[Reisverslag] Utah: Florida 2008

[utah]

ORLANDO – THE TIRE REPAIR SHOP

Nadat de takelwagen reeds lang is vertrokken en we dus klaar staan om de naar de tyre repair shop te gaan besef ik ineens dat ik niet eens heb opgeschreven waar deze ergens pleegt te zijn....
Een papiertje met daarop enkel de naam gekribbeld gaan ons dus niet veel verder helpen. Rondvraag aan het hotel maakt ons niets wijzer. Enkel en alleen dat er aan zowat iedere Wallmart ook wel een auto repair shop is. En dat deze ook ‘s zaterdags open is.
Dan maar met de vage uitleg die we hadden gekregen ons proberen herinneren waar we heen moesten. Richting Sea World en aan de derde lichten links en dan rechts. Of was het nou net andersom?
Na wat zoeken rijden we de parking op bij de bandenboer. Nadat zowat onze kleren van ons lijf zijn gekeken door de daar aanwezige mecano’s komt er iemand naar ons toe. Het blijkt de storemanager te zijn.
De sleutels worden overhandigd met de afspraak dat het 20 Usd zal kosten en dat de wagen direct zal aangepakt worden, ondanks het feit dat het er redelijk druk is. Dat we verteld hebben dat we Europeanen waren op bezoek in hun prachtige land zal wel geholpen hebben denk ik.
Anyway, na een paar koffietjes in hun “relaxruimte” is de auto klaar. Netjes voor de deur en met de motor al draaiende met airco op.
Wat een service!!! Daar kunnen we in Europa alleen maar van dromen. Na de “have a safe day” begroeting van de storemanager kunnen we dus weer gerust de baan op.

Aangezien het reeds laat in de middag is en we morgen naar huis keren besluiten we de Wallmart ons zakgeld toe te vertrouwen in ruil voor hun goederen. Een heleboel kleding, de niet te missen Amerikaanse stars en stripes en ontelbare kleine gadgets later staan we volgeladen op de stoep. We slaagden er zelfs niet in om ons budget volledig uit te geven wegens het teveel aan kilo’s in onze bagage als we doorgingen met kopen.
Op de parking valt weer eens op hoe immens groot hier alles wel is. 750 wagens kunnen hier op de parking.
Eén ding viel ons wel enorm op: Toen we Wallmart binnenstapten was er gelijktijdig met ons een vrouw die een hoofddoek droeg die naast ons mee liep naar binnen. Toen ze net binnen was werd ze letterlijk belaagd door vooral Afro Amerikanen die haar doodgewoon vroegen wat ze hier wel kwam doen. En of ze wel echt in de winkel moest zijn…
Ze werd als het ware buitengekeken. Dit werd op het nodige gejuich onthaald door de groep die het voortouw had genomen bij haar “verwijdering” uit de winkel.
Zijn dit de gevolgen van 9/11?

Enfin. We sloten onze dag af met een positieve noot: een drankje in de hotelbar en roasted chicken legs. Daarna Cinamonrolls met Starbucks Latte koffie.
Een cocktail aan het zwembad en naar bed met court tv aan. Spijtig dat het onze laatste dag al is in de US of A.
We besluiten samen dat we zeker naar de US terugkomen om meer te zien.
Nu rusten want morgen moeten we nog het hele end naar Miami airport. Het regent pijpenstelen buiten….Geen goed voorteken om morgen 480 km te rijden….

[utah]

THE TRIP NAAR ORLANDO AIRPORT

's Morgens redelijk vroeg uit de veren om de laatste keer de Highway te gebruiken. Om het toch interessant te maken nemen we de alternatieve Florida TPKE waar we al eens wat van afwijken door kuren van onze GPS.
We passeren aan diverse kleine stadjes en zien soms wel dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is hier in Florida. Vervallen schuren doen dienst als woningen op sommige plaatsen.
Onderweg zijn er stukken waar we alleen rijden op de highway. Tot plots vanuit het niets een Highway Trooper naast ons komt rijden, even een blik naar me werpt, waarop ik beleefd knik en mijn duim opsteek, met de bedoeling te laten weten dat alles met ons ok is. Waarna hij er als een speer vandoor gaat.
Net voor Miami heeft een uitloper van orkaan Gustav ons te pakken met een verschrikkelijke regenbui en donkere wolken alsof het nacht is ( en het is 1500u) Via de radio wordt gevraagd om te vertragen op de weg en desnoods te stoppen als het te slecht wordt. Gelukkig is het weer al snel weer zonnig en kunnen we naar de luchthaven.
Met spijt in het hart leveren we de wagen netjes in bij Dollar en zetten onze terugvlucht in naar België.

"We will come back" zeg ik nog tegen Ingrid als we aan boord stappen voor een vlucht van 13 uur naar het kille land waar we wonen...

[remon]

Zo , na 3 1/2 jaar nog ff de laatste dag beschrijven :P

[utah]

Was niet moeilijk...stond als Word doc opgeslagen.

Alhoewel ik me alles nog herriner alsof het gisteren was \\/