DAG 10, 8 JULI 2012: Een stad waar we meer van hadden verwacht...........
Het ontbijt bij La Quinta is prima voor elkaar. Dat vindt althans 75% van ons gezelschap. A3 zeurt weer eens dat de keuze te beperkt is. Tja, het zou raar zijn als hij een keer niet iets te zeuren had...... Na het ontbijt gaan we in elk geval naar New Orleans. Allereerst zoeken we een parkeerplekje zo dicht mogelijk bij het French Quarter. Volgens de info op vele sites, en in vele reisgidsen inclusiief onze eigen Lonely Planet, zou dit een hele opgave moeten zijn. In de praktijk blijkt dit echter erg mee te vallen. Er is plek genoeg. We staan zelfs erg dicht bij Jackson Square, het hart van het French Quarter. Als eerste betuigen we echter onze eer aan de rivier die door de stad loopt: de Mississippi. Als we boven aan de kade komen zien we al direct drie iconen liggen die je op veel foto’s van New Orleans aantreft: de brug over de Mississippi, een groot cruiseschip (in dit geval van Carnival Cruises) en een echte Mississippi-radernoot: de Natchez.
We lopen langzaam langs de rivier naar het Oosten en schieten een plaatje van een streetcar.
Daarna worden we lastig gevallen door een straatmuzikant met een sjieke gitaar, een mooi wit pak, een verschrikkelijk gebit en een nog stinkender adem. Bah. Als onze meiden straks niet weten welk carrièrepad te volgen, dan kunnen ze nog altijd met hun gitaar hier terecht; de concurrentie hier kunnen ze wel de baas.
Als we daarna verder lopen kunnen we enkele mooie shots maken van de kathedraal op Jackson Square:
Geheel en al tegen onze gewoonte in lopen we bij het aan het plein gelegen toeristeninformatiecentrum binnen. De uiterst vriendelijke maar niet meer piepjonge Mary Ellen is very knowledgeable en vertelt honderduit over de mogelijkheden in de stad. Een van de folders die we meekrijgen bevat een mooi kaartje van de stad inclusief een wandelroute. We besluiten om deze te gaan lopen, maar niet voordat we eerst het Louisiana State Museum bezocht hebben. Dit gebouw, direct naast de kathedraal, bestaat uit twee grote tentoonstellingen: de eerste gaat over de orkanen die de stad geteisterd hebben – met uiteraard een hoofdrol voor Katrina – en een tweede over Mardi Gras. De benedenverdieping (Katrina) is erg indrukwekkend, onder andere door indringende beeld- en geluidsfragmenten. De verhalen die op ons de meeste indruk maken zijn die van de bijna totale anarchie in de plaatselijke sporthal, de Superdome, en het ‘brugverhaal’.
Het brugverhaal gaat over een aantal bewoners die op de vlucht waren voor het stijgende water en daarvoor beschutting zochten op een hoog gelegen punt, in dit geval een brug. Zij liepen aan de ene kant de brug op, achtervolgd door politieagenten die hen maanden om de brug op te gaan, terwijl er aan de overkant een groep gedetineerden de brug op werd gejaagd door militairen. De militairen beschikten over een voorraad drinkwater voor de gevangenen terwijl de vluchtende burgers niets hadden. De militairen dachten dat de dakloze burgers het voorzien hadden op het drinkwater en begonnen te roepen dat ze de brug af moesten. Stel je voor: politie achter de groep die je met wapens bedreigde om de brug op te gaan en militairen voor de groep met wapens die je dwongen de brug af te gaan. Uiteindelijk hebben de militairen zelfs het vuur geopend en zijn er doden gevallen: een tragisch verhaal. Ook de piano van wijlen Fats Domino ontkwam overigens niet aan de woede van Katrina:
De Mardi Gras afdeling vinden we wat minder: waarschijnlijk ook omdat we als Brabanders met betrekking tot carnaval natuurlijk al heel wat gewend zijn. Daar komt niet gemakkelijk iets overheen, zelfs niet het Mardi Gras feest uit New Orleans.........
Linda wordt gevraagd om als tourguide te fungeren tijdens onze wandeltocht, maar daar heeft ze niet zoveel zin in. De ‘oude’ – niet zo grappige – Linda komt weer even naar voren; na veel gezeur en gedoe besluit Ellen dan maar om ons rond te gaan leiden. We zien vele typische New Orlesiaanse (?) huizen en balkonnetjes en lopen onde rmeer door Beale Street. Precies zoals Mary Ellen bij het toeristenbureau ons vertelde is de echte sfeer van New Orleans hier echter niet meer te vinden. Aangekomen bij de French Market gaan we een eettentje binnen en genieten we van broodjes Gyros: echt heel erg lekker. Daarna lopen we verder door de smalle straatjes en bezoeken we diverse souvenirshops en antiekwinkeltjes. Buiten de grote collecties prullaria en T-shirts valt op dat er veel maskers te koop zijn; uiteraard een gevolg van het Mardi Gras gebeuren. Ellen probeert er een en ben eerlijk: haar gezicht knapt er een stuk van op........:
Helaas begint het dan te regenen en dus zoeken we een plek om te schuilen. Ellen komt op het lumineuze idee om dan maar een streetcar in te gaan: zo gezegd zo gedaan. Voor $1.25 per persoon zitten we lekker droog en zien we de meest vreemd geklede ‘vrouwen’ aan ons voorbij gaan.
Veel afro-Amerikaanse vrouwen blijken een voorkeur te hebben voor zeer uitbundige kledij en zijn in veel gevallen ook voorzien van een aangebouwd bijzettafeltje. Hun billen steken in veel gevallen zo ver uit dat je er – bij wijze van spreken - een vaasje met bloemen op zou kunnen zetten......
Gezien het slechte weer besluiten we om nog een autotour te doen over één van New Orleans’ bekende begraafplaatsen – dat schijnt hier vrij normaal te zijn – en dat blijkt ook best ‘leuk’ om te doen. Tussen de regen door zien we oude en minder oude praalgraven die wel een beetje doen denken aan de immens grote begraafplaats op de Mountjuich in Barcelona. Die laatste blijft echter wel veel indrukwekkender.
Eind van de middag rijden we weer naar Slidell en chillen we nog wat op de kamer. Als het weer droog is gaan we met z’n allen even zwemmen en daarna een hapje eten. Bij Ruby Tuesday in dit geval, waar we naar toe kunnen lopen: een uitgebreide saladebar, pasta en vis: lekker! We zien hier dat het trucje op de flesjes Coors bier ook echt werkt: als het flesje (en dus de inhoud) koud is kleuren de bergen op het etiket blauw. Is het flesje te warm (en de inhoud dus ook) dan zijn de bergen wit:
Beide flesjes maken overigens inmiddels deel uit van onze verzameling ‘Americana’ op de overloop thuis in Heesch. Onze waiter bij Ruby Tuesday is een beetje oenig en heeft familie in Noorwegen. Of er een causaal verband is weten we niet....... Overigens is A3 vergeten om zijn haar te gellen voordat we gingen eten. Het woord pispotkapsel valt dan ook regelmatig deze avond.
Na de voortreffelijke maaltijd lopen we gezellig naar het hotel en gaan we slapen. Linda is weer grappig.