[Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006

[A3]

LOGISCH & ONLOGISCH GEPRIJSDE IJSJES

Op het wereldwijde web heb ik wat rondgestruind naar leuke aanbiedingen voor tickets terug van Florida naar Nederland. Ik heb het hier nu wel een beetje gehad, en als ik de verhalen geloven mag, dan missen ze me thuis net zoveel als ik hen. Elk telefoongesprek wordt langer en steeds vaker komt de vraag terug: wanneer?

Ik zie dat Martinair vanuit Florida de kassa nog wat harder kan laten rinkelen dan vanuit Nederland. Als je een enkele reis wil boeken vanuit Orlando naar Amsterdam, dan is dat vanuit Amerika aanmerkelijk duurder dan vanuit Nederland. Als je ervoor kiest om vanuit Miami terug te vliegen, dan is er ook verschil, maar bij lange na niet zo veel. Vreemd. Maar als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb, dan is het wel het feit dat er weinig dingen op deze wereld zo ondoorgrondelijk zijn als de structuur van vliegtarieven. In het verleden heb ik zelf een IATA cursus gevolgd, een speciale opleiding voor het vaststellen en berekenen van vliegtarieven, maar zelfs met die kennis is het allemaal onbegrijpelijk. Retourtjes die goedkoper zijn dan enkele reizen, een extra tussenstop die goedkoper is, een extra stuk voorafgaand aan je reis dat je ticket goedkoper maakt (bijvoorbeeld instappen in Brussel en dan via Amsterdam naar New York is goedkoper dan instappen in hetzelfde vliegtuig in Amsterdam en dan naar New York) en meer van die rariteiten; allemaal voorbeelden van op zich onlogische zaken. Zou je hetzelfde principe loslaten op, om maar een koe bij de horens te nemen, een ijssalon, dan zou je op het volgende uit kunnen komen:

• Een ijsje kost vandaag € 2,50, morgen € 3,00 . Twee ijsjes kosten soms € 1,50
• Een ijsje met één bolletje kost € 2,50. Een ijsje met twee bolletjes kost € 2,00, behalve als het tweede bolletje vaille is, dan kost het ijsje namelijk € 1,90
• Een ijsje kost € 2,50. Neem je er een drankje bij, dan kost het totaal € 1,75, behalve als het drankeje bitter lemon is, dan mag je namelijk geen ijsje erbij nemen.
• Koopt Jan een ijsje dan kost het € 2,50, koopt Mohammed het, dan kost het € 2,75, behalve als het na 16.00 uur is, dan betaalt Mohammed namelijk nog maar 15 cent extra in plaats van 25 cent.

En dat wisselt dan nog per ijssalon, per smaak die je kiest en per soort. Ook scheelt het nog of je het ijsje op internet besteld of bij de zaak, of rechtstreeks bij de ijsfabrikant of niet. Tevens verschilt het aantal beschikbare smaken per verkooppunt en zijn sommige smaken op de ene dag wel, en op de andere dag niet mogelijk. En zo kan ik nog even door gaan; leg dat maar eens aan een klant uit…….

Het doet me een beetje denken aan opmerkingen van Bill Gates; als de auto-industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikklingen had doorgemaakt als Windows, dan zou elke auto 50 kilometer op een liter benzine kunnen rijden, en nog maar € 1000 kosten. Nou, dan weet ik er ook nog wel een paar. Als de auto industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikkelingen had door gemaakt als Windows, dan zou:

• uw auto bij een kruising soms afslaan. U zou op de stop knop drukken, de auto zou het dan weer doen, en u zou dit geheel normaal vinden
• u elke keer als er een verkeersbord verzet zou worden, een nieuwe auto moeten kopen
• u elke keer als u een nieuwe auto koopt opnieuw rijexamen moeten doen
• u elke keer als u een nieuwe auto koopt, er een andere, nieuwe soort benzine in moeten doen die bijna nergens verkrijgbaar is
• u bij elk aan te schaffen klein accessoire als een binnenthermometer of een klokje moeten afwachten of het in uw auto zou functioneren.

In ieder geval ben ik het voordeligst uit met een vlucht van Delta. Via JFK naar Amsterdam vanuit Orlando zou me € 220 kosten inclusief taxen e.d. Maar dan moet ik dus wel in New York overstappen. Via Martinair kan ik rechtstreeks naar Amsterdam vanuit Miami voor € 299 inclusief taxen.Tja, ik denk er nog even over, misschien is het morgen nog goedkoper. Of als ik nou pistache neem in plaats van stracciatella? Is het dan mogelijkerwijs aantrekkelijker geprijsd? Helaas staat deze vraag niet bij de FAQ.



Gelukkig is de handel bij Publix wel logisch geprijsd. Als ik een kleine beker Hagen Dasz koop ben ik $2 dollar kwijt, een grote beker met twee keer zo veel inhoud kost $ 3,29. Kijk, das nou te volgen. Daar zouden de vliegmaatschappijen eens een voorbeeld aan moeten nemen. Ik neem in elk geval een grote beker, zo veel voordeel kun je immers niet laten lopen, en geniet enorm van de banana crunch., zelfs zonder de seatbelts vast te maken……



Byebye

[A3]

DINSDAG 19 SEPTEMBER 2006

DE KASSA BIJ DE C1000 / VROUWEN ZIJN SLECHT VOOR HET MILIEU

Vandaag de tweede poging voor het bezoek aan Epcot. De vorige keer heb ik dus een heel kort bezoek gehad, met slechts twee attracties, namelijk Soarin, was wel aardig, en Mission Space, was, hoe zal ik ’t zeggen, iets minder aardig. De Fastpass die ik nog heb voor Test Track heeft zijn waarde inmiddels ook verloren, dus ik begin volledig blanco, oftewel met een schoon laken, zoals ze hier zeggen (with a clean sheet). Het lijkt vandaag aanmerkelijk drukker dan een paar dagen geleden, want bij de kassa’s staan flinke rijen. Ik kies voor de naar mijn idee kortste rij, maar zoals altijd het geval, voor mij staat weer iemand die iets afwijkends heeft. Ook in de supermarkt heb ik altijd last van dit fenomeen. Als ik aansluit in de rij gaat deze altijd lekker vlot, totdat de persoon aan de beurt is die net voor me staat. Allerlei smoesjes en rare verhalen worden uit de kast getrokken om mijn doorstroom maar te verhinderen, om mijn tijd maar te kunnen ‘wasten’. Soms zijn ze de portemonnee vergeten, soms hun pincode kwijt, andere keren moeten ze nog een onsje van het één of ander uit de winkel hebben of hebben ze net die ene bloemkool uit het vak gehaald waar geen prijsje op zat. Echt waar, die mensen doen alles om mij dwars te zitten. Ik herinner me nog een voorval van niet zo lang geleden, waarbij een vrouw voor me stond die vier dingen tegelijk tevoorschijn toverde om mij te kunnen vertragen Als eerste bleek ze om een of andere vage reden de boodschappen in twee etappes te moeten afrekenen. Je kent dat wel. Hebben ze een berg boodschappen op de band liggen waartussen ze heimelijk zo’n bordje ‘volgende klant aub’ hebben verstopt. Het lijkt me overigens dat ‘volgende klant aub’ in dit geval betekent dat ik aan de beurt zou zijn. Maar nee hoor, ze halen boodschappen voor iemand die zelf te lui is om te gaan, of hebben thuis verschillende budgetten voor verschillende productgroepen waardoor de aardappels niet op hetzelfde kassabonnetje mogen komen te staan als de chocolaatjes. In elk geval, na dus twee keer gepind te hebben en twee keer het traject te hebben doorlopen van de eventueel al dan niet aanwezige lege flessenbonnen en twee keer het antwoord op de vraag of er met zegeltjes gespaard wordt voor pannen, schalen of ander derderangs materiaal dat de fabrikant aan de straatstenen niet kwijt komt, denk ik aan de beurt te zijn. Ten tweede blijkt mevrouw helaas ook nog eens een notoir roker te zijn en moet voor een derde keer apart afrekenen voor vier pakjes shag met vloei (wat dat ook betekenen mag; als ik namelijk zie wat voor kleine papiertjes dat zijn dan vraag ik me werkelijk af wat voor vloei dat tegen zou moeten kunnen houden) en vier pakjes Marlboro. Light natuurlijk……. Helemaal bont wordt het als ze ten derde plots de ingeving krijgt dat Sjaan of Truus jarig is en dat er ook nog bloemen aangekocht moeten worden. Met een schaapachtige lach wordt geprobeerd het allemaal te vergoelijken, want na een kwartier bezig te zijn met afrekenen en dan nog niet klaar te zijn begint zelfs het grootste schaap zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Niet dat ze dan snel even een bos uit de staander grissen, nee er moet nog uitgebreid gekeken, gekeurd, gepakt,, terug gezet en weer gepakt worden. Eindelijk. Nog één keer afrekenen en dan zijn ze weg. Maar nee hoor, tenslotte is ook het kassarolletje op. Ja, vindt je het gek! Als iedereen zo vaak moet afrekenen als K/T* ut Hola voor me dan houden we op aarde geen boom meer over. Wat een @#!!&#@. Conclusie: vrouwen zijn slecht voor het milieu.



Zo’n geval tref ik nu dus ook voor me aan de kassa van Epcot. En weer is het een vrouw! Blijkbaar heeft ze een of andere creditcard aan de kassier gegeven die het niet doet, want het hele kassasysteem slaat op hol. Christopher uit Davenport, dat staat tenminste op zijn Disney-naamplaatje, krijgt het helemaal benauwd en kan blijkbaar met zijn computersysteem geen kant meer op. Deze hele toestand duurt al gauw zo’n tien minuten en zo’n mens moet ik weer voor me hebben. Ik herinner me dat ik in 2004 zelf een soortgelijk probleem had hier bij Epcot, maar ja, ten eerste stond ik toen niet in de rij achter mezelf te wachten en kan zoiets gewoon een keer gebeuren natuurlijk………………….

Ondanks mevrouw de creditcard goeroe ben ik toch op tijd voor de opening bij de gate. Als eerste gaat het richting Test Track. Na hier twee maal zonder wachten in te zijn geweest neem ik nog een Fastpass voor later en ga dan richting The Living Seas. De attractie met Nemo is hier nu mooi ingepast en gelukkig niet meer zo amateuristisch als twee maanden geleden. Zo zie je maar dat er in een week of acht veel kan veranderen. Daarna zijn de dinosaurussen van Universe of Energy weer aan de beurt. Wordt toch ook wel tijd dat ze deze een keer gaan vervangen, want de echte noviteit is er nu wel een beetje af. Ellen Degeneres, die deze attractie via een filmscherm begeleidt, is inmiddels bezig aan haar tweede comeback, maar op de beelden hier stamt ze nog uit haar TV ontgroeningsperiode. Sterker nog, hier is ze nog niet eens lesbisch! Tijd dus voor Disney om hier het een en ander up te daten. Na Universe ga ik naar de 3D film en naar Spaceship Earth; beiden blijven leuk. Dan is het tijd voor de wereldreis. Met vermoeide voeten begin ik aan de trip via Canada en completeer zo de route via Engeland, Marokko, Japan, Duitsland, Noorwegen en Mexico. Onderweg bezoek ik de films die ik al een tijd niet meer gezien heb en ik slaap even lekker bij de American Adventure. De enige plaats in Epcot waar je onder het genot van een niet hoorbare maar wel voor een perfecte temperatuur zorgende airconditioning heerlijk kunt wegzakken in het dikke pluche van het mooie theater. Als er, zoals gewoonlijk, aan het eind hevig geapplaudisseerd wordt door het publiek voor de poppen, de projector en het cassettebandje, word ik weer wakker. Precies op tijd! En geen verspilde tijd, want zoals ‘ons moeder’ vroeger altijd zei; ‘ziede niks dan ruste toch’. Een waarheid als een koe! Dezelfde uitspraak is overigens ook van toepassing voor bezoeken aan het kleine kamertje voor een grote boodschap die maar niet wil komen; ‘poepte nie, dan ruste toch’ …………



De dag is voorbij gevlogen en de fut om te wachten op het dagelijkse vuurwerk heb ik eigenlijk niet, dus ga ik lekker naar ‘huis’. Op mijn kamer laat ik nog een heerlijke grote ‘double pepperoni’ bezorgen door Domino’s en zo kan ik, gehuld in de nachtelijke stank van salami en kaas, heerlijk gaan slapen.



Maf ze!

* hoofdletter naar keus in te vullen………..

[A3]

WOENSDAG 20 SEPTEMBER 2006

ORLANDO FINANCIAL DISTRICT

Voordat ik vandaag goed en wel wakker ben heb ik alweer iets geleerd. Namelijk het antwoord op de al jaren onbewust prangende vraag, ‘waarom stinken Italianen zo?’. Ook altijd al willen weten waarom? Nou waarschijnlijk omdat het doorbrengen van zo’n zeven á acht uur in een ruimte waarin het behang spontaan loslaat van de muur door de stankcocktail van kaas en salami niet bepaald bevorderlijk is voor een frisse ochtendgeur. Waarschijnlijk vormt deze wijze les ook de basis voor het antwoord op de vraag waarom sommige mensen zo uit hun mond stinken en weer anderen onder hun oksels. Juist, ze hebben een pizza op met knoflook respectievelijk zweetdruppels.....

Ik douche dus maar snel de smells van me af voordat ik op jacht ga naar een healthy and hearty breakfast. Deze keer duik ik snel de coffee shop in bij Publix en nuttig daar een eenvoudig maar voedzaam ontbijt van cornflakes, toast en vers fruit. Best lekker hoor! Daarna
rijd ik met mijn Dodge Caliber naar Downtown Orlando. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar in al die jaren dat ik nu in Orlando en omgeving kom, ben ik nog nooit in het echte centrum van de stad geweest. Wel talloze malen in de toeristencentra, pretparken en de shopping malls, maar nooit in het eigenlijke centrum. Vanaf de snelweg I4 kun je Downtown wel altijd duidelijk zien liggen met zijn markante torenflats, en vandaag is de dag om er ook eens echt te gaan koekeloeren. Ik verlaat de snelweg bij het oude, voormalige entertainment complex van Church Street Station. Eens een bruisend centrum van muziek, zang en dans, nu niet meer dan een zielige hoop stenen die staat te wachten tot een of andere property developer het uit zijn lijden verlost. Zonde, want het was vroeger een van de bekendere en best bezochte attracties in Orlando.



Mijn Caliber rolt lekker door over de voormalige spoorlijn, en zo hobbel ik het financial district in. Financial districts zijn in de US of A altijd te herkennen aan de serene rust die er van deze wijken uit gaat.

Stel je een grote fabriek voor met bonzende en stampende machines, een magazijn met logistieke afdeling waar heftrucks en vrachtwagens af en aan rijden, een kantoorruimte waarin bevallige en minder bevallige dames druk telefoongesprekken aan het voeren zijn, een directeur die met zijn schoenen omhoog de Elsevier zit cq ligt te lezen en een afdeling waar serene rust heerst en waar geen enkel geluid vandaan komt. Op de deur van deze afdeling staat iets in de trant van ‘boekhouding’, ‘financiële afdeling’ of, bij bedrijven die zichzelf als een moderne exponent van moderMisme beschouwen, ‘financial department’. Soms leest er iemand op die afdeling een Financieel Dagblad, of uiteraard het Engelstalig equivalent Financial Times, en hoor je dus af en toe een blad omslaan. De rust van deze laatste afdeling, bezet door accountants, controllers en consultants komt overen met de rust van een Financial District. Hoge gebouwen, veel marmer, veel namen op de gevels die beginnen of eindigen met ‘Bank’ en altijd die stilte. Het enige – soms – waarneembare geluid in deze wijken is het geritsel van bankpapier bij die ouderwetse instituten die hun klanten nog niet voor de volle 100% maar nog slechts voor 96% of 95% van zich hebben vervreemd, en dus nog over een ouderwetse service als een geldautomaat beschikken. Maar even geduld, ook die Banken zullen binnen afzienbare tijd in hun niet aflatende drang om ‘klanten nog beter van dienst te kunnen zijn’ en ‘het serviceniveau nog verder te kunnen optimaliseren’ snel deze geldautomaten, in het land van Uncle Sam ATM’s genaamd, afstoten en sluiten. ‘Ook om uw en onze veiligehid verder te kunnen waarborgen’ is een veel gehoord argument in deze vergaande serviceverbetering..... ‘Voortaan kunt u dan ook via onze uitgebreide internetsite 24 uur per dag en zeven dagen per week tegen slechts een minimale vergoeding al uw bankzaken vanuit uw luie stoel bij ons regelen’. Jaja.

Goed, het Financial District dus. Daar rijd ik nu doorheen en er is geen accountant, controller of consultant te zien. Die zitten allemaal te internetten achter hun laptop aan hun flexibele werkplek, te kijken hoe ze ons, de klanten, nog verder kunnen treiteren en ‘annoyen’. Alles ter meerdere eer en glorie van de koersen op Wall Street en gelijksoortige beurzen. Om, als ze hun hand overspeelt hebben, een heleboel mensen, ja soms zelfs complete economieën mee te slepen in hun ondergang. En voor degenen die geen geld voor aandelen of andersoortige beleggingen aan deze bendes hebben toevertrouwd: dan zorgen ze er wel voor dat de inflatie door hun mis-handelingen (hier niet in de betekenis van lichamelijk geweld) uit de hand loopt, de rente gigantisch gaat stijgen en de huizenprijzen ineen zullen storten. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Genoeg nu over mijn frustratie met betrekking tot financiële instellingen, want ik moet opschieten; het is al bijna 13.00 uur en dus zullen de deuren van gelaagd veiligheidsglas in de marmeren panden zich weldra gaan openen om de inhalige laptoppende meute doorgang te gunnen naar de alleen op werkdagen geopende lunchrooms en cafés waar zalm op toast en foie gras als lunch geserveerd worden. Vanzelfsprekend op rekening van ‘de zaak’, in casu u en ik. Bovendien moet ik zelf ook lunchen en zal ik dus voort moeten maken om nog een vrij tafeltje te bemachtigen.

Mijn lunch bestaat uit een strawberry smoothie en een ceasar’s salad a raison van $ 17. Normaliter wordt dit gerecht dus besteld door een financial advisor van een of andere duistere soort aan een tafeltje dat hij of zij samen bezet met de senior advisor of (il)legal reposession, van de firma Morgan & Stanley, JP Morgan of Goldman Sachs. Deze banken hebben weer aandelen in andere banken die op hun beurt weer het geld beheren van banken als ABN AMRO, ING of Rabobank. Uiteindelijk betaal ik de rekening toch, dan kan ik dus net zo goed de ceasar’s salad zelf opeten........



Na een verdere – nogal saaie - tour door Orlando, ik weet nu ook waarom ik in al die jaren nooit eerder in het centrum geweest ben, keer ik terug naar het hotel en ga heerlijk zwemmen. Ik eet die avond bij Subway en lees op de deur dat het gebouw waarin Subway gevestigd is eigendom is van de First Federal Bank of Florida Inc. Ook dat nog...........

[A3]

DONDERDAG 21 SEPTEMBER 2006

ZOEKTOCHT EN EEN STOOMBOOT MET VETERS

Vandaag heb ik aan de receptie van het onvolprezen Gaylord Hotel het e-ticket kunnen printen voor mijn terugreis naar Nederland. Wanneer het is geef ik nog niet prijs, maar ik kan wel melden dat ik nog maar twee nachten in het Gaylord verblijf. Zo lang had ik namelijk vooraf via Priceline dit hotel vastgelegd. Een verlenging hier ter plaatse kost echt veel te veel geld, na lang praten aan de receptie was het voordeligste tarief dat ze af wilden geven nog steeds boven de 200 dollar, dus daar begin ik niet aan, al is het alleen maar uit principe. Als ik via Priceline probeer mijn verblijf in dit hotel te verlengen loop ik natuurlijk het risico dat ik in een ander hotel terechtkom. Mwah…

Nou ja, in elk geval heb ik mijn vliegticket in de pocket en zien we wel. Ik denk dat ik vandaag maar eens wat marktonderzoek ga doen naar een goed hotel als opvolging van het Gaylord, al zal het contrast, dat zul je begrijpen, hoe dan ook niet onaanzienlijk zijn. Om niet te ver te hoeven rijden begin ik vlakbij aan de I 192, bij twee hotels waar ik al eerder verbleef.


Mooi rose is niet lelijk.........

Als eerste het oude Days Suites Maingate, hetgeen inmiddels niet meer tot de keten Days Inn behoort, maar zelfstandig is. We verbleven hier in 1996, en toen kon het er prima mee door. Nu niet meer. Het is niet overdreven om te stellen dat er sinds 1996 weinig tot niets gebeurd is. De moeite om bij de receptie naar een goede deal te informeren kan ik me dus besparen, want hier zou ik nog niet willen verblijven voor niks. Het tegenwoordige ‘Suites at Old Town’ kan ik dus gevoeglijk van mijn lijstje afstrepen.

Het aangrenzende hotel, Quality Suites Maingate, is mijn volgende slachtoffer. In 2004 verbleven we hier een hele week met acht personen en dat was tiptop in orde. Ook hier is sinds mijn laatste bezoek weinig veranderd, het ziet er allemaal nog prima uit. Als ik via de zij-ingang het binnenplein op loop waar zich o.a. het zwembad en de poolbar bevinden valt me wel op dat het echt ontzettend druk is. Het is elf uur ’s ochtends, dus je zou denken dat veel mensen zich inmiddels in de pretparken en dergelijke bevinden, maar vandaag heeft ook een niet gering aantal mensen er voor gekozen om in het hotel te blijven. Dat het druk is blijkt later ook aan de receptie. Na meer dan 10 minuten te hebben moeten wachten blijkt dat er alleen nog extra deluxe suites beschikbaar zijn. En voor een bedrag van 150 dollar per nacht heb ik al die ruimte echt niet nodig. Op naar de volgende dus.

Aan de I4 ligt het Marriott Village, en van dit complex maken drie hotels deel uit. Het Springhill Suites sla ik in eerste instantie over, omdat ik in m’n uppie toch niet de ruimte van een suite nodig heb. Het Marriott Fairfield Inn biedt me een kamer aan voor 49 dollar per nacht. Voor deze locatie echt geen slechte prijs. Ik besluit dan ook om van het aanbod gebruik te maken, bedank Rosita van de receptie hartelijk en zeg ‘tot overmorgen’.

De rest van de dag breng ik door in de Prime Outlet Mall en koop daar behalve wat snuisterijen en een paar T-shirts eigenlijk niets van betekenis. Wel val ik in de Nike outlet store aan de I 192 weer van de ene verbazing aan de andere. Ze hebben hier nu schoenen, van die hoge modellen, tot en met Europese maat 59…….. Zie ginds komt de stoomboot etc.

[A3]

VRIJDAG 22 SEPTEMBER 2006

WE KNOW WHAT TO DO WITH…..CHICKEN / THE LAST NIGHT BUT ONE….

……in het Gaylord wel te verstaan….. Heerlijk uitgeslapen word ik om half twaalf gewekt door het lawaai van het kamermeisje bij de buren. De zon staat weer hoog aan de hemel, en na mijn ontbijtje bij MacDonalds (ja, die ene naast Motel 6), rijd ik verder oostwaarts de 192 af richting Gatorland. Ik passeer de diverse herkenningspunten als de gift shop in de vorm van een halve sinasappel, de giftshop met Merlijn de Tovenaar op het dak, de op één na grootste alligator van de wereld (de oude van Jungleland), het kasteel van Medieval Times, het cowboydorp van Buffalo Bill, Wall Mart, de ‘geweldige’ airboats van Airboat Rental U-drive etc. Ja, het is en blijft een saaie boel hier. Alles lijkt op elkaar…………..

Uiteindelijk zie ik de gapende bek van de Alligator die de ingang vormt tot Gatorland en denk bij mezelf dat het eigenlijk maar een saaie ingang is. Hadden ze niet iets spectaculairders kunnen verzinnen? Omdat ik het voor vier personen altijd te duur vond, hebben we tot nu toe altijd de feeding session bij de alligators over geslagen, maar ja, nu ben ik alleen…. Ik geef me dus op voor de eerstvolgende, die om half drie blijkt te zijn. Voor die tijd vermaak ik me prima met de wrestling show, de show met de grote en de kleine slang en de Gator Jumparoo. Leuk detail is dat één van de mannen die het spel speelt met het uitdagen van de alligators met de kippenkadavers, de emmer waar de dode kippen in zaten per ongeluk uit zijn hand laat vallen. Niet gewend aan dit voorval trekt deze witte emmer meteen de aandacht van de drie of vier grote alligators die zich binnen de omheining bevinden. Ondanks het feit dat er diverse kippen boven hun koppen bungelen, hebben ze daar nu totaal geen aandacht meer voor. Afwisseling van spijs doet immers eten, en kippen krijgen ze elke dag. Nee, dan is een witte emmer met een stalen handvat, die waarschijnlijk ook sterk naar kip ruikt gegeven het feit dat dode kippen de laatste bewoners van de emmer zijn geweest, veel aantrekkelijker. Twee alligators vechten echt om de emmer of hun leven er van af hangt, en aangezien alligators zeer sociale en vriendelijke dieren zijn, laat het uiteindelijke resultaat zich gemakkelijk raden; de emmer wordt eerlijk gedeeld. Het is namelijk zo dat net op het moment dat één van de verzorgers de emmer met een lange stok uit het water wil vissen, beide alligators tegelijk toehappen en de emmer gewoon in stukken uit elkaar trekken.



De Gator Jumparoo was hiermee eigenlijk leuker dan normaal, want we hebben redelijk wat actie gezien op deze manier. Ik ga nu naar het grote meer waar het voeden van de alligators zal plaatsvinden die zich in de breeding marsh bevinden. Ik denk dat de beesten hier inmiddels ook wel klok kunnen kijken, want ze liggen allemaal al te wachten. Het voorgerecht voor de gators bestaat uit een aantal brokken die door de kinderen uit de groep, we zijn in totaal met zo’n 20 assistent voerders, in het water mogen worden gegooid. Het zijn een soort hondenbrokken, alleen veel vetter. Daarna mag elke vrijwilliger zijn handen vuil maken aan een dode kip. Deze moet je dan al lopend naar de waterkant voorzichtig voor je uit houden, en op zo’n meter of twee, drie van de oever in het zand laten vallen. Als je dan achteruit terug loopt, komt er een gevaarte het water uit geschoven waarvan je in eerste instantie denkt dat ie jou staat te beoordelen omdat ie z’n kop een beetje schuin houdt, maar bij nader inzien blijkt dat te zijn om de kip beter op te kunnen pakken. Deze hele voersessie wordt begeleidt door vier park medewerkers, waarvan er eentje beschikt over een vervaarlijk uitziend vuurwapen. Bij navraag blijkt dat er nog nooit een incident is geweest, en dat een en ander puur ‘a measure of precaution’ is. Jaja………. De man die voor mij aan de beurt is heet Jeff, en hij heeft de pech dat de aan hem ter beschikking gestelde kip wel dood is, maar niet wat je noemt ‘mors’, eerder ‘schijn’. Zodra het beest op de grond ligt maakt ie nog wat geluid en beweegt ie nog wat. Dit schijnt echter de aan de beurt zijnde gator eerder af te schrikken dan aan te lokken. Heb je nou ooit! Een alligator die bang is van een kip. Uiteindelijk overwint meneer of mevrouw de gator toch zijn of haar schroom en komt ie uit het water om de kip ‘op te halen’ Het lijkt wel een ‘drive through’. Van ‘mijn’ kip kan ik in elk geval stellen dat deze 100% dood is, want hoe hard ik ook knijp, er is geen geluid uit te krijgen. Ook ik loop een beetje met knikkende knieën naar het water toe en laat de kip op zo’n drie meter van de oever - better safe than sorry, nietwaar - in het zand vallen. Zodra ik de eerste achterwaartse voetstap heb gezet komt er langzaam maar zeker een gator het water uit geschoven die de kip bij zijn lurven pakt en zich uit de voeten maakt. Volgende!



Ook dit heb ik nu een keer meegemaakt, maar de volgende keer besteed ik de 25 dollars wel ergens anders aan. In de verzengende hitte loop ik nog een rondje door het bos over de boardwalks, waarbij ik helaas verder niets bijzonders meer zie. Het is bijna sluitingstijd, dus ik loop naar de uitgang, stap in de magnetron die Dodge Caliber heet (combi model, je kan er ook in gegrild worden als je wil) en keer terug naar het hotel. Na een uitgebreide zwem- en eetsessie noem ik het weer een dag (call ik het weer a day) en begin aan mijn laatste Gaylord nacht.

Truste!

[A3]

ZATERDAG 23 SEPTEMBER 2006

JAWOHL, DEUTSCHLAND HIER!

Vanochtend afscheid genomen van de crew bij het Gaylord. Ze waren blij dat ik eindelijk ging… Omdat ik uiteindelijk pas relatief laat het hotel verlaat, het is al na twaalven, rijd ik maar direct naar het Marriott Village, misschien kan ik daar wel meteen inchecken. En inderdaad, dat lukt. Ik betrek mijn mooie kamer en ga om te beginnen maar eens lekker plonzen in het zwembad. Daar is het overigens zeer rustig, dus ik heb het zwembad bijna voor mezelf.

’s Middags ga ik op pad voor een lekkere pizza bij New York Pizza, een gran’slam inclusief drinken voor $ 5.99, en aansluitend ga ik mijn portemonnee legen bij Downtown Disney. Vooral bij de Virgin Megastore zal zaterdag 23 september als een dag met goede omzet in de boeken staan. Maar ook een nieuwe spijkerbroek, twee T-shirts en een nette pantalon zullen met naam en toenaam op het volgende creditcardoverzicht staan. Nou ja, geld moet rollen, nietwaar?

Het is vandaag wel erg warm, dus tegen zessen lig ik alweer in het blauwe water van de pool, dit keer echter tussen vele andere medebaders in. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ik raak in gesprek met een Duitser die al voor de twintigste keer in Orlando is. Al die tijd heeft hij nooit in hetzelfde hotel geslapen, doodeenvoudig omdat hij zoveel mogelijk verschillende hotels wil uitproberen, en omdat er elk jaar wel weer een ander hotel een onweerstaanbare deal aanbiedt. Dit keer heeft hij dus gekozen voor het Marriott Village, en het valt hem niet tegen. In het verleden heeft hij echter ook in diverse Disney accommodaties geslapen, in het Peabody en het Radisson. Allemaal geweldig, aldus Rainer. Zijn gezin is op het moment aan het shoppen, maar aangezien hij daar een enorme hekel aan heeft, heeft hij zijn vrouw en de zes(!) kinderen alleen op pad gestuurd. Florida is hun favoriete bestemming vanwege het weer, het eten en de parken , maar ook omdat het hier nooit een probleem is om een auto te huren voor acht personen. Op veel andere plaatsen is dit lastig of zelfs vaak geheel onmogelijk. Rainer is wel iemand die hier over het algemeen de platgetreden paden bewandelt. Als ik hem enthousiast vertel over Kelly Park, Reptile World Serpentarium en Wekiwa Springs heeft hij geen enkele notie waar ik het over heb. Wel raakt hij net zo enthousiast als ik. Helaas voor Rainer zal het bezoek dit jaar niet meer lukken. Overmorgen vliegt hij, evenals ik, terug naar Europa. We spreken af om die avond om een uur of negen gezellig wat te gaan eten bij Denny’s, hij weet daar een tafel voor negen.

Om kwart over negen loop ik bij Denny’s binnen, en zie de familie Hirschfeld net aanschuiven aan een grote tafel. Rainer stelt me voor aan zijn vrouw Renate, en aan de kinderen Sophie, Monika, Heike, Sandra, Rainer jr. en Stefan. De kinderen variëren in leeftijd van 9 tot 17, dus het is een druk en gezellig geheel. Maar liefst zes van de negen aanwezigen helpen de kok van Denny’s richting overspannenheid, door allemaal hetzelfde te bestellen; zesty Nacho’s. Als ze maar zoveel op voorraad hebben. Gelukkig is Denny’s ook berekend op grosse Deutsche Familien, want al binnen een kwartier staan de enorme porties met Nacho’s op tafel. Wauw! Rainer zelf heeft gekozen voor een steak, terwijl de twee jongste kinderen half tien ’s avonds een uitstekend tijdstip vonden voor Frühstuck. Nou ja, ieder z’n hum. We kletsen wat af, en vooral de twee oudste zonen zijn zeer enthousiast over het snorkelen bij Kelly Park en Wekiwa Springs. Ze weten Pa zelfs zo ver te krijgen dat hij morgen, hun laatste dag, naar Kelly Park zal rijden. Ik ben benieuwd of ze het net zo leuk zullen vinden als ik.



Na een geslaagde avond nemen we afscheid en val ik rond als een tonnetje neer op mijn kingsize bed.

Zzzzzzzzz…………………….

[A3]

Een oude bekende van me...:

Zoon Hulk Hogan gearresteerd wegens auto-ongeluk
Uitgegeven op woensdag 07 november 2007 om 19:51:54
(Novum/AP) - Nick Bollea, de zoon van Hulk Hogan, is gearresteerd in verband met een auto-ongeluk waar hij in augustus bij betrokken was. De 17-jarige reed destijds met zijn auto tegen een boom nadat hij de controle over het stuur verloor. Zijn medepassagier, de 22-jarige John Graziano, raakte zwaargewond bij het ongeluk en ligt nog steeds in het ziekenhuis.
Er zijn meerdere aanklachten tegen Bollea ingediend, onder meer wegens het toebrengen van ernstig lichamelijk letsel door roekeloos rijden. Volgens een bron heeft Nick, die wel oud genoeg was om te rijden, zichzelf aangegeven bij de politie. Hij is inmiddels op borgtocht vrijgelaten na betaling van bijna zevenduizend euro.
In een verklaring aan de Amerikaanse website People stelt de familie van Nick vertrouwen hebben dat zijn onschuld wordt bewezen. "De tragedie is veroorzaakt omdat John geen veiligheidsriem droeg. We danken god dat Nick die wel droeg. We weten zeker dat de feiten zullen bewijzen dat dit een ongeluk was."


MVG
A3

[A3]

ZONDAG 24 SEPTEMBER 2006

CLOSE ENCOUNTERS OF THE BEAR KIND………….

Vandaag dus de laatste dag van mijn verblijf in de US of A. Ik vond het een machtig mooie reis waarin ik veel beleefd en gezien heb, maar ik verlang er eerlijk gezegd ook wel naar om vrouw en kinders weer te zien. Het is immers toch een lange reis geworden.

Nadat ik me weer tegoed gedaan heb aan de vakkundig – door mezelf namelijk - gebakken ontbijtwafels, overleg ik met mezelf wat een goede invulling zou kunnen zijn voor deze laatste dag. De Duitse Hirschfeldjes zie ik niet meer aan het ontbijt, dus met hen mee naar Kelly Park zal niet lukken. Dan maar iets anders uitgezocht; een plek waar ik al een aantal jaren niet meer geweest ben; Wekiwa State Park.

De rit duurt weer net iets langer dan verwacht, zo ongeveer 55 minuten, en bij aankomst heeft het er veel van weg dat heel veel Orlando-ers vandaag hetzelfde idee hadden als ik….. Het is erg druk op de parkeerplaats. Eenmaal aangekomen bij het water blijkt het echter alleszins mee te vallen. Er liggen her en der verspreid wel wat mensen op het gras en in het water, maar echt druk is het niet. Snel de kleertjes uit en het water in. Nou ja, snel……… Voordat ik me met mijn hele lijf onder durf te dompelen in het 21 graden ‘warme’ water duurt toch wel een minuutje of tien. Beetje bij beetje, millimeter voor millimeter….ja, ik ben een echte durfal.

Als je dan echter eenmaal goed en wel in het water ligt is het echt heerlijk. Het zicht is onder water zo mogelijk nog beter dan erboven, al valt op dat er hier veel minder vissen e.d. in het water zitten dan bij Kelly Park. Na een goed half uur dobberen en snorkelen pak in m’n spulletjes bij elkaar en loop ik naar de cabin waar de kano’s verhuurd worden. Als ik de Wekiwa River downstream volg – een tochtje waar normaal anderhalf uur voor staat, maar waar ik drie uur over kan doen aangezien dan pas de volgende shuttle vanuit het eindpunt terug gaat naar het park - hoef ik alleen maar een beetje te sturen, vooruit gaan gaat vanzelf.

Na het betalen van de huur krijg ik een mooie beige kleurige kano en het advies om onderweg niet te gaan zwemmen op stille en verlate plekken. Je weet immers maar nooit……….. Al binnen 100 meter na vertrek moet ik me een weg banen door een engte waar bijna het gehele rivieroppervlak is overgroeid met waterhyacinten. Prachtige bloemen zover het oog reikt. Op diverse boomstronken liggen talloze schildpadden te zonnen en ik meen na een minuut of twintig ook al twee herten te hebben gezien. Na een goed half uur peddelen haal ik een stelletje in dat rustig aan de kant van het water zit te picknicken. Ze vragen of ik al veel gezien heb, en dat blijkt al meer te zijn dan zij hebben kunnen ‘spotten’. Aangekomen bij weer een smal stuk moet ik al waggelend en schuivend de kano over een paar in het water gevallen boomstronken heen murwen, en precies op dat stuk zie ik ook de eerste alligator. Nou ja, meer een alligatortje, want hij heeft nog gele strepen op zijn rug en zal zeker niet groter zijn dan een centimeter of 25 á 30. Nog niet echt een reus dus…………. Volgens het meegekregen kaartje is het nu nog ongeveer vijfhonderd meter tot aan de eerste campsite; een plaats waar kano-ers zelfs kunnen overnachten. Aangezien het inmiddels net na de middag is, verwacht ik niet hier iemand aan te treffen. Zo lange uitslapers zullen er wel niet zijn, en het is nog een beetje vroeg om voor vannacht al het kampement op te slaan. Toch hoor ik al van ver een herrie en een gerommel. Op een gegeven moment hoor ik zelfs duidelijk dat iemand een leeg blikje zomaar tegen een metalen prullenbak of iets dergelijks aangooit, want het klettert als een dolle. Wat een onbehouwen onverlaat die zomaar in de stilte van de natuur een hoop herrie staat te maken.

Maar dan…………. Net als ik op het punt sta om te roepen dat ze eens wat meer respect voor de natuur moeten hebben hoor ik een diepe grom die overduidelijk niet door een mans- of vrouwspersoon kan worden voortgebracht. Ik bedoel, ik heb al heel wat mensen horen grommen, maar deze diepe bariton houd ik echt voor een toonhoogte (-of laagte, in dit geval) die niet door een mens is voort te brengen. Ik heb –weer- gelijk. En ik heb – weer- geluk. Een Florida Black Bear – naar ik aanneem; de kans dat het een Georgia - of zelfs een California Black Bear is lijkt me namelijk te verwaarlozen……. – staart me onvervaard in de ogen. Hij lijkt absoluut niet onder de indruk van me, terwijl ik, zo snel even inschattend, toch zeker zo groot en zwaar van postuur ben als meneer Black Bear himself! Ik steek m’n peddel in de modder om te voorkomen dat ik verder drijf en probeer te genieten van dit mooie moment. De beer loopt nu zelfs iets dichter naar het water toe in – wat het lijkt – een poging om mijn geur via het water tot zich te nemen. Dan plotseling, alsof geraakt door een steen, springt hij op, sprint weg en is binnen 3,48 seconden verdwenen in het dichte struikgewas……………………….. Was dit nu echt, of……..ik knijp mezelf en schiet plotseling wakker….. Nee hoor, ik knijp mezelf en voel dat ik het voel. Dit sprookje is dus ECHT gebeurd. Wat een mazzel!

Gelukkig heb ik in de haast ook nog een foto kunnen nemen. Die zal een speciaal plaatsje krijgen in het fotoboek.

Daarna peddel ik langzaam verder, uiteraard in de hoop om Yogi Bear daarna nogmaals te zien. Maar helaas……ik zal hem niet meer spotten. Wel zie ik vlak bij het eindpunt van de kanotocht nog een iets grotere alligator op zo’n tien meter van mijn kanootje voorbij drijven. Zich totaal niets aantrekkend van die dikke Hollander die hem zo geobsedeerd nakijkt……

Ik hijs mijn kano het water uit en leg hem netjes naast de andere in het zand. Blijkbaar heb ik geluk, want Bill, de plaatselijke uitbater, moet net terug naar het park en biedt aan mij wel even bij de parking lot te droppen. Zo gezegd, zo gedaan. Even later rijd ik over de I4 richting mijn hotelletje. Een ervaring om nooit te vergeten rijker en een waardig afscheid van mijn USA trip.

Foto's volgen!

[A3]

MAANDAG 25 SEPTEMBER 2006

Zo, vandaag lekker uitslapen en geen druk programma. Alles wat ik moet doen is de koffers pakken en zorgen dat ik op tijd op Orlando International ben. Na het ontbijt - ik ben bijna de enige, de rest van de gasten is al lang en breed in een Disney of Universal Park - pak ik maar de klus op om alles in de koffers te proppen. Gelukkig is het meeste vies, en hoef ik dus niet te letten op valse plooien, gekreukte overhemden etc. Dat maakt nu immers toch allemaal niets uit. Schlussendlich check ik om 12.00 uur precies uit en stap ik voor de allerlaatste keer in mijn Dodge.

Als ik deze ingeleverd heb, ingecheckt heb en mijn koffers kwijt ben, heb ik de tijd om mijn reis de revue te laten passeren. Het is een enververende reis geweest, waar ik eigenlijk meer beleefd heb en waar me meer `overkomen' is dan in al mijn vorige USA reizen bij elkaar. Een korte samenvatting:

* ontsnapte slang in het Museum of Natural History in New York
* tas kwijt op Buffalo Airport
* goed ziek in Washington DC
* pech onderweg met de huurauto
* zomaar een Hummer mogen uitkiezen
* in de Greyhound gezeten naast twee zonen uit de beroemde `Ford' family
* gebeten door een slang
* Hulk Hogan ontmoet
* In het water gevallen
* Hulk Hogan weer ontmoet
* Brand in het hotel
* Zwarte beer ontmoet

Al met al dus een reis met veel hoogtepunten en bijzondere belevenissen.

Tot ziens!

[ina]

Hoi A3,

Met veel plezier zit ik jullie verslag te lezen, een vraagje hebben jullie het snorkelen met de Manatees al in Nederland geboekt of ter plekke, hebben jullie bewust bij deze organisatie geboekt of is het puur toeval.
Wij gaan dit jaar dezelfde periode als jullie in 2006, van 13 juli tot 6 augustus we willen gaan snorkelen bij key largo, naar Everglades en snorkelen met de Manatees, verder Kelly park en misschien 3 parken Seaworld, MGM en Universal studio's een aantal dagen westkust Florida en oostkust(strand en mijn man wil duiken).
Hebben jullie nog tips of adviezen wat betreft leuke uitstapjes het weer etc. Wij zijn met 2 kinderen van dan 18 en 13. bedankt voor het leuke verslag
groetjes Ina