DONDERDAG 19 AUGUSTUS 2004: DOLFIJNEN, THEATER OF THE SEA & SICK OF THE SEA.......
Na het ontbijt in het prima Travelodge gaan we richting het Theater of the Sea op Key Islamorada. Dit is vanaf Florida City slechts 50 mijl rijden. Voor de kinderen is het bezoek aan dit park bekend, maar niet dat er aan het eind gezwommen zal worden met Dolfijnen! Wat zullen ze enthousiast zijn. Maar eerst gaan Ai en A3 betalen.
Zij: Good morning, how are you folks?
Wij: Very well, thank you, and yourself?
Zij: I’m okay. How can I help you?
Wij: We have reservations for the Dolphin Wade program at 12.
Zij: Let’see…….., that’s right; 4 children for the wade with the dolphin program and 4 adults entry to the park. That’ll be sixhundredninetyeight dollars and thirtytwo cents.
Wij: ……….
Zij: That’s including tax, you know……..
Wij (in shock): OK, do you accept Travellers Checks?
Zij: No problem.
Wij: there you are, 700 dollars
Zij: Thank you. Hold on, I’ll get your change. There you are, 1 dollar sixtyeight lunch money….
Wij: laughing as farmers with a toothache……..thank you.
Dan gaan we eerst naar de dolfijnenshow. Drie van onze 4 kids worden vrijwilligers en mogen de dolfijn aaien. Vanzelfsprekend een groot succes, maar Simone is nu uiteraard zeer teleurgesteld. Even later, bij de zeeleeuwenshow, steekt zij echter haar hand zo HOOG op dat ze nu als enige van de vier aldaar als vrijwilliger mag optreden; iedereen happy! Van de zeeleeuw (12 jaar oud, single en met snor) krijgt Simone een heus kusje! Een vriendje…..? De shows zijn wel aardig, maar als je Seaworld ooit heb gezien is het toch wat magertjes. Daarna melden we ons voor de Dolphin Wade en de 4 meiden beginnen nu toch wel wat te vermoeden; waarom moeten we hier wachten, waarom hebben we zo’n polsbandje om e.d.?
Al snel worden we gehaald en geven we het geheim prijs: de meiden zijn dolgelukkig, vooral Ellen die helemaal wild is van dolfijnen en later ‘dolfijnentrainer’ wil worden. Na een (te) uitgebreide voorlichting van meer dan een half uur is het dan eindelijk zo ver: ze mogen te water. Samen met een ander meisje dat samen met haar moeder de groep completeert tot 6 personen. Koona (de dolfijn) mag eerst geaaid worden, en vervolgens mogen ze elk een paar kunstjes met haar doen: over een stok laten springen, water laten spatten, geluiden laten maken en ze krijgen ook nog een lekker kusje van Koona. Na zo’n 30 minuten en ca. 200 foto’s is het feest alweer voorbij, en moeten we ons haasten om op tijd te vertrekken om tijdig aanwezig te zijn in John Pennekamp Coral Reef State Park op Key Largo om te gaan snorkelen. Vanuit Key Islamorada bellen we eerst nog met Fort Myers, om te kijken of we daar overmorgen überhaupt wel naar toe kunnen i.v.m. de gevolgen van Charlie. Dit blijkt dus niet zo te zijn; het hotel ligt in ene evacuation area en we zullen ons reisschema dus aan moeten passen. Na de beelden die we op de diverse TV kanalen gezien hebben zijn we hier niet bepaald rouwig om.
Op tijd arriveren we in het Pennecamp State Park. Na de gebruikelijke ‘how are you’ en de betalingsrituelen kunnen we onze flippers gaan uitproberen. Gelukkig hebben we alle acht onze eigen snorkel en masker bij, zodat we in elk geval zeker weten dat we daar geen problemen mee krijgen. Eenmaal aan boord krijgen we uitleg over het gebruik van het zwemvest, en hoe je het kunt opblazen. De vaart naar het rif duurt toch zeker zo’n twintig minuten, en als we daar eenmaal zijn aangekomen en we kijken om, kunnen we het vaste land (voor zo ver je daar van kunt spreken in het geval van de Keys) nog net zien. We zijn dus een heel eind op zee. Onze captain meldt echter dat de diepte boven het rif varieert van zo’n 1 tot 15 feet, oftewel 30cm tot 4,5 meter. We plonzen allen overboord en vormen koppeltjes van twee. Anja met Linda, A3 met Ellen, Ai met Carmen en Trudy met Simone. Al met al krijgen we zo’n 90 minuten snorkeltijd. Na enige aanloopproblemen bij met name A3 (hij is weer eens drukker met zich zelf dan met z’n kind…..) verloopt het verder prima. We zien vele mooi gekleurde vissen en ook grote scholen van hele kleine visjes die zich zeer dichtbij bevinden en telkens als je je hand uitsteekt een nieuwe vorm aannemen als ware het een grote vis in plaats van duizenden kleintjes. De grootste vissen die we zien zijn zo’n 50 centimeter; helaas geen barracuda’s o.i.d dit keer. Wel is het oppassen geblazen met het koraal, dat overigens niet zo fel van kleur is als gehoopt. Op sommige plaatsen is het rif echt zeer ondiep en kun je nauwelijks over het koraal heen zwemmen zonder het te raken. En het kan behoorlijk scherpe randen hebben! Oppassen dus. Na een klein uur gaat Trudy uit het water weer de boot op. Helaas is ze van de golfslag een beetje zeeziek geworden, maar aan boord wordt het er niet beter op. Het scheelt een haar of ze gaat eigenhandig de koraalvissen voeren. Een voor een zwemt ook de rest van de groep weer richting boot om daar aan boord te gaan of bij de boot nog ene beetje rond te dobberen. Carmen test het emergency koord aan het zwemvest. Binnen een seconde staat haar vestje bol: het werkt dus prima…….
Aansluitend geeft de captain vol gas en zijn we weer op weg terug naar Key Largo. Nu zien we pas dat we op weg daar naar toe door uitgebreide mangrovebossen komen. De bomen en struiken groeien hier echt letterlijk in de zee. Ook zijn er hier zeer ondiepe plaatsen. Een kanoër zit naast zijn drijvende kano in het zand en komt nog ruimschoots boven het water uit. Ook zitten er diverse reigers tussen de mangrovetakken.
Weer terug in het Travelodge kleden we ons snel om en gaan we te voet richting Denny’s. Nadat A3 voor allen 4 Budweisers heeft besteld vraagt de waiter aan de anderen wat ze te drinken willen….. Zo’n zuipschuit is hij nou ook weer niet! Het eten is heerlijk en met de zesty nacho en nacho salade van A3 en Trudy worden met argusogen door de andere eters bekeken. Die hebben dus spijt……..
VRIJDAG 20 AUGUSTUS 2004
FORT MYERS, FORT PIERCE OF FORT MET DE GEIT?
Omdat het bezoek aan de Fort Myers regio vanwege Charlie dus komt te vervallen, overleggen we tijdens het prima ontbijt wat we die dag gaan doen. Al snel komen we tot de conclusie dat elke route die westelijk van lake Okeechobee zal voeren ons in contact zal brengen met de gevolgen van Charlie, dus besluiten we richting Fort Pierce te gaan en daar een leuk hotel met groot zwembad te gaan zoeken.
Steeds maar in noordelijke richting over de US 1 rijdend, komen we al rijdende echter tot het besluit om maar de Turnpike te nemen richting Kissimmee. Het is inmiddels weer heerlijk heet buiten merken we als we stoppen voor een rustpauze in een rest area die tussen de beide rijrichtingen is ingebouwd, zodat zowel northbound als southbound verkeer gebruik van kan maken. Daar op het forum zo lovend wordt gesproken over Starbucks, en we die hier een aantreffen, maar meteen de proef op de som genomen. En inderdaad; de ‘koffie’(ze hebben eigenlijk meer ijs en andere niet-koffies dan echte koffie) smaakt voortreffelijk. Maar ja, dat mag dan ook wel voor $ 3,60 voor een bakkie…….
Inmiddels komen we steeds verder in de richting van Kissimmee, en stellen we vast dat Charlie ook hier flink heeft huisgehouden. Alle grote houten reclameborden langs de Turnpike liggen compleet om. Sommige zijn afgebroken en anderen zijn in zijn geheel omgewaaid. Ook de daken van huizen zijn soms ernstig beschadigd. Vele struiken, takken en bomen hebben de storm niet overleefd. Vaak met kluit en al zijn ze omgegaan. Dan valt wel op dat de bomen hier eigenlijk maar zeer oppervlakkig wortelen. De kluit is vaak wel groot in diameter, maar niet erg dik!
Eenmaal in Kissimmee zien we dat de International Drive South inmiddels ook bestaat en dat die aansluit op de 192. Het Gaylord Palms complex dat aan dit nieuwe stuk ligt ziet er zeer indrukwekkend uit. Dan naar het hotel waar we eigenlijk pas over twee dagen zouden arriveren, het Quality Suites Maingate East. Helaas zitten ze helemaal vol, maar we nemen wel stiekum alvast een kijkje; het ziet er echt allemaal geweldig uit. Dan maar bij het nabijgelegen Days Suites gekeken: vol. Days Inn dan: vol. Tropical Palms bungalows: ziet er niet zo leuk uit. Radisson resort at the Parkway: sjiek, maar vol. Park Inn dan. Yes sir, but we only have suites available. Dit is geen probleem, in tegendeel zelfs: graag! Een collega meldt echter dat er nog slechts 1 suite is en 1 in optie, en we hebben er toch echt twee nodig. Na enig overleg achter de receptie wordt besloten dat ‘wie eerst komt eerst maalt, en dus vragen we of we de suites kunnen zien. No problem! Ze zien er keurig uit en beschikken over drie TV’s. Een in de kamer, een in de semi-afgescheiden kinderkamer met stapelbed en 1 in de master bedroom. De prijs is $ 99 per suite per nacht en hiervan weet A3 nog $ 10 af te praten. Doen dus. Snel uitpakken en inmoven maar. Het valt wel op dat er erg veel politiewagens uit andere andere county’s op de parking staan….. Anja en A3 gebruiken de strijkplank op de grote badkamer en een van de nachtkastjes als uitpaktafel voor de koffers en zo zoet het er al snel als ‘thuis’uit. Daarna lekker eten bij het inpandig gevestigde Shoney’s (helaas gaan alcohol) en Orlando is daar nieuw, maar doet zijn uiterste best om ons goed te ‘betreuen’.
Het buffet is heerlijk en overdadig en dus besluiten we meteen maar om hier de volgende ochtend ook te gaan ontbijten. Tevens krijgen we als Park Inn guests 10% korting op alles: da’s toch weer mooi meegenomen!
Als we over de parking lopen en een foto maken van de kids bij de vele sheriff auto’s roept een man vanaf de bovenste etage: shall I put the lights on for you? Even later komt hij naar benden en vragen we hem wat voor sheriff conventie hier gaande is. Dan meldt hij dat e r geen conventie is, maar dat hij en vele collega’s van all over the state, hier verblijven in verband met de hulp die zij bieden bij het opruimen van de vele rotzooi t.g.v. Charlie.
ZATERDAG 21 AUGUSTUS 2004
WAS DIE VROEGER NIET VEEL GROTER? EN CHARLIE
Vandaag gelegenheid voor een rustdag. Na het ontbijt bij Shoneys (buffet $ 6.99), dat helaas tegenvalt en waar we ook geen 10% korting krijgen omdat we het te laat melden, gaan we inslaan bij Publix. Brood, bier, frisdrank, koek en snoep alsmede chips behoren tot onze buit. Na het eerste bezoek aan Publix besluiten om de 192 in oostelijke richting af te rijden om te gaan kijken naar onze villa uit 2000: Florida Palms. Dan wordt ons pas echt duidelijk wat Charlie hier heeft aangericht. Enorme schade aan alle reclames (en dat zijn er nogal wat hier) en ook vele hotels, motels en winkels hebben enorme schade en zijn zelfs gesloten. Bij Airboat-rentals U-drive (net voorbij Walmart) staat alles onder water: you drive dus niet. Ook het complex waarop onze oude villa staat is zwaar getroffen. Vele daken zijn ernstig beschadigd, bomen liggen om en vele schoorstenen zijn naar beneden getuimeld. Ook zien we hier bij de nieuwbouw dat slechts de onderste verdieping van steen is, en dat alles daarboven van hout is. Als alles klaar is wordt vervolgens alles afgesmeerd zodat het er als 1 geheel uit ziet. Da dakbedekking die we links en rechts vinden lijkt op een soort shingles; zoals wij die gebruiken bij tuinhuisjes. Geen wonder dus dat er zo veel schade is!
Enkele andere opvallende zaken:
·de grote Alligator bij het voormalige Jungleland heeft nu een gecrashte jeep tussen zijn tanden (was eerst nog niet).
·Er wordt nog steeds ( of al weer) volop gewerkt aan de 192 zodat er veel en lange files staan.
·Het Howard Johnson Express ter hoogte van Ramada bestaat niet meer
·De Flea Market hallen ter hoogte van Wall Mart hebben geen vierkante centimeter dak meer: alles weg!
·Hoe verder je komt richting het oosten hoe sterker de indruk wordt dat de 192 hier duidelijk in verval raakt
OOK: een groot tentenkamp met chemische toiletten voor een winkelcentrum; oeps: zoveel daklozen???
Daarna gaan we lekker zwemmen in ons hotel, al worden we al weer snel opgeschrikt door een Thunderstorm en moeten we dus het water uit. Eten doen we vanavond bij Ponderosa: heerlijk buffet, alleen is het gerecht van Trudy nogal taai. De waitress staat erop dat de manager erbij wordt gehaald, en de meer dan vriendelijke manager Dhr. Hussein staat er op zijn beurt weer op dat we een tegoedbon accepteren ter waarde van een meal van $ 11.99 including free beverage. Dat zul je in Nederland toch echt niet mee maken!
Na het eten heeft Anja het puike idee om over te steken naar de Classic Car show in Old Town. Het is immers zaterdag! Zo gezegd, zo gedaan, en na met veel geluk een zeer gunstige parkeerplaats bemachtigd te hebben lopen we even door Old Town; altijd gezellig. Al snel is het tijd voor de Car show, die echter in kwantiteit wat tegenvalt. Was die vroeger niet veel groter?
Ai en A3 brengen nog hun dagelijkse bezoek aan Publix en kopen voor het eerst de lunch voor de volgende dag. Een in het vervolg dagelijks terugkerend ritueel. Heerlijk stokbrrod (French, Cuban en Baguette) en heerlijk vlees. Was de voorverpakte Pastrami van Hillshire Farms altijd al heerlijk, de deli Pastrani Ground Beef is werkelijk ‘out of this world’. Overigens is ook de Gouda en Swiss kaas, alsmede het eigen merk Publix Orange juice Classic niet te versmaden. Mjammiie…………