Zondag 27 april
DISCRIMINATIE, EEN AARDBEIENVELD MIDDEN IN NEW YORK CITY & DODELIJKE LICHAAMSDELEN
Na een nacht met voor eenieder wisselend succes qua slapen, schuiven we in de ontbijtruimte aan voor ons eerste Amerikaanse wegwerpbreakfast. Op wegwerpbordjes eten we brood met een eitje, dat we snijden met wegwerpbestek. De koffie en orange juice drinken we uit wegwerpbekers en de bagels zijn taai; die werpen we weg. Op de TV’s in de ontbijtruimte is slechts aandacht voor één onderwerp: de strijd van Clilary Hinton tegen Obama zonder winkel (sin= Spaans voor zonder en Laden = Duits voor winkel).
Dan gaan we te voet op weg naar het Journal Square station. Dit blijkt echt maar twee minuten lopen, al duurt het daarna nog 40 minuten voordat we echt op weg zijn naar 33rd Street, alwaar we moeten overstappen op ene andere metro lijn om de gospelmis in Harlem te bezoeken. Het duurt nog 40 minuten, omdat de treinen naar Manhattan in het weekend slechts rijden om de 25 minuten, en omdat we onze 40 rittenkaart niet uit de automaar blijken te kunnen halen. We moeten terug naar de bovengrondse news stand om ze daar aan te schaffen.
Eenmaal onderweg blijken niet alle metrostations in het weekend aangedaan te worden. We razen dus met grote vaart het station voorbij waar we eigenlijk moeten overstappen. Daarom stappen we maar uit bij het eerstvolgende station waar we kunnen overstappen, maar daar blijkt dat we niet kunnen overstappen, omdat er aan de lijn die wij moeten hebben, onderhoud gepleegd wordt dat weekend. Daarom stappen we maar uit op 125th Street en besluiten we de laatste 13 blocks naar 138th Street te lopen. De buurt waar we nu uitkomen is duidelijk niet één van de meest welvarende van de stad, maar een onveilig gevoel bekruipt ons beslist niet. Als we net op tijd aankomen bij de Abyssisan Baptist Church staan er gigantische wachtrijen bij de kerk. Aangezien wij echter een ‘special invitation’ hebben mogen we in een aparte rij gaan staan die zeker toegang zal krijgen tot de dienst van 11.00 uur. Bij de andere rij wordt door de ushers (‘deurbewakers’) verteld dat de dienst helemaal vol zit, en dat er helaas geen gelegenheid meer is om de dienst bij te wonen. Lekker puh!
Intussen blijft het buiten een drukte van belang. Dure auto’s en limousines rijden af en aan en droppen klaarblijkelijk belangrijke lieden voor de ingang van de kerk. Het betreft louter Afro Americans die goed in het pak cq jurk zitten, en die met de nodige egards behandeld worden. Eenmaal binnen begint de Father na het eerste gospellied met de dienst en heet hij mensen op een leuke manier welkom en vraagt tevens applaus voor diverse mensen met een lange staat van dienst voor de kerk alsmede voor aanwezigen die ouder zijn dan negentig jaar. En dat zijn er best veel! Daarna begint de preek.
Van die preek schrikken we toch wel. Haast op een bezeten manier vergelijkt de Father ‘the poor jewish carpenter’s son Jesus Christ’ met ‘the poor Afro American boys in Harlem’. ‘Jesus was crusified and killed by the Romans and our Afro American boys are killed by the white man…….’ Blijkbaar is vorige week een jongen bij een arrestatie door de politie om het leven gekomen. De politie bestond in dit geval uit een blanke en twee Afro Americans, maar….. ‘we may not blame the Afro American police officers, because they are brainwashed by the white man’………………… Ik weet niet of alle aanwezigen goed luisteren, maar ik krijg het hier toch wel een beetje benauwd van. Deze ‘Father’ is hier gewoon de hele Afro American gemeenschap aan het opruien tegen de blanken. Fijne vent is dat! En hij gaat maar door. Ik begin me serieus zorgen te maken of we hier straks wel ongedeerd vandaan gaan komen. Mede door het feit dat hij maar door blijft gaan en er amper gezongen wordt tijdens de dienst, maken we ons bij de eerste gelegenheid uit de voeten. Het duurde ook allemaal veel te lang. Hij was al twee uur bezig en dan moest de officiële doop – het was namelijk een speciale ‘baptism service’ - nog beginnen.
Inmiddels hebben we allemaal ‘best trek’, en duiken we de eerste de beste eetgelegenheid binnen; een MacDonalds in dit geval. We eten allemaal een Big Mac en praten na over de dienst, terwijl buiten een oude vrouw haar van drie lagen kleding voorziene Chihuahua uitlaat.
Vervolgens lopen we door Harlem heen naar Central Park. Gelukkig is het droog en is er redelijk wat activiteit in het park. Ook qua dieren overigens. De eekhoorns vallen bijna over elkaar heen, en er zijn ook veel ‘bruinborstjes’. Een grote uitvoering van de bij ons bekende roodborstjes, maar dan, de lezer raadt het al, met een bruine borst ipv een rode.
Ook zijn er in het park ontzettend veel joggers en de nodige fietsers. Midden in het park zijn alle baseball fields bezet en wordt er hevig op los gehonkt. Leuk om naar te kijken. Rondom het water staan vele mooie bomen in bloei en lijkt het park wel helemaal rose te kleuren. Door het vele lopen worden we allemaal hongerig & dorstig – en de zwakblazigen onder ons ook plasserig – dus besluiten we bij elk eet & drink standje dat we tegen komen maar om door te lopen naar het boathouse. Daar kunnen we immers lossen en laden combineren in één stop; wel zo efficiënt, toch? Eenmaal daar aangekomen blijkt lossen gelukkig geen probleem, maar laden wel; er is een private party en er wordt niets geschonken cq geserveerd. Shit! Hadden we toch maar naar Anja geluisterd; zij wou al eerder stoppen. Inmiddels heeft Carmen wel het eerste echte souvenir van deze reis gevonden; een echt authentieke baseball die na een klaarblijkelijk zeer geslaagde homerun niet terug is gevonden. Nu is t’ie mooi van ons!
Als alternatief dan maar buiten het park een gelegenheid gezocht voor eten & drinken; we lopen via Strawberry Fields, een gedenkplaats ter ere van John Lennon aan de westzijde van het park ter hoogte van 72nd Street bij zijn voormalige appartement, uit het park. Strawberry fields is een drukke plek, en het memorial is bijna geheel ‘belegd’ met verse bloemen. Vlakbij staat ook een souvenirstand met t-shirts en vesten en al direct worden door de Geffen- en Heeschenaren de eerste textielaankopen gepleegd. Een paar honderd meter verderop vallen de eerste Converse All Stars, Adidassen en Penguins ten prooi aan onze Brabantse kooplust.
Dan gaan we richting Empire State Building, en zien dat er – in tegenstelling tot toen we er gisteren in onze illegale taxi langskwamen – er geen echt lange wachtrij staat. Wij hebben echter al via internet tickets geprint en kunnen sowieso doorlopen tot aan de securitystop. Na een tweede stop bij de toiletten kunnen we in de lift en zijn we – zoom, zoom zoom – in een sneltreinvaart boven. Ik weet van een vorig bezoek nog dat het uitzicht mooi was, maar het is nu ook weer adembenemend mooi. Je zou hier zo uren kunnen doorbrengen. Alle uitzichten zijn prachtig en met name van het Chrysler Building krijg ik kippenvel; zo mooi. Even raken we in de drukte die hier op 300 zoveel meter hoogte heerst Carmen kwijt, maar via een doelgerichte zoekactie – Ai links- en ik rechtsom – hebben we haar zo weer gevonden. Binnen wachten we nog even tot het donkerder wordt en dan gaan we een twee keer naar buiten. Steeds meer lichtjes gaan beneden ons aan en dit geeft weer extra câchet aan ons bezoek. Heel anders, maar toch ook weer heel prachtig.
Ons volgend doel is Times Square. Inmiddels is het helemaal donker, en de ‘vierkante tijd’ lijkt ons ook wel een goede plek om de inwendige wens van de inwendige mens te vervullen: FOOD! Via Broadway benaderen we de duizenden lichtjes & lampjes en de ontelbare neons & lichtreclames. Het is echt een geweldig gezicht. Piccadilly Circus in Londen valt hier geheel bij in het niet. Een van de meest in het oog springende reclames is die van zowel Anja’s (directe) als Adrie’s (indirecte) werkgever (Mars); M & M’s. Een rode chocolade M & M beklimt in een commercial op een groot flatscreen het Empire State Building > bijna net zo stijlvol als K & K (King Kong). Nooit geweten trouwens dat je van zoveel licht nog meer honger krijgt trouwens, dus al snel belanden we binnen bij hard Rock Café. Meer dan drie kwartier wachttijd……. In een zijstraat hebben we daarna snel een plekje gevonden bij Looneys, een Ierse pub annex restaurant waar je – dat weten we nu - heeeeel lekker kunt eten. Een aanrader.
Inmiddels vallen we alle acht in één van de categorieën vermoeid / vermoeider / vermoeidst, dus slepen we ons via de metro en de PATH train terug naar ons hotel.
‘Our feet are killing us’