MAANDAG 10 JULI 2006
Na de toch ietwat verlate ‘tebedgang’ van de vorige dag wordt er vandaag hevig uitgeslapen. Pas rond de klok van eleven gaan de eerste Nederlandse oogjes open en wordt pas duidelijk wat een mooi hotel het Hyat Regency Coral Gables eigenlijk is. De kamers zijn niet abnormaal groot of luxe, maar alles wat er moet zijn is er. De atmosfeer aan de buitenkant en in de gigantische lobby geven echter een grandeur uit een voorbije era weer. Als je het hotel binnen komt loop je onder een werkelijk gigantisch grote chandelier door en waan je je even een decadente rijkaard. Het hotel omvat 14 verdiepingen en het zwembad is ‘uiteraard’ gevestigd op de 5e etage. Boven op het dak dus van de eerste vier verdiepingen, die overigens niet met de ‘jan modaal- lift’ te bereiken zijn.
Overigens doet zich in de lift een voor ons nieuw fenomeen voor; als Brabantse ‘Jan Modalen’ blijken wij de lift etiquette van de happy-few niet te kennen. We stappen in en drukken op de knop ‘11’, want daar moeten we zijn. Er gebeurt niets. Nog een keer. Weer niets. Een aardige mevrouw komt ons helpen en haalt haar kamersleutelkaart door een lezer en wat blijkt: nu doet de lift het wel! Om hem te kunnen gebruiken heb je dus je kamersleutel nodig; da’s pas handig!
Pas ruim na het middaguur zetten we de eerste streep door ons lijstje. Ons lijstje bestaat uit een aantal namen die de fervente Florida ganger bekend in de oren zal klinken; Arby’s, Applebees, Bennigans, Burger King, Boston Market, Chili’s, Checkers, Dennys, Dairy Queen, Dunkin Donuts, Bob Evans, Fridays, Giordanos, Hardees, Hooters, IHOP, Jack in the Box, KFC, Logans, MacDonalds, New York Pizza, Outback Steakhouse, Pizzahut, Popeyes, Ponderosa, Quizno Subs, Red Lobster, Ruby Tuesday, Subway, Sonic, Sizzler, Taco Bell, Uno Pizza, Waffle House en Wendys (helaas geen vreetschuren met X, Y of Z bekend). Het zal nog een heel karwei worden om al deze ‘tenten’ tijdens onze vakantie met een bezoek te vereren......... Subway is het eerste slachtoffer. Footlong lekkernijen, uiteraard 10 inches dik belegd (ze zijn dus bijna net zo hoog als dat ze lang zijn....) verdwijnen als sneeuw voor de spreekwoordelijke zon. Daarna gaan we terug naar het Hyatt om heerlijk te gaan plonzen.
Aan het einde van de middag trekken we een tip na uit één van onze boeken; een tochtje door Downtown Miami met de Metromover. In tegenstelling tot wat het boek uit 2002 beweerd, kost een tochtje geen quarter meer, maar helemaal niks! Zo hebben we potverdorie nog niets aan die gunstige dollarkoers........... We nemen de gehele innerring, en de noordelijke loop. Het is duidelijk al na kantoortijd, want de weinige medepassagiers die we zien zijn duidelijk geen ‘white collar’. Ze zijn zelfs helemaal niet ‘white’. Als we bij het noordelijke traject het eindpunt bereikt hebben draait de bestuurderloze kar om, en stapt er een man aan boord met een totaal ingepakte arm. Als een geinteresseerde (of nieuwsgierige; het is maar net hoe je het bekijkt) vrouw vraagt ‘what have you done to yourself?’, volgt er een hoogst onwaarschijnlijk antwoord. De man antwoord net ontslagen te zijn uit het ziekenhuis na een 8-daags verblijf. In zijn woning was hij gebeten door een spin, waarna hij ernstig ziek was geworden......... Ons boek uit 2002 meldde inderdaad dat je in deze buurt beter niet uit kon stappen om een wandeling te maken, maar dat het vanwege spinnen zou zijn hadden wij niet gedacht...... De rit met de metromover is wel aardig, je rijdt langzaam tussen de wolkenkrabbers door, maar het is niet echt spectaculair. Als we bij het park weer uitstappen begint het plotsklaps als een gek te regenen; de gebruikelijke laat-in-de-middag-hoosbui.
Na een kwartier geschuild te hebben sprinten we naar onze Buick en maken we een leuk tochtje langs South Beach. We eindigen onze sightseeingtrip bij het Holocaust Memorial. Dit is toch wel redelijk indrukwekkend. De combinatie van de stilte, de huiveringwekkende foto’s, de serene muziek en vooral het afschrikwekkende kunstwerk bezorgen iedereen kippevel. Om hier de term ‘goose bumbs’ te gebruiken is niet gepast. Het is namelijk echt kippevel.
Het park waarin het memorial staat is gratis toegankelijk tot sunset, maar een donatie wordt uiteraard wel op prijs gesteld. De dienstdoende ‘wacht’ vraagt of hij een foto van ons allemaal moet maken voor het monument; mhhhhhhh toch maar niet; dat lijkt niet erg gepast.
Eten, ja dat moet ook gebeuren, doen we die avond één straat achter Ocean Boulevard bij Jerrys Famous Diner. Een echt prachtig ingerichte diner met echt prachtige High Street prijzen op de menukaart. Deze is overigens GIGANTISCH. De grootste ooit gezien. De kinderen berekenen middels een team effort dat er maar liefst 683 gerechten op de kaart staan. Dit is dan wel inclusief de sides.............. We eten lekker en keren daarna lekker terug naar het hotel.
Welterusten!