[Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006

[A3]

DONDERDAG 31 AUGUSTUS 2006
Whèeh, whèèw, whèèw.........jump, jump, jump, jump, jump jump........jump around, jump around, jump around....jump up, jump up and jump down…….jump, jump, jump…..RUN DMC, KEIhard in de Hummer en dan maar cruisen door door de States.

Jump, jump, jump. A3 kan er geen genoeg van krijgen, en zit zelfs te swingen achter zijn laptopje terwijl hij dit typt, jump, jump, jump, jump.......jump around, jump around, jump up, jump and jump down.



Sterke tekst trouwens van die jongens van RUN DMC, waarvan er volgens mij vorig jaar één is overleden. Maakt niet uit, op de CD klinken ze nog prima. In een Hummer ervaar je denk ik wel een beetje hoe patsers zich voelen in Nederland in hun Beamer or Merc. Hier stel je volgens mij niets voor in een Beamer of Merc, maar tel je pas echt mee in een Hummer. Auto’s gaan voor je aan de kant, mensen kijken je na, daar had ik in de Chrysler dus echt geen last van.......... Gelukkig ben ik het gevoel wel gewend, want in ‘good old finger in the dike country’ rijd ik in een heuse Fiat Multipla van het type A3. En dan heb je dat ook. Alleen waarschijnlijk om een andere reden......... Wel valt op dat je zelfs in deze tank van een Hummer nog minder ruimte hebt dan thuis in de Multipla. Des te opmerkelijker omdat de Hummer 5 meter lang is, en dus langer dan een grote Mercedes of Volvo, terwijl mijn Multipla korter is dan bijvoorbeeld een Opel Astra of een Volkswagen Golf.



Terwijl ik zo door de straten van Baltimore cruise zie ik plots ee klein aggenebbes bordje met daarop de tekst ‘Baberuthmuseum’. Nieuwsgierig als ik ben sinds het zien van een documentaire over deze Amerikaanse sportlegende een paar maanden geleden, volg ik de bordjes, en kom ik terecht in Emory Street. Ik koop een combikkartje voor het nabijgelegen Sports Legends Museum voor $ 14 (ex tax) en heb een aangename middag. Dé Amrikaanse baseball held aller tijden is Babe Ruth. Hij sloeg de meeste Home runs en werd toevallig geboren hier in Baltimore. Om precies te zijn precies in de kamer waar ik nu sta. Zo wil, althans, de overlevering. Veel van zijn kinderspullen zijn hier nog te zien, alsmede zijn eerste contract bij de Baltimore Orioles, het professionele team, ‘just around the corner’. Het is erg rustig in het museum. Zo tegen de klok van vieren geloof ik echt dat ik nog de enige bezoeker ben. Dit blijkt echter niet waar te zijn. Uit de kleine filmzaal komt plotsklaps een groep scholieren die elkaar beconcurreren in het meitier ‘hoe loop-val ik zo luidruchtig mogelijk over een marmeren drempel van 3 centimeter hoog’. De winnaar is direct bekend; een gigantisch lange slungel die met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Tenminste, als hij rechtop staat. Nu niet, hij ligt volledig horizontaal na gestruikeld te zijn over zijn losse veters van naar schatting 3 meter lang. Nou ja...........



A3 besluit een originele Maryland Crab te eten bij Maryland Crab House (hoe toepasselijk) en die smaakt voorwaar niet verkeerd. Oké, je moet drie kwartier worstelen met gereedschap tegen een dode krab, en dan is de overwinning maar nipt. Wel moet je veel brood erbij nemen, anders eindig je toch met een gevoel van ‘nu heb ik voor 40 dollar achter de kiezen, maar ik zou nog best een Whopper lusten’.

[A3]

VRIJDAG 1 SEPTEMBER 2006

Tja, Baltimore is mooi en Baltimore is prachtig,
maar ik begin me te vervelen en onze pony thuis is drachtig,

elke dag bel ik even het Hollandse thuisfront,
en hoor dan of er iemand zwanger is, drachtig of wellicht gewond,

vandaag dus het berichtje,
dat onze pony drachtig is, in dit geval tengevolge van een toevallige ontmoeting tussen neef en nichtje,

andere dagen gaan de telefoongesprekken niet over pony’s of verzachtende zalfjes,
maar ‘gewoon’ over koetjes en kalfjes,

de meiden doen het meer dan uitstekend op school,
en gisteren at ik krab maar zij blinde vinken met bloemkool,

uiteraard met een papje,
niet te verwarren met pappie, da’s een grapje,

verder zijn er in Nederland gelukkig geen calamiteiten,
dus kan ik m’n tijd voorlopig nog in de Ustated Nites blijven slijten,


Veel zin in avontuur heb ik vandaag echter niet, dus wordt er alleen maar wat gewinkeld en TV gekeken.

Wellicht morgen weer wat meer opwindends.

[A3]

ZATERDAG 2 SEPTEMBER 2006

Gisteren een beetje een downdag gehad. Zowaar voor het eerst in mijn leven last van iets wat heimwee schijnt te heten. Maar gelukkig is het vandaag weer over.

Wat gaan we vandaag beleven. Ik ga eerst naar het vliegveld om te horen wat de diverse drop off kosten zullen zijn voor bepaalde reisdoelen. Onwillekeurig liggen al deze doelen naar het zuiden, steeds verder richting Florida dus. Het liefst zou ik gewoon met m’n Humhummer naar the Sunshine State rijden en daar lekekr gaan rondtoeren. Maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat Avis het daar wel niet mee eens zal zijn. Dus zal ik moeten vliegen. Of natuurlijk ergens onderweg de Hummer inleveren en kijken of de drop-off kosten niet al te schrikbarend hoog zullen zijn.

Bij het in de praktijk brengen van deze onderzoeking blijkt dat het systeem van drop off kosten voor huurauto’s als net zo onlogisch en ondoorzichtig in elkaar steekt als vliegtarieven. Als ik doorrij naar de aangrenzende zuidelijke staat Virginia, en mijn auto inlever in bijvoorbeeld Richmond of Roanake, dan bedragen de drop off kosten maar liefst 750 dollar. Maar als ik naar het nog zuidelijker gelegen North Carolina rijd, en de Humhummer inlever in Raleigh of zelfs Charlotte, dan is het helemaal gratis! Snap jij het, snap ik het. Ik vraag dan maar of ik de auto dan niet voor hen naar Florida kan brengen, maar dat blijkt een helemala foute opmerking. If you drive the car to Tallahassee sir, the drop off costs will be more likely to be in the region of 2,000 dollars than less.......slik. Dus maar niet naar Tallahassee.

Charlotte is dan wel niet mijn favoriete meisjesnaam, dat is namelijk Anja, tenzij het meisje in kwestie Sjaan heet, dan is het Truus, maar als plaatsnaam klinkt het wel redelijk exotisch. Op naar Charlotte, North Carolina dus.

[A3]

Zondag 3 september 2006

Vanuit Baltimore is het volgens mijn internet routeplanner zo ongeveer een dikke negen uur rijdne naar Charlotte. Ik neem het maar voor waar aan. Vooralsnog is mijn eerste zorg om het drukke verkeer om washington DC te omzeilen, en dat zal waarschijnlijk niet meevallen, alhoewel, het is pas half zes.



Ja, vandaag lekker vroeg opgestaan om zodoende toch nog op een redelijke tijd in Charlotte aan te komen. De snelwegen om DC zijn echt een piece of cake. Er is nog niemand op de weg, no democrats and no republicans, just a few brown flying pelicans. Zelf bedacht, goed hè?



Als je, zoals ik, regelmatig in de States bent geweest en er ook af en toe een beetje over leest, dan ken je inmiddels een behoorlijk aantal namen van staten, steden en dorpen. Ook weet je dat er steden en dorpen bestaan me, op zijn zachtst gezegd, nogal vreemde namen. Tijdens deze rit valt dit feit me meteen alweer op. Al direct buiten Washington begint het:

Burke; naar de dokter in Grey’s Anatomy
Occoquan: ?
Triangle; gelegen bij een kruising.......
Quantico;.....

Enzovoorts.
En nergens een aanwijzing op een leuke toeristische attractie of een andere bezienswaardigheid. Ook google wist gisteren niks leuks te melden over toeristische highlights langs de 95 South. Helaas.

Zo rond half negen stop ik bij ene diner voor een wel verdiend ontbijt. Tenminste, dat vind ik zelf. Ik neem de eitjes een keer oevreasy in plaats van sunny side up, en ik probeer, tegen beter weten in, nogmaals een kop real american coffee. Lekker is anders. Toch voldaan kruip ik weer terug in de Hummer en zie tot mijn schrik dat ik bijna alweer moet gaan tanken. Geloof het of niet, maar dit ding loopt echt iets van 1 op 5, en dan moet je niet gek doen!

Soms is het hier ook net of je in het Verenigd Koninkrijk bent. Plaatsnamen als Oxford, Durham en Salisbury maken dat het aanvoelt als ‘jolly old England’. Zo tegen de klok van drieën krijg ik het vliegveld in zicht en heb ik dus mijn einddoel van vandaag bereikt.
Bij Avis lever ik de ‘Hummert’ in, en vervolgens vervoeg ik mij in de terminal, op zoek naar een leuk ticket naar.............Florida!

[A3]

Maandag 4 september 2006

Gisteren in Charlotte via de airport shuttle snel een hotelleteje in de buurt gezocht; het werd het Red Roof Inn. Voor 45 dollars voorwaar niet slecht. Helaas geen free breakfast ’s morgens, dus dat viel een beetje tegen. Nou ja, dan grabben we later wel something to eat.



Gisteravond nog wel even met de laptop liggen spelen. Een vlucht naar Florida is wel weer erg saai en snel, alhoewel niet duur; 129 dollar als goedkoopste tarief met United Airlines. Hoe kun je nog meer reizen? Na enig peinzen en een voorbijrijdende oude bus die ik tot op mijn kamer kan ruiken en horen schiet me ineens iets te binnen. Romantiek, goedkoop, bussen met een bult in het dak á la een Boeing 747, aluminium kleurig met blauw & rood en een langgerekte hardlopende hond. Juist ja : GREYHOUND. De bus zette me op het juiste spoor (nou ja, spoor niet echt, weg dan maar...). Het web brengt me al snel op de juiste site, alwaar ik na enig tikwerk vast stel dat een busticket naar Jacksonville, FL. Nog minder kost dan de helft van het vliegticket. Slechts $ 55! Het greyhoundstation is ook niet al te ver van het hotel, dus dat gaan we er maar eens op wagen.

Het is net 8 uur geweest (am wel te verstaan...) als ik met m’n koffertje het stationsgebouw binnen loop. Nou ja, gebouw; veredelde kiosk is een beter woord. De donkere dame achter de beveiligde counter is niet te verstaan. Ik denk dat ze ongeveer voor 12 dollar oftewel 2 kilo kauwgom in haar mond heeft. Gelukkig verstaat ze mij wel, zodat een an ander snel geregeld is. Ik ben 61 dollar lichter, maar een ticket rijker! Voor het eerst in mijn inmiddels 42 jarige leven in ene echte Greyhound bus. Stom dat ik dit nooit eerder geprobeerd heb!



Om 08.30 uur stipt vertrekt een ronkende greyhound bus vanuit een regenachtig Charlotte zuidwaarts. Mijn ca. 20 medepassagiers lijken alemaal wel min of meer in het stereotype vooroordeel van ‘not too fortunate citizens’ te passen. Naast een blanke man van ca. 200 kilo en twee opgeschoten backpackers van een jaar of 20 bestaan de passagiers allemaal uit latino’s. Vooral mannen. Eigenlijk zijn er slechts twee dames aan boord. Een vrouw van middelbare leeftijd met wel vier of vijf tassen, en onze onvolprezen buschauffeuze. Ze is nog jong, ik schat dat ze nog geen dertig is, en ze is vast familie van de verkoopster aan de counter, want ze heeft zo mogelijk nog meer chewing gum in haar mond. De kauwgom is rond haar werkplek overal te vinden, tot op het stuur toe. Haar favoriete kauwgomkleur is, voor de liefhebbers van details onder ons, roze.

Volgens het routeschema wat op de achterkant van mijn kaartje staat, is het ongeveer 8 uur en 30 minuten rijden naar Jacksonville. Via de I 77 zakken we af naar het zuiden en passeren al snel de staatsgrens van South Carolina. We rijden verder naar het zuiden richting Colombia, alwaar onze chauffeuze ons verlaat. Haar plaats wordt ingenomen door een goedlachse afro american die, gestoken in een keurig gestreken Greyhound uniform, ons allemaal persoonlijk komt begroeten. Kijk, da’s nou service met een glimlach. Heb ik bij de KLM nog nooit meegemaakt! Zijn naam is Steven Littlewait en hij zal proberen zijn naam eer aan te doen. Hij vertrekt dan ook onmiddellijk en zet er flink de vaart in. Blijkbaar heeft zijn kauwgomverslindende voorgangster de nodige tijd verspeelt, want Steven rijdt als een volleerd chauffeur alle auto’s op de I 26 voorbij alsof ze er niet zijn. Zelfs een state trooper haalt hij met een vaartje van zo’n 60 mijl per uur doodleuk in op een stuk waar je slechts 50 mag. What a guy!



In Savannah komen er veel passagiers bij en dus moet iedereen een beetje inschikken. Het lijkt wel een beetje op soort bij soort, kleur bij kleur. De bus is op een enkele plek na nu bijna volledig vol en levert de Greyhound Corporation dus waarschijnlijk aardig wat dollartjes op. Naast mij zitten nu de twee backpackers, en het onvermijdelijke ‘where you’re from’ is inderdaad onvermijdelijk. Inevitable dus. Ze (Jeremy and Garth) komen beiden uit Detroit en zijn op weg naar hun grootouders in Fort Myers. Ze hebben dus nog een heel eindje voor de boeg. Het blijken overigens broers te zijn uit een redelijk welgestelde familie. Hun pa is directeur van de Ford Motor Company, Utility division, en zelf studeren ze aan Princeton. Om één of andere vage reden zijn ze een maand of 4 vrij en reizen ze per bus (moest van hun Pa; every American has to undertake a major greyhound trip, even if it is only once in a lifetime) naar de Pa van hun Pa. Ik ben het uiteraard helemaal met hun Pa eens. Al snel zijn we dan ook verwikkeld in een aangenaam gesprek, en mij wordt op het hart gedrukt om, als ik straks wellicht in Fort Myers terecht kom, zeker langs te komen. Wat een gastvrijheid!



Inmiddels zijn we, zonder er eigenlijk erg in te hebben, de staatsgrens van Georgia naar Florida gepasseerd en ben ik dus weer terug in de Sunshine State. Eindelijk! Om precies kwart over vijf ‘legt onze bus aan’ op het station in Jacksonville, en bij het uitstappen duw ik Steven een 10 dollar biljet in zijn hand. Hij kijkt een beetje verbaasd, en als ik twee minuten later bij MacDonalds binnen sta voel ik plotseling een hand op mijn schouder. Het is Steven; sorry Sir, I cannot accept this’. ‘But I insist’ vervolg ik, ‘in that case Sir, I thank you very very much. It is not at all necessary, but I really do appreciate it’Thank you and have a nice day’. Hoezo ‘ik ken de tipping cultuur nu onderhand wel……………’

[A3]

Horror Hotel !

Jaja, ik weet het. De titel van het verhaal klopt 'not at all' met het plaatje. Toch klopt het wel. Lees maar mee.

Na de reis met de 'grijze hond ' check ik in bij het Jacksonville Best Western. Voor het schamele bedrag van 55 dollars incl. tax en ontbijt - na afdingen - mag ik hier een nachtje verblijven. Het is nog licht, dus ik verken het hotel op m'n gemak. Buiten vliegen een aantal vleermuizen en er lopen - uiteraard - de nodige hagedissen rond. Achter het hotel loopt een sloot, en alhoewel er amper water in staat, hoor ik er toch duidelijk iets spartelen. Ik denk uiteraard meteen aan het spannendste wat je op dit moment kunt denken - zo ben ik wel -: een alligator!

Voorzichtig loop ik dan ook de kant op van het lawaai, maar ik zie al van ver af dat het op een teleurstelling zal aflopen. Alligators met grote zwarte vleugels bestaan namelijk bij mijn weten niet, dus zal mijn spannend geachte voettocht wel uitlopen op een ontmoeting met een kraai of iets dergelijks. Toch loop ik door want die kraai maakt wel erg veel herrie. Als ik op een meter of vijf ben wordt mijn aanwezigheid meneer kraai toch iets te brutaal, dus zet hij het op een lopen (oh ja, ook op een vliegen). Dan wordt ik plotseling bedwelmd door een echt enorme stank. Wat een ruft! In de nagenoeg droge sloot ligt een half vergane wasbeer die zojuist deel uitmaakte van het driegangendiner van meneer kraai! Deze heeft de hele kop van de wasbeer open gereten en de stank is werkelijk ondragelijk. Ik probeer nog een foto te maken........tja, wat moet je anders......maar mijn lens beslaat gewoon van de stank. Als ik me omdraai om snel de receptie te waarschuwen dat dit kadaver waarschijnlijk toch wel het nodige ongedierte zal aantrekken struikel ik letterlijk over een slang. Voordat ik kan zien dat het een fors exemplaar is in een prachtig zwarte kleur, bijt het beest me net boven m'n wandelschoen in mijn been. AUWWWWWWWW!

GVD@!+>?!!!
Snel maak ik me uit de voeten en strompel door naar de receptie. Als het nou GVD maar geen giftige beet is! Bij de receptie ontstaat één en al paniek als ik mijn verhaal vertel en er wordt meteen een arts gebeld. Judy zegt dat hij zo komt. Intussen begint de wond aardig zeer te doen en begint mijn been een beetje te tintelen. Wonder boven wonder is de arts binnen 5 minuten terplaatse en begint hij met het tonen van een aantal plaatjes. Ja zeg, of ik heb opgelet welk serpent me gebeten heeft! Ik had wel wat anders te doen, namelijk zo snel mogelijk weg zien te komen.

Daarna komt Judy, die blijkbaar was weg gelopen, weer terug en neemt de dokter even apart. Nou wordt ie helemaal mooi, ik schreeuw en dat schijnt voldoende te zijn om de aandacht weer even terug te brengen waar hij hoort, namelijk bij mij! De dokter meldt me echter dat het waarschijnlijk een beet is van een indigo snake, een weliswaar grote, maar gelukkig niet giftige slang. Judy heeft meneer serpentinus namelijk gezien bij de voormalige wasbeer. Hij ontsmet de wond en vraagt me met Judy en hem me te gaan naar de crime scene. Gelukkig doet het eigenlijk nauwelijks pijn meer en kan ik dus goed lopen. Heel voorzichtig sluipen we door de stank naar de sloot en zien daar van een afstand weer de kraai zitten. Net als de vogel van ons schrikt en wegvliegt zien we ook de slang liggen. Dokter Bernard (niet verzonnen) bevestigd dat het een indigo is. Pffffffff.

Wordt weer vervolgd.

[A3]

DINSDAG 5 SEPTEMBER 2006

Zo, da's in elk geval een beter begin van de dag dan het eind van gister. Judy, de reception medewerker, heeft me vanochtend twee extra gratis overnachtingen aangeboden als goedmaker voor het snake incident van gisterenavond. En alhoewel ik eigenlijk niet van plan was om zo lang in Jacksonville te blijven, heb ik toch maar besloten van haar aanbod gebruik te gaan maken. Tja, je wilt zo'n lief vrouwtje ook niet teleurstellen nietwaar.

Na het gebruikelijke donut&coffee continental breakfast ga ik eerst maar eens op zoek naar een huurauto. Bij Avis vind ik al snel een leuke bolide voor een leuke prijs. Een mooie Dodge Caliber.


Dan lijkt me het ene goed moment om deze grootste stad (jaj, voor Miami, Tampa, Orlando en Tallahassee!) verder te gaan verkennen. En voorwaar, dit is helemaal geen gekke stad. Kijk maar eens gezellig mee op de foto's:







De locomotief staat op het parkeerterrein van het Prime Osborn Convention Center. De trein is voor de ontwikkeling van de stad erg belangrijk geweest, vandaar deze relikwie midden in de stad.

Verder eet ik wat bij Arby's en shop ik wat in de plaatselijke Mall. Het resultaat mag er zijn; een paar hoge adidas gymschoenen en twee leuke shirts. Ook koop ik een leuke spijkerbroek met daarop een foto van het hoofd van één of andere beroemde rapper. Schijnt 2pac of Tupac te heten. Mij onbekend........, maar ja, hij zag er verder leuk uit, paste prima en kostte maar 10 dollar. Tja, wat doe je dan.......

De dag sluit ik af met een heerlijke plons in het zwembad, maar niet nadat ik goed om me heen heb gekeken of er niet een vervelende slang of iets dergelijks rondom de pool rondkruipt.......

MVG
A3

[A3]

WOENSDAG 6 SEPTEMBER 2006

Tja, Jacksonville is mooi, Jacksonville is prachtig, maar ik verveel me hier een beetje waarachtig.

Daarom de neem ik voor de tweede gratis nacht bij het best Western maar een rain cheque, en ga ik verder naar mijn volgende bestemming. Wat mijn volgende bestemming is? Geen idee, ik reis deze trip min of meer mijn neus achterna.

Afscheid van het Best Western neem ik echter pas na nog eenmaal de plek des onheils te hebben bezocht. Gelukkig is de rottende wasbeer, en al het ongedierte dat hij aantrok, inmiddels verwijderd.

Ik ga, maar dat is niet onlogisch als je verder Florida in wilt vanuit Jacksonville, naar het zuiden. Al snel zie ik een afslag naar Fort George Island. Geïnteresseerd als ik altijd ben in historische objecten, zeker hier in de States, sla ik direct linksaf en volg verder de kwistig rondgestrooide sign posts. Na een paar mijl kom ik bij Kingsley Plantation. Nou meen ik me deze naam ergens van te kunnen herinneren, maar dat wil nog even niet te binnen schieten. Ik kijk echter vanaf de hoofdweg uit op een mooi onderhouden estate, en het lijkt me wel de moeite waard om hier even een kijkje te nemen. Eenmaal op het terrein blijkt dat de heer Kingsley een heel fortuin vergaard heeft met de inzet van slaven voor de oogst van diverse rpoducten die hier verbouwd werden. Het main house is geheel in authentieke stijl bewaard gebleven en biedt een goede indruk hoe het leven in de tijd van de slavernij was - voor de baas des huizes wel te verstaan - .

Na een eindje lopen kom je bij de voormalige slavenhutten. Da's voorwaar een ander verhaal. Hier geen bordjes met 'kitchen', 'restroom' of 'library', maar eenvoudigweg aanduiding 'slave cabin'. Kleine hokjes van ca 3 x 3 meter zonder verdere onderverdeling in aparte ruimtes. Het lijkt semi-waterdicht, maar niet meer dan dat. Hier moesten de slavengezinnen dus vaak met zo'n 6 a 7 personen zichzelf in leven zien te houden. Verschrikkelijk. Wel goed dat zo iets toch bewaard is gebleven. Het geeft je een plaatsvervangend, en flink vertraagd, gevoel van schaamte. Kippevel stuff.



Na het bezoek en de aankoop van wat boeken en folders reis ik door naar St. Augustine, hetgeen me een goede pleisterplaats lijkt voor de nacht. Het eerste hotel waar ik langs rij is het Best Western....
Mhh, deze keer maar niet.........

MVG
A3

[A3]

DONDERDAG 7 SEPTEMBER 2006

Ja hoor, daar is t'ie weer met de volgende dag.

St. Augustine bezocht ik voor het eerst - en overigens ook voor 't laatst - in 1994. Da's best wel even geleden dus. Gisteravond heb ik ingeckeckt in het lokale Hampton Inn. Een keten waar ik nog nooit eerder sliep.

Het moet gezegd, het hotel is pretty basic, maar er is verder eigenlijk niets mis mee. Voor een normale doordeweekse dag is het er zelfs behoorlijk druk, vooral gezinnen met kinderen.

Vandaag bezoek ik het oude stadsdeel van St. Augustine met o.a. de oudste school van Amerika, het oudste huis van Amerika etc. etc. Het lijkt wel de oudste stad van Amerika. En dat is het dus ook......





Een bezoekje aan het lokake Alligator Park, Alligator Farm genaamd, mag natuurlijk niet ontbreken. De toegangsprijs is trouwens, zonder kortingsbonnen van betekenis, best pittig. Wel $ 18.95 namelijk! Binnen het niet al te grote park valt het allemaal een beetje tegen. Vergane glorie en duidelijk toe aan major investments of een closure. Ik gok op het laatste. Wel hebben ze een aardige show met alligator feeding, maar ik persoonlijk vond de vergelijkbare show in Gatorland veel leuker. Hier is het wel wat authentieker, maar het feit dat er slechts zo'n twaalf mensen staan te kijken doet een beetje afbreuk aan de sfeer. Tussen die twaalf mensen staan overigens ook, zo merk ik als ik met ze aan de praat raak, Sjors en Nathalie uit Gouda. Ze zijn op huwelijksreis en zijn twee weken geleden gestart in Miami en hebben nu zo'n beetje de hele oostkust van Florida gehad. Hierna is hun planning om naar Orlando te gaan en dan naar Tampa, Naples en weer terug naar Miami. Uiteraard geef ik ze ongevraagd wat tips, en vooral mijn verhaal over Kelly Park spreekt ze zeer aan.

We wisselen GSM nummers uit en beloven eljkaar volgende week nog een keer te bellen om te horen hoe het gaat. Nathalie werkt normaliter bij een reisbureau, en heeft dus zeer aantrekkelijk deze reis kunnen boeken. Het valt haar echter wel op dat de hotels hier terplaatse veeeeeeeeeel goedkoper zijn dan als je ze in Nederland al boekt. En je kunt nog afdingen ook! Soms zegt ze, lijkt het hier wel op Turkije. Ze vinden het overigens in het geheel niet erg dat ik het daar compleet NIET mee eens ben.

Na nog wat taco's gesnckt te hebben bij m'n favoriete restaurant, TACO BELL, houd ik het vandaag voor gzien. Nog even wat mailen en bellen met het thuisfront en dan call ik het 'a day'. Begin ze trouwens wel een heel klein beetje erg te missen..............

MVG
A3

[A3]

VRIJDAG 8 SEPTEMBER 2006

Na St. Augustine gaat de trip weer verder naar het zuiden. Via Daytona en natuurlijk ook Daytona Beach ga ik op zoek naar de Deleon Springs in de gelijknamige plaats, Deleon.

De Springs zijn één van de zeer velen in deze regio en volgens mijn reisinformatie moet er bij deze bron een apart zwembad zijn waar je heerlijk kunt zwemmen. Ook is er een oude watermolen en een pannekoekenrestaurant. Het lijkt hier wel Nederland.......... Tot zoverre mijn internetinfo, dus ik ga maar eens in de praktijk kijken wat er van dit alles klopt.

Ponce de Leon, de Spaanse ontdekker en naamgever van Florida, was op zoek naar de bron van de eewuige jeugd (tja, wie niet....). Na vele trektochten door de jungle die Florida toen was, kwam hij aan op deze op wonderbaarlijke wijze behouden gebleven, plek. Omdat hij dacht hiermee de lang gezochte bron eindelijk gevonden te hebben, was hij zo bescheiden om de bron naar zichzelf te noemen. Vandaag de dag is nog goed te begrijpen waarom Ponce dacht hier de juiste bron gevonden te hebben. De plek is adembenemend mooi en zowel de flora als de fauna van florida zijn hier in al hun pracht makkelijk te vinden. Tegenwoordig is van de bron zelf een soort pool gemaakt, die via een waterval onder de weg door uitmondt in een stroom die dus hier eigenlijk ontspringt. Een bordje laat niets aan duidelijkheid te wensen; no swimming beyond this point; alligators!

De tocht die ik daarna met de ranger en een groep van nog 13 anderen in een kayak maak, toont dat het bordje er niet voor niets staat! We zien zoveel alligators dat ik de tel kwijt ben geraakt. Ook diverse hagedissen, vogels, vissen en schildpadden passeren de revue. Het kayakken is best inspannend, en het is maar goed dat de weg terug niet over het water, maar met de State park Minivan uitgevoerd wordt. We moeten zelf meehelpen met het laden van de kayaks in de trailer, en daarna gaan we terug. Al met al een leuke en aanbevelenswaardig tochtje.



Met de groep maken we ook nog een tochtje door de oude vervallen sugar mill, en daarna gaat ieder zijns weegs. Ook ik dus. Morgen lekker naar Blue Springs State park. Ik verheug me er nu al op!

Tot morgen.
A3

Het pannekoekenrestaurant heb ik - gelukkig - niet aangetroffen. De hamburgers van Checkers zijn toch vele lekkerder..........