DAG 2, DINSDAG 18 AUGUSTUS 2009
'......miep, miep........vroemhhhhhh.....'
Linda is boos! Ellen heeft haar die nacht drie keer wakker gemaakt. En nog wel express. Rotzus! De boosheid van Linda is zowaar nog besmettelijker als de Mexiacaanse griep en alras is de vakantiestemming tot verder onder het nulpunt gedaald. Linda is dus al boos op Ellen. Daarom is Ellen weer boos op Linda, en Anja is boos op de wereld omdat ze ziek is. Pa is op zijn beurt weer boos op de mensen van Dollar die de auto gisteren niet klaar hadden. Maar goed, vandaag zouden er vanaf zeven uur twee en vanaf acht uur vier beschikbaar zijn, dus pa belt even. De barometer van de vakantiestemming zakt steeds verder weg; het is half acht en er is nog geen een auto beschikbaar. Pa wordt nog bozer.......
Afijn, we gaan toch maar op goed geluk naar Dollar. We checken uit bij het Crowne Plaza, rijden weg maar staan na tien minuten weer voor de uitcheckbalie. Pa is op de hotelkamer zijn hoed vergeten > nog bozer dus..... Aangekomen bij Dollar zeggen ze nog steeds geen 4WD beschikbaar te hebben. Toch zie ik een Ford Escape staan waar met grote letters '4WD' op de achterkant staat. Snel duik ik onder de auto en ziet dat het inderdaad een 4WD betreft; '.....and that blue Ford Escape?' 'That is available sir, but it is not a 4WD'. 'I'll take it anyway'. De formaliteiten zijn snel geregeld en we gaan op pad. Wat een pokkebedrijf zeg, dat Dollar rent a car! We zijn daarna al snel op weg naar het noorden en net buiten Phoenix zien we een oude bekende: Denny's! We kunnen de verleiding van een good old fashioned breakfast niet weerstaan en nemen direct exit 89. Als we onze Ford parkeren komt er direct een figuur aan met een of ander zielig verhaal en geld tekort, maar deze wimpelen we snel af. We krijgen een mooie plek aan het raam en al snel staan er vier emmers met orange juice bij ons op tafel. Onze waitress komt in eerste instantie wat bitcherig over, maar draait al gaande steeds meer bij. Aangaande de vergissing met betrekking tot de precieze inhoud van het 'gran' slam breakfast' meldt ze dan ook 'it was probably my fault'. Dat vonden wij ook. Als we weer bij Denny's wegrijden, niet moe wel voldaan, lachen we nog even om de naam van de overbuurman van Denny's: een hamburgertent die luistert naar de naam 'Fudruckers' . Die naam houden we erin, stelletje Fudruckers!
Een eind ten noorden van Phoenix zien we de afslag naar ons eerste doel van vandaag: Bumble Bee. Al na een paar mijl houdt de geasfalteerde weg op te bestaan, en wordt de route naar de ghosttown Bumble Bee, een onverharde weg. Afwisselend rotsachtig en zanderig rijden we door een woestenij waarin alleen de van TV bekende cactussen groeien en wat doornenstruiken. Na een halfuurtje bereiken we Bumble Bee, hetgeen een verzameling half en geheel vervallen houten gebouwtjes is langs de zandweg. De aanwezigheid van enkele auto's doet ons vermoeden dat hier toch wel degelijk nog mensen wonen. We nemen wat foto's en vervolgen onze route naar de tweede ghosttown van vandaag: Cordes. Kort na Bumble bee horen we in een keer ' ....miep, miep......vroemhhhhh' , gevolgd door een stofwolk en een overstekende roadrunner. De vogel doet zijn naam 100% eer aan want hij runt over de road en is binnen enkele tellen uit het zicht. Hij runde in elk geval duidelijk veel te snel om een foto te kunnen nemen. We houden onze camera's echter in de aanslag, want iedereen die tekenfilms kijkt weet dat er nu binnen enkele seconden een coyote moet volgen.............. Helaas is deze vertraagd. 'De spooklopende coyote op de A3 is niet aangetroffen'.
Net als we op het punt staan onze camera's op te bergen merken we echter op dat we tot stilstand zijn gekomen bij een levend wezen dat niet zo snel weg kan lopen als roadrunner: een grote cactus. En wat voor een! Hij (of zij, wie zal het zeggen), lijkt op een erg slaperige Mexicaan die net overvallen wordt. Om aan te geven wat we bedoelen: zie foto.
In vroeger tijden zal deze cactus vast van de plaatselijke indianenbevolking de bijnaam hebben gekregen 'stick 'm up Dumbo' of iets dergelijks. We rijden verder naar Cordes, en na enkele twijfels over de juiste route vinden we ook deze ghosttown relatief snel. Een paar oude schuren van golfplaten en een of twee halfverlaten boerderijen vormen het geheel aan bebouwing dat 'Cordes' heet. Als we uitstappen om foto's te maken merken we dat het snikheet is, en dat de kleur van de Ford Escape is veranderd van blauw in een roestbruine kleur die sterke gelijkenis vertoond met de kleur van het zand op de weg. Wat raar zeg......
Na een paar eekhoorns, koeien en enkele mijlen dirt road vinden we weer aansluiting bij de I 17 North, en pakken we de route weer op. Al sneller dan verwacht doemt Montezuma Castle National Monument op. Een mooie plek voor een korte stop en een goede gelegenheid om zonder wachtrijen een pass te kunnen kopen voor alle Nationale Parken in de VS. Dat doen we dan ook direct. We lopen de korte route langs de indrukwekkende rotswoningen en pikken en passant ook nog wat leuke foto's mee van een op de muur geplakte hagedis.
Daarna verlaten we al vrij snel in noordwestelijke richting de I17 en komen op de 179 richting Sedona. Deze prachtige weg loopt door de Red Rock Canyon en we zien vele mooie rotsformaties. Vooral Cathedral Rock is erg mooi. Bij Subway eten we snel een broodje en dan gaan we verder. In Sedona is het een drukte van jewelste en we zijn dan ook blij als we deze toeristische trekpleister - hoe mooi ook - achter ons laten. Even achter Sedona ligt ons volgende doel: Slide Rock State Park. Bij de ingang laat een man met 'a white foot of two beards' - of was het een man met 'a white beard of two foot? ' ons binnen en wenst ons 'a nice day'.
De kinderen tekenen snel twee smileys op de met stof bedekte achterkant van de auto en 'off we go'. We kleden ons snel om en lopen het park in. Binnen vijf minuten lopen zie je een trap en als je daar eenmaal naar beneden gelopen bent zie je direct al het water. Slide Rock is een soort canyon van ongeveer een paar honderd meter lang, waarin zich een klein riviertje een weg baant door het harde gesteente op de bodem. Op sommige plekken heeft het riviertje diepere ( > 1 meter) en ondiepere poelen uitgesleten ( < 1 meter), en op sommige plekken snel stromende geulen. Deze geulen hebben het park hun naam gegeven, want deze geulen lopen langzaam af naar beneden, en vormen zo als het ware een natuurlijke glijbaan. Een beetje een natuurlijke 'Typhoon Lagoon' of 'Wet 'n Wild' zal ik maar zeggen. Het water is wel een beetje frisjes, en waterschoenen zijn geen overbodige luxe, maar het is wel ontzettend leuk! Eerst gaan de meiden een testrun doen, en als deze goedgekeurd is durft ook Pa een - in dit geval letterlijke - uitglijder te gaan maken. Later gaat ook Anja een poging wagen. Afgezien van een blauwe linkerbil (bij Ellen) en een deuk in een rots (door Anja) wordt er geen verdere schade opgelopen cq aangericht. Op een plek is een poel zo diep dat je er vanaf de oostzijde vanaf een meter of 4 hoogte in kunt springen. Mooi om te zien, minder om te doen....... In het park is het redelijk druk met mensen, maar ook niet té. Precies goed dus. Na een uurtje of twee drogen we ons af en rijden we verder naar Williams, alwaar we voor de meiden een leuke verrassing in petto hebben. We overnachten namelijk in een oude treinlocomotief. De auto is inmiddels door andere vandalen voorzien van een derde smiley en van de tekst 'haha'....... Nou ja, haha.....
Als we aankomen bij het Canyon Motel & RV in Williams hebben de meiden nog niets in de gaten. Er staan een aantal motelblokken en ook een aantal grote campers geparkeerd, en in eerste instantie wordt daardoor de aandacht enigzins afgeleid, alsmede door de in zwermen rond het receptiegebouw rondvliegende kolibri's. Leuke vogeltjes, nog nooit in het wild gezien, maar hier zijn ze dus! We krijgen al snel de sleutels van onze 'caboose', een echt rijwerktuig van de Santa Fe railroad, die geheel is ingericht als motelkamer. Als je binnenkomt staat er een tweepersoonsbed, gevolgd door een soort halletje waarin zich tevens de wastafel en de douche bevindt, en tenslotte zitten in het hoogste gedeelte van de caboose twee hoge eenpersoonsbedden. De dames zijn echt onder de indruk. Ook van de temperatuur trouwens, want het is binnen maar liefst 79 oftewel ruim 26 graden! De airco gaat dan ook direct op 'cool', maar veel lawaai en wind komt er niet uit. Dat belooft niet veel goeds...... We lezen wat aan de tafel buiten en maken plannen waar we gaan eten die avond. Dat wordt de oude traditionele diner in historisch Williams. Nadat we kort door de oude stadskern toeren kiezen we de oude diner als pleisterplaats. Op het terras is het erg druk en er speelt leuke live muziek. Toch gaan we binnen zitten om de oude sfeer goed te kunnen proeven - en de burgers natuurlijk. Het smaakt allemaal prima en na een copieuze maaltijd rollen we die avond allemaal lekker rond het bed weer in. Het is nog steeds erg warm in onze caboose: 25 graden.
Auto fact: inmiddels Ford Escape: mooie 4WD midi SUV. Ruim genoeg voor 4 personen en bagage.
Hotel fact: Canyon Motel & RV: caboose #2, $134, rechtstreeks geboekt. Leuk voor een of twee nachtjes, maar wel relatief duur.
Toedeloe!