togen we met metrolijn 1 naar Rectorstreet. Het valt me wel op dat een gemiddelde Amerikaan bij het metrogebruik enorm veel trap moet lopen. Overal zijn smalle trappen gemaakt en alleen bij de ferry heb ik een roltrap gezien. En hoe je als gehandicapte de metro moet nemen, is mij ook een raadsel!

Maar goed, we hadden gisteren via internet de gratis visitorspassen aangevraagd en 11 uur leek mij wel een mooie tijd om Ground Zero te bezoeken. We waren rond 10 uur al in de buurt van Ground Zero en besloten eerst wat te drinken, waar op het terrein zelf is helemaal niets. Geen kraampjes drinken, maar ook geen toiletten. Alleen, waar zit hier in de buurt een Starbucks/ We zager er geen en toch liepen er bekers langs. Dus besloten we de omgekeerde volgtactiek te gebruiken en de bekers in tegengestelde richting te volgen. En even later kwamen we inderdaad bij een Starbucks uit, waarvan de winkel helemaal niet als zodanig te herkennen was! Man nam de hot chocolate, dochter de cool-lime refreshment en ik de frappucino. De cool-lime had dochter in Tampa mogen proberen en dat was meteen haar favoriete drankje geworden.

Nadat het drinken op was, gingen we in galop door de afgezette rijen bij Ground Zero, moesten de security door en liepen toen het terrein op. Nu ik op deze plek des onheils was, was ik niet alleen enorm onder de indruk, maar je kunt je gewoon niet voorstellen dat alleen deze twee gebouwen zijn getroffen. Er staan allemaal hoogbouw kantoren rond de plek van deze twee torens en het is echt een raadsel dat er niet veel meer kantoren geraakt zijn. Na een tijdje hier rond te hebben gelopen, gingen we van het terrein af en toen zagen we dat er zich al rijen mensen tussen de afzettingen ophoopten, dus we waren er net op tijd door.

We gingen met de metro (lijn R) naar Prince Street (Broadway) waar dochter wilde gaan shoppen. Herinnert ieder zich nog de zwaarte van de koffers richting New York? Nou, dochter heeft er inmiddels een sweatshirt, spijkerbroek en shirts bij en ze wil nu nog meer shoppen. Eerst naar Hollister, want ze had bij Hollister Tampa een vest gezien en dat toen niet meegenomen, maar daar had ze achteraf spijt van dus dat vest moest ze alsnog hier zien te bemachtigen. Helaas voor haar, bleek dat vest in New York 2,5 keer zo duur te zijn en dat geld had ze er echt niet voor over. Tja, dan had ze het toch in Tampa mee moeten nemen. En omdat ze toch een vest wilde hebben, moesten we heel Broadway af, winkel in - winkel uit om te shoppen. Het was inmiddels half één, dochter had nog geen trek, maar wij wel en we kochten bij een kraampje een hotdog. Dat ding bleek echt niet te eten te zijn, maar omdat we zogauw niets anders zagen, aten we het wel op. Het zorgde er wel voor dat we het shoppen even vol hielden. Na tig winkels vond dochter toch een vest voor een leuke prijs bij de Old Navy en waren wij het met dit warme weer meer dan zat om nog verder te winkelen. We zochten de metro op en namen lijn N naar Times Square. Ik had bij 34th Street al over willen stappen op metrolijn B, maar nee dat konden we beter op Times Square doen, want dat station is groter! En inderdaad, dat station is veel groter! Je hebt voor de verschillende lijnen ook verschillende levels op Times Square (42nd Street) dus je loopt je suf over trappen en door gangen. Onderweg van lijn N naar lijn ??? liep dochter in ieder geval het perron voor de lijnen 1, 2 en 3 voorbij (en ze stoppen alledrie op 72nd Street) en sjokte door naar de C-lijn. Daar stonden we heel lang te wachten tot de metro eindelijk kwam en ik kwam als een vies ruikend beest in het hotel terug. En uitgerekend vandaag was men bij onze terugkomst net met de kamer bezig, dus we moesten nog even wachten voor we konden douchen en omkleden.

Die avond begon het opladen van alle apparaten. Man en ik gingen uit eten bij een bistro om de hoek en dochter nam weer het junkfood van de Mac. Ik moet zeggen, de steak smaakte voortreffelijk! Ik bestel biefstukken altijd rare en deze was echt nog lekker rood. Je slobberde hem bij wijze van spreken zo je mond in; zo mals was het vlees. En ook de bijgeleverde frietjes waren van zeer goede, knapperige kwaliteit en niet zoals die slappe, witte dingen van de Mac. We kikkerden helemaal op. Al verheug ik me inmiddels ook op bloemkool met een karbonaadje, die voor het weekend gepland staan.

Nog een nachtje slapen en dan mogen we naar huis. De boardingpassen zijn geprint (we zitten op rij 15 ABC), de koffers zijn weer gewogen (en geen van de drie was te zwaar, rara, hoe kan dat) en onze dochter hoeft niet op zijn Amerikaans te reizen, namelijk met heel veel handbagage. Nee, ook al haar aankopen zitten in de koffer.

Dag 18, vrijdag 3 augustus. Naar huis

Om tien over twee 's nachts werden we wakker van sirenes van brandweer en politie. Dochter en man keken uit het raam van de tiende etage en zagen allemaal zwaailichten in de straat. “Het is hier bij het hotel, “ paniekeerde dochter, maar mijn man wist haar gerust te stellen dat het toch echt verderop betrof.

We probeerden weer te slapen en stonden om acht uur op. We ontbeten gezellig met een alleenreizende vrouw uit Australië en wandelden toen door Central Park, dronken wat bij de Starbucks en gingen naar het hotel terug om te gaan pakken. Omdat we al wisten dat onze koffers minder wogen dan in Orlando haalden we gauw folders en boekjes uit de handbagage en deden dat weer in de koffers. Op die manier scheelt het je zelf sjouwwerk.

Het bleek vandaag een warme, vochtige dag te zijn (een dag zoals in Nederland bij 27 graden, maar hier was het ruim 30 graden) en ik ging in het hotel op jacht naar extra handdoeken, zodat we ons toch nog even konden op frissen. Toen sleepten we de koffers naar beneden, aten een broodje bij de Subway en gingen naar het hotel terug om te wachten op de taxi. Inmiddels was er een groot soort kever/kakkerlak door de lobby aan het vliegen en toen deze op de bank landde waar dochter zat, sprong ze gillend op en reageerde ze helemaal in paniek. Het arme beestje werd meteen doodgetrapt door de man van de receptie en hij riep dat het een New Yorkse Ramp (of iets dergelijks) was. Die had je overal en dat kon geen kwaad. Man las nog even op internet de Telegraaf site en toen reed om kwart over één de taxi voor de deur.

De rit naar vliegveld JFK duurde slechts 50 minuten, dus we waren ruim op tijd om de bagage af te geven. Moesten we de koffers (na de bagagelabels te hebben gekregen) zelf naar band 5 sjouwen! Zeg, dit is toch JFK? Een internationaal vliegveld? En toen de koffers bij band 5 stonden, moest één mannetje er voor zorgen dat de koffer ook een band op zou gaan. Ik wilde blijven staan, totdat ik mijn koffer weg zag gaan, maar man vond dat ik vertrouwen in medewerkers moest hebben, dus húp: doorlopen!

JFK blijkt een zielig, klein vliegveld te zijn en er is weinig te doen. Al gauw hingen we ons te vervelen, totdat we zagen hoe druk het werd bij de rijen voor de security. Om op het laatste moment je vlucht te missen, stond ons niet aan, dus we besloten wat te gaan eten en dan op tijd naar de gate te gaan. Inmiddels zagen we een paar bekende Nederlandse gezichten (het gezin van afgelopen maandag) en overal om ons heen hoorden we ook Nederlands spreken. Toen we na het eten naar de security liepen, stond er dus geen mens meer in de rij en konden we zo doorlopen. Bij de gate nog snel proberen je ds of Ipod op te laden en dan weer wachten.

Het KLM toestel (een 777 met 64 rijen) was al geland en wij zouden pas rond zes uur vertrekken. Om kwart voor vijf begon het boarden al en mocht de Business Class aan boord, op de voet gevolgd door de Economy Comfort Class (tot en met rij 14). En toen ging men verder met het toestel van achteren te vullen, dus we konden nog even wachten. Maar toch kwam ook onze rij aan de beurt om te boarden en we begonnen aan de wandeling richting het toestel. Niet zo'n korte slurf als op Schiphol, nee, er mag hier weer gelopen worden! Vlak voordat je het toestel in gaatt, stond in het gangpad een ijzeren afmeting van wat maximaal als handbagage mag worden meegenomen. Vele Amerikanen zagen hun koffers alsnog richting het ruim verdwijnen, maar dat levert hen in ieder geval één voordeel op: ze hoeven niet voor hun koffertje te betalen!

Onze plek had best veel beenruimte, maar was niet gekenmerkt als Comfort. Een ongeijkte meting van mijn kant met de nog lege stoelen voor ons, leverden weinig centimeters verschil op en ik vraag me af of wij niet ook extra beenruimte hadden, waar we dan niet voor hoefden te betalen. De stoelen hadden wel wat breder mogen zijn, trouwens. Dit zat niet echt ruim. We bleven maar wachten en wachten om te vertrekken en omdat dit toestel geen mogelijkheid heeft om per zitplaats een blower op je te richten, was het toch wel warm. Om tien voor zes kwamen de laatste passagiers lachend binnen en toen konden we meteen vertrekken bij de gate.

We kregen te horen dat de vlucht slechts 6,5 uur zou duren. Ha, lekker op tijd in Nederland, dus. Maar helaas, het was spitsuur op JFK en we moesten aansluiten in de vertrekfile. Om half zeven kregen we te horen dat er nog vijftien toestellen voor ons stonden, dus de piloot hoopte dat we rond zeven uur de lucht in konden. Een tiental minuten voor zeven maakten we met het toestel een bocht en zonder welke waarschuwing dan ook, kozen we het luchtruim. Eindelijk op weg naar huis!

Na een kwartier kregen we een drankje en een zakje zoute amandelen. Weer een uur later kwam de maaltijd en hadden we de keuze uit bief en pasta. Wij namen de bief met jus en aardappelpuree. Het vlees zelf was best lekker, maar die overige smurrie smaakte mij niet. De bak met sla en zachte croutons maakte ik ook meester, net als het stukje carrotcake (of appelcake - dat laat ik even in het midden). De crackertjes (nee, geen zoute) werden samen met het stukje kaas door man opgegeten en dochter deed zich tegoed aan de warme broodjes die we erbij kregen.
Al met al viel het eten best mee.

De bediening van het personal entertainment zat allemaal in de stoel voor je. Ook de afstandsbediening bevond zich in de stoel voor je en dat was een stuk prettiger dan een afstandsbediening die in je armleuning zit. Ik keek de animatiefilm Dr. Lorax en je hebt stereogeluid bij deze film. Ik zag opeens iets op rechts dichtslaan en hoorde dat op links, dus ik had de stekker verkeerd om geplaatst. Gauw omdraaien en toen hoorde ik het geluid wel steeds van de goede kant komen. Daarna moesten de raampjes verdicht worden en besloot ik de film “The girl with the dragon tattoo”te gaan kijken. Ik had ooit geprobeerd deel 1 van de Milleniumtrilogie van Larson te lezen, maar ik kwam er niet doorheen. Toch wilde ik wel weten of men de verloren dochter zou hebben gevonden, dus dan maar deze film kijken.

Anderhalf uur voor de landing gaf de flight state aan dat we nog 2,5 uur moesten. Maar dat kan toch helemaal niet? We vlogen al op Ierland aan! Even later was dat bijgesteld en bleek het toch anderhalf uur te zijn. Het ontbijt werd geserveerd. We kregen een pakje zuur smakende jus d'orange, een youghurtbakje en een muffin die gevuld was met een roze kleurige inhoud. Die muffin was zo uitgedroogd en hard (de zakjes bleken open te zijn gegaan) dat je er elkaars hersenen mee in kon slaan, dus die lieten we staan. De bijgeserveerde koffie en thee maakte echter veel goed.

Om half acht landden we op Schiphol en ja hoor, we konden weer aan de sighseeing toer van de Polderbaan beginnen. Een kwartier later mochten we het toestel uitlopen. Door naar band 16 waar onze bagage aankwam en wachten op de koffers. Dat duurde natuurlijk weer veel langer dan in de US, maar rond 9 uur konden we toch met de koffers richting de taxibalie. En een half uur later waren we heerlijk thuis.