[Reisverslag] A3: Grandest canyon, monumentalest valley & most floridian 2009

[A3]

DAG 1, MAANDAG 17 AUGUSTUS 2009

'How do you rate the value of..................kots?'

Op ons gemakje vertrekken we richting Schiphol, alwaar we binnen 1 minuut ingechecked zijn voor onze vlucht naar Phoenix - via Londen Heathrow > een nieuw record! Her voorwerk dat we gedaan hebben op internet om de incheckprocedure vlot te laten verlopen heeft dus zijn nut gehad. Ik ga snel de auto parkeren en ben binnen een kwartiertje weer terug bij de rest van de family. We lopen snel door naar de gate alwaar we verder de tijd doden met wat lanterfanten en rondhangen.

De vlucht vertrekt mooi op tijd en we arriveren een uur later dan ook 'ahead of schedule' op Heathrow. Hier moeten we eerst weer door customs en security, waardoor het hele overstapgedoe toch een aardig tijdrovende geschiedenis wordt. Toch zijn we nog ruim twee uur voor vertrek bij de gate, alwaar 'onze' 747 van Britsh Airways al staat te blinken in de zon, het is mooi weer. Ik zit helemaal aan het einde van Terminal 5, die vlak langs de startbaan loopt. Om de anderhalve minuut stijgt er een vliegtuig op en ik kan duidelijk drie routes onderscheiden. De eerste route gaat rechtsaf en blijft vrij lang relatief laag doorvliegen. De tweede route gaat rechtdoor en blijft ook relatief laag. De derde route stijgt veel sneller en gaat meteen linksaf in een bocht om het vliegveld heen. Ik zie o.a. toestellen van Lufthansa, Air India, Air Canada, BMI en BA. Ook valt op dat alle toestellen zodra ze van de grond zijn direct hun landingsgestel intrekken; dat duurt echt nauwelijks 10 tellen.



Als we geboard zijn voor de vlucht naar Phoenix blijkt dat e.e.a. zo'n 10 uur en veertig minuten in beslag gaat nemen; een lange zit. Het lange zitten wordt echter veraangenaamd door een uitgebreid programma aan films die stuk voor stuk op je persoonlijke schermpje te zien zijn. Je kunt een film pauzeren en zolang iets anders gaan doen, en daarna de film weer vervolgen op het punt waar je gebleven bent: ideaal! Zo zie ik o.a. LA Confidential, Enemy of the State, Transsiberian en de tv programma's Frasier en Simpsons voorbij komen. Voor al Enemy of the State is een leuke film. Vlak na landing vult Ellen nog even een kotszakje:
- heeft ze fruit of granen op?
- moeten we dat dan aangeven bij customs?
- wat is de waarde van de kots?
- gaat deze de 10.000 dollar te boven?
- zo ja, moeten we deze dan aangeven?

Gelukkig komen we een waste bin tegen waarin we het gekotste materiaal kunnen dumpen. Opgeruimd staat netjes!

Eenmaal aangekomen in Phoenix volgt eerst de gebruikelijke lange wachtrij bij customs. Een drama! Een ouder stel heeft alles verkeerd ingevuld en daar kan
iedereen op wachten. We zijn ruim 5 kwartier verder als we met de koffers richting het busje kunnen van de autoverhuurders. Na weer een kwartier komen we aan bij het Car Rental Center van Phoenix Airport en lijkt de balie van Dollar al dicht. Gelukkig is het woord 'lijkt' hier niet voorzien van een voorafgaande 'b', want hij is nog gewoon open. De man helpt ons snel maar probeert uiteraard nog wel een extra verzekering aan te smeren. Dat lukt dus niet. Er staan volgens de man beneden in de garage genoeg AWD's to choose from. Dus niet............

Er blijken ongeveer 0 SUV's te zijn, en aangezien ik die echt een wil hebben - een met vierwielaandrijving nog wel omdat we veel dirt roads gaan rijden - moet de manager er aan te pas komen. De man bij de dollarkiosk probeert me eerst nog de Pacifica aan te smeren onder het mom dat het een all wheel drive is, maar ik duik onder de auto en dat blijkt gewoon bull te zijn. Eerste keer Dollar en dus ook meteen de laatste keer Dollar! Mijn humeur wordt er inmiddels niet beter op, want al met al zijn we al meer dan een uur aan het 'dollareren'. Ook de manager heeft niets beschikbaar en kan niks anders regelen. Wel kunnen we morgenochtend terug komen, dan zal ze er meerdere klaar hebben staan. Mooi balen dus! We laden onze koffers in de Chrysler Pacifica en gaan naar het Crowne Plaza. We toetsen het adres in bij TOMTOM en.......die doet het niet! Dus moeten we een kaart erbij nemen en op de ouderwetse manier het hotel zoeken. Na zo'n twintig minuten checken we in en betrekken we onze kamer op de 7e verdieping. De kamer is ruim en ziet er netjes uit. Gelukkig is er ook een koelkastje. We hebben alleen nog niets om er in te doen.........
Anja is inmiddels steeds zieker geworden en snottert er op los. Als dat maar goed gaat....................

Good night!

· Auto fact: Chrysler Pacifica, Dollar via USAReisen: auto prima, maar zeker niet degene die we besteld hebben! Eindoordeel Dollar: slecht!
· Hotel fact: Crowne Plaza Phoenix Airport; $54 via Priceline. Prima hotel.

wordt vervolgd/...........

[A3]

DAG 2, DINSDAG 18 AUGUSTUS 2009



'......miep, miep........vroemhhhhhh.....'

Linda is boos! Ellen heeft haar die nacht drie keer wakker gemaakt. En nog wel express. Rotzus! De boosheid van Linda is zowaar nog besmettelijker als de Mexiacaanse griep en alras is de vakantiestemming tot verder onder het nulpunt gedaald. Linda is dus al boos op Ellen. Daarom is Ellen weer boos op Linda, en Anja is boos op de wereld omdat ze ziek is. Pa is op zijn beurt weer boos op de mensen van Dollar die de auto gisteren niet klaar hadden. Maar goed, vandaag zouden er vanaf zeven uur twee en vanaf acht uur vier beschikbaar zijn, dus pa belt even. De barometer van de vakantiestemming zakt steeds verder weg; het is half acht en er is nog geen een auto beschikbaar. Pa wordt nog bozer.......

Afijn, we gaan toch maar op goed geluk naar Dollar. We checken uit bij het Crowne Plaza, rijden weg maar staan na tien minuten weer voor de uitcheckbalie. Pa is op de hotelkamer zijn hoed vergeten > nog bozer dus..... Aangekomen bij Dollar zeggen ze nog steeds geen 4WD beschikbaar te hebben. Toch zie ik een Ford Escape staan waar met grote letters '4WD' op de achterkant staat. Snel duik ik onder de auto en ziet dat het inderdaad een 4WD betreft; '.....and that blue Ford Escape?' 'That is available sir, but it is not a 4WD'. 'I'll take it anyway'. De formaliteiten zijn snel geregeld en we gaan op pad. Wat een pokkebedrijf zeg, dat Dollar rent a car! We zijn daarna al snel op weg naar het noorden en net buiten Phoenix zien we een oude bekende: Denny's! We kunnen de verleiding van een good old fashioned breakfast niet weerstaan en nemen direct exit 89. Als we onze Ford parkeren komt er direct een figuur aan met een of ander zielig verhaal en geld tekort, maar deze wimpelen we snel af. We krijgen een mooie plek aan het raam en al snel staan er vier emmers met orange juice bij ons op tafel. Onze waitress komt in eerste instantie wat bitcherig over, maar draait al gaande steeds meer bij. Aangaande de vergissing met betrekking tot de precieze inhoud van het 'gran' slam breakfast' meldt ze dan ook 'it was probably my fault'. Dat vonden wij ook. Als we weer bij Denny's wegrijden, niet moe wel voldaan, lachen we nog even om de naam van de overbuurman van Denny's: een hamburgertent die luistert naar de naam 'Fudruckers' . Die naam houden we erin, stelletje Fudruckers!



Een eind ten noorden van Phoenix zien we de afslag naar ons eerste doel van vandaag: Bumble Bee. Al na een paar mijl houdt de geasfalteerde weg op te bestaan, en wordt de route naar de ghosttown Bumble Bee, een onverharde weg. Afwisselend rotsachtig en zanderig rijden we door een woestenij waarin alleen de van TV bekende cactussen groeien en wat doornenstruiken. Na een halfuurtje bereiken we Bumble Bee, hetgeen een verzameling half en geheel vervallen houten gebouwtjes is langs de zandweg. De aanwezigheid van enkele auto's doet ons vermoeden dat hier toch wel degelijk nog mensen wonen. We nemen wat foto's en vervolgen onze route naar de tweede ghosttown van vandaag: Cordes. Kort na Bumble bee horen we in een keer ' ....miep, miep......vroemhhhhh' , gevolgd door een stofwolk en een overstekende roadrunner. De vogel doet zijn naam 100% eer aan want hij runt over de road en is binnen enkele tellen uit het zicht. Hij runde in elk geval duidelijk veel te snel om een foto te kunnen nemen. We houden onze camera's echter in de aanslag, want iedereen die tekenfilms kijkt weet dat er nu binnen enkele seconden een coyote moet volgen.............. Helaas is deze vertraagd. 'De spooklopende coyote op de A3 is niet aangetroffen'.



Net als we op het punt staan onze camera's op te bergen merken we echter op dat we tot stilstand zijn gekomen bij een levend wezen dat niet zo snel weg kan lopen als roadrunner: een grote cactus. En wat voor een! Hij (of zij, wie zal het zeggen), lijkt op een erg slaperige Mexicaan die net overvallen wordt. Om aan te geven wat we bedoelen: zie foto.



In vroeger tijden zal deze cactus vast van de plaatselijke indianenbevolking de bijnaam hebben gekregen 'stick 'm up Dumbo' of iets dergelijks. We rijden verder naar Cordes, en na enkele twijfels over de juiste route vinden we ook deze ghosttown relatief snel. Een paar oude schuren van golfplaten en een of twee halfverlaten boerderijen vormen het geheel aan bebouwing dat 'Cordes' heet. Als we uitstappen om foto's te maken merken we dat het snikheet is, en dat de kleur van de Ford Escape is veranderd van blauw in een roestbruine kleur die sterke gelijkenis vertoond met de kleur van het zand op de weg. Wat raar zeg......

Na een paar eekhoorns, koeien en enkele mijlen dirt road vinden we weer aansluiting bij de I 17 North, en pakken we de route weer op. Al sneller dan verwacht doemt Montezuma Castle National Monument op. Een mooie plek voor een korte stop en een goede gelegenheid om zonder wachtrijen een pass te kunnen kopen voor alle Nationale Parken in de VS. Dat doen we dan ook direct. We lopen de korte route langs de indrukwekkende rotswoningen en pikken en passant ook nog wat leuke foto's mee van een op de muur geplakte hagedis.

Daarna verlaten we al vrij snel in noordwestelijke richting de I17 en komen op de 179 richting Sedona. Deze prachtige weg loopt door de Red Rock Canyon en we zien vele mooie rotsformaties. Vooral Cathedral Rock is erg mooi. Bij Subway eten we snel een broodje en dan gaan we verder. In Sedona is het een drukte van jewelste en we zijn dan ook blij als we deze toeristische trekpleister - hoe mooi ook - achter ons laten. Even achter Sedona ligt ons volgende doel: Slide Rock State Park. Bij de ingang laat een man met 'a white foot of two beards' - of was het een man met 'a white beard of two foot? ' ons binnen en wenst ons 'a nice day'.

De kinderen tekenen snel twee smileys op de met stof bedekte achterkant van de auto en 'off we go'. We kleden ons snel om en lopen het park in. Binnen vijf minuten lopen zie je een trap en als je daar eenmaal naar beneden gelopen bent zie je direct al het water. Slide Rock is een soort canyon van ongeveer een paar honderd meter lang, waarin zich een klein riviertje een weg baant door het harde gesteente op de bodem. Op sommige plekken heeft het riviertje diepere ( > 1 meter) en ondiepere poelen uitgesleten ( < 1 meter), en op sommige plekken snel stromende geulen. Deze geulen hebben het park hun naam gegeven, want deze geulen lopen langzaam af naar beneden, en vormen zo als het ware een natuurlijke glijbaan. Een beetje een natuurlijke 'Typhoon Lagoon' of 'Wet 'n Wild' zal ik maar zeggen. Het water is wel een beetje frisjes, en waterschoenen zijn geen overbodige luxe, maar het is wel ontzettend leuk! Eerst gaan de meiden een testrun doen, en als deze goedgekeurd is durft ook Pa een - in dit geval letterlijke - uitglijder te gaan maken. Later gaat ook Anja een poging wagen. Afgezien van een blauwe linkerbil (bij Ellen) en een deuk in een rots (door Anja) wordt er geen verdere schade opgelopen cq aangericht. Op een plek is een poel zo diep dat je er vanaf de oostzijde vanaf een meter of 4 hoogte in kunt springen. Mooi om te zien, minder om te doen....... In het park is het redelijk druk met mensen, maar ook niet té. Precies goed dus. Na een uurtje of twee drogen we ons af en rijden we verder naar Williams, alwaar we voor de meiden een leuke verrassing in petto hebben. We overnachten namelijk in een oude treinlocomotief. De auto is inmiddels door andere vandalen voorzien van een derde smiley en van de tekst 'haha'....... Nou ja, haha.....



Als we aankomen bij het Canyon Motel & RV in Williams hebben de meiden nog niets in de gaten. Er staan een aantal motelblokken en ook een aantal grote campers geparkeerd, en in eerste instantie wordt daardoor de aandacht enigzins afgeleid, alsmede door de in zwermen rond het receptiegebouw rondvliegende kolibri's. Leuke vogeltjes, nog nooit in het wild gezien, maar hier zijn ze dus! We krijgen al snel de sleutels van onze 'caboose', een echt rijwerktuig van de Santa Fe railroad, die geheel is ingericht als motelkamer. Als je binnenkomt staat er een tweepersoonsbed, gevolgd door een soort halletje waarin zich tevens de wastafel en de douche bevindt, en tenslotte zitten in het hoogste gedeelte van de caboose twee hoge eenpersoonsbedden. De dames zijn echt onder de indruk. Ook van de temperatuur trouwens, want het is binnen maar liefst 79 oftewel ruim 26 graden! De airco gaat dan ook direct op 'cool', maar veel lawaai en wind komt er niet uit. Dat belooft niet veel goeds...... We lezen wat aan de tafel buiten en maken plannen waar we gaan eten die avond. Dat wordt de oude traditionele diner in historisch Williams. Nadat we kort door de oude stadskern toeren kiezen we de oude diner als pleisterplaats. Op het terras is het erg druk en er speelt leuke live muziek. Toch gaan we binnen zitten om de oude sfeer goed te kunnen proeven - en de burgers natuurlijk. Het smaakt allemaal prima en na een copieuze maaltijd rollen we die avond allemaal lekker rond het bed weer in. Het is nog steeds erg warm in onze caboose: 25 graden.



Auto fact: inmiddels Ford Escape: mooie 4WD midi SUV. Ruim genoeg voor 4 personen en bagage.
Hotel fact: Canyon Motel & RV: caboose #2, $134, rechtstreeks geboekt. Leuk voor een of twee nachtjes, maar wel relatief duur.

Toedeloe!

[A3]

DAG 3, WOENSDAG 19 AUGUSTUS 2009



Holy cow!

Om 5 uur zitten we recht overeind in bed. Godallemachtig wat is het koud. Ik loop naar de thermometer en stel vast dat die op 54 graden oftewel 12 graden Celsius staat. Brrr.... Deed die airco het dus toch goed. Ook de kids zijn al vroeg wakker, zodat we met voorsprong beginnen aan het schema van deze dag. Zo ongeveer na een half uur rijden blijkt dat iemand zich een hele dag verslapen heeft! De coyote waar we gisteren op gewacht hebben nadat de roadrunner was overgestoken, steekt nu vlak voor ons de weg over. Het is echt een mooi beest, en aan de overkant van de weg stopt hij nog even om ons na te kijken. Net alsof hij ook zoiets had van 'had ik die eigenlijk niet gisteren moeten zien?'



We hebben de meiden wijsgemaakt dat we vroeg op moesten omdat we in de Grand Canyon een eind gaan wandelen. Ze zitten dus niet bepaald lekker opgewekt achter in de auto. Vlak voor we bij de Canyon zijn rijden we door Tusayan, waar ook het Grand Canyon Airport ligt. We slaan daar linksaf en zo zoetjesaan begint er in het achtercompartiment van onze blauwe Ford iets te dagen. 'Zouden we..........?' Ja, we zouden! We stoppen bij Papillon helicopters alwaar we 'due' waren om half negen, maar we zijn er nu al 40 minuten eerder. We checken in, we worden gewogen - aleen horen we de uitkomst van de weegsessie niet; ben ik dus die 25 kilo voor Jan L.. afgevallen.... - en er wordt ons verzocht om de veiligheidsfilm te aanschouwen. Nadat we alle losse tassen en tasjes terug hebben gelegd in de auto - die mogen namelijk niet mee in de helikopter - schuiven we aan voor de film. Een aandoenlijk vriendelijke dame meldt dat deze ongeveer 15 minuten duurt en in het Engels is. Ze vraagt vervolgens of er ook behoefte is aan Duits, en dat blijkt voor een aantal aanwezigen zo te zijn. Dan vraagt ze of er ook behoefte is aan Frans. Iets te snel en vooral iets te luid & duidelijk zeg ik, 'oh no, please no French' , hetgeen me door het Franse gezin voor ons vast niet in dank zal worden afgenomen. Tja, hadden ze maar geen Fransen moeten worden...... Nadat we de instructiefilm hebben gezien, komen we in de wachtruimte terecht en die zal - in elk geval wat ons betreft - zijn naam meer dan eer aan doen. Van alle circa twintig mensen die tegelijkertijd met ons de film hebben gezien zit er na twintig minuten niemand meer. En van de twintig volgende mensen is na een kwartier ook niemand meer te bekennen. Dit geheel herhaalt zich nog drie tot vier maal. Het is half tien als we aan de beurt zijn. Samen met wat later een Italiaans stelletje blijkt te zijn mogen wij eindelijk naar buiten. We worden helemaal naar links geloodst, naar de meest oostelijke van de ongeveer 15 landingsplekken. Er vliegen helikopters af en aan, best een indrukwekkend gezicht. Alle helikopters zijn van het type 'Bell' en hebben een voorkant die bestaat uit een dichte onderzijde en een voorruit die uit twee delen bestaat en min of meer vlak is. Achterin zitten kleine raampjes waardoor de achterpassagiers - met wat moeite - naar buiten kunnen kijken. Plots verschijnt er een helikopter die er heel anders uitziet dan de anderen. Wij blijken te vliegen met een type 'Eurocopter' en deze is voorzien van een volledige transparante voorkant en van grote panoramaruiten aan de zijkant: mazzeltov! Ellen en Linda are falling al helemaal with their noses in the butter, want ze mogen nog voorin zitten ook! Best seats of the house! Ze genieten dan ook al door hun zenuwen heen, zoveel is wel duidelijk. Nadat iedereen keurig is vastgegespt en voorzien is van een koptelefoon vertrekken we. Onze piloot, Jim, heet ons welkom en 'off we go'. We vliegen eerst een stuk over de bossen, en de 5e van Beethoven werkt precies toe naar de apotheose als we voor het eerst 'over de
rand schieten' en de canyon onder ons zien opdoemen. Het is echt adembenemend en we kunnen echt prachtige foto's en filmopnamen maken.





Op de terugweg moet Jim plotseling nog uitwijken voor een vogel, 'oops, bird', en daarna zetten we weer voet aan de grond op Grand Canyon Airport. We kopen in de shop van Papillon wat bagels, danish en sandwiches en peuzelen deze onderweg lekker op. We stoppen voor het eerst bij Mather Point en bezoeken direct het Visitor Centre, waarvan ik moet zeggen dat het echt hevig tegenvalt. In 1988 hadden ze veel meer en veel uitgebreidere informatie. Daarna stoppen we regelmatig bij uitzichtspunten die zich verder uitstrekken naar het oosten, richting uitgang van het park. Het laatste viewpoint dat we 'doen' is Desert View, het meest oostelijke binnen de grenzen van het park. We eten hier nog snel wat en vervolgen dan onze weg richting Kayenta, de volgende hotelhalteplaats.

Direct oostelijk van de Grand Canyon is het landschap ook nog onbeschrijflijk mooi en afwisselend. Je bevindt je na elke 20 minuten rijden in een compleet andere wereld. Van zandheuvels naar bergen naar woestijn naar ravijnen naar ......., tja, naar wat niet eigenlijk. In elk geval niet stedelijk, niet voorzien van mooie woonwijken of sjieke huizen. Het enige dat je aan 'bebouwing' ziet zijn krotten en halve krotten, soms half of geheel op wielen maar altijd geflankeerd door minimaal twee grote automobielen. Deze rommelige en afzichtelijke krotten doen echt afbreuk aan de schoonheid van de omgeving. Maar ja, hoor mij, de mensen die er wonen zullen wel andere zaken aan hun hoofd hebben dan zich afvragen of hun stulpje wel bij het decor past.........

Het absolute hoogtepunt is de painted desert. Zonder te weten dat deze zo heet zeggen vrouw en kinders 'het lijkt wel of hier iemand met een aantal bussen verf heeft rondgelopen en de heuvels geverfd heeft'. I rest my case. Geweldig mooi om te
zien en ook hier geldt weer: afwisseling troef. Van grijs met groen naar blauw met bruin en van zwart met grijs naar wit met rood. Fantastisch!



Op het web hebben we prachtige foto's gezien van o.a. coal mine canyon op de website http://www.ontdek-amerika.nl/ Aangezien deze site ook vrij gedetailleerde routebeschrijvingen geeft, en we op slechts 16 mijl van deze relatief onbekende canyon passeren, kan ik de rest van de familie overhalen om hier een extra 40 minuten aan te wijden. Bij Tuba City gaan we dus rechtsaf en vervolgens rijden we door een ogenschijnlijk erg saai landschap tot aan milemarker 32. Daar gaan we linksaf een onverharde weg op, richting een eenzame watermolen. Na enkele verkeerde karrensporen te hebben genomen vinden we de juiste en we worden niet teleurgesteld. Midden in dit oersaaie landschap ligt daar in een keer, zomaar uit het niets, alsof het door een of andere onverlaat zomaar zonder op te ruimen in het landschap is achtergelaten, Coal Mine Canyon. Een ware kakafonie aan kleuren en vormen staan in enorm contrast met de rest van de omgeving. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat dit hier zomaar 'ligt'? Buiten een paar schapen en twee koeien zijn wij hier de enigen die van dit moois kunnen genieten. Maar blijkbaar voelt een van de koeien, namelijk degene die zo'n vijftig meter voor ons op een uitloper van de klif staat, zich ernstig door ons bedreigd, of zij is erg jaloers van aard. Zij draait zich om, snuift een keer, haalt de linkerhoef door het stof en zet het op een lopen. Niet oostwaarts, want dan zou ze na luttele meters de prachtige diepte van Coal Mine Canyon instorten, nee, ze komt recht op ons afgestuifd. Uiteraard herhalen wij haar ritueel: we keren ons om, snuiven een keer en zetten het op een lopen, ook westwaarts. Ze haalt ons gelukkig niet in en keert - waarschijnlijk moe, maar zeker voldaan - terug naar de schaars begroeide vlakte. Wij hijgen even uit, lachen wat schaapachtig - ondanks het feit dat we achtervolgd werden door een koe - en keren terug naar de rand van de kliffen om verder van het uitzicht te genieten.
Met enige fantasie ontwaren we in de rotsen vormen van een olifant, een man met een kruiwagen - of met een peer, het is maar net vanuit welke hoek je de kruiwagen cq peer bekijkt - en een raam. Een aanrader van de eerste orde, deze Coal Mine Canyon.



Aansluitend stappen we weer in de auto en rijden terug naar Tuba City. Daar nemen we een ijsje. Maar waar? Er zitten aan het enige kruispunt van Tuba City zowel een Mac als een Sonic. Twijfel, twijfel. We kiezen voor Sonic. Maar ook bij Sonic staat ons iets nieuws te wachten. Binnen heeft Sonic namelijk de uitstraling van een ziekenhuis. Steriel, wit en zeer sfeerloos. Er zijn een stuk of 10 kleine zitjes, allemaal gescheiden door een hoge muur, waardoor je elkaar niet kunt zien als je zit. Bij elk zitje hangt een telefoon met een creditcardgleuf. Er ligt een menu (zonder prijzen) op de tafel en je moet bestellen door de telefoon van de haak te halen en te bellen met de keuken. Als je geluk hebt neemt daar iemand op, en als je veel geluk hebt is dat iemand die Engels verstaat en zelf ook nog eens bij machte is om in het Engels enkele woorden min of meer duidelijk uitgesproken te krijgen. Wij hebben het geluk pas bij de tweede belpoging, en het ultieme geluk van verstaanbaarheid valt ons pas ten deel bij het vierde telefoontje...... Dan halen we onze pas door de gleuf en na zo'n vijf minuten arriveert er een dame met vier ijsjes. Valt nog mee dat het niet met een lopende band of iets dergelijks komt. Onpersoonlijker dan Sonic is echt niet mogelijk. Ondertussen is er ook een trio jonge dames bij de Sonic binnengelopen en zij zitten aan het tafeltje tegenover ons. Dit zijn de enige twee tafeltjes die uitzicht bieden op andere gasten. Ellen denkt te zien dat de dames stiekempjes een foto van ons gezellige viertal hebben gemaakt, dus wij 'returnen the favour':



Daarna volgt, ter afwisseling, een redelijke eentonige route. Tenminste, het eerste deel richting Kayenta. Daarna wordt het toch wel weer mooi, met o.a. de Elephant Feet en daarna de uitzichten met rare rotsen die opdoemen achter het plaatsje Kayenta. Maar eerst Kayenta zelf. We checken in bij het Hampton Inn, en zijn aangenaam verrast door het geheel in indiaanse stijl gebouwde en ingerichte hotel. Echt een plaatje. Ook de kamer is ruim en mooi ingericht. We pakken de koffers uit en gaan daarna lekker even zwemmen. Anja is nog even langs de receptie gelopen voor handdoeken, maar die zijn even op. Ze komen ze zo wel brengen. In het kleine zwembad zijn nog wat indiaans ogende meisjes actief en later volgt nog een Spaans, verliefd stel. Deze twee sufferds praten volop en denken dat ik geen Spaans versta. Dat is ook zo, dus ik kan helaas niets vertalen. Weer wat later, we kunnen niet weg omdat we nog steeds geen handdoeken hebben..........., komt er nog een Amerikaans stel met hun dochtertje. Je ziet ze denken 'why are these Dutch folks hanging around the pool for so long'. Nou duidelijk: WE HEBBEN GEEN HANDDOEKENNNNNNNNNNNN. Uiteindelijk is Anja handdoeken gaan halen en zijn we lekker gaan eten. Dit doen we in het hotel zelf. Ik hoef dus niet te rijden en heb zin in een biertje. Zul je net zien dat ze hier in het Navajo reservaat - want daarin bevinden we ons - geen alcohol schenken. 'Only non alcoholic beer available Sir'. Maar ik zo'n zin in bier dat ik het toch bestel. Het eten smaakt meer dan uitstekend, het bier totaal niet.

Welterusten!

Hotel fact: Hampton Inn, Kayenta: geboekt via de site van hilton.com voor $ 99 inclusief ontbijt. Mooi hotel, aanrader!

[A3]

DAG 4, DONDERDAG 20 AUGUSTUS 2009



'the long valleys roads'

Vandaag staat er een erg drukke dag op het programma. Wellicht dat het niet lukt om alle dingen te zien die we - lees: ik - wil zien, maar dat moet dan maar een reden zijn om in de toekomst nog een keer terug te kunnen...... We ontbijten eerst in ons geweldige Hampton Inn, en slepen dan de koffers door de zijdeur naar de auto. Ik houd nog netjes de deur open - zo ben ik - voor het Amerikaanse gezin dat we gisteravond in het zwembad zagen; ze hebben zowaar met z'n drietjes nog meer bagage bij zich dan wij met z'n vieren. Eenmaal gezeten in de auto en klaar voor vertrek is Linda in een keer haar telefoon kwijt. Zoeken, zoeken, zoeken, tenminste wij met z'n drieën....., want Linda is veel te druk met grijnzen dat ze hem kwijt is en met nadenken waar ze hem eventueel gelaten zou kunnen hebben. Echt een gezellige en beslist sfeerverhogende activiteit die iedereen op vakantie eens zou moeten proberen, het spelletje 'who can find Linda's phone?'. Uiteindelijk wordt het lijdend voorwerp gevonden en kunnen we alsnog aan de rit van vandaag beginnen. De eerste stop is al binnen drie minuten: tanken, water kopen en de plaatselijke zwerfhonden aanschouwen bij hun favoriete tijdverdrijf:



Als iedereen vervolgens klaar is, de reu waarschijnlijk ook........, rijden we Kayenta uit en komen na een mijl of 10 al aan bij een geweldige eenzame rots langs een kaarsrechte weg. Ik stap uit, ga midden op de weg staan en maak een foto van de weg, de grote rots ernaast en een bewegend groot object dat steeds dichter bij me komt....... TOOOOOEEEEEEET, oef net op tijd weer van de weg af voor die grote Amerikaanse truck......... Achter ons staat een auto geparkeerd waarvan de bestuurder dezelfde truc(k) wil uithalen, dus hij komt uit zijn auto. Linda heeft niet gezien dat de vrouwelijke reisgezel van deze bestuurder ook uit de auto is gekomen en aan de rechterkant van onze auto naar voren wil lopen. Precies op dat moment gooit Linda haar achterportier open en knalt de vrouw de greppel in. In de greppel ligt toevallig een ratelslang die de vrouw een enorme beet in kaar kuit geeft en ze gilt het uit van de pijn. Gelukkig is dit verhaal een beetje overdreven. We pakken de draad weer even op bij de realiteit; op dat moment doet Linda haar achterportier open en ze raakt bijna de vrouw die ogenschijnlijk onverschrokken, gewoon door loopt. Uiteindelijk rijden we weer verder en zijn we in een mum van tijd bij Monument Valley. Hier zijn we geen van allen nog ooit geweest dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Voordat we goed en wel geparkeerd hebben worden we al aangeschoten door een indiaan - niet met pijl en boog of winchester, maar figuurlijk, gelukkig - of we geïnteresseerd zijn in een tour. Nee helaas, dat zijn we niet. Wij zijn meer van het type DIY. We lopen het Visitor Centre in en ook hier valt dat zwaar tegen. Van echte informatie is zelfs in het geheel en al geen sprake, het is niets meer of minder dan een grote gift shop vol met al dan niet indiaanse snuisterijen. Leuk.......
Wel heb je vanaf het terras een geweldig uitzicht op de eerste mijl van de 17 mile drive door het park en op de drie Mittens, drie grote rotsen bekend van radio (?) en TV.



Na een sanitaire pauze stappen we weer in de auto en beginnen we aan de drive door de valley. Het eerste stuk gaat redelijk steil naar beneden en is best wat bumpy. Maar het eerste uitzichtpunt vergoedt al veel. Ik ga op de grond liggen en neem een oude uitgedroogde dikke tak en gebruik die als voorgrond voor mijn plaatje van de Mittens. Helaas kan ik deze foto hier niet tonen, de reden hiervan lezen jullie verderop in het verslag - even geduld dus nog - . Gelukkig hebben de meiden ook beiden een fotocamera waarover ik verderop in dit verslag geen rampspoed hoef te melden, dus hun foto's kan ik wel afbeelden. Een soort 'the making of' in dit geval....



De volgende tot de verbeelding sprekende rots is 'Elephant Bute'. Volgens onze tekst moeilijk als dusdanig te herkennen, maar wij zien het meteen. Echt een heel duidelijke gelijkenis inclusief oren, grote romp en staart. We zien verder nog de 'Three Sisters', de 'Thumb' - die volgens ons veel meer op een 'Boot' (laars) lijkt, en we ontdekken zelf nog een aantal bij de indianen onbekende vormen:'Three Standing Birds', 'The Falcon' en 'The Egyptian Temple. Nee, wij zijn niet flauw.



Bij nagenoeg alle uitzichtpunten staan een of meerdere kraampjes die bevrouwd worden door indianen en waar de waar zogenaamd zelfgemaakte sieraden zijn. Ook mijn reisgezellen trappen er met zes grote voeten in en we zijn direct weer enkele tientallen dollars lichter. Uitzichtspunt nummer 7, volgens onze tekst weinig bezocht maar best de moeite waard, blijkt het mooiste uitzichtspunt van de hele valley. Ik maak hier een foto die prijzen gaat winnen - althans dat dacht ik op het moment van schieten - ik weet nu beter............ De weg door het park is met onze 4WD redelijk te berijden, maar ik heb echt medelijden met de bestuurders die het hier in Hyundai Sentra's, Toyota Corolla's en vergelijkbaar rollend materieel proberen te volbrengen. Ik duim voor ze. Ook voor het Amerikaanse drietal dat in hun Chrysler Sebring de route rijdt en die we nu in twee dagen tijd drie keer hebben gezien; 'how are you doing'.

Voldaan, niet in het minst door het uitzicht dat we voorgeschoteld krijgen als we bij Monument Valley wegrijden, vervolgen we de weg noordwaarts, richting Valley of the Gods. Nadat we de San Juan River zijn overgestoken bij Mexican Hat, stoppen we om te tanken en voor een noodzakelijke aanvulling van onze vijfde metgezel: de inwendige mens. In het tankstation verkopen ze zakken nachochips die je in een papieren bakje kunt doen en vervolgens onder een soortement tap kunt houden waaruit dan vloeibare kaas loopt. Dat is kaasje voor ons, letterlijk en figuurlijk. 75% van onze party kiest in elk geval voor deze rommelige, fors druipende, ietwat ongezonde edoch zeer aantrekkelijke optie. In de auto worden de nacho's met veel gekreun - van genoegen wel te verstaan - genuttigd. We schieten de obligate plaatjes van de rots waaraan Mexican Hat zijn naam te danken heeft en arriveren alras bij Valley of the Gods. Doen of niet doen? Doen! We slaan linksaf en rijden ook de hier 17 mijl lange route (toeval?). De weg is hier veel beter berijdbaar dan in Monument Valley, maar de rotsen en uitzichtspunten zijn wel minder spectaculair. 'Lady in the Bathtub' is nog wel als zodanig te herkennen, maar naar 'the Rooster' en 'de Gaulle and his troops' hebben wij tevergeefs gezocht. En voor de rotsformatie die door de Amerikanen 'Santa & Rudolph' is gedoopt hebben wij maar liefst drie alternatieven die passender zijn: 'Snowman', 'Sitting Buddha' of 'Sumo Wrestler'. Oordeel zelf:



Doordat de weg zo goed is, en hier en daar lekker heuvelachtig zodat hij bijna roller coaster-achtig aandoet, zijn we relatief vlot door de vallei van de Goden heen. We besluiten nog verder naar het noorden te gaan, naar Natural Bridges Natural Monument. Noodzaak is hierbij dat we dan wel de onverharde 'Moki Dugway' gaan 'nemen'. Ik ben in de aanloop vol vertrouwen,totdat de weg plotseling een bocht naar rechts maakt en de Moki Dugway zich in zijn volle omhooggaande glorie aan ons toont. Ik rem perplex, rijd achteruit en overdenk even of we dit moeten gaan doen. Zeker ikzelf ben nogal een zeikerd als het op hoogtes aankomt, zeker als er langs de rand van de weg geen enkele vangrail of obstakel staat. We besluiten het toch te doen en zonder noemenswaardige problemen, maar wel met een niet mis te verstaan gevoel van trots, arriveren we boven. Het uitzicht is hier adem BENEMEND.
Een minuut stilte is hier echt op zijn plaats.



De aangave van Tomtom naar Natural Bridges valt nu toch wat tegen, maar we gaan gewoon door. Na ruim een uur rijden komen we aan bij het kleine Visitor Centre en je raadt nooit wie er in het filmzaaltje klaar zit voor de film over het park: inderdaad, het Amerikaanse drietal; 'have a nice day' . Ook wij kijken naar de film en gaan dan de loop road - voor de verandering rijden we vandaag ook een keer een geasfalteerde en dus verharde weg - op. Als we de eerste Natural Bridge gezien hebben komt het Amerikaanse drietal er ook weer aan. Ik vraag dus maar aan ze of ze - zoals hun kentekenplaat aangeeft - echt uit Oklahoma komen, maar dat blijkt een misvatting. Het zijn zelfs niet eens Amerikanen, maar Canadezen. We maken even een praatje en zeggen 'see you later', niet wetende dat 'later' in dit geval drie minuten en achtentwintig seconden zal zijn. Want bij de tweede Natural Bridge zien we ze weer. Een Amerikaan (een echte, geen Canadees....) die bij de eerste Bridge moeite had om de bridge te onderscheiden van de omliggende rotsen praten we hier niet bepaald moed in door te stellen dat het zelfs ons moeite kostte om deze tweede Natural Bridge te kunnen zien. Bij de derde Natural bridge zien we de Amerikaanse Canadezen weer en nemen we afscheid tot in Bryce Canyon, want daar gaan zij later deze week ook nog naar toe. We zullen ze nooit meer zien. Aan de Amerikaan die last had van het syndroom van VBD (Visual Bridge Determination) melden we bij deze derde Natural Bridge hoopvol dat deze zelfs voor hem gemakkelijk te onderscheiden zal zijn. De beste man klaart er helemaal van op!



Iedereen is nu toch wel redelijk moe aan het worden, maar we moeten nog een heel eind........ Om te beginnen terug over de Moki Dugway, die natuurlijk 'een stuk van een cake' is en dan een omweggetje van tweemaal vier mijl naar Goosenecks State Park. Deze acht mijlen kosten acht minuten om te rijden, en het park zelf kost slechts 10 minuten om te bekijken, dus 'timewise' is dit park de beste investering van deze dag; je wordt namelijk beloond met een heel mooi uitzicht. Van daaraf gaat het rechtstreeks naar Page. Nog een heel eind rijden en we zijn dan ook uiterst dankbaar als de letters 'Best Western Arizona Inn' voor ons opdoemen. We checken in, kleden om en nemen een plons in het zwembad. Het kost wel heel wat overredingskracht om ook Pa het water in te krijgen want dat is hier - net als 21 jaar geleden toen dit hotel nog Ramada Inn heette - heel koud. De conclusie lijkt dus gerechtvaardigd dat er hier in eenentwintig jaar tijd geen water ververst is........... gelukkig is de jacuzzi net zo koud, zodat je geen last krijgt van temperatuurverschillen......



We eten die avond met z'n vieren voor een bedrag van 24 dollar inclusief tax en inclusief onbeperkt drinken. Waar: Taco Bell natuurlijk: een Grande Meal met 1 bean burrito, 4 soft tacos' & 5 crispy taco's, een Nachos Bell Grande en een Mexican pizza, vergezeld van vier small soft drinks met unlimited refills. Wauw! De avond van ons leven!

Hotel fact: Best Western Arizona Inn, Page. $89 inclusief ontbijt. Gemiddeld hotel; ruim voldoende.

Welterusten!

[A3]

DAG 5, VRIJDAG 21 AUGUSTUS 2009



FLB & DESERT TSUNAMI

Een van de plusplunten van het Best Western Arizona Inn, was dat het gratis continentaal ontbijt aanbood. Door de komst van - letterlijk & figuurlijk - een buslading Fransen, is dit voordeel verandert in een nadeel. Zoals u misschien weet zijn Fransen namelijk zu Hause niet van die uitgebreide ontbijters. En krwassant en een beetje jem en dan heb je het wel gehad. Alles wat dus meer is dan een krwassant en jem is voor Fransen dus een zeer uitgebreid en luxueus ontbijtbuffet. Oftewel geen petit maar een grand dejeuner. En u raadt het al: het Best Western biedt meer dan de absolute basiseis van de Fransen en ze leggen dus lekker toe. Alle 55 zijn ze tegelijkertijd gewekt, hebben ze zich tegelijkertijd gewassen en een wedstrijdje simultaanscheren en plassen gehouden, en nu hebben ze met z'n allen, precies tegelijk, het ontbijtbuffet van het Best Western geattaqeerd. Daar zijn we mooi klaar mee. Ons rest niets dan FLB's (French Leftover Breakfast).

Na de Fransen uitgebreid bedankt te hebben voor hun etiquette - dus niet - gaan we op zoek naar het Navajo kantoor in Lechee. Daar zijn permits te krijgen voor het wandelen - mode gebied mij eigenlijk te zeggen 'hiken '- door Waterholes Slot Canyon. Dit is een canyon die vergelijkbaar is met Antelope Canyon, alleen niet zo indrukwekkend, niet zo lang en niet overlopen door toeristen. We vinden uiteindelijk het kantoortje en hebben voor $5 pp snel de permits te pakken. Een beknopte routebeschrijving maakt ook deel uit van het pakket, dus we gaan op pad. Zo'n tien minuutjes verderop vinden we het hek waar we door moeten; we parkeren er als
enige auto. Eenmaal door het prikkeldraad is het lastig om precies de plek te vinden waar we in de canyon moeten afdalen. Maar gelukkig hebben een paar wandelaars, excusez, hikers, een paar stapeltjes met stenen achtergelaten om de weg te wijzen. Het zijn als het ware wegwijzers....... We dalen af en beginnen de tocht door de canyon, die hier ongeveer twee meter breed is, met wanden van ca. twintig meter hoog en een bodem die bedekt is met mul, wit zand. Het is nog vroeg in de ochtend, maar de temperatuur is al vrij hoog. Ik draag de rugzak over aan Ellen, want ik zweet inmiddels als een otter, alhoewel die hier natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen zijn om eventueel te checken of de vergelijking echt klopt. Overal op de wand zitten kleine hagedisjes die wegspurten als ze ons aan horen of voelen komen. Na een paar honderd meter wordt de canyon smaller en smaller. Hier zie je al iets van herkenbaarheid met de foto's van Antelope Canyon. Gladde wanden, horizontale strepen, bocht na bocht, amper breed genoeg om door te lopen en beperkte lichtinval. Dit laatste betekent in elk geval dat het er een stuk koeler is dan aan het begin van de kloof. Het is nu toch wel echt mooi geworden en we nemen een behoorlijk aantal foto's. Na zo'n mijl lopen komen we bij het punt waar we niet verder kunnen. We draaien om en doen de canyon in omgekeerde volgorde. Aan het einde lopen we nog een stukje door om daar de auto te zien die klaarblijkelijk tussen de twee canyonwanden inhangt. Helaas is die informatie niet meer correct. De auto is gevallen, en ligt nu, nauwelijks nog als zodanig herkenbaar, op de bodem van de kloof. We klimmen (meer puffen en hijgen), en zijn een kwartier later immens blij als we onder het genot van koel water en de airco weer in onze Ford zitten.



Nog steeds puffend en hijgend - dit geldt in ieder geval voor de chauffeur en schrijver dezes - wordt de auto gestart en gaan we naar het uitzichtspunt voor Glen Canyon. Na een korte klim heb je hier een mooi uitzicht noordwaarts op de dam en zuidwaarts op de Canyon. Ook de brug die de smalle kloof ter hoogte van de dam overspant is van hieraf uitstekend te zien. We rijden vervolgens naar het Visitor Centre en tekenen in voor de tour van de dam om 12.30 uur. Tijdens de tour loop je over de dam en krijg je ook een blik in het interieur van o.a. de elektriciteiscentrale. Al met al een investering van een goed uur die niet verkeerd is. Het verhaal werd duidelijk en interessant door de gids verteld.



De volgende, en laatste, stop in Page is, vrij vertaald, 'Sjaak in de doos'. Het is werkelijk onbegrijpelijk hoeveel filialen van de keten 'Jack in the box' hier in deze regio te vinden zijn. Je zou bijna denken dat er meer 'boxen' zijn dan huizen. De dames gaan voor een uitgebreide salade en Pa voor een pitabroodje met kip. Uiteraard krijgt een van de dames na anderhalve hap spijt van haar keus en wordt Pa dus gedwongen door zes vrouwelijke ogen om zijn zojuist veroverde kippenprooi weer af te staan. Nou ja, sla is ook lekker........... Als we alle groene blaadjes hebben verorberd, en Ellen de lekkere kip, gaan we weer op pad. Het einddoel van vandaag is Best Western Ruby's Inn in Bryce Canyon. Hiervoor zijn twee route opties. Optie 1
is de meest voor de hand liggende en betekent 152 mijl en 3 uur rijden . De tweede optie is slechts 80 mijl rijden. De keus lijkt niet moeilijk. Lijkt, want optie twee is weliswaar veel korter qua afstand, maar bespaart slechts 5 minuten in tijd. Deze route gaat namelijk recht over de Cottonwood Canyon Road, een dirtroad van maar liefst 47 mijl, waarvoor een duidelijk advies geldt van 4WD en high clearance. Aangezien onze Ford escape beschikt over beide, durf ik de uitdaging wel aan, maar de dames in ons gezelschap zijn aanmerkelijk minder enthousiast. Aangezien ik zelf achter het stuur zit wacht ik de uitkomst van de ongetwijfeld lange discussie niet af, en draai het stuur scherp naar rechts voor de avontuurlijke optie.



De aanbeveling van 4WD en high clearance is er niet voor niets kan ik u melden. Op diverse plaatsen zijn de rotsen zou hoog, en is het niveauverschil in de weg dusdanig groot dat je ene normale auto op deze weg flink zou beschadigen. Toch komen we op deze weg van 47 mijl drie auto's tegen, waarvan er twee niet beschikken over 4WD. De landschappen tijdens deze tocht zijn weer zeer afwisselend en op de ene plaats nog mooier dan op de andere. Bijna op het einde van het onverharde deel ligt nog een afslag die je in een mijl brengt bij Grosvenor Arch, een dubbele natuurlijke boog.



Deze pikken we nog even mee, overigens niet zonder eerst een hoogstnoodzakelijk activiteit te ontplooien die de dames niet bepaald op prijs stellen, terwijl het toch duidelijk een positief vochtinbrengende functie vervult in dit doorgaans toch redelijk droge landschap. Ik moet pissen. Als een stier. Al die kilometers gehobbel en gebonk achter het stuur heeft de klotsende inhoud van mijn blaas tot de overtuiging gebracht dat er sprake is van een point of no return. Ooit een tsunami gezien in de woestijn? Ik nu dus wel!

http://www.youtube.com/watch?v=vuL9fu8jmVM

De dames naast en achter mij halen opgelucht adem als de michelins onder onze auto weer vast, zwart asfalt onder de voeten krijgen. Binnen een mum van tijd rijden we door Cannonville, alwaar het hotel staat dat ik oorspronkelijk voor deze nacht had gereserveerd, maar dat ik later geannuleerd heb - Grand Staircase Inn -, en door Tropic. Bryce Canyon is dan niet ver meer. Als we aankomen bij Ruby's Inn zijn we anagenaam verrast door de entourage. Het geheel is enorm groot en compleet ingericht als een echte mountain lodge. Alles is van hout en grote rotsblokken, en in de lobby wemelt het van de opgezette dieren. We spotten ettelijke hertenkoppen, een beer, een poema en diverse vogels. Leuk!



Na de snelle check in gaan we snel richting de indoor pool en jacuzzi, die beiden aangenaam groot zijn. Daar raken we eerst aan de praat met een zwarte mevrouw die vertelt over haar onroerend goed beslommeringen in Las Vegas. Ze woont nu in een huurhuis, maar had vorig jaar nog twee eigen woningen. Het eerste huis had ze gekocht voor $280,000 en is in de gedwongen verkoop gegaan voor $120,000. Het tweede huis kostte $180,000 en heeft uiteindelijk nog $80,000 opgebracht. Met dank aan de bankinstelling Wells Fargo. Wauw! Even later babbelen we met een Spaanse
mevrouw die verheiratet ist with an American hombre et qui parle13 talen! Weer wauw! Haar man is en passant ook nog even eigenaar van Ruby's Inn. Het zwembad is in lek geval heerlijk warm en we vermaken ons prima. Gekleed in zwembroek cq bikini, badpak en tankini schuifelen we de grocery market door en kopen brood, beleg, chips, boter, jam, frisdrank water en nog veel meer.



Oh ja, en ijs..........
Bis morgen!

Hotel fact: Best Western Ruby's Inn via easyclicktravel $88. Leuk en goed hotel, wel vrij massaal.

[A3]

DAG 6, ZATERDAG 22 AUGUSTUS 2009



………deer, deer, deer……

Na het uitchecken bij Ruby’s Inn kruipt Ellen nog even achter de internet PC in de lobby om haar BFF te feliciteren met haar verjaardag: Maartje proficiat! Linda koopt in de hotelstore wat leuke armbandjes voor de vriendinnen thuis, dus die activiteit kan ook van het to do lijstej worden afgestreept.

Het is nog vroeg, dus de weg die vanaf Ruby’s het park in gaat is nog erg rustig. Zo rustig zelfs dat we zonder er erg in te hebben zomaar het Visitor Centre voorbij rijden. Ik maak direct rechtsomkeer en stel vast dat het vierde Visitor Centre dat we deze reis bezoeken, het derde is dat tegenvalt. Er draait een korte film over het park en verder is er enkel een souvenirwinkeltje. Jammer, vroeger was alles beter………. Op de parkeerplaats leggen we een eekhoorn vast op de gevoelige plaat die denkt dat hij een grizzlybeer is. Het beestje huppelt namelijk over het zo goed als lege asfalt, en als hij ons opmerkt gaat hij recht overeind op zijn achterpoten staan om zo groter te lijken en dus meer indruk te maken. Wij schrikken dan ook enorm van deze harige gestalte van – rechtop staand op de achterpoten – 21 cm.



We rijden nu als eerste naar Fairytail point toe en genieten daar kort van het uitzicht. Als we van de parkeerplaats wegrijden ziet Anja – nog steeds snotterend en niezend, het wordt er wat dat betreft niet beter op – aan de linkerkant een hert. Ze poseert als het ware voor de foto, en als we weg willen rijden zien we een goede honderd meter verderop aan de linkerkant van de weg een kleine kudde met herten. We hebben hier in Bryce in een kwartier tijd al meer dieren gezien dan gisteren de hele dag! En de koek is nog niet op: even verderop loopt in de groene weide vlak naast de weg moeder kalkoen met drie kuikens. Je kunt wel merken dat het nog lang geen kerst is, want ze is erg mager en dus nog niet van binnen gevuld met cranberries e.d. Weer vijfhonder meter verder, en dit is echt niet gelogen, steken er plotsklaps drie herten in galop vlak voor ons de weg over. Het lijkt hier wel op een maandagochtendspits op de A2! Inmiddels is democratisch besloten dat we eerst de gehel weg afrijden naar het laatste uitzichtspunt in Bryce Canyon, en dat we dan vandaar af op de terugweg de overige uitzichtspunten ‘doen’. Uiteraard niet voordat we ergens eeen paar mijl voor het eindpunt wederom twee groet herten met grote geweien vlak langs de weg zien staan.



Op het eindpunt Rainbow Point aangekomen lopen we de korte trail van ongeveer een mijl, waarbij we langs diverse uitzichtspunten komen. Het hoogteverschil in deze trail is groter dan verwacht, en met name Pa en Ma hebben toch redelijk wat moeite met deze inspanning. Zal wel komen door ijle lucht. De veiwpoints aan deze route vallen ons eigenlijk een beetje tegen. De herinnering uit 1988 zei ons dat het hier mooier was. We maken nog een grappige foto bij een dode ……tree en gaan dan weer met de auto verder. Steeds verder noordwaarts rijdend stoppen we bij een aantal viewpoints, o.a. bij Natural Arch.



Bij Bryce Point maken we korte stop voor een picknick en bij Sunrise point ziet Ellen, nadat ze eerst in Page al een meisje heeft gezien van haar school, een jongen van haar school in Oss. Ze meent dat hij Ben heet, maar ze weet het niet zeker. Ik roep dus meteen keihard ‘Ben’ en de knaap in kwestie kijkt meteen op. Hij is het dus. Voordat we het verder goed en wel in de gaten hebben, zijn alle viewpoints bezocht. Op naar Vegas! We duwen onze MP3 CD in ed gleuf en de Jonas Brothers en Drake Bell zingen er op los. Elvis zingt ‘Viva Las Vegas’, Sheryl Crow brengt ‘Leaving Las Vegas’ ten gehore en Katy Perry zorgt voor de muzikale omlijsting met ‘Waking up in Vegas’. Helaas staat er geen nummer op de CD in de trant van ‘on my way to Vegas’ of ‘I’m a poor lonesome cowboy and a long way from Vegas’. Een uur of wat voor Vegas begint het in een keer midden in de woestijn enorm te plenzen. De ruitewissers moeten op volle kracht aan, en dat geurende wel meer dan een half uur. Tegen de tijd dat de Stratosphere Tower als hoogste gebouw van Vegas als eerste in zicht komt, is het echter al weer droog. We slapen de komende twee nachten ook in het Stratosphere, maar we besluiten om te beginnen met een ‘trip langs de strip ‘. Toen wij in 1988 hier waren stonden in eljk geval (een deel van) Ceasar’s palace en Circus Circus er ook, maar de rest is volgens mij allemaal zo goed als nieuw. We zijn in eerste instantie vooral onder de indruk van New York New York en de bijbehorende roller coaster, en van Excalibur. We checken in bij Stratosphere, en horen dat we op de 16e etage een kamer hebben met uitzicht ‘met stip op de strip’. Het zwembad op de 8e etage kunnen we ook vanuit onze kamer zien liggen, en als we schuin omhoog kijken zien we de 368 meter hoge top van ‘onze’ toren. Dat belooft nog veel spannends voor de komende dagen……



Voor het eerste spannende moet ik ’s avonds even met een smoesje uit de kamer vluchten, omdat ik een geheim telefoontje moet plegen. Ik spreek met Mary en hoor van haar dat Robert morgenvroeg om 09.00 uur zal bellen naar onze kamer en dan specifiek naar mij zal vragen. Oké, dat is dan geregeld (geheimzinnig hè……..?). Die avond nemen we een kijkje met de snelste lift van Amerika bovenop de Tower en genieten van het immense uitzicht. We gruwelen bij de attracties die hier, op nauwelijks een paar honderd meter van de hemelpoort, opgesteld staan. Er is een soort treinrails waarop een achtbaankarretje staat voor ca. 12 personen. Deze treinrails wordt schuin over de rand van de toren gehangen, zodat het achtbaankarretje in zijn geheel en met zijn neus naar voren, over de rand hangt. Dit kan toch niemand leuk vinden……… Bij de andere attractie krijg ik al kippevel door er alleen maar naar te kijken. Een zwenkarm brengt 10 personen in een bijna volledig horizontaal liggende positie over de rand van de toren en draait dan rond. Voor geen geld zou ik in een van die stoeltjes willen hangen, laat staan dat ik er voor moet betalen. Zelfs de meiden, en dat zijn toch absoluut durfallen, voelen hier weinig voor. Wel zijn ze te porren voor een kaartje in de hoge ‘valtoren’ die nog bovenop de Stratosphere Tower staat. Maar we besluiten dit een andere keer te doen, we hebben namelijk honger. We eten wat bij de Stratosphere Pizzaboer en gaan dan moe, voldaan, vol indrukken van die dag en met nog meer verwachtingen van de indrukken die nog komen gaan, te bed.

Goodnight in Vegas!

Hotel fact: Stratosphere Tower, rechtstreeks $53. Prima middenklasse hotel.

[A3]

DAG 7, ZONDAG 23 AUGUSTUS 2009



………surpise, surprise……….

Ik heb de dames voor vertrek gevraagd of ze allemaal wat sjiekere, witte kleding mee willen nemen voor een zeer sjiek ontbijt bij een supersjiek hotel, het zogenaamde 'white breakfast'. Uiteraard heb ik er goed op toegezien dat alle witte broeken, shirts en schoenen ook daadwerkelijk zijn meegegaan in een van de vele koffers, en heb ik er tevens voor gezorgd om ook zelf een compleet witte outfit gereed te hebben. Om half negen beginnen we met de voorbereidingen voor het witte ontbijt en om half tien zijn we klaar. Tussendoor krijg ik om 09.00 uur stipt nog een telefoontje van Robert waarin hij meldt om 09.30 uur bij de hoofdingang te zijn. Uiteraard krijg ik om 09.01 uur drie dames op mijn nek die willen weten waar dit telefoontje over ging – hoezo zijn dames nieuwsgierig….. – maar mijn opmerking dat Robert de valet parking guy is en dat hij om 09.30 uur stipt onze auto voor neer zal zetten, stilt de nieuwsgierigheid onmiddellijk. Het is klokslag 09.28 uur als we – geheel in het wit – met z’n vieren door de grote casinohal naar de hoofdingang lopen. Iedereen staart ons na. Eenmaal buiten lopen de drie dames meteen door, op zoek naar onze blauwe Ford Escape. Ellen zegt nog ‘ik zie onze auto niet Pap, dan is die witte limo zeker voor ons’. Ik loop direct op Robert af, die naast zijn witte stretch limo staat te wachten, geef hem een hand, swing de deur open en roep: ‘dames deze is voor jullie’.



Drie dames in Vegas die niet de Blue Man Group vormen maar wel de White Women Club, zijn nu voorzien van een zestal rode koontjes. ‘Is die voor ons?’ Een gegiechel van jewelste is uiteraard het gevolg. We stijgen in en meteen rijdt Robert weg. In de nieuwe limo is plek voor zo’n acht personen, en het interieur is voorzien van radio, tv, volledig lederen bekleding, champagne bar en een steeds van kleur wisselende sterrenhemel van lichtjes. Het is echt lekker tacky. Als we na zo’n tien minuten arriveren bij de parkeerplaats en uitstappen, heeft iedereen nog zoiets van ‘zijn wij alleen bij dit breakfast of zo, want er is verder niemand anders’. We lopen naar binnen en daar worden we hartelijk begroet door Mary die gilt ‘SURPRISE!’. Anja en de meiden worden even apart gezet in de chapel – want daar zijn we – terwijl ik nog de laatste details – lees: pecunia – regel. Daarna mag ik ook naar binnen en maak ik eerst kennis met de fotograaf en vervolgens met Elvis. We gaan vandaag namelijk onze vows renewen!

De ceremony is kort, maar wel spannend en zeer humoristisch. Elvis ‘gives the bruid away’ en zingt nog wat leuke nummers als ‘love me tender’, waarbij ondergetekende de show steelt met de backing vocals. Voordat ik de bride may kussen, moeten we echter eerst onze vows opzeggen. Elvis souffleert: ‘I promiss to always love you tender, never return you to sender and to never step on your blue suède shoes. I will give you my burning hunka hunka love and I hope to never see you crying in the chapel. So don’t be cruel and be my Teddy Bear’ Dit lukt ons beiden en na het plechtige ‘I do’ volgen eindelijk de woorden ‘you may now kiss the bride’. Daarna ontsteken we de bruidskaars – al kost dat wel wat moeite ten gevolge van een zeer obstinate kaars die telkens vlam vat maar daarna weer dooft - laat ons alsjeblieft hopen dat dit niet symboslisch is -.Stiekempjes heb ik voor de meiden ook nog ringen meegesmokkeld die inmiddels voorzien zijn van de tekst ‘Las Vegas 23-08-09’, en na het omdoen van de ringen volgen nog wat foto’s en de uitreiking van ons huwelijkscertificaat.



Buiten maken we nog wat foto’s van de Graceland Wedding Chapel – waar o.a. ook Bon Jovi, Billy Ray Cirus en Donald Trump getrouwd zijn, en aansluitend brengt Robert ons weer met de limo terug naar het hotel. De drie dames zijn er nog compleet stil van, en als we arriveren bij het Stratosphere laten we nog bijna het tasje met daarin credit cards, paspoorten en andere onbelangrijke zaken in de limo liggen. Dat zou een mooi begin zijn geweest van ons zojuist (opnieuw) ingezegend huwelijk……………



Na deze toch wel enerverende gebeurtenis moet de toeristische dag van vandaag eigenlijk nog beginnen. We gaan terug naar de hotelkamer om ons weer in het traditionele toeristische kloffie te hijsen, dus wij zijn weer ‘hip langs de strip’. De eerste pitstop is bij het vlak bij het Stratosphere gelegen Harrah’s . We lopen onder andere langs de grote buffetzaal en kunnen daar de verleiding niet weerstaan. A raison van $17,95 schuiven we aan voor de zondagsbrunch en eten we ons werkelijk helemaal drie keer in het vierkant klem. Daar zullen we de rest van de dag nog veel plezier van hebben……….. Na dit vreet extravaganza nemen we een kijkje bij Circus Circus – meer gericht op gezinnen met kleinere kinderen -, Mirage – waar we tevergeefs wachten op een vulkaanuitbarsting die maar niet komt - , New York New York – waar Ellen & Linda de rolller coaster uittesten en goed bevinden -, Excalibur, Luxor – ooit een Starbucks in een pyramide gezien? Wij wel! -, MGM – de leeuwen hebben bij het pokeren blijkbaar veel geld verloren want ze liggen volledig uitgeteld midden in het casino op een glasplaat - , het Venetian – van binnen is dit echt geweldig mooi, je zou zweren dat je buiten bent -, Treasure Island – de piratenshow gaat helaas niet door vanwege zogenaamd naderend onweer -, weer Mirage – met nu gelukkig wel een vulkaanuitbarsting die zowaar nog leuk is ook – en tenslotte het Bellagio – met een leuke fonteinenshow in het meer, dat blijkbaar ook oeverbewoning kent in de vorm van ratten (zelf gezien) -.



Eten hebben we vandaag pas heel laat gedaan, omdat de brunch van Harrah’s ook briner (brunch & diner) had kunnen heten, zo copieus was het. Het is dus al ver in de avond voordat we bij het food court van het Venetian Hotel aan een tafeltje neerstrijken met kost van in dit geval Nathan’s. Het smaakt allemaal voortreffelijk, al gaat het cliché dat het oog ook wat wil, hier niet helemaal op. Nou kan dat ook eigenlijk helemaal niet, gezien de aard van de gerechten; twee van ons hebben namelijk chili cheese fries besteld en dat kan er nu eenmaal niet ‘mooi’ uitzien. Maar het was wel lekker!



Omdat we toch onze bustickets nog hebben voor de Deuce tourbus, besluiten we om na de fonteinshow bij Bellagio, de strip nogmaals langs te touren, maar dan vanuit het genot van de voorste rij stoelen op de bovenste verdieping van the Deuce bus. We hebben geluk; al na twee haltes komen deze plekken vrij en zitten we dus vorstelijk vooraan. Na de laatste stop zuidwaarts besluiten we om lekker te blijven zitten, de bus zal zo wel ergens keren en dan de strip in omgekeerde volgorde afrijden. Dat ‘zo wel’ werd dan wel ongeveer twintig minuten, en we moesten op het busstation toch overstappen in een andere Deuce bus, maar nu is het dan toch zover dat we de reis in noordelijke richting gaan maken. We zijn de enige passagiers aan boord en hebben een vrouwelijke buschauffeur. Voordat we bij de strip komen zien we nog een groot winkelcentrum en het vliegveld, en dan stappen bij Luxor al meteen de eerste mensen op. Voordat we bij Stratosphere zullen aankomen, zo’n 8 mijl verder, zal de klok maar liefst ruim twee uur verder staan. Het verkeer op de strip is vanavond werkelijk chaotisch, niet in het minst omdat het verkeer tot tweemaal toe versmalt wordt van zes naar twee rijbanen; niet te doen. De buschauffeur beschikt over een luidsprekersysteem en steekt haar frustratie niet bepaald onder stoelen of banken. Trouwens, over stoelen en banken gesproken, omdat het zo druk is vormen zich in de lange tijd die er zit tussen twee Deuce bussen, bij de haltes enorme mensenmassa’s. Onze bus is dan ook tot de nok toe gevuld met zittende en inmiddels ook staande mensen. Af en toe schelt de stem van onze onvolprezen chauffeuse de ether in: ‘you bloody stupid moron with your cheap dodge’ op het moment dat iemand net zijn Dodge Charger voor haar bus ‘gooit’, ‘this is an exit not an entry, what if I would want to exit here, all you 20 fools would have to back up for 2 miles’ bij ongeoorloofd gebruik van een afrit als oprit etc. Haar opmerkingen worden steeds hilarischer, en op een bepaald moment heeft ze door dat ze onder de zittende en staande passagiers een willig publiek heeft om naar haar verhalen te luisteren. Ze begint spontaan met moppen tappen: ‘what do you do when you are sitting on a horse and are being chased by a tiger?’ > get your drunken ass out of the caroussel en go home!’ Of: ‘a schoolboy sits at the breakfast table and his mam only serves him porridge. No eggs, no bacon, just porridge. The boy asks ‘why do I not get eggs and bacon, mam? Well son, yesterday, when you fed the chickens I saw you chasing the chickens for fun, so no eggie today. And day before yesterday you were out to clean the pig’s stable, and just for fun you pulled the tails of two little pigs, so today no piggy.
But mam, dad kicked the cat this morning, will he now get no pussy………………’ De lachsalvo’s bulderen door de bus en ze gaat maar door. Het is bijna jammer dat we inmiddels bij ons hotel gearriveerd zijn en moeten uitstappen. We bedanken haar voor de entertaining avond ‘alweer een gratis show hier in Vegas’ en kruipen lekker ons bed in. De huwelijksnacht komt eraan…….

See you soon……….

[A3]

DAG 8, MAANDAG 24 AUGUSTUS 2009



‘home coming……….’

Tja, met twee kinderen op dezelfde kamer komt er van huwelijksnachttaferelen weinig terecht. Dat moeten we dan maar bewaren tot later; ‘what’s in the barrel does not turn sour’. Eerst pakken we de koffers, want vanmiddag vliegen we van Las Vegas door naar Orlando. Als dat gebeurd is, checken we uit en gaan we lekker ontbijten bij de buurman: IHOP. We moeten twee minuten wachten voordat we een tafeltje hebben; het is erg druk. Het menu is bij IHOP zoals gewoonlijk erg verleidelijk, en we gaan allemaal voor de Nutella crêpes. De een neemt er aardbeien met slagroom bij en de ander eieren; tja de combinaties die je hier samen kunt stellen tarten elke logica. Aan het tafeltje naast ons schuiven drie dames aan van naar schatting 20 jaar. Ze hebben alle drie een latino uiterlijk en het ‘schuiven aan’ is hier letterlijk bedoeld. Gewoon kunnen gaan zitten is er namelijk niet bij: zij zijn naar schatting alle drie zo’n 1 meter 60 hoog en hun gewicht zal variëren tussen de 100 en 150 kilo. Per stuk wel te verstaan, niet gezamenlijk. Nu ben ik zelf ook niet de slankste, dus wie ben ik om er wat van te zeggen, maar het is toch ook geen wonder dat de dames zo uitgedijd zijn; als je ziet wat ze naar binnen werken om 10 uur ’s ochtends > het is ongelooflijk. Echt stapels pannenkoeken en ongelooflijke hoeveelheden vette kost. Het doet me een beetje denken aan de tekenfilms van Popeye, als Wimpy aan tafel zit en bijna niet meer zichtbaar is achter de stapels hamburgers die hij besteld heeft. Verder zijn de dames enorm bezig met hun uiterlijk. De kleding is met zorg samengesteld en verder zijn alle materialen en technieken aangewend om het (bolle) gezicht zo goed mogelijk te voorschijn te doen komen. Ook handen en nagels zijn keurig verzorgd. Maar minder eten: ho maar!



Met goed gevulde magen keren we terug naar de wagen en gaan op zoek naar het ‘oude’ deel van Vegas, Fremont Street. We parkeren de auto in de straat ‘next to’ en wandelen door de eertijds belangrijkste straat van Vegas. Er is nu een gewelfde overkapping over de hele straat gebouwd, waar ’s avonds lichtshows worden gehouden. In Fremont Street zelf vind je nog een aantal casino’s, waaronder Plaza en Binions, maar verder vooral veel souvenirwinkeltjes e.d. Nou komt dat ons niet slecht uit, want Ellen moet voor het thuisfront nog de hand zien te leggen op een aantal leuke souvenirs. Voor Dirk wordt er gezocht naar een leuke modelauto en voor Maartje en Robin naar iets anders, maar uiteindelijk valt de keus voor alle drie op een leuk ‘Vegas style’ fotolijstje. Straks thuis een fotootje erin en klaar is Kees – en Dirk – en Robin – en Maartje.

Dan is de volgende stap om de auto te gaan inleveren en in te checken voor onze vlucht. Alles gaat lekker smooth, en ook de vlucht naar Orlando verloopt prima. Na vier uur en 30 minuten vliegen – en het overbruggen van drie uur tijdsverschil – komen we weer ‘thuis’: Florida! Onze koffers zijn er in een mum van tijd en we kunnen meteen door naar de balie van Dollar. Nu is het normaal gesproken zo dat we een auto huren bij Alamo, en dat er dan bij alle autoverhuurbalies op Orlando airport in totaal zo’n veertig mensen in de rij staan, waarvan 38 bij Alamo. Daarom hebben we dit keer niet voor Alamo gekozen. Maar jullie raden het al, precies, er staan dit keer GEEN mensen in de rij bij Alamo. En ook niet bij Avis, niet bij Budget, niet bij Hertz, niet bij National, maar wel bij Dollar………….. een man of acht zijn er voor ons……… Nou ja, er zit niets anders op dan te wachten. Dit duurt ongeveer drie kwartier. Dan helpt een vriendelijke dame ons aan een Jeep Patriot – vooruit dan maar -, en ze geeft als extra tip mee dat over een half uur – het is nu een uur ’s nachts – de Space Shuttle gelanceerd zal worden. We zijn inmiddels goed moe, maar dit is nog wel de moeite waard om de ogen richting oosten extra goed open te houden. We steken de straat over en lopen naar de parkeerplaats waar onze zilvergrijze Patriot staat. Helaas passen onze koffers er niet goed in, en moet er zelfs een exemplaar tijdelijk geparkeerd worden tussen de dames in op de achterbank. Wat een rotmobiel. Vervolgens rijden we weg en na een paar minuten valt me op dat deze auto ondanks zijn slechts 12,000 mijl een verdacht geluid maakt. Trouwens, als
ik beter op let zie ik dat de auto geen cruise control heeft en ook geen elektrische spiegels. By the way, ook elektrische ramen ontbreken – we zijn terug in de middeleeuwen – en als ik er goed op let zit er zelfs geen centrale vergrendeling op. Nou wil ik niet pedant of arrogant overkomen, maar volgens mij waren die dingen in de tijd van Fred – Flintstone in dit geval – al standaard in de VS. Ik ben dan ook helemaal over de rooie: dit soort dingen – en ik weet dat ik me enorm aanstel, maar het is niet anders - kunnen mijn hele vakantie verpesten.



Het is bijna twee uur als we arriveren bij Parkway International resort. Helaas is de receptie al dicht, maar er hangt een instructie en een telefoon. Binnen een minuut is er iemand om ons de sleutel te geven, dus we kunnen snel onze kamer in. Eenmaal binnen grijp ik meteen de telefoon om Dollar te bellen dat ik niet echt happy ben, maar na veel doorschakelingen en de gebruikelijke keuzemenu’s kom ik niet verder dan morgen maar de auto om te gaan ruilen. Dus dat gaan we morgen dan maar doen. Nu eerst naar bed…………

ZZzzzzzzzzz………………………

[A3]

DAG 9, DINSDAG 25 AUGUSTUS 2009



‘Elvis has left the building’

Door de consternatie van de afgelopen nacht zijn we helemaal vergeten om te kijken naar de lancering van de space shuttle. Daarom kijk ik nu, het is acht uur ’s morgens en ik ben toch al wakker, maar snel even op een van de vele nieuwszenders. Wat blijkt: de lancering is uitgesteld. Omdat de rest van de crew gisteren ook pas erg laat naar bed ging en erg moe was, ga ik er vanochtend even in m’n uppie op uit. Qua planning heb ik drie stops: eerst naar de luchthaven om de Jeep om te ruilen, als tweede naar het Holiday Inn Maingate voor de Alamo balie en als derde boodschapjes doen bij de Publix. Ik rijd om half negen weg en ben vlot genoeg bij de luchthaven, al heb ik daar wel al twee verkeersovertredingen voor moeten begaan. Om te beginnen moet je bij het oprijden van de I 417 50 cent aan tol betalen. Dit kan alleen gepast in een korf gegooid worden, wisselen of per credit card is er niet bij. Helaas beschik ik niet over muntjes, dus ben ik maar doorgereden. Daarna volgen nog twee tolpoortjes waar je wel gewoon kunt betalen, en deze vragen elk $1.25 De eerste kan ik prima betalen, maar bij de tweede kom ik aan met een biljet van $20, toch niet bepaald een enorm grote coupure zou je zo denken. Helaas kan de dienstdoende poortwachter niet wisselen en ook zijn supervisor doet of kan het niet. Ik kan dus niet betalen. Daarom krijg ik een briefje mee dat ik dan op moet sturen, en waarmee ik de betaling alsnog kan doen. Kan per cheque, money order of cash zegt de ambtenaar in functie. Aangekomen op de luchthaven lees ik het betreffende briefje even goed door – ook de small print – en dan blijkt dat cash niet kan. Nou, cheques en money orders heb ik niet, dus dat is gvd ook weer een probleem. Ik zie wel.

Bij Dollar hoef ik verder geen tekst en uitleg te geven. Als de auto niet bevalt – en dat doet ie dus echt niet – kan ik zo een andere krijgen. Welke had ik graag gehad? De man in de kiosk noemt een vier- of vijftal merken en types en daartussen zit o.a. een Dodge Nitro. Dit model ken ik, dus ik zeg ‘doe tie mar’. We wisselen sleutels uit en ik kan op pad. Gezeten achter het stuur van mijn zwarte Nitro zie ik als ik eenmaal weer opde snelweg ben dat de motorkap los ligt. Dus maar gestopt en vastgemaakt. Fijn bedrijf hoor, Dollar rent a car………..
Mijn tweede stop is in Kissimmee. Ik heb vooraf gepland om vanavond een kijkje te gaan nemen bij de een drive inn bioscoop, en om te voorkomen dat de achterpassagiers anderhalf uur of langer tegen een dak aan zitten te kijken, heb ik maar geïnvesteerd in een cabrio-for-the day. De man achter de Alamo balie in het Holiday Inn Maingate wikkelt eea binnen een minuut af, ik kan m’n Nitro hier een halve dag laten staan en vanavond bij inlevering kan ik de sleutel gewoon in een postbusje droppen. Mooi geregeld. Buiten staat mijn Chrysler Sebring Convertible al mooi te blinken. Het is beste een mooie auto, al is de beschikbare ruimte op de achterbank maar zozo.


Op nu naar ‘mijn’ Publix. Daar koop ik een kar vol met lekkernijen; jus, pastrami, heerlijk brood, boter, kaas etc. etc. Daar kan ik mee thuis komen; letterlijk en figuurlijk. Het is ongeveer half elf als ik weer aankom op het Parkway International; iedereen slaap nog als een roos. Ik dek de tafel, zet koffie en trommel iedereen uit bed; ontbijt! Dit is tevens een mooi moment om onze nieuwe accommodatie te beschrijven: het is een resort met aparte gebouwen van drie verdiepingen (geen lift), een receptie, kioskje en een mooi ruim ‘landscaped ‘ zwembad. Het is gelegen direct achter het Kobé Japans restaurant aan de 192, ter hoogte van Celebration. Het grenst aan twee kleine bospercelen waardoor men via boardwalks nature trails heeft aangelegd. En wild zit er, dat zullen we later nog wel merken….. Het geheel ziet er van buiten allemaal OK uit. Niets overdreven, geen marmer of andere overbodige luxe, maar netjes. Als je binnen komt heb je meteen rechts een kast en links een halletje naar de kleinste van de twee slaapkamers met daarop twee eenpersoonsbedden, een grote inbouwkast, een TV kast (met TV) en een eigen badkamer met bad, douche en toilet. Iets verderop heb je rechts een keuken met bar, inclusief koelkast, diepvriezer, magnetron, oven, kookplaat, wasmachine, droger, afwasmachine, koffiezetapparaat, tosti-ijzer en blender – om maar te noemen wat in het zicht staat. Op het aanrecht ligt keurig een setje met eerste benodigdheden als afwasblokjes, zeem, schoonmaakdoekje, toiletpapier, keukenrol etc. Dan is er een grote woonkamer met aparte eet- en zithoek, een grote flatscreen TV met een DVD-speler en een achterdeur. Ook is hier nog een deur naar een klein balkon met zitje. Het balkon is volledig voorzien van een screen, zodat er geen ongedierte bij kan komen. Ook bevindt zich in de woonkamer nog een aparte wastafel met spiegels en een deur naar de grote slaapkamer. Deze slaapkamer kent een tweepersoonsbed met een breedte van meer dan twee meter, wederom een grote flatscreen TV en meer dan voldoende kastruimte. Er is ook een aparte badkamer met douche en een grote jacuzzi, en er is een apart afsluitbaar toilet. De inrichting van het appartement is geheel in Afrikaanse stijl met schilderijen van leeuwen en olifanten, en ook de rest is geheel in deze stijl uitgevoerd. Dit geldt voor het behang, het tapijt, de lampen, de kasten etc. etc. Dit appartement kost ons zegge en schrijve $60 dollar per nacht inclusief tax. Echt een koopje, want het is in een woord geweldig.



Gelukkig is de rest van de familie het helemaal met bovenstaande beschrijving eens, want iedereen voelt zich al prima thuis. Anja voelt zich zelfs al zo thuis dat ze – en dit is echt een nieuw record - al binnen 12 uur na aankomst een grote boodschap heeft gedaan. Er is alleen een probleem: de boodschap is dermate groot dat er ondanks twee forse spoelpogingen nog steeds een drol van boa constrictor achtige proporties in het toilet drijft. ‘Adrie, kun jij niet even kijken?’. Kijken kan ik natuurlijk altijd, maar kijken alleen heeft volgens mij nog nooit een drol aangezet tot een houdini-act. Terwijl Anja de moed al heeft opgegeven en is terug gegaan naar de woonkamer doe ik nog twee fervente spoelpogingen. En bij de tweede poging komt de lange, bruine massa zowaar in beweging. Ik loop dan ook triomfantelijk de woonkamer binnen en meld: ‘Elvis has left the building’. Anja barst uit in lachen en ook ikzelf vind de grap wel leuk. Ellen en Linda hebben geen idee waar dit over gaat en kijken ons dan ook zeer onbegrijpend aan. Dit vergroot voor ons alleen maar de humor; we liggen krom van het lachen. De komende dagen zal Elvis dan ook nog vaak ter sprake komen. Anja zegt ‘zijn nummers zullen nooit meer hetzelfde klinken’. Daarna hebbent we de grap aan de meiden uitgelegd – ze snappen niet dat wij om zo iets flauws zo lang hebben kunnen lachen…. -, en daarna lopen we voor de eerste keer de nature trails en checken we het zwembad out. Het water is lekker als je er in gaat, maar na een kwartiertje of zo eigenlijk net te warm. Gelukkig bestaat hiervoor een remedie: men neme voorzichtig enkele stappen in de zeer warme jacuzzi, verpoost daar een minuut of 10 en duikt dan in het zwembad. Dit voelt dan weer heerlijk koel aan. Deze stap valt – en ik heb het zelf uitgetest – eindeloos te herhalen zonder aan effectiviteit in te boeten.



Aan het einde van de middag horende we plotseling een knorrend geluid dat we deze vakantie nog niet eerder hebben opgemerkt: honger! We kleden ons aan, laten het cabriodakje zakken en cruisen lekker naar de dichtstbijzijnde Taco Bell, ons favoriete restaurant. We kiezen dit keer voor de wat pittigere variant van de Nacho’s Bell Grande, de zogenaamde vulcano versie, en laten het ons smaken. Eenmaal weer buiten spelen we nog wat met het open dak, maar helaas begint het dan te regenen……. Het dak moet dus dicht blijven.

We rijden via de 192 naar de I4 West, en beginnen aan de trip van 43 minuten naar Lakeland. De film begint daar om half negen, maar als we om vijf voor acht arriveren is de hele boel nog stil en verlaten. Het miezert nog steeds, dus dat is minder. Om de tijd te doden toiletteren we even bij de tegenover gelegen benzinepomp en rijden we een stukje door Lakeland. We zien hier o.a. enkele vervallen motels en tevens een zeer groot distributiecentrum van Publix: ‘onze’ winkel. Ondertussen is de tijd weer wat gevorderd en rijden we de oude drive inn bioscoop 'Silver Moon since 1956' binnen. Er staan zowaar al drie andere auto's, dus we zijn in elk geval niet alleen. Als we bij de drive inn ticket booth komen schrikken we ons rot. Even naar de film kost hier $16! Voor vier personen wel te verstaan, dus dat is omgerekend € 2,88 per persoon. Volgens mij hebben ze de prijzen sinds 1956 ook nooit meer verhoogd....... De film waarvoor we gekozen hebben is overigens G.I. Joe. De kids zijn hier wel vagelijk mee bekend, maar mij zegt het niets meer dan dat dit volgens mij een actie pop figuur was - zeg maar een soort mannelijke vechtende Barbie - uit de jaren 80. Maar ik zal wel weer ontzettend ouderwets en onnozel zijn...... Bij de ingang van het terrein staat een groot bord waaruit blijkt dat je het geluid van de film gewoon kunt volgen via je FM radio, frequentie 88.3. Maar het is natuurlijk veel leuker om gebruik te maken van de boxjes die met een ophangbeugel aan je portier zijn vast te maken; een plaatje wat mij vooral nog bekend voorkomt uit de Flintstones:



http://www.youtube.com/watch?v=2s13X66BFd8

Helaas is de ophangbeugel vanavond minder praktisch, niet omdat het een onhandig ding is, maar omdat je raam ervoor open moet staan om hem op te kunnen hangen aan je portier. En het regent............. Het duurt nog circa 20 minuten voordat de film begint, dus de dames gaan nog even toiletteren en daarna gaan we even wat inslaan bij de speciale kiosk: dat hoort immers bij film kijken, toch? Een ding wat ik echter maar niet kan snappen bij Amerikaanse bioscopen, maakt niet uit of ze binnen of buiten zijn blijkbaar, ze hebben hier alleen maar zoute popcorn en geen zoete! Welke idioot bedenkt dat nou? Om tijdens de film niet het risico te krijgen op mondklem - anderhalf uur zonder kauwen levert immers bepaalde risico's op, nietwaar - nemen we maar ijsjes. Hebben we in elk geval iets. Het open dak van de Sebring blijft overigens gesloten. Om twee redenen nog wel. Ten eerste regent het behoorlijk, een vrij sterk argument om niet met open dak film te kijken, en ten tweede is het niet nodig; achterpassagiers kunnen de film toch goed zien, omdat er in het parkeerterrein voor het scherm een soort heuveltjes zitten waar je de auto met de voorwielen op zet. Hierdoor komt de auto dus met zijn neus omhoog, waardoor het dak voor de achterkijkers niet in de weg zit. Ik had kunnen, nee moeten, weten dat daar op een of andere manier een oplossing voor zou zijn.

Na deze geweldige film (……….) rijden we weer richting Kissimmee. De film viel tegen, de Drive Inn ‘experience’ zelf was best leuk. Onderweg komen we op het lumineuze idee – het is nu immers droog – om een stuk met de kap open te rijden. Hebben we toch nog wat plezier van ons open kapje. Ik stop om de kap open te kunnen maken en zoek vervolgens op de I4 oostwaarts de grenzen op van ‘warp speed’; de maximum snelheid zijn we namelijk inmiddels ruim gepasseerd. Bij hogere snelheden is het voorin de Chrysler Sebring nog prima uit te houden, maar de ladies op de achterbank hebben afgezien van wapperende haren ook last van uitpuilende ogen, te ver opengesperde neusgaten en wegwaaiende oren. Als er nu maar geen oor in een neusgat is gewaaid, want dan vinden we het nooit meer terug…… De snelheid wordt dus weer naar een aanvaardbaar niveau terug gebracht, en de kap gaat uiteindelijk ook weer dicht. Want we zijn ‘thuis’. De respectievelijke bedden worden daarna meteen opgezocht, want morgen ‘moeten’ we vroeg op: Kelly Park!

Truste.

[A3]

EPILOOG ‘de moderne cinematografie’

Voordat we met dag negen beginnen, eerst nog een gratis ‘toegift’ over de films van tegenwoordig. Gisteren, tijdens de vertoning van G.I. Joe in de Drive Inn bioscoop van Lakeland viel het me weer op. Ondanks het feit dat de technieken voor filmen alsmede voor het maken van special effects steeds verder ontwikkeld raken – zegt men – is daar in de moderne film steeds minder van te zien. Bijna alle recente films – en ook bij TV series valt het me steeds meer op – spelen zich af in het donker, of zijn zodanig gefilmd dat alles behalve hetgeen direct in de spotlights staat – in dit geval letterlijk – (bijna) niet te zien is. Achtergronden en omgevingen zijn voortaan bijna altijd donkergrijze of zwarte massa’s waarin niks te onderscheiden is. Waarschijnlijk is dit zwaar de bedoeling, immers alles wat niet voor de kijker zichtbaar is hoef je ook niet in te richten op een manier die bij de betreffende filmscène past. En is dus goedkoper om te maken. Maar ondertussen zie je nauwelijks nog films waarbij sprake is van enige sfeer of setting. Daar komt nog bij dat in het donker, personen e.d. moeilijker te onderscheiden zijn, waardoor het plot van de film er meestal niet duidelijker op wordt. Nu schijnt dat – het niet duidelijker worden van het plot – ook mode te zijn, want er zijn veel recente films waarbij het plot óf gewoon niet klopt, óf waar het gewoon dermate ingewikkeld is dat het niet te volgen is. Ook bij G.I. Joe was dit het geval. Ik heb echter wel een mogelijke verklaring waarom het zo is; het plot is in de basis zo enorm simpel en uitgekauwd, dat de filmmakers, om het verhaal niet té afgezaagd te maken, het plot dermate gecompliceerd en moeilijk te volgen hebben gemaakt dat er voor de kijker toch nog iets te raden overblijft. Niet of het goed afloopt – want dát loopt het – en niet of de geliefden elkaar uiteindelijk zullen vinden – want dát doen ze -, maar meer ‘wie is nu eigenlijk die man die…etc.’.

Echt waar, let er maar ‘ns op, en geen film zal meer hetzelfde zijn. Je kijkt dan op een andere manier naar de film waardoor deze minder leuk wordt. En dat heb ik dan toch mooi bereikt……J

DAG 10, WOENSDAG 26 AUGUSTUS 2009



Prijspeiling: 25% prijsstijging in een jaar tijd: belachelijk!

Pa is chagrijnig. We zijn namelijk 10 minuten te laat vertrokken, en dat zou eventueel in kunnen inhouden dat we niet als eerste in Kelly Park zijn en dat dientengevolge iemand anders al het wild al heeft weggejaagd zodat wij dat niet meer kunnen doen……

Gelukkig is hij zelf heer en meester over het gaspedaal van de Nitro, dus de 10 minuten achterstand maken we al snel weer goed. Ontbijten doen we ‘en route’ met behulp van de vers gesmeerde broodjes en OJ (niet OJ als in OJ Simpson maar OJ als in Orange Juice) . Als we in de buurt komen van Kelly Park moeten we linksaf een vijfbaansweg opslaan, waarbij de middelste baan gereserveerd is voor links- en rechtsaf slaand verkeer. Het is behoorlijk druk dus we moeten daar even wachten. Zodra er een gaatje is ga ik linksaf, maar juist dan besluit de tegemoetkomende vrachtauto van linkerzijde – ik bedoel natuurlijk niet de vrachtwagen zelf, maar de bestuurder ervan – om zelf linksaf te slaan, daarbij de middelste van de vijf rijstroken in gebruik nemend. Deze rijstrook had ik echter net gekozen om in te kunnen voegen dus er dreigt een wedstrijd met voorspelbare uitkomst te ontstaan. Ik ga daarom snel iets naar links, hetgeen inhoudt dat de vrachtwagen voor mij geen obstakel meer vormt, maar waardoor ik wel een beetje een – en het stormt niet eens – een ghostrider wordt. Gelukkig is de dichtstbijzijnde tegemoet komende auto nog wel iets verder weg, hetgeen mij weer net genoeg tijd geeft om achter de vrachtauto alsnog veilig op de middelste rijstrook uit te komen. Pffffff. Dat soort dingen gebeurt me – gelukkig – niet vaak. Als we op de laatste kruising komen voor Kelly Park, blijkt dat de tubeverhuurder nog niet eens wakker is. Die houdt geen rekening met gekken die speciaal vanuit The Netherlands, Europe voor acht uur ’s morgens naar zijn geweldig ingerichte en goed gesorteerde etablissemnt – dus niet – komen. Dan maar zonder tubes. Honderd meter verder blijkt dat Kelly Park zelf ook nog niet open is: het is ook nog geen acht uur. Daar houden ze dus ook geen rekening met gekken die speciaal vanuit The Netherlands, Europe voor acht uur ’s morgens naar hun fantastisch onderhouden en prachtige park – dus wel! – komen. De tien minuten die we vanochtend zogenaamd te laat waren – en waarover Pa zich dus zeer heeft opgewonden – blijken dus juist niet te laat te zijn geweest maar eerder te vroeg…….. nou ja. We besluiten om maar even om te draaien en te kijken of de tubeverhuurder inmiddels is opgestaan. Helaas, die ligt nog steeds op één oor. Dan maar doorgereden naar tubeverhuurder nummer twee, maar ook daar ‘is het licht nog uit’. Dan maar terug naar het park, het is inmiddels 7.59 uur, dus lang zullen we niet meer hoeven wachten. De poort is open! Bij de ranger aangekomen krijgen we de schrik van ons leven. De toegangsprijs tot het park is in vergelijking tot vorig jaar – en trouwens ook in vergelijking met 2004 toen we hier voor het eerst kwamen – met wel 25% gestegen! Betaalden we eerst $4 voor een auto met vier personen, nu is dat maar liefst $5! Dit is $ 1.25 per persoon voor een hele dag plezier. Zijn ze hier nou helemaal ‘pulled of the loo ‘ (van de pot gerukt) ?!

Het leukste dagje uit van de vakantie is ook het goedkoopste, dat is nooit verkeerd. Naast de ranger worden we ook begroet door een kalkoen die lekker loopt te niksen en op de parkeerplaats zien we dat er nog geen andere auto’s staan. Er is dus niemand zo brutaal geweest om voor ons in het park te arriveren. Om geen dieren weg te jagen stappen we voorzichtig uit, zetten we onze stemvolumes op fluisterstand en sluipen we over de boardwalk naar het water. De zwemkleding hebben we al aan en de snorkelbrillen staan op onze voorhoofden. Ellen en Linda zijn als eerste bij de waterrand en zien direct een grote schildpad. Waar ik normaliter ongeveer 15 minuten nodig heb om aan de watertemperatuur te wennen doe ik het nu in 15 seconden. Samen met de girls ben ik de koudwatervrees dus al snel kwijt en we proberen de schildpad te vangen. Tijdens de achtervolging onder water blijkt het een enorm groot exemplaar te zijn. Zo groot zelfs dat Linda, die er het dichtst bij is, de schildpad niet kan/durft op te pakken. Ik vang het beest en til het boven de waterspiegel. WAUW, wat een kanjer. Zonder overdrijven schat ik dat deze vrouwtjesschildpad meer dan 60 centimeter lang is en circa 25 centimeter hoog. Hij is dan ook enorm zwaar. Zo’n groot exemplaar heb ik van deze soort nog nooit gezien; niet in het wild en ook niet in gevangenschap. Mevrouw heeft aan de linkerzijde geen volwaardige poten meer, maar zowel voor als achter slechts stompjes. Deze zijn er dus ooit door iets – collega schildpad, alligator - of iemand afgebeten. Of hij heeft klem gezeten tussen de deur…….





Na foto’s en filmopnamen wordt het beest zijn vrijheid gegund en gaan we verder op jacht. We zien grote big mouth bass en diverse andere vissen, en vangen ook nog een stuk of tien schildpadden, variërend in grootte tussen de twintig en veertig centimeter. Sommige zijn kalm en rustig, anderen zijn redelijk opstandig en doen hun uiterste best om direct weer los te komen. We worden dan ook allen wel ergens door de lange nagels van deze pedicurebehoeftige reptielen gekrabd. Ook een bezoekje aan de plaatselijke tandarts zou voor enkele schildpadmeneren en- mevrouwen overigens geen overbodige luxe zijn, want de gebitten zien er maar vervaarlijk uit. Kijk maar:



Geloof me, daar wil je niet door gebeten worden!

Nadat de parkranger in zijn golfkarretje is langs geweest en aan Ellen gevraagd heeft of ze de schildpad die ze op dat moment vast heeft los wil laten, richten we onze aandacht meer op het andere onderwaterleven. Samen met Anja loop ik naar het beginpunt van de rivier en we snorkelen deze samen helemaal af. Later doe ik dezelfde run nog een keer met de beide meiden en om het af te ronden nog een keer alleen. Die laatste keer zijn er bij het beginpunt ook een paar jongelui, waarvan er een zojuist een slang(etje) gevangen heeft. Het exemplaar krult en krioelt om zijn arm.



Ik maak met onze nieuwe onderwatercamera – een Fuji Z33WP – diverse foto’s en filmpjes. Voor iedereen die wel eens in of bij het water komt is dit een ontzettende aanrader. De camera heeft 10 megapixels en drie maal optische zoom en is 100% waterdicht. Hij is erg klein en dus ook uitstekend geschikt om als gewone vakantiecamera dienst te doen. Als extra voordeel heeft hij dus de 100% waterdichtheid. Handig bij het zwemmen en snorkelen, maar ook in waterparken, tijdens wandelingen in de regen etc etc. En dat voor slechts €139…..



Voorbeelden (onderwater)foto’s en films:











http://www.youtube.com/watch?v=aMFhz-LMuFs

http://www.youtube.com/watch?v=etGokHdnKlI

http://www.youtube.com/watch?v=AwfsNBqukBg

Genoeg reclame nu voor Fuji, terug naar het verslag.
Om kwart voor een klinkt de sirene. Dit betekent dat er naderend onweer is en dat iedereen uit het water moet. Dit is sinds 2004 ons vijfde bezoek aan Kelly Park, en we hebben dit park nog nooit vrijwillig verlaten. Elke keer moesten we door naderend onweer vertrekken, maar nog nooit zo vroeg als nu. Toch vinden de dames dat vijf uur in het park lang genoeg geweest is, en wachten we niet tot de eventuele onweersbui voorbij is. En dat is maar goed ook zal later blijken. Iedereen kleedt zich aan en we gaan lekker terug richting Kissimmee. Na een 20 minuutjes rijden krijgen we honger. We zien een Steak ’n Shake en gaan daar lekker naar binnen. We peuzelen onze burgers, chili en frietjes lekker op en sluiten – vanzelfsprekend - af met een grote shake. Daarna lopen we naar buiten en ontdekken we tot ons genoegen dat er zich half verscholen achter deze Steak ’n Shake een parkeerplaats formaat XXL bevindt. NU vraagt de lezer zich af : en dus…? De ervaren Amerikaganger weet dat een parkeerplaats XXL maar een ding kan betekenen: een Wall Mart! En inderdaad, Uncle Wall lacht ons al toe. We gaan lekker naar binnen en winkelen ons suf. Met een buit van oa. Wrangler spijkerbroeken ($14), Wrangler overhemden ($7), Miley Cirus Shirts en broeken ($9) en vele andere kledingstukken zijn we in totaal $262 lichter. Maar hiervoor hebben we dan ook 28 items. Minder dan 10 dollar per stuks dus! Tijdens onze winkelfrenzy valt een aantal malen alle elektriciteit uit. Niet ten gevolge van onze koopwoede, maar door het enorme noodweer dat inmiddels buiten is los gebarsten. De dikke vette druppels maken een hels kabaal op het dak van ome Wall en we prijzen ons gelukkig dat we niet meer in Kelly Park zitten.

Eenmaal weer in ons appartement aangekomen, heeft ’s avonds niemand meer zin om uit eten te gaan, dus bestellen we maar Pizza. Flippers komt binnen het kwartier bezorgen, en het is vet maar erg lekker!

Hasta la vista!