[Reisverslag] Michael66: Spring Training 2008

[Michael66]

Donderdag 6 maart 2008

Ik ben er even klaar mee!

Verblijfplaats: Clearwater, Sarasota
Temperatuur: Geen idee, wel: REGEN!!
Doel van de dag: Sarasota: Yankees @ Reds. Maar ook: even uitrusten.

Het Radisson Clearwater Central is een goed hotel. Echt zo'n "motel"-achtig hotel, waar je je auto direct voor de deur van je kamer kunt zetten. De troela aan de receptie (wat een muts!) geeft me kamer 124, mijn pleisterplaats voor de komende drie nachten. Ook dit hotel heb ik via Priceline geboekt in meerdere boekingen.

De bedden hier zijn met "sleep-numbers". Dat betekent dat je kunt instellen hoe hard of zacht je bed is. En een grote TV met veel zenders. Helemaal goed. Verder niets bijzonders, gewoon goed. O ja, en gratis Wifi.

De nacht is onrustig. Om elf uur wordt ik wakker, hongerig. OK, this is Florida, dus op pad voor wat eetbaars. Bij de eerstedebeste McDonalds een triple cheeseburger with bacon gehaald. Dat moet genoeg zijn. Terug in het hotel lekker gesnackt en weer ingeslapen. Ieder uur zo'n beetje wakker, niet zo'n goeie nacht.

Om acht uur besluit ik dat het nu genoeg is geweest en ga lekker even douchen. Veel en warm water hier, beter dan het Sun Resort. Dit doet me goed. Ik blijf echter erg suf, moe.

Negen uur. Tijd om richting Sarasota te gaan: Yankees @ Reds. Ruim een uur rijden blijkt in de spits over US Highway 19 ruim 2 uur te duren. File in Florida, ook "leuk" om eens mee te maken. De automatische versnellingsbak van mijn RAVje bewijst zijn (haar?) dienst en gelukkig lost de file zich vlak na Clearwater op.

In Sarasota aangekomen ga ik eerst wat te eten halen. Bij Subway bestel ik een Italian broodje met turkey, provalone-chesse, lettuce en olives. En mayo natuurlijk, voor de noodzakelijke vitamine V. AAAAaaaaah, dat doet de innerlijke mens goed.

Ik loop door naar het stadion. Op een veld ernaast zijn een groot aantal Reds aan het trainen. Veel slaan en fielden, wat een geweld! Dit straalt allemaal zo'n kracht uit.

Om elf uur gaat het stadion open. Ik koop snel een Reds-pin voor op mijn pet. Die begint trouwens aardig zwaar te worden. Nog twee keer een rondje door het stadion en dan ... dan slaat de moeheid toe. Ik zit nog even op mijn plekje, sectie 24 rij G stoel 1. Genoeg zo, ik besluit te vertrekken. Ondanks de Yankees, damned, DE YANKEES. Toch laat ik mijn vermoeidheid even voorgaan. Hup, de auto in en op weg, terug naar Clearwater.

Onderweg zakt de moeheid gelukkig een beetje weg. Vlakbij het Radisson sla ik rechtsaf en vind een mall. Michael's heeft helaas niets wat ik voor Chantal mee kan nemen, Legends of Field blijkt heel veel leuke honkbalmemorabilia te hebben (ik heb er een mooie foto van Joba Chamberlain gekocht) en bij Target sla ik wat vitamientjes in: Ananas en kiwi, een zak worteltjes en - natuurlijk - een grote fles Dr. Pepper.

En ... het regent! Onweer, en niet zo'n beetje ook.

Terug in het hotel zoek ik het adres van de scrapbookwinkel op waar ik voor Chantal wat zou halen. Maar natuurlijk ... domdomdomdomdom het adres van de scrapbookwinkel heb ik "ergens" op een papiertje geschreven en Chantal's mailtje al weggedaan. Het is half vier, half tien in NL. Op goed geluk bel ik Chantal. Marion blijkt op bezoek te zijn, dus dat wordt laat daar. Ze geeft me naam en adres van de winkel door: Ruban Rouge aan Tampa Road in Palm Harbor. Iets meer dan 10 km verderop. Ik ben er zo. Mooie winkel, helaas ben ik vergeten foto's te maken. De Zutter Bind-it-all is op voorraad, ik kan een meisje thuis blij maken. Mijn "I'm from th Netherlands" doet weer wonderen, ik krijg een aantal bindertjes voor het apparaat gratis mee en nog wat leuke papiertjes. Ze vinden mij "husband of the year" dat ik dit allemaal voor mijn lieve vrouwtje doe, ik doe het graag. En ben trouwens blij dat Chantal er nu niet bij is, nu ga ik voor $70 de deur uit, met haar erbij was het iets meer geweest. Waarschijnlijk komen we hier in de zomer samen nog een keer terug ...

That's it for today.

[Michael66]

Vrijdag 7 maart 2008

Ziek!

Verblijfplaats: Sarasota / Clearwater / bed
Temperatuur: 30 graden Celsius = 86 Fahrenheit (benauwd!)
Doel van de dag: Pittsburg Pirates @ Cincinnati Reds

Vanmorgen bij het opstaan voelde ik me al niet erg happy. Ik denk dat ik wat teveel zon en (te koude) airco heb gehad de afgelopen fantastische week.. Toch maar in de auto gestapt voor een ruim uurtje rijden naar Sarasota. Bij het Ed Smith Stadium kan ik mijn kaartje weer ophalen bij het Will Call loket. En het ligt keurig op me te wachten. Vandaag zit ik aan de kant van het eerste honk, section 3 row F seat 1.

Maar eerst loop ik nog wat rond over het complex, kijk hoe er getraind wordt en ... ik ga me steeds beroerder voelen. Nee, dat mag niet, ik ga toch niet ziek worden. Om één uur begint de wedstrijd. In de eerste inning krijgt de Pirates-werper John van Benschoten (nee, geen Nederlander) al een homerun om zijn oren, met twee mensen op de honken dus meteen drie punten voor de Reds.

Na drie innings - zo'n uur na begin van de wedstrijd sta ik op. Het is 20.00u in NL, tijd om Chantal te bellen. Ik vertel haar hoe ik me voel en besluit terug te gaan naar het hotel. Jammer, want ik zie later op mlb.com dat de Pirates uiteindelijk met 13-8 (!!) hebben gewonnen. Spektakel!

Onderweg stop ik nog even bij Walmart voor wat te eten en een grote koffer. Dan snel naar het hotel. Daar eet en drink ik wat en gooi alles er even later alweer uit. Shit, dit is niet leuk. Morgen zou ik nog wel naar Linda en Bob in Hudson gaan. Ik bel Linda dat dat helaas niet gaat lukken. Ze vind het jammer maar begrijpt het ook en wenst me beterschap.

Het heeft hier de hele dag trouwens heel hard gewaaid. Samen met de bewolking en de hoge temperatuur was dat niet echt prettig. Sweaty. En rond vier uur is het weer flink gaan regenen. Er trekt een enorm onweersfront net boven Clearwater richting Tampa. Hier regent het "gewoon" voor Florida-begrippen, heel hard dus. En dat blijft het de hele nacht doen volgens de mannen van het Weather Channel. Ben trouwens blij nu niet in Kissimmee te zitten, daar geldt een "tornado watch"!

Nu naar bed en proberen wat te slapen. Foto's van vandaag plaats ik een andere keer

[Michael66]

Ik heb een redelijke nacht gehad, uurtje slapen, uurtje wakker. Heeft me wel goed gedaan. Maar of ik morgen naar de wedstrijd ga ... even bekijken. Vanavond (FL0-tijd) ga ik verder met het verslag. Ik zit trouwens vandaag (voor één nacht) in het schitterende Tradewinds Island Grand. Super hier! Doet de mens goed.

[Michael66]

Zaterdag 8 maart 2008

Rust en een prachtig hotel!

Verblijfplaats: Clearwater en St. Pete Beach
Temperatuur: 60 gaden Fahrenheit = erg koel
Doel van de dag: Me weer wat beter voelen.

Vannacht af en aan steeds een uur geslapen en een uur wakker, vanaf half acht gisterenavond tot een uur of negen vanmorgen. Ik voel mezelf wel weer wat beter, nog niet echt goed. Maar ik het Radisson Clearwater Central (waar ik drie nachten goed ben doorgekomen, goed hotel) wil graag dat ik uiterlijk om 12 uur de kamer verlaat. Rond 11 uur laad ik de auto in. En dan belt Chantal, ik ben dan ik de kamer en mijn GSM natuurlijk in de auto. Dan maar even zelf bellen. Ze is even bij haar vader geweest. Die heeft nu iets aan zijn longen en krijgt medicijnen. Gaat niet zo goed. Ik mis haar, en zij mij. Ik klink gelukkig wat beter door de telefoon, heb toch wel het idee dat ze bezorgd is.

Ik check uit en ga op weg. Doel 1: Een doos voor mijn nieuwe golfclub die ik vorige week in Orlando heb gekocht en wat verpakkingsmateriaal. Doel 2: Op weg naar mijn meest luxe onderkomen van deze trip, het Tradewinds Islands Grand in St. Pete Beach. Mijn "treat" voor mijn goedkope hotelletjes die ik via Priceline deze week heb gehad.

Doel 1 bereik ik al snel. Bij Edwin Watts Golf in de buurt van het hotel krijg ik makkelijk een doos. Ze versturen vaak spullen naar Europa en daar hebben ze mooie stevige dozen voor. En ik krijg er eentje, gratis. Volgende vakantie ga ik iets bij ze kopen, goede service!! Op naar Walmart voor het verpakkingsmateriaal. Van Ta2Gerrit weet ik dat ze daar de bubbelfolie hebben, hij verpakt er vaker zijn "handbagage"mee: diverse auto- en motoronderdelen. Ik koop dus twee rollen en stevig plakband om de doos te verstevigen. En een groot blik met scrapbook-chipboard (Chantal weet het nog niet, dus niet verklappen!). En de Pokémon-kaarten die ik Steven heb beloofd. En drie dozen ziplock-zakjes, om alles netjes mee te krijgen.

Doel 2 bereik ik met een ruime omweg. Ik besluit TomTom te negeren (heeft niets met donkere mensen te maken) en ergens gewoon een westelijke weg te nemen. Veel tegensputteren van TT, maar ik win natuurlijk weer. Onderweg drink ik trouwens veel melk, doet me goed. Als die op is stop ik nog even bij Walgreen's. Niet mijn winkel. Maar wel melk. En even later een grote sportwinkel waar ik tijd voor maak en niets uitgeef. Ze hebben wel verleidelijke golfaanbiedingen (clubs vanaf $7.99). Ik besluit eerst maar eens mijn huidige golfclubprobleem op te lossen, daarna (komende zomer) zien we wel verder. En de handschoentjes (XXL) die ik zoek hebben ze niet. Amateurs...!

Aankomst in St. Pete's Tradewinds Islands Grand. Slagboom. Wie ik ben? Ik heb gereserveerd! Mijn naam? Ja, die geef ik wel en ik mag door. Ze zijn streng, veel mensen proberen er te parkeren voor strandbezoek: $15 per dag. Ik parkeer (op aanwijzing) mijn RAVje voor de ingang. Koffers worden op een karretje gezet door een Bellboy. Inchecken gaat snel. Wel $25 resort-fee, voor een veelvoud van diensten zoals parkeren en gratis internet. OK, zal wel. Ik rijdt gauw naar het Breckenridge gebouw. Mijn bagage wordt ondertussen keurig door een bellboy met een karretje met glimmend koperen stangen naar de kamer gebracht. Als ik aankom zijn ze keurig op koffertafeltjes gezet, wordt ijs voor me gehaald en krijg ik uitleg van de dingen die er hier allemaal zijn, en dat zijn er veel. De Bellboy (Art) neemt zijn tijd ervoor en ik beloon hem dan (na even na te vragen wat gebruikelijk is) met een dollar meer dan gebruikelijk. Leuke vent.

De kamer ... tja, wat zal ik daar van zeggen. "Fantastisch" is een understatement. Maar ik ben dan ook snel tevreden. Twee"bedden, een goede tafel, klein keukentje met magnetron, koelkast en allerlei eetgerei, minibar, grote TV, mooie (wel kleine) badkamer. Helaas geen uitzicht op zee, denk dat dat komt door mijn Priceline-boeking. Ach, het stormt toch. Weddings at the beach zijn vandaag allemaal verplaatst naar een indoor-locatie. Zandstralen is blijkbaar geen onderdeel van een moderne trouwerij.
Internet zit in de resortfee. Wifi. Is snel en goed.

Allereerst ga ik aan de gang met de bagage. Morgen misschien nog een honkbalwedstrijd, dus vandaag is inpakdag. De doos van Edwin Watts is nét groot genoeg voor de golfclub, qua lengte. Qua volume houd ik veel ruimte over. Ik kan dat allemaal opvullen met de bubbeltjes van Walmart, maar ook met Chantal's scrapbookchipboard. Da's ook beter voor het gewicht van mijn andere check-in bagage. Wat ik nog niet eerder had gesorteerd en in ziplockjes had gedaan doe ik nu maar "even". Af en toe een prop bubbels ertussen en na anderhalf uur is de doos vol. Dichtplakken kost ook nog een behoorlijke tijd, goed werk heeft tijd nodig. Ik vertrouw het zo wel, het gaat zo wel goed = ongeschonden aankomen. Nu maar hopen dat United het accepteert. Ik heb een raar gevoel daarover ...

Nu de rest van de bagage. De Bind-it-all tool voor Chantal gaat toch maar de koffer in, de handbagage wordt anders te zwaar. Alles gaat makkelijk in mijn nieuwe $35-Walmartkoffer. Even wegen: 35 ponden. Max. is 50, dus er kan (en moet) nog wat bij. Een paar spullen liggen nog op de achterbank van RAVje. Uiteindelijk kom ik op 40 pond, du 4,6 kilo onder het maximum. Misschien komt er nog wat bij, misschien ook niet.

Na het harde werk van de afgelopen uren vind ik dat ik wel wat heb verdiend. Op naar de Sportsbar. Een Jack Daniel's on the rocks helpt me vast wel even wat beter de nacht door. Gaat wel lukken denk ik, ben nu erg moe. slaapjestijd.
O ja, mijn laatste ding dat ik kwijt wil deze dag. Op weg naar St. Pete had ik veel last van de enorm harde wind. Windstoten van meer dan 60 mijl per uur. Da's hard, geloof me. En onderweg viel me op dat de motorkap van RAVje steeds bewoog. Alsof die niet goed dichtzat. Best wel zorgwekkend, het zal je maar gebeuren dat de motorkap ineens openslaat en je niets meer ziet. Vooral op de lange brug van Tampa naar St. Pete was dat erg verontrustend voor mij. Daar waaide het extreem hard en de SUV pakt veel wind op. Tijdens de stop bij Walgreen's bleek er echter niets aan de hand te zijn. Raar, zo'n "flexibele" motorkap.

Welterusten. Morgen foto's.

[Michael66]

Zondag 9 maart 2008

De laatste loodjes!

Verblijfplaats: St. Pete Beach -> St. Petersburg -> Kissimmee
Temperatuur: Een graad of 25 C.
Doel van de dag:De laatste wedstrijd bij de Rays

Heerlijk geslapen! Gisteren voelde ik me te beroerd om te gaan kijken wat dit mooie Tradewinds Islands Resort allemaal te bieden heeft. De kamer heb ik wel voldoende gezien, hierbij de beloofde foto's:

Maar eerst een ontbijtje. Ik voel me wat beter dus besluit ik in het restaurant te gaan eten. Voor iets van $20 kan ik gebruik maken van het ontbijtbuffet. Het is nog donker buiten. Vannacht is de zomertijd (Daylight Saving Time) hier ingegaan. Vanaf mijn plekje aan het raam zie ik het langzaam licht worden. Dit is mooi. Inmiddels wordt er achter het buffet een omeletje voor me gebakken, de thee en orange juice zijn gearriveerd, mijn bordje ligt vol met allerlei lekkere dingetjes .... dit is pas echt genieten! Het leven kan soms zo mooi zijn. Na een tweede omeletje neem ik nog wat heerlijk vers fruit en ik zit weer helemaal vol. Vol genoeg om de dag door te komen.

Terug in de kamer pak ik de laatste dingetjes in. Het vertrek naar huis komt nu wel erg dichtbij. Is goed, het is genoeg geweest. Ik leg alvast een koffer in de auto en ga het hotel verder verkennen. Eerst even binnen in het Breckenridge-gebouw. Richting strand zie ik dat er een beauty salon is (niets voor mij) en een Pizza Hut.

Op het strand is het heerlijk. Het is nog vroeg, het zonnetje schijnt en de harde wind van gisteren is behoorlijk verminderd. Het zand is hagelwit. Mooi. Dit is nou vakantie!

Op het terrein van het hotel is verder meer dan op te noemen. In ieder geval drie zwembaden (waarvan ééntje alleen voor volwassenen), meer dan voldoende ligstoelen, een kleine minigolf baan, trampolines, grachten met zwanen en Koi-karpers waar je kunt waterfietsen, een kleine "Deli" waar je wat boodschapjes kunt doen, een balie waar je golfarrangementen kunt boeken, meerdere restaurants, en nog veeeeeel meer. Komende zomer - als we met z'n drietjes naar Florida gaan - ga ik zeker weer proberen dit hotel te boeken. Steven en Chantal gaan het hier erg leuk hebben!

En hier geen geklooi met mensen die 's ochtends ligstoelen claimen door er alvast een handdoekje op te leggen:

Dan is het helaas tijd om uit te checken uit dit mooie hotel. Het sleutelkaartje met mijn naam erop mag ik houden, leuk souvenir. Alles in de auto en op naar St. Petersburg voor de laatste wedstrijd.
Als ik bij Al Lang Stadium aankom is het parkeerterrein ervoor al helemaal vol. Tja, het is zondag, dus zijn er veel mensen met hun kids hiernaartoe gekomen. Ik parkeer RAVje in een parkeergarage, loop zes lange trappen af, ga richting het stadion en ... loop weer terug, zes lange trappen op, pak mijn ticket uit de auto (dat had ik bij mijn vorige bezoek al opgehaald bij Will Call), weer zes lange trappen af ..... etc. Op mijn leeftijd vergeet je wel eens wat ...

In het stadion is het druk. Heel druk. Ik haal gauw een grote, versgeperste lemonade en slinger me langs de lange rijen mensen die staan te wachten om wat eet- of drinkbaars te kunnen kopen. Te weinig uitgiftepunten voor te veel mensen. Inmiddels is het één uur en de wedstrijd begint. Ik zit vandaag in vak 3.

Ik heb me natuurlijk wel goed ingesmeerd met factortje 30, maar na een uurtje in de toch behoorlijk brandende zon begint mijn huid te protesteren en wordt langzaamaan rood. Genoeg geweest. De wedstrijd is toch weinig spectaculair, de coaches hebben maar enkele van hun beste spelers opgesteld. Dus neem ik afscheid van Progress Energy Park, home of Al Lang Field.

In de auto stel ik TomTom in richting Kissimmee. Mijn laatste nacht breng ik weer door in het Orlando Sun Resort by Lexington. Twee uurtjes rijden. De I4 is gelukkig erg rustig, kan goed doorrijden.
Inchecken in het hotel gaat weer snel. Daarna ... wat minder goed. Bij de kamer aangekomen blijken de sleutelkaartjes niet te werken. Natuurlijk zit ik in het gebouw dat het verst van de receptie vandaan ligt. Terug bij de receptie worden de sleutels opnieuw gecodeerd en de bewaking gevraagd even naar de kamer te komen. Weer werken de sleutelkaarten niet. De bewaker doet een apparaatje in het slot en na vijf minuten werkt alles zoals het hoort. Vreemde zaak.

Na een uurtje rust besluit ik te gaan shoppen. Er is nog een klein beetje plaats in de koffer en Chantal's verlanglijstje is nog niet afgewerkt. Richting Old Town staat een lange rij, dus ga ik rechtsaf richting de Walmart aan de US 27. Daar hebben ze de gewenste pennen helaas niet. Volgende Walmart, aan de 535. Helaas, ook geen pennen. Dan maar naar de derde Walmart, aan de 192. Ook geen pennen. JoAnn's is inmiddels al gesloten (Waarom? Het is pas negen uur op zondagavond!) Tijd om bij Wendy's nog even een Triple Cheeseburger te scoren en terug naar het hotel te gaan. Daar zet ik de wekker op 5 uur, morgenochtend vroeg op.

[Michael66]

Maandag 10 maart 2008

Op weg naar huis!

Verblijfplaats: Orlando International Airport (MCO), Dulles international Airport (IAD)
Temperatuur: Zo'n 20 graden in Orlando, slechts 3 graden in Washington
Doel van de dag: Een pyjama voor Renée uit Frankrijk en dan ... Naar huis!

Na anderhalve week Florida, acht dagen gevuld met honkbal, één basketbalwedstrijd, veel leuke aankoopjes in mijn koffers en een hoofd vol leuke, fantastische herinneringen is het nu echt tijd om naar huis te gaan.
Om vier uur ben ik al wakker. Nog even het Florida Forum bekijken en dan berg ik de laptop op. Even geen zin om dit verslag bij te werken, dat komt wel al ik thuis ben. Douchen, aankleden, RAVje voor de laatste keer inladen, uitchecken en om ietsjes na zessen rijd ik richting MCO. In de garage bij Alamo lever ik RAVje in, na een bedankje voor de vele mijlen (zo'n 1150) die ik ermee heb mogen rijden. Het bonnetje dat ik van de medewerker krijg geeft keurig $ 0.00 aan, zoals het hoort.

Met twee stuks handbagage, een grote koffer en een hoge doos sta ik naast de auto en in de wijde omgeving geen bagagekar te vinden. Nou ja, dan maar "moeilijk" naar de incheckbalie. Daar mag je pas de rij in als je koffer is gewogen, en geen pardon: meer dan 50 pond (23 kilo) betekent (fors) bijbetalen of iets uit de koffer halen.

Bij de balie blijkt dat je tegenwoordig bij United zelf in moet checken. OK, maar hoe werkt dit? De lichte paniek in mijn ogen is opvallend genoeg om al snel hulp van een medewerker te krijgen. Paspoort op de lezer leggen, aangeven dat je check-in bagage hebt, inchecken en de boardingkaarten komen uit de automaat. Iemand komt nog de labels aan de koffer doen en wat stickers om de doos. Dan breng ik de spullen naar de veiligheidscheck en dar rollen ze al snel doorheen, niets opengemaakt. Mooi. Geen problemen met de doos-met-golfclub. Dat is tenminste goed gegaan, heb ik me onterecht zorgen om gemaakt. Nu nog hopen dat alles goed aankomt in Amsterdam.

In de grote hal staat een hele lange rij voor de security-check. Er wordt ook omgeroepen om zo snel mogelijk daar aan te sluiten, de wachttijden zijn erg lang. OK, maar eerst nog even een belofte inlossen. Ik heb Renée uit Frankrijk op het Florida Forum belooft om te kijken of ik een Gringe-pyjama voor haar dochter kan kopen (die had ze zelf kort daarvoor gekocht, maar op de één of andere manier ergens laten liggen). Ik heb geluk, de Universal-winkel gaat net open en de pyjama is er nog in de opgegeven maten. Mr. Visa rekent de $ 51,02 graag nog even af en dn sluit ik aan in de lange, lange rij. Paspoort en boardingkaart worden gecheckt, al mijn spulletjes gaan door de scanner. Ze kijken niet eens raar op van het stansapparaat in mijn handbagage. Heeft alles bij elkaar toch een dik uur geduurd. Schoenen weer aan, riem om, spulletjes weer in mijn zakken. Door naar gate 43.

Om 9.38u vertrekt het vliegtuig naar Washington. Nog even een ontbijtje. Helaas wordt de terminal helemaal verbouwd en is er maar één zaakje dat alleen maar kleffe, vieze broodjes met iets wat op ei en ham lijkt verkoopt. Het kost wat, maar dan heb je ook niks. Na de helft te hebben weggespoeld met een pakje Tropicana sinaasappelsap geef ik het op.

De vlucht naar Washington vertrekt op tijd en na een kleine 2 uur (waarvan ik een uur geslapen heb) landen we op IAD. Het is erg druk op de C- en D-terminals van United. Ik heb bijna zes uur voordat de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Eigenlijk wil ik naar het luchtvaartmuseum. Ik voel me echter niet helemaal happy en stel dat bezoek uit. Dat komt een volgende keer wel. Met de shuttle (rare voertuigen!) ga ik naar de Main Terminal: niks leuks te doen.

Dan naar de B-terminal en daar is het heerlijk rustig. Wat een verschil met de C en D!! Het is een enorm lange hal met verschillende eettentjes en winkeltjes. Ik "scoor" eerst nog even een mini-kentekenplaat met "Dennis" erop, voor collega Dennis. En nog wat last-minute prullaria. Pizzapuntje naar binnen gewerkt (Pepperoni, what else!) en neergeploft in een barretje: "Lemonade, please". Krantje erbij en ik kom wel weer een uurtje door.

Bij het inchecken heb ik gezien dat voor de volgende vlucht Economy geheel vol zit. Ik heb wat last van mijn benen gekregen, besluit Chantal even te bellen en samen vinden we het een goed idee als ik een upgrade neem naar Economy Plus. $89 voor 15 centimeter meer ruimte. Het blijkt een goede investering. Economy Plus is maar gedeeltelijk vol en de man naast mij besluit een andere rij op te zoeken. Mooi, twee plaatsen aan het raam helemaal voor mij alleen.

We vertrekken wat later dan gepland. Volgens de piloot mogen ze niet voor 6 uur in de ochtend op Schiphol landen. Door de sterke rugwind en de zomertijd die in de VS al is ingegaan (dûh, dat wisten ze toch al veel eerder) dus wat later weg. OK, maakt niet uit, ik kom er vanzelf wel. Na het opstijgen volgt als snel de maaltijd (Chicken or Páááásta?) die niet te kanen is. Filmpje kijken en dn proberen wat te slapen.

[Michael66]

Dinsdag 11 maart 2008

Aan alles komt een eind!

Verblijfplaats: Schiphol, trein en Gouda
Temperatuur: Koud! Waterkoud!! En nat!
Doel van de dag: Huis!

De laatste dag van mijn uitstapje is begonnen. Van slapen is niet veel gekomen, meer dan af en toe wat wegdoezelen was er niet bij. En ik had nog wel zoveel plaats! Om kwart over zes landen we op Schiphol. Snel het vliegtuig uit (scheelt wel wat als je iets verder voorin zit) en naar de paspoortcontrole. Oef, daar staan twee heel lange rijen. Hoe pak ik dit aan? Hmm, daar komt net nog een mannetje aangelopen en gaat in zo'n hokje zitten .... Mijn "Gaat u hier open?" wordt gelukkig met "ja!" beantwoord en binnen een minuut ben ik erdoor. Welkom in Nederland!

En nu de bagage. Mijn koffer is weinig opvallend (Amerikaans zwart) en komt natuurlijk als één van de laatste de band op. En mijn doos dan? Mijn mooie golfclub? De band met afwijkende bagage blijft ook angstvallig leeg. Terug naar de "gewone" band en jawel, daar issie!! Ik ben helemaal gelukkig. Moe maar voldaan leg ik de doos dwars op het bagagekarretje. Ik had al gezien dat er vandaag veel douaniers staan. Veel controle. Maar ik ... ik mag gewoon doorlopen. Ik krijg alleen te horen dat die doos zo (dwars) niet door de deur kan. Nou, als dat alles is ...

Zo, weer een horde genomen. De volgende uitdaging: de trein naar Gouda. De doos heb ik inmiddels aan de koffer "vastgemaakt" met de kofferband. Helaas, dat werkt niet. De doos glijdt er steeds onderuit. Jammer dan. Perron op, trein in en wegwezen. Oeps, helemaal vergeten een kaartje te kopen. Bij de overstap in Duivendrecht toch nog maar eventjes gedaan. Gelukkig maar, want er wordt vandaag streng gecontroleerd.

Om kwart over acht ben ik in Gouda. Chantal zit met Steven in de auto achter het station te wachten. Maar het lukt me niet meer om daar met alle zooi heen te lopen. Lang leve de GSM en even later komen ze me van het perron redden. Wat heb ik ze gemist!! Steven wil dat ik naast hem achterin kom zitten. Even later zit er een hevig glunderend jongetje me aan te koekeloeren: Pappa is weer thuis!

Eerst zetten we Steven op school af, het is ten slotte een gewone dinsdag. Dan naar huis. Pommie en Pluis staan me al op te wachten. En wat is Pluis gegroeid!

Ik haal snel alvast wat scrapspulletjes voor Chantal uit m'n tas. Ze is erg blij met de mooie papiertjes en de stickers. Ook voor haar is het vandaag gewoon een dinsdag en ze vertrekt naar haar werk. Ik duik een warm bad in (Zzzzzzzz ....) en pak daarna de bagage uit. Alles is ongeschonden aangekomen. Zelfs en vooral mijn mooie nieuwe golfclub. Die mag nog een dagje wachten, morgen ga ik hem uitproberen.

Chantal's spulletjes stal ik als laatste nog even op tafel uit, maak een foto en mail die naar haar toe. Het antwoord dat ik per mail terugkrijg is kort en krachtig:

WAUW!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ze heeft gelijk.