19 en 20 Oktober 2008 – De perfecte reis.

Lekker vroeg uit de veren en nog tijd gevonden om het schietverslag, iets anders dan een schietgebed, op het web te krijgen. We vliegen vandaag pas om 13.40 uur met de TED 1475 naar Washington en we hebben al ingecheckt, dus echt haast is er niet. De koffers zijn gisteren al grotendeels ingepakt en zijn, dankzij Wal*Mart’s unster perfect qua gewicht. Als laatste wordt de nieuwe, erg mooie, zwarte Rimowa laptoptrolley, waar ik zeer content mee ben, ingepakt en genieten we weer van een stevig ontbijt, voordat we ons in de reiskleding hijsen. Ik ben, zoals gewoonlijk, weer helemaal voorbereidt op de airport security, en dat betekent dat de Adidas trainingsbroek weer uit de kast komt en deze keer, i.p.v. de gebruikelijke slippers, gecompleteerd met een paar tacky nep-Crocs van het ergste soort; Bass Pro’s eigen merk RedHead in camouflagekleuren. De meeste mensen zouden hier nog niet dood in gevonden willen worden, en daarom heb ik ze juist gekocht, en die camoukleuren vindt je in Nederland zeker niet.

De auto wordt stickervrij gemaakt, en de koffers gaan grotendeels in de kofferbak. Wel vreemd dat ze er niet allemaal in passen, op de heenweg hadden we ruimte over……….
Officieel moeten we het huis om tien uur verlaten, maar bij ons wordt dat een half uur later, wel met spijt in het hart, want we zullen hier voorlopig niet weer komen. Over 125 dagen zitten we in Lindfields, en daar zullen we ons ook wel weer thuis gaan voelen, maar deze woning had ook echt alles wat we wilden. Too bad, maar de Dream Villa heeft in ieder geval ook al deze faciliteiten. Onderweg naar de SR417 zien we dat Racetrac inmiddels nog maar $2,86 vraagt voor een gallon regular, maar onze meter staat net in het rooie, dus tanken doen we niet. Daar halen we Alamo nog wel mee, al is het maar tot de poort. Geen druppel extra krijgen ze terug.

We droppen Marion bij United op de stoep en rijden nog een rondje airport, om vervolgens achter in de enorme rij auto’s bij Alamo aan te sluiten, waar binnen vijf minuten “balance 0” uit de handprinter rolt en we de lange roltrap naar departures kunnen beklimmen. We lopen naar de check-in kiosk, zeg maar een paal met een monitor waar we boardingpassen (we hadden ondanks de online check-in geen printer bij ons)en bagagelabels, na louter een scan van één paspoort, kunnen uitprinten. De labels worden nog wel door een medewerkster van United aangebracht, maar al met al zijn we binnen vijf minuten klaar en mogen we de koffers afgeven bij de scan, waar ook al geen kip te wachten staat. Dit gaat te snel, dus vluchten we weer naar buiten om nog even te genieten van de laatste Florida zon en een rokertje.
Na nog een laatste, van vele deze week, Mocha Frappucino gaan we een uur voor vertrek naar gate 40, die dankzij intensieve bouwwerkzaamheden nog vrij moeilijk te vinden is. Daar wordt net begonnen met boarden, en met sectie 2 zijn we vrij snel aan de beurt. De korte vlucht naar Dulles wordt voornamelijk met dichte ogen beleefd, en we landen op tijd, maar zijn dankzij al weer bouwwerkzaamheden toch iets later bij gate D6 dan gepland. Zo hebben we nog anderhalf uur door te brengen, waarvan al een deel wegraakt door de straffe wandeling naar C19 waar vlucht 946 staat te wachten.

Freddy parkeert zich daar en wij lopen door naar C4 voor al weer een laatste rokertje in de speciale lounge, die er uit ziet als een mistig aquarium van 8 bij 8 meter en nu vooral bevolkt wordt door landgenoten. Na het nicotineshot volgt een behoorlijke wandeling weer terug, en besluiten we nog een last-minute snack te kopen bij een Californische snacktent waar ze burrito’s, taco’s en quesadilla’s verkopen. Dit duurde vrij lang en was vooral verspilde moeite en dollars. Naast de tent begonnen ze bij C19 al te boarden, maar wij hadden weer sectie 2 en waren pas na de behoeftigen en welgestelden aan de beurt en hadden dus nog tijd voor de snack. Na één hap waren we het unaniem eens; niet te vreten in meervoud. Laat dit een les zijn voor alle lezers, koop daar nooit wat, al heb je nog zo’n trek. Werkelijk walgelijk en 97% belande direct in de prullebak. Het boarden verliep soepel en we hadden, dankzij de United mail, goede plekken. Te meer een reden om United maar tot onze number One transporteerder te maken. Jammer van de Delta miles, maar economy-plus wint het.

De vlucht zou snel verlopen, en tussen de maaltijden, deze keer “beef or pasta” in plaats van de gebruikelijke “chicken” een uur na vertrek, en yoghurt en een broodje een uur voor de landing, gingen de gezamenlijke ogen toe en misten we bijna de gehele vlucht, die ruim een half uur te vroeg op Schiphol landde. Daar moesten we nog wel langs de marechaussee, die voor 7 of 8 binnenkomende vluchten verkozen had om wel 2 poortjes te openen, waarvan niet één voor European passports. Daar stond dus een mensenmassa voor zoals we die de dag ervoor in Main Street Daytona meegemaakt hadden. Weer een geweldig staaltje Nederlands anticipatietalent.
Toen het grootste gros zo’n beetje opgelost was gingen er nog 3 poortjes open, en ik had direct zin in een stuk worst, want er was immers mosterd na de maaltijd. De koffers lieten nog heel even op zich wachten, maar toen we die hadden gingen we gezamenlijk, doch apart richting de ontvangers der directe belastingen, onze vrienden van Dick Mol’s douane. Maar die waren bij de uitgang naast onze band 19 helemaal niet te bekennen, dus liepen we maar door. Freddy had die uitgang niet gezien en ging naar een uitgang verderop waar het redelijk druk was en ook behoorlijk wat groenhemden stonden, die gelukkig uitsluitend oog hadden voor een vlucht uit Turkije, waar ze weer een lading nep-LaCoste’s en dergelijke konden scoren en onze Amerikaganger vrolijk door lieten lopen.

Buiten werden we weer herenigd en gingen we richting P3 bus, maar eerst even een vestje aan, want de temperatuur is hier toch een graad of 24 lager dan gisteren. De auto wordt met passen en meten volgeladen en anderhalf uur later, iets over half negen, zetten we de Douwe Egberts aan en vinden we gelijk de reden waarom de creditcard weigerachtig was. Er ligt een brief van Mastercard met de boodschap at de kaart geblokkeerd is en het verzoek tot telefonisch contact. Dan blijkt dat er net voor onze vakantie een aantal vreemde transacties is gepleegd met de kaart, allen in Amerika, en allen internetaankopen. Variërend van 1 en 4 dollarcent (wat dus gelijk opviel) tot een paar honderd dollar bij online drugstores en tuinlands. Die betalingen hebben ze dus direct tegengehouden en de kaart geblokkeerd. Dus de elektronisch verbeterde, en met een nieuw nummer #-o, creditcard die ik vorig jaar heb gehad, is toch niet zo veilig als men dacht. Hoe het kon, konden ze mij absoluut niet verklaren,dus denk ik dat de fout in hun systeem zit, maar dat maakt verder ook niet uit, want ik krijg een nieuwe, met weer een nieuw nummer, en ook weer een nieuwe bankpas. En ik moet een rits papieren gaan invullen die ze me opsturen. Dat moet dan maar.

Al met al was dit weer een leuke vakantie, met een heenreis die velerlei haken en ogen had en een terugreis die liep als een zonnetje. En bijna drie koffers vol met motoronderdelen en de natuurlijk onvermijdelijke goedkope Florida kleding. En voor de volgende keer een belastingvrij bedrag van €430,- per persoon, dus kunnen we met een gerust hart langs Dick Mol en zijn kompanen. Tot Februari dan maar weer.