DAG 19, 17 JULI 2012: Alligator claws. On a stick!
Een dag die enerzijds past in de traditie van onze Floridabezoeken en die daar anderzijds compleet van afwijkt staat voor de deur. Het is voor ons namelijk sinds jaar en dag goed gebruik om op de laatste dag van ons verblijf in Kissimmee te gaan ontbijten/brunchen bij Cracker Barrel. Normaal gesproken is namelijk de laatste dag in Kissimmee tevens de laatste dag van onze vakantie. Nu is het echter anders. Vandaag is dan wel de laatste op Kissimmiaanse bodem, maar gelukkig nog niet de laatste van deze vakantie. Er gloort namelijk nog een uitstapje naar Canada aan de horizon. Weliswaar pas aan de horizon van morgen, maar toch: ‘Toronto, we’re almost there’. Net voordat we bij Cracker barrel zijn gaat de telefoon. Het is opa Jan vanuit zijn vakantieadres in Spanje. ‘Zijn jullie al in Toronto? Want daar is een schietpartij geweest met 10 doden en veel gewonden’. Oeps. Is dat zo? Nee, daar hebben we nog niks van gehoord. Maar gelukkig zijn we er nog niet, dus geen probleem. Wat wel een probleem is, is het feit dat er bij Cracker barrel geen all day breakfast meer op de kaart staat. Wat is dat nou weer???? We vragen onze waiter en het blijkt een foutje: we hebben de verkeerde menukaarten gekregen. Pffffffffff. A3 gaat weer voor de big boy breakfast, de jongedames nemen een country sampler en de niet meer zo piepjonge dame ook een of ander compleet verhaal. Zoals gewoonlijk bij Craker Barrel smaakt het allemaal weer voortreffelijk! Na het ontbijt gaan we nog even wat shoppen bij de Flea market tegenover Walmart, en kopen daar nog wat zonnebrillen, ringen, een armbandje en wat meer van die kleinigheden. Het is hier wel poepieheet, want een airco hebben ze niet.
Daarna gaan we weer terug naar huis om de middag nog lekker wat te chillen en uit te rusten. A3 krijgt een beetje de kriebels en wil nog wat gaan winkelen. De rest heeft echter net zoveel zin in winkelen als 10 die er geen zin in hebben, dus moet ie alleen op pad. Ik begin bij de tweede vestiging van Ross in Kissimmee maar scoor helaas niks. Verder rijd ik wat door downtown Kissimmee en maak af en toe een fotootje.
Ten zuiden van Poincina Boulevard vind ik later nog een nieuwe Ross vestiging en een pas nieuwe Beals outlet, een vergelijkbare keten. Helaas vind ik in beide winkels niets van mijn gading, mede omdat ik totaal geen zin heb om nog uitgebreid kleding te gaan passen. Terug naar de villa dan maar. De dames hebben mijn afwezigheid niet ervaren als een onoverkomelijk bezwaar; ze liggen er alledrie nog min of meer hetzelfde bij als toen ik ging: gekleed in badpak of bikini, liggend op de bank of in een lounge chair bij het zwembad, TV aan, iPad aan, boek open, koele drankjes op de tafel en een houding van ‘this is the good life’. En eerlijk gezegd denk ik ook dat dit the good life is; heerlijk genieten. Na het ritueel van de dames ook nog gevolgd te hebben wordt het weer tijd voor het eten. We kijken elkaar veelbetekenend aan, hetgeen zoveel inhoudt als : OK, Taco Bell.
Na de lekkere taco’s en burrito’s gaan we als voorlaatste stop nog een souvenirshop binnen waar we wat leuks op de kop proberen te tikken voor neefjes Robin en Wouter, en uiteindelijk lukt dit ook! Het is niet bepaald een alledaags iets, maar het zal bij de jongens best in de smaak vallen: echte alligatorklauwen op een stokje.
Bovendien vindt Ellen hier totaal onverwacht een souvenir voor haar Oijense maatje. Heeft ze eerder een mooie en stoere armband voor hem gekocht, hier betreft het een gimmickachtig voorwerp met een oorspronkelijk heerlijke smaak, maar nu een heel nuttig en bruikbaar gebruiksvoorwerp. Niewsgierig geworden? Nog even wachten dan. Ik kan al wel melden dat dit voorwerp ons de komende dagen, nee, zelfs weken, nog lekker bezig zal houden. Voordat we het echter kopen checken we de elektrische specificaties van een en ander. Het snoer en de aan/uit knop vermelden dat het voltage 100-240 is. Met andere woorden: geschikt voor zowel de VS als Europa. De stekker is vanzelfsprekend Amerikaans, maar dat is met een eenvoudig adaptertje van 50 cent eenvoudig op te lossen. Alleen het gloeilampje vermeldt enkel 110 volt, dus dat zal thuis niet gaan werken. Zelfs in Oijen niet. Het voltage zal daar best wat lager zijn dan de 220 volt die in de ontwikkelde delen van Nederland gebruikelijk is, maar zo laag als 110 zal het daar ook wel weer niet zijn J . Ik schat zelf in 190 of zo. In elk geval vinden wij het geen onoverkomelijk probleem: dan kopen we thuis wel een ander gloeilampje.
Bij Checkers nemen we nog een ijsje en daarna gaan we naar huis. Daar moeten we dan uiteindelijk toch beginnen aan de klus die geen langer uitstel kan verdragen: het pakken van de koffers voor onze vlucht van morgen naar Toronto. Aan alle mooie dingen komt ’n end. We weten alle koffers binnen de door Air Canada gestelde 23 kilo te houden en dus gaan we met een gerust hart slapen.