12 januari
BZZZZZZZZZZZZZZZZ, klik, zucht, gaap… Het is 07:30 en we mogen op! Ineens bedenken we dat we vandaag echt naar Amerika gaan en we springen uit ons bed waardoor de honden(Baloe en Max) ons een beetje vreemd aankijken.8-[
We wilden rustig wakker worden dus we doen rustig een ontbijtje en vullen de auto met onze roze en groene koffer; wat een leuk gezicht! Daarna vertrekken we rond 8:30 uur naar mijn ouders die ons weg gaan brengen met onze auto. Als we daar aankomen ziet er er erg donker uit. Er ontsnapt een: “oh, ow” uit onze mond en we bellen maar op omdat niemand reageert op de voorbel.
Ja hoor, even later verschijnt er een slaperige pappa :shock: die helemaal in paniek raakt. Wij zijn blij dat we zoveel tijd hebben ingecalculeerd en vertellen hun dat we minstens 25 minuten hebben voordat we echt weggaan. Tot onze verbazing is de enige die op en wakker is, Boudewijn is, mijn broertje. En dan moet ik erbij vertellen dat hij juist diegene is die altijd zicht verslaapt, wakker wordt tijdens theetijd en zo laat mogelijk zijn warme bedje verlaat. Nu staat hij ineens klaarwakker voor ons om ons uit te slapen. Zijn wekker heeft het dus wel gedaan. Kennelijk is er een stroomstoring geweest bij mijn ouders want de oven en de rest van de keukenklokjes knipperen allemaal en staan op 6 uur.
We knuffelen nog eens goed met de hondjes en zetten de bench op voor Max. Paps en mams vliegen door het huis met een fohn, tandenborstel en een plak ontbijtkoek. Wij moeten er wel erg om lachen en verheugen ons steeds meer op de reis.
Om 9 uur kunnen we vertrekken en gelukkig is het rustig op de snelweg. We zoeken allereerst de balie op van Marinair, waar we nog even langs moesten gaan vanwege de veranderingen van de terugvlucht. Als we daar aankomen blijkt dat ze niks van ons nodig heeft of iets hoeft te controleren, dus beetje vreemd. We komen daarna bij de check in terecht. We merken dat we er echt nog niks van snappen, de mevrouw achter de balie zegt alles als een bandje op, maar onze hersenen proberen de termen om te zetten in normale Nederlandse woorden en moeten dus daarna nog aan onze ouders wat uitleg vragen. De koffers staan ongeveer op 18 en 19 kilo, mooi gedaan dus. We hebben nog een extra weekendtas meegenomen waar de souvenirs in kunnen.
Zo, de koffers zijn weg en we drinken nog een kopje thee/koffie met mijn ouders en kijken naar de vertrekkende vliegtuigen: “aaaaah, zo zitten wij straks ook!”.
Paps en mams gaan weg en wij moeten nog een tijd wachten, wij vetrekken om 13:40 uur. We bekijken wat winkeltjes en op een gegeven moment gaan we naar de Gates. Oke, even zoeken, gate 2, waar zou dat zijn?
We zien een lange rij met een 2 erboven, dus daar sluiten we braaf bij aan. Als we bij de meneer aakomen blijkt dat we toch in de verkeerde rij staan. Oeps! ops: Nu voelen we ons helemaal leken in de vliegwereld. Maar als we in de rij staan staat er een stel achter ons die ook in die rij stond, en die mensen waren wel afgestudeerd in het “vak”, dus we blos op onze wangen trok wat weg.
De schoenen gaan uit, en we worden leuk te woord gestaan door de mensen daar. Ze zitten grapjes te maken en zijn erg vriendelijk. Nou, het mag beginnen, we moeten nog een half uurtje wachten voordat we gaan “boarden”(1 van de woorden die we toen doorhadden J).
Helaas werd om 14:00 uur aangegeven dat we inderdaad allang in het vliegtuig hadden moeten zitten maar dat er
technische problemen waren. Over een half uur horen we meer.Och jee, ik herinner me alle verschrikkelijke verhalen van het forum en hoop maar dat het mee gaat vallen. Na 3 kwartier horen we pas weer wat. Ze weten niet of het snel op te lossen is en we krijgen een flesje water aangeboden en we moeten nog even geduld hebben. Om 15:00 uur horen we gaan vertrekken om 17:30 uur!!! :evil:
Het boek wordt erbij gepakt en we luisteren met verbazing naar een heel bekakt stel wat met 2 kinderen tegenover ons zitten. We lachen ons kapot hoe mensen zo kunnen zijn en doen alsof ze alles weten en dat ze denken dat ze wat zijn. De man legt aan zijn zoontje in zijn woorden uit waarom we niet kunnen vertrekken: Tja, het vliegtuig vertrekt nu niet, maar weet je wel, als pappa problemen heeft met zijn Cadillac (zeg gewoon auto man!!), kan de garage het ook niet altijd zo snel maken. Ook stellen ze gekke vragen aan elkaar na een tijd stilte:” schat, weet je hoe het komt dat het goud goudkoper wordt?” Hij zegt ook heel hardop: “Ik heb zo’n onderbuik gevoel en denk dat we vandaag helemaal niet meer vertrekken”. Nou, dat helpt voor de rust onder de mensen die er zitten! Iedereen kijkt hem verschrikt aan.:shock:
Om 17:30 blijkt dat we nog niet gaan vertrekken en dus mogen we allemaal even snel snack gaan halen maar moeten wel binnen een half uur terug zijn, lekker geregeld dit! We rennen naar de dichtstbijzijnde broodjeswinkel en rennen weer terug. Als net iedereen weer zit verteld een grondstewardess doodleuk dat er iets verkeerd is gegaan met het inchecken, of iedereen even opnieuw in de rij wil gaan staan met je boarding pass en je paspoort en dat we dan kunnen gaan instappen. Nu begint iedereen echt te mopperen. Om iets over 18:00 uur stappen we dan eindelijk in. Het stijgen was supergaaf maar daarna vonden we het vliegen eigenlijk ronduit saai. In het vliegtuig wordt aangegeven dat 1 van de brandstoftanks kapot is en niet gerepareerd kon worden. Daardoor moeten we nu extra landen in Bongor, iets boven New York!
Verder is de bemanning superlief en vriendelijk. Een jongen hoort dat dit onze huwelijksreis is en geeft ons beiden een hartvormig blikje met chocolaatjes en een diploma voor het eerste keer vliegen.\\/
Na 10,5 uur komen we eindelijk aan en moeten we helaas aansluiten bij een giga rij voor de douane. Het is echt slecht geregeld, want als we bijna aan de beurt zijn sluit het hokje waar wij bij staan en kunnen we achteraan de andere rij gaan staan. Maar, we zijn allang blij dat we het vliegtuig uit zijn en praten wat met de andere passagiers. Er wordt een prachtige pasfoto gemaakt waar we er waarschijnlijk uitzien “verdacht en zwerver-ig”uitzien na zo’n lange vlucht. De koffers liggen al klaar op de band en we zijn dolblij om te zien dat het allemaal goed is gegaan. Op naar de autohuur, na veel gezoek worden we eerst naar de 2e etage gestuurd maar blijkt het de begane grond te zijn. Daar voelen we dat het 22 graden is! We ontdekken dat er busjes rijden naar Alamo en we worden afgezet rond 2:30 uur bij het verlaten kantoor. We zijn alles alweer vergeten als we alle palmbomen zien, totdat de medewerker ons verteld dat Serge zijn rijbewijs 2 dagen geleden verlopen is. Hoe hebben dat over het hoofd gezien? Nooit aan gedacht om dat te checken, zo’n ding is zo lang geldig! We storten echt in. De voucher staat op Serge z’n naam en moet op mijn naam gezet worden, en ik ben jonger dan 25 dus er moet een extra “fee”worden betaald. We bellen Theo van American Vacations en die verteld ons dat hij deze reservering moet annuleren en dat het misschien niet kosteloos kan, hij zal Harry sturen naar kantoor en die boekt het opnieuw in en zorgt voor een nieuwe voucher. Wij hebben dus 2,5 uur in spanning zitten wachten [-o< en beiden met tranen:cry: in onze ogen gestaan! Een mens kan veel hebben zonder slaap maar nu waren we echt kapot, wat een tegenslag zeg! Daarnaast was ik echt heel bang om te gaan rijden in Amerika, ik ga Utrecht al nooit in omdat ik het te druk vind, en nu Miami!! De medewerker achter de balie is echt heel lief en zegt: Sorry that I made you cry. Ook 2 Brazilianen die voor ons aan het wachten zijn komen ons een hand geven en wensen ons suc6!
Na een tijd belt Harry dat het systeem van Alamo weigert en dat hij morgen pas weer kan boeken, het is in elk geval kosteloos geannuleerd. Dat is al de grootste opluchting. We besluiten om maar de kleinste auto te huren voor 1 dag en dat dan maar zelf te betalen, het is niet anders. Omdat er geen kleine auto’s zijn(goede nieuws van vandaag) krijgen we de PT Cruiser van Crysler, mijn humeur is ineens drastisch verbeterd; deze auto is echt leuk. Om 7 uur (Amerikaanse tijd) komen we pas bij het hotel aan, het meisje denkt ook zelfs dat we komen uitchecken! De kamer is super maar om eerlijk te zijn vonden we het mooiste gedeelte van de kamer het bed. We zetten de wekker om 09:00 uur, maar worden om 08:45 alweer uitgeslapen wakker en zijn eigenlijk alles alweer vergeten als we zien hoe mooi de zon schijnt en wat ons uitzicht is. Wat een dag(en)!