[Reisverslag] Teleton: Orlando-Orlando, Najaar 2008

[Teleton]

Hoewel minder van lengte, niet minder leuk, dit verslag.

'Size doesn't matter' heb ik altijd geleerd, maar er is zoveel hier waar wij ons over verwonderen, dat het lastig is om dat op 1 A4tje kwijt te kunnen! Niet gehinderd door enige bescheidenheid, vul ik het Forum dus maar, ook al zijn de verhalen soms wat lang.

de VF winkel op de LBV shopping mall heeft een ware metamorfose ondergaan, met als core business jeans in vele merken en soorten.

Klopt helemaal, wij hadden het net ook ontdekt. Size matters anyway, Gerrrit! Want zelfs in deze rijkelijk gevulde broekenwinkel lukte het mij nog niet om voor mijn volsslanke figuur met mijn meterslange benen een passen paar passende trousers te bemachtigen. Wel een puike polo, maar dar over meer in mijn verslag!

[Teleton]

Hier zijn we weer met rode koontjes van de complimenten! Terwijl het hier op het Forum toch barst van de leuke verslagen, doet het mij deugd dat de ‘mijne’ ook veelvuldig gelezen worden (nou ja, in ieder geval aangeklikt volgens de telling) en er bovendien waardering voor is. Dank daarvoor!

In Animal Kingdom wordt ik altijd een beetje narrig op de nazaten van ome Walt. Natuurlijk snap ik dat er af en toe eens iets verandert. MGM werd Disney’s Hollywood Studio’s, nou ja, ik kan er mee leven. De klokkenluider van de Notre Dame moest het veld ruimen. Kan ik me iets bij voorstellen,die hoerige Esmeralda paste natuurlijk helmaal niet in het ideale vrouwbeeld van Disney. Maar dat ze de Tarzanshow uit het Animal Kingdom hebben ingeruild voor Finding Nemo, daar baal ik nog steeds van. Noodgedwongen kijk ik het nu een paar jaar aan met Nemo, maar het wordt niets. Je ziet gewoon de mensen achter de poppen, dat leidt mij af van het verhaal en maakt een armoeiige indruk….. En dan die preshow, waar die Nemo zogenaamd door die glazen bollen zwemt… Waar is de tijd gebleven dat er een vakman als de Juggler het publiek opzweepte door zijn ballen in de lucht te houden? Vakwerk, meneertje!

Mijn vrouw, die het overigens niet gemakkelijk heeft, nu ze haar biogenetische identiteit heeft verloren, vindt Nemo wel een hele leuke show. Ik begreep dat eerst niet, maar nu ik weet dat zij zelf een tweede persoonlijkheid nodig heeft om haar bio-identiteit te bevestigen, is mij een lichtje opgegaan. Het is geven en nemen in het leven. Zelf ben ik altijd blij als de Pinguïns aan de beurt zijn, dan is de show afgelopen…….Bye bye, bye bye…bye bye…..

Over Pinguins gesproken; op de tweede dag van ons bezoek kwamen wij in de Premium Outlets terecht. In een van de winkels ontdekte mijn vrouw een leuke zwart-witte polo met lange mouwen voor mij. In de week daarna hebben wij nog een stuk of vijf andere outlets bezocht en een kleine 175 kilometer in de rondte gereden, tot wij vandaag weer in Premium Outlets belandden. Die polo’s waren er nu ook met oranje strepen, maar die deden mij echt teveel aan Nemo denken. Dus het werd toch die zwart-witte. Zelf vind ik dat ik er een beetje te Pinguïnachtig in uitkom, zeker met mijn waggelende gang na een dagje shoppen. Maar, zij is erg gelukkig met mijn nieuwe aanwinst. En ik oefen nu al de hele dag om een beetje geloofwaardig over te komen: Bye bye, bye bye, bye bye…….

In Epcot stonden twee attracties op het programma: Soarin’ en het Eat to the Beat concert. Tot onze verbazing konden we nog Fast Passes krijgen toen we laat in de middag via AK in Epcot aankwamen. We werden tussen 7:30 en 8:30 uur verwacht voor onze vlucht. Alle tijd om naar eerst naar het America Gardens Theatre te gaan. We namen de Ferry naar Germany en kwamen precies om kwart over vijf bij het Theatre aan. Aanvangstijd van de eerste show en er waren nog angstig veel plaatsen vrij. Wij hebben al heel wat van deze concerten gezien. Sommige artiesten kennen wij ook in Europa anderen zijn minder bekend. Meestal maken de Amerikanen je dan wel enthousiast voor een voor ons onbekende band. Vanavond speelde de Atlanta Rythm Section, ook wel bekend als ARS. Een echte southern rockband, twee perfecte gitaristen die net even te lange solo’s spelen, een stuwende bass, een degelijke drummer en een perfecte zanger. Niks mis mee, zou je zeggen. Maar een beetje te weinig emotie en volgens mij één hit, die ook nog eens gecovered was, Spooky… !Hun nummers zeggen ons niet veel. Tijdens de tweede ‘gig’ speelden ze bovendien nog eens het zelfde riedeltje met dezelfde aankondigingen. Alle andere shows zaten wij immer keurig uit, zelfs die van David Cassidy. We verlieten, geheel tegen onze principes, het Theatre voortijdig en lapten ARS aan onze laars.

Met vele anderen liepen we richting de ferry die ons van Morocco naar Canada zou brengen. Voor het restaurant Marakesh speelde Mo’Rockin (wie kent ze niet) op een, zeker voor onze westerse oren, zeker geen gemakkelijk ritme of hun leven er van af hing. De crowd went crazy en er was volgens mij geen een Marrokaan bij! Muziek is internationaal en je hoeft de liedjes helemaal niet te kennen om er door geraakt te worden. Morroco; twelve points, Marroque dix points! Wij kwamen rond half acht aan de andere kant van het meer aan. Net op tijd om het laatste optreden van Off Kilter te beluisteren. Whisky in the jar op the doedelzak, ik vind het ieder keer weer een vondst en ze spelen het alsof het de very first time is. Canada twelve points, Canada douze points!

Op naar Soarin’. De stand by rij kreeg gelijk al dertig minuten aan de broek, dus namen wij een beslissende voorsprong op de sukkelaars die geen fastpass hadden. Dat dachten we tenminste…..Bij de kaartjescontrole voor het ‘boarden’ liepen we weer gelijk op met de mensen die wij meewarig hadden nagekeken toen zij de stand-by ingang ingingen. Voer voor de voor- en tegenstanders van het fastpass-systeem dus. Ik blijf voorstander; wij spreken elkaar nog als het weer eens echt druk in de parken wordt! Het vuurwerk in Epcot kost dagelijks 35.000 dollar. Wij kozen er echter voor om op ons gemakje naar 'onze' Jeep te kuieren.

Ons appartement telt slechts één televisie. Toen wij hier in maart van dit jaar eerder verbleven, was ons de forse deuk aan de bovenzijde al opgevallen. Zeker iemand die zich aan de slechte tv-programma’s had gestoord en die een beetje weinig zelfbeheersing had. John McCain misschien? Omdat de deuk voor het functioneren van het apparaat verder geen gevolgen had, schonken wij er geen aandacht aan. Je kunt je immers niet het leed van de hele wereld aantrekken. Toen ik deze week nietsvermoedend op een ochtend aan mijn volgende verslagje zat te werken en mijn vrouw haar zoveelste Sudokootje zat op te lossen, hoorden we kloppen. Eerst zacht, later harder. Wij schonken er geen aandacht aan. Het kloppen werd luider, zou Joe the Plummer in de buurt zijn? Uiteindelijk, viel bij ons de frank, daar werd aan de deur geklopt! Wie zou dat zijn…..? Wees maar gerust mijn kind, het was een vriendelijke mevrouw van Hotelbeds. Of ze even binnen mocht komen, want er was schade aan het tv-toestel gemeld. De deuk werd van verschillende kanten gefotografeerd en ze was buitengewoon blij (of deed ze maar zo) met de mededeling dat wij deze deuk reeds in maart van dit jaar hadden gesignaleerd. Ze stelde ze vast dat wij dan toch wel heel tevreden klanten moesten zijn en verliet het appartement. Ik was wel blij dat ze onze lift toch eerder hadden gerepareerd. Zo’n service toch, bij Hotelbeds!

Het had vanavond niet veel gescheeld of ik (die toch het toonbeeld van tolerantie en geduld ben) had de tv vanavond alsnog in barrels geslagen. Zoals voorspeld, voert McCain de druk op de kiezers op een smerige manier op. CNN en Fox brengen een aantrekkelijke documentaire over de heldendaden van McCain in de Vietnamoorlog. Mosterdgas met napalm, dat gaat er in als koek bij de twijfelaars en de Republikeinen. McCain heeft de ervaring! Daar kan Obama met zijn illegale tante uit Kenia niet tegenop natuurlijk. Maar morgen is het zondag en dan heb ik de tv weer hard nodig om de tv-dominees nog eens een keer onder de loep te nemen, voor ik er volgende keer een stukje over schrijf.

Het weer is weer in z’n vertrouwde patroon, zo’n 26 of 27 graden, met dertig procent kans op een afternoon shower zodat het hier niet stoffig wordt. Wij sjouwen onze poncho’s overal mee naar toe, want je weet het, als je ze één keertje vergeet, kom je uitgerekend in die plensbui terecht. Wij spreken elkaar vast weer en zijn dan hopelijk nog steeds in opperbeste stemming!

[Teleton]

Na een tweede dagje shoppen en teveel tv kijken omdat de verkiezingen toch wel erg spannend worden, staat dit verslag geheel in het teken van de televisiedominees, de BTW en de volgende president van de VS. Zware kost dus. Je kijkt er hier met verbazing naar en vraagt je af hoe het verder moet. Mijn oplossing? Zo vaak mogelijk naar dit (w)arme land op vakantie komen om er zoveel mogelijk geld uit te geven!

Religie speelt een belangrijke rol in deze samenleving. Wij zijn de vele vormen en de nadrukkelijke aanwezigheid niet gewend en verbazen ons er over. Iedere keer als wij de 192 opdraaien, wordt onze nieuwsgierigheid bijvoorbeeld gewekt door het megabord: The Rock Church. Wat speelt zich daar af? Sex, drugs en R&R in deze kerk? Zitten de Hells Angels er soms achter? Onze Calvinistische cultuur behoedt ons voor te grote nieuwsgierigheid, dus we zullen het waarschijnlijk nooit weten. Gemakkelijker wordt het om de verschillende vormen van religie op de televisie te volgen. Ik kwam hier op, doordat ik de kanalen langs zapte met het geluid af. Iedere keer dat ik dacht een leuke stand-up comedian gevonden te hebben, bleek het een tv-dominee te zijn……Ze kijken je guitig aan, zien er heel wereldlijk uit, je ziet de mensen luid lachen om zijn grappen en er wordt hartstochtelijk meegezongen. Als cabaretliefhebbers waren we vlak voor de vakantie bij een voorstelling van Herman van Veen en hij zou hier volgens mij zo de Blijde Boodschap kunnen verkondigen. Hij kijkt immers heel guitig, de mensen lachen zich een ongeluk en er wordt luidkeels meegezongen. Opzij, opzij, opzij…… Maar ook de andere cabaretiers zouden hier geen gek figuur slaan als tv-dominee. Jurgen Raymann bijvoorbeeld, zou een hele geloofwaardige zijn. Of Jeroen van Merwijk, vooral als hij, met de ogen half toegeknepen, zijn cynische, zure liedjes zingt: Alle mannen moeten dood…..! Soms is zelfs het belerende vingertje van ‘onze’ cabaretiers gelijk aan die van de tv-dominees.

Om te weten welk vlees ik in de kuip heb, laat ik het geluid tijdens het zappen nu maar aanstaan. Zo hoorde ik vandaag een dominee preken over communicatie. Kinderen communiceren steeds vaker met hun duimen. Hij maakte hulpeloze gebaren, alsof hij een mobieltje vasthield. En ja hoor, de duivel werd er bij gehaald. Ouders hebben immers geen controle over SMS…..? Wonderlijk, want was het niet in de Middeleeuwen dat we in Europa alles wat we niet begrepen, op het conto van de duivel schreven? Hoe groot is het verschil tussen hun cultuur en de onze eigenlijk? Hoe groot is hun gebrek aan kennis en inzicht? Geen wonder dat men zich in deze samenleving geen raad weet met homosexualiteit, stamcelonderzoek of wapenbezit, om maar een paar duivelse dilemma’s te noemen.

Vandaag traden The Oak Ridge Boys op tijdens een televisiedienst. Vier mannen die er ongeveer uit zagen als Armand, Frans Bauer, Gert Timmerman en Bennie Jolink. En ook de liedjes die ze zongen varieerden in stijl van Ben ik te min, Heb je even voor mij, Duifjes op de Dam tot Vrouw Haverkamp. Het publiek zong Oerend Hard mee. “Raak je buurman of buurvrouw aan”, juichte de dominee, die er uit zag alsof hij zo uit Koefnoen was weggelopen, uitzinnig. ‘Heb u naaste lief’. Wij weten dat hier in sommige kringen, vooral bij tv-dominees, ruimhartig gehoor aan zo’n oproep wordt gegeven, maar dit even terzijde. Het vlees is zwak, staat er geloof ik geschreven. Niet gehinderd door enige kennis over de gang van zaken tijdens de dienst, wachtte ik op het moment dat ze de polonaise gingen lopen of de horlepiep gingen dansen. Zover kwam het niet, want er moest ook nog even van hel en verdoemenis worden gepreekt. Ik maakte mij kwaad over de belofte van de geestelijke dat je gezond blijft als je godvruchtig leeft. Want wat betekent dit voor de godvruchtige medemens die toch getroffen wordt door kanker? Wat heeft hij of zij gedaan om deze straf te verdienen en wat had hij moeten doen om hem te ontlopen? Als een ongelovige Thomas, zette ik de tv op de volgende zender: de verkiezingen!

Ik weet het wel, ook in Nederland leven er mensen onder de armoedegrens en zijn velen afhankelijk van de voedselbanken. Maar in vergelijking met Amerika hebben we een heel behoorlijk sociaal vangnet, waar we fors voor betalen. Wij lachen ons hier kapot als we hier 6,5 % tax over onze aankopen betalen. De Amerikanen lachen ons vierkant uit, als ze horen hoeveel belasting wij ‘vrijwillig’ afdragen. Rijksbelastingen, provinciale belastingen, gemeentelijke belastingen,motorrijtuigenbelasting, waterschapsheffing, successierechten…….Maar het sociale vangnet wordt hier niet door de overheid geboden, maar nog voor een belangrijk deel door de liefdadigheid van de kerk. Niks geen vrijheid, gelijkheid en broederschap, maar willekeur, want als je geen lid van de club bent, maak je ook geen aanspraak op de voorzieningen. Toch beloven beide kandidaten de kiezers koeien met gouden hoorns. Obama spreidt de welvaart. McCain lacht hem uit, noemt hem een socialist (ongeveer het ergste wat je hier kunt hebben) en belooft dat hij iedereen rijk maakt…. ‘if I’m going te be elected. Beg pardon, when I’m going to be elected’ Tsja, zo’n klein woordje en zo’n groot verschil. Vandaag sprak hij: “Ik heb mijn hele leven in dienst van dit prachtige land geleefd”. “En God dan,” werd er uit het publiek geroepen. “ En voor God…..” haastte John McCain zich te zeggen en hij keek er net zo guitig bij als die tv-dominee. De mensen klapten hun handen blauw.

Nu er verkiezingen zijn, komen ze er hier achter dat bejaarden en gehandicapten niet in staat zijn om uren in de rij te staan om hun stem uit te brengen. En als je een normale baan hebt, heb je daar ook geen tijd voor. Kennelijk gaan er zo miljoenen stemmen verloren. Ik las dat het woord democratie in de Amerikaanse grondwet helemaal niet voorkomt. In Irak en Iran hebben meer vrouwen een leidinggevende of beslissende functie dan in Amerika. Miljoenen illegalen houden de samenleving draaiend maar hebben geen stemrecht. Arm Amerika……

Wij hadden gehoopt dat, als we woensdag naar huis vliegen, we dan weten wie de volgende Amerikaanse President is die deze rotzooi op moet ruimen. Berichten in de media wijzen er op dat het, net als in 2004, wel eens wat langer kan duren voor de winnaar bekend is. Ze verwachten dat duizenden stemmers nog in de rij staan als de stembussen gesloten moeten worden. Gewoon omdat de capaciteit ontbreekt….. Sluiten ze de stembureaus, dan breekt de hel los. Dat is nu symptomatisch voor dit land; het lijkt of het wordt geleid door mensen die nog geen snoepwinkel kunnen runnen. En er is nauwelijks controle, in the old boys network laat je elkaar natuurlijk niet vallen.

Ik mis op dit moment de programma’s als Nova, P&W en DWDD, waar deskundigen als Maarten van Rossum mij precies vertellen hoe het hier in Amerika toegaat. Zijn mening zal ongetwijfeld ook gekleurd zijn, maar nu moet ik het doen met de propaganda die je hier krijgt voorgeschoteld. Fox en CNN zijn erg op de hand van de Republikeinen. Wie van deze discipelen kan ik vertrouwen en wie is de Judas?

Morgen is het mooi weer en trekken wij er weer op uit. De plastic droomwereld van Walt Disney zal ons mild stemmen, de benzineprijs is naar 2.15 per gallon gezakt, de dollar blijft rond de 1,28 hangen en Obama blijft stabiel in de peilingen. Door dit alles komen wij vast weer in een opperbeste stemming, zodat het volgende verslag weer wat lichtvoetiger zal zijn. Wie het ook wordt, McCain of Obama; God bless you and God bless the United States of America!

[Teleton]

Maandag 3 november.
Over de Muppets, David Cassidy, een pleister en een kusje, fastpasses, Bratwurst leedvermaak en de thermostaat.

Vandaag hadden wij een heerlijke dag in de Hollywood Studio’s en op Epcot. In beide parken was het heerlijk rustig en konden we vrijwel overal zo doorlopen. Allereerst liepen we regelrecht (right here, right now) in de armen van de artiesten van High School Musical 3. Zoals Wim Sonneveld al zei; ‘Ik wordt te oud voor die rrrrotzooi’ Maar goed we hebben het geprobeerd en kunnen tegen de nichtjes en neefjes zeggen dat we het gezien hebben. Nou ja, even dan, we hebben het aan gezien….. We kuierden op ons gemak richting Beauty and the Beast. Dan weet je tenminste wat je hebt! 10 minuten voor aanvang van de show, namen we op de zesde rij plaats. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Jammer dat er geen pre-show was, maar die zie je tegenwoordig volgens mij alleen nog maar op erg drukke dagen. Voor degenen die de musical niet kennen: Ze krijgen mekaar! Na afloop lekker in het zonnetje gezeten en ons banaantje opgegeten. Op naar Indiana Jones. Ook hier weer 10 minuten voor aanvang op een zeer gunstige plaats. Hier kunnen ze de pre-show niet schrappen, want dan zitten ze zonder extra’s. Voor degenen die de show niet kennen: Maak je geen zorgen, het loopt goed met hem af! De nieuwe attractie Toy Story houden we nog te goed, zelfs op deze stille dag waren de fastpasses ver voor het middaguur allemaal uitgegeven. Stand-by wachttijd 80 minuten. Ja, dag….

Rustig naar de Muppets dus. Niks rustig. Hurry hurry riep het castmember en ze liet ons als laatste binnen. Jammer, weer geen pre-show. Ik vind het altijd zo leuk om The Orchestra ‘in an orderly way’ naar binnen te zien gaan. Maar we moesten direct de zaal in want Waldorf en Statler zaten al gereed. Gelukkig, de grap met de man met het Goofy masker zit er nog steeds in. Sorry, Lady……! Wat mij betreft blijft alles bij het oude in Disney.

Tijd voor een Cuban Sandwich in the Commissary. Met warme chips en een colaatje heerlijk op het terrasje gezeten. D’n Optocht, zoals wij dat in West-Brabant zo mooi zeggen, valt tegenwoordig in de categorie High School Musical3. Wij zien Pixarfiguren die ons niets zeggen en we kijken er dan ook naar als een aap in een roestig horloge. Drie minuutjes, langer boeit het ons niet, al was ik blij dat ik wel iets van de muziek herkende. It’s a celebration, come on… Speciaal voor de oldtimers met moeie voeten zoals wij handhaven ze in dit park The Great Movieride. Follow the yellow brick road, kijk, daar kan je mee thuis komen..!

Omdat we nog naar Epcot wilden, sloegen we The Little Mermaid over. Deze show kan mijn goedkeuring nog wel krijgen, omdat ze hier tenminste de moeite doen om de mensen achter de poppen onzichtbaar te maken. Daar kan die Nemo nog een puntje aan zuigen. Finding Nemo? Ik find het niks, maar dat terzijde. Om een uur of half vier stapten we op de tram die ons terug naar de Jeep zou brengen. In Epcot reed voor het eerst geen tram, zo rustig hebben wij het nog gnooit gezien. Wij parkeerden op Amaze 30. Alleen als je invalide bent mag je dichterbij parkeren. Dat bood dus perspectieven voor de fastpass van Soarin’. Maar eerst moesten de biometrische gegevens nog even gecontroleerd worden. Mijn vrouw is inmiddels geheel door Jomanda ingestraald en nam de hindernis foutloos. Zelf had ik eerder op de dag mijn wijsvinger van de rechterhand bezeerd. Een kusje en een pleistertje deden wonderen. Maar met pleister kom je echter het park niet in. Een behulpzame castmember bood aan, de wijsvinger van mijn linkerhand te scannen. Ik weet nu al dat dit bij het volgend bezoek in 2009 problemen gaat geven. Goed onthouden dat ik mij in het vervolg links laat vingerscannen.

We kregen een fastpass uit de laatste serie, tussen 20:30 en 21:00. Even later werden de fastpassmachines in hun blauwe hoesjes gedaan. Een vriendelijke mevrouw bood ons fastpasses voor onmiddellijk gebruik aan, die we dankbaar accepteerden. Het was een heerlijke dag, ik zei het al eerder. Vóór ons stond een ouder echtpaar dat nog nooit ‘gevlogen’ had. Het jonge, enthousiaste stel dat daar weer voor stond, vertelde nauwgezet, tot en met de golfbal, wat hen te wachten stond. Het oudere stel reageerde zo’n beetje als een kind dat te horen krijgt dat Sinterklaas niet bestaat. Je wilt het helemaal niet weten……en de pret is er wel van af.

David Cassidy trad op. David is een vakman uit de categorie Jose en de Marokkaantjes. Met subtiele hand- en heupbeweginkjes zette hij de boel op zijn kop. How can I be sure, Cherish en natuurlijk I think I love you werden schaamteloos met Duitse, Jiddische en Hollandse accenten in onze buurt meegezongen. Alle Menschen werden Bruder, dat hadden we na '40-'45 toch niet gedacht! De oudere meisjes gingen uit hun panty en sommige oudere jongens vonden David ook heel leuk..…. Douze points voor David, hij kan zo bij de toppers, Arie. Na David Cassidy hadden we een beetje trek gekregen. We twijfelden tussen een Funnel Cake een een Broodje Bratwurst mit Sauerkraut. Nu barst het hier momenteel van de Germanen, dus bij de Funnelcake was het erg druk…. Bratwurst eten ze tzuhause wel!

De bratwurst ging er in als koek en via China en Mexico stiefelden we vervolgens immer gerade aus richting Soarin’ waar we onze laatste fastpassen verzilverden. Helaas zaten we geen van onze vluchten in de bovenste rij, dus af en toe verschenen en wat voetjes in ons vizier. Wij besloten ons er niet aan te storen, het was immers een heerlijke dag. De leukste attractie troffen we op de parkeerplaats Amaze aan. Geen leuker vermaak dan leedvermaak. Opvallend veel bezoekers waren vergeten te noteren of te onthouden waar ze de auto geparkeerd hadden. Radeloos liepen ze tussen de lange rijen heen en weer. Hier kan je toch zien dat zo’n trambestuurder een belangrijke functie heeft als hij je er tot vervelens toe op wijst dat je dit maar beter wel kunt doen. Het leedvermaak maakte al snel plaats voor medelijden. ‘Bent u de auto kwijt?’ vroeg ik naar de bekende weg. Ik raadde hen aan om de alarmknop van de afstandsbediening eens te proberen. Kennelijk waren ze nogal ver uit de richting, want er ging geen alarm af. De parkeerplaats is Amazing groot… Wat is het voor een auto’, probeerde ik nog. Ze keken me aan alsof ik zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan, wezen op een witte Dodge Caravan, en zeiden: ‘Zoiets’? Ik heb ze nog wel veel succes gewenst en ben toen vervolgens fluks in onze witte Jeep met oranje tulp op de antenne gestapt. Ja, een oranje tulp, op de antenne, ja. Gewoon, ja, voor het geval we vergeten te noteren of te onthouden waar we de auto hebben gezet. Wij zijn ook maar mensen.

Hiermee zijn we aangekomen aan het laatste verslag van onze korte trip naar Florida. Lower your head, watch your step and leave the tram at your drivers right hand side. Morgen kiezen ‘wij’ een nieuwe president en moeten 'wij' het appartement weer in de originele staat brengen. De koffers ook trouwens, alhoewel wij voor de zekerheid maar een extra exemplaartje, als een soort matruschka, in de ‘grote’ koffer hebben meegenomen. 'Wij' zijn dus niet direct in opperbeste stemming, want 'wij' hadden het hier beslist nog wel een tijdje vol gehouden. Maar ja, leuke liedjes duren nu eenmaal niet lang. Over het inpakken, de terugreis en misschien nog wel over de nieuwe President van de Verenigde Staten, komen wij vast later nog wel te praten. Vriendelijk verzoek aan Joke en Piet die de plantjes en de post voor ons verzorgen: Willen jullie alsjeblieft de thermostaat op 22 graden zetten?

[Teleton]

Over de terugreis, Dick Mol en het schrijven van een reisverslag.

Om precies 10 uur tikte de vriendelijke mevrouw die het appartement kwam schoonmaken op de deur. Zelf was ik net de laatste voorbereidingen voor de lange reis aan het treffen M.a.w: ik stond net mijn broek op te hijsen. De koffers stonden al in de Jeep en wij verlieten het appartement met pijn in ons hart. Op naar Alamo. Any problems with the car sir? No? Come back again. Ja, ja, maar eerst snel even de balance due op het bonnetje nakijken. Alles in Ordnung! Het inchecken bij Delta is net een behendigheidstest. Eerst een paar vragen beantwoorden, dan …. Slide your passport through the machine. Het duurde even voor ik de juiste slide had gevonden, maar toen werden onze boarding passes snel geprint. We waren gisteren al digitaal ingecheckt en hadden zelfs 15 dollar pp extra betaald voor een exit seat. Of het ons ook meezit, deze reis! Lekker de lange benen strekken op de terugweg is nooit weg. Aan de andere kant, deze plaatsen zijn berucht om de aanloop van reizigers met aandrang die je daar hebt. Soms is het aanbod zeikerds echter zo groot dat ze gezellig geruisloos ruftend voor je komen staan. D’r uit, zij die geen huur betalen, denken ze, en bij de nooduitgang is toch plek zat! Hier geldt, als trotse bezitter van een seat in the exit row, maar een a-sociale remedie: je poot stijf houden zodat ze in het gangpad blijven.

De wonderbaarlijke koffervermenigvuldiging heeft ook deze vakantie plaats gevonden. Alle drie de koffers waren ingechecked en afgedropt. De weegschaal van de Walmart (goeie tips vind je toch op dit forum) had zijn werk goed gedaan, alle koffers binnen de 23 kilo. Nog even een burgertje delen bij The Outback Take away. Daar kan geen King of Checkers tegenop. Opvallend veel mensen met Obama t-shirts en de Orlando Sentinel met die prachtige foto in Chicago op het vliegveld. Ook was er een gratis internetverbinding. Nog even het Forum gecheckt, de discussie gaat deze keer over de tien geboden. Gij zult niet stelen, ook niet van Disney. Hoewel de tv-dominees niet mijn cup-of tea- zijn, laat ik mij op het Forum nog wel eens verleiden tot de moraal van het verhaal. Zo heeft iedere gek zijn gebrek. En, voor we het wisten, waren we al op weg naar Atlanta. Snel inchecken op zones en niemand dringt hinderlijk voor. Toen we de rugzak in de bagageklep legden, zagen we de fles water in het zijvakje. De regeltjes overtreden….niet zo mooi al staat er nergens in de Tien geboden dat je geen water mee mag nemen op reis. Dat is weer een uitvinding van die rare Amerikanen. Mocht iemand willen weten hoe het met die controles zit? Kan je gewoon een halve liter water van thuis meenemen? Neem maar van mij aan dat het ons in ieder geval een keertje is gelukt.

Een lekker groot vliegtuig 767-300 bracht ons naar Atlanta in a jiffy. Daar aangekomen raakt de batterij van de laptop leeg terwijl ik dit schrijf. Het snoer zit veilig in de koffer. Geen gesjouw, maar we ‘zitten’ nu wel zonder stroom.

Delta bracht ons met een foutloos gelopen parcours en een nachtrust van 5 uur en 500 hazenslaapjes naar huis. Keurige lui, die Amerikanen, ze wachten keurig met de stoelgang tot de vorige patient is uitbehandeld. Misschien scheelt het ook dat wij onze rugzak, quasi nonchalant als voetensteun in de ongelooflijk veel vrije ruimte bij de nooduitgang hadden gelegd. Naast de uitstekende ravioli a la Delta/KLM/NW was ook het spelletje Triviant een welkome afwisseling. Je ziet ook de resultaten van je medespelers. Voor de slechte verliezers onder ons: een andere naam invullen heeft geen zin, het werkt op je stoelnummer. He, B30, slechte score vannacht…….Gelukkig heb ik wel van ene Yvet gewonnen die nacht, dat dan weer wel…

Maar liefst 5 grenswachten hadden hun poortje voor ons geopend en de koffers rolden alle drie achter elkaar broederlijk van de band. Snel de warme jassen er uit en aan. Dick Mol en zijn kornuiten zaten waarschijnlijk spare-ribs te eten, want bij de douane gaf niemand thuis. Wat een geluk dat we niets aan te geven hadden…..Ons geluk kon niet op, de bus van Tante Toos reed juist voor en ik spoedde mij naar de verkeerde kant van de bus. Ziezo, de koffers lagen er in. Toen ik instapte, gebaarde mijn vrouw, die de reservering van de stoelen voor haar rekening had genomen, dat er iets vreselijk mis was. De chauffeur had onze koffer weer buiten gezet. Nu wilden we best weer naar Orlando, maar nu even niet …..Op de negen kilometer file op de A4 na, verliep de terugreis in onze Franse Dame voorspoedig.

Een heerlijke vakantie zit er weer op. Terug in de tredmolen va het dagelijks leven. Hierbij hoort de vakantieplanning voor 2009. Volgend jaar gaat Moeder de Vrouw in de Vut, dus moet er driftig worden gerekend of zo’n dure reis er nog wel van af kan. Yes We Can, probeer ik haar voor te houden. Als het Obama lukt, waarom mij dan niet? Change staat ook op ons verlanglijstje. Naar Frankrijk willen we niet, dat weten we zeker. Bij Turkije en Spanje denk ik alleen maar aan al die handdoeken bij het zwembad. De Rockies door, dat zouden we wel weer eens willen, maar doen we dat niet beter in Canada? Of een combi; weekje New York/Washington, weekje Las Vegas & Grand Canyon en afsluiten in ‘ons’ Florida? Wordt het Ommen of Orlando? The Cracker Barrel of het Pannenkoekenhuis? Lenie ’t Hart of Seaworld? Daar gaan wij ons de komende tijd eens in verdiepen. Tijd zat, want het uurtje dat dagelijks aan het reisverslag werd besteed, moet ook weer gevuld worden.

Tsja, dat verslag. Ik zag er tegenop. Wat moet je nu in ‘s hemelsnaam iedere dag schrijven? Wat maken wij nu mee, wat een ander interesseert? En vorige keer is het me ook niet gelukt, nou ja een paar dagen en toen zakte het af als een broek zonder knopen…. Dus was ik eigenlijk van plan geen reisverslag te schrijven. Maar zelf geniet ik van alle reisverslagen. Kort, lang, voorspelbaar of onvoorspelbaar, voorstelbaar of onvoorstelbaar, ik lees ze allemaal. Soms reageer ik even, maar lang niet altijd. Anderen schrijven toch al hoe leuk ze het vinden? Dat gaan we dus veranderen! Ik weet nu immers zelf hoe leuk het is om een reactie te krijgen en stiekem te kijken hoeveel mensen het bericht hebben gelezen? Ik hoop dat dit een stimulans is voor andere twijfelaars die nog moeten beginnen, maar ook voor de experts die meerdere keren per jaar gaan, om vooral vol te houden. Gewoon (blijven) doen dus , zo’n reisverslag. Niet twijfelen, niet tegensputteren, als het mij lukt, lukt het jou ook: Yes, you can!

Ton

[Teleton]

maar ik ga ook zeker mijn best doen volgend jaar. !!

Perfect, want de reisverslagen van alle First timers zijn ook altijd erg leuk om te lezen. Eigenlijk is er geen verslag dat niet de moeite waard is. Verder mogen jij en alle anderen die hebben gereageerd, mij niet te verlegen maken, anders durf ik zelf de volgende keer niet meer te schrijven. Zo'n wc verhaal lukt bijvoorbeeld natuurlijk maar één keer.....Maar wie weet wat ons volgende reis weer opvalt, ik moet in ieder geval nog eens terug naar het restaurant waar mijn vriend Jose werkt om dat compliment te maken.

Jullie hebben nog bijna een half jaar voorpret, Jaimie is waarschijnlijk al aan het pakken, Arie en Ta2 Gerrit zijn gelukkig alom vertegenwoordigd op dit vrolijke vakantieforum, net als de Moderators en Yvette en alle andere bekende en onbekende lezers die de reisverslagen en andere info hier lezen. Wij hebben het net achter de rug, en dan is er ook altijd weer een ervaring te delen of een goedbedoelde tip te geven. En zo houden we elkaar lekker "Floridagek". Hier laten wij ons lekker geen crisis aanpraten; Florida's too much!