[Reisverslag] A3: NYDCNFFL: NY, Washington, Niagara Falls & Florida! 2008

[A3]

Nieuw reisverslag van onze trip van de afgelopen twee weken. De komende twee weken hoop ik elke avond een nieuwe aflevering te kunnen plaatsen. Veel leesplezier:

Zaterdag 26 april

ILLEGALE AFSPRAAK BIJ DE RESTROOMS

Alles is de afgelopen dagen al bij elkaar gepakt, en het resultaat mag er zijn; vier goed geproportioneerde koffers & drie rugzakken en allemaal ver onder de toegestane gewichtslimiet. Eén van de koffers bevat een grote lege tas die bij terugkomst waarschijnlijk goed gevuld zal zijn met allerlei leuke nieuwe spulletjes, gesponsord door Uncle Sam.

Om 08.00 uur check ik snel nog even mijn mail en oeps……. een mailtje van Delta Airlines; alweer een schedule change. Vorige week hebben ze nog geprobeerd om ons alle acht terug te laten vliegen via Atlanta met een overstaptijd van 55 minuten (….), maar na een telefoongesprek met een Delta medewerker van 40 minuten en 5 minuten met de supervisor hebben we dit weten te voorkomen. Dit keer is het echter alleen een bericht dat aangeeft dat onze vlucht vertraagd is ipv een echte wijziging. We zullen vandaag pas om 15.30 uur vertrekken ipv 12.40 uur. Nou ja, beter dat we het nu weten dan pas op Schiphol. We geven even een belletje naar de medereizigers uit Geffen en besluiten om 10.00 uur lekker een bakkie te doen en vervolgens op het gemakje naar Schiphol te rijden.

Het ‘smart’ parkeren op P3 verloopt vlekkeloos, evenals het inchecken. We krijgen bovenop de thuis reeds geprinte boardingpassen weer acht nieuwe uitgereikt, dus het papier en de inkt die we hier thuis aan verspild hebben kunnen we onderbrengen in de categorie ‘jammer, maar helaas’.

Na een aangename vlucht van 7 uur en 15 minuten ‘we touch the ground at JFK’ (geleend van U2’s ‘Angel of Harlem’; dus bedankt Bono). Het uitzicht op Manhattan is tijdens de landing echt erg mooi.



Waar je normaliter toch al gauw minimaal drie kwartier uit moet trekken voor het bezoekje aan customs, zijn we nu binnen 10 minuten door de douane, inclusief vingerafdrukken en irisscans. Een nieuw record. Aangezien ons gezelschap van acht personen voor 75% bestaat uit personen van het zwakke geslacht (inderdaad, zes stuks), en deze vaak ook beschikken over een zwakke blaas, is de eerste stop in de US of A bij de restrooms. Ai en ik staan als bloedhonden te waken over de 8 koffers en zes rugzakken als er een latijns uitziende persoon ons benaderd met de vraag of we transport nodig hebben. Onze planning is om via de JFK Airtrain over te stappen op de metro en vervolgens op de PATH naar Jersey City. Een reis die ons waarschijnlijk ruim twee uur gaat kosten in tijd en ca. 9 dollar per persoon aan geld, plus het nodige gesjouw met koffers en tassen. De man biedt aan ons met zijn Van voor 95 dollar naar het hotel te brengen. Ik zeg dat dit dan wel het totaal moet zijn, dus inclusief sjouwen van koffers, tolgelden etc. Hij accepteert, en zo zijn we vijf minuten later op weg met een rood witte 12-persoons Chevrolet door New York.

Onze illegale taxichauffeur heet Moreno, komt uit Colombia en woont al meer dan ‘veinte años’ (20 jaar) in New York. We passeren o.a. Shea Stadium, La Guardia Airport en Queens. Onderweg probeert Moreno ons nog te verblijden met snoepjes, water en schoonheidsprodukten. Die laatste hebben we – knap als we zijn - al helemaal niet nodig .Via de tunnel onder de East River komen we op East 34th Street uit en hebben we meteen ons eerste uitzicht op het Empire State building te pakken. Wauw! Via de Lincoln tunnel kruipen we onder de Hudson River door en een kwartier later staan we voor de deur van het Ramada Limited in Jersey City. We nemen afscheid van Moreno ($120 dollar na tip) en checken in. We betalen voor dit hotel 114 dollar per kamer inclusief ontbijt (ca. € 80), en die kamer is echt loeigroot. In feite zijn het zelfs twee kamers; een zeer grote met een tweepersoonsbed van wel twee meter breed (!) en een aparte kamer met een klein tweepersoonsbed van naar schatting 1meter 40. Ook heeft de kamer een kleine keuken met een koelkast en een magnetron. Het hotel ligt op twee minuten lopen van het PATH trein/metro station en wij vonden het in elk geval een prima uitvalsbasis voor Manhattan. Zeker als je bedenkt dat een vierpersoonskamer op Manhattan zelf minimaal $300 per nacht kost zonder ontbijt.

[A3]

Zondag 27 april

DISCRIMINATIE, EEN AARDBEIENVELD MIDDEN IN NEW YORK CITY & DODELIJKE LICHAAMSDELEN

Na een nacht met voor eenieder wisselend succes qua slapen, schuiven we in de ontbijtruimte aan voor ons eerste Amerikaanse wegwerpbreakfast. Op wegwerpbordjes eten we brood met een eitje, dat we snijden met wegwerpbestek. De koffie en orange juice drinken we uit wegwerpbekers en de bagels zijn taai; die werpen we weg. Op de TV’s in de ontbijtruimte is slechts aandacht voor één onderwerp: de strijd van Clilary Hinton tegen Obama zonder winkel (sin= Spaans voor zonder en Laden = Duits voor winkel).

Dan gaan we te voet op weg naar het Journal Square station. Dit blijkt echt maar twee minuten lopen, al duurt het daarna nog 40 minuten voordat we echt op weg zijn naar 33rd Street, alwaar we moeten overstappen op ene andere metro lijn om de gospelmis in Harlem te bezoeken. Het duurt nog 40 minuten, omdat de treinen naar Manhattan in het weekend slechts rijden om de 25 minuten, en omdat we onze 40 rittenkaart niet uit de automaar blijken te kunnen halen. We moeten terug naar de bovengrondse news stand om ze daar aan te schaffen.

Eenmaal onderweg blijken niet alle metrostations in het weekend aangedaan te worden. We razen dus met grote vaart het station voorbij waar we eigenlijk moeten overstappen. Daarom stappen we maar uit bij het eerstvolgende station waar we kunnen overstappen, maar daar blijkt dat we niet kunnen overstappen, omdat er aan de lijn die wij moeten hebben, onderhoud gepleegd wordt dat weekend. Daarom stappen we maar uit op 125th Street en besluiten we de laatste 13 blocks naar 138th Street te lopen. De buurt waar we nu uitkomen is duidelijk niet één van de meest welvarende van de stad, maar een onveilig gevoel bekruipt ons beslist niet. Als we net op tijd aankomen bij de Abyssisan Baptist Church staan er gigantische wachtrijen bij de kerk. Aangezien wij echter een ‘special invitation’ hebben mogen we in een aparte rij gaan staan die zeker toegang zal krijgen tot de dienst van 11.00 uur. Bij de andere rij wordt door de ushers (‘deurbewakers’) verteld dat de dienst helemaal vol zit, en dat er helaas geen gelegenheid meer is om de dienst bij te wonen. Lekker puh!





Intussen blijft het buiten een drukte van belang. Dure auto’s en limousines rijden af en aan en droppen klaarblijkelijk belangrijke lieden voor de ingang van de kerk. Het betreft louter Afro Americans die goed in het pak cq jurk zitten, en die met de nodige egards behandeld worden. Eenmaal binnen begint de Father na het eerste gospellied met de dienst en heet hij mensen op een leuke manier welkom en vraagt tevens applaus voor diverse mensen met een lange staat van dienst voor de kerk alsmede voor aanwezigen die ouder zijn dan negentig jaar. En dat zijn er best veel! Daarna begint de preek.

Van die preek schrikken we toch wel. Haast op een bezeten manier vergelijkt de Father ‘the poor jewish carpenter’s son Jesus Christ’ met ‘the poor Afro American boys in Harlem’. ‘Jesus was crusified and killed by the Romans and our Afro American boys are killed by the white man…….’ Blijkbaar is vorige week een jongen bij een arrestatie door de politie om het leven gekomen. De politie bestond in dit geval uit een blanke en twee Afro Americans, maar….. ‘we may not blame the Afro American police officers, because they are brainwashed by the white man’………………… Ik weet niet of alle aanwezigen goed luisteren, maar ik krijg het hier toch wel een beetje benauwd van. Deze ‘Father’ is hier gewoon de hele Afro American gemeenschap aan het opruien tegen de blanken. Fijne vent is dat! En hij gaat maar door. Ik begin me serieus zorgen te maken of we hier straks wel ongedeerd vandaan gaan komen. Mede door het feit dat hij maar door blijft gaan en er amper gezongen wordt tijdens de dienst, maken we ons bij de eerste gelegenheid uit de voeten. Het duurde ook allemaal veel te lang. Hij was al twee uur bezig en dan moest de officiële doop – het was namelijk een speciale ‘baptism service’ - nog beginnen.



Inmiddels hebben we allemaal ‘best trek’, en duiken we de eerste de beste eetgelegenheid binnen; een MacDonalds in dit geval. We eten allemaal een Big Mac en praten na over de dienst, terwijl buiten een oude vrouw haar van drie lagen kleding voorziene Chihuahua uitlaat.
Vervolgens lopen we door Harlem heen naar Central Park. Gelukkig is het droog en is er redelijk wat activiteit in het park. Ook qua dieren overigens. De eekhoorns vallen bijna over elkaar heen, en er zijn ook veel ‘bruinborstjes’. Een grote uitvoering van de bij ons bekende roodborstjes, maar dan, de lezer raadt het al, met een bruine borst ipv een rode.





Ook zijn er in het park ontzettend veel joggers en de nodige fietsers. Midden in het park zijn alle baseball fields bezet en wordt er hevig op los gehonkt. Leuk om naar te kijken. Rondom het water staan vele mooie bomen in bloei en lijkt het park wel helemaal rose te kleuren. Door het vele lopen worden we allemaal hongerig & dorstig – en de zwakblazigen onder ons ook plasserig – dus besluiten we bij elk eet & drink standje dat we tegen komen maar om door te lopen naar het boathouse. Daar kunnen we immers lossen en laden combineren in één stop; wel zo efficiënt, toch? Eenmaal daar aangekomen blijkt lossen gelukkig geen probleem, maar laden wel; er is een private party en er wordt niets geschonken cq geserveerd. Shit! Hadden we toch maar naar Anja geluisterd; zij wou al eerder stoppen. Inmiddels heeft Carmen wel het eerste echte souvenir van deze reis gevonden; een echt authentieke baseball die na een klaarblijkelijk zeer geslaagde homerun niet terug is gevonden. Nu is t’ie mooi van ons!





Als alternatief dan maar buiten het park een gelegenheid gezocht voor eten & drinken; we lopen via Strawberry Fields, een gedenkplaats ter ere van John Lennon aan de westzijde van het park ter hoogte van 72nd Street bij zijn voormalige appartement, uit het park. Strawberry fields is een drukke plek, en het memorial is bijna geheel ‘belegd’ met verse bloemen. Vlakbij staat ook een souvenirstand met t-shirts en vesten en al direct worden door de Geffen- en Heeschenaren de eerste textielaankopen gepleegd. Een paar honderd meter verderop vallen de eerste Converse All Stars, Adidassen en Penguins ten prooi aan onze Brabantse kooplust.





Dan gaan we richting Empire State Building, en zien dat er – in tegenstelling tot toen we er gisteren in onze illegale taxi langskwamen – er geen echt lange wachtrij staat. Wij hebben echter al via internet tickets geprint en kunnen sowieso doorlopen tot aan de securitystop. Na een tweede stop bij de toiletten kunnen we in de lift en zijn we – zoom, zoom zoom – in een sneltreinvaart boven. Ik weet van een vorig bezoek nog dat het uitzicht mooi was, maar het is nu ook weer adembenemend mooi. Je zou hier zo uren kunnen doorbrengen. Alle uitzichten zijn prachtig en met name van het Chrysler Building krijg ik kippenvel; zo mooi. Even raken we in de drukte die hier op 300 zoveel meter hoogte heerst Carmen kwijt, maar via een doelgerichte zoekactie – Ai links- en ik rechtsom – hebben we haar zo weer gevonden. Binnen wachten we nog even tot het donkerder wordt en dan gaan we een twee keer naar buiten. Steeds meer lichtjes gaan beneden ons aan en dit geeft weer extra câchet aan ons bezoek. Heel anders, maar toch ook weer heel prachtig.







Ons volgend doel is Times Square. Inmiddels is het helemaal donker, en de ‘vierkante tijd’ lijkt ons ook wel een goede plek om de inwendige wens van de inwendige mens te vervullen: FOOD! Via Broadway benaderen we de duizenden lichtjes & lampjes en de ontelbare neons & lichtreclames. Het is echt een geweldig gezicht. Piccadilly Circus in Londen valt hier geheel bij in het niet. Een van de meest in het oog springende reclames is die van zowel Anja’s (directe) als Adrie’s (indirecte) werkgever (Mars); M & M’s. Een rode chocolade M & M beklimt in een commercial op een groot flatscreen het Empire State Building > bijna net zo stijlvol als K & K (King Kong). Nooit geweten trouwens dat je van zoveel licht nog meer honger krijgt trouwens, dus al snel belanden we binnen bij hard Rock Café. Meer dan drie kwartier wachttijd……. In een zijstraat hebben we daarna snel een plekje gevonden bij Looneys, een Ierse pub annex restaurant waar je – dat weten we nu - heeeeel lekker kunt eten. Een aanrader.





Inmiddels vallen we alle acht in één van de categorieën vermoeid / vermoeider / vermoeidst, dus slepen we ons via de metro en de PATH train terug naar ons hotel.
‘Our feet are killing us’

[A3]

Maandag 28 april

THE RAIN IN SPAIN STAYS MAINLY IN THE PLAIN &
THE RAIN IN MANHATTAIN STAYS MAINLY OUT THE TRAIN

Dat hebben we vandaag geweten. Wat een plensdag!
Allereerst zijn we de dag begonnen zoals die behoort te beginnen: met ontbijt! Vandaag geen gekookte eitjes, maar wel lekkere, zelf gebakken, warme wafels. Aan de ontbijttafel zijn we trouwens al nat. Omdat de lift kapot is, moeten we noodgedwongen de enige andere route nemen naar de in de kelder gelegen ontbijtzaal nemen; via een trap in een portiekje. Op deze korte route door de buitenlucht vallen er al een paar stevige druppels in onze nek.

Ook op de korte wandelroute naar het Journal Square Station worden we al behoorlijk nat. Als we vanuit onze metrotrein, waar het binnen overigens lekker droog is, naar buiten kijken, zien we, uitkijkend over het gapende gat bij Ground Zero, dat het nog steeds flink regent. Eenmaal boven de grond besluiten we om even te wachten, het valt nu namelijk met bakken naar beneden. Na een minuut of tien lijkt het iets minder te worden en wagen we het er maar op. Door de stromende regen bereiken we de metrohalte ‘Wall Street’, en gelukkig zien we daar als eerste een Starbucks. Snel spoeden we ons één voor één naar binnen, waarbij Trudy lichtelijk in de weg wordt gestaan door een oudere mevrouw die ietwat traag aan de kant gaat. FYB!



Binnen genieten de kinderen van hot chocolate en wij van Machiato, Capuccino, Frappucino en Weet-ik-veel-uccino . Duur, maar lekker. Buiten lijkt de regen intussen iets verminderd te zijn, dus durven we onze tocht weer te hervatten. We schieten – tussen de regendruppels door – wat foto’s en gaan dan naar de Staten Island Ferry. Na een kwartiertje –overdekt- wachten, mogen we aan boord. Gelukkig kun je aan boord van de ferry ook overdekt staan, dus worden we niet al te nat. Het uitzicht op Mejuffrouw Vrijheid oftewel Miss Liberty is onder deze omstandigheden vanzelfsprekend ook niet je dat, maar we kunnen haar tenminste toch zien. In de wateren rondom Manhattan is het echt een drukte van jewelste. Vele boten en bootjes, schepen en scheepjes banen zich een weg door de wateren zoals ze door de Engelsman in Nederlandse dienst, Hudson, ontdekt werden.



Eenmaal terug op Manhattan lopen we door Battery Park en zien o.a. de overblijfselen van ‘the Sphere’, het monument dat eerst tussen de twee grote torens van het World Trade Center in stond. Ook staat er een monument gewijd aan de eerste Europese nederzetting op Manhattan, Nieuw Amsterdam. Sinds ik onlangs het boek van Russel Shorto, ‘Eiland in het midden van de wereld’ heb gelezen, ben ik wel een stuk trotser geworden op hetgeen de Nederlanders hier hebben ‘neergezet’. Een tolerante en zich makkelijk aanpassende samenleving die tot op de dag van vandaag – veel meer dan algemeen wordt aangenomen – meer is gebouwd op Nederlandse - dan op Britse fundamenten. Via de metro belanden we vlakbij het Woolworth Building, de eerste echte wolkenkrabber, dat in 1922 het hoogste gebouw ter wereld was. Helaas hoeft vandaag niemand na te denken waarom het woord wolkenkrabber is uitgevonden; slechts de helft van het gebouw is zichtbaar, de rest hangt in de wolken. Tegenover het Woolworth Building, en aan de voet van de Brooklyn Bridge, ligt een eetgelegenheid die doet denken aan de onvolprezen formule van Subway; heerlijke broodjes die je geheel zelf kunt ‘aankleden’. We maken dankbaar gebruik van deze mogelijkheid en middels de gratis refills van Coca Cola, Sprite en Mountain Dew zorgen we ook voor balans: aan de binnenkant van ons lijf zijn we nu minimaal even nat als aan de buitenkant.

Maar de buitenkant wil toch winnen. Om dit te bereiken, en dus echt nat te worden tot op het bot, besluiten we in onze wijsheid om Brooklyn Bridge op te lopen. Helaas bieden de grote bogen en de vele gespannen kabels weinig tot geen enkele bescherming tegen de regen. Als we onder de eerste boog staan dwingt de regen ons tot een natte aftocht met een natte staart tussen de natte benen. Hier helpt echt geen regenjas meer tegen.

We gaan dan maar de metro in op weg terug naar het hotel. Aangekomen bij Ground Zero, waar onze trein vertrekt, blijkt het inmiddels iets droger. Nadat de buitenkant van ons lijf de zege in de schoot krijgt geworpen – middels een plaspauze wordt onze binnenkant namelijk sneller droog dan de buitenkant – lopen we rondom de enorme bouwput die Grond Zero heet. Opvallend is dat er nergens een fatsoenlijk gedenkteken is opgericht voor de gestorvenen van nine eleven. Slechts een eenvoudig bord met daarop de namen van alle slachtoffers herinnert aan de ramp. Het si bevestigd aan de bovenste rand van het hekwerk dat tijdelijk de bouwput afschermt. Als Linda het niet toevallig had gezien, waren we er allemaal ongemerkt aan voorbij gelopen. Aan de westzijde van Ground Zero, in het World Financial Center, ligt een kleine binnenvijver waar American Express zijn personeelsleden gedenkt die tijdens de ramp zijn omgekomen. Dit bedrijf heeft meer gedaan voor zijn elf overleden medewerkers dan heel the Big Apple voor de overige duizenden slachtoffers. Vreemd……….

Uiteindelijk gaan we dan terug naar het hotel, alwaar Ai en A3 ’s avonds nog broodjes gaan halen bij Subway. Opvallend is dat de buurt ’s avonds nou niet echt bepaald klasse uitstraalt. Eerder wat ‘achterbuurterigs’. Grote flessen Pepsi kopen we in de 99cent winkel, waar alles slechts 99cent kost. Behalve de Pepsi. Die kost $1.29. Maar de broodjes zijn lekker en de Pepsi ook.

[A3]

Dinsdag 29 april

OVER PRETZELS & HOTDOGS

Tijdens ons derde ontbijt in het Ramada Limited volgen we met argusogen het nieuws op CBS. Niet om te weten te komen of Obama een scheet heeft gelaten of dat Hillary naar de kapper is geweest, maar om te weten te komen of het die dag weer zo gaat regenen als gisteren. Want als dat zo is, dan…………….zullen we weer nat worden. Gelukkig lijken de voorspellingen echter iets beter te worden en zouden we vandaag met het nodige gelaveer tussen de buien door, redelijk droog moeten kunnen blijven. Afijn, we wagen het er maar op.

De eerste halte die we vandaag met de metro aandoen brengt ons naar het Walhalla van de huisvrouw; een gebouw geheel gewijd aan strijken. Aan 5th Avenue ligt namelijk het gebouw dat in de volksmond ‘Flatiron Building’ (strijkijzergebouw) wordt genoemd. Het werd in 1902 gebouwd en heet officieel het ‘Fuller Building’. Het gebouw wordt vergeleken met een strijkijzer omdat het eenzelfde typische driehoekige vorm heeft.



Daarna wandelen we 5th Avenue af en nemen met z’n zessen een lekker bakje koffie terwijl Ai en Trudy bij de official NHL store een mooi New York Yankees jack kopen. Op de hoek van de straat staat hier ook een pretzelverkoper en we besluiten om die maar eens uit te gaan proberen. Een bezoek aan New York zonder pretzel is immers als……………een bezoek aan New York zonder pretzel. Hollands als we zijn nemen we er niet meteen acht, maar beginnen we met welgeteld één pretzel, waarvan we allemaal een stukje nemen. De reacties liggen niet ver uit elkaar; ze lopen uiteen van ‘afschuwelijk’ en ‘niet te eten’ tot ‘geen idee wie dit lekker kan vinden’. Het blijft dus bij deze ene, zoute, weeïge, kleffe en klevende reuzekrakeling.



A few blocks ahead ligt de New York Public Library. Aangezien het alweer begint te regenen besluiten we om maar eens lekker binnen een kijkje te gaan nemen. Na de tassencontrole bezoeken we eerst een mooie study room, die voorzien is van wandbreed eiken panelen en echt een bibliotheske(?) uitstraling heeft. De grote reading room bevindt zich op de second floor, dus begeven we ons naar boven. Strikt genomen bestaat het kijken naar een beeldscherm natuurlijk ook voor een groot deel uit ‘reading’, maar de gigantische hoeveelheid computers en het relatief kleine aantal boeken in deze grote ruimte noopt mij toch tot de suggestie om de term ‘reading room’ maar te vervangen door iets anders, bijvoorbeeld ‘internet plaza’ of iets dergelijks. Als gast is het ook mogelijk om hier te internetten, dus we schrijven ons voor een kwartiertje in en bezetten snel twee PC’s. Een mooie gelegenheid om even snel de e-mail te checken, en om te kijken met hoeveel Feyenoord de bekerfinale gewonnen heeft van Roda Jc. Dat blijkt 2 – 0 te zijn. Jippie!



Buiten is het gelukkig weer even droog, dus vervolgen we onze weg richting Grand Central Station. In de verte zien we het Chrysler Building al liggen, maar de weer aanzwellende regen noopt ons ertoe om snel bij Grand Central naar binnen te gaan om te schuilen. We lopen er een half uurtje rond en vinden het best mooi, maar niet echt overweldigend. ‘April does what he will’ > buiten is het opnieuw droog geworden, dus schieten we snel een paar droge (letterlijk, niet figuurlijk!) plaatjes van het Chrysler Building, en gaan we op weg naar het UN Building. Daar aangekomen valt het tegen: er hangt zegge en schrijve één vlag buiten, terwijl je er op TV altijd tientallen ziet. Zijn ze soms bang dat de vlaggen nat worden of zo???? Dat zou wel terecht zijn, want inmiddels zijn de sluizen boven weer op een kier gezet. We zien nog diverse andere mooie krabbers aan de wolken en schuilen daarna bij de beperkte overhang van een hotdogstandluifel (leuk woord voor galgje) onder het genot van ……………inderdaad, een hotdog. Vier met mosterd, drie met ketchup en één met ‘both’.



Dan vervolgen we onze wandeltocht door Manhattan met een zoektocht naar St. Patrick’s Cathedral. Het vinden van een kathedraal valt in New York echter niet mee. De beproefde methode die in andere steden feilloos werkt, eenvoudigweg naar boven kijken en de richting oplopen van de grote toren(s), werkt hier niet echt. De torens van de kathedraal zijn namelijk in de verre omtrek zo’n beetje de laagste gebouwen die er staan…………… Voordat we de kathedraal zien bereiken we dan ook het veel hogere Rockefeller Centre. Het regent weer dat het giet dus gaan we maar lekker snel naar binnen. Onze internetkaartjes zijn gewoon geldig en we kunnen zonder problemen ‘doorstoten naar de top’. Welke top? ‘Top of the Rock’ om precies te zijn, want zo heten de verdiepingen 70 t/m 72 van het Rockefeller Centre officieel. Vanaf 70 kijk je vanachter glas, en op 71 en 72 sta je buiten. Blijkbaar heeft de lift ons tot boven de wolken gebracht, want hier boven regent het niet (meer) en begint zelfs voorzichtig de zon een beetje te schijnen. En het uitzicht is echt fenomenaal. Het doet geenszins onder voor dat op het Empire State. Sterker nog, het heeft er drie belangrijke dingen op voor. Ten eerste is het hier niet half zo druk en kun je op je gemak rondlopen en even gaan zitten, ten tweede heb je hier een veel beter zicht op Central Park, en ten derde staat op alle foto’s die je noordwaarts maakt ook het Empire State Building! En da’s vanaf het Empire State Building een stuk lastiger…………. Eigenlijk precies de reden waarom ik er in Parijs de voorkeur aan geef om van het uitzicht te genieten vanaf Tour Montparnasse ipv vanaf de Eifeltoren. Als je namelijk op de Eifeltoren staat heb je een prachtig uitzicht over Parijs……..zonder Eifeltoren……



Zodra we bijgekomen zijn van het mooie uitzicht genieten we op straatniveau van de nu echt doorkomende zon; eindelijk! In een keer ziet alles er leuker uit en kunnen we dingen ook gemakkelijker vinden. St. Patrick’s Cathedral duikt zo maar voor onze neus op en we lopen Radio City Music Hall bijna omver.

Wat een beetje zonneschijn al niet kan doen. We krijgen er zelfs honger van. Goodburger weet die echter prima te stillen; ze serveren er echt mooie hamburgers en lekkere chili. Dan is het tijd om te shoppen. Wij kunnen bij ‘the largest store in the World’, zoals Macy’s zich graag afficieert, niets van onze gading vinden. Carmen en Simone blijken echter wel het een en ander op de kop te hebben kunnen tikken. Bij R.A.G. zijn we echt minimaal een uur bezig met het uitzoeken van acht stuks ‘hood’-vesten met als originele tekst ‘New York’. Uiteindelijk blijken de kleuren en de maten toch niet naar ieders smaak te zijn; slechts een kwart van de aanwezigen ‘scoort’ een ‘hood’- vest á $20. Ikzelf heb een rode. Links en rechts worden nog wat souvenirs gekocht en er wordt gegaapt naar alle drukte die ontstaan is rondom Madison Square Garden; daar blijkt een of andere play off wedstrijd ijshockey gespeeld te worden. Buiten staan veel grote en mooie trucks, diverse stretched limo’s en een heeeeeeleboel taxi’s.


Daarna met de PATH train lekker terug naar New Jersey voor onze laatste overnachting.

[A3]

Woensdag 30 april

NET OF NIET OFTEWEL NJET OF NJET

Nog voor het ontbijt vraag ik ’s ochtends bij de balie hoe lang de PATH trein er ongeveer over doet naar Newark Airport. Dat is namelijk de plek waar we onze auto’s moeten ophalen voor de trip naar Washington DC. Als prettige verrassing wordt me medegedeeld dat er elk uur een gratis shuttle van het hotel naar de luchthaven rijdt, en dat ‘takes about 10 minutes’. Nou da’s mooi. Ik vraag vervolgens of het een grote shuttle is, waarop mij de wedervraag wordt gesteld met hoeveel personen we zijn. Ik antwoord naar beste eer en geweten ‘eight’. ‘OK sir, that’s no problem, the shuttle can accommodate twelve persons’.

Op de juiste tijd melden wij ons bij de receptie en we blijken inderdaad in de bus te passen. Alleen zijn er negen plaatsen ipv 12. Dus het kan ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘net’). De chauffeur brengt ons binnen het kwartier naar de eerste airtrain stop en daar geeft hij ons, na het ontvangen van de tip van $15, het advies om naar de terminal te gaan en daar een Hertz busje af te wachten. Dat doen we niet. We gaan met de airtrain (geen chauffeur of machinist, werkt helemaal volautomatisch, er zit slechts een rode noodknop voor de voorruit op zo’n rare plaats dat je er heel gemakkelijk per ongeluk op kunt gaan hangen. Dit gebeurt echter ‘njet’ - er in de betekenis van ‘niet’-). Na terminal C komt de stop P3, en daar zit Hertz direct onder het spoor. Je kunt, bij wijze van spreken, je koffers zo vanuit de trein in de auto gooien. Maar dat we doen we ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘niet’). We rollen onze acht koffers bij Hertz naar binnen en melden ons bij Nelly aan de balie aangezien er geen wachtenden voor ons zijn. Helaas blijkt Nelly de snelste niet en wil ze ons eerst weer een upgrade verkopen van onze full size naar SUV. We zeggen dat de enige upgrade waarin we geïnteresseerd zijn, een gratis upgrade is; we blijven Hollands, nietwaar. Na het nodige computerwerk vraagt Nelly of we dan wellicht in plaats van twee full size auto’s niet twee Minivans willen. Ik vraag gelijk ‘seven or eight seaters’?, daar we in het geval van een eight seater met één auto kunnen volstaan. ‘Seven seater sir’. Jammer dus. We krijgen onze sleutels en als eerste gaan we naar parkeerplaats A83, alwaar een witte Chrysler Grand Caravan staat. Ai probeert de auto te starten maar het lukt niet. Ook mij lukt het niet. Hij roept er iemand bij en ik ga op zoek naar A173, alwaar een goudkleurige Toyota Sienna blijkt te staan met, jawel, acht zitplaatsen. We rijden naar de Chrysler toe en daar blijkt de ‘battery dead’ te zijn. Hij doet het dus ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘niet’). Dan gaan we passen en meten met de acht koffers in de Toyota Sienna en wat blijkt; op één specifieke manier past het ‘njet’ (hier in de betekenis van ‘net’). Even terug naar Nelly om de eerste autohuur ongedaan te maken en we zijn ‘on the road again’.



De reis gaat voortvarend en zo tegen het middaguur krijgen we met z’n allen weer last van een fenomeen waarom ook veel vogels bekend staan. Veel van deze vogels zijn er zelfs naar vernoemd; ‘trekvogels’. Het fenomeen in kwestie is dus ‘trek’, oftewel honger. We lopen het foodplaza langs de Highway binnen en beginnen een gang langs de diverse eetetablissementen. Het aanbod varieert van Nathan’s en Sbarro tot enkele lokale uitbaters. Bij een van deze laatsen kiezen we allemaal een salade, sandwich of kippebouten uit en ik, beheerder van de pot, mag weer betalen. De (oude) dame en kwestie vraagt mij 220 dollar af te rekenen. Ik vind dit echt veel en vraag ‘are you sure that it is 220 dollars’? ‘Ofcourse I’am sure, honey’ krijg ik als reply. Met volle trays bij de tafel aangekomen zeg ik tegen de overige zzeven vreters ‘we moeten de volgende keer wel beter opletten wat een en ander kost, want het is hier loeiduur’. Ik kijk nog even op het ‘receipt’ en wat blijkt; mevrouw heeft in plaats van 8 soda’s er maar liefst 85 aangeslagen! Ik dus terug en met veel excuses en omhaal krijg ik 157 dollar retour.

Na het eten krijgen we eigenlijk vrij snel Washington in het vizier en onder het genot van de meer dan uitstekende muziekkeuze van schrijver dezes, al zijn niet alle zeven passagiers het daarmee eens, bereiken we het Washington Court Hotel. Al meteen staat de valet parking meneer klaar en verschijnen er twee bell boys. Maar we melden hen om even geduld te hebben, want ten eerste moeten we binnen maar afwachten of er daadwerkelijk twee vierpersoonskamers zijn – we hebben dit viersterren hotel geboekt voor $60 (ca. €42) per kamer via Priceline -, en ten tweede zullen Ai en A3 de auto binnen een half uur weer terugbrengen naar de luchthaven, daar we de auto in DC toch niet nodig hebben. De 25 doller per persoon per nacht die we ,volgens eerdere e-mail correspondentie met het hotel, extra zouden moeten betalen omdat het een Priceline boeking betreft, komen gelukkig niet ter sprake. Het hotel ziet er schitterend uit, en het ligt bij wijze van spreke in de voortuin van Union Station en in de achtertuin van het Capitool. Spot on, dus. Bij het inchecken blijkt er geen enkel probleem en snel gaan we met de glazen liften die uitkijken op de lobby en de bar naar de verdiepingen vier en zes voor respectievelijk de van Rooij en de Wijgers kamers. Onze kamer ziet er meer dan prima uit en heeft twee double beds, maar het uitzicht is slecht. De kamer van de Wijgertjes is iets kleiner maar heeft wel een mooi uitzicht aan de voorzijde.



Dan gaan Ai en A3 de auto terugbrengen. Direct bij het hotel komen we in een lange tunnel met file terecht. Helaas wekt mevrouw TomTom in deze tunnel niet en moeten we dus op goed geluk direct uit de tunnel richting kiezen. Dat gaat dus fout. Het omdraaien en de daaropvolgende files leiden tot het feit dat de 8 mijl naar Reagan Airport maar liefst 90 minuten in beslag nemen. Het inleveren duurt 2 minuten, en de daarop volgende rit met de metro 7 minuten. Pffffff. In de metro knoopt een African American een gesprek met ons aan omdat hij denkt dat we Duits spreken (het vermoeden dat ik er ietwat Duits uit zie met mijn dikke buik zal wellicht ook een kleine rol hebben gespeeld). Hij heeft gelegerd gelegen in Ulm en woont nu in Alexandria, vlak bij Washington. Als we vertellen dat we uit New York komen vertelt hij dat hij daar vroeger ook gewoond heeft. Aangezien de man niet ouder zal zijn dan een jaar of dertig zeg ik’when you were a little boy’? Nee, zegt hij, toen ik 25 was………….. Als hij vervolgens aangeeft 51 jaar oud te zijn geloven we hem niet. Ik schat hem eind twintig en Ai schat hem op 31, maar 51? No way. Wij worden hier of gigantisch in het ootje genomen, of deze man heeft de bron der eeuwige jeugd gevonden. We zullen het nooit weten, want als het inderdaad het laatste is, dan zijn wij al lang dood voordat we het zouden kunnen weten, toch?

In het Washington Court hotel worden buiten de deuren weer wijd voor ons open gehouden en binnen zitten zes dames die zich zorgen begonnen te maken. Daar helpt maar één ding tegen: eten! In het basement van Union Station zit een enorm groot food court. Diverse pizzabakkers, wrapdraaiers, gyrossnijders en mihoentelers zitten hier bij elkaar. Keus te over! Na helemaal rond te zijn gelopen in deze rechthoekige hal hebben we op diverse plaatsen al kleine samples kunnen en mogen uitproberen. We opteren schlussendlich voor één van de tentjes met chinees. Het smaakt voortreffelijk. Wel opvallend is dat bijna alle tentjes, het is nu half negen ’s avonds, al beginnen met opruimen. Ze eten hier blijkbaar niet zo laat. Het ijsje van één van de ijscomannen valt wat tegen; een beetje waterig. In het hotel nemen we nog een Budweiser en dan vallen – in elk geval de meesten van ons – lekker in slaap. De bedden zijn hier overigens wel flink wat kleiner dan in het Ramada in Jersey City. Het past ‘njet’ (hier zowel in de betekenis van ‘net’ als in de betekenis van ‘niet’).

[A3]

EPILOOG NEW YORK

Weinig verrassend zal zijn als ik zeg dat ik New York een enerverende stad vind, die, wellicht met uitzondering van Londen, zijn gelijke niet kent. Twee zaken zijn me echter duidelijk opgevallen. Om te beginnen een positief punt; de stad, zijn metro en parken geven geen onveilig gevoel meer. En dat was twintig jaar geleden wel anders! We zijn nu gewoon Harlem door gewandeld en nergens bekruipt je een ongemakkelijk gevoel. Ok, het is geen Wassenaar of Bloemendaal, maar alles ‘voelt goed aan’. Het tweede punt is negatief. Er is (te) lang geen geld geïnvesteerd in de infrastructuur. Dat merk je aan alles. De wegen, trottoirs en met name de staat van de metro is deplorabel. Een stad in de VS onwaardig, en het geeft het idee van een aftakelende wereldmacht. De ondergrondse bewegwijzering is met diverse woorden te betitelen; (zeer) oud, vaak geheel afwezig en nog vaker gewoon onduidelijk. Kabels en verbindingen, aan- en afvoerpijpen hangen open en bloot in hun duidelijk slechte staat boven de treinen en passagiers te bungelen en te lekken. Wat mij betreft is de New York Subway een groot ‘accident waiting to happen’.

[A3]

Donderdag 1 mei

GEORGE BUSH IS DE WEG KWIJT (letterlijk)



De meeste onder ons hebben vannacht niet zo goed geslapen. Na het twee meter brede bed in Jersey City is een meter vijfendertig immers maar behelpen. Maar goed, desalniettemin gaan we toch vol goede moed op pad. Het is droog buiten dus wie maakt ons wat? Allereerst lopen we straat uit naar het Capitool. Het valt hier in Washington op dat alles mooi schoon is, en dat wegen e.d. er goed onderhouden uit zien. Het contrast met New York had eigenlijk niet groter kunnen zijn. Rondom het Capitool lopen de nodige veiligheidsmensen en er staan ook diverse busjes her en der geparkeerd. Een bewaker met het Amerikaanse equivalent van de Kalashnikov in de hand roept plotsklaps onze kinderen. Als ze terugkomen blijkt dat hij ze heeft verteld dat je hier ook naar binnen kunt. Dat weten, maar we hebben andere plannen vandaag.



Rond 09.30 zijn we bij het Air & Space Museum, dat helaas nog niet open is. We moeten echter nog breakfasten en wat het toeval nou? Naast het museum staat een MMK oftewel een Mobiele Mac Kar. Daar snel een paar hash browns en acht EggMcMuffins naar binnen gewerkt (in totaal hoor, dus maak je geen zorgen, dat is slechts een per persoon). Een satndje langs de kant van de weg heeft al zijn koopwaar (vesten, truien, T-shirts etc.) uitgestald en we hebben wat tijd te doden, dus gaan we even browsen. Maar dat wordt niet op prisj gesteld! ‘Sorry, we’re not open yet’. Hoezo ‘not open’? Er zit niet eens een deur in deze kraam dus technisch gezien kan hij niets anders zijn dan ‘open’. Maar goed jôh, als je ons geld niet wilt, ook prima hoor, dan zoeken we straks wel een ander. We zijn bij de eersten om het museum binnen te komen en dat merken we al snel. Bij de infobalie zit een man die nog ontzettend enthousiast vertelt wat er allemaal te beleven en te zien is in het museum. En dat is veel! Hij blijkt overigens een oud hersenchirurg te zijn. Meteen rijst bij ons de vraag ‘Is hij dan nu gepensioneerd en werkt hij voor z’n lol, of is ie ontslagen cq heeft ie een medische fout gemaakt waardoor hij wel moet werken?’We zullen het nooit weten.
Het museum ziet er echt geweldig uit en het aantal tentoongestelde vliegtuigen is echt enorm groot. O.a. de enige echte ‘Spirit of St. Louis’ is hier te zien en diverse andere vliegtuigen met internationale faam.



Zo rond het middaguur nemen we een bakkie koffie, en dan valt het ons weer op. Een donkere man loopt in het restauarnt de voer schoon te maken met zo’n stoffer en blik aan een stok, en hij moet minstens tachtig jaar oud zijn. Hij ziet er namelijk nog veel ouder uit, staat zo krom dat Quasimodo er een rechtopstaand figuur bij lijkt, en heeft de snelheid van een slak met artrose. Deze man staat hier duidelijk niet voor zijn plezier, en het is toch eigenlijk een schande dat zo iemand hier nog moet werken. We zien door het glazen dk van het restaurant dat het buiten inmiddels weer lekker plenst. Leuk…….. Na zo’n drie en een half uur in het museum te hebben doorgebracht gaan we naar buiten en is de hemel weer helemaal opgeklaard. Helaas is er hier langs Indepence Avenue geen eettentje of zo te bekennen en we zijn toch allemaal wel een beetje ‘peckish’(hongerig). We gaan daarom maar naar binnen bij het hoofdgebouw van het Smithsonian en wat blijkt? Daar zit een eetgelegenheid in. Een dure, dat wel, maar desalniettemin een eetgelegenheid. Broodje rosbief (wel 15 centimeter dik) kost hier 10 dollar en een salade 12. Niet mis.

Na het eten lopen we verder over de Mall richting Washington Monument waar de kaartjes voor de lift naar boven helaas op blijken te zijn. Het is inmiddels echt warm geworden en we zijn dan ook blij om even verderop aan te komen bij het – relatief gezien nieuwe (2004) – National World War II Memorial. Aan een grote vijver staan hier 56 fonteinen en gedenkstenen. Deze 56 stenen zijn voor de 50 staten van de VS, District of Columbia en 4 gebieden die volgens mij ook onder het gezag van de VS vallen, namelijk Guam, Puerto Rico, the Virgin Isles en Samoa. Maar de 56e pilaar is voor de Filipijnen? Dat kan ik dan weer even niet volgen. Moet ik later thuis maar eens op gaan zoeken. We rusten hier even aan het water en lopen daarna verder naar het Lincoln Memorial. In the reflecting pool zwemmen een aantal ganzen met jongen. Leuk om te zien. Bij het memorial voor ‘ole Abe’ is het echt druk. Je moet je er als het ware door heen wurmen om het goed te kunnen zien. Na een paar foto’s lopen we door naar het Vietnam Memorial en naar het Witte Huis.







Bij het Witte Huis aangekomen lijkt het wel of er iemand op het dak staat. En met de verrekijker kunnen we zien dat het ook echt zo is. Waarschijnlijk heeft iemand tegen George gezegd ‘please go and get the secret documents about your IQ test from the attic on the third floor’, terwijl iedereen weet dat het witte huis slechts ‘two floors’ heeft. Die sukkel is er weer ingetrapt, en waarschijnlijk kan hij nu de weg naar beneden niet meer vinden. Toch wel zielig…………………………………………….dat dit de man is die beslist over het wel en wee, het leven of dood, van duizenden mensen op onze aardbol. Daarna kopen we bij de kraampjes die bij het witte huis staan wel vier vesten en krijgen daarom een cap gratis. De ijscovrouw verkoopt acht ijsjes in een keer en is ook weer tevreden.



Aansluitend lopen we via E Street en zijn vele restaurants weer naar het hotel. ‘s Avonds eten we ‘om de hoek’ bij een leuke Ierse pub annex restaurant op het terras. In eerste instantie zitten we aan een tafeltje dat zo schuin is dat Trudy – die tegenover me zit – groter is dan ik! En dat is toch echt niet zo……………. Gelukkig komt er even later een andere tafel vrij en zijn we allemaal weer happy. Het eten smaakt lekker en we genieten ook van een biertje; het hotel is immers letterlijk ‘om de hoek’.

[A3]

Vrijdag 2 mei

REKEN MAAR!

Een zonnige dag die echter eindigt in mist met een zihtbaarheid van minder dan vijf meter!
Gezamenlijk besluiten we dat er in E Street vast wel een fatsoenlijk eetgelegenheid zal zitten die ook ontbijt serveert. En we hebben weer gelijk. Bij het eettablissement dat voor 100% zeker niet alleen de grootste toiletten van heel Washington DC heeft, maar ook de schoonste, hebben ze lekkere koffie, fatsoenlijke broodjes en uitstekende zitgelegenheid; Brueggers. Als wij met acht man sterk binnenstormen is het bij elke eettent direct druk, maar aangezien wij altijd nogal wat tijd nodig hebben om onze keus te bepalen – en dan druk ik me zeer eufemistisch uit – is het ook lang druk. Als dan uiteindelijk iedereen heeft bepaald wat ie op z’n bagel wil en wat voor bagel het moet worden, de precieze smaak en hoedanigheid van de koffie heeft gekozen, alsmede het feit of dat dan decaf moet wezen of niet, zijn keuze heeft gemaakt uit de beschikbare variëteit aan sapjes en tevens of de melk gewoon, skimmed of 2% fat met zijn, kunnen we gaan eten. Als je beseft dat dit ritueel elke dag minimaal drie keer moet plaatsvinden, dan snap je dat twee weken Amerika eigenlijk helemaal niets voorstelt. Reken meer mee: per etmaal slaap je gemiddeld zo’n tien uur, je spendeert zo’n vijf kwartier aan persoonlijke verzorging, je eet drie keer per dag á zestig minuten en neemt twee keer een koffiebreak van veertig minuten, het uitzoeken van de ingrediënten daarvoor kost in totaal vijf keer vijfentwintig minuten, je neemt twee tussendoortjes a tien minuutjes, je poept en plast een paar keer, da’s ook een half uur, je wast dan elke keer netjes je handen, in totaal ook weer vijf minuten, je kletst een kwartiertje met je reisgenoten en een kwartiertje met vreemden, je ‘doet’ per dag zo’n vier bezienswaardigheden en het lopen van het hotel er naar toe, van de een naar de ander en weer terug naar het hotel kost ook telkens tien minuten ’s avonds kijk je een film van twee uur met daarbij gratis een uur reclame en je leest een uurtje; bij elkaar zit je dan op 1435 minuten. Een etmaal heeft vierentwintig maal zestig is 1440 minuten, dus er blijven 5 ‘nuttige en bruikbare’ minuten over om de bezienswaardigheden te zien………….. Dat is niet echt veel……….


Na het ontbijt lopen we via het hoofdkantoor van de FBI (Federal Bureau of Intimidation) naar het National Museum of Natural History. Ook hier worden onze tassen weer gescand, maar je hoeft je gelukkig niet, zoals op de luchthaven, helemaal uit te kleden. Eerst kopen we kaartjes voor de IMAX film ‘Sea Monsters’. In het enorme IMAX theater zit slechts een handjevol mensen, maar de film is best de moeite waard. Zo’n enorm groot scherm blijft altijd indrukwekkend. Verder hebben we voor dit museum veel minder tijd nodig dan verwacht. Dit heeft twee belangrijke redenen; ten eerste is de grootste afdeling tot september van dit jaar gesloten vanwege verbeteringen, en ten tweede valt het restant van de collectie een beetje tegen. De collectie is op een heel moderne en klinische wijze tentoongesteld, zeker waar het de grote hal van de zoogdieren betreft, en wij vonden dit wat minder geslaagd. Op de benedenverdieping doen we ons nog tegoed aan de nodige broodjes, pizzapunten en frisdranken, en daarna houden we het hier voor gezien. Wat mij betreft geen ‘must’ meer, dit National Museum of Natural History in Washington.



Daarna begeven we ons met de metro naar het Pentagon. Volgens onze Lonely Planet van 2007 staat er aan de westkant van het Pentagon inmiddels een groot monument ter nagedachtenis aan 9/11, en dat willen we graag zien. Als we bij het Pentagon weer bovengronds komen, is het ten eerste erg warm, en ten tweede is er verder geen bordje of aanwijzing te vinden waar het monumnet zich bevindt. Wel hangen er overal bordjes dat er niet gefotografeerd mag worden. We lopen een beetje op goed geluk over de grote parkeerplaats en zien dan in de verte een groot bord hangen ‘this is the future site of the Pentagon Monument’. Er is, behalve een hele hoop werklui en machinerieën verder niets te zien. Als we dichterbij komen staat er aan de zijkant van het Pentagon een soortement haastig in elkaar geknutselde gedenksteen, maar het monument zelf is beslist niet klaar. Dit wordt gestaafd door een van de werklui die op ons toeloopt en volledig op eigen initiatief begint te vertellen dat er nu twenty four seven gewerkt wordt om een en ander voor 9/11 2008 klaar te hebben. Ander opvallend punt is dat wij hier absoluut de enigen zijn die hier rondlopen. Verder is er in geen velden of wegen een andere toerist cq belangstellende te bekennen. Aan deze zijde van de vijfhoek van het Pentagon zelf, is wel goed het onderscheid te zien tussen het deel dat na de aanslag opnieuw is gebouwd (wit van kleur) en het deel dat nog ‘oud’ is (gelig van kleur). Een beetje teleurgesteld druipen we af en gaan we op weg naar Arlington Cemetery.



Bij Arlington is het gezellig druk en ook erg warm. Na het graf van JFK houden we het hier voor gezien en besluiten we terug te gaan naar het hotel. Bij het Arlington metro station blijken de kaartjesmachines niet goed te werken, waardoor een aantal reizigers zonder kaartje, waaronder wij met z’n achten, niet verder lijken te kunnen. Na wat indringend te spreken met de stationmanager mogen we er toch door, maar dan moeten we wel beloven om bij het volgende wisselpunt alsnog een kaartje te kopen. Hij zal ze ook bellen.......



’s Avonds eten we apart. Wij blijven op de hotelkamer en genieten van een waar pallet aan kleuren en smaken dat Pa even bij het food court gehaald heeft. Een diner uit drie continenten: Griekse gyros wordt afgewisseld met Mexicaanse chili en Chinese loempia’s. De familie Wijgers eet min of meer hetzelfde, maar dan terplekke. Bij ons op de kamer doorlopen we het uiterst informatieve en handige hotel TV systeem. Je kunt hier vele films bestellen en van elke film een korte preview kijken. Het wordt ‘the Mist’. Hij blijkt best het aanzien waard en is op sommige momenten best spannend, al haalt hij het echter niet bij vorige films van deze regisseur als the Green Mile en Shawshank Redemption. Het einde is echter wel origineel. Er zijn namelijk nog drie laatste overlevenden; een vrouw en een man met zijn zoon. Omdat het lot bij in leven blijven zeer verschrikkelijk is besluiten ze zelfmoord te plegen. Er zijn echter maar twee kogels. De man schiet de vrouw en zijn zoon dood en wordt dan gered............... Niet echt een standaard ‘happy ending’.

[A3]

Zaterdag 3 mei

HOLOCAUST MUSEUM

Voor het ontbijt zijn we vandaag wat later op pad dan de andere dagen. Een mens wil op vakantie immers ook wel eens wat langer slapen dan zeven uur. Het ontbijt van deze ochtend
komt nog het dichtst in de buurt bij een ontbijt zoals we dat in Nederland gewend zijn. In de hal van Union Station zit namelijk een bakker annex koffiezaak met de naam ‘Au Bon Pain’, en daar kun je gewoon een lekker croissantje bestellen met koffie en jus. Een smakelijk begin van de dag dus.

Eerste stop van vandaag is er een waarvan we niet echt goed weten wat we ervan moeten verwachten - geen van ons is er tot nu toe ooit geweest- , het Holocaust Museum. Als we aankomen is het in de hal van het museum al een drukte van jewelste, omdat de kaartjes voor de hoofdtentoonstelling op uur worden uitgegeven. Wij krijgen kaartjes voor 11.30uur, en moeten ons tot die tijd zien te vermaken in het andere deel van het museum. Dat lukt overigens best aardig. Eerst loop je door een huis zoals dat in de jaren dertig op heel veel plaatsen in Duitsland had kunnen staan, en beleef je het verhaal mee van het Joodse jongetje Daniel. Aardig gemaakt, maar niet bijzonder. Op de onderste verdieping worden films vertoond, en wij gaan een film bijwonen die gaat over Duitsland in de periode vanaf ca. 1925 tot het begin van de tweede wereldoorlog. Het is best een interessante film en ook de kinderen zijn er redelijk door geboeid.

Dan is het tijd voor onze gang naar de bovenste verdieping, alwaar de tentoonstelling over de holocaust begint. Met behulp van zeer vele foto’s en documenten alsmede het tonen van diverse films en filmfragmenten, wordt een beeld geschetst van de jodenvervolging in de jaren dertig en veertig in Europa. Een en ander levert een toch wel onthutsend beeld op. Wel is het zo dat de meest gruwelijke filmfragmenten worden vertoond op schermen die zodanig staan opgesteld dat je ze niet hoeft te zien als je niet wilt. Er staat een soort halfhoge muur voor die de beelden verhult voor de passant die dit liever niet ziet. Op de tweede verdieping is op een grote glazen wand een overzicht te zien van alle plaatsen in Europa waar de joodse gemeenschap destijds geheel of in belangrijke mate is uitgeroeid. Er staan ook veel Nederlandse plaatsnamen op, waaronder Heesch, Oss, Den Bosch en Nijmegen. Ik moet zeggen dat ik het museum interessant vond, indrukwekkend ook wel, maar de enorme emotie waarover sommige mensen spreken die dit museum hebben bezocht, heb ik niet ervaren.



En zoals het met veel dingen in het leven is; als je eenmaal weer buiten staat gaat het leven weer gewoon verder. Eén van de belangrijkste dingen is toch wel….eten. We gaan dan ook op zoek naar een eetgelegenheid, en komen aan de achterkant terecht bij het Museum Café. Hier wordt vegetarische en koshere kost geserveerd en de toegangscontrole van de tassen is strenger dan die in het museum zelf. We nemen hier allemaal iets lekkers en gaan dan via de Mall weer terug naar het hotel. De rest van de middag rusten we wat en ’s avonds gaan we lekker eten bij de Austin Grill aan E Street. Het is lekker weer, dus genieten we op het terras van Texaans/Mexicaanse gerechten en eten we de buikjes weer strak. Het valt op dat het hier in deze buurt van Washington erg rustig is op straat, zeker als je in aanmerking neemt dat het zaterdagavond is. Er is amper verkeer en ook qua voetgangers is er nauwelijks activiteit. Vreemd.

[A3]

Zondag 4 mei

EEN QUIZ: WAT ZIJN WE NU EIGENLIJK AAN HET TELLEN?

Ai en A3 zijn vandaag al vroeg op, 06.00 uur om precies te zijn, om bij Reagan Airport de nieuwe bolides op te gaan halen die ons naar Niagara Falls moeten brengen. We nemen de taxi vanuit het hotel, omdat de metro op zondag zo vroeg nog niet rijdt. Binnen het kwartier brengt de weinig spraakzame ‘cabby’ ons tot de balie van Alamo, maar die blijkt helaas nog redelijk verlaten. Gelukkig is Alamo gelieerd aan National en bij de aangrenzende National balie staat een goedlachse Afro American te wachten op de eerste klant van zondag 4 mei. Dat zijn er dus gelijk twee. Na het invullen van de nodige formulieren en het uitwisselen van de nodige wetenswaardigheden; hij is Amerikaans, maar hij spreekt ook Duits omdat hij getrouwd is met een Poolse vrouw, en samen hebben ze een kind. Meteen krijgen we een leuke foto te zien en de mededeling dat hij later dit jaar ook op vakantie gaat naar Europe. Tot dan!

Wij gaan op weg naar de parkeergarage van Alamo/National en mogen daar van de mevrouw twee SUV’s naar keuze uitzoeken. Uiteindelijk kies ik uit de beschikbare Toyota’s, Chevy’s en Buicks een Chevrolet Equinox (grijs) en Ai kiest een blauwgrijze RAV4. Beide zijn we zeer tevreden met onze keuzes, zeker als blijkt dat de Chevy ook nog eens de van thuis meegebrachte MP3 cdtjes afspeelt. Toppertje! Zo rijden we als een mini kolonne over de verlaten Washingtonian snelwegen van zondagmorgen. Aangekomen bij het hotel worden de koffers snel ingeladen en gaan we op pad.

Via een mooie weg langs de Potomac river gaan we op weg naar Great Falls National Park. Wij rijden voorop en de Geffenaren volgen. Na zo’n twintig minuten rijden steekt er plotseling een kleine schildpad de weg over en ik manouvreer mijn Chevy er keurig langs; niks an ’t handje. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel om te zien aan welke kant Ai de schildpad zal ontwijken, links of rechts, maar dan.!!#GVD&%5€!! Blijkt dat hij het beest niet gezien heeft en hij rijdt met zijn dikke SUV zomaar de schildpad plat! Moordenaar! Assasin! Kijk toch uit waar je rijdt! Een paar mijl verderop vindt een andere schildpad het tijd om zijn schild te onderwerpen aan een crash test met een Toyota RAV4, maar Ai heeft de schildpad deze keer gezien.....en mist ‘m net. Da’s dus vijf sterren!

Het is ondertussen nog maar een paar mijl naar het National Park en we rijden door dichte bossen met prachtige huizen en schitterende wijken. Het ene huis is nog mooier dan het andere en soms staan er wel zeven – ja, inderdaad 7! – auto’s op de oprit! Dan komen we aan en betalen we de vijf dollar fee per auto en parkeren we onze auto naast een gigantisch mooie Buick Enclave. Wat een geweldige auto is dat. Trouwens, ook de GMC Acadia die er staat is een plaatje. Helaas beiden niet te koop in Nederland. Buiten deze twee en onze auto’s is er verder nog niemand – het is immers nog erg vroeg – en dus lopen we in alle stilte naar de Falls. Er zijn een aantal verschillende uitzichtspunten op de Falls die allen op zo’n paar minuten lopen van elkaar liggen. Het uitzicht is echt heel erg mooi en boven ons cirkelen continu een paar gieren. Het bordje dat hier jaarlijks 30 mensen verdrinken is dus blijkbaar niet erg ver bezijden de waarheid............







Na nog een korte plaspauze voor de dames ‘hitten we weer the road’. De route loopt eerst via York naar Harrisburg (waar lang geleden een bijna-ongeluk plaatsvond met een kerncentrale), maar voordat we daar aankomen nemen we de gelegenheid te baat voor een eerste stop bij Wendy’s; breakfast! Bijna alles smaakt prima: de melk, de jus, de hash browns en het ei, maar de broodjes.........vieze vette zoete dingen. Zevenhonderd – ja, 700! – kilometer verderop, burpen we er nog van!

Omdat mevrouw TomTom ons daarna een verkeerde afslag doet nemen rijden we midden door York heen, in plaats van er omheen. Nouja, er zijn ergere dingen. En dan, net voorbij York gebeurt het; één. Snel daarna echter twee, drie, vier en vijf. En eventjes verderop zeven, acht en negen. Voorbij Harrisburg houdt de snelweg op en rijden we verder over een eenbaansweg. Hier telt het al snel op tot eenentwintig. Ongelooflijk. De route is nu erg mooi, en overal staan van die typisch Amerikaanse houten huizen met veranda’s. Zoals ze te zien zijn in in o.a. de TV serie Gilmore Girls, om maar wat te noemen. Ook de natuur is redelijk afwisselend met af en toe wijdse vergezichten en soms uitgestrekte bossen. Maar nergens saai. Tweeëntwintig, drieëntwintig en vierentwintig. Vijfentwintig, zesentwintig en ook zevenentwintig en achtentwintig. Onderweg passeren we ook een enorm groot, doodgereden hert. Het ligt zo maar langs de weg; wat een zonde. Zo zien we ook stinkdieren, marter- of fretachtigen en volgens mij zelfs een zeer grote katachtige; boskat, lynx of misschien wel een poema? Net voorbij het plaatsje Milton steekt een grote snapperschildpad de weg over. Zijn grote, dikke vette staart sleept over de weg en het beest loopt gevaar om overreden te worden. Niet alleen door Ai, maar ook door de diverse andere auto’s die hier in beide richtingen rijden. We stoppen, draaien de auto en ik zet het op een hollen. Ik houd auto’s tegen en schop voorzichtig de schildpad richting overkant van de weg. Inderdaad ‘schop’, omdat een snapper als deze een zeer lange nek heeft en met gemak een bezemsteel doormidden bijt. Eenmaal in de berm aangekomen maakt deze slimste der slimste schildpadden (dus niet!) rechtsomkeert en wil weer terug naar de andere kant van de weg............. Oh nee, m’n vriend – inderdaad, een mannetje - , dat gaat mooi niet door. Ik geef ‘m een zetje en hij rolt, uiteraard totaal ontdaan – tenminste dat nemen we aan -, van het talud af. Ik zie dat er beneden een slootje is, dus dat moet wel gaan lukken zo.



Eenmaal terug in de auto tellen we al snel nummer negenentwintig tot en met drieënveertig en maken we een korte stop bij een uitzichtspunt net voor Williamsport. Ai’s benzinetank is nu driekwart leeg, dus in South Williamsport proberen we te tanken. Helaas heeft de uitbater van de plaatselijke Sunoco tankstop deze dag andere dingen aan zijn hoofd. Een groot stuk karton hangt voor het raam met de tekst ‘GONE TURKEY HUNTIN’’. Nou ja...........

Tegenover Sunoco zit de eerste vestiging die we zien van Dairy Queen, dus besluiten we om daar te lunchen. We zijn immers al diverse ‘burger joints’ tegen gekomen en willen wel eens wat anders. Bij Dairy Queen hebben ze – verrassend – veel zuivelproducten en ook enorm grote taarten voor de op hand zijnde Mother’s Day – net als bij ons op 11 mei. Ook hebben ze – echt verrassend – burgers.............. Ze smaken echter voortreffelijk, en ook de ‘what’s for afters’ijsjes, shakes en slush puppies gaan er in als spreekwoordelijke cook. Bij Dairy Queen werkt overigens een aardig meisje met rood haar dat druk in gesprek gaat met onze meiden. Ze snapt er echt helemaal niks van dat iemand op vakantie komt in Amerika helemaal vanuit Europa. Hier is immers echt he-le-maal niets te doen.Als we daarna onderweg zijn tellen we nummer vierenveertig tot en met negenenvijftig.

De route is nog steeds erg mooi en het blijft verbazingwekkend hoeveel Amerikaanse vlaggen er overal wapperen. Bij grote huzien, bij kleine huizen, bij villa’s en bij krotten; soms vlaggen waarvan de dagwaarde overduidelijk hoger is dan die van het huis zelf. Overigens staan zelfs bij de meest vervallen krotten dure en nieuwe pick ups en campers voor de deur. Amazing. Snel tel ik nummer zestig en eenenzestig als ik Anja meld dat ik al bij tweeënzestig ben. Ze gelooft het echter niet en gaat mee opletten. Drieenzestig passeert en snel daarna vierenzestig en vijfenzestig. Binnen het kwartier staat de teller op zevenentachtig. Ze geeft het toe: het is echt waar, het zijn er echt zo veel! Na een tweede, en dit maal succesvolle tankstop (al duurt het bij de Wijgertjes iets langer; verkeerde kant van de pomp geparkeerd/verkeerde betaalpasje/pincode fout etc. Wel rijdt Trudy hier zo’n zeven meter – waarvan drie achteruit – in Amerika. Gaaf! Na de tankstop – Ai moest drie liter minder bijtanken dan ik – loopt de teller al snel op tot boven de negentig. Bij North Hornell verlaten we de US86 en gaan we echt de onbewoonde wereld in. De ‘huizen’ die je hier tegenkomt worden steeds bouwvalliger, maar blijken wel allemaal bewoond.

Via plaatsen als Dansville, Dalton – Joe en Avarell niet gezien- en Hunt Hollow bereiken we ons tweede echte doel van vandaag; Portageville. Hier is de ingang van Letchworth State Park, een park waar mooie watervallen moeten zijn. Helaas is de ingang gesloten, maar er staat een bordje dat de ‘all year entrance’ in Castile wel open is. Nog even doorgereden dus en inderdaad is het park daar toegankelijk. Van de ranger hoeven we niet te betalen, omdat ze toch ‘just leaving’ is. Bij de ingang zien we – evenals eerder onderweg – een grote kudde met herten. Al snel na de ingang hebben we een heel mooi uitzicht over een grote canyon. De bijnaam van het park is dan ook niet voor niets ‘Grand Canyon of the East’.

De Lower Falls doen we niet meer –gezien het feit dat het al laat is en we vanaf hier nog twee uur moeten rijden naar Niagara Falls -, maar de middle & upper Falls zijn echt de moeite waard. Mooie regenbogen en een mooie oude ‘Inn’ maken het plaatje compleet. ’s Zomers moet het in deze prachtige omgeving echt zeer romantisch zijn.





Nog voordat we Buffalo bereiken staat de teller op dik boven de honderd. We hebben eerst een mooi uitzicht op de skyline van Buffalo inclusief het mooie ball park, en een kwartiertje later, als we de Canadese grens zijn overgestoken, op een mooie Niagara Falls sunset. We checken in bij het mooie Country Inn & Suites en frissen ons op. Daarna lopen we de stad in en krijgen onze eerste blik op de Falls. Die vallen ’s avonds echter een beetje tegen. We geven Wendy een tweede kans en die grijpt ze met beide handen; heerlijke chili, verrukkelijke taco salade, heerlijke kip, bruisende sprite en .... en....en....mmmmmmh.





Welterusten!

Oh ja, de teller is uiteindelijk gestopt bij honderdentwaalf.
Antwoord op de quiz’wat tellen we eigenlijk’ volgt morgen.....................