[Reisverslag] Ta2 Gerrit: Alles is anders - Daytona Bike Week 2009

[Ta2 Gerrit]

PS. Nog even een nagekomen bericht; Na ampele studie ben ik er achter hoe het zit.
Voor alle Florida gangers die moeite hebben met het durven rijden hier en de verkeersregels.
De meeste Amerikanen hebben hun rijbewijs gekregen bij een SORBO pakket; ze rijden als dweilen, zeker als ze nog niet droog achter de oren zijn, de goeden daargelaten.

Het is hier verder vooral verboden om de rode of oranje lampen, die op elke hoek van de automobiel zitten, te gebruiken. Mocht je ze willen gebruiken, baseer dit dan op pure willekeur, bij voorkeur niet corresponderend met de te volgen richting.
Ook ander verlichting hoeft niet persé gevoerd te worden, er zijn immers straatlantaarns.

Ook is het verplicht minimaal 1 telefoon in de hand of aan het oor te hebben, maar twee, of een combinatie van één met een beker Starbucks is ook toegestaan. Dit alles na eigen visuele waarneming geconstateerd. In geval dat telefonisch contact niet aanwezig is, kan dit vervangen worden door SMS-en, mits het toestel daarvoor uitgerust is.

Maar probeer vooral niet door te rijden bij een stopbord, ook al is er binnen 5 kilometer geen voertuig te bekennen, want dan ben je in overtreding wegens onoplettendheid. [-X :-&

[Ta2 Gerrit]

Zaterdag 28-02-2009
Soms doe je dingen waarvan je achteraf denkt; “had ik dat wel moeten doen ?”
Zoals het als grappig bedoeld, en zeer generaliserend neerpennen van het stukje over het verkeersgedrag van de lokale medeweggebruikers. De reacties daarop riepen bovenstaande gedachte bij mij op. Maar wat has been, has been en dus, over tot de orde van de dag.

Vandaag gaan we doen waar we voor gekomen zijn; naar Daytona Bike Week 2009, officieel gisteren van start gegaan, en doorlopend tot Zondag 8 Maart, dus van een week kun je eigenlijk niet meer spreken.
Het plan is om een beetje bijtijds te vertrekken, en op de rol staan een bezoek aan Ormond Beach, om bij J&P Cycles de status van de laatste 4 onderdelen die we besteld hebben te checken, de stands die daar staan langs te wandelen en even binnen te wippen bij Bruce Rossmeyer, de uitbater van ‘s werelds grootste Harley Davidson zaak.
Aansluitend gaan we dan door naar Daytona Beach om aldaar Ocean Center en Main Street aan te doen. Het zou allemaal iets anders uitpakken.

We vertrekken ruim na tienen, om luttele minuten later de Interstate 4 East op te draaien, en daarmee gelijk de langzaam rijdende file in. Die hadden we niet verwacht op Zaterdagmorgen rond deze tijd, en het blijkt zo’n file te zijn waarvan de oorzaak geheel onbekend is. Vaak is de aanwezigheid van een paar zwaailichten of een voertuig (al dan niet een crèmezwarte Crown Victoria) in de berm al voldoende om een file op te starten, maar als na een minuut of tien de boel weer goed op gang is, valt daar niets van te bekennen.
Maar uiteindelijk draaien we afslag 273 van de I-95 af om door verkeersgeleiders naar een verderop gelegen parkeerplaats gedirigeerd te worden, alwaar we in een tram (als was het Disney) kunnen stappen die ons aan de rand van het evenemententerrein aflevert.

Bij J&P is een kwart van de onderdelen binnengekomen, en dankzij mijn klantenpas, en de afgelopen Maandag opgebouwde bonuspunten hoef ik maar 53 cent af te rekenen bij de kassa. Lachen toch ?
We struinen het terrein af, en zien veel nieuwe dingen, veel same ‘ol, same ‘ol en wandelen dan richting de Harley zaak. Onderweg stuiten we nog op een als T-shirt kraam vermomde giga barbecue, waarvan het echt werkende broertje (een barbecue van 10 meter lang) staat te roken op de Iron Horse Saloon camping, iets noordelijker aan de US1.



Helaas voor Knaapje (mede Floridaforummer) staan de beide automobielen nog steeds voor de zaak, al zijn de motoren die er op staan wel vernieuwd, want die worden tenslotte verloot.
Binnen is het een drukte van belang, logisch, want hier brandt de airco, en buiten de hete (87F) zon. Maar er wordt ook weer genoeg verkocht, getuige de rijen bij de kassa’s, dus de creditcrisis heeft hier vooralsnog geen invloed. Onze teller blijft voorlopig op $0,53 staan en we verlaten het pand om gang te zetten naar het hart van Bike Week, Daytona Beach.
Buiten schieten we nog even langs de kraam van mijn favoriete zonnebrillenmerk, Icicles om te vragen of ze hun logo, wat aan beide kanten op hun brillen zit, ook los verkopen. Vriend Fred, die in Oktober mee was, en ook (bij deze standhouder) twee van deze brillen gekocht heeft, is tijdens een doodsmak op de lange latten in de Franse Alpen (Valdisper zeg ik altijd) één van de logo’s kwijtgeraakt en heeft mij gevraagd of ik een nieuwe kon regelen.
Dat kan, en omdat ik een trouwe klant ben, iets wat mijn oude model bril prijsgaf, hoeven we er niet voor te betalen. Dit wordt echt een goedkope dag.

Via de US1 vervolgen we onze weg naar Daytona Beach, waar we dus de eerder genoemde Iron Horse Saloon, en de er tegenover gelegen Saloon (Boothill of Broken Spoke, dat ben ik even kwijt) wegens grote drukte erg langzaam passeren. Iets verderop overbruggen we de Halifax River waar we op de A1A via Ormond by the Sea aanlanden in Daytona Beach.
Daar zoeken we Ocean Center waar sinds jaar en dag de fabrieksshow van Harley Davidson wordt gehouden, deze keer in het nieuw aangebouwde deel. Daar moeten we zijn voor een door Willy G. Davidson, kleinzoon van, exclusief voor de Bike Week ontworpen T-shirt of poloshirt, en bijna altijd in onze smaak vallen. Ook zit hier de fabrikant van mijn Harley Owners ring waar onlangs de steen is uitgevallen en die gerepareerd moet worden.

Onderweg is al gebleken dat de ring nog mooi in de kluis van het huis ligt te wezen, en als we dan ook nog geweigerd worden bij onze favoriete gemeentelijke parkeergarage naast het Ocean Center, is voor mij de maat vol. We gaan verkassen !
De reden van de weigering is meer dan duidelijk; ze zitten vol, net als alle duurbetaalde andere parkeerplaatsen in de nabije omgeving van Main Street. Het is bloed en bloed druk, ongekend. Nu zijn we nooit op de eerste Zaterdag in Daytona, maar deze drukte hadden we niet verwacht. Later bedenken we dat het wel logisch is; het is weekend, en ondanks de 24/7 economie zijn er natuurlijk zat mensen die gewoon 5 dagen werken, en de weersberichten voor morgen zijn bar en boos, dus iedereen wil nog even de mooie dag meepakken.



Maar wij willen weg en gaan 2 blocks verder proberen om via de Main Street brug het eiland weer te verlaten. Dat werkt, en via het kerkhof draaien we zo de brug op. Tot onze grote verbazing en vreugde zien we dat dit ook het laatste punt is waar je Main Street kunt opdraaien.
De rest is afgesloten en “motorcycle only” geworden, iets wat ze jaren geleden al hadden moeten doen. Over de brug gaan we linksaf North Beach Street op, waar we besluiten om hier maar even een stop in te lassen. Hier is Riverfront Park waar in tegenstelling tot voorgaande jaren de activiteiten weer een beetje op gang komen, mede dank zij de er tegenover gelegen vestiging van Daytona Harley Davidson, ook al een zaak van meneer Bruce Rossmeyer.

We struinen zaak en kramen een beetje door, maken wat foto’s en zien bij één van de standhouders een vest wat ons wel wat lijkt voor een vriend. Er zit geen prijs op, wat meestal geen goed nieuws is. Maar de juffrouw wil graag verkopen dus geeft ons een “good offer” en het vest “will set us back $25,-“, ongeveer de helft van wat ik verwacht had. Het is een goede dag.
Ook een nieuw fenomeen op het feestterrein, een mobiele Starbucks . Nu moeten we tot onze grote schaamte bekennen dat we in de week dat we hier zijn nog geen één keer Starbucks aangedaan hebben, dus hier ligt onze kans. De Mocha Frappacino’s smaken zeker net zo goed als bij de vaste winkels.



We halen onze Murano weer op bij de rechtbank en kachelen richting Lindfields, en behoudens een kleine opstopping ter hoogte van Universal Studios (waar de nieuwe, in aanbouw zijnde mega rollercoaster Rip Ride Rock'it hoog boven alles uit torent) belanden we veilig bij de Orange Lake Publix om nog wat boodschappen te doen voor de barbecue van vanavond.
Op de parkeerplaats zien we dat iemand zit opgesloten in een auto. Of dit vrijwillig is of gedwongen is moeilijk te zeggen. Hij of zij zit er al wel een tijdje, en we besluiten ons daar maar niet mee te bemoeien en snel onze spulletjes in te laden en weg te wezen.
Niet dapper, maar wel verstandig, gezien de lugubere aanblik van de situatie. Thuisgekomen gaat de stekker in de grill en gooien we de “breakfast meats”, zijnde min-hamburgers en worstjes (de reguliere zijn ons veel te groot, en zelf maken hadden we vandaag geen zin aan) samen met de knoflook kipfilets op de bakplaat en genieten zo nog even na van de dag.

Af en toe een dipje in één van de waterattracties en een blik op de grote kijkbuis maken van onze Zaterdagavond een echte Zaterdagavond en we belanden dan ook veel te laat in bed.
Maar morgen gaan we proberen uit te slapen, want dan is het Zondag, maar bovenal een dag die qua weer niets goeds voorspelt. Kou, regen en wind, een dag om binnen te blijven.


Meer foto's vindt U op onze reissite.

[Ta2 Gerrit]

Zondag 01-03-2009
Eigenlijk hadden we vandaag een verjaardag, maar wegens de moeilijk overbrugbare afstand slaan we die maar over. Een Halmark kaartje is elektronisch onderweg.
Het is Zondag, dus een rustdag, maar van uitslapen is niks gekomen. Mooi op tijd zit ik buiten te genieten van het laatste restje zon voordat het slechte weer losbarst. Er is zelfs een tornadowatch een paar counties naar boven, dus dat belooft wat.
Op een gegeven moment zie ik onze huisdraak niet meer op de plek waar zij al een paar dagen zit, tegen het gaas van de kooi, maar op de isodeken van het zwembad. Geke de Gekko doet een paar verwoede pogingen om uit het zwembad te komen, maar de rand is wat te hoog.
Dus leg ik maar een soort piepschuimen drijfslang op het zeil, zodat ze een opstapje heeft. Dat lijkt te werken, want even later zit ze weer bij het gaas. We hadden al geprobeerd de gekke gekko te vangen om haar weer buiten de kooi te plaatsen, maar ze was ons steeds te vlug af, dus laten we het maar zo.



Even later gaat de wind woeliger waaien en trekt Pluvius goed van leer en trekken wij ons terug in onze burcht. We hadden al besloten om vandaag het huis niet te verlaten en ons te vermaken met diverse Nintendo’s, laptops, bladen en boeken.
Maar door het ontbreken van voldoende goudgeel vocht van meneer Molenaar, en een e-mail met een verzoekje besluiten we toch de stoute schoenen en de lange broek aan te trekken voor wat lokale boodschappen.
Now is as good a time as any bleek een misvatting te zijn, want iedereen vond het een goede tijd om naar de blauwe buurtsuper te gaan, en het was er dus buurtsuperdruk. Je kon er over de koppen lopen, en omdat het weekend is vooral over de kinderkopjes.

Maar goed, alles wat we wilden hebben was zo gevonden, en we spoeden ons huiswaarts, om daar verder te gaan met vegeteren. Onze huisdraak bleek het inmiddels moeilijk te hebben met haar verblijf aan de verkeerde kant van de kooi, en liet zich nu makkelijk vangen. Eénmaal buiten begon ze na wat gesnuffel aan het gras alweer dapper te stappen en tien minuten later was ze geheel en al, zonder bedankje, verdwenen. Eind goed, al goed.

Zoals het een goed Amerikaans gebruik betaamt eten we op Zondag een home cooked meal.
Marion heeft wat kruiden meegesmokkeld en gaat haar befaamde rijst met kipkerrie maken, iets wat door ondergetekende erg gewaardeerd wordt en ook erg gesoupeerd.
Met het bord op schoot voor de buis, net als thuis. Niet voor de voetbal, die positieve uitslagen kende ik al, maar voor die schreeuwlelijk van een Ty Pennington, met z’n Extreme Home Makeover, één van Marion’s favoriete programma’s. Dat had ze wel verdiend.

Ik kruip snel (weer) achter de laptop, om dit verslag(je) te maken.
Morgen trotseren we de kou en gaan we weer naar Daytona’s Ocean Center, 2e poging.

[Ta2 Gerrit]

Mandag 02-03-2009
Koud, dat is het deze morgen. Minima vannacht in de mid 30s, dat lijkt heel warm, maar op de schaal van Fahrenheit , die ze hier gebruiken, is dat maar net boven onze 0.
Koud dus, en de korte broek en jerusalem Nikes worden ingeruild voor trainingsbroek (de enige lange die ik bij me heb) en sportschoenen, mèt sokken. Gelukkig hebben we wat vesten voor vrienden aangeschaft, dus daar leen ik er ook maar even één van.

Marion is wel voorbereidt op deze kou, want die vindt het, vrouwen eigen, al gauw koud en heeft vesten en lange broeken standaard in de reisbepakking zitten. Het insmeren met de Ultrasun (geweldig spul, een echte aanrader) beperkt zich vandaag tot het kale bolletje, het enige nog zichtbare deel van het lichaam, want ondanks de kou, schijnt de zon volop, en achter glas lijkt het gewoon zomer.

Zoals al gezegd gaat de rit vandaag naar Daytona’s Ocean Center, en daar fileloos aangekomen blijkt het stukken rustiger dan afgelopen Zaterdag, en in mijn ogen ook veel rustiger dan voorgaande jaren op de doordeweekse dag.
In Main Street mag weer met auto’s gereden worden (??) en in de parkeergarage kunnen we op de tweede van de zeven verdiepingen terecht. Niet echt druk, dus. Daar zal ook de temperatuur debet aan zijn want die ontstijgt vandaag niet de 58F (14 C) en dat ga je echt merken, vooral in de schaduw.

We steken de straat (Earl Street) over en gaan het nieuwe gedeelte van Ocean Center binnen waar de Harley Davidson Road Show dit jaar gehouden word. Kort gezegd is het één en al teleurstelling. De opzet is anders, en volgens ons niet beter.

De meesterontwerper van Harley, Willy G, heeft zich er met de signature series van zijn kledinglijn met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt. Ik , al jaren trouw verzamelaar van zijn shirts, vindt het nieuwe ontwerp nog het meest lijken op een slechte knock-off van kinderserie Transformers en sla dit jaar maar even over. De styling van de motoren (ook Willy G.’s werk) gaat er wel steeds beter uitzien, naar onze smaak gemeten dan.

Maar het meest teleurstellende is wel het ontbreken van de stand van Josten’s , de fabrikant van mijn beschadigde Harley Owners ring. Ze zijn er dit jaar, voor het eerst sinds jaren, niet bij, dus zal ik de ring moeten opsturen naar het Warranty Center, een nog al omslachtig gedoe. Maar het is niet anders en we zijn dus zo weer buiten om naar Main Street te verkassen.




Ook hier is het niet druk, eerlijk gezegd; gewoon rustig. Maar dat betekent dat je wel lekker kunt opschieten. Ook hier minder kramen dan normaal, en vooral de kramen en winkels met onderdelen ontbreken, iets wat ik persoonlijk niet kan waarderen.
Wel veel t-shirt boeren uiteraard, en ik moet nog wel een herinnering kopen, want het Willy G. shirt ging ook al niet door. Maar ook bij de official Bike Week Merchandise hadden de ontwerpers volgens ons hun dag niet. Verschrikkelijke schreeuwende kleuren en al helemaal niet mijn stijl opdrukken.

Gelukkig hebben ze bij Sick Boys nog wel een shirt naar mijn smaak, maar daar staat weer geen vermelding naar Bike Week op, en ik moet natuurlijk wel een herinnering.
Dan maar even binnenwippen bij één van de zaken waar ze je T-shirt ter plekke samenstellen, iets duurder (2 voor $20,-), maar dan heb je wel iets wat je mooi vindt.

We maken hier en daar nog wat foto’s, verbazen ons dat de barmeisjes totaal geen last hebben van de kou (zo lang je maar in de zon staat is het in lange broek en vest best aangenaam), en zoeken dan de auto weer op.
Maar eerst doen we nog even een lichte lunch (Cajun Shrimp) bij Bubba Gump, een zaak die we sinds de ontdekking op onze Southern Tour vorig jaar altijd opzoeken, indien in de buurt.







Niet gepland voor vandaag, maar omdat het nog niet echt laat is, besluiten we om even Millers aan te doen, ook één van de hotspots van Daytona Bike Week.
Ook hier staan behoorlijk minder kramen (toch recessie ?) en is het vrij rustig. Maar bij binnenkomst in de winkel word er gelijk geroepen : “Here come’s trouble” en achter ons verschijnt Glenn (Miller ??), die ons in Oktober via mail en in de winkel aan veel spullen geholpen heeft en nu met een big smile naar ons en de status van de te bouwen motor informeert.

Met ons is het prima, en de bike schiet al mooi op, maar we missen nog wat leuke onderdelen, die bij J&P nog steeds back-order staan. Geen punt, volgens Glenn, zeg maar wat je wil en ik heb het in twee dagen in huis. Dat blijkt toch minder makkelijk, maar 1 van de drie dingen kan hij inderdaad bestellen. Weer een kennis blij gemaakt, althans a.s. Donderdag, als alles goed gaat.

Ook hier zijn we snel klaar, en we doen onderweg nog even Pep Boys aan voor een paar mooie LED achterlichten voor de clubaanhanger, in Nederland moeilijk, en/of erg duur, te krijgen in de specifieke maten, en hier zo uit het schap. Dan gaat het via de bekende 417 tolweg, i.v.m. de spits, weer richting Lindfields waar we voor de maaltijd kiezen voor een Publix pizza voor ondergetekende en een uitsmijter voor Marion.

Onderweg passeren we bij Lake Black, tegenover Formosa Gardens nog een accident scene, waarvan later op TV te zien zal zijn dat er een auto op onverklaarbare wijze met grote snelheid het kleine meertje is ingereden. De inzittenden hebben het helaas niet overleefd.

We vullen de koude avond met wat TV (o.a. een nieuwe CSI Miami, en het debuut van Jimmy Fallon, na Jay Leno, en de (“thank God”)vervanger van Conan O’Brien) en ingepakte bezoekjes aan het koude terras (je moet wat, als roker) en gaan weer veel te laat naar het koude bed. Morgen is er weer een dag in en rond huis, we gaan weer rusten.

[Ta2 Gerrit]

Dinsdag 03-03-2009
Lekker geslapen, want het was lekker fris. Althans, dat lekker kan er vanochtend wel af. Het is 62F in huis, en dat is nog geen 17 Hollandse graden.
Bij ons thuis gaat dan ‘s ochtends de kachel automatisch op 20, een kwartier voordat ik uit bed kom, maar hier mag ik het toch echt zelf doen.

Maar het wordt nog gekker. Bij het ochtendritueel hoort een bakkie en een peukie, en daarvoor gaan we hier naar buiten, vinden we wel zo netjes en wordt ook verzocht door 99% van de huiseigenaren, die hun toko in de verhuur hebben.
En buiten is het, zoals verwacht, ook fris, zeker omdat de zon net uit de horizon gepiept is. Een blik op het dak van de buren laat ons het gevolg van de freeze-warning zien; ijs.
Ik loop direct de voordeur uit en zie het ook op de voorruit van de Murano; ijs. Niet elfstedendik, maar toch, een dun laagje aangewaaid ijs, goed voor een fotomoment.



Marion ligt nog lekker onder de wol van 3 niet al te dikke dekens, dus die laat ik maar even liggen, zodat ik zelf wat aan het verslag van gisteren kan doen en wat foto’s kan overzetten.
Ik zie in de mail dat we zeker nog één naar Destination Daytona moeten, omdat er weer een onderdeel afgeleverd is bij J&P. Nog twee te gaan, en alles is binnen. Eén van die twee is ook al bij Miller besteld, en die komt Donderdag binnen, dus dan gaan we zeker.

Maar vandaag blijven we rund um hause, en om een uur of tien is de zon zo aanwezig, dat het dekzeiltje van de pool gaat, en ik een duik ga wagen. Zolang je er maar onder blijft is het in het water goed uit te houden, maar uiteindelijk moet je er een keer uit en dan is het goosebumps geblazen. Maar naarmate de dag vordert, wordt het steeds aangenamer.

We doen beiden nog wat werk op de schootcomputer, eten een nuked Fridays lunch, maar moeten onvermijdelijk nog even de deur uit voor wat boodschappen. De, voor een vriend gekochte, slippers van de Wal*Mart (hij is er aan verslaafd sinds hij ze in Las Vegas zelf gekocht heeft) blijken iets kleiner te zijn dan op de doos aangegeven staat, size 9 i.p.v. 10. Dus die gaan we ruilen.

En water en brood staan ook nog op de lijst, dus de Publix wordt ook aangedaan. En omdat het allemaal weer langer duurt (thanks to Wal*Mart) dan gepland, besluiten we gelijk maar een restaurant aan te schieten. Het wordt weer de Cracker Barrel, waar we voor $27,- incl. 20% tip alweer goedkoop en voldaan wegkomen.

Het is inmiddels bijna donker, en dat is aan de temperatuur te merken. Niet meer dan 54F staat er op de teller, en dat is voor de korte broek toch wat te koud, en ook de deken (we hadden nog dappere plannen) gaat weer over het zwembad. De hete tobbe blijft nog wel even aanstaan, want dat is wel lekker bij deze kou.

Morgen wordt het al weer een stuk warmer. Zonniger dan vandaag zal het niet worden, want een strakkere blauwe lucht bestaat niet. De vooruitzichten zijn dus prima.
Wat we morgen gaan doen ? Beats me, in ieder geval verder genieten van deze vakantie.

[Ta2 Gerrit]

Woensdag 04-03-2009
Wat zal ik zeggen, de aarde warmt op, en heeft gelukkig Kissimmee gekozen om dat vandaag te doen. En daar zijn we blij mee. Na ons dagelijkse voedingsprogramma in de ochtend kan het blauwe bubbeltjestapijt vrijwel direct van ons kidneyshaped watergenoegen.

Boven water kan het nog wat frisjes zijn, dus dat doen we dan ook niet. Het communicatiecentrum verhuist naar het pooldeck, en we hoeven absoluut niet op het nieuws te letten, althans wat het Traffic Alert betreft, want we blijven vandaag binnen.

Ons favoriete Central Florida radiostation, WHTQ 96.5 FM zendt ook livestream uit, en de draadloze internetverbinding brengt dat perfect bij ons binnen, dus we kunnen met plezier zonnen, zwemmen en tussendoor een beetje werken. En drinken en eten, niet te vergeten.
We lunchen weer deepfreeze Fridays, en beginnen een beetje te herpakken.

De aangeschafte spullen, vooral de motoronderdelen zijn vaak voorzien van ruime verpakkingen, en aangezien de voorraad op het logeerbed behoorlijk riant is, gaan we het volume proberen zo klein mogelijk te maken. En wat zijn we weer blij met de eerder gekochte Ducktape, deze keer in camouflagekleuren (echt waar !), waar we alles stevig mee in snoeren.

Ook de unster (hangweegschaal; Wal*Mart $7,-) zal onze deze keer weer goed van dienst zijn, want het worden al met al al behoorlijk wat kilo’s. Dat zijn zo’n beetje de kerntaken van vandaag, en het meest spectaculaire wat er staat te gebeuren is de avondmaaltijd.

Die nuttigen we bij Carrabba’s, een Italiaans restaurant, hier iets verderop, bij Formosa Gardens Shopping Center (Milemarker 5) , waar overigens ook de Cracker Barrel, Fridays, Outback, Giordano’s en een Chinees zich bevinden. Keus zat, al zou ik de laatste twee geen aanraders noemen, maar dat is persoonlijk.

Zoals verwacht (het is er altijd druk) is er een wachttijd, al is die vandaag beperkt tot max. 30 minuten. Ook hier is tegenwoordig een verwarmd, en afgeschermd terras, voor de verstokte rokers, maar wij eindigen aan de “first available” tafel, en die is binnen.
Marion gaat voor de Spaghetti with meatsauce (Bolognese) en duik in de Pollo Rosa Maria, vooraf gegaan door een lekker pittig kippensoepje van Mama Mandola. Het smaakt werkelijk voortreffelijk, en is ook weer meer dan voldoende, maar we eten al het lekkere zeker op, dus het aanbod van de “box” (of doggybag, zo U wilt) voor het restje pasta wat er nog ligt wordt beleefd afgeslagen.

Nu zijn we goed bekend met het fenomeen doggybag, en hebben er ook regelmatig gebruik van gemaakt, maar vanavond zien we weer iets nieuws. Twee dames, met ieders 2 kinderen verlaten het pand met 7, ja, zeven, van deze boxen. Ga dan niet “uit eten” maar bestel het dan bij de “take out”om de hoek. Ben je ook eerder aan de beurt.
Gisteren liet iemand bij de Cracker Barrel zelfs twee, waarvan één al aangegeten, van die droge cornbread muffins baggen, compleet met twee minikuipjes boter. Dan is het pas echt crisis, denk ik dan.

Maar na de voortreffelijke maaltijd, die voor $45,- all in. in het ruim belandt is, gaan we weer naar onze woonstee, met als quick stop nog even de liquor store aandoend (onze enige utgave van vandaag, een wonder), om op de bank te ploffen.
Maar voordat we de geurige Folgers Classic Roast in de koppen hebben, wordt ons pad gekruist door een gepantserde inwoner van Florida, de Armadillo. Samen met de huisgekko, de voorbijgaande kakkerlak en de wasbeer die vorige week voor onze auto langs schoot hebben we een groot deel van de Floridiaanse fauna weer ontmoet.

Het avondprogramma, met natuurlijk een CSI en Criminal Minds, wordt afgewerkt tot Jay Leno aan toe, en dan is het snel het mandje in. Morgen wacht ons Daytona Beach.

[Ta2 Gerrit]

Donderdag 05-03-2009
Vandaag willen we een beetje op tijd weg. En dat lukt, dus zijn we mooi op tijd bij Destination Daytona, waar de Rossmeyer-tram ons weer netjes aflevert bij het feestterrein. De eerste gang is naar J&P waar het laatst aangekomen onderdeel van eigenaar wisselt en we de order van de twee overgebleven cancellen.
Die bestellen we nog wel een keer opnieuw voor internationaal transport.

We wippen nog even de grootste Harley zaak ter wereld binnen voor wat kleine aankopen en gaan dan weer verkassen. Er wordt nog wel een bijzonder soort motor op de gevoelige plaat gezet; één met een zgn. stermotor, van een oud vliegtuig. Grappig gemaakt.
Dan gaat de rit verder naar South Ridgewood Ave. (ook A1A) waar we bij Miller gaan checken of de (dubbel)bestelde koplamp, één van de nog twee ontbrekende items, hier wel binnengekomen is.



We gaan de I95 weer op richting zuiden en krijgen op een gegeven moment het bord CR400, ¼ mile. Hier moeten we zo af, maar nog geen 200 meter verder is de afslag al, en ik ben net een vrachtwagen aan het inhalen. Dat gaat het niet meer worden, dus rijden we door richting Miami.
Een aantal mijlen verder is er weer een afslag en die nemen we. We komen dan in Port Orange, mij bekend, want ik heb hier bijna twintig jaar geleden een tattoo laten zetten. En aangezien ik een , volgens mijn vrouw (en eigenlijk is dat ook gewoon zo), uitstekend geografisch geheugen heb besluiten we niet de makkelijkste weg, retour de snelweg op, te nemen, maar de toeristische.

De zon schijnt, het is 75F, en we hebben vakantie, dus waarom niet. Onderweg pakken we voor de lichte lunch ,voor de derde keer deze vakantie, weer een Taco Bell en nemen weer de Chicken Quesadilla, net genoeg voor en snelle hap. Op de parkeerplaats staat een prachtige ouwe paarse cabrio, dus de camera komt ook weer uit de tas.
Ook bij Miller moeten ze ons teleurstellen, de koplamp heeft het Missouri magazijn niet verlaten, dus weer vangen we, geëxcuseerd, bot. De volgende halte zou de International Speedway moeten zijn, een hotspot waar ook tientallen motorbouwers (waaronder OCC) en andere vendors staan, maar we hebben hier geen zin aan, dus gaan we richting Orlando.




Maar niet te snel, want al gauw staan we in een file, die veroorzaakt wordt door een op zijn dak gelegen automobiel. De inzittenden mankeren gelukkig niets, want ze staan beiden naast een verbaasde oom Agent druk gebarend te telefoneren. Dat moet natuurlijk doorgaan.
Voorbij de file gaat het als snel richting Orlando, waar we bij de lokale grote HD dealer, aan de I4 ter hoogte van John Young Parkway de snelweg verlaten om nog wat last-minute cadeautjes te kopen. Ook hier is het, net als op de Daytona hotspots, niet erg druk, dus zal de creditcrisis toch wel een beetje zijn invloed doen gelden.

Thuisgekomen liggen we vrijwel direct in de hete pool, die op zich niet veel onder doet voor de warmte van de jacuzzi. Maar lekker is het wel. Op het nieuws is daarna de vermeende verkoop van Seaworld een hot item, maar dat zal onze eetlust niet bederven, want ondanks dat het geen Vrijdag is, gaan we er toch naartoe. En weer verdwijnt een heerlijke combo maaltijd in het ruim, en snel ook, want er is werkelijk geen ruk te doen, en iedereen die binnenkomt, kan zo door lopen naar een lege tafel. De bediening klaagt steen en been, maar wij vinden het wel prettig, zo’n snelle maaltijd.



Daardoor hebben we nog tijd om even op bezoek te gaan bij de nieuwe Target, die officieel a.s. Maandag pas open gaat, maar nu al de soft-opening houdt.
Het is een SuperTarget, maar dan met hoofdletter SUPER. Hij is HUGE !! Groter dan alle Targets waar we ooit geweest zijn, en dat zij er wat. Met een zeer grote Deli, en verswarenafdeling (ook wat pre-cooked meals betreft), met vers vlees, fruit en groenten.
En een behoorlijke gang met allemaal Travelspul. Allerlei dingen die ja als vakantieganger vergeten kunt zijn is hier in miniverpakking te koop. Heel goed bekeken. Die gaan nog een fikse concurrentie worden voor de Publix er tegenover, en de Wal*Mart, verderop

Vanzelfsprekend zitten er ook een Starbucks, en zelfs een Pizza Hut in het pand.
Voor Marion is dit een pretpark, en ze zou hier zo een dag willen doorbrengen, en zal hem zeker vaker bezoeken, wat later dit jaar.
Dan is het weer nach hause, waar de tobbe op ons wacht, evenals de televisie.
Morgen is het pakdag, en gaan we zien dat we koffers weer fatsoenlijk vol krijgen, want we moeten tenslotte ook weer eens een keer naar huis. Maar dat is morgen.

[Ta2 Gerrit]

Vrijdag 05-03-2009
Vandaag is een dag als geen andere. Het is nog al laat geworden, want dit verslag moet natuurlijk wel een beetje actueel blijven, en daar gaat wat tijd aan voorbij.
Gelukkig hoeven we niet naar Daytona, want dat was vandaag een beetje lastig geworden. Door een ongeluk met een tankwagen, ongeveer ter hoogte van Sanford, is de belangrijkste verkeersadertussen Orlando en Daytona, de Interstate 4 in zijn geheel afgesloten.



Dat heeft een aantal uren geduurd, maar ik was al behoorlijk vroeg op de hoogte, middels het nieuws en een fijne wekker, die rond 6 uur afliep. Niet gewenst, want de wekker was mijn telefoon, geactiveerd door onze vriend Fred, die, onze katten verzorgend, weer eens ruzie had met het huisalarm.
En dat belt automatisch de mobiel, en net zo lang tot er iemand dat ding afzet. Een keer of tien gaat hij over, en als je er net bij bent stopt ie, en belt een volgend nummer. En op het moment dat je koud weer in bed ligt, gaat ie op herhaling. Daar wordt je ietwat boos van.

Maar goed, dan ben je toch wakker en zet dan het nieuws maar aan, en overzie je vanuit de helikopter gelijk de schade. Nu wilden we toch al niet meer naar Daytona, maar al hadden we dat gewild, zou dat vandaag niet doorgaan. Ons trouwe werkpaard Murano moest namelijk naar de dokter.
Gaf hij vorige week nog regelmatig “service engine soon” met kleine lettertjes in beeld, gisteren op weg naar Daytona kwam daar verandering in. Toen werd het een groot fel oranje vierkant in de display, met daarin een oliekan. Een reset deed dit weer verdwijnen, maar iedere keer als je hem weer startte, was de oliekan weer pontificaal aanwezig.



Mijn technische brein vertelde me dat er wellicht wat olie bij in moest, en om de mannen van Alamo niet lastig te vallen hadden we zelf maar een quart (ong.liter) van onze Koninklijke voor wel 2 dollar aangeschaft. En die zou ik er vanochtend even inmikken.
Nu zit alles bij iedere auto tegenwoordig weer anders, en om nou niet gelijk het hele dasboard te veramponeren, zou ik even in het boekje opzoeken waar de hendel zat. Mits er een boekje aanwezig is natuurlijk. Niet dus, en daar komt het allmighty internet weer om de hoek kijken. Even Googelen op “Murano manual” en alle 265 bladzijden komen zo in PDF vorm aan je neus voorbij. Klepje los, olie er min of meer ingekukeld en starten maar.

Daar was hij weer, onze oranje oliekan. De manual stond nog in beeld, dus maar even opgezocht wat nu te doen. Bleek dat de oliekan niets te maken heeft met de hoeveelheid olie, maar met de oliedruk. Die verdomde moderne dingen ! De juiste actie was geweest, volgens het boekje; “onmiddellijk stoppen, de auto op een veilige plaats langs de kant zetten en prompt de Nissan dealer, of een bevoegde garage bellen”
Dat had ik dus zo’n 200 mijlen geleden moeten doen.

Dit leek me het juiste moment om even contact op te nemen met Alamo. Via een paar operators kom ik terecht bij de Road Side Assistance (niet die, die ze je willen aansmeren, dat is de Plus, dit is de gewone waar iedereen recht op heeft) die me adviseert geen meter meer te rijden.
Als ik opper dat er genoeg olie in zit en de motor geen raar geluid maakt beslist een supervisor dat ik dan de auto maar moet omruilen, al is het maar voor één dag.



Dat omruilen moet gebeuren bij het Car Care Center op Disneyworld, en daar cross ik dan maar naar toe. Long time, no see en ik rij prompt de fuik in waar de tollbooths staan waar je voorheen je parkeergeld voor Magic Kingdom moest afdragen.
De pest in natuurlijk, maar het bleek loos alarm, en long time ago, de parkeerwachters zitten verderop. Ik met direct linksaf en sta dan bij Alamo. De keuze is reuze, ik zie een Hummer, een Ford Expedition en talloze minivans, that’s it.
Zou het lukken een upgrade bovenop een “free upgrade” ? Dat zou wat zijn. Maar helaas, de beide PC Hooftbakken zijn gereserveerd, dus ik heb de keuze tussen een minivan of een….minivan.

Hadden ze geweten dat ik kwam, dan hadden ze wat anders voor mij geregeld. Maar de RSA had niets gemeld, en dat leek me ook stug, want die had ik een kwartier geleden nog aan de lijn. Hoe hadden ze dat willen regelen in die korte tijd.
De meneer naast mij was ook niet blij, want hij had een midsize SUV besteld, en kon ook kiezen uit de minivans. De salesrep die net met hun buiten stond toen ik aankwam, oppert om de Murano te nemen en ik hoorde geen tegengas van de man die mij hielp en ik net het hele olieprobleem had uitgelegd. Het zal mij benieuwen met wat ze weggereden zijn.

Wij begeven ons de laatste dag in een maagdelijk gekleurde Toyota Sienna, met en volle tank, en we moeten ons er maar mee redden. Was dit eerder gebeurd, dan had ik nog wel op m’n strepen gestaan voor een SUV, en die eventueel op een ander locatie opgehaald, maar voor die ene dag laten we het maar zo.



Of het nu komt doordat dit het dertiende verslag is weet ik niet, maar er zou nog meer mis gaan. Bij thuiskomst was de e-mail van United voor de online incheck binnen, dus daar gaan we gelijk maar mee aan de slag.
Ook deze keer zijn er nog Economy Plus stoelen in de aanbieding, en we grijpen direct de kans aan. Maar tijdens het boeken doen we wat verkeerd en om dat ongedaan te maken klikken we op de pagina-terug knop in het scherm. FOUT !!

Ik had moeten weten dat dat niet werkt in een beveiligde internetsessie, maar was dat even vergeten. Dan proberen we het maar opnieuw. Nu blijkt dat ik er niet meer ben, voor de United computer althans, en dat is een probleem.

Hoe graag ik hier ook wil blijven, ik zal toch mee moeten naar huis. Maar de Unitedcomputer denkt daar anders over. U bent gewoon weg, klaar uit. Via diverse 1-800 nummers krijg ik eindelijk een echt mens, aan het accent te horen in een India’s callcenter, aan de lijn die ik het hele probleem uitleg. En dat valt nog niet mee, haar Engels is nogal beperkt.

Ze beloofd me door te verbinden met iemand die er meer verstand van heeft, en zo kom ik bij een, alweer Oosterse, jongeman, die gelukkig ook Engels spreekt en verstaat dat niet voor hem in het scherm geprojecteerd wordt.

Met de laptop in de hand (de enige werkende telefoon is hier in de slaapkamer) loodst hij ons door onze itinerary, en reset hij onze online incheck. We kunnen overnieuw beginnen en deze keer gaat het van een leien dakje. We zitten weer in ruime zetels.



Zo dat is dat, en nu verwachten we geen hobbels meer en besteden we de rest van de dag aan zon en water, met tussen door het langzamerhand logistiek verwerken van alle gekochte goederen, die toch tezamen met de garderobe weer terug over zee moeten.
Maar omdat we vanavond voor het laatst (althans deze reis) hier gaan barbecueën, moeten we nog op pad. We hebben afgelopen week namelijk echte onvervalste speklappen (sliced pork belly) gespot, en daar maak je mij op de BBQ heel blij mee.

We hadden ze gezien bij de Wal*Mart, dus daar gaan we naar toe. Eerst de dichtstbijzijnde, aan de 27, zonder resultaat. Nu zijn we in alle Wal*Mart’s in de buurt geweest (en een paar Publixen en Targets), dus de twijfel slaat toe.
Ook bij de volgende, aan de SR535 vangen we bot, spreekwoordelijk gezien dan. Dus moet het de laatste, aan de 192 bij Medieval, zijn. Of toch de Publix, of misschien de nieuwe Target ? Gelukkig liggen ze daar in het schap, en zo zijn we twee uur later weer thuis, maar mèt de speklappen, die gelijk in de kruiden (aus Holland, nog over van de kip-kerrie) gedompeld worden.

Helemaal zinloos zijn de eerste anderhalf uur van onze zoektocht niet geweest. We hebben bij de eerste Wal*Mart ook gelijk een mooie Ozark tent gescoord, iets wat niet op de lijst stond, maar ter plekke met SMS geregeld is.

We (Freddie en ik) hadden het er al wel over gehad, maar het was ergens blijven hangen, en dus niet op de lijst. Maar we vinden weer een mooie, en hij is op Rollback, en mag voor minder dan 50 euro met ons mee. Volgens ons is het een jubileumtent , want het kon de tiende wel eens zijn die met ons mee reist.



En dan is het eindelijk tijd om de voorraad en koelkast te legen. Er is nog wat Fridays om te snacken, wat Millers om te drinken, en de rest, inclusief onze favoriete Tropicana No Pulp gaat er of vanavond met de BBQ, of anders morgenvroeg met het ontbijt wel in.

Toch blijft er nog het één en ander staan, maar gezien onze eigen aankomst zal de volgende huurder daar zeker gebruik van maken. Meestal gooit de schoonmaakploeg alles weg (of neemt het zelf mee, misschien ?), maar hier laten ze het houdbare, of ongebruikte gewoon staan voor de nieuwe gasten.

Een goed initiatief, zo is er in ieder geval iets van zout, peper, suiker, koffiefilters etc., iets wat we tot nu toe (en deze keer ook weer, maar dat was onze fout) altijd weer moesten kopen, zelfs vorig jaar, toen we in zes maanden twee keer in hetzelfde huis zaten. Alles schoon leeg, iets wat bijna onmogelijk is, want iedereen laat wel wat achter.

Zo zit onze vakantie er al weer bijna op, en is het weer wachten geblazen. Wel zeven maand deze keer, want in de zomer is er alleen een weekje voor met de motor, ook erg leuk.
Ook aan deze verslagen komt bijna een einde. Ik zal zoals gewoonlijk in een soort epiloog de boel voor deze vakantie definitief afsluiten. Maar dat doe ik thuis.

[Ta2 Gerrit]

Dat briefje over de afwas hangt hier ook, en komt volgens mij uit de bibliotheek van "briefjes die je het beste uitkomen".

Wij hebben ook al villa's gehad met allerlei waarschuwingen en hekwerken/alarmsystemen betreffende de pool. Hier zit wel een poolalarm, uitschakelbaar (dus ik hoef niet te "tamperen") maar zonder al die waarschuwingen van Florida State Law etc.. Wel zo relaxed.

Maar wat het voedsel betreft, het zou kunnen. Al vindt ik ook wel dat bepaalde producten niet moeten mogen, maar zout en peper..... of koffiefilters en keukenrol, for that matter.
Rare jongens, die Amerikanen ;-)

Maar goed, de laptop gaat slapen, en wij ook, zo gauw de vliegtuigdeur dicht is :-).

[Ta2 Gerrit]

Zaterdag 07-03-2009 en Zondag 08-03-2009 Epiloog
Het zit er weer bijna op. Uiteraard ben ik weer net op tijd wakker om te controleren of de wekker het wel doet, en verdomd, hij doet het.
De koffers zijn gisteren al grotendeels gepakt en weer goed vol, zelfs de opvouwbare weekendtas (ook Wal*Mart) doet deze keer weer zijn goede werk. We blijven mooi binnen de marge van 2 koffers p/p en de unster verteld ons dat ze onder de 50 Lbs blijven.

Marion is inmiddels ook ontwaakt, en volgens ons is Florida blij dat we eindelijk vertrekken. Vanaf vandaag is de temperatuur voor de volgende week vastgesteld om minimaal 80F, en uit het niets verschijnt er plots een hele kudde luchtballonnen in het zwerk.
Zo blij zijn ze dat we gaan. Ze komen recht op ons af, dus moet de camera nog even uit de buidel. Eindelijk een ideale dag voor de vaarders, lijkt het want ik tel er zeker zeven, dus er wordt weer wat verdient.



We ontbijten as usual, springen onder het gemalen water en proppen het laatste wasgoed in de enige vrije opening van onze bagage, die daarna in de mega-kofferruimte van de Sienna verdwijnt. Alles wordt nog vijf keer gecontroleerd, en daarna zal de witte bus ons brengen naar MCO, het internationale vliegveld van Orlando.
Daar drop ik Marion op de stoep bij United, en weer maak ik een rondje airport om het gehuurde vehikel weer te retourneren aan de rechtmatige eigenaar, Alamo.

Ik kan nog net de parkeergarage binnenkomen over de rode spijkerbalk en moet dan direct in de touwen. Volgens mij moet iedereen vandaag verplicht Orlando uit, zoveel auto’s worden er ingeleverd. Simpel van geest als ik ben pak ik het enige rijtje wat nog niet vol is, en tot ongenoegen van velen komt er direct een Alamo-er met zijn scannertje op mij af.
Tot “hier” oprijden en dan er uit, gebaart de scanner, maar daar is mijn voorganger het niet mee eens. Of ik toch een metertje of twee naar achter wil. Ik wel, en verbaas mij weer over wat er staat te gebeuren.

Vader, moeder, opa, oma en drie kinderen verlaten het zusje van mijn Toyota, de alom aanwezige Dodge Caravan. Kinderwagens, koffers en de hele santemekraam moeten nog ontscheept worden en via loopbanden en roltrappen 3 verdiepingen hoger bij de vertrekjongens en meisjes aangeboden worden.
Waarom niet gewoon, net als wij, de hele zooi aan de stoep afgezet en dan de auto ingeleverd. Scheelt je een half uur en een hoop ergernis.

Zoals verwacht is het nu ook erg druk bij de incheck balies, maar dankzij de voortreffelijke online service van United zijn wij met vijf minuten klaar. Even naar een terminal, een computer op pootjes, paspoort onder de lezer, en de boardingpassen rollen er uit. En een echt mens plakt intussen je koffers onder de labels. Klaar is Klara.

En nog voldoende tijd voor een laatste Frappuccino, en een brandend genoegen. Security heeft het verbazingwekkend rustig en buiten onze juwelen, laptops en schoenen mogen ook de (volgens ons voor dit doel uitgevonden) twee 100 ML flesjes spiritualiën, bedoelt als slaapmiddel voor de grote oversteek, mee door de scanner.
We boarden als seating 2, en captain Ted brengt ons in minder dan 2 uur naar de hoofdstad van dit mooie land.

Daar hebben we een goede 4 uur stuk te slaan, en dat doe ik voornamelijk door nog wat foto’s te bewerken voor de studio. Was het hier Dinsdag nog min 3 en dikke sneeuw, op dit moment is het +22, en zon, wat is het allemaal toch oneerlijk.
Alleen is de operator van de centrale verwarming nog niet op de hoogte van de temperatuurswisseling, want het is bloedwarm in de terminal, vindt ook mijn eega, en die heeft het, vrouwen eigen, bijna altijd koud.

Maar de uren vliegen voorbij, de eigengemaakte sapjes in de gekocht flesjes jus d’orange smaken prima en we gaan weer via seating 2 de 777 in, waar ons een verrassing wacht.
De gekochte E-plus stoelen zijn 19G en H en blijken normaal dienst te doen als crewseats, wat inhoudt dat ze nog iets meer Plus dan Plus zijn. Iets meer pitch, maar als nadeel de vaste leuning waar bovenin je tafeltje zit, en van onder uit je personal TV tevoorschijn komt.
Maar tegen dit nadeel weegt een bijkomend voordeel erg op. Een zwart knopje doet vanonder je stoel een mooi voetenbankje verschijnen, een ander knopje brengt je een lendesteun, en de rugleuning gaat ook net even verder naar achter. Tussen Plus en Business in, zeg maar.

Dat, en de screwdrivers en voor Marion melatomine helpen ons makkelijk in dromenland en we blijven daar minimaal driekwart van de 6 ½ uur die de vlucht zal gaan duren.
Pasta or chicken (heeel weinig chicken) maken we nog mee, en we schrikken wakker voor het bananebrood en yoghurt, maar de rest is blanco. Door de sterke rugwind is het een zeer korte vlucht, maar diezelfde wind zorgde 20 seconden voor de landing nog wel voor wat opschudding.

We schommelden letterlijk richting Polderbaan, en net voor de touchdown tipt de 777 een meter of vijf over, wat er best wel spectaculair uitziet als je met je neus tegen het raam zit.
Een algemeen oeps ging door de cabine, en kort naar de landing luchtte de captain ook even zijn hart, door ons welkom te heten in Amsterdam, en ons te waarschuwen voor als we de luchthaven gingen verlaten; “It’s quite windy outside”

Verder zijn we probleemloos bij G4 afgeleverd, hebben het aquarium nog even bezocht en werden prompt naar de verkeerde bagageband gestuurd. Weer was er geen paspoortcontrole voor residents of european passports open, en met aankomst van meerdere intercontinentale vluchten wordt het dan erg druk in de toch al kleine controleruimte, die nog kleiner was doordat er een beste verbouwing (één trap en de roltrap lagen eruit) aan de gang was.
We gingen op zoek naar band 17, vonden het er erg rustig, moesten dus naar band 15, waar het erg druk was, omdat er 4 vluchten op gelost werden.

Toch was de bagage er erg snel, was er zeer veel douane die ons met rust liet en zich concentreerde op een vlucht van Singapore Airlines, en stond de P3 bus al klaar.
Maar wat een verschrikkelijk takkeweer dat het was. De Mighty Dodge stond ongeveer 20 meter achter het P3 gebouw (dat ook al grotendeels afgesloten was i.v.m. verbouwing), maar ver genoeg weg om pisnat te worden. No very warm welcome in dit kouwe kikkerland.

Het heeft hare Majesteit behaagt onze terugkomst op beeldmateriaal vast te leggen.
Ben ik twee weken bezig geweest om structureel te hard te rijden, zonder enige gevolgen, wordt ik tien minuten in dit land gelijk geflitst. Eigen domme schuld, want ik weet op de A9 bij Amstelveen echt alle camera’s te staan, en houd daar rekening mee, plus dat het zo hard regende dat hard rijden echt niet verantwoord was, let ik even niet op.
Zit ik even een matrixbord te lezen (A9 filevrij, wat verwacht je dan op Zondagmorgen om 8 uur), denk ik nog; “er komt zo een camera” en flits, wel 104/5 KM per uur. Humor, toch.

Dikke bult dus, en we zien hem wel verschijnen. In 25 jaar niet gebeurt.
Maar dankzij de 30 minuten vervroeging (klinkt toch beter dan vertraging) en de rust op de weg, staan we precies 9 uur voor de poort van ons landgoed te Zwolle.
De veestapel is opgetogen dat we er weer zijn, net als het weer, wat in de loop van de dag steeds beter wordt, en we hebben weer een geweldige vakantie achter de rug.
En nu is het wachten op Biketoberfest, want dan gaan we weer.

Het is een zeer relaxte vakantie geworden, in een geweldig huis, al moet daar de kanttekening bij dat je na 14 dagen toch wel wat kleine dingetjes ziet waaraan je kunt zien dat het toch een wat ouder huis is. Kleine schades aan het gaas in de kooi, een kastdeur die niet meer (letterlijk) op rolletjes loopt, van die dingen, maar toch nog wel zo super dat we er in Oktober weer met plezier naar toe gaan, en het zeker een aanrader is.
En ook hier heeft de crisis toegeslagen, wat ook bij de Bike Week, en zeker bij de restaurants te merken was. Maar het is en blijft de Sunshine State, onze nummer één in de top vijftig.

En nu moet ik stoppen met de verslagen, dat zal even wennen worden, maar ik heb het weer met veel plezier gedaan, en waardeer iedere keer weer de reacties en de gedachte dat het met even zoveel plezier gelezen wordt. Sayonara en auf wiener schnitzel \\/.