Zaterdag 29 September – Om en uur of vijf vertrekken we in de stromende regen richting Badhoevedorp.
Dat kan de komende week alleen maar beter worden, hooguit warme stromende regen. Bij Amsterdam aangekomen krijg ik een beetje ruzie met Stanley, onze Antilliaanse stadswacht die verborgen zit in de TomTom One. Hij wil me een kant op sturen de me geen goed gevoel geeft, maar uiteindelijk geef ik toe, om er achter te komen dat je niet altijd naar de compacte wegwijzer moet luisteren.
Via een onlogische weg belanden we toch bij het Dorint Novotel maar de volgende keer wel via "mijn" weg.
Het hotel ziet er goed uit en de kamers nog beter. Normaal zouden we bij de Toekan familie aan de A4 verblijven, maar deze zat vol, dus vandaar (en de aanbieding van €65,- p/k/p/n) het Novotel. De kamers in dit hotel zijn beter en completer (met een koelkastje,dat je naar believen mag vullen met spullen uit het winkeltje of die je zelf meebrengt) dan bij vdV, maar de algehele aankleding heeft bij de Toekanboys weer wat meer uitstraling.
En de aanbieding van www.hotels.nl in combinatie met smartparking van Schiphol maakt het zelfs nog goedkoper dan het van der Valktarief. Het eten is er goed en we duiken dan ook voldaan in het goede bed.
Zondag 30 September – De wekker loopt al op tijd af en na een frisse wandeling onder het gemalen water en een paar bakkies gratis leut gaan we richting P3. Tot onze verbazing is die vol, maar gelukkig niet voor ons, want wij hebben gereserveerd. Dat hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt en we zien dan ook diverse mensen behoorlijk gestresst wegrijden naar P40, de personeelsparkeerplaats, waar ze dan in de bus moeten stappen die ze naar P3 brengt, alwaar ze over moeten stappen in de bus naar de Terminal. Wat een gedoe. Dan is Smartparking, met reservering dus, toch zo gek nog niet.
Bij check-in balie 27 kunnen we zo doorlopen om onze instapkaarten voor de DL39 en de daaropvolgende DL177 af te halen. Ook de paspoortcontrole verloopt vlot, dus binnen no-time zitten we bij Café Amsterdam aan een riante uitsmijter. We doen nog wat taxfree shoppen en begeven ons dan naar Gate G6 waarna we na de verplichte interviewsessie met de securitymensen we aan boord gaan van de Delta 39 die ons, op tijd, in 9 uur en een beetje naar Atlanta zal brengen. Dit in tegenstelling van die mensen die met onze nationale Aeroflot (voorheen Martinair) reizen, die vandaag op geen enkele bestemming op tijd vertrekt. Minimaal 2 ½ (Havana) tot maximaal 6 ½ (Aruba) uur vertraging. Je zult zo je vakantie moeten beginnen. Sinds het vertrek van grote baas Martin is er goed de klad in het mensenvervoer daar gekomen, helaas.
Aan boord van de Boeing 767-400ER wacht ons een verassing. Voor het eerst in al die jaren zitten we bij Delta op mooie lederen zetels, met voor ons een PES, oftewel een Personal Entertainment System. Films, games, TV shows en muziek naar keuze en naar believen af te spelen. De laatste Pirates of the Caribean , stukje gemist, even terugspoelen, en voor de terugweg staat Die Hard 4 op de rol. Toch weer een extra reden, behalve de gunstige prijs, om bij Delta te blijven hangen.
Op Hartsfield/Jackson International Airport loopt alles op rolletjes, behalve dan de vragen van de immigrations officer wanneer ik moest voorkomen (due in court) en wat de aanklacht (charges) was. Hij was in een melige bui en ook erg geamuseerd van het Smoking Kills op mijn pakje zware van Nelle, en al net zo onder de indruk als ikzelf daarvan.
We hadden een kleine 3 uur stuk te slaan op dit enorme vliegveld, dus togen we naar buiten om alvast te genieten van de mooie Amerikaanse auto´s, een heerlijk bakkie Starbucks en voornoemde zware jongens.
En hadden daarbij geanimeerde gesprekken met de locals. De tijd vloog voorbij en na de gebruikelijke securitycheck melden we ons aan bij Gate A21 voor de vervolgreis naar (volgens de captain) Paradise a.k.a. Orlando. Met nog een Mocca Frappacino in de hand stappen we aan boord van weer een volle luchtbus die ons in één uur en één minuut zal afleveren op MCO (afgeleid van McCoy Air Force Base; bron http://www.skygod.com/asstd/abc.html ) alwaar we de slag aangaan met een trol van Alamo, die ons aan alle kanten probeert te rippen.
Wij hadden deze keer bewust (via www.usareisen.de ) gekozen voor een Dodge Magnum i.p.v. een Trailblazer of andere SUV omdat we dat allebei een mooie auto vinden en dat wel een keer wilden ondervinden. Die wordt als Premium speciaal verhuurd bij Alamo, dus dat zou helemaal goed komen. Niet volgens de spraakwaterval achter de balie van Alamo dus. Die auto was er nooit, maar ze kon onswel opzadelen met iets veeeel beters, een Escalade of Hummer bijvoorbeeld. Wel tegen gereduceerde bijbetaling van zo’n 480 dollars voor de week. Of een Chrysler 300 (de Chrysler tegenhanger van de Magnum/Charger) voor $330,-. Onze reactie van "je bekijkt het maar en zorgt maar voor de Magnum of een gratis upgrade" mocht niet baten. Ze bleef maar doorzeuren over bijbetalingen, en matswerk omdat we "Duits" gehuurd hadden en geen Duits rijbewijs konden overleggen.
Zelfs al zouden we een Equinox willen (ons voorstel), die beduidend goedkoper is dan de Magnum, zouden we nog een vriendenprijs van $279,- voor de week moeten bijbetalen. Dit was dus het moment om wat minder vriendelijk te gaan worden en maar eens wat eisen te gaan stellen. Het scheelde geen haar of de het door haar gepushte Roadside Assistance Plan had ze bijna op haar ogen gekregen en we hebben het contract afgemaakt met de mededeling dat we zelf wel even op zoek gingen naar een geschikte auto. Haar missie, als sales-rep was dus mislukt (ze moeten alles proberen om je wat te verkopen) en wij gingen het hogerop zoeken.
Het hogerop vonden we in de garage aan de overkant, waar we een manager vonden (te herkennen aan het feit dat hij niet zo’n afzichtelijke gele polo aanhad, maar een nette blouse met Alamo nametag) die niets te verkopen had, maar alleen graag auto’s wilde uitgeven. U zoekt ?? Een Dodge Magnum, die volgens de salestrol zeker niet voor morgenmiddag beschikbaar zou zijn. Even een belletje en de vraag of we 5 minutes to spare hadden en daar werd een rood roadmonster voorgereden. De Dodge Magnum, en wel zonder bijbetalingen.
Nu snel de 417 tolweg op waar we na betaling van 2 maal 1 dollar (aan een echt persoon) en 1 maal 2 quarters (aan een vangbak) belanden op de US192 alwaar we rechtstreeks naar Windsor Hills tuffen en na aanmelding bij de poort onze tijdelijke woonstee opzoeken. We hadden in Maart de gated community al verkend, dus wisten precies waar we terechtkwamen. Even snel de bagage uitpakken en dan als een speer naar de Publix voor de eerste boodschappen. Ontbijtbenodigdheden, Boar’s Head Sub, TV Guide en alcoholica, that’ll do for the moment.
Na nog wat verdiende versnaperingen duiken we in het hoge bed om nauwelijks 4 uur later (reversed jetlag) al weer achter de laptop te zitten om dit verslag te typen. De beschrijving van het huis (mooi) volgt in een volgende episode, eventueel vergezelt van wat foto’s. Nu ga ik mijn vrouw wakker maken, ze is tenslotte jarig…….