Welkom op het Florida Forum!


Dé grootste online community over Florida


  •  » Heb je vragen over je vlucht, accommodatie of autohuur?
  •  » Wil je graag advies voor je reisschema?
  •  » Wil je graag anderen vertellen over je mooie Florida reis?

...dan ben je op het Florida Forum aan het juiste adres!


Ja, ik wil mij graag gratis aanmelden!

p.s.: Geregistreerde gebruikers zien ook nog eens veel minder reclameboodschappen!


Tip! Bouw je eigen Florida fly-drive
Reis met eigen huurauto en ontdek naast de bekende plekken ook charmante vissersdorpjes en verscholen eilanden.


Pagina 2 van de 3 EersteEerste 123 LaatsteLaatste
Resultaten 11 tot 20 van de 21

Onderwerp: [Reisverslag] A3: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian 2009

  1. Top | #11
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 11, DONDERDAG 27 AUGUSTUS 2009



    ...dus iedereen wordt verondersteld dat maar te weten of niet interessant te vinden’

    In 1994 zijn we voor de tweede en laatste keer bij Kennedy Space Centre geweest. Dit betekent dus dat onze meiden, ondanks het feit dat dit al hun vijfde Floridabezoek is, het nog nooit hebben gezien. Daarom hebben we voor vandaag maar het plan opgepakt om naar Cape Canaveral te rijden. Het is nu immers ook lekker actueel, omdat de Space Shuttle klaar staat om gelanceerd te worden. Volgens de laatste berichten zal dit gaan gebeuren in de nacht van donderdag op vrijdag, oftewel: straks. We beginnen met het idee om het ontbijt in ons eigen Parkway International Resort te gaan plunderen, maar dit plan kunnen we helaas niet ten uitvoer brengen. Er valt namelijk niets te plunderen. Met niets anders dan koppen koffie en voorverpakte appelkoeken stappen we in de auto. ‘Breakfasten doen we dan wel ergens onderweg’. We kiezen voor de route die ons via de I 417 en de 528 naar het oosten leidt. Helaas zien we onderweg helemaal njet, niks, nada waar we kunnen eten, ongelooflijk eigenlijk.

    Daarom gaan we maar meteen als we bij Kennedy Space Centre binnen zijn iets eten. Een standje verkoopt koffie en Danish, dus die worden, samen met Churros, vermomd als ontbijt naar binnen gewerkt. Aangezien we geen pen meegenomen hebben kunnen we op het tijdschema dat we gekregen hebben van alle voorstellingen en tours, geen goed uitgewerkt schema maken voor de dag. Pa loopt daarom al grijnzend het winkeltje in om á raison van $1.95 een special Space Shuttle pen te gaan kopen. Gelukkig is hij net op tijd terug om te kunnen vaststellen dat we eerst naar het Imax theatre moeten voor de door Tom Cruise vertelde film over het Internationale Space Station, zeer toepasselijk afgekort tot ISS. De film is eigenlijk verrassend interessant en vertelt over de bouw van het ISS en de inzet die daarvoor nodig is van de Space Shuttle. Na deze eerste film gaan we naar de Space Shuttle Launch Info. Hier vertelt een mevrouw hoe het precies gesteld is met de lanceringsvoorbereidingen en hoe groot de kans is dat de Shuttle diezelfde nacht zal vertrekken: tussen de regels door begrijp ik dat die kans niet erg groot zal zijn. Daarna gaan we naar Shuttle Launch Experience. Zoals gebruikelijk in de VS staan bij de ingang van deze simulator ride de nodige waarschuwingen over wat allemaa wel en met name wat allemaal niet mag en kan. Tassen e.d. moeten worden opgeborgen in Lockers, en ook loszittende voorwerpen in borstzakjes e.d. moeten verwijderd worden. Dat belooft wat! Na een korte inleiding volgt de attractie zelf, en daarvan moet gezegd worden dat ie in het geheel niet onaardig is. Best wel leuk, eigenlijk. Tot nu toe valt Kennedy Space Centre dus absoluut niet tegen.



    Vanaf het moment daarna eigenlijk wel. We beginnen met de bustour, waarvoor een of ander vaag en onduidelijk kleurensysteem bestaat wat niemand snapt. Dat is welbeschouwd de rode draad bij Kennedy Space Centre: ze maken alles zo ingewikkeld dat niemand er iets van snapt. Ze verkopen tig verschillende kaartjes bij de kassa waar bij elk type weer andere dingen zijn inbegrepen. Iedereen wordt verondersteld dat maar te weten of niet interessant te vinden. Ze hebben Imax films die wel, en Imax films die niet inbegrepen zijn en waarvoor je dus altijd een apart kaartje moet kopen. Het is planningstechnisch gezien een groot zootje. Ik herinner me dit nu weer van ons eerste bezoek in 1987, en constateer dus dat er in 22 jaar niets geleerd is. En met betrekking tot ‘outer space’ geldt hetzelfde, maar dan in nog sterkere mate. In 1969 zette Armstrong als eerste mens voet op de maan. De grote ambitie van NASA anno 2009 – dus 40 jaar na dato – is om te stoppen met de Space Shuttle vluchten en in de toekomst weer mensen op de maan te kunnen krijgen……. Over vooruitgang gesproken. Geen wonder dat Obama het ruimtevaartprogramma wil afschaffen.



    Vanuit de bus zien we een kleine alligator en daarna rijdt de bus langs het Vehicle Assembly Building – iedereen hier gebruikt de afkorting VAB, overigens zonder uit te leggen waar de afkorting voor staat, dus iedereen wordt verondersteld dat maar te weten of niet interessant te vinden – en stopt dan bij het Launch Center. Vanuit hier is in 1969 de maanvlucht begeleid. Verder ligt er een grote raket en zijn er winkeltjes en nog wat kleine voertuigen. Buiten staat een tribune met uitzicht op de achterkanten van twee lanceringsplatformen, waarvan één er degene is waar de Shuttle staat. Maar niemand zegt of weet welke. Iedereen wordt verondersteld dat maar te weten of niet interessant te vinden. Ook zegt niemand verder hoeveel stops er op de route zijn en dit is ook nergens te lezen. Ik loop dus maar buiten en vraag daar een en ander na. Daar zegt een man dat er normaal gesproken drie stops zijn, maar vanwege de lancering zijn dat er nu maar twee. Niet dat iemand dit spontaan gezegd of gemeld heeft, je wordt maar verondersteld dit te weten of niet interessant te vinden. De tweede stop is overigens bij een tentoonstelling over het ISS, waarvan we dus net de film gezien hebben. Deze slaan we over, en we gaan direct terug naar het main complex. Daar gaan we eerst naar het memorial voor de gestorven astronauten. Ook dit is weer onbegrijpelijk. Er staan twee monumenten waar duidelijk op vermeld staat waarom ze er staan. Maar het grootst is een soort vierkante schotel van ca. 10 bij 10 meter die verticaal staat opgesteld en waar her en der namen op staan. Welke namen is – zoals veel bij Kennedy Space Centre – onduidelijk. De Imax film die verteld wordt door Tom Hanks is ons volgende programmaonderdeel, en deze was zo interessant dat ik nu, drie weken na dato, niet meer weet waar hij over ging. We pakken onze biezen en besluiten nog een bezoek te brengen aan de Astronaut Hall of Fame. Weer een andere locatie die met de auto te bezoeken is, en waarvan de entree is inbegrepen bij ons ticket. Hier wil ik in ieder geval wel een foto zien van Wubbo Ockels en Andre Kuijpers. Helaas: zij zijn hier John Doe’s . Dan gaan we maar terug naar Kissimmee. Mijn geheugen is weer up to date. Ik weet namelijk weer waarom het 15 jaar geduurd heeft voordat we weer eens naar Kennedy Space Centre zijn geweest: het is eenvoudigweg niet leuk genoeg om het vaker te doen!

    Via de 50 rijden we richting Westen, naar Orlando. Onderweg zien we nog een alligator en schieten we nog een fotootje van het Fort Christmas Historical Park in Christmas en van het Orlando Wetlands Park. Ik wil er nog wel even gaan wandelen, maar de rest van het gezin voelt daar echt helemaal NIETS voor. Na wat gekissebis over welles nietes, rijden we terug naar Orlando. We eten die avond bij Denny’s aan de 192 en gaan dan naar bed.



    We’ll be back!
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:30.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  2. Top | #12
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 12, VRIJDAG 28 AUGUSTUS 2009



    …24 nieuwe baby burgertjes……….

    Uitslapen.
    Zwemmen.
    Winkelen.

    Bovenstaand is de kortst mogelijke samenvatting van vrijdag 28 augustus. Heb je dus weinig tijd om te lezen, dan heb ik goed nieuws: je bent klaar! Heb je toch niks anders te doen dan mag je best verder lezen hoor……..

    Na het nuttigen van wat lekkere broodjes die we gisteren bij WallMart gekocht hebben, gaan we eerst lekker wat zwemmen. Daarna maken we ons op voor de grote winkelroute van vandaag. Het is wat dat betreft goed dat we gisteren alvast wat geoefend hebben bij WallMart, dan gaan we vandaag wat ervarener te werk. We beginnen dicht bij huis, bij de op ongeveer 500 meter van ons complex gelegen Nike Factory Outlet. Hier scoren we al direct wat spulletjes voor Linda (t-shirt en joggingbroek). Tegenover de Nike Factory Outlet ligt een winkel waarvan de naam ons zowiezo al aanstaat, en bovendien hebben we hier vorig jaar goed kunnen scoren met schoenen voor Linda, en die is normaal gesproken een moeilijk geval (als het op schoenen aankomt……..); Payless. Helaas is de buit dit keer niet zo groot als in 2008, Payless wordt dus Buyless, maar ook deze keer hebben we wel een paar voor Linda op de kop kunnen tikken; een paar hoge sneakers van Champion in de kleuren wit, zwart en roze. Tja, je moet er wel van houden….. Aangezien we nu toch in de schoenensferen zitten, werken we in oostelijke richting langs de 192 zo’n beetje alle schoenenzaken af. Rackroom Shoes (helaas niks kunnen kopen omdat de All Star collectie erg tegen viel), Brand Name Shoes (een paar hoge Fubu’s voor A3) en weer een andere Nike Factory Outlet, waar Anja het een en ander scoort. Dan zijn onze voeten dusdanig vermoeid, en onze magen dusdanig leeg, dat we wat willen gaan eten. Maar waar? We hebben deze trip nog geen bezoek gebracht aan Wendy’s, ondanks het feit dat dit, na MacDonalds, de keten is waar we het meeste vestigingen van hebben voorbij zien komen. Maar je zult altijd zien, net op dit deel van de 192 is Wendy niet thuis. Wat dan ook altijd leuk is, is het uitproberen van een ‘nieuwe’ eettent, een keten waar we nog nooit geweest zijn. We besluiten dan ook om Krystal een keer met een bezoek te vereren. Maar even tussendoor het alfabet der ketens:
    • Angus
    • Applebees
    • Arby’s
    • AW
    • Bennigans
    • Boston Lobster
    • Burger King
    • Carl Jr.
    • Checkers
    • Chili
    • Crackel Barrel
    • Dairy Queen
    • Denny’s
    • Domino
    • Dunkin Donuts
    • (Bob) Evans
    • Firehouse Subs
    • Flippers Pizza
    • Fudruckers
    • Giordanos
    • Golden Corral
    • Hardees
    • Hooters
    • IHOP
    • Jack in the Box
    • KFC
    • Krystal > test volgt onder…..!!!
    • Logans
    • Long John Silver
    • MacDonalds
    • Nathans
    • New York Pizza
    • Olive Garden
    • Panera
    • Papa John’s Pizza
    • Perkins
    • Pizza Hut
    • Pollo Tropical
    • Ponderosa
    • Popeye
    • Quizno Subs
    • Red Lobster
    • Ruby Tuesday
    • Stake ’n Shake
    • Sizzler
    • Sizzlin
    • Taco Bell > onze favoriet!!
    • TGI Friday
    • Uno
    • V…..
    • Waffle House
    • Wagon Wheel
    • Wendy’s
    • Whataburger
    • Wimpy
    • X……
    • Y……
    • Z……
    Aanvullingen zijn welkom…….

    Bij Krystal binnen moeten we vanzelfsprekend eerst uitgebreid het menu bestuderen, maar we krijgen hulp. Ramona geeft ons wat tips; als je nou 24 van die neemt en 12 van die andere dan heb je genoeg……. 24? 12? ‘Yeah…..’, roept een man achter ons die met volle mond het tafereel heeft gadegeslagen, ‘…..I have six’. Voor hem op tafel staan inderdaad zes doosjes waarin blijkbaar een soort miniburgertjes horen te zitten. O, die 24 zijn dus heel kleine baby burgertjes! We kiezen uiteindelijk voor een of andere combo en een sampler, waardoor we allemaal keus hebben uit zes dingen. Hoe zit zo’n baby burgertje er nou eigenlijk uit? Je neemt een klein vierkant (!) broodje van zo’n zes bij zes centimeter en drie centimeter hoog. Ertussen ligt een vierkant (!) stukje ‘iets’ dat een vage gelijkenis heeft met een product dat wij vlees plachten te noemen, een vierkant (!) plakje kaas van vijf bij vijf centimeter en twee millimeter dik, een rond (!) – echt waar rond(!) – stukje augurk en that’s it. Vermenigvuldig dit met 12 en je hebt een Krystal combo. Vermenigvuldig het met 24 en je hebt twee Krystal combo’s etc.

    Samenvattend eindrapport Krystal
    Genoeg voor 4 personen?: meer dan
    Lekker?: het vult…………..
    Duur?: kost geen knoop; $26 dollar voor vier bolle buiken inclusief frisdrank





    Na deze snelle pitstop gaan we naar Pa’s favoriete zaak: Ross (dress for less). In deze winkel is het altijd een megabende, megadruk maar vooral megagoedkoop! Hier vind je vaak spullen van Hugo Boss, Tommy, Adidas en dergelijke voor zeer lage prijzen. Uiteindelijk zal blijken dat als de winkel bijna sluit en wij met volle tassen naar buiten lopen, dat we hier maar liefst drie uur verpoosd hebben. Zonder overdrijven durf ik te stellen dat de drie dames bij elkaar opgeteld meer dan vijf uur in de paskamer hebben gestaan. En ze hebben zowaar nog wat dingen gekocht ook. Mooie avondjurken (ik geloof niet duurder dan $27), t shirts, broeken etc. Zelf heb ik drie paar schoenen gescoord, waaronder een paar hoge Puma’s van $21 en een paar echte Fossil’s van $17 en twee Adidas T-shirts á $5.99.



    De meeste winkels zijn nu inmiddels ook wel dicht, behalve uiteraard de WallMart. En aangezien we daar nog langs komen op weg naar huis, stoppen we daar ook nog even. Want voor de dag van morgen hebben we naast de nodige etenswaren ook nog insect repellent nodig en een waterdicht zakje, tasje of doosje. Al deze zaken worden bij ome Wall aangetroffen, dus we gaan met een lijstje vol met doorgestreepte benodigdheden naar huis. Alles is binnen!

    Morgen gaan we kayaken,ehhhhh…..kanoën!
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:30.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  3. Top | #13
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 13: ZATERDAG 29 AUGUSTUS 2009

    ‘100% biologisch Noors rivierslib en een – Canadese – kano’

    Het is nog steeds vakantie, dus staan we om zes uur op………. Vandaag staat immers een kanotocht op het programma, en omdat het weekend is biedt het vele voordelen om vroeg van start te gaan. Zo ontlopen we hopelijk het vele weekendbezoek bij Kings Landing, de plaats waar we te water zullen gaan, en hebben we een grotere kans om wildlife te zien. Nog voordat de klok zeven uur heeft geslagen zitten we in de auto en zijn we op pad. Gewapend met twee rugzakken vol met prettige dingen voor de inwendige mens (broodjes, drinken, snoep) en de uitwendige mens (zonnebrand, insect repellent en anti-gator spray). De route naar Kings Landing is identiek aan die naar Kelly Park, alleen moet je op het laatst nog vijfhonderd meter doorrijden. Voor het kaartje, zie dan ook de voorafgaande posting van dag 10, woensdag 26 augustus jl.

    Sinds wij in 2004 regelmatig gaan snorkelen in Kelly Park, heb ik me afgevraagd wat er gebeurd nadat je het eindpunt van bezwembare rivier hebt bereikt. Via het web heb ik ontdekt dat er een kanoroute bestaat die in totaal acht en een halve mijl lang is. Enkele malen heb ik al op het punt gestaan deze een keer 'te doen', maar de lichtelijke angst voor de alligators en de factor tijd hebben tot nu toe redelijk in de weg gestaan. Daar komt nog bij dat we met z’n vieren eigenlijk nauwelijks of geen kano-ervaring hebben, en dat de ene ervaring die we hebben redelijk traumatisch was………..

    We gaan terug naar onze eerste en enige kano-ervaring in juli 2005. Op dat moment zijn we bezig met een rondreis door Noorwegen en Zweden, waarbij we o.a. al de Noordkaap aangedaan hebben. Standplaats van die dag is Trysil in West Noorwegen, dicht bij de Zweedse grens. De avond vooraf hebben we al deelgenomen aan een Eland safari waarbij we geen elanden hebben gezien, en nu zijn we onderweg naar een bever safari; per kano wel te verstaan< .

    Samen met nog zo’n 10 andere mensen staan we ’s avonds rond zes uur op de afgesproken plaats te wachten op de kanoverhuurder. Als deze arriveert blijkt de kanoverhuurder in ons geval een aardige griet van een jaar of zeventien die ons de fijne kneepjes van het kanovak gaat leren en die tevens de geheimen zal ontrafelen van de wereld van de bever. Wij hebben vooraf gechecked wat we allemaal mee kunnen en mogen nemen, en we vragen voor de zekerheid nog even aan Karla, want zo heet ze, of we met camera, GSM etc. gewoon in de kano kunnen.’No problem at all’ zegt Karla trots, ‘in the 20 years we are organising these Beaver safari’s not one boat has capsized’. U en wij zijn hier dus getuige van een wereldwonder. Niet dat het nu zo’n wonder is dat er tijdens een beversafari nog nooit een kano is omgeslagen, maar wel dat we hier tegenover iemand staan die al drie jaar voor haar geboorte gidste bij beversafari’s! Ik heb dan ook direct vanuit de kano met het Guiness World Book of Records gebeld. En kijk maar op pagina 724 van de editie 2005, en daar staat het!

    Een waterdicht tonnetje o.i.d. is ook al niet nodig, no worries. Met in totaal 5 kano’s gaan we op pad. Karla stuurt bij een andere kano, en onze kano is bemand door stuurvrouw Anja, opperpeddelaar A3 en Ellen & Linda zitten in het midden op beveruitkijk. De rivier is breed, langzaam stromend en aan weerszijden zijn de oevers dicht begroeid met struiken en bomen. Plotseling horen we voor ons geluid, en Karla maant ons tot stilte. In de verte zien we een kop half boven het water uitkomen, waarvan Karla beweert dat er een beverlijf aan vast zit. Ook al omdat het schemert, is de kop niet echt goed als zodanig herkenbaar, maar we geloven haar. Na nog twee van dergelijke encounters of the not so close kind stoppen we bij een eiland in de rivier om te picknicken. We barbeceuen wat worstjes en vinden het wel prima zo. Karla geeft daarna aan dat het weer tijd is om de biezen te pakken en dat het nog een halfuurtje is tot het take out point. Dit zal achteraf foutieve informatie blijken te zijn………. Na zo’n 20 minuten moeten we linksaf een smalle vaargeul in die aan de linkerzijde geheel begroeid is met zeer hoog riet. Vanaf de picknickplek zit Karla ook bij ons in de boot, omdat het sturen en peddelen bij ons nou niet bepaald vlekkeloos verliep. Wij zitten in elk geval nu heel wat meer ontspannen in de boot dan voor de pauze. Onze kano vaart dicht langs het riet als er plotseling vanuit het riet vlakbij ons een hoop kabaal is. Hierdoor wijken wij eigenlijk alle vijf als het ware automatisch iets naar rechts, met als gevolg dat er een beweging in gang is gezet die met geen mogelijkheid te stoppen is. Even overweeg ik nog om weer het Guiness World Book of Records te bellen met de mededeling dat er voor het eerst een beweging die niet is stop te zetten, stop gezet is, maar binnen zo’n driehonderdste seconden merk ik aan overal binnenstromend water dat dit geen zin meer heeft; onze kano is gekapseisd. Gelukkig is het niet diep hier, dus iedereen komt nog met zijn of haar hoofd boven water uit, maar wat is het lot van onze elektronica? Alles is, om een veelgebruikt cliché – is een cliché niet altijd veel gebruikt….? - maar eens te gebruiken, letterlijk & figuurlijk in het water gevallen. Lees mee:
    • fotocamera
    • videocamera
    • GSM Anja
    • GSM Adrie
    • Paspoorten
    • Portemonnee met alle pasjes en geld
    • Etc.
    Alle spullen kunnen we gelukkig al onder water graaiende en grijpende terug vinden. Het stinkt hier ook enorm; we staan met onze voeten diep in de modder en het slib; de bloedzuigers hier zullen ook wel de avond van hun leven hebben. Eenmaal weer aan wal blijkt dat de elektronica het volledig heeft begeven; niets doet het meer! Als de wiedeweerga gaan we terug naar het appartement voor ‘operation dry dock’. Alles wat nat geworden is wordt uitgelegd en –uitgehangen. De videocamera ligt onder de continu blazende föhn, het fototoestel ligt op de verwarming en in het hele appartement hangen werkelijk overal kleren te drogen. Er is één ding wat we niet direct gaan drogen, maar wat we eerst – geheel en al tegen de logica in - nog veel natter gaan maken; onszelf. Om de onmetelijke stank van ons af te spoelen springen we gezamenlijk onder de douche en verbruiken we het equivalent van de behoefte van half Noorwegen aan shampoo. Zo, nu zijn we weer okseltjesfris. Later die dag zal blijken dat het fototoestel een complete write-off is, evenals de telefoontoestellen. Gelukkig blijkt tijdens een bezoek aan de plaatselijke fotoshop dat de memorycard, met daarop o.a. de foto’s van onze walvissafari eerder die week, onbeschadigd is. Dat valt dan weer mee. De videocamera zal na twee dagen drogen weer spontaan beginnen met filmen, en de paspoorten zullen, na uitgebreid besprayed te zijn met parfums en eau de toilettes, ook weer de controles aan de grens kunnen doorstaan zonder dat douanebeambten bedwelmd raken door de onweerstaanbare geur van vers, natuurlijk, 100% biologisch Noors rivierslib.

    Wat was het kabaal in het riet nou? Een eend die wegvloog omdat ie van onze kano geschrokken was.....
    Tot zover onze eerste, traumatische, kano-ervaring.

    Om het Noorse trauma uit onze geheugens te bannen en te vervangen door een nieuwe, meer positieve ervaring, een soort ‘knippen en plakken dus, hebben we in de weken voorafgaand aan onze vakantie van 2009 getracht om te gaan lessen. De plaatselijke kanovereniging adverteerde met ‘twee gratis proeflessen kanovaren’, dus medio juni togen wij optimistisch en volledig uitgedost met juiste kleding en waterschoenen naar de MKV (Maaslandse Kano Vereniging) in Oss. Na de proeflessen zou een uitgebreide cursus volgen, dus wij waren vol goede moed. Eenmaal op maandagavond daar aangekomen haalt de instructeur in een keer een stel kayaks uit de loods. ‘Maar beste man’, zei ik, ‘wij willen graag kanoën en niet kayaken’. ‘Ooohhhhhh, u bedoelt in een Canadese kano?’ Nou wist ik tot op dat moment nog niet dat er een discutabele verandering in de Dikke van Dale is voorgesteld op initiatief van de Nederlandse kano-ers. Die hebben namelijk in al hun wijsheid besloten dat men een kano een Canadese kano noemt en dat als men gaat kayakken met een kayak dat dit dan kanoën heet. Schiet mij maar lek. Dat is een redenering die qua logica valt in de categorie: ik ga altijd op vakantie in Florida, behalve als ik naar Noorwegen ga, want dan ga ik naar Spanje…… Al met al blijkt dus aan de Macharense weg te Oss, dat de Dikke van Dale incorrect is! En dat wij dientengevolge geen les kunnen krijgen in kanoeën in een Canadese kano. Daarvan is weer het gevolg dat wij onze traumatische Noorse kano-experience niet kunnen wissen. Mooi is dat!

    Gelukkig blijkt een week later dat we via kennissen een – voor de duidelijkheid: Canadese - kano kunnen lenen. De kennissen in kwestie - Albert en Lieneke – zijn zelfs zover gegaan dat ze ons meermalen (Canadese) kanoles hebben gegeven! Nogmaals – Canadees - bedankt!

    Terug nu naar Apopka, Florida.
    Ondanks het feit dat de kanoverhuur bij Kings Landing pas opent om 08.00 uur, zijn wij al om half acht present. Tot ons grote geluk komt de uitbater echter ook al aanzetten om tien over halfacht, zodat we lekker vroeg op pad kunnen. Hij is nog wel erg moe, want hij heeft vannacht live gekeken naar de lancering van de Space Shuttle. Shit! Die hebben wij dus na onze winkelfrenzy van gisteren geheel en al vergeten; @!%@@!!G##@V!!D. Op mijn vraag hoe het hier nu zit met de alligators krijg ik het volgende – enerzijds geruststellende, maar anderzijds verontrustende – antwoord: ‘I wouldn’t worry ‘bout gators. We regularly swim in the River, and what I most worry about are the cottonmouths. I’d be much more afraid of these highly venomous snakes than of gators. Gators are no problem at all. Oh yeah, and I take it you guys are not afraid of any spiders? Because we do have spiders. Lots of ‘em. Stay away from the trees because they are full of spiders, especially this time o year’ ………………… De dames in mijn gezelschap spreken en verstaan prima Engels, maar omdat ze niet altijd even goed opletten en door het feit dat de man ook wel enigszins binnensmonds mompelt, krijgen ze in dit geval niet alles mee…… Gelukkig! ‘Wat zei die man, pap?’ Dat we niet bang hoeven te zijn voor alligators en dat er hier ook spinnen voorkomen’. Ohh, is dat alles….’

    Onze – Canadese – kano’s worden te water gelaten, en nadat iedereen goed is ingesmeerd met de – hopelijk – muggenwerende spray, gaan we twee aan twee op pad. In de ene – Canadese - kano zit voorin Linda en achterin Anja, en in de andere – Canadese – kano zit Ellen achterin en ik voorop. Het is best wel spannend. Om jullie een idee te geven hoe spannend post ik onderstaand een aantal foto’s van Dave. Dave woont in de buurt van Rock Springs Run en houdt op internet een blog bij. Hij is een fanatiek kayakker en is bijna dagelijks op het water te vinden, waarvan minimaal twee keer per maand hier op Rock Springs run: http://davesyaktales.blogspot.com/





    Waarschijnlijk hebben jullie nu een beter beeld van ‘hoe spannend’ het hier is. Vanaf Kings Landing loopt een kort kanaaltje naar de rivier, en vanaf het aansluitpunt is het dan linksaf, stroomafwaarts zo’n acht en een halve mijl naar het take out point bij Wekiva Island. We peddelen rustig over de hier nog relatief brede rivier en passeren onder andere nog een aanlegsteiger en een huis dat hier midden in de jungle staat. De eerste reiger wordt gespot en het is hier ongelooflijk stil, mooi en rustig. Ook het kanoën gaat geweldig: de lessen van Albert en Lieneke zijn niet voor niets geweest.



    Af en toe wordt de moeilijkheidsgraad iets hoger, omdat er bijvoorbeeld bomen zijn omgevallen over de rivier, waar je maar net onderdoor kunt. Soms is het weer net andersom, en liggen er boomstammen net onder het wateroppervlak maar je maar net overheen kunt. Ook komt het meermalen voor dat boomstammen of takken net zo onder het wateroppervlak liggen dat je ze net niet kunt zien. Door de plotselinge bonk en het stoppen van de kano merk je dan pas dat ze er zijn. De oeverbegroeïng is continu dicht en tropisch, de waterplantbegroeïng varieert van compleet afwezig tot bijna geheel dichtgegroeid. Plots ziet Linda een hert aan de oever. Wel jammer is het dat zij ons geen blik waardig acht en ons terstond de kont toekeert. Na zo’n anderhalf uur komen we bij het bordje ‘7 miles to take out’. Dit betekent dus dat we met een snelheid varen van 1 mijl per uur. Dat doet ons de moed wel enigszins in de (water) schoenen zakken, want dat zou betekenen dat we pas om half vijf bij het take out point zijn. En aangezien er shuttles terug gaan om half twee, vier uur en zes uur – waarbij wij eigenlijk mikken op de eerste – strookt dit niet geheel met onze plannen. Stevig doorroeien is dus het devies en daarom peddelen Ellen en ik maar rustig achter Anja en Linda aan. Bij Big Buck Camp verlaten we kort onze – Canadese - kano’s om broodjes te eten, maar na een kwartiertje gaan we al weer verder.



    Dit keer gaan Ellen en ik voorop. We zien nu wel regelmatig schildpadden langs de oever en op boomstammen, maar gators of beren zijn nog niet gesignaleerd. Dan gaat onze kano plotseling recht op een gatorhoofd af, een grote. Ik denk ‘shit wat nu’, maar ik roep ‘rustig aan, rustig aan’. Omdat ik voorin de voorste kano zit kom ik als eerste bij de – als gatorhoofd vermomde – boomstam. Ik roep - en geloof me dat dit met een enorme opluchting gepaard ging - ‘ rustig, geen paniek, het is maar een boomstam’. Ellen besluit om de wijze woorden van haar vader in dit geval NIET te geloven en zij raakt enigszins in paniek. Veel tijd hiervoor heeft ze echter niet, want voordat ze goed en wel echt kan panikeren, is ze zelf al bij de boomstam en stelt tot haar ONTZETTEND grote geruststelling vast dat pa gelijk heeft. Wellicht overbodig hier, maar ik meld het toch: ik heb ALTIJD gelijk.

    Na deze bijna-bijna Erlebnis (bijna-botsing met een bijna-alligator) willen Anja en Linda weer voorop, want het volgen van onze –Canadese – kano leidt bij hen alleen maar tot minder nauwkeurig navigeren. Niet dat het navigeren daarna beter wordt, want in tegenstelling tot de periode voor de stop, komen ze nu regelmatig tegen de oever en tussen de bomen en struiken terecht. En ik weet wat de man vanochtend gezegd heeft: ‘stay out of the trees’. Op een bepaald moment heeft Linda een alternatief gebruik van haar peddel ontdekt. Hij is uitstekend geschikt om voorin de – Canadese – kano te bonken. Anja zegt ‘Linda wat ben je nou eigenlijk aan het doen met die peddel?’ Enigzins geagiteerd klinkt het terug : ‘ja, hier voorin zit een spin en die wil ik doodbonken met m’n peddel’. Anja denkt op dat moment ‘dan zal ik m’n mond maar houden over de stuk of tien spinnen die recht achter je in de kano zitten, maar die je niet kunt zien’. Wijs besluit van Anja.



    Het bordje ‘six miles’ zien we al snel, maar de bordjes five miles’ en four miles ‘missen we om een of andere reden. De rivier is op sommige punten zo ondiep dat we vastlopen op een zandbak en uit moeten stappen om de – Canadese – kano vooruit te duwen. Net na het bordje ‘three miles’ komen we voor het eerst tegenliggers tegen. Deze mensen zijn gestart bij Wekiva Springs en proberen dus een tochtje stroomopwaarts te maken. Iets zwaarder dus nog als wat waar wij mee bezig zijn. Met name Anja begint het nu toch wel echt moe te worden en snakt naar het einde. Ikzelf ga af en toe verzitten, want mijn kont krijgt meer dan genoeg van de langdurige kennismaking met de harde houten plank die de verbinding vormt tussen stuurboord en bakboord van de –Canadese- kano. Zittend op de knieën krijgt mijn achterwerk even wat lucht……………., maar lang op je knieën is ook niet echt prettig want dan gaan je benen en voeten slapen. Je komt dan bijna niet meer overeind en je voeten blijven nog minuten lang tintelen. Al met al best inspannend dus deze kanotour. Volgens de kanoverhuurder kon je nog een tussenstop maken om te zwemmen naar Wekiva Springs als je om half twaalf bij de splitsing zou zijn. Wij zijn er helaas pas om twaalf uur, dus dat gaan we niet redden. Anja heeft de mondelinge routebeschrijving die de kanoverhuurder bij het begin gaf niet geheel goed gevolgd. Zij denkt dat het vanaf de brug – waar we nu onderdoor gaan – nog drie kwartier kanoën is. Wij weten echter beter: hooguit 10 minuten. Anja en Linda peddelen dat het een lieve lust is, want ze wil perse de shuttle van half twee halen. Wij kijken elkaar aan met opgetrokken wenkbrauwen met iets van ‘wat heeft die nou? Ik schreeuw nog naar Anja ‘bij dat kanaal rechtsaf’, gelukkig hoort ze het en met piepende remmen en gierende banden houdt ze de – Canadese – kano nog net in de baan. Honderd meter verderop is het take out point en – eerlijk is eerlijk – we zijn wat blij dat we er zijn! We trekken de – Canadese – kano’s op het droge, rusten uit en zwemmen nog wat. Na een half uurtje wachten komt de shuttle en die laadt de – Canadese – kano’s achterop en wij stappen in. De shuttle is een echt oude Chevy personenbus en ziet er van binnen niet uit. De chauffeur is wel aardig en, volgens de dames, een lekker ding. Dit ‘for the record’.

    Na een korte rit – hoe kan het toch dat een afstand waar je vijf uur over doet met de kano, met een oude Chevy in 10 minuten afgelegd kan worden? – arriveren we weer bij het punt waar onze auto staat.

    Alras gaan we onderweg naar Kissimmee, aan de ene kant teleurgesteld dat we geen close encounter met een alligator hebben gehad, aan de andere kant om dezelfde reden enigzins opgelucht. Hoezo, dubbel gevoel? Uiteraard maken we onderweg wel een stop bij Rita's in Apopka, waarvoor we bij Kings Landing kanoverhuur, zes bonnen voor gratis Italian ice cream hebben gekregen. De verdere rit naar Kissimmee wordt dan ook opgevrolijkt met slush puppie achtige aroma's als vanille, raspberry, mango en coffee. Voorwaar niet verkeerd.

    Die middag lanterfanteren we wat, en net voordat we honger krijgen lopen Anja en ik even langs het nature trail bij het hotel. De meiden blijven op de kamer om Jonas Brothers en Sonny with a chance op Disney Channel te kijken. Het nature trail loopt door een bos, en komt dan uit bij een meer dat grenst aan een ander hotelcomplex. In het meer zitten onder andere een aantal eenden en blijkbaar ook vissen, want er staat een automaat waaruit tegen betaling van een quarter een handvol visvoer komt. Ik doe er een muntje in en gooi het voer in het water. Direct komt er een groot aantal forse meervallen naar boven die het voer opslokken. Deze meervallen maken zoveel heisa en kabaal dat er ook andere meerbewoners worden aangetrokken. Binnen een minuut wemelt het van de vissen en schildpadden. Er zitten hier blijkbaar met name een groot aantal softshell turtles (waterschildpadden met een zacht, leerachtig schild), waaronder een heel groot exemplaar. Mooi om te zien.



    Daarna gaan we eten bij Red Lobster, het restaurant waar we tijdens al onze huwelijksreizen, in 1987 was de eerste en goed beschouwd is deze reis na de gebeurtenissen in Las Vegas immers onze tweede , gaan eten. Hier leerden wij dus 22 jaar geleden hoe je lobsters en crabs moest kraken, en nu is het de beurt aan de kids. We hebben een Marokkaanse waiter, Mushar, die uiteraard meteen begint over voetbal, Nederland en AZ. We eten die avond lekker, en voor de onbeperkt shrimp laat ik Mushar drie keer extra lopen, moeten ze maar meteen meer geven bij de eerste portie, nietwaar............... Als afsluiting van de dag winkelen we nog even en daarna gaan we lekker naar bed.

    Morgen weer een dag
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:32.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  4. Top | #14
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 14 30 AUGUSTUS 2009

    ……wet, wet, wet……

    Een bekend gezegde luidt; ‘voor alles is er een eerste keer’. Vandaag is dit gezegde van toepassing op ons, want voor het eerst in 10 USA vakanties gaan we een bezoek brengen aan een van de Disney zwemparken. We hebben al eerder met het idee gespeeld om aan Typhoon Lagoon een bezoek te brengen, maar toen we daar in 2000 een keer ‘voor de deur’ stonden, was het park al gesloten in verband met het bereiken van de maximum capacity. Dat zal ons vandaag niet gebeuren, want we zijn van plan om er ruim op tijd te zijn.

    We ontbijten lekker in het hotel en verzamelen dan alle benodigdheden voor een lekker dagje ontspanning en zwemmen. Uiteraard gaat de nieuwe Fuji onderwatercamera ook mee, die kan ons vandaag weer de nodige diensten bewijzen. Onze auto kunnen we op 50 meter afstand van de hoofdingang parkeren, dus dat begint al goed. Bij de kassa, in tegenstelling tot bij de Disney pretparken zijn er hier slechts twee ticket booths in plaats van tientallen, is het wel druk. Gelukkig is Ellen vroeg opgestaan vandaag en ziet ze als enige een wat achteraf geplaatste ticketautomaat waar niemand staat te wachten. Binnen een minuut heb ik dan ook vier kaartjes in m’n hand en kunnen we naar binnen. Toch blijken vele mensen ons al voor te zijn geweest, want alle schaduwplekjes zijn al bezet. En aangezien het vandaag zinderend heet is, had ik daar toch eigenlijk wel de voorkeur aan gegeven. Nou ja, niets aan te doen, dan moeten we het vandaag maar doen met tweederangs plaatsen.

    Om een indruk te krijgen van het park en zijn attracties is een plattegrondje wel handig. Maar dat hebben we helaas geen. Op zoek dus.

    1e poging
    Ik vraag het eerst aan een man bij een limonadestandje. ‘No Sir, I’m sorry, but they are available at the counter’. Dus ga ik naar lockercounter voor mijn

    2e poging
    ‘No Sir, do not know where they have ‘em. But you can ask my supervisor. OK, dus volgt mijn

    3e poging
    ‘No Sir, sorry, not here. We do not have ‘m available anymore. Only at the entrance in the baskets near the turnstiles’. Ik zoek dus een vrijwilliger om naar de ingang te lopen voor de

    4e poging
    Ellen en Linda zijn het haasje; verplichte vrijwilligers. Ze komen na vijf minuten terug met 3 plattegrondjes….Pfff. Maar het lukte hen pas bij de

    5e poging
    Er waren namelijk helemaal geen baskets bij de turnstiles, en toen Ellen het aan iemand vroeg dook die een kantoortje in, moest heel lang zoeken ergens onderin een balie en vond er toen nog drie……Nou ja. Disney ain’t what it used to be…….’

    Met behulp van het met veel inspanning verkregen plattegrondje plannen we onze verkenningstocht die begint bij de wave pool. Tot 2009 hebben wij nooit een waterpark bezocht, maar in februari van dit jaar hebben we voor het eerst een dergelijk park bezocht op Tenerife. Dat park was net open en dus spiksplinternieuw, maar het vormt ons enige referentiekader voor Typhoon Lagoon. De wavepools in beide parken zijn erg vergelijkbaar en ongeveer even groot en heftig. Leuk. Kijk maar naar het filmpje:

    http://www.youtube.com/watch?v=cTUc5PuNoFA

    Daarna wil ik graag naar de snorkeltank. Hier kun je een stukje snorkelen in een speciaal nagemaakt stuk subtropische zee. Je mag je eigen snorkel gebruiken en krijgt vooraf snorkeluitleg. Ook wordt er gewaarschuwd voor de lage watertemperatuur, maar die valt – vind ik tenminste – alleszins mee; koel, maar lekker. Het stukje wat je kunt snorkelen is ongeveer 100 meter lang, en je wordt verondersteld in een rechte lijn naar de overkant te snorkelen. Het is best wel leuk. Je ziet o.a. haaien, roggen en mooie vissen niet al te ver onder je zwemmen.



    Vervolgens gaan Ellen & Linda de diverse waterglijbanen en attracties uitproberen terwijl Pa en ma een rondje nemen in de tube op de Lazy River.



    Als we elkaar later weer treffen hebben de meiden alle glijbanen gehad en hebben ze op basis van een vergelijkend warenonderzoek kunnen concluderen dat twee of drie attracties ook ‘do-able’ moeten zijn voor de oudjes. De oudjes doen ze vervolgens ook en vinden ze zowaar nog leuk ook! Daarna gaan we met z’n allen nog een rondje maken in de tubes en wat eten. Bij het kraampje dat vlak bij de wavepool staat bestellen we wat nachos met kaas en een grote kalkoenbout. Met die bout staan we een beetje flintstone-achtig te eten, maar het smaakt prima.

    Na de maaltijd willen de dames nog graag wat attracties gaan doen en Pa en Ma willen graag nog wat snorkelen. Al met al geloof ik dat ik zo’n zes keer aansluit bij een snorkelgroep. Op een van deze zes trips probeer ik wat dieper te duiken. Tijdens de eerste snorkeltrip van vanochtend hoorde ik vagelijk wel iets omroepen van ‘no diving’, maar dat ben ik natuurlijk al lang vergeten. Ik zie een mooie blauwe vis met gele vinnen op ongeveer anderhalve meter diepte en besluit het er maar op te wagen. Na een keer diep inademen verdwijn ik onder water met de volgende foto als resultaat:



    Als ik weer bovenkom hoor ik duidelijk iemand mijn kant op roepen: ‘no diving please sir, stay on the surface’. Oké, ik zal het nooit meer doen. Wel maak ik nog enkele leuke filmpjes:

    http://www.youtube.com/watch?v=nPhBhNSxjbo

    Om vijf uur al sluit Typhoon Lagoon zijn deuren en ik moet zeggen: het viel niet tegen. Was er daarentegen geen snorkelpool geweest, dan weet ik nog zo net niet of mijn conclusie dezelfde was geweest. Maar nu hebben we ons in elk geval zeker vermaakt, niet in het minst de kinderen. Aangezien ons hotel zich echt heel dichtbij bevindt, zijn we voor half zes al weer thuis. Daar luieren we wat en gaan we, voordat we een hapje gaan eten, nog even het nature trail lopen. Ook nu trekken we wat visvoer uit de automaat en zien we direct weer veel meervallen en schildpadden ten tonele verschijnen. Een man die van de andere kant van de boardwalk aan komt lopen, weet ons te melden dat er aan de overzijde een kleine alligator zit. Uiteraard willen wij die ook wel zien, dus lopen we gestaag door. En inderdaad, verscholen achter een grote eend zit een kleine alligator.



    Zo maar, midden tussen de gebouwen en in de bebouwde kom (Builded Bowl?), ligt meneer of mevrouw Ali the Gator te wachten op wat komen gaat. Wat er in elk geval komt is een kleine steen die een man (niet ik!) richting Ali the Gator gooit. Ali raakt niet echt onder de indruk, maar neemt toch wel de moeite om een meter of wat te gaan verliggen. Hij leeft! Daarna lopen we weer terug naar ons complex, en ik zeg nog – dit is niet verzonnen maar waar gebeurd – ‘jammer dat we deze vakantie nog geen slang gezien hebben’. Anja en de meiden lopen een meter of twintig voor me over de parkeerplaats als ik plots midden op het asfalt tussen mij en m’n meiden in, iets zie bewegen. Jullie raden het al: een slang! Nou nee, het was wel een zeer op een slang gelijkend reptiel, maar na enig research naar aanleiding van de gemaakte foto, ben ik, eenmaal weer thuis, tot de conclusie gekomen dat het een pootloze hagedis was van de soort Eastern Glass Lizard, oftewel een legless lizard. Lijkt me trouwens een leule naam voor een rockband o.i.d. ‘legless lizard’. Maar desalniettemin was ik dus op het moment zelf in de vaste overtuiging dat het een slang was. En zeg nou zelf, jullie zouden er ook ingetrapt zijn, toch:



    Het beest heeft duidelijk moeite met het bewegen over het asfalt, dus met behulp van een twijgje probeer ik hem de stoeprand op te krijgen zodat hij tussen de struiken kan gaan liggen kronkelen. Onder het toeziend oog van Anja, Ellen en Linda, die luidt schreeuwend, ‘Pap doe nou voorzichtig’, ‘straks doe je hem nog pijn’ en meer van dat soort opmerkingen slaken, krijg ik slangemans, die dus achteraf leggleslizzardmans blijkt te heten, van het asfalt af. Zo, ook dat is weer goed afgelopen.

    Eten dus. Wendy’s is dichtbij, dus daar parkeren we de auto voor de deur en schuiven we aan voor lekkere salades en – hoe kan het anders bij Wendy’s – een lekkere bowl met chili. De salades zijn zo goed in orde – zowel kwalitatief als kwantitatief – dat we niet eens meer ruimte hebben voor een ijsje, een shake of iets anders lekkers. Damn! Dus kunnen we nog niet naar huis toe. Eerst nog wat tijd verdoen om het eten wat te laten zakken en zodoende plaats te creëren voor een koel dessert. Dus rijden we naar het Gaylord Hotel, op 5 minuten rijden van Wendy's. Dit hotel is echt fantastisch om te zien en kent van binnen een compleet nagebouwd Spaans fort uit de 17e eeuw en een aangelegde Everglades wandelroute - ook binnen - . Wij geven onze autosleutel af bij de valet en zeggen over vijf minuten weer terug te zijn. De valet guy voorspelt al dat dit langer zal worden; hij heeft gelijk. Wij zijn hier bijna een uur binnen en hebben dan nog slechts een deel gezien. Ook leuk binnen zijn de vele alligators en schildpadden die gewoon in de lobby van het hotel liggen te zonnen in een speciaal aangelegde vijver. Echt te gek.



    Daarna rijden we maar eens de 192 op naar het Westen ipv naar het Oosten. Want verder westelijk dan de ingang van Disney World zijn we eigenlijk al jaren niet meer geweest. Direct ten Westen van de I4 liggen ook hier veel hotels en restaurants, maar naarmate je verder van de I4 wegrijdt, neemt de bebouwing en de drukte af. De Days Inn waar we in 1991 gelogeerd hebben, kunnen we niet eens meer vinden. Nou was dat in 1991 al geen hypermoderne Days Inn meer, dus waarschijnlijk is een en ander gewoon gedemolished en vervangen door een nieuwe Days. Een soort Tomorrow dus eigenlijk. Bij de kruising met de 429 draaien we weer om en rijden we terug. Wendy’s ingredienten zijn inmiddels afgedaald tot een aanvaardbaar lage plek in het maagdarmkanaal om zonder risico op overflow, af te kunnen gaan toppen met ijs. En dat is precies wat we doen!

    Burp!
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:32.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  5. Top | #15
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 15, MAANDAG 31 AUGUSTUS 2009

    …all’s well, that ends well….’

    Helaas pindakaas. We kunnen het ons – om meer dan een redden overigens – niet permitteren om ons permanent hier te vestigen, dus we moeten terug. Onze British Airways vlucht vertrekt vandaag, maar gelukkig is dat pas om kwart voor zeven vanavond. Tot die tijd hebben we nog gelegenheid om te genieten van de laatste uren, en om ons richting Tampa te begeven, want daar vandaan vertrekt ons vliegtuig naar London Gatwick en uiteindelijk Amstel-re-dam.

    De koffers worden dus gepakt en het blijkt dat het meenemen van twee lege tassen niet bepaald een overbodige luxe is geweest. Met name hier in het Floridiaanse hebben we onze handjes en portemonnee flink laten wapperen. Ook de slimme kofferweegschaal die we hebben meegenomen bewijst nu zijn nut. Zo kunnen we alle koffers en tassen netjes onder de maximaal toegestane 23 kilogram houden. Een beetje traditie is het bij ons om toch minimaal een maal per vakantie een keer te gaan ontbijten bij Cracker Barrel. En aangezien het er op dag 1 tot en met 14 niet van is gekomen, rijden we rond de klok van negenen allemaal kwijlend en likkebaardend naar de dichtstbijzijnde vestiging toe. We krijgen een leuke plek in het restaurant en beginnen aan het onderdeel van het Cracker Barrel ritueel dat altijd het meeste tijd kost: een keuze maken. Zo’n beetje alle mogelijke en onmogelijke combinaties van gerechten en ingrediënten die iets met ontbijt te maken kunnen hebben, komen hier voorbij. Én meer! Zodra de gerechten zijn opgediend is de tafel niet meer als dusdanig herkenbaar, want er is geen vierkante centimeter van het blad meer zichtbaar. Alles staat vol. Wat me opvalt is dat we bij Cracker Barrel ook nooit ruzie hebben of kijgen. Hebben we in een aantal (veel…) gevallen slechts een klein pietluttig ‘iets’ nodig om gezellig met z’n allen te gaan zitten vechten, niet bij Cracker Barrel. Of Linda – ze is inmiddels 13 jaar oud en 1.73 meter lang – nou haar vork vasthoudt alsof ze vierenhalf is, Pa ziet het niet eens. En of Ellen nou alleen haar OJ of ook haar melk omgooit over Ma’s broek: Anja merkt het niet eens. Pa kan zelfs ongestoord zijn opgekropte gassen via de voordeur – burp - of via de achterdeur – prffft – de vrijheid geven: geen vrouw of dochter die er iets van zegt. Nee, bij Cracker Barrel is en blijft alles paix en vree.



    Als jullie overigens geïnteresseerd zijn in de uitleg van de oorsprong van de naam van Cracker Barrel, dan kan ik daar wel een – wellicht erg voor de hand liggende – gooi naar doen. Je rolt er namelijk naar buiten als een tonnetje zo rond (Barrel), en je broek vertoont een lange open spleet op de plaats waar eerst de bilnaad zat; je bent er compleet uitgebarsten (gecracked). Vergeet dus niet om voordat je naar Cracker Barrel gaat een broek aan te doen maatje 56 en een spie mee te nemen.



    Na dit wederom enerverende bezoek aan Cracker Barrel moeten we er toch aan geloven. Onze terugreis heeft nu echt een aanvang genomen. Onderweg proberen we nog het onvermijdelijke te vermijden door al in Lakeland te stoppen bij een Wendy’s – met het smoesje dat er damesdingen moeten gebeuren -, maar niet zonder dat er vier major big shakes mee worden terug genomen in de auto. We passeren nog Dinosaur World – en ik probeer het nog, zullen we……? – maar mwah, de dames hebben het al opgegeven. Het échte vakantiegevoel – dat we tegenwoordig alle vier alleen nog maar krijgen in Flordia en wat dus dientengevolge beter het Floridagevoel zou kunnen heten – heeft ons al verlaten voordat we Florida uit zijn! Daar helpt maar een ding tegen: afspreken dat we de volgende keer langer blijven. Zelfs Anja heeft het al over een terugkeer in 2010, en dat wil wat zeggen!

    In Tampa aangekomen willen we graag mee met de boottocht die georganiseerd wordt door het Tampa Florida Bay Aquarium, en waarbij er op zoek wordt gegaan naar dolfijnen en manatees. Hiernaar informerend bij de kassa blijkt de trip voor vandaag gecancelled; de boot is in onderhoud. Alsof ze dat niet eerder weten. Vanzelfsprekend kan ik het niet laten om subtiel aan te geven dat nou net voor dit soort dingen het internet een toch wel zeer handige en goedkope manier is om dit soort informatie met je – potentiële – klanten te delen, maar de mevrouw achter de kassa zal het allemaal een biet wezen. Ze zal het doorgeven. Jaja, die kennen we…………………… en daar hebben we bovendien wat aan! We kopen daarom bij het tegenover het aquarium gelegen ticket office kaartjes voor het aquarium – dan hebben ze in elk geval het ongemak dat ze daar nog commissie aan moeten betalen - want ja, je moet toch iets. In het aquarium is het op de bovenste verdieping – waar de route begint – enorm heet. Ik loop daar zwetend als een echte Floridiaanse otter rond. Nou ben ik – zal achteraf blijken – in de twee weken VS ook wel negen kilo aangekomen (ja, inderdaad NEGEN!), dus dat zal niet bepaald geholpen hebben. Behalve de temperatuur vind ik persoonlijk het aquarium ook erg tegenvallen, en na zo’n kleine twee uur staan we alweer buiten.



    We rijden daarom maar eens door de oude wijk van Tampa, Ybor City, en zien hier inderdaad een mooi gerestaureerde oude wijk, maar als je iets te ver van de gebaande paden afdwaalt zie je met de meter het welvaartsniveau afglijden. We zien diverse oude sigarenfabrieken – waaraan Ybor City voornamelijk zijn bekendheid te danken heeft – en gaan vervolgens naar het vliegveld. Ik lever de auto in – duurt een minuutje- en voeg me dan weer bij de girls die in de vertrekhal zitten te wachten. Inchecken duurt hier ook ongeveer 60 seconden en daarna zijn we ‘free to go’. Door de douane en veiligheidscontrole en even wat eten bij de altijd ‘way overpriced’ eettentjes van de luchthaven. Anja en Ellen gaan voor Flatbreadz, Linda voor Chili’s en ik zei de gek voor Pollo Tropical. Aan tafel zitten we wat te klooien en tijd te verdoen voordat we definitief naar gate F90 gaan. Daar hangen we nog wat rond en lopen af en toe op en neer naar de altijd ‘way overpriced’ airport shops. Uiteindelijk is het zover en gaan we boarden.



    We zitten met z’n viertjes lekker naast elkaar en slaan de gebruikelijke georganiseerde puinhoop gade die bij het boarden gebruik lijkt te zijn. De stewardessen lachen, iemand roept iets om over een gevonden ‘small electronical device’ en een man staat zijn veel te grote koffer in de overhead locker te persen. Wonderwel lukt dit uiteindelijk toch, en lukt het mij in deze chaos om zo’n beetje als enige aan boord om de announcement over het ‘small electronical device’ te horen. Ik vraag aan Anja of de kids allebei hun MP3 speler nog hebben en daar wordt bevestigend op geantwoord. Fasten your seatbelts, place your backrest in an upright position, stow bags in the overhead lockers or under the seat in front of you and ‘off we go’. Mijn volgende bericht zal naar schatting net van dinsdag 1 september zijn, dus daar moeten jullie nog een dag op wachten. Nana-nanana…..pffffffff
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:33.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  6. Top | #16
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 16, DINSDAG 1 SEPTEMBER 2009

    Camera, action, go!

    Uiteraard is het lastig om precies te bepalen waar nu tijdens zo’n vlucht het omslagpunt van de ene dag naar de andere plaatsvindt, maar ergens halverwege de zeven uur en veertig minuten vliegen van Tampa International Airport naar London Gatwick is het gebeurd. Het is nu dus dinsdag 1 september. Een nieuwe minuut, een nieuw uur, een nieuwe dag, een nieuwe week en in dit geval ook nog eens een nieuwe maand. We zullen ons ergens halverwege de Atlantische Oceaan bevinden als ik me plotseling afvraag waar ons nieuwe fototoestel is. Ik doorzoek allereerst mijn eigen tas maar kan het apparaat niet vinden. Vervolgens vraag ik Anja en ook zij schrikt aanvankelijk, maar ze gaat daarna naarstig op zoek. Ik zoek, zij zoekt, wij zoeken, maar we vinden niets. Shit! Waar is het gebleven. We lopen in gedachten de tijdslijn na, en komen al snel tot de conclusie dat het apparaat nog bij de gate ligt. Bij het eten op het vliegveld heb ik het toestel nog gebruikt, dus toen hadden we hem nog. De stoeltjes bij de gate waren van het type ‘ons ben zuunig’, en hadden om redenen van materiaalbesparing een gat onderin de rugleuning. Dat merkten we toen Anja’s boek ook al van de stoel af naar achteren gegleden was. Dat moet met het fototoestel ook gebeurd zijn…….. Dan schiet me plotseling ook te binnen dat er tijdens het boarden een boodschap werd omgeroepen over een gevonden ‘small electronical device’, en dan weten we genoeg.

    Ik vraag aan een stewardess of ons toestel gevonden is, en ze vraagt mij het toestel – en uiteraard de tas waarin het zat – te beschrijven. ‘A small green and beige canvas bag with a black Fuji S1000, a memorycard and eight rechargeable batteries’. ‘We found it’ zegt ze meteen. Na vijf minuten komt ze terug en zegt dat onze camera helaas in Tampa is achtergebleven. De best course of action is om direct na landing op Gatwick bij de BA desk onze gegevens door te geven en dan komt het allemaal goed. Zei ze………………..

    De vlucht verloopt verder prima en we vergeten verder niets. Opvallend is wel dat we tijdens al onze huwelijksreizen ons fototoestel vergeten……… Nu zijn we immers in Las Vegas ge-remarried en zijn we ons fototoestel kwijt, maar in 1987 overkwam ons precies hetzelfde – maar dan anders;

    onze wens in 1987 was om, voor het eerst in ons beider nog prille leven, een verre reis te maken. Afrika leek ons helemaal geweldig en de keus was gevallen op Kenia. Rond die tijd kwam de ziekte AIDS echter ook opzetten, en het reizen naar Afrika werd daardoor wel degelijk risicovol. Doordat een relatief groot deel van de Afrikaanse bevolking, en dientengevolge ook een groot deel van het beschikbare donorbloed, besmet was met AIDS, was een ongeval waarbij je in het ziekenhuis zou belanden, meteen een regelrecht levensgevaar. Er werd zelfs aanbevolen om op vakantie je eigen bloed in buisjes mee te nemen………Nou ja…. En ons leven was dan nog wel pril, en ons huwelijk al helemaal, maar om het zou zo te grabbel te gooien,….nee, daar was het nog te vroeg voor (overigens vraag ik me af hoeveel anders de situatie anno 2009 is. Volgens mij loop je nog steeds een behoorlijk groot risico om besmet bloed te krijgen, maar wellicht vergis ik me). In elk geval; wij kozen de veilige weg en gingen voor het eerst naar Florida. Onze huwelijksvlucht ging per KLM naar Atlanta, en van daaruit door naar Miami. Onze koffers werden bij het inchecken op Schiphol al doorgelabeled naar Miami, dus we hoefden in Atlanta ook geen koffers meer op te halen. Zelfs de boardingpassen met daarop het gatenummer in Atlanta kregen we al in Amsterdam overhandigd. Let wel: we spreken hier over 1987! In Atlanta hadden we een ruim uur om over te stappen en ik maakte me vooraf al wel zorgen over deze korte overstaptijd op de – destijds – op een na grootste luchthaven ter wereld. Maar het reisburo – ja, die bestonden toen nog……- zei me dat we ons vooral geen zorgen hoefden te maken. Dus wij op weg. Eenmaal geland in Atlanta gingen we naar de gate en bleek het reisburo gelijk te hebben gehad. We waren ruim op tijd. Maar wij, reisleken als we toen waren, keken niet of op de bordjes bij de gate wel ‘Miami’ stond. Toen ik naast ons mensen hoorden praten over New York ben ik toch maar even gaan kijken. En ja hoor, er was een gate change geweest en we zaten compleet bij de verkeerde gate te wachten aan – je raadt het al – het hele andere eind van het vliegveld. Dus paniek, snel-snel, hurry-hurry, alles bij elkaar geraapt en een sprint begonnen waar Usain Bolt – die had in die tijd de 100 meter nog niet sneller ge(l/kr)open dan 48 seconcen en 12 honderdsten, stikjaloers op zou zijn geweest. Maar we lieten in de consternatie wel ons fototoestel aan de gate liggen…………..

    Tot zover 1987, nu terug naar 2009.

    De vlucht landt voorspoedig in London en we laten – zoals door de stewardess aanbevolen – onze gegevens achter bij de desk van BA. Een uiterst vriendelijke mevrouw verontschuldigt zich bij voorbaat voor het feit dat het waarschijnlijk pas ‘next week’ zal worden voordat de camera weer terug is in Nederland. Allang goed.
    Ook de vlucht van gatwick naar Amsterdam verloopt prima, en voordat we het goed en wel beseffen staan we op P3. Daarna gaan we linea recta naar huis, en wat er dan gebeurt, lees je in de volgende aflevering!
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:44.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  7. Top | #17
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 17, WOENSDAG 2 SEPTEMBER 2009

    …..from the cupboard to the wall… or/oder ….vom Kästchen zur Mauer….

    Gisteren hebben we geprobeerd om meteen weer in Greenwich Mean Time +1 te komen, maar dit is slechts ten dele gelukt. Het deel dat gelukt is betreft de mechanica en elektronica. Alle wekkers, klokken en horloges staan inmiddels weer ingesteld op de vertrouwde zomertijd van Nederland. Het deel dat niet gelukt is betreft de biologische klokken en de daarmee vaak gepaard gaande humeuren en ‘feel good’ niveau’s. Hopelijk gaat deze jet-lag weer snel voorbij.

    Het wordt deze ochtend tijd om eens te gaan informeren bij British Airways of er al meer bekend is over ons vermiste fototoestel. Om de gang van zaken qua berichtgeving niet uit te hoeven smeren over talloze dagen, zal ik onderstaand in chronologische volgorde de gebeurtenissen zo goed mogelijk trachten te beschrijven.

    Woensdag 2 september
    Ik neem telefonisch contact op met het nummer met kengetal 020, zoals ik dat op London Gatwick van de aardige mevrouw genaamd Julia heb doorgekregen. Na enige keuzemenu’s en wachttijd wordt ik geholpen door een Duitssprekende jongeman die ook het Engels een beetje machtig is. Gelukkig beheers ik de Duits taal ook redelijk, dus ik gun hem het voordeel van de ‘Muttersprache’. Jonathan weet niets van de hele kwestie en kan, ondanks het feit dat Julia heeft toegezegd alle informatie in het systeem te zetten direct gekoppeld aan ons oorspronkelijke boekingsnummer, ‘ganz und gar nichts finden’. Na enig aanhouden kan hij dit echter wel en meldt hij dat er ‘leider keine neue Informationen’ zijn. ‘Bitte versuchen Sie es Morgen nochmals’. OK.

    Donderdag 3 september
    Mijn telefoon herkent het telefoonnummer al als ik het intoets en ik krijg wederom een Duitse meneer aan de lijn. Gustav, ditmaal. Gustav weet uiteraard niets van het gesprek van gisteren en kan uiteraard niets in de boeking vinden. Een herhaling van het gesprek van een dag eerder vindt plaats en ik dring redelijk aan om toch wat verder te kijken dan ‘seine Nase lang ist’. Na zo’n vijf minuten ontspannende muziek komt Gustav terug aan de lijn. ‘Ja, stimmt, Ich habe die Informationen gefunden, und Ihre Kamera ist mittlerweile schon von Tampa aus nach London geschickt worden, und ist da schon eingetroffen. Von London aus wird das Gerät weitergeschickt nach Amsterdam’. Nou, dat is goed nieuws! Ik vraag Gustav of er op Schiphol een telefoonnummer beschikbaar is van BA, maar dat blijkt er niet te zijn. Hij kan me wel het nummer geven van hun lokale afhandelaar, de firma Avia, bij wie ik ook ingecheckt heb. Nou weet natuurlijk geen mens bij wie hij uiteindelijk incheckt, want alle dames bij de incheckbalies hebben keurige uniformen aan van de luchtvaartmaatschappij waarvoor ze – uiteindelijk – werken, maar daar ga ik verder maar niet op in. Gustav geeft overigens aan dat ik weinig kans maak dat mijn telefoontje ook daadwerkelijk opgenomen wordt, want hij heeft dit nummer al meermalen doorgegeven aan mensen en die klagen allemaal dat er gewoon niet opgenomen wordt. Eigenwijs als ik ben trek ik de ‘wagemutige Schuhe an’ en bel gewoon. Na drie keer rinkelen wordt er opgenomen. Nee meneer, we hebben nog niets ontvangen en wij kunnen niet in de boeking van BA zelf om te kijken hoe de status is. Probeert u het morgen nog eens een keer.

    Vrijdag 4 september
    Het is morgen. Ik probeer het nog eens. Nee meneer, we hebben nog niets ontvangen en wij kunnen niet in de boeking van BA zelf om te kijken hoe de status is. Probeert u het morgen nog eens een keer.

    Zaterdag 5 september
    Het is morgen. Ik probeer het nog eens. Nee meneer, we hebben nog niets ontvangen en wij kunnen niet in de boeking van BA zelf om te kijken hoe de status is. Probeert u het maandag nog eens een keer.

    Zondag 6 september
    Ik kan niet wachten tot het morgen is……..

    Maandag 7 september
    Het is maandag. Ik probeer het nog eens. Nee meneer, we hebben nog niets ontvangen en wij kunnen niet in de boeking van BA zelf om te kijken hoe de status is. U hoeft zelf niet meer te bellen, wij bellen u wel als we iets meer weten. Dit is gevaarlijk. De ‘don’t call us, we’ll call you’ - fase is nu aangebroken. Meestal een teken om eens na te gaan denken over een koerswijziging.

    Dinsdag 8 september
    ………..

    Woensdag 9 september
    ……….

    Donderdag 10 september
    Zoals maandag geschreven heb ik nagedacht over een koerswijziging. Op internet vind ik na enig speurwerk het telefoonnummer van de afdeling ‘lost and found’ van BA op Gatwick Airport. Ik bel en krijg Norm aan de lijn. Norm verzekert mij dat ondanks alle telefoontjes en toezeggingen, hij uit ervaring weet dat onze camera niet op Gatwick is en ook nooit geweest is. Alle mensen die ik gesproken heb zijn volgens hem maar geïnteresseerd in één ding; de telefoonlijn zo snel mogelijk vrij maken voor een volgend gesprek. Hij verzekert me, ‘and I assure you Sir, I know this for a fact’ , dat ik het best direct contact op kan nemen met BA in Tampa, want daar zal mijn camera nog ergens in een bakje liggen. Norm heeft helaas geen direct nummer, maar wel het algemene nummer van Tampa International Airport. Vanwege het tijdsverschil wacht ik met bellen naar Tampa tot…

    ……Vrijdag 11 september
    Ik bel. Helaas is er via het keuzemenu geen mogelijkheid tot het bereiken van de afdeling ‘lost and found’. Via internet vind ik echter wel een nummer dat me dichter in de buurt zou moeten brengen en dit probeer ik dan ook uit. Een voicemail aan de overzijde van de Atlantische Oceaan informeert mij dat de office closed is, en geeft tevens info over de tijden dat men wel telefonisch te bereiken is. Hiervoor moet ik echter wachten tot……

    …..Zaterdag 12 september
    Ik bel. Tijdens de aangegeven uren. Helaas nog steeds voicemail. Dus wacht ik tot…

    ….Maandag 14 september
    Ik bel wederom. Tijdens de aangegeven uren. Zowaar een persoon aan de lijn van vlees en bloed. Ze vraagt me alle gegevens duidelijk gespeld over de telefoon door te geven…. Ik stel voor: is het niet easier als ik dat via de e-mail doe? Daar had ze nog niet aan gedacht. Dat is inderdaad geen gek idee. Dus stuur ik alles per e-mail. Om de zaak nog duidelijker te maken, stuur ik een foto mee die we met een andere camera van de zoekgeraakte camera hebben op Tampa Airport, ca. een uur of anderhalf voordat de vermissing is gestart. Zie:



    Dinsdag 15 september
    Ik ontvang een e-mail berichtje van Evergreen Eagle, blijkbaar de afhandelaar van BA op Tampa International Airport. Onze camera is gevonden en zal per internationale post aan ons huisadres worden opgestuurd. Free of charge, service BA. …………………………………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………………………………… ……………………………………………………………………………………………………………………… ………
    Bovenstaande 444 punten – tel maar na – staan voor de stilte die ik gedurende 444 seconden na het lezen van dit mailtje betracht. Ik sta perplex. Zou het dan echt…? Wordt vervolgd.
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:34.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  8. Top | #18
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    DAG 31, MAANDAG 21 SEPTEMBER 2009

    ….wat ik in m’n schoentje vind, ………

    Zo blij als een kind! Als ik maandagavond thuis kom van mijn werk blijkt dat er die dag een pakketje geleverd is. Met inhoud nog wel! In 100% goede staat tref ik tasje, batterijen en fototoestel aan op tafel. Alle foto’s staan er nog op en ik ben zo blij als een kind met Sinterklaas. Dit betekent namelijk dat ik:
    • niet voor niets op m’n knieën in het zand ben gaan liggen in Monument Valley
    • niet voor niets 20 minuten heb staan ‘emmeren’ bij Bryce Canyon om de panoramastand goed ingesteld te krijgen
    • etc
    Samen met de foto’s uit de camera’s van de kids kan ik nu een mooie compilatie gaan maken. Onderstaand vinden jullie een korte foto samenvatting van onze eerste week:

    Phoenix – Bumble Bee – Cordes – Montezuma Castle – Sedona – Slide Rock State Park – Williams – Grand Canyon National Park – Painted Desert – Coal Mine Canyon – Kayenta – Monument Valley – Mexican Hat – Valley of the Gods – Moki Dugway – Natural Bridges National Monument – Goosenecks State Park – Page – Waterholes Slot Canyon – Glen Canyon Dam – Cottonwood Canyon Road – Bryce Canyon National Park – Las Vegas.

    NB de onderstreepte namen geven de plaatsen aan waar we overnacht hebben


    Een paar oude schuren van golfplaten en een of twee halfverlaten boerderijen vormen het geheel aan bebouwing dat 'Cordes' heet












    Midden in dit oersaaie landschap ligt daar in een keer, zomaar uit het niets, alsof het door een of andere onverlaat zomaar zonder op te ruimen in het landschap is achtergelaten, Coal Mine Canyon. Een ware kakafonie aan kleuren en vormen staan in enorm contrast met de rest van de omgeving. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat dit hier zomaar 'ligt'?



    Al met al is het verhaal van de spoorloze camera dus uiteindelijk toch nog goed afgelopen. Om de afdeling ‘lost & found’ op Tampa International Airport nog eens goed in het zonnetje te zetten, heb ik gezocht op internet naar een soort ‘Fleurop/Interflora’ service in de VS. En gevonden! Omdat in het pakketje waar onze camera in zat ook een begeleidend briefje zat, wist ik dus exact wat het kantooradres was, en daar heb ik dus een leuk bloemetje naar toe gestuurd. Als je iemand wil verrassen: www.proflowers.com

    De volgende aflevering: morgen!
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:36.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  9. Top | #19
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian

    ....vervolg van de terug gevonden foto's:


    Met onze auto in Monument Valley


    Maar het eerste uitzichtpunt vergoedt al veel. Ik ga op de grond liggen en neem een oude uitgedroogde dikke tak en gebruik die als voorgrond voor mijn plaatje van de Mittens. Helaas kan ik deze foto hier niet tonen, de reden hiervan lezen jullie verderop in het verslag - even geduld dus nog -




    . Ik maak hier een foto die prijzen gaat winnen - althans dat dacht ik op het moment van schieten - ik weet nu beter............


    Valley of the Gods








    Versteende Klu Klux Klan's????


    Grosvenor Arch

    Morgen weer meer........
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:39.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  10. Top | #20
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian


















    Morgen switchen we naar Florida!

    MVG
    A3
    Laatst gewijzigd door Michael66; 17-03-13 om 10:41.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............



Forum Rechten

  • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
  • Je mag geen reacties plaatsen
  • Je mag geen bijlagen toevoegen
  • Je mag jouw berichten niet wijzigen
  •