Run on down!Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
Afdrukvoorbeeld
Run on down!Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
Day 12 – 9 Maart– Blazing the Bullets.
Vandaag is een rustige rustdag. Dan zou je denken dat dit verslag er wel op tijd op zou staan, maar dat is een misvatting. Ook met rust kun je heel druk zijn. Ik had, zoals al eerder gezegd, mezelf beloofd de ouwe foto’s van eerdere vakanties nu eindelijk eens in de lucht te gooien, maar die verdienen eerst een kleine make-over, want hoewel ze met een spiegelreflex gemaakt zijn, zijn ze nog geen fractie in kwaliteit van de eerste de beste digitale pocketcamera van tegenwoordig.
Nu was de camera van toen ook al van dubieuze kwaliteit. Canon, Asahi Pentax of Nikon lag toen ver buiten het budget, dus werd het een Degelijke Oostduitse Praktika. Ook spiegelreflex, alleen met een spiegel waar het weer in leek te zitten, maar mechanisch niet kapot te gooien. En dat de foto’s al 23 jaar in een album zitten helpt ook niet mee. Maar met de huidige fotoshopprogramma’s is er nog zeker wat van te maken. En dat probeer ik, en het resultaat valt nog mee.
Tijdens deze “drukke” werkzaamheden krijg ik een openbaring. Niet één van spirituele aard, dat is aan mij niet besteed, maar van historische. Zo af en toe krijgen wij (en dat gebeurt volgens mij veel frequente Amerikagangers) te horen; “Al weer naar Amerika, doe maar!” of soms zelfs (en in gedachten volgens mij nog meer); “Waar doe je het van”. Meestal is mijn antwoord; “Ikke wel !” of soms tegen klanten; “Van jullie geld !”, met een frisse glimlach, maar nu weet ik wat ik in het vervolg moet zeggen; “Ons ben zuuneg !”
Dat bewijst onderstaande Toen-Nu-Toen foto overduidelijk, niet dan.
http://img857.imageshack.us/img857/6405/luchtbed.jpg
Maar uiteindelijk zijn alle foto’s ge-upgrade, en bedenk ik me dat één en ander in mijn positie natuurlijk niet zonder een begeleidend schrijven kan. Dus gooi ik in de grijze celmassa onder de verhitte schedel een aantal deuren open, pak een schone spade, en begin te graven in het geheugen. Daar komt van alles naar boven en ik moet een scherpe selectie maken (heet dat nu selectief geheugen) om er geen weekendroman van te laten worden. Maar uiteindelijk komen de hoogtepunten op papier, en zeggen de foto’s de rest.
Voor wie het wil meemaken, het staat op onze reissite, deze keer niet onder Florida, hoewel een groot onderdeel van die vakantie, maar onder Rest USA, omdat het grootste deel van die trip door de rest van de USA ging, tot aan het randje zelfs.
Voor wie niet wil zoeken, is hier de directe link. Geniet er maar van, net als wij.
Om toch vooral maar vierkante ogen te voorkomen, spoelen we die af en toe in het zwembad. Het is heerlijk weer, dus zitten we zo’n beetje de hele dag buiten, inclusief de electronica, een prettig muziekje en af en toe een bakkie zwart goud.
De Tahoe loopt vandaag uiterst zuinig, want komt totaal niet van de plek. Tussendoor pakken we vast wat spullen in, en het valt ons mee wat er nog aan ruimte over is. De Delsey’s, oud en nieuw, zitten nog lang niet vol, de uitvouwbare weekendtas daarentegen wel, maar daar is hij voor meegenomen.
Qua gewicht is het een andere zaak. Daar schieten we leuk mee op, met de Harley parts en de RVS tegels, maar we zijn nog lang niet aan de 200 lbs.
En de ouwe trouwe grijze tas mag deze keer echt achterblijven, en krijgt zelfs een nieuw leven. Hij was ook niet slecht of kapot, maar ik was het gewoon zat dat hij steeds omflikkerde als je hem even rechtop liet staan. Het is dan ook, ondanks de sleepwielen, een tas en geen koffer, en dat gebeurde natuurlijk altijd bij incheckbalies. Maar nu blijft hij, zoals in Oktober al de bedoeling was, in de USA.
Het wordt zo langzamerhand tijd om de Stars & Stripes te vervangen door wat meer toonbare kledij, want oud (en nu tijdelijk weer) streekgenoot en mede Florummer Vondutchga gaat mij oppikken om even een uurtje te ontspannen, en waar kun je dat beter doen als op de schietbaan. Riegs ken ik nu wel, dus proberen we wat anders. Google geeft een aantal opties, en de Oak Ridge Gun Range lijkt me wel wat. Vrij nieuw, en met airco, dus dat gaat hem worden.
En na een Hollandsch bakkie gaan we op pad. Richard’s Android Google wijst ons de weg, en verdomd, als we de I4 opdraaien staan we al snel weer stil. Hoe dit kan krijg ik nu te horen; outletcenters. De drukte daar naar toe en de vreemde capriolen die de toeristen uithalen om die afrit maar te halen veroorzaken de file.
Aan de andere kant, zij het minder, hetzelfde geval, maar dan vanwege de afslag naar Disney, die door toeristen vaak voor de enige weg naar Disney wordt gezien, terwijl er nog 4 andere toeritten in het verschiet liggen. Bloody Tourists !
Allengs wordt het rustiger, en stuurt de Android ons de 528 op, waar we direct weer stilstaan. En de brandweerwagen die naast ons de weg opdraait, verraad al een beetje de oorzaak. We draaien subiet I-Drive op, en googlen en bellen naar een alternatief. Dat wordt dus de Shooting gallery, aan John Young Pkwy, ingeklemd tussen Bail Bond zaken en de bajes. Richard tovert zijn Glock 30, cal.45 uit de auto en we gaan naar binnen.
Het gaat hier een stuk simpeler dan bij Riegs, waar je een uitgebreide liability waver moet invullen voordat je de baan op mag. Hier is het een krabbel op een soort presentielijst, ID afgeven en gaan met die banaan.
De jongeling achter de balie heeft nog wat moeiten met de poster die we hier in Nederland rijbewijs noemen, maar al snel gaan we, vergezeld van een doos 12 mm !!! patronen en een target, de range op.
http://img850.imageshack.us/img850/4959/schieten.jpg
We knallen er lustig op los, schaffen nog wat meer koperwerk aan, en laten de blauwe meneer op het papier in snippers achter. En dan gaat het weer richting Lindfields waar we gezamenlijk de maaltijd zullen gebruiken.
Intussen is het gaan regenen, en dus stelt Marion (die intussen zowat alles gepakt heeft) voor om maar wat eten in te laten vliegen, want het kon nog wel eens druk worden bij de restaurants. Tot mijn volle tevredenheid wordt het Outback curbside. Voor mij altijd goed, en Richard wilde na het zien van de foto op het forum ook wel eens een gepeperde tonijn proberen.
En het smaakt ons allen bijzonder. En dan is er koffie, lekkere koffie. We keuvelen nog wat na, en nemen wat later afscheid van Richard, die we in Oktober weer hopen te zien.
Wij zelf vullen de avond met kijken naar diverse flatscreens, en maken ons weer veel te laat op voor de nachtrust. Morgen wacht ons een reisdag. Daarover morgen.
Actuele status auto; onveranderd :p
Day 13 – 10 Maart– Verlatingsangst, we gaan op reis.
Je staat er mee op, en je gaat er mee naar bed. Maar vandaag stond ze eerder op dan ondergetekende. Even voor de wekker opereert Marion al de koffiemachine, een taak die normaal, zowel thuis als overzees, aan mij voorbehouden is.
De wekker, hoor ik U denken. Op vakantie ? Jawel hoor. Vandaag gaan we verkassen, en we willen nog zo lang mogelijk van dit prachtige huis genieten.
In goed overleg met ons wordt de toko vandaag al overgedragen aan Joanne, de eigenares. Normaal wordt het huis verhuurd van Zaterdag tot Zaterdag, maar aangezien ze haar 4-bedroom, die een straat erachter gesitueerd is, een extreme make-over wil geven, wil ze iedere minuut die ze vrij is daaraan besteden.
En dan moet ze ook ergens onder dak. Ze vliegt vandaag in vanuit Engeland, en daarom vliegen wij er uit.
We gaan Up North, naar Altamonte Springs, waar we intrek nemen in de Candlewood Suites, een hotel uit de ICH keten, waar ook Holiday Inn behoort. We hebben hier twee jaar geleden ook al een nachtje gezeten, en dat beviel goed. Kamer/keuken met aparte slaapkamer, free highspeed wireless voor een tientje of vijf, en een heel stuk dichter bij Daytona, en nog relatief dicht bij het vliegveld.
Strak om 11 uur verlaten we Primrose Drive en neem ik nog één keer de sluipweg Funie Steed Road, inclusief het stukje dirtroad langs Lake Wilson.
Door de aanhoudende regen (25mm gevallen)is het stukje zandweg veranderd in een heus modderpad, waar we heerlijk overheen glijden, zeer tot ongenoegen van de bijrijder. En waar het asfalt weer begint is er een behoorlijk dal in de weg, waar nu een centimeter of 25 water staat. Prachtig om door te crossen.
De lompe Tahoe veroorzaakt een ware vloedgolf, en ik wil nog wel een keer terug.
Maar we moeten verder. Ik neem niet eens meer de moeite om de Interstate 4 op te rijden, en ga na het aftoppen van de benzinetank gelijk de 417 op. Die verlaten we weer bij Red Bug Lake Road, een naam die ik jullie niet wilde onthouden.
Candlewood Suites heeft onze kamer nog niet klaar, maar we krijgen al wel de sleutel, en mogen als Priority Members van ICH een keer aan het Wheel of Fortune op de balie slingeren en winnen er zo 250 punten op ons ICH account.
De volgende boeking heeft in ieder geval 2 nachten op hun kosten.
Ook kunnen we de meegenomen etenswaren al wel vast kwijt in hun koelkast.
We hebben dus een uurtje stuk te slaan, en besteden die bij Publix, voor een Sunpass transponder, en bij de Wal*Mart voor wat boodschapjes en een verkenningstocht door de Suavesectie. En dan is het naar de kamer voor wat verslagwerk en gewoon wat te lummelen. We hebben uitzicht op de I4, en aan de overkant daarvan Longhorn Steakhouse, en daar gebruiken we vanavond de maaltijd. Daar hoef ik niks over te zeggen, dat is altijd goed.
Na de koffie en de 65 cent Apple Pie is het tijd voor de Big Bang Theory, Rule of Engagement en CSI (het lijkt Nederland wel), gevolgd door nieuws en Jay Leno.
En dan naar bed, voor onze laatste volle dag. Die besteden we in Daytona.
Maar ook daar zullen jullie wel weer van horen.
Actuele status auto; onveranderd :lol:
Leuk om te zien, die matjes van weleer!
Mooie foto's uit de oude doos. Dat matje heb je nog steeds, het is alleen wat uitgedund :)
Mine, mine, mine, mine, mine!Citaat:
voor een Sunpass transponder
http://www.dvd.net.au/movies/f/09288-3.jpg
*Kuch* Ron Jeremy *kuch* :D
Alweer een voltreffer. Enne....over zuinigjes; wij hebben ook nog zo'n matrasje maar dan in hemelsblauw. Minstens 25 jaar geleden gekocht in Miami. Sinds de tubes en de Lazy River nemen wij ze niet meer mee, dus slijten doen ze niet......Verder hebben wij de zeven verschillen gevonden!
Leuk die foto's uit de oude doos!!!
Haha, toch aardig wat werk verricht met het inscannen van die foto's zeg :mrgreen: ! Ik dacht, zal ter voorbereiding van onze Hawaii trip eens die foto's bekijken, die beginnen met een treurig (regenachtig) WDW en dan ineens sta je in Hawaii ! Vooral die klederdracht in die tijd; echt lachen zeg :lol: ! En jouw haardos, ook niet misselijk #-o ....
Maar gelukkig ook deze trip vermaken jullie je weer prima =D> ! Ik zie lekker veel Outback ook :wink:
Die heeft wel een iets grotere Speedo (voor de jonge lezers; zwembroek) nodig in verband met zijn ziekte TLS; "third leg syndrom" :lol:Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door A.Hofman
Hoi Marion en Gerrit,
Echt een geweldig verslag, leest zo lekker weg. Met leuke tips! Vooral van de shootingranch! We gaan normaal ook bij Riegs maar wilde nu ook wel eens naar een andere toe gaan.
Nog veel plezier daar!
Groet Carmen
Wat een leuk verslag weer! Ik zal ook eens een kijkje nemen op je site met oude reisverslagen.
Geniet van de laatste dagen in the USA!
Gr. Elles
Day 14 – 11 Maart –Last day in paradise, Daytona Beach.
Het enige nadeel van ons hotel is ook gelijk één van de voordelen, het ligt tegen de Interstate 4, en dus zijn we vroeg wakker. Maar tijdens het uitdoezelen is er nog iets anders wat mijn oor streelt. De zoetgevooisde klanken van De Arabier van Perlee, oftewel het draaiorgel uit mijn zeer luide Nokia. Onze vriend Sander wilde ons in zijn lunchpauze nog een prettige voortzetting van onze vakantie SMS-en en was even het tijdsverschil vergeten. En hij luncht rond het middaguur.
Maar nu zijn we mooi vroeg, en kunnen we op tijd beginnen met het meegebrachte voedsel uit de villa. Brood, beleg, koffie, thee en jus toveren, met de wave voor de pancakes en de toaster voor de ……….. een prettig ontbijt op tafel. En zien we de eerste beelden van de ramp in Japan aan ons voorbijtrekken, tegelijk met de waarschuwingen in Hawaii en aan de westkust.
En na Regis (deze keer vervangen door Andy Cohen) en de altijd lollige Kelly, gaat het richting Daytona Beach.
Ons doel is deze keer Main Street, de van oudsher drukke hotspot van Daytona Bike Week. Om er te komen valt nog niet mee, want het is druk onderweg, en we doen er bijna een uur over om alleen Daytona te doorkruisen. Daarentegen is het op Atlantic Avenue/A1A behoorlijk rustig, net als in de parkeergarage naast Ocean Center.
In Ocean Center is tegenwoordig een motorshoow, met prachtige, maar ook zeer vreemde exemplaren. Voorheen was hier altijd de fabrieksshow van Harley Davidson, maar sinds de forse uitbreiding van dit conventiecentrum zijn die verkast naar North Beach Street. Het loopt nog niet echt storm in dit megagebouw, maar er is wel van alles en nog wat te zien.
http://img35.imageshack.us/img35/1470/mainstreet1.jpg
Ook op verlichtingsgebied staan hier een paar fraaie bikes van Japanse makelij, uitgedost als kerstbomen. Daar zou je in Nederland nog geen 2 meter mee wegkomen, dan hangt de sterke arm al weer aan je broek. Maar je valt wel op.
Over het weer kunnen we niet klagen, want de lucht is strakblauw, en er staat nauwelijks wind. Volgens de schaal van Celsius is het niet meer dan een graad of 16, maar in de korte broek en T-shirt is het goed toeven, al heeft Marion in het begin nog wel een driestreperig vest er bij aan. Vanuit Ocean Center steken we recht over om bij Hog Heaven te gaan genieten van een eerlijke en heerlijke cheeseburger. Hier geen beepers of “It wil take about 35 minutes”, maar nog gewoon een ouderwets bordje met “Wait here to be seated”, en daarachter kun je gewoon in de rij aansluiten tot iemand je komt halen.
Gelukkig staat er maar een man of tien voor ons, en als wij dan een kwartiertje later geseated worden is dat aantal achter ons minimaal verdubbeld. Het is dan ook een bekende zaak, met goed eten, tegen eerlijke prijzen. En we laten het ons goed smaken, en wandelen nadien 1 block verder om Main Street in te slaan.
En ook daar valt de drukte ons mee, en is er alle ruimte om hier en daar wat foto’s te schieten.
http://img855.imageshack.us/img855/8176/mainstreet2.jpg
We wandelen dapper door, schuiven hier en daar naar binnen, maar het blijft bij kijken, want we hebben alles immers al in huis. Deze keer gaan we niet helemaal tot het eind, maar keren net voorbij de beroemde Boot Hill Saloon om en gaan aan de overzijde van de straat retour. Daar worden nog wel wat succesvolle stops gemaakt en vinden we voor Sander, ondanks dat hij ons wakker belde, een redelijk uniek opsierdeel voor zijn Harley Davidson. Die zul je in Nederland niet vaak zien. Ook maakt de camera weer wat uren, en klikken ook nog wat digitale plaatjes van andere dingen dan motoren, en die ook alleszins de moeite waard zijn.
http://img855.imageshack.us/img855/9525/mainstreet3.jpg
Ongemerkt zijn we aan het eind/begin van Main Street gekomen, en kunnen we de automobiel weer bevrijden. Het is nu akelig rustig op de A1A, dus gaan we dezelfde weg terug als we gekomen zijn. Waar je normaal wel een stief kwartiertje nodig bent om voorbij de twee straten verder gelegen Main Street te komen, rijdt je er nu zo voorbij, als was het midden in de zomer.
De International Speedway Blvd is wat drukker, maar nog geen tiende van wat er aan de tegemoetkomende kant staat, en al vrij snel draaien we de I4 weer op.
We maken nog een stop in Sandford voor een laatste bezoek aan de Wal*Mart, en rijden dan door naar Altamonte Springs voor het laatste avondmaal.
Die gebruiken we bij de lokale Cracker Barrel, en daar is al genoeg over gezegd. We moeten nog een stukje over de 436 terug naar het hotel, en we vinden het, net als gisteren, hier erg druk. Drukker nog dan een drukke 192 in Kissimmee.
Maar dan zijn we bij onze laatste slaapplaats, in de USA, waar we de avond doorbrengen met het verorberen van de restanten van een losbandig leven, het volmaken van de koffers, CSI-NY en Jay Leno,en het schrijven van dit verslag.
En we doen een paar pogingen om online in te checken, zoals we dat volgens onze itinerary bij United kunnen doen. Maar het blijft bij pogingen, want aan het eind van het verhaal krijgen we iedere keer in rode letters te lezen dat we niet online kunnen inchecken, maar ons op de airport bij een United rep. moeten melden. De vlucht is 3 kwartier later dan de originele planning, de stoelen staan nog gewoon vast, dus we gaan morgen wel zien waar het schip strandt.
Hoe dat afloopt leest U nog in het laatste verslag, waarschijnlijk Zondag al.
Want dan zijn we weer thuis.
Actuele status auto;onveranderd \\:D/
Wel thuis, beste mensen!
Net op tijd terug voor de klok verzet moet worden; deze keer geen nachtelijke escapades. Tenzij Sander belt.....Fijne reis terug!
Dank U allen, en Ton, we hebben de kachel wat opgestookt, volgende week 80's en zonnig :-)
Je bent een heer!Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
Hallo Gerrit en Marion,
jammer voor ons(en natuurlijk ook voor jullie) dat jullie al weer teruggaan, dank jullie wel, dat wij weer jullie belevenissen mochten volgen en daar heb ik ontzettend van genoten(en ik denk velen met mij).
Voor strakkies een goede vlucht terug naar huis en ik zou zo zeggen tot jullie volgende Florida trip.
grtjes Mineke
Bedankt voor weer een geweldig verslag, vind het jammer dat jullie weer naar huis moeten. Goede reis!
Geloof me, wij vinden het net zo jammer, maar we zijn weer thuis.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door mickey
Maar, graag gedaan, en er komt nog wat aan, van gisteren, vandaag, en de epiloog.
En dan natuurlijk nog wat fofo's, van de telefoon bijvoorbeeld :-\"
Welkom thuis dan maar weer hopelijk hebben jullie een goede vlucht gehad.
En we willen natuurlijk graag daar het verslag nog even van meepikken voordat we overgaan naar het volgende blog.
Altijd weer geweldig om jullie belevenissen te lezen Gerrit, vooral de manier van schrijven =D>
Welcome back !
Gerrit, hij staat ons prachtig ik heb hem zelf namelijk ook ;-)Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Teleton
[IMG]http://img716.imageshack.us/img716/4691/1309dsc0154.jpg
@Penpe Ik vind het een heel erg mooie foto... maar zou je hem wel 640 x 480 willen maken :wink:.
FF snel tussendoor; fotootje van de UCF Arena :-)
http://img51.imageshack.us/img51/1257/ucfarena.jpg
SUPER zeg :mrgreen: !
Day 15 – 12 Maart –Zal het ooit anders worden ?.
De titel van het laatste verslag slaat vandaag op meerdere situaties, maar dat het bij het uitchecken al van toepassing zou zijn, had ik niet kunnen bevroeden. Omdat we niet iedere dag door een draaiorgel gewekt worden heb ik voor deze ochtend maar de wekker gezet. We vliegen pas om kwart over twee, en hoeven het hotel niet uit voor elven (op verzoek mag dit zelfs tot enen), maar we willen het allemaal op ons gemak doen, beetje eten, beetje douchen, van die dingen.
Maar tegen half elf gaan we dan toch maar naar beneden. Ik was vergeten (en ook eigenlijk niet nodig) express check aan te geven, dus moeten we naar de balie, en daar staat inmiddels iemand voor ons, die het niet helemaal met de rekening eens is. Bij Candlewood kun je namelijk 24 uur per dag in een klein winkeltje, die je met je hotelsleutelkaart kunt openen, allerlei eten en drinken kopen. Je vult op een briefje in wat je pakt, en je kamernummer, en zo komt het automatisch op je rekening. De dame in kwestie had iets op de rekening wat ze absoluut niet gekocht had, en wilde dit, en indien waar, terecht, ook niet gaan betalen. Dus was ze in discussie met de jufrouw achter de balie.
En wij hadden daar niks mee te maken, dus wachten we discreet een anderhalve meter achter haar. Op het moment dat de kwestie naar tevredenheid opgelost was, en wij dus aan de beurt waren, komt om de hoek een gezelschap van twee dames en twee heren aangelopen, waarvan ik door de luide conversatie al geconstateerd had dat ze van Teutoonse afkomst waren. En die schoven zo voor ons langs naar de balie toe. We hadden nog geen tijd om een stap naar voren te doen.
In mijn platste Yanks vroeg ik of dit normaal was, en dat wij wel degelijk al even stonden te wachten. De baliedame beaamde dat, en zeer verontwaardigd stapten de Oosterburen terug, terwijl Frau Braun* nog even opmerkte, in de volle veronderstelling dat niemand aan deze kant van de plas hun superieure klanken kon ontcijferen, dat die leute, wij dus, daar gewoon een beetje stonden te lanterfanteren.
Nu had ik natuurlijk, als 50-plusser uit het Oosten des lands, dus opgegroeid met alleen maar WDR en ZDF als buitenlandse zenders op TV, in hetzelfde taaltje perfect een snerende, misschien zelfs beledigende, opmerking hierover kunnen maken, maar ondanks dat het bloed tegen het kookpunt zat, besloot ik dat het sop de kohle niet waard was, en deed eenvoudig een stap voorwaarts (en in gemoed een stap terug) en ging uitchecken. Maar waarschijnlijk zei onze blik van herkenning genoeg, want Frau Göring* zag het, en waarschijnlijk ook het NL vlaggetje op mijn hesje, en fluisterde haar freundin etwas in, en het werd ijzig stil.
En dan kijken ze er nog van op dat ze overal ter wereld gehekeld worden, die lui.
(*om herkenning te voorkomen worden in bovenstaand stuk gefingeerde namen gebruikt :mrgreen: )
De wagen word volgeladen en dan is het letterlijk één streep naar MCO, want de SR436 die langs ons hotel loopt eindigt op het vliegveld. De transponder kan ook gelijk in de tas, want tol komen we niet meer tegen. Het is weer schitterend zonnig, alleen niet erg warm, zo’n 16 graden, al zal dat nog oplopen tot 24.
Dus lopen we nog in onze Florida outfit en is de NL outfit mee in een aparte tas. Aan de curb bij United drop ik Marion met de bagage en doe een rondje airport om de Witte Woesteling bij Alamo in te leveren. Altijd weer een emotioneel moment ;-).
Straat oversteken, lange roltrap op en we zijn weer herenigd. En dan direct naar binnen, want ik ben erg benieuwd waarom we niet online konden inchecken. Het is al weer fraai druk bij de kiosks, maar wij wandelen over de rode loper rechtstreeks naar de United rep., zoals opgedragen door de website. En daar wordt alles afgehandeld alsof er nooit wat gebeurt was. Op mijn vraag wat de oorzaak van de webweigering was, komt het antwoord; “Oh, dat kan”.
De koffers zijn mooi aan de maat, 28, 46 en 48,5 pounds, en binnen twee minuten glijdt de gouden envelop in de binnenzak.
Tijd voor een bezoek aan Starbucks, ons tweede pas van deze vakantie. En het eerste was op Schiphol !! Niet normaal, maar dat geldt ook voor Taco Bell, die we deze keer ook maar één keer aangedaan hebben. Waar moet dat naar toe.
Van United naar Starbucks is een hele wandeling (Terminal A, en dan helemaal aan de andere kant), maar altijd weer de moeite waard. Ik neem deze keer een (voor mij) nieuwe Frappuccino, Extra Coffee Caramel, en ook deze smaakt weer prima. Zeker met het zonnetje in de nek, want we gaan natuurlijk naar buiten.
http://img34.imageshack.us/img34/7492/extracoffee.jpg
Als de koffie op is wandelen we langs de lange terminal helemaal terug want ons securitypoortje is aan die zijde. Als we weer even een zitje doen, krijg ik een dejà vu. Net als in Oktober staat er ook nu weer een vloot hulpverleners, 4 auto’s sterk, en ook nu is volsagen onduidelijk wat er gebeurt is, want één voor één vetrekken ze zonder een extra passagier aan boord. Bij de TSA is het vrij rustig, en behoudens de altijd aanwezige numbnuts die met schoenen,flesjes water en ingepakte laptops weer eens op de feiten gewezen moeten worden, gebeurt er weinig spectaculairs. Het volgende deel gaat met de trein.
http://img7.imageshack.us/img7/3663/paramedics.jpg
Op Airside 3 nemen we als lunch een quesadilla, eentje deze keer, want het formaat van die van Qdoba is meer dan het dubbele van een Taco Bell uitvoering, dus voor ons tweeën meer dan voldoende. En dan naar Gate 40, lekker vooraan. Daar worden onze stoelnummers omgeroepen en moeten we ons melden. En dan blijkt waarom we niet online konden inchecken. Iets in de United computer was niet pluis met betrekking tot onze paspoorten. Klein probleempje, volgens de juffrouw, niet iets om van wakker te liggen, alsof we dat zouden doen.
Op mijn vraag waarom de dame bij de incheck dat dan niet gezien had, kwam een bekend antwoord; “Oh, dat kan”.
We mogen weer als Seating 1 aan boord en de vlucht naar Dulles zit er na zeven kwartier al weer op. We wandelen International Airport Dulles een keer op en neer, kleden ons onderweg om voor het Nederlandse weer, en komen precies op tijd bij Gate 27, om zo door te lopen, de Boeing 777 in. We aanschouwen vol vrolijkheid de Nederlandse familiestoelendans aan, stijgen op, en merken dat onze vrolijkheid zeker niet overgeslagen is op de crew. Wat een chagrijnen.
Zeker pissed dat hun crewseats bezet zijn, maar ja, cente benne cente zal United wel denken. En ons boeit het niet, wij slapen toch. En zo wordt het vanzelf;
Actuele status auto; ingeleverd :( - balance 0 :-D
Day 16 – 13 Maart –Sweet Home Ala..oh no, Zwollywood.
We slapen zelfs bijna door het ontbijt heen. Bijna, want Marion weet nog net een flightattendant aan te klampen voor twee erg zoete bananebroodjes en blauwbessenyoghurtjes , 2 ontbijtjes dus. De zuurpruim geeft ze wel, maar niet van harte. Even later blijkt dat tussen ons in al twee van die pakketjes gedropt zijn, en dat hadden (of konden) wij niet gezien. Dus die geven we weer terug aan de, zo mogelijk, nog zuurder kijkende collega van de zuurpruim. We zien niet vaak dat crew zo weinig zin heeft aan hun werk. Gelukkig staat op Schiphol onze “vaste” grondsteward met volle glimlach en uitgestoken hand op ons (en natuurlijk alle ander passagiers) te wachten.
We mogen naar “bandje 17” en komen daarbij door Lounge 3, 2 weken geleden nog helemaal in de steigers, maar nu gereed, en het ziet er tiptop uit. Waar je normaal de kelder induikt naar immigratie en douane, moet je nu (nog wel) linksaf en daal je bij de transferbalies af de diepten van de bagagehal in.
Veel balies geopend bij de marechaussee, de koffers (mede dankzij de rookstop op de G-pier) vrijwel direct voor ons op de band, ontbrekende douane ambtenaren en de bus naar P3 staat voor onze neus. De Mighty Dodge staat op de derde plek in rij 501, en dus ongeveer 50 meter van de dropplaats van de bus.
En zo kan het gebeuren dat exact 2 uur nadat de 777 van United de wielen aan de grond zette, wij (mede door het bijna totaal ontbreken van verkeer) de wielen de oprit van ons huis opdraaien. Wederom een nieuw record :lol:.
En dan gaan we gelijk aan de slag. Koffers uitpakken. Bestellingen uitstallen. Belletjes plegen. Douwe Egberts aanspreken. Bestellers ontvangen, en zeker niet onbelangrijk, diegene ontvangen die mijn koffers van de motor gespoten heeft heel hartelijk te verwelkomen, zodat ik morgen nog wat werk in mijn schuurtje kan doen :-D. En met een beetje TV kijken en nog meer Douwe Egberts loopt de dag weer mooi om. En nadert het einde van dit verslag.
Rest nog; de Epiloog en natuurlijk het fotoalbum. Werk aan de winkel. \\:D/
Actuele status auto; Dodge Caliber, wennen aan de ruimte :lol:
Dat was een extreem soepele en relaxte terugreis zeg :mrgreen: ! Helemaal perfect op deze manier (op de crew na, maar daar hebben jullie weinig te maken mee gehad) !
Hallo Marion en Gerrit,
Welkom thuis, het was weer een prachtig laatste verslag, gelukkig een voorspoedige terugreis, wat weer heerlijk geschreven.
Ik zie al uit naar jullie epiloog en foto-album.
Mineke
En zo is maar weer bewezen hoe fijn het is als je je talen spreekt. Op het eerste gezicht heb je niks aan Teutoons, maar als je je territorium met hand en tand moet verdedigen, komt het toch weer te pas. Also sprach een in het westen opgegroeide 50 plussert, die dan wel niet het voordeel van de WDR had, maar die zijn kuil aan het Scheveningse strand in zijn jonge jaren met ware heldenmoed succesvol heeft verdedigd tegen de hordes Hunnen. Do ist der Bahnhof, aufsodemieteren!
Wij hebben weer genoten van de praatjes en ook de plaatjes van de oude doos deden ons deugd. Mede daardoor reppen wij ons, in opperbeste stemming, vanmiddag richting Brussel teneinde de grote oversteek morgen fris en fruitig te kunnen aanvaarden.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Teleton
Welkom thuis.
Wat een heerlijke snelle terugvlucht en thuiskomst.
Ik kijk alweer uit naar jullie volgende avonturen, dan wel weer meerdere autowissels?? Deze keer hebben jullie en de auto's zich goed gedragen :lol:
Gerrit en Marion, het was weer gezellig, had je "een goede reis" "be safe" en daarna een "welkom thuis" berichtje willen sturen maar was een beetje druk ;)
Hopelijk zien we elkaar in Oktober of misschien wel wat eerder in NL.
R.
Welkom thuis.
Jammer dat we nu niet meer kunnen genieten van jullie geweldige belevenissen, daar genoot ik enorm van:razz:
Jullie gaan in october weer zag ik, net als wij.
We willen dan ook naar de Biketoberfesten in Daytona Beach, en daar zal ik tzt nog wel een paar vraagjes over stellen als dat mag. Maar dat komt nog wel, tijd zat.
Alle drie gelukt, en ik zag al dat je druk was :lol: C ya arround.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door vondutchga
Suffering from BWW (BikeWeek Withdrawal) maar blij dat alles goed verlopen is.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ta2 Gerrit
Day 15 – 14 Maart –We pakken de draad weer op .
Na een dag in laten zinken dat we weer thuis zijn maken we de stand van zaken op. Allereerst ben ik totaal vergeten te melden dat we met een vliegtuig van Oprah Winfrey zijn uitgevlogen vanuit Orlando. Ik mocht dat van mijn vrouw (O fan) niet onbenoemd laten en dat durf ik dan ook niet. Het is een eerbetoon aan Oprah door United, en dus een uniek vliegtuig. En we kregen een kaartje (van Oprah :lol: ) waarmee we meedingen aan een million miles loterij. Geen auto, geen gratis vliegreis om de wereld, maar een kaartje. En zo is het en niet anders.
En je moet natuuuuurlijk resident zijn, dus wij hebben er geen ene ruk aan :evil:.
http://img684.imageshack.us/img684/2866/oprah003.jpg
Marion gaat vandaag weer aan het werk, en ik houd me bezig met uitgifte van meegenomen goederen en hobby-en aan mijn eigen spullen, maar we zijn het samen eens over dat dit wel een heel relaxte vakantie was, en dat was lekker.
Of we nou verwend zijn of gewend raken, we zijn deze keer een stuk minder naar dingen geweest die we anders veel vaker aandoen. Daytona Bike Week bijvoorbeeld. Normaal altijd goed voor 3 tot 4 bezoeken, deze keer twee. De eerste tel ik niet, want dat was voor Bike Week, en alleen om te shoppen.
Ook Wal*Mart, Taco Bell en Starbucks zijn deze vakantie vaker verstoken gebleven van onze dollars, daarentegen is de stoepuitgifte van Outback een echte hit geworden. Hetzelfde heerlijke voedsel, maar dan aan de eigen keuken- of terrastafel, wat een uitkomst.
Maar ook de Cracker Barrel en Longhorns zijn niet vergeten. En de outlets en malls evenmin, al waren dat deze keer echt gerichte bezoeken. Zo dicht mogelijk parkeren bij de winkel waar we heen wilden, naar binnen, zoeken, kopen en wegwezen. Meestal langer onderweg als in de winkel, ook dat is nieuw.
Niet onwelkom overigens, want we hadden schitterend weer, met fraaie temperaturen die er om smeekten om in en om het zwembad te verblijven.
Anderhalf keer regen, en dan meest in de ochtend, en geen een keer krabben, al waren er twee dagjes bij met een iets mindere temperatuur, en was één van de dagen tijdens ons bezoek aan Bike Week, met kleding voor 10 graden meer, brrrrr.
Enkele hoogtepunten waren toch wel de concerten, met name natuurlijk die in de UCF Arena. Maar ook de rondreis was leuk, en het casino in Hollywood was een prettige verrassing, heel anders dan het Seminole filiaal in Tampa. Ook de visites van Neder-Amerikaan en mede-Florummer Vondutchga vallen hieronder, met voor mezelf het knalfestijn als welkom extraatje.
We waren ook erg gecharmeerd van Wal*Mart’s “Site to Store” systeem en de geweldige service van Zappos.com (gratis overnight als terugkerende klant). En de Wii natuurlijk, die ons ook wat gezellige uurtjes heeft bezorgd. We zijn nu zo ver over de streep dat er binnenkort ook eentje in Zwollywood zal verschijnen.
Zat er dan niets tegen deze reis ? Ach, het kleine oponthoud bij binnenkomst misschien. Of de wat hogere brandstofprijzen, hoewel die in 2008 nog wat hoger lagen. Niet dat dat de keuze van automobiel zal beïnvloeden. We hebben ruim 1600 mijl erg plezier gehad van de luxe Tahoe, en tanken blijft een lachertje vergeleken bij Nederland.
Verder zou ik niks kunnen bedenken, en leven we al weer vol verwachting naar Oktober toe, want dan gaan we weer. Deze keer via Chicago, want American Vacations heeft onze reeds geprinte tickets kunnen omboeken, want de optie om via Washington met een Boeing 757 te vliegen kwam nicht im frage (das Duuts, en het klinkt zo leuk). En al helemaal niet omdat de Economy Plus dan wegviel.
Maar ook in Oktober zal ik weer met volle overtuiging en evenveel plezier al mijn gedachten en overwegingen op schrift kloppen, zeker omdat er blijkens de reacties een trouwe schare lezers zit te wachten op al deze zin en onzin.
En daar put ik weer moed uit, en buiten dat, het houdt je van de straat.
Dank voor alle lovende woorden, en tot over een maand of zes (en 2 weken en 3 dagen :mrgreen: )
Actuele status auto; Dodge Caliber \\:D/
Super leuk verslag weer Gerrit!
Volgende verslag ga ik zeker weer volgen, en Duutse woorden mag je gerust gebruiken,
ik als achterhoeker van boven de 50 keek in 1970 naar Der Goldene Schuss! dat was pas televisie:)
En Gerrit en Marion gaan weer aftellen.....het wordt wirklich een gewoonte ;-)