[Reisverslag] Esther-disney: Honeymoon Florida 2008

[esther-disney]

Hey you guys!!:smile:

Zaterdag weer thuis gekomen en dus nu druk bezig met ons reisverslag.
De hele week nog vrij dus ik kan lekker aan de gang.
Het was, op de eerste dag na, helemaal geweldig. Stop dus niet met lezen na de eerste dag hoor, want de rest was wel heel gaaf en geweldig!
Nu net een fleecetrui gezocht en na een tijdje gevonden en met een grote kop thee begonnen te typen, brrr, wat is het hier koud zeg!:-x

Groetjes,
Esther

[esther-disney]

12 januari
BZZZZZZZZZZZZZZZZ, klik, zucht, gaap… Het is 07:30 en we mogen op! Ineens bedenken we dat we vandaag echt naar Amerika gaan en we springen uit ons bed waardoor de honden(Baloe en Max) ons een beetje vreemd aankijken.8-[
We wilden rustig wakker worden dus we doen rustig een ontbijtje en vullen de auto met onze roze en groene koffer; wat een leuk gezicht! Daarna vertrekken we rond 8:30 uur naar mijn ouders die ons weg gaan brengen met onze auto. Als we daar aankomen ziet er er erg donker uit. Er ontsnapt een: “oh, ow” uit onze mond en we bellen maar op omdat niemand reageert op de voorbel.

Ja hoor, even later verschijnt er een slaperige pappa :shock: die helemaal in paniek raakt. Wij zijn blij dat we zoveel tijd hebben ingecalculeerd en vertellen hun dat we minstens 25 minuten hebben voordat we echt weggaan. Tot onze verbazing is de enige die op en wakker is, Boudewijn is, mijn broertje. En dan moet ik erbij vertellen dat hij juist diegene is die altijd zicht verslaapt, wakker wordt tijdens theetijd en zo laat mogelijk zijn warme bedje verlaat. Nu staat hij ineens klaarwakker voor ons om ons uit te slapen. Zijn wekker heeft het dus wel gedaan. Kennelijk is er een stroomstoring geweest bij mijn ouders want de oven en de rest van de keukenklokjes knipperen allemaal en staan op 6 uur.

We knuffelen nog eens goed met de hondjes en zetten de bench op voor Max. Paps en mams vliegen door het huis met een fohn, tandenborstel en een plak ontbijtkoek. Wij moeten er wel erg om lachen en verheugen ons steeds meer op de reis.
Om 9 uur kunnen we vertrekken en gelukkig is het rustig op de snelweg. We zoeken allereerst de balie op van Marinair, waar we nog even langs moesten gaan vanwege de veranderingen van de terugvlucht. Als we daar aankomen blijkt dat ze niks van ons nodig heeft of iets hoeft te controleren, dus beetje vreemd. We komen daarna bij de check in terecht. We merken dat we er echt nog niks van snappen, de mevrouw achter de balie zegt alles als een bandje op, maar onze hersenen proberen de termen om te zetten in normale Nederlandse woorden en moeten dus daarna nog aan onze ouders wat uitleg vragen. De koffers staan ongeveer op 18 en 19 kilo, mooi gedaan dus. We hebben nog een extra weekendtas meegenomen waar de souvenirs in kunnen.
Zo, de koffers zijn weg en we drinken nog een kopje thee/koffie met mijn ouders en kijken naar de vertrekkende vliegtuigen: “aaaaah, zo zitten wij straks ook!”.
Paps en mams gaan weg en wij moeten nog een tijd wachten, wij vetrekken om 13:40 uur. We bekijken wat winkeltjes en op een gegeven moment gaan we naar de Gates. Oke, even zoeken, gate 2, waar zou dat zijn?

We zien een lange rij met een 2 erboven, dus daar sluiten we braaf bij aan. Als we bij de meneer aakomen blijkt dat we toch in de verkeerde rij staan. Oeps! ops: Nu voelen we ons helemaal leken in de vliegwereld. Maar als we in de rij staan staat er een stel achter ons die ook in die rij stond, en die mensen waren wel afgestudeerd in het “vak”, dus we blos op onze wangen trok wat weg.
De schoenen gaan uit, en we worden leuk te woord gestaan door de mensen daar. Ze zitten grapjes te maken en zijn erg vriendelijk. Nou, het mag beginnen, we moeten nog een half uurtje wachten voordat we gaan “boarden”(1 van de woorden die we toen doorhadden J).

Helaas werd om 14:00 uur aangegeven dat we inderdaad allang in het vliegtuig hadden moeten zitten maar dat er
technische problemen waren. Over een half uur horen we meer.Och jee, ik herinner me alle verschrikkelijke verhalen van het forum en hoop maar dat het mee gaat vallen. Na 3 kwartier horen we pas weer wat. Ze weten niet of het snel op te lossen is en we krijgen een flesje water aangeboden en we moeten nog even geduld hebben. Om 15:00 uur horen we gaan vertrekken om 17:30 uur!!! :evil:
Het boek wordt erbij gepakt en we luisteren met verbazing naar een heel bekakt stel wat met 2 kinderen tegenover ons zitten. We lachen ons kapot hoe mensen zo kunnen zijn en doen alsof ze alles weten en dat ze denken dat ze wat zijn. De man legt aan zijn zoontje in zijn woorden uit waarom we niet kunnen vertrekken: Tja, het vliegtuig vertrekt nu niet, maar weet je wel, als pappa problemen heeft met zijn Cadillac (zeg gewoon auto man!!), kan de garage het ook niet altijd zo snel maken. Ook stellen ze gekke vragen aan elkaar na een tijd stilte:” schat, weet je hoe het komt dat het goud goudkoper wordt?” Hij zegt ook heel hardop: “Ik heb zo’n onderbuik gevoel en denk dat we vandaag helemaal niet meer vertrekken”. Nou, dat helpt voor de rust onder de mensen die er zitten! Iedereen kijkt hem verschrikt aan.:shock:

Om 17:30 blijkt dat we nog niet gaan vertrekken en dus mogen we allemaal even snel snack gaan halen maar moeten wel binnen een half uur terug zijn, lekker geregeld dit! We rennen naar de dichtstbijzijnde broodjeswinkel en rennen weer terug. Als net iedereen weer zit verteld een grondstewardess doodleuk dat er iets verkeerd is gegaan met het inchecken, of iedereen even opnieuw in de rij wil gaan staan met je boarding pass en je paspoort en dat we dan kunnen gaan instappen. Nu begint iedereen echt te mopperen. Om iets over 18:00 uur stappen we dan eindelijk in. Het stijgen was supergaaf maar daarna vonden we het vliegen eigenlijk ronduit saai. In het vliegtuig wordt aangegeven dat 1 van de brandstoftanks kapot is en niet gerepareerd kon worden. Daardoor moeten we nu extra landen in Bongor, iets boven New York!
Verder is de bemanning superlief en vriendelijk. Een jongen hoort dat dit onze huwelijksreis is en geeft ons beiden een hartvormig blikje met chocolaatjes en een diploma voor het eerste keer vliegen.\\/

Na 10,5 uur komen we eindelijk aan en moeten we helaas aansluiten bij een giga rij voor de douane. Het is echt slecht geregeld, want als we bijna aan de beurt zijn sluit het hokje waar wij bij staan en kunnen we achteraan de andere rij gaan staan. Maar, we zijn allang blij dat we het vliegtuig uit zijn en praten wat met de andere passagiers. Er wordt een prachtige pasfoto gemaakt waar we er waarschijnlijk uitzien “verdacht en zwerver-ig”uitzien na zo’n lange vlucht. De koffers liggen al klaar op de band en we zijn dolblij om te zien dat het allemaal goed is gegaan. Op naar de autohuur, na veel gezoek worden we eerst naar de 2e etage gestuurd maar blijkt het de begane grond te zijn. Daar voelen we dat het 22 graden is! We ontdekken dat er busjes rijden naar Alamo en we worden afgezet rond 2:30 uur bij het verlaten kantoor. We zijn alles alweer vergeten als we alle palmbomen zien, totdat de medewerker ons verteld dat Serge zijn rijbewijs 2 dagen geleden verlopen is. Hoe hebben dat over het hoofd gezien? Nooit aan gedacht om dat te checken, zo’n ding is zo lang geldig! We storten echt in. De voucher staat op Serge z’n naam en moet op mijn naam gezet worden, en ik ben jonger dan 25 dus er moet een extra “fee”worden betaald. We bellen Theo van American Vacations en die verteld ons dat hij deze reservering moet annuleren en dat het misschien niet kosteloos kan, hij zal Harry sturen naar kantoor en die boekt het opnieuw in en zorgt voor een nieuwe voucher. Wij hebben dus 2,5 uur in spanning zitten wachten [-o< en beiden met tranen:cry: in onze ogen gestaan! Een mens kan veel hebben zonder slaap maar nu waren we echt kapot, wat een tegenslag zeg! Daarnaast was ik echt heel bang om te gaan rijden in Amerika, ik ga Utrecht al nooit in omdat ik het te druk vind, en nu Miami!! De medewerker achter de balie is echt heel lief en zegt: Sorry that I made you cry. Ook 2 Brazilianen die voor ons aan het wachten zijn komen ons een hand geven en wensen ons suc6!

Na een tijd belt Harry dat het systeem van Alamo weigert en dat hij morgen pas weer kan boeken, het is in elk geval kosteloos geannuleerd. Dat is al de grootste opluchting. We besluiten om maar de kleinste auto te huren voor 1 dag en dat dan maar zelf te betalen, het is niet anders. Omdat er geen kleine auto’s zijn(goede nieuws van vandaag) krijgen we de PT Cruiser van Crysler, mijn humeur is ineens drastisch verbeterd; deze auto is echt leuk. Om 7 uur (Amerikaanse tijd) komen we pas bij het hotel aan, het meisje denkt ook zelfs dat we komen uitchecken! De kamer is super maar om eerlijk te zijn vonden we het mooiste gedeelte van de kamer het bed. We zetten de wekker om 09:00 uur, maar worden om 08:45 alweer uitgeslapen wakker en zijn eigenlijk alles alweer vergeten als we zien hoe mooi de zon schijnt en wat ons uitzicht is. Wat een dag(en)!

[esther-disney]

13 januari
We nemen een warme douche en zijn benieuwd wat we vandaag allemaal zullen zien, we hebben aardig wat op de planning maar eerst maar eens beginnen met een ontbijtje. Bij dit hotel wordt je auto weggezet en gehaald iedere ochtend, en hoor je als je instapt de bijpassende radiomuziek van die persoon, we beginnen de dag dus met een aardig rapmuziekje \\/ nadat een grote Surinamer uitstapt en de deur open houd.
Ik heb gisterenavond nog een Dunkin Donuts gezien (het is een wonder na zo’n vermoeiende dag) en dus hopen we dat ze ook iets anders hebben dan donuts. We parkeren de auto en zien een mevrouw “waggelend” naar binnen gaan met een schortje voor; ah, die werkt er vast! En warempel, ze hebben er ook bagels, vooral die met Cinnamon and Raisins bevallen ons erg goed.
Holocaust Memorial is makkelijk te vinden, tom tom leid ons er goed naar toe. Wat een prachtig monument en tegelijkertijd hartverscheurend. De uitdrukking zijn ongelofelijk mooi gemaakt. Ook staan er een aantal uitspraken van Anne Frank bij.
Nu eens het Art Deco District opzoeken en eigenlijk is het weer makkelijk vinden. Wat iets minder makkelijk gaat is een geschikte parkeerplaats vinden die niet voor de hele dag is. We dingen af bij een kleine parkeerplaats die door 7 man (!) bewaakt wordt en betalen 10 dollar voor 4 uurtjes.
We lopen de Collins Avenue op en worden verliefd op Miami en haar gezelligheid en de super sfeer. Het weer is heerlijk, 28 graden en volle zon! Voordat we de op de stoep staan worden we aangesproken door een meisje die aankondigt dat je voor 4 dollar lekker kan lunchen bij hun. Nou, dat klinkt goed! Een heerlijke wafel met verse aardbeien en slagroom voor mij, en flensjes met vers fruit voor Serge worden voorgeschoteld door een aardige serveerster. Bij de begroeting klinkt er meteen al: “Hey you guys, how are you doing?” Die Amerikaanse cultuur bevalt ons wel, het is meteen lekker informeel. Verderop staat er een grote auto met keiharde muziek en raampjes open geparkeerd op de stoep van een terrasje, terwijl de eigenaar gewoon ernaast is gaan zitten met een biertje en lekker meedeint met zijn hoofd. Ook veel mensen met grote gouden kettingen en bling bling horloges, ja, we zijn echt in Miami!

Nog even het strand op natuurlijk en met de voetjes in het water, wat helemaal niet koud aanvoelt. Er liggen hier overal soort bruine kokosnoten op de grond en aardig wat mooie schelpen. Alles wat er is gisteren is gebeurd zijn we helemaal kwijt en we genieten enorm! Op een gegeven moment horen we een lach, een vreemd soort lach…. Ha Ha….Ha Ha…. Het komt uit die boom, en we staren naar boven…Ha Ha….. Het blijkt een klein zwart vogeltje te zijn die echt zo’n geluid produceert. Ik weet niet of jullie het herkennen maar ik heb hem gefilmd dus ik probeer het nog een keer te laten horen. In elk geval lacht het geluk ons nu toe. :lol:
We halen de auto weer van het parkeerplaatsje af en worden uitgezwaaid door 7 mannen. We willen nu graag naar de wijk Coral Gables en in de gids staat dat de bordjes voor de route die wij willen rijden moeilijk te vinden is, dus we voeren telkens een straat in en komen er hartstikke makkelijk. Eerst rijden we onder de Granada Entrance door en zien dan een geweldig mooie boom, die wortels gaan overal naar toe en hebben een grote oppervlakte. We rijden ook naar de Congregational Church, het Biltmore hotel en de Alhambra water tower. We gaan even van het weer genieten bij het mooie Ventiaanse zwembad en zien daar aardig wat hagedissen. Op de weg terug zien we een grote groene leguaan “relaxt”de weg langslopen en als we proberen te stoppen om hem te fotograferen kunnen we hem niet meer vinden. Jammer.
Helaas, we moeten de auto weer terugbrengen voor 17 uur dus we rijden op ons gemakje terug naar Alamo die dichtbij ons hotel ligt. In de tussentijd is Harry (AV) al zo geweldig geweest om de nieuwe voucher te faxen naar het hotel. Het extra bedrag mogen we betalen als we thuis zijn. We krijgen nu een Chevrolet Malibu, weer een upgrade dus want we hadden door de extra kosten maar de kleinste auto geregeld. Lekkere meevaller dus!
Bij het hotel zien we dat ze een prachtig zwembad hebben die grenst aan het strand. Terwijl we genieten van het zonnetje voelt het nu nog stommer ops:dat ik de hele dag mn trui in de auto had gelegd, voor het geval dat…. In Nederland komt dat vaak goed van pas, maar hier is dat zeker niet nodig.
We krijgen al wel trek en na veel aanbevelingen op het forum rijden we naar Rusty Pelican. Prachtig hoe je over een grote brug naar de stad kijkt. We waren bofkonten want dat hebben we zelfs 2x kunnen doen omdat we een beetje verkeerd reden, hahaha. Het restaurant ligt meer dan prachtig en ik dank het forum hardop, terwijl onze ober Juan mij een beetje aankijkt alsof hij twijfelt of hij deze tafel wel wil bedienen. Het is een aardige jongen en hij helpt ons super netjes, we voelen ons koning te rijk en nemen een heerlijke gegrilde kippenborst met groenten en een gepofte aardappel. Alleen het serveren is al leuk om naar de kijken. Hij neemt een tafeltje mee waar hij alles op zet en dan dient hij het op. We hebben zo genoten van het uizicht daar, de skyline van Miami is supermooi!:razz:
Tevree sluiten we onze oogjes zodat we morgen weer klaar zijn voor de volgende wonderen der wereld…..

[esther-disney]

14 januari
Aaah, we worden heerlijk uitgerust wakker en verbazen ons dat het pas 6 uur s’morgens is. Ik las hier altijd over, maar ik ben zo’n slaapkop dus ik dacht: dat gebeurd mij niet! Mooi wel dus.

We gaan om 6:30 er echt uit en eten de overgebleven ontbijtkoekplakken op die in onze handbagage zaten. We willen ons verblijf in Miami ietsje verlengen en dus gaan we naar Fairchild Tropical Garden.
Het is aardig bewolkt dus ik neem maar weer mijn trui mee. De man die onze auto haalt zegt dat het de hele dag zo blijft. Het park was werkelijk schitterend! We zijn er nog steeds ondersteboven van, zoveel mooie dingen hebben we gezien. Het was er enorm rustig, we waren er vroeg dus al eerste het park in. Heel veel zilverreigers gezien (die witte vogels) en schildpadden zaten overal.

Er zijn ook mooie kassen met zeldzame bloemen. In 1 van de eerste kassen kwamen we een oud mevrouwtje tegen die daar werkte en ze zei meteen: Welcome to Paradise! We hebben een tijd met haar staan kletsen, ze legde ons het werk uit van Mr. Dale. Die werkt met glas en in het park staan veel kunstwerken van hem tussen de planten. Helemaal in het begin staat het stuk: End of the day work (ofzo, ben even de exacte naam kwijt). Dit heeft hij gemaakt van alle restjes van allemaal andere kunstwerken van glas. Het werd een supermooi geheel. We krijgen een hand van de mevrouw in de kas, wat een schatje!

Na 4 uur, in de warme zon (ik neem mezelf voor om geen trui meer mee te nemen…) rondgelopen te hebben gaan we terug naar de ingang en bedanken we de andere oudere vrouwen die daar zitten. Als ze ons vertellen dat er gigantisch veel leguanen hier zitten kijken we elkaar aan en lopen we toch nog een keer naar het einde van het park. Daar zouden ze veel moeten zitten. Vooral Serge wordt op dit moment een echt speurzoeker want die is dol op die beesten. Daar!!!! Daar zit een hele mooie, gilt Serge. We sluipen heel zachtjes naar voren en besturen hem uitvoerig. Na 5 minuten vind de leguaan wel dat we genoeg foto´s hebben genomen en loopt nonchalant weg. Dan bespeuren we nog een groene leguaan, die wat kleiner is. We zijn superblij dat we toch nog teruggelopen zijn.=D>

Als we echt weg willen lopen zien we er nog 2 zitten, onze dag kan niet meer stuk! We bedanken de mevrouw dan ook hartelijk voor de tip en we horen van haar dat de oranje mannetjes zijn, en de groene vrouwtjes. `Please take one with you, if you like them all that much`, zegt ze nog! Ze eten aardig wat groen op van het park kennelijk.

We stappen in de bloedhete auto en rijden naar Key Largo met een raar onderbuikgevoel dat we hier nog wel een paar daagjes hadden willen blijven, terwijl we voor de reis Miami het minst interessant vonden.
We checkten in bij hotel Bayside Cay Club in Key Largo, en kregen een gezellige kamer met lampen waar allemaal schelpen in zitten en een mooi kingsize bed.

We pakken de badhandoek en lopen richting het strand. Bij aankomst blijkt het meer een soort van piertje te zijn die vol zit met meeuwen. Ik loop nietsvermoedend met mijn zakje van Dunkin Donuts naar het einde van de pier om daar lekker te gaan zitten op de 2 strandstoelen. Terwijl we langs een groepje wat oudere mensen lopen wordt er geroepen: oh ow, dunkin donuts, someone is in trouble….
We moeten er toch om lachen totdat ze me echt allemaal zo aan zitten te staren… Ach wat, ik heb toch niet zoveel trek meer. Ik en Serge gooien wat in het rond, en een klein vogeltje pikt heel veel stukjes brood net weg voor de meeuwen en rent dan snel weg. Op een gegeven moment blijven de meeuwen boven onze hoofden zweven en gooien we het de lucht in zodat ze het op kunnen vangen. Jammer is dat je niet meer weet wie nou wel of niet heeft gehad; was het nou die witte? of die witte? Of die dan?

Terwijl we zo lekker zitten komt er een vrouw aangevaren en die begint lekker tegen ons te kletsen. Ze verteld dat er in januari een nare storm is geweest die haar woonboot heeft omgegooid. We zien de boot heel in de verte liggen. We krijgen ook van haar de nodige ooows en aaaws als we vertellen dat dit onze honeymoon is. Als we teruglopen naar de hotelkamer spreekt de vrouw, die ons gewaarschuwd had, ons aan en stelt zich voor als Patty en haar man Ron. We merken dat de verkiezingen hier erg belangrijk zijn voor de mensen, net als de zorgen over de economie, 11 september, en de veiligheid. Ron is een echte grappenmaker en we lachen wat af samen. Hij hoopt dat wij ook lang bij elkaar blijven, want dat in Amerika huwelijken niet zo lang duren; `Here they trade women for a thuna sandwich`. Ook hebben we het over de alligators en dat het in de boeken staat dat ze normaal gesproken geen mensen aanvallen. Patty verteld dat ze laatst hoorde dat er wel iemand nog was aangevallen en ze verklaarde dat simpelweg met:`He haven´t read the book then.:lol:

We staan bijna 2 uur met hun te praten als we het toch wel wat fris krijgen en we zeggen elkaar gedag.
Voor het eten willen we gewoon iets simpels doen dus we rijden de parkeerplaats af en kijken goed omdat er een klein weggetje langs de parkeerplaats loopt die geen goed zicht geeft.
We kijken naar rechts…..er komt niks aan. We kijken naar links….we zien een Burger King……:roll:

Hummmmmm, we kijken elkaar, denken aan hetzelfde en schieten in de lach.:lol: We staan nog geen 20 meter van de parkeerplaats dus we zetten de auto maar weer terug en lopen nu (netter he?) naar de Burger King.
Bij de receptie hebben ze een computer waar je gratis gebruik van het internet mag maken dus we sturen even een mailtje naar de familie en vrienden dat alles goed met ons gaat. We lezen nog wat en vallen om 21 uur in een diepe slaap.

[esther-disney]

15 januari (waarchuwing: is erg lang verhaal) :wink:
We worden weer om 6:15 uur wakker en lopen rustig naar het `ontbijt` bij de receptie. Een donut, en alsof daar nog niet genoeg calorieën inzitten besmeren ze het met een dikke laag glazuur. Maaarrrrr, wel een appel ernaast ter compensatie natuurlijk! Hahaha. Ron zit ook beneden en wil gaan vissen vandaag. Hij heeft zich aangemeld bij een groepje. We praten weer een tijd met elkaar en checken de mail nog even en lopen nog even naar het strand, wat een plaatje, zucht…..

Er is hier een Big K-markt dus we zijn wel errug benieuwd en lopen daar naar binnen. Ik zie hele mooie kerstkaarten liggen waar 70% vanaf gaat, dus die neem ik mooi mee. Verder verbazen we ons het meeste over ingevroren zakken met ijs! Gewoon 10 kilo zakken! Maar aan de andere kant verbaasde Ron zich dat wij een diploma moeten halen voor zwemmen; dat leer je toch gewoon in je eigen zwembad van je opa?!

Daarna starten we de auto en rijden we richting Theater of the Sea in Islamorada. Onderweg komen we “Prisoners at work” tegen, toch vreemd gezicht. Ook gaan we een klein bruggetje over en daar zien we allereerst een bordje waar: no fishing on the bridge, opstaat. Dat zie je ooit nooit in Nederland. Voordat we uitgelachen zijn zien we bijna ernaast gewoon iemand iets staan te doen wat toch verdacht veel op vissen lijkt. Hmmm, ik weet niet wat er niet duidelijk is aan dat bordje, maarja, het was ook wel erg lekker visweer. Onderweg verbazen we ons ook over de verschillende brievenbussen die ze hier hebben; in de vorm van een vis, een dolfijn, een manatee, en zelfs een villa! :shock:

We komen om 10:30 uur aan en checken meteen in. Als we in de rij staan zien we dat een administratief medewerker een papagaai op haar schouder heeft die houd van kusjes. Echt een leuk gezicht. We kijken niet teveel op de rekening en ik huur ook een wetsuit. Het is vandaag ietsje frisser qua wind, maar nog steeds wel 22 graden. Wel een trui meegenomen en voor het eerst ook iets nuttigs mee gedaan vandaag, hahaha.

We lopen naar het begin van het park en zien dat de dolfijnenshow gaat beginnen. We gaan zitten maar het blijkt dat de dolfijnen andere plannen hebben dus die komen niet opdagen dus iedereen loopt naar de zeeleeuwenshow. Ik heb altijd een zwak gehad voor zeehonden en zeeleeuwen, dus ik zit op het puntje van m’n stoel. De show is heel erg grappig, we merken dat de zeeleeuw erg let op de woorden van hem, want geeft geen aanwijzingen met z’n handen. Toch knap aangeleerd. De zeeleeuwen komen aanzwemmen via een kleine glijbaan en hebben er behoorlijk veel schik in.

Aan het eind van de show heeft hij wat vrijwilligers nodig en ik steek mijn hand op en wordt uitgekozen!! Half springend, is best knap want er waren heel wat bankjes, ga ik naar beneden en we mogen 1 voor 1 kiezen of je een knuffel, een handdruk of een kusje wil hebben. Ik ga voor een kus, echt wel! Superleuk! De kus voelde erg nat aan en je voelde de snorharen prikken bij je mond. Wat een geweldige beleving. Ik had dit altijd al een keer willen doen, maar bij dierentuinen wordt je er nooit tussenuit gepikt, dus mijn dag was nu al geweldig.
:P

Daarna de dolfijnenshow weer proberen. De meiden doen het ontzettend leuk. Ze kiezen weer wat vrijwilligers uit maar ik vind dat het de beurt is aan andere mensen dus steek mijn hand niet op.
Ze vraagt of de kinderen haar ergens mee willen helpen. Allemaal knikken ze heftig ja.
“Ow, that’s great, I have dropped my car keys in the water en now I can’t go home. Could you pick it up for me?” Ineens kijken de kinderen toch wel beetje moeilijk. Uiteindelijk helpt de dolfijn haar. Leuke show en veel trucjes en prachtig om de dolfijnen al zo dichtbij te zien. Ook valt het ons op dat ze werken met dolfijnen die iets mankeren. Eentje mist een stukje aan de voorkant van zijn snuit, de andere zit onder de krassen. Echt goed dat ze de dieren zo goed opvangen hier!

Onze buik begint te rammelen na de “voedzame afwisselende” :-kmaaltijd van vanochtend en we kiezen voor het broodje Grilled chicken. Een goede keuze is het en dat denken andere mensen ook want meteen, voordat we onze eerste hap nemen horen we naast ons een vrouw zeggen:”Wauw, that looks great!” We moeten weer lachen dat we zomaar worden aangesproken en vinden het wel gezellig om zoveel te praten met de Amerikaanse bevolking.

Om 12:30 uur mag ik mijn wetsuit halen en het zit ietsje ruim maar door het water wordt het iets strakker zegt ze. Ook zijn we nog even naar het fotohoekje gegaan en het blijkt dat je voor $50 een persoonlijke fotograaf krijgt die dan foto’s maakt tijdens het zwemmen met de dolfijnen. Omdat Serge wilde fotograferen en filmen, en dat wel wat lastig wordt om die 2 dingen te combineren doen we dat! Ach, de dollar staat laag he?
Er staat een aardig grote groep te wachten en ik hoop dat je nog wel wat tijd met de dolfijnen over houd als je met zoveel mensen het water in gaat. We krijgen een duikbril (wat ik toen echt niet snapte waar ik die voor nodig zou hebben) en flippers.

Daarna krijgen we uitleg van een half uurtje over de dolfijnen zelf, over de natuur en over het zwemmen zelf natuurlijk. Hij verteld dat je aan het einde je bandjes moet inleveren die je om je pols had zodat zij wisten of er niemand op de bodem lag….. Toen we hem vreemd aan zaten te kijken moest hij lachen en zei hij: “no, I am just kidding. It’s to make sure that the dolphins don’t swallow them.” Hahahaha:lol:

Daarna worden we ingedeeld in groepjes van 3 (jippie!) en lopen we naar ons stukje water. Het is prachtig mooi gedaan want je ziet of hoort de andere groepen totaal niet, je hebt gewoon een stukje water met wat bomen en struiken om je heen, en 2 dolfijnen!!!
De dolfijnen waren Kona(had een infectie gehad in haar vin, dus miste een stukje) en Sherry (ook wel Mamma genoemd, omdat ze een tijdje geleden een kindje had gekregen). Allereerst maar het water in. Normaal gesproken ben ik nooit zo’n held om zomaar in 1x door te lopen, ik tel liever een paar keer af. En dan nog een paar keer... Maar omdat er nu 3 mensen op mij stonden te wachten kwam ik dapper naar voren en zwom zonder een krimp te geven in het frisse water. De dolfijnen zwommen langs mij heen zodat ik ze voor het eerst kon aanraken, ze zwommen 4x langs en ik kreeg er geen genoeg van. Ze voelden heel glad en zacht aan en stonken, in tegenstelling tot de zeeleeuw die ik gekust had, totaal niet naar vis.

Toen waren de andere meiden aan de beurt, eentje kwam uit New York en eentje uit Naples, waar wij die dag erna naar toe zouden gaan. Toen was het tijd voor een kusje. Ik mocht wat wegzwemmen van het platform waar de trainster op stond en toen kwam ze al! Een grote snuit werd tegen mijn wang aangedrukt, zelf mocht ik ook even een kusje geven. Schattig hoe die oogjes je dan aankijken. Heel vertederend.

Toen werd het duidelijk waar de duikbril voor was. Je mocht 2 rondjes rondzwemmen met de dolfijn onder water. Ook kon je er gewoon naast zwemmen maar onder water kijken is natuurlijk nog specialer! Dus ik koos er ook voor om kopje onder te gaan. Ook al ging je dieper, de dolfijn zwom met je mee. Ik vond dit het mooiste onderdeel omdat je ineens in haar wereld stapt, je hoort alleen het ruisen van het water en je ziet een prachtig beest jou aankijken. En tijdens het zwemmen kon ik haar gewoon aaien, helemaal geweldig was het!

Samen met 1 van de andere meiden zwommen we naar het midden van het water en hielden we een hoepel omhoog, ineens kwamen ze er dan doorheen. Vooral als je zo in het water ligt besef je pas hoe groot ze zijn.
Oke, dit was wel spannend, ik moest naar het eind van het water zwemmen en dan met mijn armen uitgestrekt wachten op de dolfijnen. Mamma was wat onrustig vandaag, dus als ze niet zou komen mocht ik alleen de andere dolfijn vasthouden. Maar waarempel, ze kwamen ineens beiden boven en dus pakte ik ze vast aan de bovenkant van de vin en werd ik met een gigantische snelheid vooruit getrokken. Met al dat opspattende water leek het nog sneller te gaan. Bij de andere 2 dames had Mamma al geen zin meer, dus die moesten het met 1 dolfijn doen, ik voelde me dus zeer vereerd!

De laatste knuffel, ik zwom naar het midden van het water en hield mijn armen in een boog. Als de dolfijn er dan aankwam deed ik mijn armen open en kon ik een knuffel geven. Wat een mooi gevoel was dat. De huid voelde heel zacht aan en ze bleef heel rustig.

Daarna kregen we nog wat uitleg over waar haar navel zat, haar vroegere snorharen en waarom dolfijnen zo’n “glimlach”hebben. Na de uitleg vonden de dolfijnen wel genoeg gekletst en spoten ze ons nat.
“Say goodbye to your new friends guys”, zei de trainster en ze begonnen naar ons te zwaaien. Dat was tevens het laatste van het half uurtje die toch heel lang leek te duren.

De meiden hadden wat moeite met de foto’s nemen en filmen dus we hebben ze aangeboden om onze film op te sturen, want Serge had toch alles gefilmd. Adressen uitgewisseld en nog wat gesproken over deze geweldige ervaring.

Toen we terugliepen werden we weer aangesproken door een oud mannetje die wel erg benieuwd was hoe het zwemmen met de dolfijnen was, want zijn kleindochter deed dat nu. Leuk mannetje van 89 die nog goed bij was en weer erg vriendelijk. Ook was hij, net als Ron, erg enthousiast over vissen, en dus aardig wat visverhalen aangehoord. Je wordt een stuk slimmer van vakantie!

We kwamen weer afgedroogd in het park aan en konden zo aansluiten bij de Guided Marine Life Tour die we niet helemaal verstonden vanwege het lastige Engels over plantjes en soorten vogels.
Wel was het heel grappig om te zien dat ze een haai te eten gaf en dat een pelikaan het probeerde af te pakken. Wij vonden het ongelofelijk om te zien hoe brutaal die beesten waren. Maar later in onze vakantie merkten we dat een paar keer.

Het laatste bij dit park was de Parrot Show, waar ik een geweldige blunder maakte. Ik was nog aardig aan het wegdromen over het zwemmen met de dolfijnen en kon aan niks anders denken dan: dolfijnen zijn geweldig, dolfijnen zijn geweldig et.c etc.
Toen stelde ze een vraag die ik niet helemaal verstond behalve het stukje: What is the smartest animal in the World? Een Esther, helemaal blij dat ze het wist, liet een verbaasd kijkende Serge naast zich zitten en stak haar hand op. “a dolphin”, was haar vol overtuigende antwoord.
“yes, in the animal World is the dolphin one of the smartest animals in the World, but we are looking for the smartest parrot…. Oooo.., kon ik alleen maar uitbrengen. ops:
De gniffelende Serge was genoeg om me weer terug te brengen naar deze wereld en weg uit mijn droomwereldje. Gelukkig vertelde de trainster heel veel over hoe slim de dolfijnen inderdaad waren, en wat ze allemaal konden in tegenstelling tot andere dieren, zodat ik me iets minder raar voelde.

Verder was het ongelofelijk waar dat deze vogels erg slim waren. Ze konden tellen en aftrekken aan de hand van een belletje, en waren erg goed in om op een te bal lopen. Ook was er eentje die gekleurde gevormde blokjes in precies de goede vakjes kon doen.

Helaas hebben we alles gezien en gaan met een tevreden gevoel de auto in; wat hebben we een leuke dag gehad zeg!! We rijden op de terugweg nog even naar de Publix waar ik de heerlijk koeken Honey & Oat koop (van publix merk, liggen bij de mueslirepen), waar ik daarna niet meer vanaf kom voor de rest van de vakantie, wat zijn die lekker zeg!!=D>

We willen vanavond gaan eten bij Taco Bell, maar als we daar aankomen ziet het er niet denderend gezellig uit, dus rijden we nog een stukje door. Hé, een Subway. Die zijn altijd goed.
We nemen een heerlijk broodje met veel sla, tomaat en geraspte wortelen, waardoor we raar aangekeken worden. “Is this all?”, en “You are sure you don’t want any mayonaise with this sandwich?” en “Perhaps a bag of chips with it?”8-[
Het liefste wilden we zeggen: “nee dank je, ik wil niet worden zoals die meneer daar achterin”. Een echte Amerikaan zit een sandwich weg te werken waar je het brood niet meer van kan zien en er zeker geen blaadje sla bij te bekennen is. Alleen de zak chips valt op naast de halve liter cola natuurlijk…..

We nemen een footlong, maar weten voor de volgende keer dat dit toch echt teveel is. We kunnen het beiden niet op.
Weer s’avonds Ron gesproken die wat mooie wijsheiden deelde met ons. We hadden het over criminelen en over dingen die je als kind wel eens stiekem deed. Zijn grootmoeder had ooit wel eens tegen hem gezegd toen hij vroeg, wat is zondigen?: If you feel bad about it, it’s probably a sin”zei ze.

Die vonden we wel mooi. Ook vertelde hij dat hij op een boerderij leefde en met het paard naar school ging. “Waar laat je dan het paard als je op school gearriveerd was?” vroegen wij.
Tja, die wist gewoon de weg naar huis en liep rustig terug. En als het tijd was om mij op te halen, stuurde zijn moeder het paard weer naar school. We vonden het een prachtig verhaal en hebben zo nog meer zitten praten over de verschillen tussen onze culturen.
Nu was hij zoals hij het noemde een ”windshield farmer”, hij keek alles toe vanuit het raam, deed niks meer, maar kreeg nog wel wat van het familiebedrijf. Hij vond dit het mooiste van het vak. :lol:

Na een uurtje liepen we weer naar ons eigen kamertje en vielen we in een diepe mooie slaap.

[esther-disney]

16 januari
Weer zo vroeg wakker maar toch iets langer blijven liggen tot 07:15 uur, een mens moet ook genieten van zijn slaapplaats niet? :-D Op naar het machtig mooie ontbijt, en weer komen we Ron tegen. Zijn vis-uitje is niet doorgegaan gisteren vanwege te weinig aanmeldingen en dus probeert hij het vandaag weer. We wisselen adressen uit om eens wat foto’s mee te sturen. We hebben vandaag een aardige reis voor de boeg want we zeggen dit leuke hotel gedag en rijden richting Naples, waar we ook 2 dagen zullen blijven. De tank begint al leger te worden dus we geven onze auto ook maar eens te eten. Voor een halve tank zijn we maar $ 20 kwijt!=D> Eerst rijden we nog even naar de Publix voor die overheerlijke bagels en een jus d’orange en Serge koopt een oplader voor zijn mobiele telefoon. De oplader die we hebben doet het niet in de wereldstekker helaas. Zo, de koffers zitten weer in de auto en we zwaaien naar het hotel, als ik na een aantal meter bedenk dat we de sleutels nog niet hebben ingeleverd. Ik schaam me diep aangezien ik zelf werk bij de receptie van een hotel en het hoogst irritant vind als mensen niet komen uitchecken. Want wij moeten dan altijd de kamers allemaal gaan nalopen of ze wel echt weg zijn. Dus we rijden snel weer terug en checken netjes uit en gaan nu echt op weg. We genieten weer van de terugweg langs alle mooie huizen en rijden met de raampjes open, het is weer heerlijk weer.
We rijden via de 41 door de Everglades. Serge kijkt al goed rond of we alligators zien. Nog niks, nog niks, he jammer. Was dat iets??? Nee, toch een boomstronk….In de auto stijgt de spannin “Ja, daar was er eentje”, roept Serge. Helaas is er geen mogelijkheid om te stoppen, dus we rijden nog een stukje door. Na een tijdje begint Serge weer te roepen:”Ja, een groene op een boomtak”! Dus ik probeer zo snel mogelijk op een kleine inham te parkeren, nu worden de vaardigheden van de chauffeur op de proef gesteld…. En we pakken de camera en het fototoestel en we lopen van de auto weg. Ik vraag waar het precies was en volgens Serge moeten we nog een stukje doorlopen. Dus we lopen, en lopen, en lopen en lopen. We beginnen ons bijna af te vragen hoe lang het nog lopen is als we hem zien. Oooww, een echte alligator in het wild. Helemaal trots zijn we ermee. We fotograferen en bekijken hem en staan een tijdje te genieten van onze “ontdekking”. Dan lopen we het eind maar weer terug naar de auto. We rijden ongeveer een half uurtje en dan hoor ik Serge ineens veel vaker iets roepen:”ja, daar nog eentje, daar twee!, zag je die grote?” Helaas kon ik vrij weinig zien, ben maar een klein meisje, dus heeft Serge even gestuurd en toen kon ik even kijken. Het voelde nu wel een beetje idioot dat we zo lang hadden gelopen om de eerste alligator te zien, terwijl het hier helemaal vol lag. :roll:Het leek wel een bijeenkomst bij sommige plekken, zo veel lagen er!
We komen uit bij een Indian Village en betalen $ 10 per persoon als entree. Het is erg klein en er staan wat hutjes waar af en toe iemand in zit om wat te naaien of iets in elkaar te knutselen. Verder is er weinig sfeer. Het zal al heel wat gezelliger worden als een paar Indianen wat hadden staan spelen ofzo, bedachten wij. Het was nu erg stil en weinig te doen.
Wel was er een worsteling show met alligators en de blaaskaak (dat was niet zijn echte naam hoor, voor de verduidelijking, ik vond hem er wel op lijken) trok 1 voor 1 de alligators aan de staart naar voren en deed er dan trucjes mee.
In elk geval was het zeker knap wat hij deed en legde hij uit dat je eigenlijk je hand gewoon in de bek kan leggen, als je maar niet de boven of onderkant van de bek aanraakt. Daar zijn ze erg gevoelig en dus klapt de bek dan dicht. Weten we dat ook weer!
Toen was er een bak met een heleboel kleintjes en kon je er eentje vasthouden, dat wilden we wel, ik vond hem prachtig! Wel goed de handen wassen want ze kregen rauw vlees. Dus zijn er hier veel bacteriën aan het werk. Ook was er een museum over de beesten die je kon vinden in de Everglades en wat informatie over de Indianen zelf, al was dat miniem. Als aandenken een Indianenpoppetje van kralen gekocht. We lopen nog wat rond op de bruggetjes maar zien niet veel bijzonders. Wel hebben ze aardig wat schildpadden, die ik heb gevoerd, en alligators die lekker liggen te slapen (en ongetwijfeld blij zijn dat zij niet mee hoeven te doen aan die worstelshow).[-(
We gaan nu door naar Everglades City en rijden naar Everglades Island airboat tour. Om 14:30 uur kunnen we voor 1 uur de Everglades verkennen voor $ 72 voor 2 personen. Dat is een stuk hoger wat we hadden verwacht. We moeten nog 3 kwartier wachten maar dat is helemaal niet erg als er zo’n heerlijk Floridiaans zonnetje schijnt en je lekker kan kijken naar het water en de pelikanen. De tijd vloog voorbij en voor we het weten werden we ingedeeld in een boot waar zo’n 6 personen op kunnen zitten. Meteen na vertrek komen er een drietal pelikanen op de voorkant van de boot zitten en dus vlak voor ons, aangezien we op de eerste rij zitten. Ze kijken vragend aan om te kijken of nog wat lekkers bij ons hebben. Het viel kennelijk erg tegen want na een tijdje staren vlogen ze toch wel erg snel weer weg naar de volgende boot. Zo zag je continue weer andere pelikanen neerstrijken op de boot en we lachen heel wat af om de verschillende koppies. Eentje is een echte volhouder en blijft zitten totdat we echt de Everglades in varen. Tot die tijd zeiden we net tegen elkaar:”Nou, dat gaat lang niet zo hard als we dachten!” Ineens klinkt er een gigantisch gebrom achter ons en worden we met een ruk in onze stoel gedrukt. Hij kan dus zeker wel harder. We gaan heel hard door het gebied heen en hij maakt heel wat heftige bochten en het wordt al gauw een waardig golfslagbad, voor diegenen die houden van een modderpoel.:-k Vliegend over het water komen we op een gegeven moment tot stilstand en laten ze ons wat blauwe krabbetjes zien die daar zwemmen. Daarna scheuren we weer door naar een open plekje waar wat geroepen wordt. Een 6-tal boten staan daar te wachten. Het wachten duurt nog wat langer want er gebeurd helemaal niks, waarschijnlijk is dit de plek van de wasbeertjes waar ik over heb gelezen. Na een tijdje varen we alweer weg, tot mijn grote spijt want ik had ze graag willen zien. Ze blijven achter elkaar aan scheuren maar we zien geen alligator, vogel of ander beest en al snel zitten we alweer op de terugreis. We voelden een diepe vlaag van teleurstelling. We hebben dan al wel heel wat alligators onderweg gezien maar hadden toch wel gehoopt iets te zien. Misschien heb ik ook wel teveel mooie verhalen gehoord dat ik me er teveel bij voorgesteld had.
We rijden weg en bepraten alles over de rit. Conclusie is dat we toch wel hebben genoten van de rit. Ach, die alligators zien we wel weer onderweg. En inderdaad, we komen nog wat informatiepunten tegen waar de alligators kan zien. Op naar het Residence Inn Mariott van Naples! We zijn best wat moe na zo’n rit dus we gaan meteen inchecken. Onze reservering blijkt er niet in te staan. En de receptionist wakkert het paniekgevoel aan door te zeggen dat alles vol zit in de omgeving. We bellen dus nogmaals met Teo van AV. Hij gaat wel even bellen met de receptie. In de tijd dat we zitten te wachten komt er een gast binnen die ook overboekt is en die wordt in het hotel ernaast gezet.
Al gauw komt de sales manager naar voren en moppert: dat ze niet met “deze mensen” in discussie gaat en dat we gewoon maar naar het andere hotel gezet moeten worden. Nou, dat is snel geregeld!:grin:
Ze verteld ons dat we naar het Naples Inn mogen en dat ze alleen nog maar suites beschikbaar hebben, dus dat komt mooi uit. Ze zegt dat het echt aan ons reisbureau ligt maar dat ze niet in discussie wil gaan en dat zij alles betalen. Dat gaat wel heel gemakkelijk vinden wij. Als het niet het hotel zijn schuld is betalen ze echt niet hoor! Dat weet ik uit ervaring.
Maar, we klagen niet en bedanken ze voor hun vriendelijkheid. We vertellen dat het onze Honeymoon is dus dat het leuk is dat we een luxere kamer krijgen. Weer veel Oows en aaws klinkt het achter de receptie van alle 4 mensen die er staan. De hotels liggen er dicht bij elkaar dus we lopen naar de andere kant en checken daar in. Terwijl we inchecken horen we de receptionisten tegen elkaar zeggen: `Hoeveel sturen ze er nou nog door? Blijft dit de hele tijd zo doorgaan?Wij zeggen dat voor ons al iemand hiernaar toe is gestuurd. Het meisje achter de balie zegt dat wij de 5e zijn! En ze geven het niet door voordat ze iemand naar hun toesturen dus ze worden er een beetje gek van! We krijgen een geweldige suite!! Met een aparte woonkamer, een keukentje, een mooie ruime badkamer, aparte slaapkamer en een balkon wat uitkijkt op de stad! =D>Het geluk is bij ons geweest, alles is veel mooier dan we hadden gedacht. Wat zijn we hier blij mee. Zelfs de lift is erg netjes want die verteld je welke etage je bent en daarna een `ping` als de lift weer opengaat. Ooeoeoeoeoe….:-o
We hebben gezien dat Kentucky Fried Chicken een buffet heeft dus we gaan dat eens proberen, we zijn er nog nooit geweest. Er zijn echt heel veel salades en verschillende soorten kip, EN Free Refill! En dat is maar goed ook want ik had een heeeeeel mierzoet drankje te pakken, daarna maar snel iets anders ingeschonken. Toen we langs de receptie kwamen spraken ze ons aan en bleek dat er een pakketje voor ons was. Grote roze ballonnen en een tasje van het Mariott hotel (iemand voelde zich schuldig kennnenlijk, nu wisten we helemaal zeker wie het verkeerd had gedaan). Er zat van alles in; chips, chocolade, kauwgum, zonnespray, snoepjes en 2 flesjes wijn. Echt superlief van ze! We besluiten om morgen daar te gaan ontbijten zodat we ze even kunnen bedanken. S´avonds sturen we nog even een mailtje naar iedereen dat we veilig bij het volgende adres aangekomen waren en gaan we lekker slapen.

[esther-disney]

17 januari
We worden ietsje later, 7:45 uur, wakker en lopen naar het Mariott hotel om daar te ontbijten. We hopen op een fatsoenlijk ontbijt wat het meer dan zeker is. Echt alles hebben ze hier. Er staan kleine plasic bekertjes met wafelmix erin die je dus zelf kan bakken, vers fruit, verse jus, soorten brood en beleg en yoghurtjes. We bedanken ook de manager voor het huwelijkspakket en staan nog even met haar te praten. We wilden vandaag eigenlijk graag naar Sanibel of een ander strand maar het is erg bewolkt en het miezert wat dus we verzinnen iets anders. We vragen waar er een Wallmart zit en komen onderweg een midgetgolfbaan tegen die Cay Club Adventure Golf heet. Wat zijn de banen hier veel gaver en leuker dan in Nederland zeg! We doen de 36 holes, want dat kost maar $3 extra. Daar kunnen we het niet voor laten! De banen zijn echt een uitdaging en lopen heel vreemd. 1 baan begint heel hoog, gaat dan een gat in en komt 1 baan lager uit. Als je geluk hebt gaat het balletje nog een gat in en komt het nog 1 baan lager aan. Daar wordt het dan goed mikken (die gave is niet iedereen gegund helaas) en dan KAN je het in 2x erin schieten. Ook gaan we bruggen over en grotten in. We lachen heel wat af en nemen een ijsje ter afsluiting. Gek idee; we zitten een ijsje te eten in januari. Hmmm, dat hebben we nog niet eerder gedaan! Daarna nog geprobeerd om voor Serge een internationaal rijbewijs aan te schaffen maar we horen dat die niet wordt erkend in Florida dus dat hij dan af moet rijden en een akelig uitziend saai boek moet doorlezen. Aangezien het niet echt past in het vakantieplaatje bedanken we de man vriendelijk en rijden we naar de Wallmart. Het is er behoorlijk groot en de prijzen zijn behoorlijk laag, dat is precies de goede combinatie vinden wij!
We slagen goed voor twee 3kwartsbroeken voor mij, een polo en een wrangler broek voor serge, een riem en nog iets lekkers voor iets van $65. Verder is het gewoon heerlijk om te neuzen wat ze zoal hebben in een vreemd land. De potten mayonaise zijn gigantisch!! Hoe krijgen ze dat op?
Tja, we zitten in Naples maar zien zo niks van Naples, bedenken we ons. Dus we rijden richting het centrum en komen uit op de 3th avenue, wat er heel chique uitziet met allemaal kunstwinkels en heel dichtbij het strand en de pier. De pier lopen we af kijkend naar alle surfers die “proberen” stunts in het water te doen. Het is leuk om al die vissende mensen te zien, het leeft hier echt. Ik krijg een beetje trek en dus schuiven we bij het allereerste tentje aan en bestel een chicken sandwich. Later zie ik dat het Tommie Bahama is en dat het in mijn notitieboekje staat als tip van het forum. Mooi, hebben we dat ook weer uitgeprobeerd. De sandwich is echt heel erg groot maar errug lekker! Het beste broodje wat ik heb gegeten hier. We merken bij het afrekenen dat ze in Amerika er niks van snappen als je fooi wil geven door middel van afronden. Dus als wij zeggen: “maak er maar $18 van”, geven ze je gewoon het restant bedrag terug. Dat merkten we een paar keer tijdens onze vakantie. Outback stond gepland voor vanavond maar we hebben geen trek meer, ondanks dat we het broodje gedeeld hebben! De hele avond brengen we door op ons balkonnetje en zien de zon ondergaan en genieten we van het geluid van de krekels (of iets wat er erg op lijkt qua geluid).

[esther-disney]

18 januari
Ow, jee, weer om 6:15 wakker. Hmm, net dat we dachten dat we al aardig ingeburgerd waren, hahaha.:razz: Ik hang nog wat bij het balkon en we zien 2 eekhoorntjes met elkaar spelen in de bomen onder ons. Jammer genoeg moeten we dit enorm mooie hotel verlaten, maar qua stad is er weinig meer te doen. 1 ding is zeker: deze kamer gaan we wel missen! Het ontbijtje is weer heerlijk bij het hotel aan de overkant en we pakken alle spulletjes weer in om naar onze speciale parkeerplaats te lopen (dat hoorde bij de suites). Ik heb wat kaarten geschreven voor de familie en dus vragen we aan de receptie waar er een postkantoor zit. We worden naar een FedEx bedrijfje gestuurd die helemaal geen post verstuurd maar alleen pakketjes dus we rijden door naar een echt postkantoor waar we de minst opgetogen Amerikaan ontmoeten. :-sQua verkeer vond ik het hier het drukste, veel files s’morgens en de mensen toeteren wat vaker. Het zou iets mooier weer worden dus we gokken op Sanibel. Maar onderweg blijkt het toch nog wel een aardig eind uit de richting en omdat het nog steeds bewolkt blijft kiezen we er toch voor om door te rijden naar het Myakka River State Park. Het is een vreselijk saaie rit en ik heb het idee alsof we gewoon in Nederland rijden want we zien niks onderweg en het is alleen maar snelweg en toch nog 1,5 uur rijden. Blij zijn we zeker als we de ingang zien van het park. Het kost $ 5 voor entree en de auto wordt netjes geparkeerd. Eerst maar eens even een plattegrondje halen. Er zijn verschillende routes te lopen maar de meeste routes zijn 4 uur of langer, en zo lang waren we ook niet van plan. De mevrouw die daar werkt verteld ons over de Nature Trail waar een grote toren moet staan, ook worden er aardig wat rondjes op onze kaart gekrast wat we zeker niet mogen missen. Ik twijfel of we toch niet eerder klaar zijn met die wandeling in plaats van dat we dit allemaal gaan zien terwijl de enthousiaste mevrouw nog wat cirkeltjes neerzet op onze kaart.:shock:
We stappen dus weer in de auto en kijken een beetje verward op de kaart: Ja, waar zullen we eens naar toe gaan? Eerst maar een punt waar alligators zouden liggen. De route om te rijden is prachtig en erg ontspannend aangezien je maar 15 mile per hour mag rijden. Zelfs de bestuurder heeft dus ruim de tijd om om zich heen te kijken.
We komen eerst inderdaad aan bij een grote brug waar we alligators zien liggen, tot zoverre snapten we de kaart! Jippie!\\/ Daarna rijden we door naar een plek met veel vogels. We parkeren de auto en lopen een stuk het pad op. We zien een mooie valk en verderop grote zwermen met zwarte vogels. Het blijkt dat het in januari 1 nacht een paar uur onder het vriespunt is geweest en dat de vissen daar niet tegen konden. Er waren er dus een heleboel doodgegaan en daar aangespoeld. Het was een verschrikkelijk vieze geur en de meeste mensen renden snel weg van dit uitkijkpunt. Wij vonden de vogels wel erg interessant en keken dus toch maar even wat er te zien was. Onder het platform waar wij stonden lagen allemaal graten en dode vissen. Het was zeker geen mooi gezicht maar de vogels dachten er anders over en deden zich tegoed aan alles wat aangespoeld was. :-&
Op de kaart zagen we dat we een stuk nog door moesten rijden om de toren te bereiken maar voor ons eindigde de weg. We reden dus de weg maar weer terug en kozen nog een ander mooi uitziend pad uit en liepen daar ongeveer nog een half uur rond. Ongelofelijk stil was het hier en we zagen heel wat mooie natuur.
Toen we weer terug waren bij onze auto zochten we nogmaals de Nature Trail. Ineens zag ik een met mosbegroeid bordje bij een struik staan. Omdat we zo langzaam maar mochten rijden hier konden we makkelijk zien dat dit het pad was wat we wilden bewandelen.
De toren stond vooraan het pad. Eerst loop je een loopbrug over en dan kom je bij de tweede toren die je kan beklimmen tot 22 meter hoogte. Wat een uitzicht zeg! We zeker weer blij met de tip van het forum en staan te genieten van alles wat we zien.:razz: Daarna rijden we weer rustig (het kan niet anders) terug naar de uitgang en richting het Helmsley Sandcastle hotel in Sarasota. De receptie is erg mooi en ze hebben een aquarium achter zich. Dat moet ik toch als ik terug ben ook maar eens gaan voorstellen. Ook weer met 3 man bemand valt het ons op dat er overal heel veel personeel te vinden is. Niet alleen bij hotels maar overal; in supermarkten, toeristische attracties, maar ook de disneyparken zagen we later. We hebben weer een leukere kamer gekregen dan we origineel zouden hebben. Dit was een leuker uitzicht zegt de receptioniste simpelweg. Nou daar nemen wij wel genoegen mee hoor! Het is een soort binnenplaats en onze kamer heeft dan een klein soort voortuintje. Als we de hoek omlopen lopen we echt zo het strand op, dus dat is een echte verrassing! De kamer zelf is netjes en schoon en weer 2 grote bedden. Als we een tijdje nog op het strand zoeken naar de zonsondergang maar niks vinden door de dikke bewolking besluiten we een hapje te gaan eten. Bij de receptie vragen we of er hier misschien een Outback zit, en dat blijkt nog een half uur rijden te zijn. Eigenlijk hebben we niet zoveel zin meer om in de auto te zitten maar ik haal Serge en mezelf over om toch te gaan. Na bijna 3 kwartier, vanwege alle file, komen we aan bij een drukke parkeerplaats en gaat Serge de auto uit om te kijken of er plek is. Er staan namelijk een hele hoop mensen al buiten te wachten. Serge komt daarna lachend terug dus ik denk eerste instantie dat het gelukt is. Dan blijkt dat er een rij staat van 65 minuten!!! Om te gaan eten! Zoiets hebben we nog nooit gehoord bij een restaurant.
We moeten er erg om lachen maar doen het niet. Hopelijk komen we er nog wel eentje tegen in de rest van de vakantie. Wat gaan we dan nu eten? We zien ineens de Burger King, en we besluiten om dat maar te doen. Wat kunnen soms oplossingen makkelijk zijn….;-) Als we weglopen probeert de jongen van de Burger King nog in zijn beste "nederlands"iets te zeggen tegen ons: Auf Wiedersehen!! 8-[Omdat we het niet willen verpesten spelen we het spelletje maar mee... ach duits of nederlands, wat maakt het uit, hahaha
Als we thuis zijn doen we nog wat potjes Yatzee en slapen we iets later dan normaal. Ook zien we nog wat afleveringen van American Next Topmodel. Het was een lekkere, maar door de reis een vermoeiende, dag.

[esther-disney]

19 januari
Het miezert als we wakker worden en naar buiten lopen. Dus toch maar een capri broek en een blouse met lange mouwen aan.
Er ligt weer een krantje op het gras voor ons met het nieuws van Sarasota, netjes zeg. We gaan vandaag naar het Ringling Museum op aanraden van het forum, en al onze verwachtingen werden overtroffen! Wat een geweldig museum zeg!



Laat ik bij het begin beginnen; we kwamen binnen en terwijl we in de rij staan komt er een mevrouw naar ons toe om te vragen of we hier al een keer zijn geweest. We praten even met haar en ze legt uit wat er allemaal is. Dat is een hoop! En omdat we zo lekker stonden te kletsen staan we ineens al voor de kassa en kopen een kaartje($34 voor 2 personen).
We zien op de plattegrond dat er een rondleiding begint in het circusmuseum, dus daar lopen we eerst naar toe. Een vriendelijke oudere man begroet ons en we krijgen een privé tour. Hij verteld enorm veel als we langs alle originele rijtuigen lopen. Sommige moesten wel door 40 paarden getrokken worden, omdat ze van massief hout waren.
Ook zien we een mensenkanon, tja, toen waren er nog geen achtbanen om een kick te geven he? De mensen moesten wat.... :lol:

De Ringling broers waren met z’n 5en, en begonnen in de achtertuin wat kunstjes op te voeren. Hier vroegen ze dan kleingeld voor, maar omdat het zo’n suc6 werd bedachten ze om een echt circus op te starten. Dat liep erg goed, en ze kregen er steeds meer acts bij en verschillende dieren.

Er was ook een beroemde clown die een speciale act had. Er werd tijdens zijn act een spotlicht op de grond gericht, en die probeerde hij de hele tijd op te vegen. Aan het einde van zijn optreden lukte dit ook.
De gids denkt dat wij uit Amerika komen omdat ik zo goed Engels kan. Dat is nog eens een compliment. Ik vertel hem dat ik veel Engels spreek in het hotel, maar hoe langer ik hier ben hoe meer Amerikaans ga praten. De woorden: Yeah, Wow, Oh my…. en Amazing komen steeds vaker uit mijn mond rollen. Hahaha.

We bedanken hem en lopen nog een keer door het gebouw omdat we sommige dingen nog niet goed hebben gezien. Daarna lopen we naar het andere gebouw waar het miniatuurcircus staat.



Dit is 3.800 feet groot en 1 persoon heeft hier meer dan 50 jaar aan gewerkt. We vinden het prachtig en lopen rustig langs de ramen om alle taferelen goed te bekijken. Het begint met het inladen van de dieren en je ziet in de wagons kleine schermpjes waarop oude filmpjes van toen worden vertoond.

Daarna zie je hoe ze reclame maken om een optocht door de stad te houden en dan de rijen voor de circusingang. Dan wordt het ineens donker en we zien alle lampjes aangaan, wat een sfeertje zeg! Na een tijdje is het weer licht en lopen we langs het bewegende circus, al die poppetjes die allemaal bewegen, wat een werk heeft hierin gezeten zeg!

We lopen weer naar buiten en tot onze verbazing is het gigantisch mooi en warm weer. Dus we doen eerst de tuinen van Cad Z’han, het huis van 1 van de broers: John Ringling. Hij heeft het huis trouwens ook naar zichzelf vernoemd, ook al had zijn vrouw alles ingericht…



Deze man was het rijkst van de broers en leefde ook het langst. Een hobby van hem was kunst en dat verzamelde hij dan oom graag. Ook liet hij een prachtig mooi huis bouwen aan het water. Daar kunnen wij nu van genieten als we er helemaal omheen kunnen lopen en over het water uit kunnen kijken.

Er is pas een rondleiding over een half uur, maar dan zie je ook de 2e etage, en als je op je eigen houtje loopt zie je alleen de benedenverdieping. We wachten dus maar op een tree van het huis.
Met de gids lopen we het huis door, maar het is wat moeilijk te volgen omdat de gids betrekkelijk oud is en er dus weinig stemgeluid meer in zit. :wink:

Aan de andere kant zien we genoeg moois om ons te vermaken. In de slaapkamer van John valt het ons op dat er een schilderij met een halfnaakte vrouw hangt, voor het vermaak zullen we maar zeggen…
ops:

Het kamertje van Mable, zijn vrouw, ziet er erg gezellig uit, geen halfnaakte mannen dus. We horen dat het plafon als kluis heeft gediend voor de veiligheid maar vooral voor de hurricans.

Daarna lopen we in het zonnetje naar het laatste gebouw die vol kunst zit. We bekijken wat schilderen maar zijn na een tijdje wel uitgekeken en bezoeken dus niet alle gallerijen.
Buiten op het terras ziet het er fantastisch uit!



Maar omdat het zo mooi weer is willen we terug naar het hotel en naar het strand. We rijden dus naar huis en nemen afscheid van dit superleuke
museum.

Helaas is het weer bewolkt als we thuis komen, maar nog steeds erg warm, dus we trekken een korte broek aan en beginnen aan een strandwandeling. Serge wil toch graag zwemmen in de Oceaan dus na een krimp en een gek gezicht is hij er helemaal doorheen. Ik blijf lekker aan de kant lopen en sta tot mijn knieën in het water. Dat is fris genoeg voor mij.

Na 1,5 uur komen we weer terug in de kamer en hebben we aardige trek. We besluiten te gaan eten in het restaurant van het hotel. Eerst nog even Serge zijn ouders bellen, maar helaas nemen die de telefoon niet op. Nadat we opgehangen hebben vragen we ons af of ze het vreemde telefoonnummer wel zullen snappen. Later blijkt dat ze inderdaad terug hebben gebeld naar het Amerikaanse nummer, omdat ze niet snapten waar “dat gekke nummer” vandaan kwam. Hahaha. We moeten wel erg lachen om onze ouders. :lol:

De douche doet even goed na de frisse Oceaan. Het blijkt dat het hotel op zaterdagavond een buffet heeft voor $ 22 per persoon die: salades, spareribs, kip, varkensvlees aan een spies, verschillende soorten groenten en 2 soorten toetjes en vers fruit bevat.

Tijdens het eten begint het enorm te stormen en te regenen wat bijna de vrolijke man die zit te spelen overstemd. De man speelt wat bekende melodietjes op een keyboard en het klinkt wel vakantie-achtig. We krijgen bij het eten ook een grote kan met water maar helaas is het weer het gewone kraanwater, hoe kunnen de mensen dat hier drinken?? Het smaakt echt vies! :x
Kennelijk ben ik niet de enige die er zo overdenkt want naast ons zit een amerikaans stel die het water, na 1 slok gedronken te hebben, ook niet meer aanraken.

We verwennen ons na het eten nog met een kopje thee voor mij (ik mis het echt omdat er nergens op de kamers een waterkoker staat) en een whiskey voor Serge. We zitten te genieten en lopen daarna in een iets snellere pas naar onze kamer vanwege de regen.

Omdat het nog zo’n heerlijke temperatuur is, blijven we buiten zitten voor onze kamer waar een afdakje op zit. Het is grappig om de andere gasten te zien reageren alsof ze ter plekke dood gaan als ze een druppel regen voelen. Moet je eens naar Nederland komen(doen ze daarom waarschijnlijk ook niet, hahaha). :lol:

Ik zie als we naar bed gaan de telefoon nog steeds knipperen bij voicemail. Het blijkt de receptie te zijn die vraagt of we nog iets nodig hebben omdat we een do not disturb kaartje op de deur hebben gehangen. Echt netjes!!
We zijn nu precies 1 week weg en het voelt nu al als 3 weken, heerlijk dat we nog 2 weken hebben zeg! We kijken nog even naar cartoon Network en zien The Family Guy! We lachen heel wat af en besluiten dat we dit nog wel vaker willen kijken.
Weltrusten….

[esther-disney]

20 januari
We staan om 07:45 uur op en merken dat het behoorlijk fris is, waarschijnlijk erg afgekoeld door al die regen. We horen bij het uitchecken dat het niet warmer dan 16 graden wordt vandaag. Oei! Dat zijn we niet meer gewend. Ik heb mijn warme trui EN mijn winterjas aan en nog steeds vind ik het koud. Gelukkig schijnt het zonnetje behoorlijk dus als de wind gaat liggen is het nog steeds wel erg lekker. Als ontbijtje rijden we langs de Publix en halen weer een aantal van die overheerlijke bagels met kaneel en rozijnen. Als we langs het fruit lopen, zie ik kersen! Ow, ik ben dol op kersen, maar in Nederland zijn ze zo duur. Dus ik roep: “Ser!!” Ineens hoor ik achter mee een lief mannetje vragen: “yes, madam. How can I help you?” Ik schoot zo in de lach, ik bedoelde Ser, van Serge, maar hij verstond: Sir waarschijnlijk. We hebben nog een tijdje na zitten lachen met die meneer van de Publix.
We zijn een hele gave brug over zijn gekomen toen we naar St. Petersburg reden, de Skyway Bridge, echt mooi om te zien.



Het is geen lange rit van Sarasota naar St. Petersburg en we komen al om 11 uur aan bij het hotel. We rijden naar de parkeerplaats en gaan toch even naar de receptie, misschien is de kamer al schoon, je weet nooit. We checken in bij het Bilmare Hotel.
En inderdaad! Hij is schoon! En de receptioniste verteld ons dat we een leukere kamer hebben gekregen, die wat dichter bij het strand ligt. Gaaf, dat is goed nieuws!



Als we binnen lopen vallen onze monden open van verbazing. We hoeven alleen maar de hordeur van de kamer open te doen en dan staan we al op het strand! Zoiets moois hebben we nog nooit gezien. Dit is wel de mooiste kamer.



Ook is het gezellig ingericht en hebben we een magnetron en een koelkastje. Ik leg mijn dierbare kersen neer en kijk uit de deur. We zien erg veel bijzondere vliegers, zoals een duiker die achterna wordt gezeten door een haai, een alligator, een hondje. Dat zijn nog eens vliegers.



Na een tijdje te hebben gekeken stappen we in de auto en stellen we de TomTom in op een straat die dichtbij The Pier ligt. Helaas is het een erge lange weg, en staan wij net aan de verkeerde kant. Als het miepje zegt dat we er zijn, kijken we verbaasd om ons heen. We staan midden op een verlaten weg. We vragen het aan een man die langsloopt en die geeft aan dat we niet ver vandaan zitten. Na een tijdje komen we aan en parkeren voor $3. Wat een leuk gebouw om te zien; een omgekeerde driehoek.



In het gebouw blijkt helaas niet erg veel te zien behalve wat souvenirwinkeltjes. Ik koop een sanddollar(die gebroken is na de vliegreis helaas), een zeester en wat kaarten. Met een lift kunnen we naar de 3e verdieping en hopen daar een leuk uitzicht te zien, ook al zien we op het bordje van de lift dat het eindigt bij een restaurant.
De deuren gaan open en we zien inderdaad een restaurant maar ook een deur naar buiten! Gelukkig, ons zoeken wordt beloond; we hebben een mooi uitzicht over de stad.



We nemen een glazen lift naar beneden en zien daar een trolley, we hopen dat hij ook gaat naar de attractie waar wij naar toe willen: Explorations Centre. Helaas staat die niet op de kaart. Wel staan er een hoop attracties op en kost het maar $ 0.25 per persoon. We pakken dus weer de auto en rijden naar de andere kant van de stad. De gids zei dat het Centre was opgezet voor kinderen, maar dat het net zo leuk was voor volwassenen. Daar gokken we op, maar we gokken verkeerd. De mensen bij de kassa zeggen ons dat we wel even mogen kijken om het hoekje. En ja, dat is echt niks voor volwassenen!! De capitool gids zit hier dus flink verkeerd. Maar voor mensen met kinderen is het echt wel grappig; grote dinosaurussen enzo.
Beetje teleurgesteld komen we terug naar de kassa. Wat kunnen we dan doen. Het meisje geeft ons een goed tip: het MOSI in Tampa. Daar gaan we morgen naar toe, dus dat komt erg goed uit!
Een tropische tuin, Sunking Gardens, zit ook in dit gebouw dus doen we dat maar. Helaas valt dit ook wel tegen want er staat niks in bloei, maar het weer is nu wel lekker dus we lopen rustig door het parkje. We komen een drietal mensen tegen die ons aanspreken of wij een foto van hun willen maken. Zo raken we weer aan de praat. Het is een dame van 89 en haar dochter en een vriendin.
Het zijn ontzettend aardige mensen en we staan zo een 3 kwartier te praten. Als we afscheid willen nemen zegt de oude dame:”You are the first people I have met from Holland”.
Haar dochter vraagt hoe wij heten, en als ik vertel dat ik Esther heet zegt de oude dame: Oooow, my name is Esther too!!!” Wat een toeval! Ik krijg een knuffel en ze wil meteen met mij op de foto: de 2 Esther’s. Jammer om weer afscheid te nemen van deze hartelijke mensen, maar wij gaan weer verder.



Als we in de auto zitten twijfelen we: “wat zullen we nu gaan doen?” Ik bedenk me dat Tarpon Springs niet ver van hier ligt. Dat schijnt een leuk Grieks plaatsje te zijn.
Na 45 minuten kunnen we parkeren en merken we algauw dat het een heel toeristisch plaatsje is. Niettemin is het wel gezellig. Er staan erg veel kraampjes en winkeltjes met sponzen en hun zeepjes en dergelijke. 1 winkel heeft zelfs een klein museumpje gemaakt en we worden meteen overvallen door een mevrouw die op een heel agressieve manier verkoopt. Ze spuit wat crème op onze handen en somt op wat ze allemaal hebben.
Wij vinden het leuk om even rond te kijken maar lopen liever buiten. Een heerlijke geur komt op ons af: aahhh, hotdogs…. Daar hebben we wel zin in! Nadat we de hotdogs hebben gekregen van 2 mensen, die er zelf ook niet vies van zijn, praten we wat over de omgeving en over Walt Disney World. Ja, overmorgen zitten we daar alweer! Een kriebelig gevoel stijgt op in mijn buik.
Het plaatsje ligt vol met scheepjes en netten vol met sponzen voor nog 50 winkels. Ineens zien we een sigarenwinkeltje. Daar is Serge wel in geïnteresseerd. Het mannetje verkoopt aardig wat en maakt alles zelf en is er helemaal trots op. Serge koopt 3 verschillende, lekker voor bij de whiskey thuis.
Op de terugweg is het wat drukker op de weg maar toch zijn we redelijk bijtijds thuis, net op tijd voor de zonsondergang!
Ik doe een warmere trui aan en we lopen naar het water. De zonsondergang is perfect; een leeg strand op een paar verliefde stelletjes na.





Daarna krijgen we wel weer een beetje trek. We hebben gezien dat er aan de overkant een pizzeria zit. Het is er erg druk en de man achter de balie maakt duizenden excuses, terwijl wij dit helemaal niet lang wachten vinden. De pizza’s eten we lekker op de kamer op onder het genot van Cartoon Network. Dan blijkt dat we een filmkanaal hebben en dat Bruce Almighty komt: ow dat is lang geleden. Die is leuk! Tussendoor liggen we krom om de reclame’s die verschijnen, zoals de Hamburger Helper!!?! Alles komt goed, als je maar een pak met mix voor hamburgers in huis hebt, hahaha. Ook kwamen we in het centrum van Sarasota een rotonde tegen met auto’s tegen elkaar gestapeld, heeft iemand hier misschien een foto van, voor in het plakboek?