[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Biketoberfest 2009

[2lingmams]

Ik heb net met veel plezier jullie laatste reisverslag, maart 2009, gelezen.
Ik zie er naar uit om jullie nu dagelijks te kunnen volgen.

Heel veel plezier!!!!

Groetjes Patries

[Tini]

He Gerrit, Marion, Marcel en Tineke,

Een fijne vakantie toegewenst. Ga het weer volgen.

Groetjes
Tini

[JKG]

Heel veel plezier, maar dat zal vast wel weer gaan lukken. Ik ga het verslag weer dagelijks volgen!

[Ta2 Gerrit]

Net wakker, na een "verlengde" reis. Ga straks proberen wat te verslaan. Later !!

[Teleton]

na een "verlengde" reis.

't is toch niet waar zeker.......wij zijn niet nieuwsgierig, maar willen wel graag alles weten. Dus voor de draad er mee, en rap een beetje, tot en met het naadje van alle kousen.....

[Tini]

Ben heel benieuwd naar die 'verlengde reis'.

[Ta2 Gerrit]

Niet zo spectaculair, hoor, achteraf. Maar wel een klein ,onnodig, stressmomentje......

[FloridaVerslaafde]

Goedemorgen Gerrit,

Welkom hier. Ik las je kleine berichtje en dacht...Oh nee, jullie ook al ??
Jij was zo te zien ook lekker vroeg wakker.

Groetjes,
Walter

[Syllvia]

oei oei wat zou er zijn geweest bij us airways
wij vliegen morgen terug...........snikkkkkkkkkkkkk

[Ta2 Gerrit]

Zaterdag 10-10-2009
Om half vijf worden we van het bed gelicht door vriend Wekker. Een onchristelijke tijd, maar noodzakelijk, want klokslag zes uur zou vriend Marcel voor de deur staan met de bus.
Het word weliswaar de laatste slag van de klok, maar uiteindelijk bestijgen we de executive VW bus, met Marcel achter het stuur, en chauffeur Teun sluimerend op de achterbank. Ook voor hem was het klaarblijkelijk vroeg.

En dan gaan we op weg, om nauwelijks 10 minuten later weerom te keren. Marion was haar codesleutel vergeten, nodig om nog wat te werken, en normaal aan onze autosleutels. Maar we gaan deze keer dus niet met de auto. Ondanks het kleine oponthoud arriveren we mooi op tijd bij balie 21, gemeente Haarlemmermeer, waar we dankzij de online incheck door mogen lopen naar de Envoy (business & First class) priority line van US Airways.
Snel de koffers afgeven en instapkaarten ontvangen. Die hadden we thuis toch al afgedrukt ? Ja, dat wel, maar we kregen toch gewoon nieuwe, met dezelfde informatie. Vreemd…

Bij de jongens en meisjes van de Marechaussee was het rustig, dus we konden zo doorstomen naar Café Amsterdam, voor het traditionele vakantieontbijt, uitsmijter met bier. Voor mij althans, de rest van het gezelschap nam cappuccino. In het café wacht ons nog een verrassing; het podium achterin, waar je de vertrekhal in kunt kijken, is omgebouwd tot rookruimte. Dus we hoeven voor onze “gewoonte” niet meer de tocht te ondernemen naar de aquaria bij de airline lounges.
En er wordt veel gebruik van gemaakt, ook door mensen die niets verteren in het café, iets dat ons opvalt, maar voornamelijk het personeel zichtbaar ergert.

Na de inwendige verzorging en het nodige taxfree shopping, rollen we richting Gate G7, waar we plaats nemen op rij 9 in de 757 van US Airways. Toch een andere ervaring als de Economy Plus zetels van United, en ingegeven door Holandsche zuinigheid, maar zeker niet slecht zitten. 3 stoelen, gangpad, 3 stoelen is normaal niet ons ding, wij zitten liever in een hokje van twee, maar ik lig met mijn bolletje tegen het raam, dus dat is onveranderd.
Iets minder is de mededeling voor vertrek, dat het vliegtuig het waarschijnlijk niet zal halen naar de overkant, wegens sterke tegenwind. Lekker dan.

Volgens de captain, en die heet, zonder dollen, Kirk moeten we onderweg de benzinepomp aandoen, en de goedkoopste staat in de woonplaats van één van mijn favoriete schrijvers, Stephen King, die domicilie houdt in, houd U vast, Bangor, Maine.
Dat dit invloed zou hebben op de vluchttijd en layover stond voor mij, ondanks de geruststellende woorden van de cabincrew, zo vast als een huis.
En moesten we nu maar afwachten of de geplande 2 uur en 40 minuten voldoende zijn om dat op te vangen.

Het werd een race tegen de klok, althans zo voelde het in gedachten, want het meeste heb ik meegemaakt met gesloten ogen. Tijdens de eerste landing was de captain nog steeds optimistisch en verzekerde ons dat het hooguit 20/25 minuten zou duren en dat de connecting flights op zeker gehaald zouden worden.
Toen we ruim een uur later weer airborne waren, was die overtuiging bij mij op de grond gebleven, en doemscenario’s van standbyplaatsen, of nog erger, overnachtingen in Philly schoten mij, terugdenkend aan Oktober 2008, aan alle kanten door de kop.
En dus landden we uiteindelijk 30 minuten voor de aansluiting op PHI en konden we, ondanks de snelle afhandeling door Immigrations (dankzij de disabled-line) en Customs, de volgende vlucht op onze buik schrijven.

Maar daar had US Airways een oplossing voor gevonden. Niks standby of overnachting. Toen we de kelder van Border Control uitkwamen stonden bovenaan de roltrap al medewerkers klaar met boardingpassen voor de eerstvolgende vlucht. 2 uur en 20 minuten later mochten we verder reizen. En niet via via, maar gewoon rechtstreeks op MCO.
Weliswaar niet allemaal bij elkaar, maar wel in hetzelfde vliegtuig, dat overigens zwaar overboekt bleek te zijn, zei men. Er werd zelfs geld en vouchers geboden voor vrijwilligers die hun plaats wilden opgeven. Hoe het dan kon dat er zeker nog 20 lege plaatsen bij vertrek waren, is mij een raadsel, maar schrijver dezes had mooi 2 stoelen voor zichzelf.
Uitermate fatsoenlijk en goed geregeld door US. Petje af, gezien eerdere ervaringen.

En dus landden we 2 uur en 20 minuten later dan beoogd op MCO, waar we letterlijk aan aquaplaning deden, want de captain kreeg weinig grip op de landingsbaan, daar het werkelijk stortregende.
Dat was ook te merken aan de bagage, en de rolstoel van Tineke. Die laatste was gewoon soaked, toen hij boven aan de trap gebracht was. Dus met natte billen naar de bagageband, waar de dames de koffers in ontvangst gingen nemen en de heren vast naar Alamo gingen om zich door de rijen te wurmen voor de automobiel.

In de rij bij Alamo stonden NUL mensen en de vijf medewerkers waren blij met onze klandizie.
Zo blij dat we niet eens upgrades of extra’s aangeboden kregen, behalve dan dat we ook een Managers SUV konden krijgen, zeg maar een luxe uitvoering van de fullsize UV.
Beleefd geweigerd, en binnen 5 minuten waden we ons naar de overkant, waar we , ondanks dat alles overdekt is, vochtig aankwamen. Uitzoeken was er niet bij. Voor de Fullsize SUV moet je je melden bij de manager en wordt na je keuze uit de kaartenbak je auto netjes voor gereden. Op het contract staat dan ook “reserved”.
En de keuze was een Chevy Tahoe LT X, met een paar duizend mijl op de teller, en dan de Managersuitvoering (er was niet anders) met een fraai notenhout interieur. Super.

Door de hoosbuien varen we naar boven om bij de Arrivals de dames op te pikken. En daar blijkt direct al een tekortkoming van de Tahoe aan het licht te komen. Er zitten te veel zitplaatsen in. Een derde rij, die er onverhoopt uit moet om de rolstoel mee te kunnen nemen.
Die er achter knopen was ook een oplossing, maar dat liet het weer niet toe. Dus werd de achterrij gedemonteerd en zo geplaatst dat de rolstoel met de bagage mee kon. Die stoelen parkeren we thuis wel ergens.
Nog steeds door de hoosbuien verlaten we MCO om via de tolweg (2x $1,25, 1x $0,50) bij Celebration de US 192 aan te doen. De regen stopt ongeveer bij Orange Blossom Trail, en daarna lijkt het alsof de bui zeer lokaal was, want is er geen spatje water te bekennen.

We zijn net na tienen bij de ons overbekende Publix supermarkt, waar we tot onze grote vreugde constateren dat onze vaste liquorstore, buurman van de supermarkt, zijn openingstijden aangepast heeft aan de Publix, zodat de spiritualiën ook gecoverd zijn.
Met de wagen volgeladen reizen we een uurtje later af richting Lindfields, waar we 5 minuten later de oprit van ons tijdelijke onderkomen in beslag nemen.
Daar wordt de lading ontscheept, wat direct duidelijk maakt dat de GM stoelen niet van plastic zijn, en gooien we de zooi in koelkast, kasten en kamers.
En dan is het tijd voor een welverdiend drankje dat er bij deze exorbitante temperatuur (het is nog steeds tussen de 85 en 90) wel in gaat, en wel meer dan één ook, tot dat we zo’n 26 uur naar vertrek maar eens de slaapplaats opzoeken.

En ondergetekende een uur of vier later het commandocentrum maar weer eens opbouwt.
Je moet tenslotte je lezers tevreden houden :-({|=.