DAG 11 WOENSDAG 9 JULI. Deel 1: ‘PUBLIC SLEEPING & PUBLIC PEEING’
Het is woensdag 9 juli 2014. Nèt. Drie minuten om precies te zijn. Voor het eerst ben ik wakker, nadat ik een uurtje of twee geleden redelijk vlot in slaap ben gevallen in onze roomette ergens in de buurt van Raleigh, North Carolina. Vanuit het bunkbed boven me hoor ik een sonore bromtoon die wedijvert met onze zware diesellocomotief. Anja slaapt dus. Ik neem een slok water en bedenk me dat het eigenlijk wel knap is om aan boord van deze trein te kunnen slapen. Buiten het gebrom van de locomotief schudt de trein namelijk als een dolle op en neer. Binnen in het naast mijn bed staande flesje Zephyrhills bronwater moet ongetwijfeld een hurricane warning zijn afgegeven, zo klotst het water op en neer. Bovenop het lawaai van de motor komt ook het bijna continue afgaan van de typische hoorn van de Amtrak treinen. Ik gok er zo op dat deze bij elke onbewaakte spoorovergang te horen is. En aangezien alle overgangen hier onbewaakt zijn, is dat dus best vaak. Voordat ik besluit om weer te gaan proberen om te slapen neem ik nog een slokje water en hoor ik Anja kuchen. Die slaapt dus ook nog niet helemaal.
Zo’n anderhalf uur later, het is nu kwart voor twee ’s nachts word ik van de dorst weer wakker. Gelukkig is de hurricane warning in het flesje naast me voorbij, want het water staat stil in het flesje – heet water zonder bubbels daarom ‘still’ in de VS? - . De trein gaat ook helemaal niet op en neer en ook de zware dieselbrom hoor je niet. Het enige geluid dat ik hoor is de constante snurk van Anja. Ok, die leeft nog. Dan valt het me pas op hoe enorm heet het is. Het lijkt wel of de airco is uitgevallen. Ik kijk wat ronden schrik me een hoedje. We staan gewoon stil aan een perron. Er lopen mensen op het perron die gewoon lekker bij ons naar binnen kijken hoe wij liggen(lagen in mijn geval) te ronken. Ik zwaai maar even en schuif dan het gordijn een beetje dicht. Hiervan wordt Anja wakker. ‘Hé, heb je dat gezien? Er lopen mensen buiten’.’ Ja schat, daarom schoof ik het gordijn een beetje, zodat je niet en plein public ligt te snurken’.’Ooh’. Door de hitte heb ik een enorme dorst gekregen en dus drink ik mijn flesje water nagenoeg helemaal leeg. Anja zegt dat de airco en de lampen bij elke stop uitvallen en dat het dan dus elke keer enorm warm wordt in onze ‘roomette’. Da’s minder. Dan gaan plots de lampen weer aan, begint de airco weer te zoemen en komt onze trein, langzaam maar zeker, weer in beweging. De mensen op het perron hebben een leuke show gehad,maar dat zullen ze, als ervaren reizigers op de ‘midnight train to Georgia’,wel vaker meemaken. Zowel Anja als ik proberen dan maar weer te gaan slapen.Maar niet voor lang helaas. Al dat water drinken heeft ertoe geleid dat mijn blaas vriendelijk, edoch redelijk dringend, aangeeft dat er water afgesluist moet worden. Oeps. Wat ga ik nu doen? Mezelf aankleden – daarbij het grote risico lopen dat Anja wakker wordt – en naar de gang om het dichtstbijzijnde toilet tezoeken, of…….klap ik de deksel van het opstapje naar Anja’s bovenbed op en gaik op het aldaar ontstane gat mijn blaas manen tot enige kalmte? Ik kies voorhet laatste. Geruisloos als een hinde door het bos – al gaan gezien mijn postuur vergelijkingen met een nijlpaard door het hoge gras eerder op- sneak ik uit het bed , draai me om en laat me zakken. Shit!.....
Niet letterlijk gelukkig, maar figuurlijk. Ik ben vergeten de deksel op te klappen en zit dus met m’n blote reet op het formica…… Ik sta op, klap alsnog de deksel op en voel een gevoel van grote opluchting over me komen. Zo. Dekseltje weer dicht, handjes wassen doen we morgenvroeg wel, nu heel zachtjes omdraaien en als een python in het struikgewas van de Everglades ‘slide’ik weer in bed. Anja slaapt nog steeds, dus mijn missie is vanuit twee invalshoeken niet in ’t water gevallen. Ja, okay, letterlijk gezien van uit één invalshoek wel, maar de lezer begrijpt wat ik bedoel. Denk ik. Naar schatting twee uur later herhaalt dit tafereel zich. Opnieuw glijd ik uit bed, klap de deksel open, alles loopt (……) volgens planning. Sneaky, klauter ik weer in bed, waar ik vervolgens nog geen minuut lig of Anja meldt zich. ‘Ik moet plassen’. ‘Tja, da’s shit’ zeg ik. Niet letterlijk natuurlijk, maar…enfin u snapt het wel. ‘En’vervolgt Anja, ‘ik heb echt geen zin om me midden in de nacht aan te kleden en dan over de gang naar het toilet te sluipen’. ‘Ik ga hier in de roomette, vind je dat erg’. Nee hoor, zeg ik, dat heb ik net ook al gedaan’. ‘WAT?’ ‘Ja, niks van gemerkt? ’Nee.’ ‘Nou, dan heb ik het toch goed gedaan’. Anja glijdt vanuit haar bovenbunk naar beneden en gelukkig heb ik de deksel achter me dicht gedaan net, anders had ze met haar voet in plaats van op het formica, midden in de toiletpot gestaan…………. Als Anja eenmaal haar zittende positie heeft aangenomen zeg ik ‘weet je wel dat je nu gewoon zittend voor de hele buitenwereld zit te plassen?’ De gordijnen zijn open, het begint buiten al een beetje licht te worden en iedereen die langs het spoor staat – nou is dat gelukkig niemand ……. –kan je zo zien zitten!’ ‘Nou, dan kijken ze maar’, bitst ze terug. Slapen kunnen we daarna niet echt meer, dus kleden we ons even later toch maar aan.Zodra we de deur van onze roomette openschuiven komt Alan – weet je wel, die vriend van Robert Downey Jr. – aanzetten en meldt ons dat de trein ruim een uur vertraging heeft. Enerzijds vervelend, want nu zijn we pas rond 08:15uur in Savannah in plaats van 06:44uur, maar anderzijds, zo blijkt, levert dit wel het voordeel op dat we aan boord kunnen ontbijten. De dining car gaat om 07:00uur open, dus normaliter zouden we dat niet gehaald hebben en nu wel. En breakfast is complimentary, zegt Alan. Het is immers hun schuld dat er vertraging is.Prima service van Alan en Amtrak!
Uiteraard willen we Linda & Carmen dit voordeeltje niet onthouden, dus maken we hen ook wakker. Om seven ‘o clock sharp gaan we richting ding car en zien daar – tot onze verbazing – dezelfde oude man en vrouw die gisteren ook al aan het bedienen waren. Tjee, die moeten ook best veel werken zeg!
De chef’s good morning special valt in goede aarde, en we hebben deze nauwelijks achter de kiezen of Alan komt ons halen om te zeggen dat we bijna in Savannah, Georgia zijn. We gaan dus snel terug naar onze ‘roomettes’,poetsen de tandjes en pakken onze trolleys in. Als de trein volledig tot stilstand komt stappen we uit en duw ik Alan nog $5 extra toe. ‘Oh no Sir, not at all necessary, you have already taken good care of me’, ‘and you of us’ zeg ik. Alan neemt nog een laatste foto van ons – en wij van hem:
We staan nu met beide voeten weer aan de grond en zoeken meteen een taxi. Tenminste, de drie dames doen dat, want PA3 gaat een onderzoek doen naar de kwaliteit van de toiletfaciliteiten op het Amtrak train station van Savannah, Georgia. Ze zijn in orde! Onze taxi chauffeuse heeft gezegd datze ruim plaats had voor ons vieren en de bagage, maar die had ze toen nog nie tin volle omvang gezien. “Ya ‘ll movin’here?’ zegt ze. Nee, dat nou ook weer niet, maar we geven toe wel veel bij te hebben. Haar Chrysler Voyager – uit naar schatting 2004 – ziet erafgejakkerd en vies uit, maar zal nog best genoeg kracht hebben om ons naar het autoverhuurstation op het vliegveld te brengen. En inderdaad, dat lukt. Binnen gaan we naar de balie van Budget, de eerste keer dat we via deze verhuurmaatschappij huren. Helaas hebben ze maar keus uit één auto binnen onze categorie en dat is – helaas, helaas – een Jeep Patriot. Een witte nog wel. Laat dat nou naar mijn mening één van de meest afzichtelijke auto’s zijn die er bestaat. Nou ja, met een Multipla thuis mogen we daar niet al te veel ove rzeggen denk ik J.
De koffers passen er – en dan moet er echt passen en meten aan te pas komen – net in. En dus gaan we op pad. Eerst naar het eerder dit jaar door mij bezochte Forsyth park. Een mooi aangelegd park met de voor de zuidelijke regio typische bomen die behangen zijn met Spaans mos. Ook is hier een mooi paviljoen waar ze – zo weet ik nog – Starbucks serveren. Na een korte stroll door het park is dat dus waar we even later van aan het genieten zijn. Savannah is een prachtige plaats met leuke terrasjes en- vooral in de wijken die om het park heen liggen – prachtige historische huizen en pleinen:
Zo kijken we nog even rond in Savannah voor dat we ons, met de oerlelijke witte Jeep, richting het zuiden begeven, naar onze eindbestemming, altijd, Florida. Zodra we de grens tussen Georgia en Florida passeren pakken we dit verhaal weer op. Maar da’s voor morgen!