[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Biketoberfest 2009

[knaapje]

Gerrit en aanhang. Welkom terug in Nederland.
Ik ben dus net op tijd (vrijdag 13.30 uur) uit Orlando vertrokken begrijp ik, toen was het nog net goed weer. Op Dulles was het bij aankomst 7 graden C, dat was even schrikken.
Ik ben benieuwd naar je ervaring met de 20 Kg (correctie: moet 23 kg zijn)grens van de bagage.
Bij United moest je al voor je in de rij kon om in te checken je koffer wegen en kon je nog overpakken. Als ik zo lees wat je allemaal mee terug neemt, moet je toch ook wel (bagage)gewichtsproblemen gekregen hebben of bijbetalen.
Ervaring met TSA?

Groet en voor morgen er weer tegenaan.

Knaapje

[Njit]

Ik ben benieuwd naar je ervaring met de 20 Kg grens van de bagage.

het is toch nog steeds gewoon 23 kg ? Tenminste, volgens de United site wel..

[knaapje]

Ja, vergissing. Werd n.l. in pounds gewogen 50 pounds dus 23 kg.

Knaapje

[Ta2 Gerrit]

Nauwelijks problemen gehad, met zowel vlucht als bagage, hoewel de aantallen toch verdubbeld waren.
Maar ik schrijf nog wel even een epiloog, dan is iedereen weer op de hoogte :-)

[vondutchga]

Gerrit, goed om te zien dat jullie weer veilig in het koude nederland zijn. Het is hier nog steeds kil, koud genoeg om vanmorgen met de auto i.p.v. de motor naar het werk te gaan

anyway, eind van de week weer tegen de 30 graden dus het ziet her wel goed.

tot december en anders tot februari in Daytona

[Ta2 Gerrit]

De terugreis 18+19-10-2009

Was het gisteren nog hosanna over Candlewood Suites, nu is de sanna er wel een beetje af. Uiteraard zitten we in bijna de laatste kamer op de gang (what’s new pussycat), en waarschijnlijk is het daardoor onmogelijk dat het gemalen water waar we vanochtend onder willen nog warm bij ons arriveert.
Koud water douchen is niet erg als het buiten nog 33 graden is, maar hedenochtend staat de Celsiusteller op een graad of 16, en dan is het niet fijn. Verder alle lof, overigens.

We rommelen tegen elven de 436 af, die vanaf Altamonte Springs na 20 mijl rechtstreeks op McCoy International Airport Orlando aankomt. Leuke plaats trouwens, A.S., met vlak bij ons hotel een heuse boulevard, echt wandelgebied, met een soort boardwalk over en langs een grote vijver. Allerlei winkels, bioscopen en restaurantjes maken het een leuk uitgaansgebied.
Bij het weggaan crush ik nog bijna een Ford Focus, omdat ik bij het rechtsaf slaan direct naar de linkerbaan wil, want ik moet iets verderop weer linksaf. De Focus komt met gang buitenom, en ik had hem zo snel niet gezien. Zulke kleine auto’s zouden ook verboden moeten worden in de US…….. Remmen en snel terugsturen voorkomt een eliminatie van de auto, en hoewel er nog zeker een halve meter tussenbeide zat, is de chauffeur erg boos.

Ik biedt hem, met gebarentaal, mijn diepste verontschuldigingen aan, maar de jongeling weigert die aan te nemen, en gebaart in zijn eigen taal wat terug. Als we hem daarna “onbewust” wat achtervolgen (we moeten echt toevallig dezelfde kant uit) wordt hij wel wat rustiger, en als we iets later naast hem staan bij de verkeerslichten is hij bekeerd.
Hij kijkt namelijk strak voor zich uit, en wenst geen contact meer ;-)
Mooi op tijd komen we op MCO aan waar we de dames en de bagage dumpen en we voor de derde keer deze week de Rentalcar Return van Alamo binnenrijden. Deze keer gaan we wel in de rij en balansen we nul. 40 dollar benzine getankt met een 6 liter motor, that’s all folks.

We schuiven direct door naar de US Airways balie, waar nauwelijks iets te doen is en we vandaag het dubbele aantal koffers en tassen inchecken t.o.v. een week geleden. Was het op Schiphol nog een formaliteit, met de online incheck al achter de rug, hier begint de medewerker gewoon een ouderwetse incheck. No problem, tijd zat en hij verdeeld de bagage netjes over 4 personen, dat scheelt in de bijbetaling. Ik maak hem duidelijk dat wij nog niet onder die nieuwe regel vallen, en nu ziet hij het ook.
Hij vraagt nog wel schamper of we misschien motorparts gekocht hebben, zo zwaar zijn de koffers. Als ik dat beaam schiet hij in de lach en roept “No, kiddin’, I was just joking”. Ik leg hem de minimaal 50% prijsverschil uit en hij knikt begrijpend. De zwaarste koffer weegt 49,5 lbs, dus we mogen door. We hoeven zelfs niet met de koffers naar de TSA, want ze gaan direct achter de balie de band op.

Achteraf worden ze wel gecontroleerd, want twee van onze koffers bevatten een briefje van de TSA, de ene met de onderdelen, de andere met een paar flessen reukwater. Maar wel weer keurig ingepakt, dat dan weer wel. Omdat we tijd zat hebben gaan we eerst nog even, helemaal aan de andere kant van het vliegveld , naar Starbucks. Een Frappuccino voor mij, 3 Cappuccino’s voor de rest, die het al koud genoeg vinden. En dan naar buiten, nog even genieten van het frisse zonnetje, en een rokertje natuurlijk.
Daarna is airport security aan de beurt. We mogen gescheiden door de poortjes, wij aan de ene kant, Marcel en Tineke een eind verderop, i.v.m. de rolstoel. Veel verschil maakt het niet, de mannen mogen allebei even apart.

Mijn laptop heeft een verdachte oranje kleur in de röntgen, dus die moet even met een doekje geveegd worden. Waarschijnlijk is het minimuismatje de oorzaak, maar die zit er altijd al tussen, dus dat is vreemd. Na de wrijfactie mag hij alsnog mee. Marcel heeft een ander probleem.
De hele week is er al de running-gag over een snowglobe. Marcel’s moeder spaart deze, maar we hebben er nog geen één gezien met een kerstthema. Ook niet in de kerstwinkel bij Disney. Tot gisteravond. Toen vond Marion er één in de winkel van Cracker Barrel, met een muziekdoosje er in zelfs. En die heeft Marcel meegenomen, en verstandig als hij is, om schade te voorkomen, in de handbagage gestopt.

En dat is fout, volgens de TSA-er, want er zit vloeistof in, en misschien kan dat wel gevaarlijk zijn. Dus hij moet of terug naar de incheck om hem als ruimbagage, en dan wel ingeseald, aan te bieden, of het ding afstaan. Wat dacht je zelf, was Marcel’s respons. Wordt er maar gelukkig mee, het verlies van 15 dollar op de koop toe nemend. En ook hij kon door.
We nemen nog wat Mexicaans voedsel tot ons, en Marion gaat nog wat Amerikaanse roddelbladen scoren voor onderweg. En komt even later terug met een grote glimlach. Bij Hudson waren namelijk ook snowglobes te koop, en ze heeft er één meegenomen. Het moet niet gekker worden ! Weliswaar niet met kerstthema’s, maar Florida thema’s . Ook goed, maar wel een beetje vreemd.

Bij het boarden maak ik even misbruik van een situatie. Er word namelijk al aangegeven dat het een full-flight is en waarschijnlijk niet alle handbagage als handbagage mee kan, en dus alsnog onder in de buik verdwijnt. Aangezien wij zone 4 boarden, lijkt me dat niet aantrekkelijk. Dus trek ik Marcel’s boardingpassen uit zijn handen en speel voor reisleider. We zijn vanaf nu een gezelschap dat absoluut gezamenlijk moet reizen, dus gaan we achter Tineke’s rolstoel aan als eerste het vliegtuig binnen. Ruimte zat. En voor de tweede vlucht flik ik hetzelfde kunstje weer. Misschien asociaal, maar wel lekker makkelijk.
Op de heenreis hebben we netjes onze beurt afgewacht, en gingen we gescheiden, maar een gewaarschuwd mens breekt wel eens een fatsoenswetje.

Onze vlucht vertrekt wat later, maar dat wordt weer ingehaald. Onze internationale vlucht heeft door drukte wat vertraging, maar vliegt een uur en 3 kwartier korter dan op de itinerary stond aangegeven. Dan wordt het op Schiphol wel even wachten op de taxi, maar dat houden we wel vol. Het vliegen gaat, voor zover ik er bij was, voorspoedig, al vertonen de US vliegtuigen wel wat gebreken. Lampjes stuk, stoelen die niet reclinen, van die dingen. Dat overtuigd ons dat we de volgende keren gewoon weer met United, of eventueel Delta, vliegen.
We komen mooi vroeg op Schiphol aan, maar omdat we dus veel later verwacht worden, is er geen gate vrij en taxiën dus ruim een uur over Hollands vliegwegen.

Eindelijk aangemeerd blijkt dat we weer in Nederland zijn. Waar bij de afgelopen 3 vluchten de rolstoel al bij de deur stond als we het vliegtuig uitkwamen, is dat nu niet het geval. Bij navraag blijkt dat hij halverwege de jetway zou moeten staan. Fat Chance, er staat alleen een jongedame die ongeïnteresseerd mijn vraag naar de rolstoel beantwoord met; “Als er al een rolstoel meegekomen is, komt hij hier naar boven”. Wat er naar boven komt is een collega waarmee ze zeer geanimeerd in gesprek gaat, en dat gaat niet over onze rolstoel.
Tot er een grondmedewerker van US Airways geïrriteerd komt vragen hoe het nu zit, gebeurt er helemaal niets, maar op last van deze autoriteit is ze wel, hoewel moeizaam, bereid haar portofoon op te beuren om verveeld te informeren naar de stoel. Hij komt er aan, is kortaf de reactie. We zijn weer in Nederland.

Na een kort aquariumbezoek lopen de paspoortformaliteiten voorspoedig, en liggen de koffers al op band 20. Rond band 19 is alles afgezet met schermen en bevinden zich zeker 20 groene mannen van onze nationale belastingdienst a.k.a. douane. Dat kan maar één ding betekenen; er is een vlucht van overzeese (of voormalige) gebieden binnen en dat is 100% controleren.
Dat betekent ook dat er bij geen van de andere uitgangen iemand aanwezig is en we zo buiten staan. Omdat onze taxi waarschijnlijk nog niet aanwezig is gaan we in 1 streep door naar Starbucks, om toch nog maar een beetje het Amerikagevoel vast te houden. Deze keer geen koude koffie, dat is het buiten al genoeg, maar cappuccino voor vier.

Marcel heeft inmiddels Teun de taxichauffeur gespot, dus inladen en wegwezen.
2 rijbanen, waarvan alleen de linker voor het inhalen is, vrachtwagens die beduidend langzamer rijden als de rest, inderdaad, we zijn echt weer in Nederland. En zo rollen we weer richting Peperbus, die we tegen tienen aan de, ietwat mistige, horizon ontwaren.
En zo komt er een einde aan weer een voortreffelijke vakantie, waar alles net een tikkie rustiger ging dan anders, maar we ons weer prima vermaakt hebben, en de Amerikaanse economie weer een stukje opgekrikt is. Rest nog het afmaken van het verslag en het kleineren en het plaatsen van de foto’s. Die volgen zo spoedig mogelijk.
En dan is het weer 4 hele maanden wacht op de volgende trip, wat een straf.

[Teleton]

Van de epiloog zijn we weer geruisloos in de proloog over gegaan, merk ik al. Kortom, een prachtig perpetuum mobilae van opeenvolgende reisverslagen, wonderlijke avonturen compleet met sneeuwballen en motoronderdelen.

Het was weer heerlijk om te lezen; de straf van vier maanden wachten zullen we geduldig uitzitten. Wij worden daarbij persoonlijk ondersteund door ons transmuraal verlof in de eerste twee weken in december dat wij, minstens even relaxed en toch afwisselend, in het verre Florida hopen door te brengen.

[Yvet]

Bedankt voor dit heerlijke reisverslag.
Ik/wij hebben weer genoten van alle avonturen.

Gelukkig hoeven we maar 4 maanden te wachten op het volgende verslag.

[mineke]

Hallo Ta2 Gerrit,
net je prachtige afsluitverslag gelezen, net als alle voorgaande verslagen heb ik erg genoten van al jullie avonturen, over vier maanden ben ik zeker weer van de partij
om jullie te volgen.
Bedankt dat we hebben mogen meegenieten.
grtjes Mineke

[Dr. Phlox]

Hoi Gerrit,
Het was een leuk verslag. Wij hadden de Snowbol gelukkig wel in de koffer gedaan. Ik had er niet moet staan, met de mededeling dat hij niet mee mocht. Dan was het oorlog geworden.
Grz
Ton