[Reisverslag] Teleton: Orlando-Orlando, Najaar 2008

[Teleton]

Voor iedereen die wil weten of het ons mee- of tegen zit....

Tijdens onze vorige vakantie in maart ben ik er helaas niet in geslaagd om de zelfgestelde opdracht van een dagelijks verslag te volbrengen. Persoonlijk vind ik de reisverslagen die ‘heet van de naald’ geschreven worden, nóg boeiender dan die achteraf verschijnen. En helemaal wanneer de omstandigheden net even iets anders zijn dan wanneer alles soepeltjes verloopt. Een vies beest, een forse vertraging of een flinke deuk, je hebt het allemaal niet in de hand, maar het maakt je reisverslag gelijk een stuk aantrekkelijker. Het zat ons, tijdens de reis in het voorjaar bijzonder mee. Alles liep zo voorspoedig dat er na een poosje niets anders te melden was dan dat wij het erg naar de zin hadden. Wat ons dan weer niet zo zinvol leek voor de nieuwswaarde van ons reisverslag.

Niemand weet nog welke avonturen ons deze reis te wachten staan. We hopen maar dat ze inspiratie genoeg opleveren voor een amusant en leerzaam reisverslag waarin we het thuisfront via dit Forum op de hoogte te houden van onze belevenissen.

Voor we vertrekken is er altijd nog wel iets wat de gemoederen in onze omgeving bezig houdt. Goh, wat leuk, zijn jullie er tijdens de verkiezingen? Enne…zijn er nou nog veel orkanen in deze tijd? Zo is daar ook de dalende waarde van de euro ten opzichte van de dollar. Deze keer hebben we tijdig wat extra dollars gekocht. Dat ziet er voor de buitenwereld dus voordelig uit, waardoor men ons als buitengewoon slim en kundig aanziet. Dat de koers zich voor het zelfde geld anders had kunnen ontwikkelen, vertellen we er maar niet bij. Maar d’r was nog meer voordeel die onze bereisdheid voor de omstanders bevestigde. Wij hebben in juli onze parkeerplaats en overnachting al bij Tante Toos van der Valk geboekt voor 159 euro. Dat vonden wij niet goedkoop, maar er was op dat moment geen alternatief. Deze week toch nog eens even op www.hotels.nl gekeken. En ja hoor, 129 euro voor vertrek op vrijdag. Fluks Tante Toos opgetelefoneerd en vriendelijk om aanpassing van de overeenkomst verzocht. Maar zij was snoeihard en gaf geen duimbreed toe, betalen zul je, kreng! Dan maar annuleren en snel via hotels.nl weer geboekt en 30 euro verdiend. De reiswereld is onvoorstelbaar onvoorspelbaar maar zo lang je de voordeeltjes weet te vinden en te benutten, is dat in deze barre tijden van financiële crisis, goed voor je imago bij buren en familie. Ach ja,’t zit eens mee en het zit eens tegen…….

Skype stuurde ons, net op tijd, een promotie om gedurende een maand wereldwijd gratis te bellen. Inmiddels is dit abonnement in dank geaccepteerd en geactiveerd. Het werkt thuis perfect, dus we bellen jullie hoor, allemaal! Als we tenminste een internetaansluiting in ‘ons’ appartement op Cane Island in Kissimmee hebben. Hoor je niks, dan zit het tegen en dan weet je zeker dat we géén aansluiting hebben.

Wij vliegen, voor het eerst sinds jaren, weer eens met Delta met een stop(je) in Atlanta. Goed voor je imago, want als je met Martinair vliegt, valt de halve wereld over je heen met verhalen over hoe slecht het wel niet met hen gaat. Terwijl wij zelf de laatste tijd met plezier van de Comfort Class gebruik hadden gemaakt. De dronken piloot van United Airlines heeft zijn maatschappij ook de nodige imagoschade berokkend. Goed dat jullie voor Delta hebben gekozen, roept de omgeving. Maar Delta heeft geen Comfort Class of extra beenruimte. Het moet dus nog maar blijken dat we goed zitten met deze keuze.

We hebben voor een relatief korte lay-over in Atlanta gekozen. Uit informatie op het Forum blijkt immers dat dit gemakkelijk kan. Door een vluchtwijziging van Delta wordt dit zelfs nog wat korter. Nu maar hopen dat we vrijdag op tijd vertrekken zodat we onze aansluiting niet missen. Zit het tegen, dan gaan we er van uit dat we met het volgende vliegtuig meekunnen. Als we naar de beschikbare stoelen in de vliegtuigen kijken, wordt er in deze periode bar weinig gereisd. Ook voor de nachtvlucht op de terugreis is het halve vliegtuig nog onbezet. Als het een beetje meezit, kunnen we dan liggend slapen….

We hadden een relaxed programma bedacht met de 4 Disneyparken en twee keer zwembad. En we hadden nog een paar “vullen we later nog in” dagen. Door de enthousiaste verhalen over de autoritjes van Floridaverslaafde op dit Forum, hebben we besloten om zelf ook weer eens een paar ritjes te maken. Wij hebben leuke ervaringen met “zo maar je neus achterna rijden met de Rand MCNally onder handbereik” alleen is het er de laatste tijd niet meer zo van gekomen. Deze aanvulling op het programma maakt dat ik, voor het eerst van mijn leven, waarschijnlijk deze keer eens wel in zal gaan op de uitnodiging van Alamo om een betaalde upgrade te accepteren. Ze hebben aan ons nog nooit een extra cent verdiend, wij boeken altijd de goedkoopste auto als we met z’n tweetjes naar Orlando reizen. Een compact car was altijd goed genoeg om heen en weer mee naar de parken te tuffen. In de regel viel de auto die we kozen, toch wel een maatje groter uit. Nu heb ik helaas niet meer de bouw om me, net als Floridaverslaafde, comfortabel in een Mustang te vouwen. Omdat we thuis ook “hoog” zitten in de auto, gaat onze voorkeur voor een wat langere rit toch uit naar een auto uit de Equinoxklasse. Zul je net zien dat het deze keer tegenzit en ik helemaal geen upgrade aangeboden krijg. Ik moet er even niet aan denken om zelf om een upgrade te vragen en heb me al voorgenomen om dan maar quasi nonchalant in de modellenklapper te gaan bladeren. Ik wil natuurlijk niet te “willing” overkomen en thuis vertellen dat ik heb bijbetaald, laat ik helemaal wel uit mijn hoofd!

Morgen nog een rustig dagje voor de laatste klusjes, zoals voor het eerst digitaal inchecken bij Delta. Vóór de files rijden we naar de van der Valkjes en vóór je het weet staan we vrijdagavond weer voor de kluis van Hotelbeds aan de 192. De tiendaagse weersvoorspelling ziet er zonnig uit, de benzineprijzen dalen, dus wij zien het, zoals iedere keer , wel weer zitten om de grote oversteek te maken.

In het volgende verslag hoop ik jullie vanuit Florida precies te vertellen hoe de reis verlopen is, met welke auto we hoe laat in welk appartement terecht zijn gekomen, en of het ons mee of tegen zit!

[Teleton]

Allemaal hartelijk dank voor de leuke reacties. Over de heenreis is er genoeg te melden. Vooral bij Immigrations was er letterlijk van alles aan de hand. Onverwachte ontwikkelingen dus, maar we zijn er toch door gekomen. We zitten in het gevraagde appartement 'te wonen', zoals we dat in West-Brabant zo mooi zeggen. Bij binnenkomst werden we opgewacht door een reuze horzel, die zo blij was om ons te zien, dat hij ons letterlijk om de nek vloog. Dat had 'ie beter niet kunnen doen, want hij heeft het, met één welgemikte klap met de zo mooi tot zwaan omgetoverde handdoek, met de dood moeten bekopen. Over Tante Toos, La Place, Delta, Dela en Alamo later meer.....

@ Dr. Phlox, we vergeten je niet! Zorg jij als "tegenprestatie" dat NAC nog op één staat?

[Teleton]

Verslag van de reis op 24 oktober

Over Tante Toos dit keer niets dan goeds te vertellen. Wij hadden al besloten om geen gebruik van het restaurant te maken, dus zoveel kon er natuurlijk ook niet misgaan. Of we deze keer op de tweede verdieping wilden slapen, in plaats van op de parterre. Nou, wij slapen eigenlijk het liefst op de parterre, probeerden wij nog voorzichtig. De kamers op de parterre bleken echter nog niet gereed voor bewoning te zijn. Okee Toos, voor deze keer zullen wij het door de vingers zien dan. Op dat moment hadden wij al onze vingers nog, maar daarover later meer. Wij reserveerden de shuttlebus voor 7:20 uur en meldden ons, na een rustige nacht (het zachte gebrom van de vliegtuigen heeft voor één keertje best wel z’n charme) op tijd bij de receptie.

Nog niet zo lang geleden hadden wij bij La Place eens een heerlijke roerbakschotel gegeten. De curry was pittig, maar niet te spicy, precies goed voor ons ongetrainde spijsverteringssysteem. Wij sloten geduldig aan in de lange rij wachtenden bij het La Place Brugrestaurant. Het scenario: twee hardwerkende, het goedbedoelende, maar van toeten noch blazen (z)wetende jongens met vier wokpannen. De klant schept zelf de wokgroenten op, zij mikken er , naar het budget van de klant, een handje kip- of beefreepjes bij, curry naar keuze en....roerbakken maar zou je zeggen. Halverwege het met veel gesis en geweld gepaard gaande roerbakprocedé, kwam één van de jongens timide vragen of je rijst of noedels bliefde. Wij kozen voor noedels, want bij ons vorig bezoek werden die, gelijk met het roerbakken, vers bereid. In het Brugrestaurant was dat een brug te ver voor de wokkers. De noedels kwamen uit een onduidelijke pan. Ik weet toevallig hoe kwetsbaar deegwaren zijn, qua bederf en eigenlijk had ik in dat stadium al feestelijk voor de eer moeten bedanken en stamppot in het truckersrestaurant moeten gaan eten. Om sentimentele reden, die te maken hebben met ons beider Vendexverleden, besloten we La Place trouw te blijven. De jongen had waarschijnlijk verstaan dat wij noedelsoep bij ons roerbakgerecht bliefden, want hij overhandigde ons vol trots een prutje dat zelfs in een studentenhuis onmiddellijk in de kliko was beland. Wij waren in vakantiestemming en sloegen ons er manhaftig doorheen. Tenminste, mijn vrouw voor de helft en ik voor driekwart….Onze enige daad van verzet was, dat we de borden met het restantprutje niet naar de afruimband hebben gebracht. Nadat wij ooit besloten het restaurant van van der Valk voor het diner te mijden, was dit de tweede teleurstelling in deze omgeving. Konden we maar alvast naar de Cracker Barrel, dan weet je wat je hebt……

Op de terugweg naar Tante Toos voelden wij al dat het tijd was om snel naar onze kamer terug te gaan. Wij hebben altijd gehoor gegeven aan het vriendelijke verzoek van tante Toos om de auto op de langparkeerplek achter op het terrein te parkeren. Ook al hadden wij vaak het idee hier roomscher dan de Paus mee te zijn, meestal deden wij dat na de maaltijd. Gezien de haast die wij hadden om de badkamer wat intensiever dan normaal te gebruiken besloten wij, net als 98,9 % van de andere langparkeerders, de auto toch maar wat dichterbij te laten staan. Hoewel er Forumleden zijn, die ons zonder enige schroom deelgenoot maken van de gevolgen van een virale besmetting, stel ik voor om het hier voorlopig bij te laten. Wil je toch weten hoe het ons verder verging? Ga dan zelf eens wokken bij het brugrestaurant van La Place!

De volgende ochtend spurtten wij mooi op tijd naar beneden om ons met de drukste bus van de dag naar Schiphol te laten brengen. Niet veel mensen weten gelukkig dat er aan de andere kant van de bus ook bagagekleppen zitten. Toen de menigte zich op de dichtstbijzijnde kant van de bus stortte om hun koffers kwijt te geraken, stond ik in mijn moederziele eentje aan de andere kant van de bus onze twee koffers in te laden. De vrouw was inmiddels met de twee rugzakken pontificaal op de eerste stoelrij gaan zitten, zodat we ook bij het ontschepen op Schiphol niet in de vechtende meute verzeild zouden geraken. Wij reizen graag, maar het moet wel een zekere mate van ontspanning zijn.

Op Schiphol aangekomen, zagen wij al van verre een dikke rij wachtenden bij de Deltabalies staan. Verbeeldden wij ons het nu, of was het toen we met United reisden nu altijd een stuk relaxter bij Delta? Afgaande op de berichten op dit onvolprezen Forum, ging ik op zoek naar de drop-off balie, omdat ik immers al via internet aan al mijn administratieve plichten had voldaan. Helaas moesten alle passagiers gewoon in de rij aansluiten. Eenmaal vooraan in de rij, kwam de drop-off balie in het vizier. Het was er een drukte van belang. Vooral met reizigers die nog niet via internet ingecheckt hadden…..

Eenmaal in de wachtruimte bleek dit vliegtuig voornamelijk bevolkt te worden met min of meer gepensioneerden die, voor de monetaire crisis hun pensioen verder verdampt, nog een keer van de lage dollarkoers wilden profiteren. Hoewel er bij mijn weten geen Forumleden in deze club zaten, pasten de onderwerpen van gesprek naadloos bij ‘onze” onderwerpen. Er waren veel teleurgestelde Martinairklanten die het overstappen maar niets vonden Er waren ook tegenstanders van Martinair, die Martinair maar helemaal niets vonden. Helemaal toen bleek dat ons vliegtuig wat later zou vertrekken, laaide de discussie op. Twintig minuten slechts, daar zouden sommigen bij Martinair dolgelukkig mee geweest zijn. Maar twintig minuten op de toch al korte overstaptijd, als dat vandaag maar goed zou aflopen in Atlanta…..

Eenmaal in de lekkere luie lederen lazy-boy stoelen van Delta verstomde het rumoer nog voor we op tien kilometer hoogte waren. Het was een rustige reis. Zo rustig dat ik me wel eens afvroeg of ik bij de Dela terechtgekomen was, in plaats van bij Delta. Maar nee , we kregen gelukkig de pasta en de chicken in plaats van de gevreesde koffie met cake. Mij moet van het hart dat de kwaliteit van de ravioli, zeker vergeleken met de wokschotel van La Place, uitstekend te naggelen was. Ook de pizza die we als snack een uur voor de landing kregen, was perfect. Omdat we een behoorlijke tegenwind hadden, en we boven Atlanta ook nog eens een ommetje (tot voor mijn gevoel Birmingham) gemaakt hebben, kwamen we (erg) laat in Atlanta aan.

Het was druk op het vliegveld. We stonden in vier rijen dik voor Immigrations. De tot nu toe zo rustige bejaarde medereizigers, probeerden door stampij te maken, de dienstdoende buurtvaders en -moeders die gemoederen tussen de wachten moesten kalmeren, te bewegen om hen toch vooral door te laten anders zouden zij hun aansluiting missen. Deze op de Amerikaanse luchthavens kennelijk broodnodige figuranten hebben als kenmerk dat ze onverstaanbaar Engels praten. Omdat je toch niet weet wat ze zeggen, wordt er ook haast nooit iemand boos. Verder zijn zij er meester in om oogcontact te vermijden. Wordt het soms toch een beetje moeilijk, dan verplaatsen zij zich naar het volgende opstootje waar het toverwoord “connection’ meteen in de kiem werd gesmoord met een onverstaanbaar gebrabbel. Al lost hun optreden nooit iets op, het leidt in ieder geval wel af.

Wij troffen een vrouwelijke, onverstoorbare Immigrations-officer. De procedure in Atlanta was iets anders dan wij gewend waren. In plaats van de wijsvinger, diende je nu een afdruk van alle vier de vingers van je hand te maken. De duim kreeg een aparte behandeling. Galant als ik ben, stelde ik mijn vrouw voor de behandeling als eerste te ondergaan. Bij de tandarts mag zij weer eerst. Four fingers, right hand…..thumb right hand….four fingers left hand…..thumb left hand…thank you sir! Ging het bij mijn vrouw maar net zo vlot. Volgens het scanapparaat ontbraken bij haar beide duimen. De Immigrations-officer rekende het tot haar taak om dit mysterie opgelost te krijgen en wel voor mijn vrouw toestemming kreeg het Beloofde Land te betreden. De vrouw was van nature geen lachebekje, zullen we maar zeggen, ofschoon zij niet onvriendelijk was. Volgens mij heeft ze, in het kleine kwartiertje dat deze zoektocht duurde, haar wel zes keer gezegd ‘not to worry about the missing thumbs’. In eerste instantie twijfelde ze aan de kwaliteit van de vingerafdrukken van mijn vrouw. Zij nam haar hand liefdevol in haar grote, zwarte Immigrations-officer handen en bestudeerde haar vingertoppen nauwkeurig. Wonderlijk was wel dat ze het grote gat in haar hand niet eens opmerkte. Kennelijk valt dit nu juist weer meer bij mannelijke Immigrations-officers op.

Gelukkig hadden mijn vrouw en ik ooit de afspraak gemaakt, minstens net zo serieus te blijven als de officers zelf. Don’t ever f*ck with them Immigrations-officers. Daar branden wij onze vingers niet aan! Met hetzelfde geduld en zonder een spoor van een glimlach of irritatie doorstonden wij de beproeving. Het scan apparaatje werd eerst eens grondig schoongemaakt Toen dat niet hielp werd er een nieuw beschermfilmpje over gelegd. Na ieder handeling volgde de hele serie oefeningen weer opnieuw. Voor de lezers die het Engels niet machtig zijn: vier vingers van de rechter hand, duim van de rechter hand, vier vingers van de linkerhand, duim van de rechterhand. Vervolgens stelde ‘zij van Immigrations’ teleurgesteld vast dat mijn vrouw volgens het systeem toch echt twee duimen miste…… Na wat gerommel in een kastje onder haar desk ( wij dachten eerst dat zij de twee duimen aan het zoeken was) toverde ze een flesje speciale gel te voorschijn. Of mijn vrouw de vingers even wilde insmeren. Het werd er niet beter op want bij de volgende serie opnamen bleek dat zij niet alleen twee duimen, maar nu ook de vier vingers van haar linkerhand miste….

Wij besloten het flesje gel snel terug te geven want ons bekroop even de angst dat mijn vrouw in Atlanta compleet in het niets zou verdwijnen. Te veel James Bond films gezien waarschijnlijk. Verder konden wij, op de nog resterende vingers in ons gezelschap, wel nagaan dat we onze aansluiting zouden missen. Maar wij gaven geen krimp, als je met één vinger naar een ander wijst, wijzen er per slot van rekening vier naar jezelf, hebben wij geleerd. Bovendien. als je de Wokmaaltijd van La Place overleeft, dan is Immigrations op Atlanta een peulenschilletje. Nadat de officer ons nog een keer terloops had laten weten dat we ons vooral geen zorgen hoefden te maken, vroeg zij mij, bij wijze van controle, nog een keer zelf de toets te doorstaan. Gewillig stelde ik mijn vingers en duimen ter beschikking van de Amerikaanse Gemeenschap. Zonder dat zij er ook zelf nog maar iets aan hoefde te doen, sprak ik de magische woorden terwijl ik haar smachtend naar een bevestiging aankeek: Four fingers…..left hand etc. etc.
Zij keek mij na deze test nog eens lang en indringend aan met haar ondoorgrondelijke grote donkerbruine ogen. Was de test gelukt, of was ik inmiddels ook een stuk of wat vingers armer? Zij liet ons in het ongewisse, zoals het Immigrations-officers betaamd.

Wat haar vervolgens heeft doen besluiten de virtuele afwezigheid van een aantal ledematen van mijn vrouw door de vingers te zien, wij zullen het nooit weten. Maar wij vergeten nooit de zucht van verlichting die wij slaakten toen zij naar haar nietmachientje greep om het felbegeerde groene papiertje in het paspoort van mijn vrouw te klikken.

Over het vervolg van de vliegreis, het aantal vrolijke Fransen op de standby-lijst en de onvermijdelijke avonturen bij Alamo, waar een raskomediant nog steeds in de veronderstelling is dat hij mij een upgrade heeft aangesmeerd, komen wij later nog te spreken. Het zit ons vooralsnog geenszins tegen; de zon schijnt en wij zijn in opperbeste stemming.


My name is Teleton and I approve this message\\/

[Teleton]

Rectificatie
Na een goed en gratis Skypegesprek met de orthodox Zeeuwsche tak van de familie, hecht ik er (onder druk van onterving) aan, te verklaren dat mijn vrouw géén gat in haar hand heeft.

Vervolg van de reis op 24 oktober
­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­
Na de truc met de verdwenen vingers spoedden wij ons tegen beter weten in naar gate A2 waar wij al vijf minuten geleden verwacht werden. We verwachtten ieder moment een bericht op de intercom in de trant van “ Mr an Mrs Teleton, you.re delaying the flight to Orlando. We will continue to offload your luggage” maar het bleef angstig stil. Gate A 2 bleek de laatste van meer dan 20 andere Gates te zijn. Hier aangekomen was het een drukte van belang en op het mededelingenbord was inmiddels het volgende vluchtnummer verschenen. Benepen meldde ik mij aan, met de vraag of wij soms onze vlucht gemist hadden.

De vlucht bleek vertraagd, nadere informatie zou spoedig beschikbaar zijn. Tot mijn stomme verbazing meldden zich ruim na ons het ene na het andere bejaarde koppel snowbirds. Geduldig legde ik de situatie uit. Nee, U hoeft niet op de stand-bylijst, nee U hoeft niet in de rij, nee, U krijgt geen nieuwe boarding pass, nee we weten nog niet wanneer de vlucht nu gepland staat, maar de informatie komt op de monitor. De meesten bedankten mij hartelijk en gingen vervolgens, voor de zekerheid toch maar in de rij staan……… Ach, tegen de tijd dat wij zelf snowbirds zijn en in de winter een week of zes naar Florida gaan, hoop ik dat er ook een frisse vijftiger is die de stress van het reizen nog wel aan kan.

Er was een groot aantal andere passagiers dat door het missen van de aansluiting eerder op de dag, wel op de stand-by lijst stond. Gelukkig voor hen was ‘ons’ vliegtuig maar voor 60 % gevuld. Het bleken passagiers van Air France te zijn. Onder ons gezegd: het waren Galliërs met een vleugje Noord-Afrikaans bloed En, gezien het grote aantal kinderen dat zij meesjouwden, een vruchtbaar volkje. Volgens mij krijg je bij Franse kinderen standaard zo’n moderne gedragsstoornis meegeleverd. ’t Is net als met een Franse auto; ’t ziet er leuk uit, maar je hebt er altijd wat mee. Zo waren deze kinderen collectief gehoorgestoord. Hoe hard Pappa of Maman ook schreeuwden, de kinderen hoorden het niet. Papa et Maman hadden zelf ook niet de moeite genomen om een paar woordjes Engels te leren. Het gevolg was dat de meute de desk na iedere dienstmededeling over andere vluchten bestormden alsof het de Bastille was. Ze hadden immers geen idee waar de boodschap over ging.

Uiteindelijk konden wij een dik uur na de geplande tijd aan boord. De gemiddelde leeftijd van het personeel aan boord was naar schatting 20. De purser die de leiding had, droeg een uniform, dat dan weer wel. Hiermee compenseerde hij zijn geringe lichaamslengte, hij kon nauwelijks boven de stoelen uit kon kijken. Hij werd bijgestaan door een jongen en een meisje. Het zou mij niet verbazen als het stagiaires waren (of heet het vliegiaires in deze industrie?) Ze droegen een leuke polo met de tekst October, breast cancer awareness month zodat wij eerst nog even dachten dat ze voor een collecte het vliegtuig inkwamen. Wij hadden uit overtuiging graag een gift gedaan, maar nee, dit was de Delta-staff.

Met de Grijze Germanen uit het noorden van Europa hadden zij geen enkele moeite. Lastig werd het toen de horde Galliërs het vliegtuig bestormde. De Franse kindertjes bleken een voorliefde voor de knopjes die je op en rond je vliegtuigstoel vindt te hebben. Alleen aan het plafond telde ik er al negen, dus zij konden naar hartelust te keer gaan. Indrukken of draaien was niet genoeg, de boel werd meteen vakkundig gesloopt. Het wonderlijke was dat niet alleen alle kinderen hetzelfde gedrag vertoonden. Iedere Papa et Maman zat er bij met een blik of er “rien a la main” was. Bijkomend voordeel voor hen was dat zij de smeekbeden van de Delta-staff om vooral toch maar iets van het vliegtuig heel te laten, toch niet verstonden. Toen de twee knaapjes voor ons tijdens het opstijgen hun voeten in de rug van de passagier voor hen zetten en hun rugleuning bij ons op schoot legden, probeerde ik het in mijn beste schoolfrans: Allez garcons, c’est dangereuz et interdit. Ze snapten me niet, maar gelukkig hadden ze de armleuningen rechtop staan zodat ik gemakkelijk bij de knopjes kon om de rugleuning zelf in the upright position te brengen. Uit protest gingen de armleuningen daarna direct naar beneden, hetgeen ons net even dat kleine beetje meer beenruimte gaf. Ze keken me nog eens aan, zoals de Fransen indertijd naar Marie Antoinette gekeken moeten hebben, voor zij onthoofd werd en besloten ons voor de rest van de reis te negeren.

Uiteindelijk kwamen we anderhalf uur te laat in Orlando aan en ons hoofd zat er nog op. Recept: De vrouw haalt de koffers, de man de auto. Bij Alamo stonden meer medewerkers dan klanten en voor ik naar de balie geroepen werd, was er een kort overleg tussen de agents over wie dit varkentje mocht wassen. Laten we de agent ‘Manuel’ noemen; he was from Barcelona. Althans, zo klonk het mij in de oren. Zijn Engels was wel iets beter dan dat van de gemiddelde Gallier aan boord van het vliegtuig maar de communicatie verliep zo stroef dat ik moeite had om niet iedere vraag met een welgemeend Que? te beantwoorden. Ik gaf hem mijn voucher en wachtte vol spanning af. Hij las hem door alsof hij voor het eerst van zijn leven een voucher van Alamo zag, keek mij meewarig aan, schudde met het hoofd en vroeg: How many? Als hij ooit bij Alamo ontslagen wordt, kan hij probleemloos bij Disney aan de slag, dat hoorde ik zo. Ik wist dat ik bij de juiste agent was gekomen, het special offer voor de upgrade zat er aan te komen. Om een lang verhaal kort te maken; met een bijbetaling van 15 dollar ex tax per dag kon ik upgraden naar een midsize suv.

In de garage aangekomen bleek het aanbod schraal. Eén Kia, twee RAV4 Toyota’s met zware lakschade en een witte 4wheel drive Jeep. Een lekkere hoge zit, een beetje Spartaans (wij rijden thuis Frans…..) dus wel opletten dat je het licht zelf aan en uit doet, maar weer wel een lekker motorgeluid en…leuk voor de foto’s.

Op naar Hotelbeds om de kansenveloppe op te halen. Zouden wij het gevraagde appartement krijgen? Het antwoord luidde Bingo! Niet alleen het complex, maar ook het trappenhuis en het flatnummer klopte. Bij aankomst bleek de lift van slag en we moesten naar de derde etage met onze bagage en de inmiddels bij de Publix ingeslagen proviand. De kenners onder ons weten dat dit erger klinkt dan het lijkt, omdat de Amerikaan de parterre ook als een verdieping mee telt. Maar geloof mij maar, ieder trapje is er één teveel als je koffers zelf naar boven mag sjouwen. Het appartement stond er bij zoals wij het in maart hadden achtergelaten, perfect schoon en opgeruimd. Nou ja, op die giga horzel na, maar jullie weten al hoe die aan zijn eind is gekomen.

Over de lift, ons bezoek aan de zaterdagavondcruise en het gebruik van de openbare toiletten, komen wij later nog te spreken. Het zit ons vooralsnog geenszins tegen; de zon schijnt en wij zijn nog steeds in opperbeste stemming.

[Teleton]

Over onze belevenissen van het weekend van 25 en 26 oktober.

In onze verrassingsenveloppe van Hotelbeds ontbrak het aanmeldingsformulier. Nieuw was de uitnodiging om je de volgende dag ten kantore te melden, zodat zij dit formulier voor je konden invullen. Een dreigbrief erbij, met de gevangenisstraf die je krijgt als je je niet meldt, moet er voor zorgen dat we dit voortaan allemaal netjes doen. En ze wilden natuurlijk de eersten zijn die je tickets voor de parken willen aanbieden…..Zelf vulden wij voorheen met plezier het formulier direct in, om eerlijk te zijn voelen we er niet zoveel voor om ons nog een keer te komen melden. Wij hebben immers vakantie. Maar wegens de defecte lift wilden wij toch al even laten eten dat we nog niet helemaal tevreden waren met de service.

Nadat we de broodjes van de Publix hadden opgepiept in de oven (400 graden voorverwarmen en 5 minuutjes laten sudderen, Herman!) en rijkelijk hadden belegd met zelf gebakken bacon en eieren waarbij we de kaas met de restwarmte nog even feestelijk hadden laten smelten, koersten wij naar het kantoor van Hotelbeds. Het kostte zowaar wat kracht om hen er van te overtuigen dat er echt iets aan de lift gedaan moest worden. Ze vonden namelijk dat wij er zelf maar achteraan moesten. Mocht de tv uitvallen, dan waren zij happy om ons verder van dienst te zijn.. Met de ervaring van een vliegtuig vol etterbakjes nog vers in het geheugen, gingen wij er eens even voor zitten om ook deze temptatie te doorstaan. Nou, bij nader inzien wilde de jongeman toch wel even voor ons bellen….

Toen we, na een paar uurtjes boodschappen doen, terugkwamen uit de Wal-Mart, probeerden we toch eerst maar even of de wonderbaarlijke liftreparatie inmiddels wellicht geschied was. Helaas, we mochten via de trimbaan en met volle bepakking naar ons appartement klauteren. Op de derde etage aangekomen kwamen wij de monteur tegen, die zojuist de lift had vrijgegeven voor gebruik. Zoveel geduld hebben, en er dan op zo’n manier voor gestraft worden, het is ongelijk verdeeld in onze wereld.

Sinds maart van dit jaar zijn ook wij vaste bezoeker van de evenementen in The Old Town. De liefhebbers kennen het fenomeen en voor de niet liefhebbers; het is een combinatie van de intocht van Sint Nikolaas, de blijde intocht van de Nijmeegse Vierdaagse en de viering van het één weekse leiderschap van de Eredivisie van NAC Breda. Veel volk op de been of op de zelf meegebrachte klapstoeltjes. Twee zingende jongens van een jaar of 59 die de liedjes van de Everly Brothers croonen, een country zangeres en een rodeostier. En als klapstuk van de avond een optocht van old time automobielen waar de eigenaren hun ziel en zaligheid in leggen om ze aan de praat te krijgen en te houden.

Als oud Haagse jongen herinnerde de enorme benzinelucht die in de smalle straatjes van The Old Town blijft hangen mij aan mijn kinderjaren. Als rond een uur of vijf in de middag de ambtenaren de stad verlieten om naar hun nieuwe flatjes in Mariahoeve ( Maria Ho Even voor de kenners) te rijden en de werklui er juist weer in moesten om een parkeerplek in de Schilderswijk, Transvaalbuurt of het Laakkwartier te vinden. De Opel Kapitäns, de Kevers met brilletjes en de Fords Cortina moesten zich allemaal pruttelend over het voor niet Hagenezen onneembare Rijswijkseplein persen. Tel daar de onvergelijkelijke tweetaktlucht van de Berini’s, de Sparta’s en Mosquito’s nog eens bij op. Van een katalysator hadden we nog nooit gehoord, het olieverbruik was gigantisch en we rookten allemaal bukshag. Vergeet niet dat we nog geen douche in huis hadden en we, op z’n best, éénmaal in de week met de hele familie (mits opoe niet op bezoek was, want dan stelde moeder het om onverklaarbare reden een weekje uit) naar het badhuis gingen. Nou, die lucht hangt er ongeveer in The Old Town. Een feest om te bezoeken, werkelijk waar! Hoewel mijn Zeeuwsch Meisje geen flauw idee heeft waar het Rijswijkseplein ligt, heeft ook zij genoten.

Voor de niet ingewijden: Bukshag krijg je als je je kinderen peukjes laat rapen om de van nicotine vergeven restjes tabak er uit te peuteren, om daar vervolgens weer shagjes van te draaien.

Heel Florida is in rep en roer. Er komt een koufront aan. En hoewel de temperatuur overdag buiten nog altijd lekkerder zal zijn dan in de gemiddelde supermarkt, waar je maar beter een vestje aan kunt schieten, was dit voor ons toch een reden om ons schema een beetje aan te passen. Zo kwam het dat wij zondag al in Walt Disney Worlds Magic Kingdom terecht kwamen. Wij hebben nog nooit zoveel goed opgevoede, lieve, gehoorzame, gewillige en geruisloze kinderen bij elkaar gezien…… Ook qua ouders, opa’s en oma;s was het overigens erg rustig in het park hetgeen de sfeer buitengewoon ontspannen maakte. Ik kon mij niet herinneren ooit “op” Minnie geparkeerd te hebben. Als wij ons gewoonlijk rond een uur of half elf melden, moeten we meestal minsten drie tramhaltes meerijden. Nu was het bijna de moeite niet om op de tram te stappen, Minnie is de eerste halte. Ook op de boot en in de monorail terug volop zitplaatsen, wat ons deugd deed, want we zijn per slot van rekening op vakantie.

Op het park namen wij natuurlijk van harte deel aan een aantal door de heer Disney geplande activiteiten. Maar we beleefden ook nog andere onverwachte avonturen. Het eerste speelde zich in een paar minuten op de openbare toiletten af. Haal je nu geen Soesterberg taferelen in je hoofd, het is, zoals het Disney betaamt, gelukkig veel onschuldiger en het kan bovendien, zeker voor mensen die voor het eerst naar Florida gaan, nog leerzaam zijn ook. Zelf vond ik het wel vermakelijk maar als je je bijvoorbeeld aan de conference over de stoelgang van Theo Maassen stoort, zou ik dat stukje van het verslag overslaan. Verder had ik een ontroerende ontmoeting met Jose, een veertiger met het syndroom van Down, die al vele jaren in het Columbia Harbour House Restaurant de bestellingen verzorgt. Mijn enige probleem is, dat ik de term Syndroom van Down, niet op een natuurlijke manier in mijn verhaal kan krijgen. Ik ben nog van de generatie die gewoon over mongooltjes heeft leren praten. Al op de kleuterschool werden we er mee geconfronteerd. Je had Andreetje, dat was een mongooltje, en je had ons, de kinderen die geen mongooltje waren. Wij vonden Andreetje heel normaal en ik ben me in de omgeving van mongooltjes pas ongemakkelijk gaan voelen, toen onze maatschappij hen het Syndroom van Down in de schoenen schoof. Als het woord 'mongool' voor jou een andere, negatieve betekenis heeft; overslaan dat verhaal.

Over deze en andere zaken komen wij later nog te spreken. Het zit ons vooralsnog geenszins tegen; de zon schijnt en wij zijn nog immer in opperbeste stemming.

[Teleton]

Over onze belevenissen van het weekend van 25 en 26 oktober, deel 2.

Lezers met lange tenen of een zwakke maag kunnen het best even iets voor zichzelf gaan doen. En over de gang van zaken op damestoiletten kan ik, bij gebrek aan ervaring, geen mededelingen doen.

Voor de geroutineerde Floridagangers is dit verslag wellicht een feest van herkenning, voor de nieuwkomers kan het een openbaring zijn. Echt last van een jetlag heb je niet als je naar Florida gaat. Toch zijn er wel wat functies van je lichaam in de war. Sommigen worden vroeg wakker, anderen krijgen op vreemde momenten aandrang voor een grote boodschap. Kan je lichaam er iets aan doen dat jij met de tijd zit te donderjagen? Je maag en je darmen doen gewoon hun werk, daar hebben ze geen klok voor nodig. Allereerst het goede nieuws: aan openbare toiletten geen gebrek in Florida. In iedere supermarkt is er wel een restroom en in de pretparken gaat er helemaal een wereld voor je open. Tientallen urinoirs op een rijtje (voor de niet Hagenezen, een urinoir is een pisbak) en een flink aantal toiletten. Voor mannen met een meerderwaardigheidscomplex: in veel gevallen ontbreek een schaamschot. Voor mannen met een minderwaardigheidscomplex geldt dezelfde waarschuwing. Veel mannen maken, om welke reden dan ook, gebruik van de toiletten, over de risico’s hiervan lees je de alinea over de splash-zone..

De toiletgang in Florida kan je niet vergelijken met die in Nederland. Om te beginnen zit er voor de toiletruimte een deur die op kuithoogte begint en die, als je langer dan één meter vijfentachtig bent, op kruinhoogte eindigt. Vijftien bezette toiletten op een rijtje zijn geen uitzondering. Fascinerend om te zien hoe dertig Nike’s variërend tot maat 48, parmantig onder de deur door schijnen te kijken. Sloddervossen hangen hun korte broek half over de schoenen, hetgeen niet verboden is, maar esthetisch volstrekt onverantwoord. Wanneer er na verloop van tijd een deur opengaat, geldt hetzelfde systeem als bij de 4way-stop: Wie het eerst een full stop heeft gemaakt, mag nu gas geven.

Eenmaal binnen in het hokje vallen een paar dingen op: De toiletbeleving speelt zich vrij laag bij de grond af. Mannen met een gemiddelde lichaamslengte zitten al snel met de knieën ongemakkelijk gebogen hetgeen het natuurlijke proces niet ten goede komt. Waarschijnlijk is dit de reden waarom de Nike’s onder de deur door piepen. ’t Is misschien wat onwennig, maar strek gerust ook even de benen. Het tweede wat opvalt is dat het in Nederland gebruikelijke plateautje waarop de afscheiding van de overtollige stoffen ter controle wordt gedrapeerd, ontbreekt. Hier gebruikt men een diepspoeler. Nieuwkomers, u bent gewaarschuwd, u zit in uw eigen splashzone. Voor de mannen die denken in alle rust even staand water te kunnen maken, niet doen, zeker niet als je slippers en een korte broek draagt.

Omdat je niet weet hoeveel honderden harige herenbillen er vandaag al op deze bril hebben plaatsgenomen, voorziet men hier in papieren wc-brillen zodat je thuis nooit meer kunt zeggen dat je die soa op de toiletten van Disney opgelopen moet hebben. Het aanbrengen van deze papieren voorbehoedsmiddelen vereist zo mogelijk nog meer behendigheid dan de rubberen preventieve waar je in de pubertijd mee te maken had. Het is op zich al een hele kunst om de papieren bril zonder beschadiging uit de verpakking te verwijderen. Wanneer dit gelukt is, scheur je de binnenzijde van de bril langs de perforatie voorzichtig af, totdat eer soort flapje is ontstaan. Het is de bedoeling om dit flapje voor het toiletgebruik in het water te hangen. Bij het doorspoelen wordt de papieren bril, zonder dat er een mensenhand aan te pas komt, volautomatisch meegesleurd.

Nu wil ik niemand opjagen maar wanneer je hier iets te lang over doet, denkt de automatische flusher dat de klus geklaard is. Ben je erg traag dan zie je de papieren toiletbril nog net in de diepspoeler verdwijnen. Nog erger wordt het als je denkt dat je met een gerust hart plaats kunt nemen en de flusher, net op het moment dat je het zwaartepunt langs het point of no return hebt laten zakken, automagically besluit alvast door te trekken.

Omdat het proces van ontlasting in principe niet afwijkt van wat je thuis gewend bent, laten we de bespreking van dit onderdeel achterwege. Het afvegen (of zoals Theo Maassen zegt; Afvegen? Uitsmeren zal je bedoelen!) vereist wegens de geringe afmeting van de wc-deur wel weer de nodige behendigheid. Je hebt de keuze uit twee kwaden: Methode 1; het zittend afvegen van de billen, wordt ten zeerste ontraden. De waterspiegel staat altijd hoger dan je zou verwachten. Voor mannen boven de 1.80 is Methode 2, opstaan, ook lastig. Vanaf die lengte steekt een gedeelte van je hoofd immers boven de deur uit……..

Een handige tip voor het gebruik van het toiletpapier hoorde ik zondag van een Amerikaanse vader die zijn zoontje mee op het invalidentoilet had genomen. Onder het motto “schijt aan de buren” gaf hij zijn zoontje, die “eerst” mocht, het advies om een prop van het toiletpapier te maken. En ik maar denken dat het all over the World common sense was om een envelopje te vouwen…..

Disney’s streven om een bezoek aan zijn parken toch vooral leuk en leerzaam te laten zijn, was uitgekomen. Another dream came through….pass the word! Het verhaal over mijn vriend Jose houden jullie nog te goed.

[Teleton]

Over onze belevenissen van het weekend van 25 en 26 oktober, deel 3 waarin het gaat over een mandje Fish & Chips, een salade en een mongool.

Met enige schroom plaats ik dit serieuze, maar daarom niet minder mooie verhaal over de ‘ontmoeting’ met Jos&#233;, die in het Columbia Harbour House Restaurant in het Magic Kingdom werkt. Wanneer het woord 'invalidentoilet' al tot commotie kan leiden, wat gebeurt er dan als het over een mongool gaat, vraag ik mij af. Ik neem het risico toch maar, want ik hoop dat iedereen begrijpt dat het met respect is geschreven. Het helpt mij in ieder geval ook om lastige zaken, zoals verschillen van inzicht, in het leven te kunnen relativeren. Vrede zij met u allen, Amen...[-o<

Jos&#233; is een mongool en ik heb hem al een aantal malen eerder in dit restaurant aan het werk gezien. Hij werkt daar met een aantal collega’s die waarschijnlijk allemaal in meer of mindere mate verstandelijk gehandicapt zijn. Jos&#233; heeft de pech dat je aan hem kunt zien dat het een mongool is, de anderen zien er, voor zover hun Disney castmember uniform dit toelaat, volstrekt normaal uit. Er is &#233;&#233;n supervisor die zich volledig richt op het begeleiden van zijn pupillen. De man trekt zich volstrekt niets aan van wat door moderne leidinggevenden zo mooi “de Operatie” wordt genoemd, maar richt zich op “de Mens”. Raakt een van de pupillen overbelast, loopt er iets mis of juist erg goed, dan is de supervisor daar om het gedrag van de pupil te ondersteunen, te corrigeren of juist te belonen met een schouderklopje. Hij bemoeit zich niet echt met hun werkzaamheden en laat ze, binnen hun beperktheid, volkomen in hun waarde. Wij bestelden vandaag een salade en een mandje Fish & Chips. De bestelling werd uitgevoerd door Jos&#233; en hij maakte daarmee een diepe indruk op mij.

Ik schat dat Jos&#233; dik in de veertig is. Zo te zien is hij erg sociaal, een charmeur voor zijn (meest vrouwelijke) collega’s en de klanten. Zijn naam doet misschien Zuid-Amerikaans aan, maar uiterlijk wijkt hij niet af van het stereotype beeld dat “wij” van mongolen hebben. Hij neemt zijn werk zeer serieus. Je kent het systeem waarschijnlijk wel; jij bestelt je maaltijd bij de kassa en voor Jos&#233; rolt er verderop een bonnetje met jouw bestelling uit. Hij verzamelt als het ware de order. Dat verzamelen neemt hij zeer ernstig, dat kan je zien aan de diepe frons in zijn voorhoofd.

Wanneer hij denkt dat de bestelling compleet is, neemt hij rustig de tijd om deze te controleren. Jos&#233; laat zich niet gek maken! Met zijn korte, dikke vingers loopt hij de bon regel voor regel na, nog steeds met die dikke frons op zijn voorhoofd.
Pas als hij zelf tevreden is, verandert zijn gelaatsuitdrukking; hij lacht breed. Vanaf nu vervult hij de rol van gastheer in Zijn Restaurant! Hij roept het nummer van de bestelling af en maakt oogcontact met de klant. Hij overhandigt je de tray persoonlijk met een trots of het om een culinaire topprestatie gaat. Mocht iemand het in zijn hoofd halen om te laten merken dat het misschien wel ietsje te lang duurt, dan pakt hij je volledig met zijn gulle lach in. Hij heeft, in die korte tijd dat ik hem aan het werk heb gezien, voor iedere klant een kwinkslag met een oogopslag die te vergelijken is met die van Paul de Leeuw. Je vindt het misschien niet leuk, maar wordt er maar eens kwaad op. Jos&#233; is op zijn terrein een vakman, precies geschikt voor dit werk. Als het woord castmember op iemand van toepassing is, is hij het.

Hij is duidelijk op zijn best als het erg druk is. Toen het even een momentje wat rustiger was, werd hij plotseling weer een ‘gewone’ werknemer. Hij geeuwde hartstochtelijk en ongegeneerd, niet &#233;&#233;n, niet twee, maar wel drie keer. Hij deed geen enkele moeite om zijn verveling te verbergen of te onderdrukken Toen vond de supervisor het tijd om hem even subtiel te wijzen op een collega die het nog wel druk had met het bijvullen. Onmiddellijk schoot Jos&#233; weer in zijn rol van ideale castmember. Hij werkt niet in het Magic Kingdom; hij is het Magic Kingdom!

Ik heb geen flauw idee of Disney een goede werkgever voor gehandicapten is. Je ziet wel dat er ontzettend veel mensen werken die “wij” tegenwoordig zo mooi kwalificeren als “iemand met een rugzakje”. De meesten doen onopvallend hun werk. Sommigen ga je na verloop van tijd op een bepaalde manier herkennen. Jos&#233; is er &#233;&#233;n van. Jaar in, jaar uit doet hij werk waar nauwelijks afwisseling in zit, waar hij geen perspectief heeft zoals “wij” dat kennen en waar hij waarschijnlijk ook nog eens een schijntje voor betaald krijgt, met een inzet en een enthousiasme waar je alleen maar bewondering voor kunt hebben. Misschien valt zijn plezier en trots mij op, omdat ik hier zelf de stress en de drukte van mijn werk niet heb. Misschien barst het bij ons in Nederland wel van de tevreden mongolen in de Efteling of in de warenhuizen van V&D, maar gun ik me de tijd niet om ze te herkennen. Maar echt geloven doe ik het niet. In onze maatschappij moet je immers perfect zijn en mag er geen steekje aan je los zitten. Laat staan dat je een chromosoom teveel hebt. Wonderlijk dat deze mensen in de Amerikaanse maatschappij, die wij zo hard en meedogenloos vinden, zo’n herkenbare, zichtbare en nuttige functie hebben. Want in de toeristenindustrie hier in Florida zijn er honderden Jos&#233;’s werkzaam.

Zo werd de bestelling van een mandje Fish & Chips en een salade plotseling een lesje in nederigheid die mijn vrolijke kijk op de wereld voor een kort ogenblik veranderde in een filosofische. En even was ik meer dan vijftig jaar terug in de tijd met Andreetje, het mongooltje uit de kleuterklas. Geen misplaatst medelijden, geen superioriteitsgevoel, geen ingewikkeld gedoe met het Syndroom van Down, maar ‘gewoon’ samen met een mongool deel uit maken van de maatschappij. Het was lang geleden dat ik me er zo van bewust was dat het gewoon kan. Jos&#233; heeft geen idee van onze ‘ontmoeting’ gehad, maar voor mij was zijn “optreden”de beste “attractie” van het Magic Kingdom van die dag.

[Teleton]

Over onze belevenissen van van 27 tot en met 29 oktober. Waarin Obama, zonnebrillen, bikinibroekjes en‘What a fool believes’ van de Doobie Brothers een rol spelen.

Het hoogtepunt van deze reis nadert. Vanavond is er in het Osceola Heritage Park, en kwartiertje hier vandaan, een zogenaamde Night Rally waar Bill Clinton voor het eerst deze campagne met Barrack Obama zal verschijnen (en spreken hoop ik!) Hier hadden we op gehoopt. Het is in alle opzichten een ‘rare event’ want ze beginnen pas om 23:00 uur. Verder worden er voor deze contreien ultra lage temperaturen van 6 graden verwacht. We hebben geen idee waar we in verzeild raken. Menigten van 40 tot 60.000 bezoekers schijnen geen uitzondering te zijn als Obama spreekt. We gaan in ieder geval proberen of we in de buurt kunnen komen.

Op de tv wordt je inmiddels gek van de verkiezingen. Het ene spotje van de Republicans na het andere moet je er van overtuigen dat je vooral niet op Obama moet stemmen omdat hij’ Untested’ is. De spotjes van Obama vind ik milder, maar dat kan ook met mijn persoonlijke voorkeur te maken hebben. In de opinieprogramma’s krijg je toch steeds meer de indruk dat de verkiezingen een gelopen race zijn. McCain heeft gezegd dat Obama de maten voor de nieuwe gordijnen van het Witte huis al aan het opmeten is, en dat wordt dan weer herhaald en herhaald en herhaald. Zelf durf ik nog niet te zeggen of Obama het zal redden. Ik vind het nog steeds jammer dat Hillary geen kandidaat is. McCain zou van haar nooit kunnen zeggen dat ze niet ‘tested’ is!

Gezien het avondprogramma doen wij het rustig aan vandaag en schrijf ik het reisverslag terwijl we koffie drinken met een heerlijke opgepiepte applepie van de Wall Mart. Maandag waren we al naar Blizzard Beach gegaan en we waren er niet alleen… Typhoon Lagoon is temporarely closed dus in de middag moesten veel mensen goed zoeken naar een plekje. Wij zaten lekker onder de bomen, beetje zon, beetje schaduw. Het meest geniet ik van de Lazy River, wat een uitvinding! Ik ben niet atletisch gebouwd, geen daredevil en aan mijn motoriek zou je zeggen dat ik op z’n minst drie chromosomen te veel heb. In tegenstelling tot veel andere mannen van middelbare leeftijd, neem ik geruisloos plaats in de tube. Dat dan weer wel! Ik dobber vervolgens naar de volgende ‘landing’. De landing is zeg maar de laad en losplaats waar mensen in- en uitstappen of wat daar voor door gaat. Veel mensen, maar speciaal Engelsen snappen niet aan welke kant zij de handgrepen van de tube moeten houden om ‘comfortebilly’ plaats te kunnen nemen.

Vrouwen, maakt niet uit van welke maat en nationaliteit, hebben er meestal nog meer moeite mee om in de tube te gaan zitten. In plaats van gebruik te maken van de stroomrichting, laten zij deze tegen zich werken. Ze leggen de tube voor zich, met de stroom van het water mee. Terwijl zij een beetje huppen, alsof ze een aanloop moeten nemen om er in te plonzen, zien ze de tube langzaam maar zeker van zich afdrijven. Andere slimmeriken tillen de tube over hun hoofd. Meestal lukt het dan nog wel om op de rand van de tube te gaan zitten, maar omdat de Lazy River slechts 80 centimeter diep is, moet je de benen over de andere kant van de tube leggen om te kunnen drijven. De bips of wat daar voor door moet gaan , rust dan comfortabilly in het lauwe water van de Lazy River en je bent gereed om weg te dobberen. Tot zover de theorie want de praktijk is dat wanneer zij de benen optrekken, de hele zaak topzwaar wordt en ze achterover de Lazy River in lazeren. Je verwacht het niet, zou Bert Visscher zeggen. Dat ze bij deze manoeuvre hun zonnebril kwijtraken vind ik nog tot daar aan toe maar de gevolgen die dit heeft voor hun bikinibroekje noopt mij er toe om maar even discreet de andere kant op te kijken….

Ook leuk bij de landings is om te zien hoe mensen weer uit de tubes proberen te worstelen, vooral wanneer dit niet lukt en zij wanhopig naar hun familieleden roepen dat ze er bij de volgende landing wel uit komen…..Pech voor hen, want tussen deze en de volgende landing is er vast en zeker weer zo’n koude douche die zij niet kunnen ontwijken omdat ze niet kunnen uitstappen….De mooiste douche vind ik het huisje waar, bij wijze van natte nies, een lekkere koude golf uit de schoorsteen wordt gespoten….op onregelmatige tijden. Dus al die flinke mannen die denken dat ze Disney te slim af zijn door zich aan de rand van de Lazy River vast te houden, tot de schoorsteen uitgesproeid is en dan denken onbekommerd langs te kunnen drijven, gaan gegarandeerd nat.

Hoe leuk het is om een complimentje te krijgen, zoals Yvette en Martijn mij terecht lieten weten, ervoer ik zelf toen een van de leuke lady Life Guards mij vriendelijk toeriep, dat ik er 'really relaxed' bij lag. What a fool believes, zongen de Dobbie Brothers al!

Of wij tot Barrack en Bill geraken vanavond? We zullen het wel beleven. Hierover en over andere zaken zoals de vrolijke religieuze televisieprogramma’s, komen wij de volgende keer te praten. Het zit ons vooralsnog geenszins tegen; de zon schijnt maar het is bitter koud buiten. ;-) 19 graden slechts, Vakantieman, kan ik een klacht indienen? Verder zijn wij nog immer in opperbeste stemming!

[Teleton]

Over Barack Obama.

Rond half negen vertrokken wij vanaf Cane Island naar het Osceola Heritage Park waar Barrack Obama om elf uur zou spreken. Volgens TomTom zouden we er 18 minuten over doen. Het Park bevat een stadion, een tentoonstellingsruimte en een groot buitengebied waar veemarkten en rodeo’s gehouden worden. De Democraten hadden besloten ons op dit terrein te ontvangen. Met ons bedoel ik meer dan 35.000 man met vrouw en kind. Om maar eens een gevoelige snaar te raken; het barstte er van de Latino’s, Negers, Kids, Gays and Straights en, zoals Bill Clinton later zei “an incidental white guy like me’. En, even voor de zekerheid, wij voelden ons geen moment onveilig of ongemakkelijk in dit gezelschap. Dat is wat Amerika is, riepen Obama en Clinton later op de avond om het hardst en ze hebben gelijk.

Wij hadden op Google Earth eens bekeken hoe we het best in het park konden geraken. Er was een hoofdingang, die moet je bij zulke gelegenheden niet hebben. Dan waren er ingangen aan de Boggy Creek Road. Met de bus van van der Valk nog vers in ons geheugen, besloten wij nogmaals te proberen de menigte te slim af te zijn. De sherrif gooide roet in het eten, we mochten hier niet linksaf slaan. Gezien de kilometers lange files op de linkerrijbaan, besloten wij zo goed en zo kwaad dat ging, een stukje verder te rijden om daar om te draaien om op die manier alsnog de Boggy Creek te nemen. Dit lukte wonderwel want rechtsaf vond de sheriff geen probleem, zeker een Republikein. Helaas waren alle andere ingangen afgesloten. Wel zagen we een lange rij auto’s over het terrein van het park kruipen, maar er zat een flinke sloot (de Boggy Creek?) tussen en daar durfden we met de 4wheel drive toch niet doorheen. Naast Boggy Creek Road is een begraafplaats en daar weer naast een terrein met kantoren en….plenty lege parkeerplaatsen, waar wij dankbaar gebruik van maakten.

Het bleek nog een klein uurtje schuifelen naar het veld waar Obama zou spreken. Ze hadden lange rijen geformeerd die zich, zoals in de Disneyparken, over het hele terrein kronkelden maar wat er wel voor zorgde dat de rij in beweging bleef. Niks geen dranghekken, maar lintjes tussen de bomen en struiken en soms helemaal geen ’hulpmiddelen’. Aan het gedrag van de Latino’s, Negers en Kids kunnen veel van mijn landgenoten nog een puntje zuigen. Iedereen bleef keurig in de rij. Wij hadden het gevoel of we terug in de zestiger jaren waren en een March of Freedom meemaakten. De buttons en T-shirt verkopers (No McPain!) zorgden voor de vrolijke noot en de paar McCain aanhangers die zich op het terrein hadden gewaagd met loodgietersgereedschap, werden vriendelijk uitgelachen. Ik ben bang dat ze in Nederland al lang de hersens ingeslagen waren. Voor we het veld op mochten, moesten we nog even door de security. Ook dit verliep erg soepel en gedisciplineerd. Ik moest, net als vele anderen, even laten zien of het LCD scherm van mijn fototoestel wel werkte …? Omdat alle andere Negers, Latino’s en Kids (o ja, ik noem iedereen met een broek met het kruis tussen de knieën en een capuchon op terwijl er zeven zonnen staan, en die een licht dansende tred heeft voor het gemak maar een Kid) dit ook zonder commentaar of vragen deden, paste deze blanke, grijze man van middelbare leeftijd zich maar aan.

Uiteindelijk kwamen wij op het grote veld terecht waar we een plekje zochten waar we de microfoon konden zien Na een uurtje geluisterd te hebben naar de muziek die Latino’s, Negers en Kids vast erg mooi vinden, kwamen er nog meer helikopters dan er tot dan al in de lucht waren, aangevlogen en zagen we ook een leger van politiewagens en bussen met zwaailichten over de 192 aan komen rijden. Voor de genoemde bevolkingsgroepen, exclusief één grijze man uit Nederland, reden om enthousiast te joelen en te klappen. Een senator die uit Puerrrrrto RRRRRico zei te komen en de goegemeente in het Spaans toesprak, maakt dankbaar gebruik van dit enthousiasme. Inmiddels kwamen de bussen het terrein oprijden, zodat het helemaal niet meer uitmaakte wie er sprak, omdat het oorverdovende gejuich en geklap het toch onverstaanbaar maakte.

Wij zagen Bill en Barrack ongeveer ter grootte van de Spaceshuttle die we ooit hebben zien lanceren. Zo groot als een wegwerpaansteker. Het grote scherm, waarop beide mannen te zien zouden moeten zijn, weigerde dienst, dus wij moesten het met de minimannetjes in de verte doen. Bill sprak ongeveer een kwartier, waarvan vijf minuten over zichzelf en Hillary en tien over Obama. Hij is verreweg de beste spreker die ik ooit gezien of gehoord heb. Een geweldige techniek, perfecte dictie en timing en met een flair en een gemak die alleen de hele groten hebben.

Gezien de reputatie van Barrack, waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Ik vond dat hij niet op dreef was. Zijn verhaal was plichtmatig, niet echt gloedvol en een beetje vlak. Waar was zijn gevoel voor ritme? Waar de beroemde herhalingen over Change die ‘het volk’ zo leuk opzwepen, als je tenminste van een beetje propaganda houdt. Waar was zijn brede grijns? Zelfs nu het grote scherm eindelijk werkte en we hem goed konden zien, sloeg de vlam niet echt in de pan. Waarom juichten de mensen in ’s hemelsnaam harder voor de bussen dan voor de vent zelf? Barrack sprak drie kwartier en tijdens de speech liepen er opvallend veel mensen weg. Florida is, gezien het grote aantal McCain/Palin bordjes in de tuinen hier in de omgeving, voor hem niet voor niets de moeite waard om samen met Bill Clinton naar toe te komen. Of zijn missie geslaagd is, blijft de vraag. Vandaag stond er in een krant dat hij keek als een konijn die in de koplampen gevangen zat. Zo erg was het natuurlijk niet, maar we hadden nu niet het idee dat we een bevlogen presidentskandidaat hadden gehoord. Misschien was hij gewoon moe.

Wij wel, in ieder geval, toen de avond om even over twaalven met Stevie Wonder’s “Signed , sealed , delivered, I’m yours” werd afgesloten. De tienduizenden schuifelden weer naar hun auto’s. Wij laveerden er met forse tred tussendoor. De stemming was een beetje stilletjes, zoals je wel eens hebt als je naar een concert of voorstelling bent geweest die een beetje tegenviel. In de garderobe en in het theatercafé merk je dan ook het verschil met een top-act, omdat het dan angstig stil blijft.

Rond de klok van half twee waren we terug in ons appartement. Spijt? Zeker niet. Zo’n avond maken wij waarschijnlijk nooit meer mee. Maar een beetje teleurgesteld waren we wel. Ik had namelijk een droom, Barrack Obama. Ik had een droom dat ik de toekomstige president van Amerika een speech zou horen houden, waarover 45 jaar later nog met bewondering gesproken zou worden. Ik had een droom. Ik had een droom dat jij de boel hier ouderwetsch op stelten zou zetten en je de mensen zou opzwepen zoals de televisiedominees dat hier in Amerika doen. Ik had een droom dat je de laaggeschoolde arbeiders, Latino’s, Zwarten, Aziaten of Highschool drop-outs, met jouw enthousiaste speech zou weten te boeien en te binden en hen er van te overtuigen om dinsdag vooral op jou te stemmen. Ik had een droom dat ze drie kwartier voor je zouden juichen en klappen, zoals ze even juichten en klapten toen jouw bus aankwam….. .

De verkiezingen houden ons nog wel tot dinsdag bezig. Maar er is ook “klein’ nieuws zoals de service van Hotelbeds. Mijn visie over de religieuze tv-programma’s houden jullie ook nog te goed. Hopelijk komen wij daar de volgende keer over te praten. Het zit ons vooralsnog geenszins tegen; de zon schijnt en wij genieten weer van zeer prettige temperaturen. Dus zijn wij immer in opperbeste stemming!

[Teleton]

Zaterdag 1 november. Lower your head and watch your step….

Allereerst allemaal hartelijk bedankt voor het lezen van de verslagen en de complimentjes! Vandaag even een quickie, voor we gaan winkelen. De koffie pruttelt en de Apple Pie van de Walmart staat weer in de magnetron. Deze keer de eenpersoonsvariant op last van Sonja B. Deze is overigens veel minder smakelijk is dan de kingsize family pie.

Misschien vragen jullie je wel af of wij het ‘gewone’ toeristische programma wel draaien. Maak je geen zorgen, we lopen gewoon de malls en outletcentra af, bezoeken de parken en wippen op de terugweg soms nog even in The Old Town langs. De ansichtkaarten zitten inmiddels geschreven en bepostzegeld in onze tas, in afwachting van een close encounter met een brievenbus. We weten inmiddels zeker dat wij eerder terug zijn dan de kaarten……Oh, ja, getankt hebben we ook natuurlijk. $2,39 bij de Murphy’s naast de Walmart. En we ‘moeten’ nog zoveel….Cinnamon Rolls eten bij Cinnabon, naar The Outback for dinner, een dagje naar de Gulf Coast, spijkerbroeken scoren en enkelsokjes. En woensdag vertrekt ons vliegtuig al weer……

Gisteren hebben we twee parken bezocht; Animal Kingdom en Epcot. Meestal bepalen we van tevoren de attracties en de shows. Verder kuieren we er op ons gemakje rond en kijken en luisteren we naar de mensen. Het zijn de kleine dingen die de dagen soms onvergetelijk maken. Wat zou er bijvoorbeeld te vertellen zijn over de trambegeleider op AK? Het was een Aziaat van mijn leeftijd met een ‘funny accent’ die het gebruikelijke verhaal afstak: “children on the inside, no more than five people on a row and leave the tram on your drivers right hand side”. Bij aankomst van de tram bij de ingang van AK, bleek de man een hele leuke uitsmijter te hebben. Eigenlijk moet je hem horen, want zijn accent verdubbelt de lol. “Leave the tram om the drivers right hand side, lower your head and watch your step……” meestal houdt de preek hier op, maar onze Aziatische vriend was gelukkig zo eigenwijs om zich niet aan het Disney script te houden en voegde hier droogjes aan toe:”and if you don’t lower your head, watch your mouth….” Kijk, dat vinden wij nu leuk!

Vandaag moesten wij onze nieuwe never expire parkhopper kaartjes aanspreken. En raad eens, mijn vrouw mocht er niet in. Ik was al “binnen” en kon de reden op het display ongeveer zien: het had iets met haar biometrische gegevens te maken. We hadden de kaartjes nog nooit gebruikt, maar toch hield het systeem vol dat mijn vrouw mijn vrouw niet was. Dit was weer een nieuwe variant op de ontbrekende duim en vingers. Of ze zich maar even wilde legitimeren…….Ja, ja, met die rare pasfoto zonder bril, dan geloven ze helemaal niet meer dat zij het is. In de tijd dat ik het paspoort uit de tas probeerde te zoeken tussen de banaantjes, mentosjes, regenponcho’s en natte doekjes (ja wij zijn graag op alles voorbereid) kwam er assistentie van een cast-member met bovennatuurlijke gaven. Zij vroeg mijn vrouw de vinger op het magical light te leggen en plaatste haar beide handen over de hand van mijn vrouw. Niks geen gedoe met gel, olie, of nieuwe filmpjes folie. Gewoon de warme menselijke warmte maakte dat mijn vrouw volgens het systeem mijn vrouw weer was.

Opgelucht gingen wij op weg naar Camp Minny en Mickey waar wij, één minuuut voor aanvang van de show plaats konden nemen. Hakuna Matata!

Wij gaan ons reisvaardig maken voor een dagje shoppen. Hoewel de zon nog niet zo uitbundig schijnt, hebben wij er weer zin in. Wordt vervolgd over het optreden van The Atlanta Rythm Section in Epcot, de verkiezingen en natuurlijk de televisiedominees.