[Reisverslag] Daffelina: Florida, juli 2012

[Daffelina]

Op 17 juli begon onze vakantie. De taxichauffeur kwam te laat, dus wij al naar de centrale gebeld. Bleek de man inderdaad vertraagd te zijn. Enfin, om half 10 was de goede man er wel en konden wij weg. HIj reed ons over de Jaagweg naar Amsterdam, om vervolgens richting de A10 weer een draai terug naar de Coentunnel te maken. Even later stonden we dus weer vast in de invoegfile en dat kostte ons een dikke twintig minuten. Gelukkig waren we nog wel op tijd op Schiphol, alwaar ons vriendelijke KLM-personeel ons erop wees dat er 1 koffer met 24,2 kilo toch echt te zwaar was! Dat we een andere koffer hadden die slechts 18,6 kilo was, mocht de pret niet drukken. We moesten ompakken! Dus verhuisden de zak drop en de Lidl kofferweegschaal van de ene naar de andere koffer en toen was het goed! We kregen nog de tickets voor het traject Detroit-Tampa en konden toen Schiphol rondslenteren om te wachten op vertrek.

Rond 13.00 zaten wij toch ook al aan boord van de Airbus die ons naar Detroit zou vliegen en om 13.20 kwam de push-back en vertrokken we naar Detroit. Ik had nog nooit eerder in een Airbus gezeten, maar deze bleek verdacht veel op een 767 te lijken, dus eigenlijk niets nieuws onder de zon. We hadden allemaal een eigen schermpje met een enorme keuze uit films; alleen de spelletjes lukten niet met de bijbehorende afstandbediening. Het zeer "vriendelijke" en belegen Deltapersoneel kwam wel vaak langs om drinken uit te delen en de eerste keer ook zakjes pretzels en zoute pinda's. Vervolgens volgde het eten. We kregen de keus uit twee warme gerechten (kip of lasagne) of een koud gerecht (kipsalade) en deze laatste smaakte best. Jammer dat bij de warme gerechten de salade er ook bij was gezet, waardoor de sla en alles warm was geworden. Na enige tijd werden we een beetje loom en toog ik naar achteren om eens op jacht te gaan naar een extra zakje pretzels. In plaats van drie zakjes, kreeg ik drie handen vol zakjes en toen moest ik weer terug naar voren. Meteen ontstond er een run door andere mensen op de peanuts en de pretzels, dus daar was men even later ook doorheen! Zo'n anderhalf uur voor de landing kregen we nog een 3-kazen Calzone broodje. Nou was net die dag bekend geworden dat er in de broodjes bij Delta naalden waren aangetroffen, dus ik denk dat dit een uitwijkmogelijkheid is geweest. Het broodje smaakte uitstekend! Om 15.30 uur lokale tijd landden we op het warme Detroit (38 graden C) en begon het bekende immigrationsgebeuren. Hoewel, het kan best wel snel, hoor! In het toestel kregen we allemaal een wit formulier uitgereikt en dat had ik trouw in zitten vullen, maar dat bleek dus alleen voor Amerikanen te zijn. Op Detroit was de rij voor de citizens enorm lang, verder was er een rij voor de disabled people en daarna waren er vier rijen voor de overige bezoekers. En dat schoot flink op, want binnen een half uur waren we daar doorheen! Bij immigrations bleek dat als je een Esta had ingevuld, je geen wit formulier hoefde in te vullen (zonde van de tijd dus) en we mochten al onze vingertjes nog even laten scannen om vervolgens op de foto te gaan. Toen we klaar waren, was alle bagage al uitgeladen en konden we zo onze koffers rapen en weer afgeven voor de volgende vlucht. Wijzelf moesten nog wel door de douane, maar ook dat ging redelijk snel. Binnen een uur stonden we gereed om te vertrekken, maar we moesten nog 3,5 uur wachten. Dus eerst rustig wat gaan eten en daarna lekker aan de gate gehangen.

Voor de vlucht van Detroit naar Tampa werd al een weerwaarschuwing gegeven. We zouden onderweg veel slecht weer krijgen en de captain zou ons waarschuwen wanneer we in de gordels moesten blijven zitten. Dat beloofde veel goeds! Dit keer kwam de MD-90 aan bij de gate waar we zaten te wachten en met een 2-3 indeling was het best een knus, kneuterig toestel. Er kunnen zo'n 150 mensen in en met de opgeroepen standby passagiers zat het hele toestel ook vol! Het gevolg was, dat iedereen slechts 1 handbagage en een handtas of laptoptas mocht meenemen: alle overige bagage ging het ruim in! En wat was nu het geval? De bagagerekken maakten een tamelijk lege indruk, omdat er niet zoveel kon worden meegenomen. We vertrokken om 8 uur en een half uur later kwam de slecht weer waarschuwing. Iedereen, zelfs het vliegend personeel, moest in de riemen, want de komende 20 minuten werd het heftig met turbulentie, onweer, storm en regen! Ouders, houd uw kinderen in de gaten dat ze vast blijven zitten en ook zelf niet gaan lopen! We maakten ons op voor een vreselijke 20 minuten luchtzakken en andere ellenden, maar toen even later het gordellampje weer uitging, riep dochter verbaasd "Was dit alles?" En inderdaad, het bleek dat de piloot toch was gaan stijgen en daarmee de ergste ellende had omzeild. We hadden nu nergens last van gehad! Daarna werd er nog een rondje drinken geserveerd met pretzels en peanuts en opeens werd het koud in het toestel! Iedereen deed de knop van de airco uit, maar het was steenkoud! Na de landing op Tampa gaf de captain ook toe dat het freezing cold was geweest, maar hij was op andere hoogte gaan vliegen om het slechte weer te omzeilen. Wij hadden overigens een hele rustige vlucht gehad!

In Tampa kwam de regen in bakken naar beneden! Tja, eh, we hebben er natuurlijk niet zoveel uur op zitten om de warme regen in Florida te bewonderen, nietwaar? Maar goed, eerst naar de autoverhuur om de auto op te halen. Daar zat eerst niemand bij de balie, en vervolgens kwam er iemand dit ook een beetje Nederlands sprak. Hij probeerde ons eerst een betaalde upgrade aan te smeren, maar daar trapten we niet in. We hielden voet bij stuk aan de door ons gereserveerde middenklasse. Toen puntje bij paaltje kwam, kregen we een gratis upgrade naar een grotere auto (Dodge) dus dat was prima. Het was nog even de Garmin uitproberen om na te gaan hoe deze de route naar het hotel aan gaf, maar gelukkig waren we net rond middenacht in het hotel en konden loeimoe onze kamer opzoeken.

[Daffelina]

Dag 2: 18 juli
Na een zeer slechte nachtrust (waarom hebben de Amerikanen altijd van die kleine, smalle queenbeds?) deden we om 7 uur de gordijnen open en zagen dat we zeezicht hebben! Op zich fantastisch, ware het niet dat de regen in bakken naar beneden kwam, het beachvolleybalveld eerder een vennetjesvolleybalveld kon worden genoemd en het onweerde ook nog. Gelukkig zouden we vandaag rustig aan doen, dus eerst maar eens ontbijten bij Bazzie's (geen familie van die clown). Daar kregen we als ontbijt weer voldoende om de eerste paar uur door te komen en toen gingen we de omgeving verkennen. Tegenover ons hotel (Treasure Island) zit een Walgreen en zo'n 75 meter verderop een Publix. Een uitgesproken mogelijkheid om flessen frisdrank in te slaan en wat snoeivoer te kopen. Dochter kwijlde bij de Publix meteen weg bij de Easy breazy make-up (bekend van Amerika's next top model en ze vindt het heerlijk spul), maar wij zuinige Hollanders weer roepen dat ze ook eerst bij de Walgreen moest kijken voor de prijzen. We sloegen voldoende water en coca cola in, kochten chips (wat is dat hier duur) en chocola en sloegen brood en beleg in, en brachten alles terug naar de hotelkamer.

Inmiddels was de erge bui gestopt, maar omdat na zonneschijn altijd weer regen volgt, kregen we even later weer een laag nattigheid over ons heen. Verder naar de Walgreen en inderdaad, daar bleek de make-up goedkoper te zijn. Ze hadden daar ook platic betek, bekertjes en bordjes dus dat was weer handig als we wat op de kamer gaan eten. Het was inmiddels droog geworden, dus we hadden het plan vanmiddag lekker bij het zwembad te gaan zitten. Het strand was alleen bereikbaar via de waterplassen en omdat het eb was, moest je nogal een stukje waden, maar het zwembad bij de receptie was een goede optie. Achteraf een hele goede optie, want even later kwam er weer een hoosbui aan en vluchtte iedereen naar binnen.

Op het nieuws is het vandaag maar drie onderwerpen: de hitte in de ene helft van het land, de regen en stormen in de andere helft van het land en de naaldenbroodjes die Delta bezorgd heeft gekregen. Pas tegen de avond werd dit laatste onderwerp verdrongen door de naderende verkiezingen. Trouwens, dochter heeft contact met een vriendin die gisteren naar Miami ging. Ze vloog rond kwart over 11 van Schiphol naar Chicago en door het slechte weer hebben ze daar uren moeten doorbrengen, omdat door de weersomstandigheden hun vliegtuig naar Miami niet kon vliegen. Zij waren
s nachts om 2 uur in het hotel. Hebben wij het toch nog niet zo slecht getroffen!

We aten die avond weer wat bij Bazzie's, omdat dochter trek had in een pizza en omdat ze dan met het gratis wifi netwerk contact kan houden met haar vriendje in Nederland. Daar worden we dus ook helemaal gek van! Krijgt ze net een week voor onze vakantie een vriendje en dus wil ze iedere minuut van het gratis wifi genieten! We vonden het 70 plus gehalte bij Bazzie wel erg hoog en toen er ook nog 4 keurig gekleden oudere mannen aan kwamen die instrumenten gingen uitpakken, kregen we door dat er die avond entertainment op het programma stond. Inderdaad, er kwam een Dixie- en Jazzband, bestaande uit 6 oudere heren. Er ontstond dus een soort weekmeeting bij Bazzie's en degenen die kwamen, kenden elkaar allemaal en het was steeds "Hi, you're also here?" terwijl ze dat best konden zien! Ik hou zelf niet van jazz, maar de muziek klonk best goed en het is heel grappig om te zien hoe enthousiast deze mensen muziek maken! Als de een niet hoeft te spelen, zit ie steevast naar iemand in de zaal te zwaaien en toch weer op het goede moment invallen. Best knap!

Die avond sloeg bij mij de vermoeidheid keihard toe en voor 9 uur lag ik te slapen! Ik heb het einde van NCIS ook niet meer gezien, maar werd natuurlijk wel weer rond 1 uur 's nachts wakker en probeer dan maar weer in slaap te komen.

[Daffelina]

Dag 3: 20 juli

Dat dochter een vriendje heeft, okeee, maar dat om 4.45 uur vervolgens haar Blacky gaat pingelen, omdat er berichten zijn, is minder leuk! Vervolgens dook dochter met Blacky naar de douche, zodat wij geen last van het heen en weer ge-internet hebben. Wij waren zeker niet amused! Nou moesten we vandaag toch vroeg op omdat dochter om half 8 in Bradenton moest zijn voor een duik. Dus broodjes smeren, inpakken en wegwezen. De afstand bedroeg slechts 39 miles en we moeten toch nog steeds aan onze navvy wennen. Wij zijn de roze route met het autootje, dan geeft ze opeens oranje, rode en gele wegen aan en het is maar de vraag hoe je soms precies moet rijden. Soms is navvy niet erg duidelijk. We reden over twee tolbruggen (de ene 75 cent en de andere 1,25 dollar) en toch deden we over dat stukje een uur.

Bij de duikschool moest dochter haar setje in elkaar zetten en gingen we de boot op. Het was vandaag droog, zonnig en erg warm en de duikschool die de afgelopen dagen niet kon uitvaren in verband met het weer, had besloten vandaag wel te gaan. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, maar goed! We zaten met hoge golven 5 kwartier van de kust af en het was niet prettig vertoeven op de boot. Dochter was binnen 2 minuten een van haar flippers kwijt en die was door de sterke stroming niet meer terug te vinden. Ze kon gelukkig leenflippers gebruiken. Maar moeders kon, ondanks het innemen van een reistabletje, niet tegen het geschommel van de boot, dus die hing even later over de railing om de vissen te voeren. Toen de groep duikers na 45 minuten terug op de boot was (er werden steeds touwen met boeien naar duikers geworpen, omdat ze anders niet zo makkelijk bij de boot terug konden komen) gingen we met de boot naar een ander plekje. Dochter ging niet meer duiken, maar de anderen nog wel en zo schommelden we nog harder in de boot. Ik kon op deze plek de vissen nogmaals gaan voeren, hoewel mijn maag toen al wel leeg was. Om een lang verhaal kort te maken, toen we eindelijk rond kwart voor 12 weer gingen varen, was ik inmiddels niet meer de enige die ziek was, maar ik was wel degene die het snelste opknapte en even later weer kon eten en drinken. Opeens hield de boot snelheid in en bleken er dolfijnen om onze boot heen te springen. Dochter had ze eigenlijk op de vroege ochtend verwacht, maar nu waren ze er in de middagtijd. En we hebben er diverse gezien! Ook stonden de aalscholvers op de palen bij de boeien te zonnen en eenmaal richting de kust, stonden Pelle, Jelle en de rest van de Pelikanenfamilie op ons te wachten. Bij de aanlegsteiger van de boot, zat een bruine Pelikaan op een paal en die zat ons aan te kijken van " wat moet dat hier bij mijn plekje?" maar hij vloog toch weg.

We ruimden de spullen op, zetten de airco in de auto een stanje hoger en reden richting Treasure Island. Onderweg gestopt bij de Mac, want ik moest nu heel snel wat eten, wilde ik niet echt ziek worden! Ik ben eveneens geen fan van de Mac, maar dit keer vond ik het wel erg lekker! En oh, wat kan koffie dan opeens lekker smaken! Daarna weer over de twee tolbruggen naar het hotel. Daar pakten we de handdoeken en gingen naar het zwembad. Dat koelde heerlijk af! Vanavond weer een ander restaurantje uitproberen (Ricky) en bij de Publix grote flessen navulwater halen, want het water gaat -nu het zo warm en droog is- erg hard. En dan hebben we de ijsblokjesmachine zelfs naast onze kamerdeur staan, maar wij zijn volgens mij de grootgebruikers er van.

[Daffelina]

Dag 4: 20 juli (shoppen, naar honkbal en nachtmerries met de Navvy)

Het eten bij Ricky T was erg goed, al moesten we er lang op wachten. Ook blijkt dit restaurant een samenkomst te zijn voor allerlei Harley Davidsonfans, maar met de country live muziek erbij was het goed toeven.

We probeerden het vandaag rustig aan te doen. Haalden ontbijt bij de Publix en aten dat op de kamer op, slenterden naar het strand waar het vreselijk warm was en dronken wat op het terras bij het hotel. Nadat we voor de lunch de Subway hadden geplunderd, gingen we naar St Petersburg om te shoppen. Navvy bracht ons meteen goed en dochter vloog van de ene kledingwinkel in de andere en moest in bedwang worden gehouden, omdat ze anders teveel kocht. Oh, ze zegt nu dat ze zichzelf in bedwang heeft gehouden. Ze is, inmiddels tot grote spijt, de Vans shop niet in gegaan, dus ze wil er nog een keer naar toe.

Vervolgens reden we naar het stadion van de Tampa Bay Rays om een honkbalwedstrijd te aanschouwen. We hadden kaartjes in het vak dat vanuit de verte op het vierde en beginhonk uitkeek en we verheugden ons op de wedstrijd. Omdat het ons niet lukt Navvy aan het raam vast te maken, houd ik de navigatie vast. We moesten naar het stadion rechts af, we reden ook in de baan voor rechtsafslaand verkeer, toen mijn man riep:"Maar ik zal hier toch niet rechts hoeven?" waardoor hij prompt rechtdoor reed, Navvy in de stress schoot en meteen de volgende mogelijkheid voor rechtsafslaand verkeer ook negeerde. Inmiddels riep Navvy alleen maar " we're calculating" maar wie die "we" nou zijn, snappen we niet zo. Zij zit er alleen, maar is er een heel navigatieteam aanwezig om ons om te leiden? In ieder geval hebben we een rondje om het stadion moeten rijden en toen waren we toch op de plek van bestemming. We liepen naar binnen (eerst natuurlijk tassencontrole) en kregen na het scannen van de tickets een T-shirt van de Tampa Bay Rays. Men had alleen maat S (voor kinderen en ook onze dochter) of maatje onnozel groot (voor volwassenen) en de meeste mensen trokken dit shirt meteen aan. Ik bleef in mijn oranje Loekie de Leeuw shirt rondlopen, want ik ben wel Nederlander. Het is een ervaring om zo'n wedstrijd mee te maken en ook de hele commercie er omheen is schitterend om te zien. Maar nadat het bij de achtste inning nog steeds 3-3 stond en de wedstrijd al ruim 3 uur aan de gang was, vond ik het welletjes en besloten we terug te gaan richting hotel.

En toen begonnen de problemen met Navvy. De wegen rondom het stadion waren afgezet en je werd uiteindelijk maar 1 kant op geleid. Navvy snapte dat niet en wilde ons steeds een kant op hebben, die we niet op konden, dus ze bleef maar calculating. Op een gegeven moment kregen we eindelijk het scherm dat we een weg 1,5 mile konden volgen, totdat we bij de verkeerslichten stopten. Toen vond navvy dat we in de breedte op de weg stonden en het hele team ging weer calculaten. Vervolgens kregen we het een na het andere bericht om af te slaan, maar tegen de tijd dat zij uitgesproken was, hadden wij die afslag al gemist, dus we besloten gewoon de weg maar te gaan volgen en opeens had Navvy door dat we toch wel goed zaten. Al met al waren we nog pas rond 11 uur in het hotel en eigenlijk weten we nog steeds niet met welke uitslag de wedstrijd afgelopen is.

[Daffelina]

Dag 5: 21 juli (Busch Gardens)

Onze dochter voelde zich niet zo goed, dus we besloten het toch maar rustig aan te doen. Toch weer ontbijt bij de Publix gehaald (ze hebben daar wel heel lekkere ham! En je mag de soorten steeds proeven voor je ze besluit te kopen) en tegen tienen besloten we toch naar Busch Gardens te gaan. We hadden immers voor 50 dollar onbeperkt entree voor bepaalde parken gekocht toen we Discovery Cove bestelden, dus wat maakt het dan uit dat je niet alle attracties in BG kunt doen? Inmiddels had dochterlief wel via Twitter gehoord dat de docentenroosters van haar school op internet stonden, dus ze zat alweer uit te zoeken in welke klas zij mogelijk zou kunnen komen te zitten. Helaas waren de leerlingroosters nog niet te benaderen.

Vanuit Treasure Island is er slechts 1 weg die van het eiland af gaat, dus we reden rechtstreeks naar die weg. Navvy was echter van plan ons een creatieve, alternatieve route aan te bieden, dus die begon alweer te calculaten. Uit pure wraak dat we niet naar haar luisterden, heeft ze ons bij Busch Gardens een flink stuk om laten rijden!

Bij Busch Gardens was het druk; heel erg druk! Het was daar ook warmer dan op Treasure Island (daar heb je nog zeewind) en overal waar je keek, waren wachtrijen. Ik wilde met het treintje door het park, manlief dacht dat je een safari kon maken, dus wij weer terug naar de andere kant gelopen. Daar zagen we wel dat mijn idool Hippo werd gevoerd, maar verder moest je daar langs de dieren lopen. En dat was met deze hoge temperaturen toch wel iets teveel van het goede. Dochter wilde nog in de Cheetah Hunt, maar daar was de wachttijd al 90 minuten en ik wilde wel een waterattractie doen, maar daar waren de wachttijden ook meer dan een uur. Logisch als je ziet dat veel dobberboten half vol weggaan, want dat scheelt heel veel wachten! We probeerden dochter nog in de snelle rij voor de Cheetah Hunt te krijgen door een beetje zielig te doen over Single ride, maar daar trapten ze bij dit park niet in. Je kon alleen in de snelle rij als je een soort fastpass had gekocht, dus het schoot vandaag niet op. Gelukkig konden we wel de show Iceperiation (of iets dergelijks) bekijken en dat was een half uur lekker in de koelte van een zaal zitten. Omdat de wachtrijen daarna alleen maar langer waren geworden, besloten we naar het hotel terug te gaan en onze waterattractie maar daar in het zwembad te houde.

Dus terug naar de auto, Navvy aangezet en zij wilde ons dwars door een gesloten hek laten rijden. We moesten natuurlijk de parkeerplaats op een andere manier af en ze gaf aan dat we op de grote weg naar links moesten zien te komen. Net voordat we eindelijk de parkeerplaats af waren en we inderdaad linksaf konden slaan, ging ze weer calculaten en liet ons naar rechts afslaan. Dat hadden we nooit moeten doen, want nu liet ze ons weer een zinloos groter rondje maken. We vertrouwen haar niet meer zo erg.

Bij het hotel teruggekomen, was het omkleden en een plons in het zwembad maken. Jammer genoeg was de watertemperatuur aanzienlijk opgewarmd, dus echt verkoelend was het niet meer. Maar we knapten er wel van op! Daarna lekker gedoucht en wat gegeten.

[Daffelina]

Nog even dag 5 (regen en onweer)

@iedereen. We hebben de auto via Sunnycars gehuurd en we hadden het pakket inclusief navvy genomen. We hoeven gelukkig geen nieuwe te kopen; we kunnen Navvy de 30e op Orlando inleveren. Enne, @mattrobb de broodtip ga ik straks uitproberen. Ze hebben hier trouwens ook allerlei smakenbagels en die met kaneel wil ik ook straks uittesten. We gaan de 23e naar Kissimee. We zitten nu in een hotel waar bij de receptie computers staan, dus ik kan een reisverslag bijhouden. Hoe het in Orlando toegaat, weten we nog niet.

We gingen gisteravond uit eten in het hotel. Dochterlief had meer trek in McNuggets, dus eerst even 75 meter naar de Mac lopen en vandaar naar het hotel terug om voor ons uit eten te gaan. Het bleek vreselijk druk te zijn. Als we binnen wilden zitten (koel) dan was er een wachttijd van 40 minuten, dus we besloten buiten te gaan zitten. Man bestelde fish and chips en ik de Parmesan chicken met spaghetti. Dochter viel van de warmte bijna in slaap en ging naar de kamer toe om bij te komen. We hadden een tijd later het eten bijna op, toen mijn man opeens zei:" Moet je eens zien wat een grijze lucht er aan komt!" Hij had het nog niet gezegd, of personeel holde langs om op het terras de parasols in te klappen. In het gedeelte waar wij zaten, werden de schermen naar beneden gehaald en vastgezet en binnen no time begon het te regenen, onweren en stormen. Wij waren uitgegeten en gingen naar onze kamer terug, maar daar zagen we dat het onweer bleef hangen ter hoogte van een gedeelte een paar miles verderop en dat zag er schitterend uit! Veel mensen op onze etage (3e) stonden op de balustrade om foto's te maken, want je had in 1 shot een zicht van lichtblauw naar zwart met twee regenbogen en flitsen tussendoor. En aan de andere kant van onze kamer (de zeekant) zag je het helemaal opklaren! Gelukkig zorgden de buien er wel voor dat het wat opklaarde en dat de benauwdheid van het weer wegtrok! Het was die avond verder zelfs aangenaam lekker te noemen.

Oh, we zijn ook achter de uitslag van de honkbalwedstrijd gekomen! De Tampa Bay Rays hebben na 14 (!) innings met 4-3 gewonnen! Heden, wat moet het evenement die avond daar lang geduurd hebben! Ze deden al ruim 3 uur over 8 innings, dus die mensen zijn tegen middernacht uit het stadion gekomen.

[Daffelina]

@mineke. We zitten inderdaad in het Bilmar Beach Resort. En het enige nadeel zijn dus de twee queenbeds. Verder kun je hier overal lopend naar toe, dus dat scheelt veel benzine.

Dag 6: Walmart
We stonden rond half negen op en zagen weer de zon schijnen. Op het moment dat je buiten kwam, kwam de hitte je weer tegemoet en wisten we alweer dat het een warme dag zou worden. Na het ontbijt besloten we de ochten te besteden aan rustig aandoen en naar de Walgreens gaan om een lidocaine zalf te halen. Ik mag hem in Nederland zelf betalen en dochterlief, omdat ze nog geen 18 is, krijgt het wel op doktersrecept. Maar hier kon ik de zalf gewoon kopen en waren de tubetjes zelfs in de aanbieding. Daarna weer naar het hotel terug en uitgepuft op bed bijgekomen.

We aten de broodjes voor onze lunch op en togen naar de Walmart in St. Petersburg. Navvy was aardig voor ons en zonder een hapering kwamen we daar aan. We slenterden door de kledingafdeling en ik vond echt wel leuke t-shirts, maar toen mijn dochter verbaasd riep:" Mam, die ga je toch niet aantrekken?" wist ik dat ik ze niet moest kopen. Blijkbaar waren ze iets te modieus voor mij? Ik kocht nog een nintendo puntenkaart, dochter en paps slaagden wel voor diverse kleding, we kochten navulflessen water en ik wilde doppinda's hebben. Tijdens de honkbalwedstrijd zaten er van die kauwende koeien naast ons en wat mij vooral verbaasde was dat alle afval gewoon op de grond werd gegooid! Doppen van pinda's, afgekloven turkeylegs, zakjes van chips en drinkbekers: smijt maar op de grond en de schoonmakers ruimen het wel op. Ik bleef ons afval bij ons houden, deponeerde de flesjes netjes in de daarvoor bestemde recyclebak en gooide het afval in de prullenbak. Maar die kauwende kids hadden er wel voor gezorgd dat ik doppinda's wilde. En de Walmart verkocht alleen maar zoute doppinda's, dus we gaan verder kijken.

Toen we het parkeerterrein afreden, zagen we aan de overkant een Target. We hadden geen zin daar nog naar toe te gaan, maar we houden de winkel ergens in de buurt van Orlando nog wel in de picture. Navvy wilde ons vanaf de parkeerplaats linksaf hebben, terwijl wij echt een bord voor eenrichtingsverkeer naar rechts voor onze neus hadden! Dus we besloten eerst naar rechts te gaan, dan te keren, zodat we wel op die weg uit zouden komen. Maar Navvy gaf ons het commando om ergens anders weer rechts te gaan en toen kwamen we ook op de goede weg. Alleen, toen ging Navvy testen of wij erg dom waren. Op een gegeven moment liet ze ons een route zien waarop wij links, 3 keer rechts en dan weer links moesten rijden. Ik zag een leuk blokje in beeld staan, dus ik zag echt dat ze ons om wilde laten rijden. We reden dus meteen rechtsaf en ze hoefde opeens niet te calculaten! Prima, goed gedaan, meissie!

Eenmaal terug in het hotel plonsden we het zwembad weer in. Maar we hoorden toch echt gerommel in de verte en even later moest iedereen het zwembad uit en werden de parasols ingeklapt en binnengehaald. Wij liepen naar onze kamer en toen we beneden wegliepen was het nog rustig met de wind, maar na 36 treden leek het alsof het stormde. Zo snel komt hier de wind opzetten! Enwe waren net op onze kamer toen het begon te regenen en onweren. Het was rond een uur of half 5 en de politie kwam het strand op rijden om de mensen ook daar weg te halen. Je zag iedereen worstelen tegen die wind met al die matrassen! Ze kwamen nauwelijks vooruit. Het onweer bleef nog lang hangen, dus we besloten niet met de auto weg te gaan om ergens te gaan eten. Het werd een snelle snack bij de Mac en daar hoorden we opeens Nederlands om ons heen. Ha, er zijn dus meer landgenoten hier!

Morgen gaan we inpakken en nu al vreest dochter voor een internetloze villa. Vandaag heeft ze een paar keer met vriendje geskyped en ze hebben elkaar heel lang gesproken, maar wat het in Orlando/Kissimee wordt, dat weten we niet? En zonder internet is ze natuurlijk reddeloos verloren en hebben we een week lang een chagrijn van de eerste orde rond lopen! Dat wordt dus verplicht bezoek aan Mac's, Starbucksen en lobbies van Disneyhotels om haar even van contact met vriendje te voorzien. Iemand nog tips voor andere lokaties? Bibliotheken of iets dergelijks? Of zit er wel internet in de meeste villa's. Onze villa zal geen gameroom hebben, die hebben we niet besteld! Maar dochter had gezien dat van de 39 villa's op het park waar wij zitten er 38 wel internetverbinding hebben. Niet altijd gratis, maar toch? We zien het morgen wel!

Lieve schoonzus, als we een weekje uit de lucht zijn, dan hebben we dus geen internet in de villa. Dan moet je ook tot New York wachten dat we weer wat schrijven. Groetjes aan jullie allemaal en ik las dat het in Nederland ook goed weer is geworden? Jullie ook een fijne vakantie tegen de tijd dat jullie weggaan

[Daffelina]

Dag 7: maandan 23 juli. Van Treaure Island naar Orlando

's Ochtends bij het hotel nog wat ontbeten. Vervolgens op internet diverse adressen van parken en Publxen opgezocht en nadat dochter nog uitgeberid heeft geskyped met vriendje vertrokken we naar Orlando. Onderweg hebben we enorme regenbuien gehad: je zag geen hand voor ogen meer, dus we zijn ook ergens gestopt om de ergste bui verder af te wachten en wat te eten. Om 3 uur waren we bij het adres waar we de spullen op konden halen, maar zoals ook in de papieren stond, was daar nog niemand. Pas om 4 uur zouden er mensen zijn. Nou ja, dan maar even een publix van de lijst zoeken en daar deden we al inkopen, zodat we na het ontvangen van de sleutel niet meer weg zouden hoeven. We zagen hier veel meer lizards dan op Treasuren Island en toen het na de regenbui opklaarde, zag je die beestjes overal zonnen. Toen we ons weer meldden bij het verhuuragentschap, kregen we te horen dat we in een villa in stadsdeel Clermont zaten. Dochter had daar weer gratis wifi, dus die fluisterde opeens dat daar geen 3 bedroom villa's waren, maar meer kamers mag natuurlijk ook. We hoefden niet ver te rijden om daar achter te komen. We hadden een 3 bedroom basis villa besteld en we zitten nu in een 4 bedroom villa met playroom. Het was een enorme villa! Vier grote slaapkamers, drie badkamers en een heerlijk grote bank! Op iedere slaapkamer stond een televisie en in de playroom stonden er zelfs meer. In de woonkamer stond dan nog een heel groot LCD scherm dus dat kwam wel goed. Dat manlief vervolgens binnen vijf minuten de schuifdeur naar het zwembad kapot wist te krijgen, was weer minder. Maar we hadden een telefoon in de villa waar we lokaal mee mochten bellen, dus meteen de onderhoudsdienst gebeld en niet veel later kwam er inderdaad iemand langs. Er bleek een palletje naar beneden geschoten te zijn en dat kon meteen verholpen worden. We besloten in ieder geval die deur niet meer te gebruiken en het feit dat er ook een extra klemstang voor die deur was, zei ons dat dit probleem wel vaker voorgekomen zou zijn.

Wat wel opvalt is, dat er hier alleen maar lamellen in de slaapkamers hangen. Geen gordijnen en ook in de rest van de wijk zie je alleen maar lamellen. Toch wel lastig als 's ochtends de zon al vroeg in je kamer schijnt. Maar we hebben nu wel een superkingsize bed, een wasmachine en droger (kwijl, kwijl) en een goedwerkende airco.

[Daffelina]

Dag 8, dinsdag 24 juli, Discovery Cove.

Vandaag vroeg op, omdat dochter met dolfijnen wilde zwemmen. We hadden in Nederland al geboekt (toen was de koers dollar/euro een stuk beter dan nu) en dochter had ook gelezen dat je op zo'n dag wordt ingedeeld op volgorde van binnenkomst in het park, dus we reden vroeg weg. Wij zitten wel in Clermond, in de wijk Woodridge en in de buurt Silver Creek en we zitten vlak bij de US 27 die na 1 mile overgaat in de US 192 dus best dichtbij de parken. Mijn man liet echter onderweg de navvy vallen en prompt stuurde die muts ons weer door een woonwijk. We stelden navvy maar opnieuw in en toen liet ze ons braaf meteen goed rijden naar Discovery Cove en konden we om 8.10 uur aansluiten in de rij voor indelingen.

Je moet een foto indentificatie laten zien, van iedereen van het gezelschap wordt een foto gemaakt en je krijgt allemaal een eigen kaartje die om je nek moet hangen. Alleen dochter kreeg twee kaartjes: eentje met de tijd van de dolfijnenhappening en eentje met de tijd voor de Seaventure. Ze mocht zich om 9.20 uur melden in de Sand Dollar voor het zwemmen met dolfijnen en de Seaventure vond plaats om 1.20 pm. We begonnen met een ontbijt. Nou ja, degenen die mij kennen, weten dat ik nooit zonder ontbijt het huis verlaat, dus voor mij werd het verder ontbijten. Ik vond de schaal met geroosterde amandelen ook erg aantrekkelijk om even een bakje zo weg te smikkelen, hoewel ze eigenlijk voor in de yoghurt met cereals bedoeld waren. Er waren ook nog croissantjes, fruit, boterhammen, reepjes wentelteefjes, ei en noem maar op, dus je kunt je hier inderdaad klem eten. Vervolgens gingen we een vest uitzoeken, want je mag nergens het water in zonder een vest. En voor de seaventure had dochter een wetsuit nodig. De Amerikaanse die de vesten uitgaf, schatte mijn man en mij duidelijk te licht en onze dochter te groot. We moesten alle drie terug om het vest te ruilen, maar wie propt mij met een maatje 44 dan ook in een S-vestje? En dochter was te ijdel om het vest voor 16 jaar aan te trekken als je er ook eentje van 14 jaar aan kunt trekken. Terwijl ik de spullen wilde opruimen in de buurt van cabana Sand dollar, vloog de rest van het gezin nar de dichtsbijzijnde kluis en deed daar alles in. Ook maar de paspoorten en overige belangrijke dingen, want er bleef steeds iemand rondlopen en er was cameratoezicht op de kluisjes. We moeten toch wel iemand kunnen vertrouwen?

Vervoglens zochten wij bij Sand dollar een plekje in de schaduw op ligstoelen en wachtten we tot onze dochter met de dolfijnen mocht gaan knuffelen. Ik had op een ander forum gelezen dat het iemand was tegengevallen: zij had slechts 20 minuten in het water mogen staan en die beesten mogen aaien, dus we hadden onze verwachtingen al aardig bijgesteld. Maar onze dochter mocht met haar groep bijna 45 minuten bij de dolfijnen zijn. Ze kreeg op een gegeven moment zelfs de emmer met vis in d'r handen, omdat de begeleidster even wat anders moest doen en toen had ze toch mooi de aandacht van dolfijnen Dexter en Yoshi gekregen. Helaas moest de emmer toch weer terug, maar dochter genoot wel even van dat aandachtsmoment. Na deze ervaring kon je natuurlijk foto's kijken en bestellen, maar we besloten daar toch even tot aan het eind van de dag mee te wachten.

Op weg naar de lazy river haalden we wat te drinken en een zakje chips en toen liepen we de lazy river in. Nou ja, lazy? Je ligt niet in een bootje te dobberen, je moet zelf drijven en de stroming is zo zwak dat je je nog rot moet zwemmen, wil je vooruit komen. Het ene deel van de kreek was er ondiep (whaa, mijn knie!) en een ander deel was erg diep en dat wisselt elkaar ook af. Mijn man vond het helemaal niets en hij was blij dat we het rondje er op hadden zitten. Toen we weer terug waren bij de ligstoelen, besloor dochter het roggen rif in te gaan en ik besloot dapper mee te gaan en ook te gaan snorkelen. Boven water lukte het mij inderdaad om door de snorkel te ademen, maar zogauw ik met mijn hoofd in het water lag, sloeg de panier toe en ademde ik niet meer. Goed, snorkelen is dus niet aan mij besteed, dus ik blijf wel even gewoon rondlopen door dat badje met gezelllige ufo's (die stingrays dus). Wat hebben die beesten trouwens een goed gevoel voor nergens tegenaan zwemmen! Het is dat mensen ze af en te gaan opjagen, maar ze zijn zo kalm en rustig. En groot! Er kwam opeens een forse rog op dochter afzwemmen en toen rende ze heel snel voor hem/haar weg. Terwijl het beest niet eens wat deed!

Rond half een hadden we de lunch achter de kiezen. Je kon kiezen uit diverse menu's en dat kon je weer aanvulllen met gebak, koek, salade, yoghurt of fruit. Kortom, er was weer genoeg. Terwijl mijn man op een ligbed ging genieten van het park, liepen wij naar de Seaventure. Er moet namelijk voor iedere activiteit getekend worden dat je het park niet aansprakelijk stelt in het geval er iets mocht gebeuren en omdat dochter minderjarig is, moest er nu ook een ouder bij het bekijken van de film zijn. De groep van deze seaventure telde 7 personen. Dochter was alleen en er waren nog twee gezinnen van 3 personen. Ieder groepje kreeg een onderwatercamera en een begeleider mee. Omdat onze dochter alleen was, kon ze dus naar hartelust zelf foto's maken en door haar begeleider werden en ook weer foto's van haar gemaakt. De hele seaventure ervaring zou ongeveer 20 minuten duren, maar men had de fout gemaakt onze dochter voorop te laten lopen, dus die koos opeens een heel andere route en iedereen sjokt er dan wel achteraan. Enfin, 35 minuten later kwam ze toch weer boven water en liet ze op de computer zien hoeveel foto's ze wel niet had gemaakt. En een cd van deze happening kostte dan slechts $50 dus die besloten we aan het eind van de dag wel te nemen. Docher had het van deze tocht echter wel koud gekregen (wij brandden in een omgeving van ruim 35 graden weg) en we besloten onze spullen te verzamelen, nog even wat te drinken en dan naar de foto's te gaan om te kijken wat we allemaal wilden hebben. Toen we bij de fotoshop waren, was er bijna niets te doen, dus we hadden alle tijd om uit te zoeken wat we wilden hebben (in ieder geval de Seaventure cd en de gratis welkomstfoto) en van de dolfijnenhappening vonden we uiteindelijk twee foto's de moeite van het bestellen waard. Inmiddels was het binnen no time weer begonnen te regenen en wilde iedereen binnen foto's kijken, dus daar ontstond een rij van wachtenden. Gewapend met een paar foto's gingen we naar onze auto terug en via de publix (dit keer hadden we de kleinere publix, nog dichter bij de US 27) terug naar de villa. Daar gingen mijn man en ik nog even het zwembad in, maar dochter ging in bad en trok warme kleding aan.

[Daffelina]

Dag 9, woensdag 25 juli, Disney Hollywood Studio's

Eigenlijk hadden we voor vandaag een rustdag gepland en zouden we morgen naar Hollywood Studio's gaan, maar Leap's crowd calandar gaf voor vandaag een lage bezettingsgraad voor dit park aan en morgen een hele hoge, dus besloten we om toch maar vandaag te gaan. Om kwart over 6 werd ik wakker, omdat ik ergens water hoorde stromen en ik lag met gespitste oren in bed. Manlief werd even later ook wakker en vroeg zich ook af wat dit was, maar hij stond op, keek alleen maar naar buiten, zag niets en dook het bed weer in. Het zinde mij totaal niet, dus ik deed mijn lenzen in en ging op onderzoek uit. In de garage lekte niets, maar ik zag buiten wel dat er sproeiers aan stonden. En net toen ik daadwerkelijk op het sproeigedeelte wilde aflopen, hield het op en zag ik dat het op het veld ernaarst weer doorging. Oké, dan weten we dat ook weer! Goed, dan meteen maar opstaan, ontbijt maken en rond 8 uur reden we naar DHS. We hadden gisteren al op de US192 de afslagen voor Disney gezien en Disney is zo goed bebord aangegeven, daar kun je niet verdwalen! We konden bijna voor de ingang parkeren op Mickey stage 41. Als je echter meer wilt betalen (ze kennen hier diverse indelingen: voor mensen die niet zelf willen parkeren, voor mensen die echt voor de deur willen staan en dan de mensen die maar moeten kijken waar ze terecht komen: op basis van vol=vol per parkeerplaats) kon je nog dichter bij de ingang komen, maar dit was voor ons een leuk plekje. Als je dan nog een kaartje voor dit park moet betalen, roffelt je hartje wel even van "Whut? Zoveel?" hoewel we dat natuurlijk ook van tevoren wisten! Om kwart voor 9 gingen de draaihekken open (wat moeten die buggy's in de rij voor de klaphekjes? Je ziet toch dat die naar de draaideuren moeten?) en liepen wij meteen door naar Toy Story Mania; mijn favoriet. We mochten de attractie ook meteen in en er stond nog niet eens een wachtrij. Great, lekker 3D schieten in die attractie en ik haalde 103.000 punten. Ik was de slechtste van ons drietjes (as usual) maar volgens mij was het voor mij best een goede prestatie. We haalden nog een fastpass voor deze attractie en liepen naar de Tower of Terror. Ook al stond er bij dat de wachttijd 12 mintuen was (men bedoeldt dan eigenlijk dat er geen wachttijd is, want die tijd heb je al nodig om bovenin bij de de kamer te komen) onze dochter kon meteen de lift en moeders toog met twee andere cowards met de lift naar de uitgang om daar haar dochter weer op te wachten. Voordat ik me goed en wel op een bankje gesetteld had, kwam dochter er alweer aanlopen en gingen we kijken hoe het bij de Rock en Rollercoaster was. En het was nog maar 9.10 uur!

Daar stond aangegeven dat de wachtrij 100 minuten was, dus dat vond dochter veel te lang duren. Ik zei maar niets over een single ride, want daar kan dochter zich ook voor aanmelden (en ik ga dan ook mee in de rij en vlieg er op het laatst weer uir) en we gingen Disney Art of Animation in. Deze attractie hebben we wel in Parijs gezien, maar hier nog niet. En Mushu is natuurlijk een allerschattigst wezentje om te zien. We wilden ook De Kleine Zeemeermin zien, maar die voorstelling begon pas om 10.50 uur dus gingen we weer naar Toy Story om onze fastpassen in te leveren en nogmaals te schieten. Ik haalde nu 104.000 punten en was tevreden. We besloten winkeltjes te kijken en bij iedere Perry (het vogelbekdier van Phineas & Ferb) kreette dochter uit:" Aaah" alsof ze een lief klein kuikentje zag. Gelukkig hoefde ze niets te hebben, maar ze zag genoeg. Inmiddels vroegen we ons ook af, hoe het met het eten zou gaan, dus een kiosk van Guest Relations gezocht en een reservering voor Mama Melrose om 12.30 uur gemaakt. We hadden al een reservering voor morgen staan, maar die lieten we cancellen. Voordat de vrouw díe reservering had gevonden, waren we vele minuten verder.

Na het eten van pizza, kip met spaghetti en een steak gingen we diverse andere attracties af en bekeken ook de show van Indiana Jones. Tegen drie uur waren we allemaal afgeknoedeld (we hebben inderdaad vandaag veel kunnen doen) en gingen terug naar de villa. Eerst nog gestopt bij de eerste, grotere Publix om eten te halen. In tegenstelling tot maandag lagen er vandaag geen gebakken uienringen, dus die vroeg ik weer. Er werd meteen een nieuwe zak uiringen tevoorschijn getrokken die meteen in de frituur ging, dus ik had een echt vers portie om mee naar de villa te nemen. Ik had 6 ringen mee en ik smikkelde in de villa meteen de eerste drie op. En dat smaakt erg lekker. Vervolgens plonsten we het zwembad in en daarna besloten we de wasmachine eens te proberen. Boekje erbij, was en wasmiddel erbij, klep dicht en dan? Draaien hoeveel was je hebt, draaien voor het programma en gáán met dat ding! En er werd gewassen! Alles zakken met vuil goed verdwenen met de natte handdoeken de garage in en zo kon er achter elkaar door gewassen worden. Na drie wassen hing er genoeg te drogen door het huis heen, maar was wel alles schoon. Wat een voordeel dat een was doen hier slechts 30 minuten duurt. Ik wil thuis ook zo'n machine! De droger deed er verhoudingsgewijs dan weer veel langer over, maar dan had je wel weer zachte handdoeken! Alleen, je moet alles in die madhine gooien en ik kan geen waszak vinden. En ik weet zeker dat mijn man twee voeten heeft, dus waar is grijze sok twee gebleven? Niet in de machine in ieder geval. Gelukkig kwam bij een volgende was toch sok twee boven water, dus ik denk dat die sok in de verkeerde vuilniszak is gestopt.

Al dat vroege opstaan, heeft wel 1 positief iets. Dochter, die gewoonlijk 's avonds niet naar bed te trimmen is, gaat nu zonder protest p tijd naar bed. En 's ochtends staat ze vrolijk op! Natuurlijk ligt dat ook aan het vriendje in Nederland. Die moet 's avonds toch ook op tijd gaan slapen en als het in Orlando 's ochtends 7 uur is, tja, dan is vriendje allang weer op dus dan moet je weer heel veel bijklepen. Aan de ene kant is het leuk dat gratis wifi, maar het is ook vaak zeer vermoeiend.