Maandag 5 mei
ELK NADEEL HEP SE VOORDEEL
We hebben met z’n allen best redelijk geslapen in het Country Inn & Suites, al hebben we al wel gemerkt dat het hotel behoorlijk gehorig is. Mensen op de gang hoor je erg goed, en ook de wanden lijken niet erg goed geïsoleerd. Verder is het hotel pico bello in orde, en kent het een uitstekende prijs/kwaliteitsverhouding. De kamers zijn groot en netjes, de badkamer is prima, de lobby is huiselijk gezellig, met de gehele dag door gratis koffie, en ook de internetcomputer is ‘free of charge’. Het zwembad voldoet uitstekend, en ook de ontbijtruimte doet gezellig aan. Het ontbijt zelf is, gezien het feit dat het complimentary oftewel gratis is, ook prima te verteren.
Vanuit het hotel is het one block lopen naar Clifton Hill, de straat waar ‘het’ allemaal gebeurt (‘het’ is hier te lezen als typisch toeristische attracties zoals spookhuizen, wassenbeeldenmuseum, Ripley’s believe it – or not – etc.). Om bij de American Falls te geraken ben je zo’n 10 à 15 minuten aan het lopen (en dan nog een stukje zwemmen….), en voor de Horsheshoe Falls verdubbel je dit. De Rainbow Bridge – voor de crossing naar Niagara Falls, USA – is vijf minuutjes.
Na zo’n 12,5 minuut lopen – hetgeen bovenstaande opsomming maar weer eens bevestigd – arriveren we bij de meiden van de mist aan de Canadese zijde van de Falls, recht tegenover de American Falls. We kopen hier kaartjes voor de eerstvolgende boot en sluiten aan in de rij. Vlak voor ons mogen er nog mensen door, en net bij ons gaat het hek op slot. Wachten op de volgende boot dus! Maar liefst 10 minuten! In de tussentijd schieten we allemaal onze prachtige blauwe semi-transparante regenponcho’s aan. En dan begint het lachen. Wat zien die overige zeven man uit onze groep er toch achterlijk uit met dat ding aan. Bedank dan dat bij een groep van acht personen dit acht keer gedacht wordt en je begrijpt dat er acht maal een en een kwart minuut gelachen wordt. Acht maal een en een kwart minuut is 10 minuten, dus die tijd is zo voorbij. Bewijs? Zie de foto’s:
Iemand die – in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt - het Nederlandse voetbal meer kwaad dan goed heeft gedaan, ene Johan C. uit 020, heeft eens gezegd ‘elk nadeel hep se voordeel’. En dat klopt. Doordat de mensen voor ons als laatste de boot van 10.00 uur op mochten, mogen wij nu als eerste de boot van 10.10 uur op. We staan dus helemaal vooraan op het bovenste dek, een precies uitgekiend plekje met goed uitzicht rondom. Wel proberen er gaandeweg de boottocht twee Japanners (of Chinezen, of Taiwanezen, of Thai, of Vietnamezen, affijn, in elk geval twee Aziatisch uitziende personen) zich tussen onze groep van acht te wringen. Gelukkig zijn wij allemaal veel langer dan de gemiddelde Aziaat, dus ze zien waarschijnlijk toch niets (met uitzondering van Trudy – die is veel kleiner dan de gemiddelde Aziaaat, namelijk een meter negenenvijftig - ). Het uitzicht vanaf de boot is echt geweldig mooi, en de vijftig liter mistwater die je per persoon ‘complimentary’ er bij krijgt zijn alleen maar mooi. Wat een geweldige ervaring! Je eet, leest, drinkt en proeft, nee, je bent de waterval. Je ziet op ene bepaald moment helemaal niets meer, maar dat voegt alleen maar een extra dimensie toe aan de belevenis. Een absolute aanrader en mocht je naar Niagara Falls gaan zou ik dit altijd doen!
Als we eenmaal van de boot af zijn lopen we langs de Niagara River richting de Horseshoe Falls. Het is hier echt poepiedruk en je moet echt moeite doen om een plekje te bemachtigen met goed uitzicht. Maar als je dan diverse mensen hebt geduwd, geplet en aan de kant hebt gepord, is het wel de moeite waard. Zeker als je vlak naats de waterval staat is de ‘macht’ van het water zeer indrukwekkend. Als je zo ook verder stroomopwaarts de river op kijkt zie je dat er ook in de aanloop naar Horseshoe Falls toe al diverse stroomversnellingen en watervallen zitten. Volgens A3 zelfs met sommige van wel drie tot vijf meter hoog. Het voorzichtige zonnetje zorgt er echter wel voor dat we lekker opdrogen, en na ruim een uur langs de water(val)kant te hebben doorgebracht begint persoon nummer negen uit ozne groep van acht – de inwendige mens – weer om aandacht te vragen. Bij Clifton Hill nemen we – verrassend – een pizza bij PizzaPizza en eten deze lekker in het zonnetje op. Tussen de peperoni en de pineapple door wordt het plan de campagne voor de rest van de dag gemaakt. We besluiten om terug naar het hotel te gaan en – eigenlijk voor het eerst sinds het begin van deze trip – even lekker pas op de plaats te maken. De kids leven zich uit in het zwembad en de ma’s en de pa’s (vroeger ‘the mama’s & the papa’s genoemd) gaan lekker lezen cq snurken.
Tegen de avond gaan we weer op pad en besluiten we om te voet een buitenlands avontuur te ondernemen. We gaan voor de tweede keer deze vakantie naar Amerika! Eerst kwamen we binnen via het luchtruim, nu echter met de benenwagen. Vlak voor de Rainbow Bridge zit nog een Coca Cola winkel waar Ai en Trudy een Coca Cola lunchbox kopen. Alleen valt het tegen dat er niks in zit………….. Het is voor voetgangers een beetje onduidelijk aangegeven hoe je de brug op moet, amar uiteindelijk hebben we het gevonden. Er zit geen customs aan de Canadese kant, maar wel een voetgangerspoortje (let wel: hier wordt bedoel een poortje voor voetgangers en niet een spoortje voor voetganger) waar je slechts tegen betaling van 50 cent per persoon door heen mag. Aan de Amerikaanse kant zit wel customs en deze stelt de bekende vragen. ‘No’, ‘no’, ‘no’ en ‘yes Sir for pleasure only’. Meteen voorbij customs begint het park en na twee minuten lopen sta je aan de zijkant van de American Falls. Slechts een strook gras van zo’n veertig centimeter scheidt ons nog van het naar beneden stortende water. Op deze strook zit een marmotachtig beest van zo’n vijfendertig centimeter lang. En deze is voorwaar niet bang. Een inschattingsfout van een paar centimeter en meneer (of mevrouw, wie zal het zeggen?) stort pontificaal naar beneden. Twee conclusies mogelijk dus: of een marmot met heeeeeel veel zelfvertrouwen of een met heeeeeeeeel weinig verstand. Wij vervolgen in elk geval onze weg. We lopen via de brug naar Goat island en dit steken we vervolgens over om naar de drie bruggetjes te gaan die ‘the three sisters’ verbinden; drie kleine eilandjes in de aanloop naar Horseshoe Falls. Vooral vanaf de laatste sister heb je een mooi uitzicht en sta je vlakbij het kolkende water dat een paar honderd meter verderop ‘over het randje ‘ zal gaan.
Zeven verlaten de three sisters, ik blijf nog even om foto’s te maken, maar even later zijn ze me kwijt. Niet leuk. We lopen dan richting het Top of the Falls restaurant maar: niet leuk; het is dicht. En we hebben allemaal toch flinke honger na deze stevige wandeling, vooral Anja. Niet leuk. Moeten we dus helemaal terug lopen naar Canada. Ooit een voorstelling van gehad? Lopend naar Canada? Da’s een heel end hoor! Toch zit er niets anders op dan het maar te gaan doen. We lopen dit keer zonder een vraag langs de USA customs en schieten op de brug een mooi plaatje van Niagara Falls in sunset. Kijk maar:
Aangekomen in canada wil een vriendelijke meneer onze paspoorten weer controleren en huppakee; wéér acht stempels erbij! Da’s easy hier. Meteen aan de overkant van de straat ligt hier het Hard Rock café, dus dat wagen we er maar op. Het is niet druk en we schrikken toch wel een beetje van de prijzen. Niet dat het echt duur is of zo, maar wel meer dan we gewend zijn hier in de VS en Canada. Tja, leuke dingen wennen snel........ In elk geval eten we heel behoorlijk, al valt de overal sfeer ons ene beetje tegen. We hadden er alle acht wel wat meer van verwacht. Minimaal dat Elvis even zou komen of zo...........