[Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006

[A3]

ZATERDAG 19 AUGUSTUS 2006 VERY WET SIR

Vandaag lekker uitgeslapen en een diepe plons genomen in het ondiepe zwembad. Deze Days inn at the Falls is trouwens zowiezo een aanrader, want naast het zwembad beschikt het hotel ook over een eigen ingang naar Denny’s (een aanrader voor een stevig ontbijt), is het slechts 200 meter lopen naar the Falls, en is het gevestigd tegenover Rainbow Bridge, de hoofdoversteek naar Canada. Dat alles voor slechts $ 39.95 per night ex tax. Voorwaar niet slecht dus.



Uiteraard zijn de Falls het meest uitnodigend voor een eerste verkenning van deze plaats. Al als je uit het hotel komt is het lawaai werkelijk overdonderend. Vliegvelden mogen nergens meer gebouwd worden, fabrieken moeten sluiten en auto’s moeten zich houden aan de snelheidslimieten, allemaal om lawaaioverlast te beperken. Maar zo’n waterval mogen ze zomaar midden in een stad bouwen. Belachelijk! Het is net als bij autodrop: het zou verboden moeten worden....... Ook lijkt het, afhankelijk van de windrichting, overal te regenen. De wind blaast duizenden liters per dag door de straten van Niagara Falls, en ook dat is niet normaal. Op talloze plaatsen heerst er watertekort, en hier verspillen ze het gewoon door het over de straat te laten waaien. Het gemeentebestuur van deze stad moet welhaast het meest lakse ter wereld zijn. Wat een stelletje dombo’s.

Als je de Falls vanuit de Amerikanse kant benaderd heb je een redelijk zicht, maar vanuit de Canadese kant moet het helemaal geweldig zijn. Dat betekent dat het vanuit Canada echt overweldigend moet wezen, want ik vind het vanaf hier al pretty amazing. Als je over het hekje leunt voel je je ontzettend klein en vraag je je af waarom het water aan debovenkant van de Falls nooit opraakt. Het is zo’n enorme watermassa die hier naar beneden dendert, dat al het water van Nederland er volgens mij binnen een poep en een scheet doorheen gelopen zou zijn. Daar ik van vrienden heb gehoord dat de boottocht met de Maid of the Mist helemaal geweldig moet zijn, ga ik daar naar op zoek. Het blijkt dat er twee opstapmogelijkheden zijn, namelijk één aan de Amerikaanse kant en één aan de Canadese kant. Omdat de laatstgenoemde het mooist moet zijn, besluit ik om naar Canada te lopen. Jaja, een voetreis naar Canada, het wordt nog een hele onderneming deze soloreis van A3.

Na wat formaliteiten bij Rainbow Bridge ben ik eigenlijk zo in Canada. Nooit gedacht dat deze trip nog zo’n internationaal karakter zou krijgen. Inderdaad is het uitzicht op de Falls aan canadese kant wondermooi. De grootste van de twee Falls, Horseshoe Falls genaamd, zijn zo pas echt goed te zien. Ook de boottocht met, in mijn geval, de Maid of the Mist VI, is echt de moeite waard. De uitgedeelde regencapes heb je echt nodig, want je raakt compleet doorweekt. Wel is de regencape meteen een leuk souvenir, en dat is ook wat waard. Na de boottocht keer ik weer terug naar de US of A, en ook nu zijn de grensformaliteiten relatief beperkt. Na 15 minuutjes sta ik dan ook alweer aan de Amerikaanse kant van de grens.

[A3]

ZONDAG 20 AUGUSTUS 2006


Vandaag een dagje lekker rustig aan. Veel TV kijken en alvast veel lezen over de steden en plaatsen die ik eigenlijk de komende weken wil gaan bezoeken. Zo lijkt een bezoek aan Washington welhaast onvermijdelijk, zoveel is daar te zien en te doen, maar ook Baltimore krijgt steeds meer aantrekkingskracht op me. Affijn, we zien wel als we straks eenmaal in Washington zijn. Misschien gaan we wel naar Baltimore, misschien ook niet.

Vlakbij het hotel is ook een grote Mall, waar het aantrekkelijk winkelen is. Ik koop hier o.a. best wat kleding en een aantal leuke games voor de kids thuis. Wel moet ik oppassen dat ik niet te veel meeneem. Voorlopig ben ik nog niet van plan om huiswaarts te keren, en als ik nu al zo veel mee moet slepen, dan ben ik na een aantal weken vast een soort veredelde pakezel.



Opvallend is overigens de aandacht die hier nu al is voor de aanstaande herdenking van 11 september 2001. Dit is nog drie weken ver weg, maar toch is er dagelijks wel een of ander programma dat terugkijkt op de gebeurtenissen en deze in verband brengt met de veranderingen in de wereld sinds die tijd. Dat belooft nog wat als het straks echt 11 september is. Ben overigens benieuwd waar ik dan ben. Zoals ik het nu inschat zal dat toch wel ergens in Florida zijn.

See you tomorrow!

[A3]

MAANDAG 21 AUGUSTUS 2006 ULO


Bye bye Niagara Falls. Nadat ik op het vliegveld van Buffalo mijn auto weer bij Avis heb ingeleverd, ga ik met mijn gisteren via internet verkregen reserveringsnummer van Northwest naar de incheckbalie voor de vlucht naar Washington. Bang dat ik met een autotrip hetzelfde saaie scenery voorgeschoteld zou krijgen als op de heenreis van New York naar Niagara Falls, heb ik besloten om er nog maar eens een keer 100 dollar tegen aan te gooien en lekker met het vliegtuig te gaan. Mijn vlucht lijkt mooi op tijd te zijn, en dus ga ik direct naar de gate. Daar zit op dat moment nog helemaal niemand. Da’s toch vreemd, want de vlucht vertrekt al over 20 minuten. Maar in eerste instantie maak ik me daar nog niet te sappel over en lees lekker mijn nieuwe editie van de New York Times. Na zo’n 10 minuten heb ik de headlines wel gezien en kijk eens om me heen. Nog niemand te bespeuren. Dan toch maar even de monitor gechecked en dan blijkt potjandosie dat ik bij de verkeerde gate zit. Heeft die doos, sorry: box, van de incheckbalie me naar de verkeerde gate gestuurd. OK, had ik zelf ook mijn boarding pass moeten checken, maar ja, je weet wel hoe dat gaat. Op een draf ga ik nu naar gate 23 alwaar een dame met een nek als een giraffe staat te kijken of er nog late arrivals zijn. Ja, hier, ik kom er al aan. Nog nahijgend laat ik me in mijn stoel vallen en doe ik net of de ca. 70 streng verontwaardigd kijkende blikken me totaal niet opvallen. Meteen gaat de deur van het vliegtuig dicht en off we go.

Na een vrij turbulente vlucht, het weer in Buffalo was prima en in Washington is het dat ook, maar ertussen in was het iets minder, landen we veilig in DC. Eerst maar even wachten op mijn bagage en dan een auto gaan huren. Plotseling realiseer ik me dan dat ik mijn handbagage mis. Shit, die heb ik natuurlijk in al mijn haast laten liggen bij de gate waar ik aanvankelijk zat in Buffalo. Meteen meld ik me bij lost and found en doe mijn verhaal. Northwest is zeer behulpzaam, en er wordt direct in de telefoon geklommen. Het telefoontje duurt gelukkig niet lang, en wat nog gelukkiger is: ze hebben mijn tas in Buffalo al als ULO (unidentified lying object) herkend. Als ik er in toestem dat mijn bagage in Buffalo nogmaals wordt doorzocht, dan zal Northwest mijn tas met de eerstvolgende vlucht naar Washington sturen. Uiteraard vind ik dit geen probleem, het heeft slechts tot gevolg dat ik zo’n 4 uur moet wachten op de luchthaven. Dan maar een extra krantje gekocht en wat ander leesvoer en rustig wachten.



Terwijl ik nog compleet zit weggedoken in de USA Today hoor ik plotseling mijn naam uit de omroepinstallatie. Of Mr. Ven Roei zich wil melden bij Northwest. Natuurlijk wil meneer Ven Roei dat wel en dus pak ik mijn boeltje bij elkaar – ja, laten liggen overkomt me vandaag geen tweede keer - en meld me bij de balie. Northwest heeft de spullen al met een eerdere vlucht van Delta meegegeven en mijn tas wordt me direct overhandigd. Kijk, dat is nou service! En ik heb er nog een gratis sticker bijgekregen ook: een grote witte met rode letters ULO......



Nadat ik mijn Chrysler bij Avis in ontvangst heb genomen ga ik richting Washington voor een hotel. Weer valt de keus op Days Inn. Ditmaal tegen een bedrag van $ 45 incl. free continental breakfast.

[A3]

DINSDAG 22 AUGUSTUS 2006

In de US of A zijn er talloze winkelcentra. Veel van de overdekte varianten worden ‘Malls’ genoemd, en ook daar zijn er (zeer) vele van. Zo zijn o.a. Mall of Millennium, Florida Mall, Premium Oulet Mall en de Sawgrass Mills Mall bekende voorbeelden.

Ook Washington DC heeft zo zijn Malls, al is er één zeer uitzonderlijke bij. Om te beginnen is deze Mall niet overdekt, maar bevindt deze zich volledig in de open lucht. Daarnaast kent deze Mall grote bomen en onnoemelijk veel gras, in tegenstelling tot zijn naamgenoten, waar alles is volgestort en gelegd met beton en tegels. Ander opvallend verschil is dat er inde Washingtonse (?) Mall niet gewinkeld wordt, maar wel gejogd, geflaneerd, gelobbyed en geregeerd.

Last but not least vind je er geen winkels maar wel andere belangwekkende zaken als een enorm obeliskvormig monument, het hoogste gebouw van de stad, een zittende president van wit marmer en een groot wit huis. Om maar wat te noemen, want dan vergeet ik nog het Smithsonian Institute en de diverse daaronder resorterende musea. Kortom, deze Mall is duidelijk anders dan andere.



Waar het woord Mall eigenlijk vandaan komt is me helaas niet in één oogopslag duidelijk. Waarschijnlijk heeft het helemaal niets van doen met het Nederlandse woord wat er het meeste op lijkt, mal. Niet in de betekenis van vorm, maar ook niet in de betekenis van raar of vreemd. Al vormt deze laatste betekenis wel een leuk bruggetje naar de bewoner van het eerder genoemde grote witte huis, dat zich bevind aan de Mall. Deze bewoner is namelijk een beetje een malle figuur, die luistert naar de naam Sjors Bos. Tenminste, als je zijn naam letterlijk vertaalt naar het Nederlands. Zijn achternaam is uiteraard afkomstig van zijn vader, die heet dus ook Bos, en voor zijn voornaam hebben zijn ouders waarschijnlijk inspiratie opgedaan op TV.

Op de BBC zagen ze namelijk een serie waarin een man speelde die veel overeenkomsten had met hun zoon. De serie heette George & Mildred, en George Roper werd de eerste grondlegger voor de voornaam van George Bush. Inderdaad lijken ze, niet qua uiterlijk, maar wel qua intelligentie en levensinstelling, veel op elkaar. Toen George’s (Bush in dit geval) ouders naar de bioscoop gingen in Texas, kochten ze kaartjes voor een nieuwe Disneyfilm, genaamd George of the Jungle. Deze George leek uiterlijk ook niet op hun zoon, en hij was veel slimmer, maar hij had wel dezelfde onderbroek en woonde in de Jungle. Jungle lijkt op bush, dus de link was weer snel gelegd. George of the Jungle werd de tweede grondlegger voor de voornaam van George Bush. Ook de derde grondlegger voor de voornaam van George Bush kwam uit het Verenigd Koninkrijk, maar is toch een buitenbeentje in dit gezelschap van drie naamgevers. Hij luistert namelijk niet naar de voornaam George. Zijn voornaam luidt geheel anders, namelijk Boy. Nu zult u denken, wat is dan de link met George Bush, maar dit wordt zo duidelijk. De Boy in kwestie had namelijk ook een achternaam. Deze achternaam luidde, inmiddels zal het u zijn gaan dagen, George. Boy George dus. Boy George leek qua uiterlijk in het geheel niet op hun eigen zoon George, was bij lange na niet zo excentriek en vele malen intelligenter dan George double-u. De overeenkomst tussen de stem van deze Britse zanger en de stem van hun bloedeigen George als hij ‘s ochtends met zijn dronken en door drugs bedwelmde hoofd onder de douche het lijflied van de National Rifle Association bezong, was echter meer dan treffend. Dit gaf hun de overtuiging dat hun zoon George W. Bush moest gaan heten.

Mall = mal
George = Sjors
Bush = Bos

Vandaar de title van deze dag, ‘de malle Sjors Bos’.







Deze malle Sjors heeft het ver geschopt. Verder dan George Roper, George of the jungle en Boy George ooit hadden kunnen vermoeden. George Bush regeert namelijk als sinds jaren het meest invloedrijke land ter wereld, de US of A.

En op dit moment sta ik aan de voordeur van zijn grote witte huis, te wachten tot ik met mijn kaartje naar binnen mag om hem bovenstaand verhaal eens haarfijn uit te gaan leggen. Ik hoop dat hij het snapt........

[A3]

WOENSDAG 23 AUGUSTUS 2006 Ken - de -gè - die?

Hadden we gisteren een ietwat fantasievolle en filosofische beschrijving van de Mall, vandaag weer terug naar de dagelijkse realiteit. Na mijn bezoek aan het witte Huis van gisteren, helaas was George niet thuis, hij was aan het spelen met zijn grote teen...... (het gerucht deed de ronde dat als hij zijn teen kon laten knakken dat hij dan met de troepen in Irak zou blijven, en zo niet, dan niet), staat vandaag het American Museum of National History op het programma.



Nadat ik zo'n vier uur in het museum was geweest, had ik zo ongeveer 734 Amerikaanse vlaggen gezien. En dan heb ik alleen degene groter dan 1 vierkante meter geteld, anders was het een veelvoud van dat aantal geweest. Het museum is dus sterk (zeg maar gerust: zéér sterk) gericht op het nationalistische en patriottisme van de Amerikanen. Toch zijn er voor de liefhebber van de US of A meer dan voldoende interessante zaken te vinden. O.a. leuk vond ik de afdeling waar diverse zaken uit typisch amerikaanse TV-series zijn te vinden. Diverse attributen uit bijv. Cheers en Friends zijn er te zien, maar ook wat oudere zaken als de stoelen van Archie en Edith Bunker uit 'all in the family'.

Daarnaast is ook de militaire afdeling zeer de moeite waard. Ik noem hier o.a.. het pistool van Billy the Kid en de hoed van General Ulysses Grant. Voor de native americans is de aandacht toch wat minder. Dit is een onderwerp dat ik duidelijk onderbelicht vind. Algemene indruk is echter prima, al denk ik dat er voor een publiek dat niet boven gemiddeld geinteresseerd is in de US of A, het museum wat minder boeiend is. Dan zou ik persoonlijk aanraden om het over te slaan

Na dit museumbezoek, ik heb immers all the time in the world, neem ik een uitgebreide stroll through the park, en ga daarna uitgebreid eten bij Sellzer's, een restaurant met Franse keuken waar het echt poepie druk is. Alle tafels zijn bezet door politiek uitziende lieden, die waarschijnlijk allemaal om de hoek bij het capitool werken. De prijzen zijn er naar; ik denk dat de US government het leeuwendeel van de nota's van Sellzer's uiteindelijk voor zijn kiezen krijgt. Zo zie ik volgens mij senator Ted Kennedy (Ken - de - gè - die?) is een semi separate ruimte in geanimeerd gesprek met, naar ik aanneem, twee bijzonder charmante secretaresses. Die man heeft wel smaak..... (qua eten bedoel ik hier uiteraard, de Beef Bourguignon is hier voortreffelijk)

[A3]

DONDERDAG 24 AUGUSTUS 2006 Elk nadeel hep se voordeel

De Beef Bourguignon van gisteren smaakte aanvankelijk geod, maar ik wou nu dat ik toch voor iets anders had gekozen. De hele nacht heb ik liggen draaien en woelen vanwege de hevige buikkrampen en de daarmee gepaard gaande pijn. De route van het bed nar de bathroom was gelukkig niet lang, anders had de roommaid vast een zeer onplezierige ochtend gehad vandaag. Nu heeft ze een zeer plezierige ochtend; ze hoeft niets te doen want ik heb het ‘not disturb’ kaartje opgehangen. Geen polonaise aan mijn lijf vandaag.



Omdat elk nadeel se voordeel hep, en andersom, heb ik vannacht ook weer wat geleerd. De TV gaat hier dus echt 24 uur per dag door. Ik geloof dat ik alleen vannacht al drie keer dezelfde aflevering gezien heb van Roseanne en van Friends. Van Roseanne was hte die aflevering waarin Roseanne ruzie heeft met de hele familie. Ze ligt al dagen op bed en wil er niet meer uit komen. Toeval of niet; zo voel ik me nu ook........

Het is al lang PM als ik voor het eerst een short aanschiet en kort een blik op de hotelgang werp. Niemand te zien. Dan nog snel even een preventief bezoek aan het toilet en maar de stoute schoenen aangetrokken (dat zijn die zwarte met witte strepen). Met de auto ga ik weer richting het winkelcentrum zonder winkels en stap ik het Air & Space Mueum binnen. Het is ontzettend druk, het lijkt wel of heel Washington hier vandaag een kijkje wil komen nemen. Na zo’n 10 minuten blijkt hier nog een ander nadeel van; bij de mens room staat een gigantische rij. Wat nu? Ik kan de billen nog wel even dsamen geknepen houden, maar zo lang de rij hier is gaat me niet lukken. M’n meest onschuldige blik gecombineerd met een raar loopje waarbij ik volgens mij meer op ene vrouw lijk dan op een man, maakt dat de Washingtonians ruim baan maken. Of dit uit pure beleefdheid gebeurt of uit angst voor vieze kleding weet ik niet; ik had de tijd nog de zin om het te vragen. Wat een opluchting........................................ .....

Als ik een kwartier later de mens room weer verlaat ben ik weer wat afgevallen. Maar een verlenging van mijn bezoek lijkt me niet verstandig. Ik ga maar weer terug naar de auto en rij maar weer snel naar de veilige omgeving van mijn hotel terug. Hopenlijk gaat het morgen weer wat beter.

[A3]

VRIJDAG 25 AUGUSTUS 2006 .........


Weer een hele vervelende nacht achter de rug. Als jullie het me vergeven laat ik het hier bij, want er valt niets geurigs of kleurigs over te vertellen. Alhoewel, de kleur was bruin en de geur............daar zullen we het niet verder over hebben.



ZATERDAG 26 AUGUSTUS 2006 ‘n monumentale dag


De dag begint deze zaterdag beter. Daarom maar met een optimistische blik de dag beginnen en direct een plan de campagne maken. Zaterdag lijkt me een prima dag om een monumentenroute te doen. Abe Lincoln wacht al lang op me en ik ben bijvoorbeeld ook benieuwd of het Vietnams Veterans Memorial en het graf van JFK evenveel indruk op me zullen maken als bijvoorbeeld het Holocaust Memorial in Miami vorige maand.

Ik begin bij Abraham Lincoln. Het weer is niet geweldig vandaag, maar voorlopig blijft het droog. Bij het Memorial is het redelijk druk, er zijn dus meer mensen die op het idee zijn gekomen om vandaag momenten te besteden aan monumenten. Abraham Lincoln zit stuurs voor zich uit te kijken als ik hem voor het eerst zie. Als ik een half uurtje later weer ga, heeft hij nog steeds diezelfde stuurse blik. Bewijs van het feit dat ik bar weinig indruk op hem heb gemaakt...... Als ik me in een onmogelijk bocht gewrongen heb om onderstaande foto te kunnen nemen die, al zeg ik het zelf, best aardig gelukt is, wordt ik door een dienstdoende agent vriendelijk edoch dringend verzocht om het monument niet zo te betreden. Nou ja, poeh, die vent weet zeker niet dat ik de afgelopen dagen strontziek op bed heb gelegen. Ik besluit toch maar om dit niet als argumnet te gebruiken en doe netjes een stapje terug. Mijn foto heb ik lekker toch gemaakt!




Het Vietnam Veterans Memorial maakt dus bij lange na NIET de indruk van het Holocaust Memorial in Miami Beach. Hier is het eigenlijk niet meer dan een gigantisch lnge opsomming van namen met een paar standbeelden. Ik besef dat dit een vrij platte beschrijving is, maar zo komt het Memorial ook over. Het maakt bij mij verder geen enkele andere emotie los. Maar goed, dat zal wel persoonlijk zijn. Toch raad ik degenen aan die dit al indrukwekkend vinden om ook eens in Miami Beach te gaan kijken. Dan zul je echt overdonderd worden.





Arlington Cemetery daarentegen is weer wel heel meeslepend. Ik weet dat ik niet geheel objectief ben, ik ‘heb’ namelijk wel iets met JFK, zeker sinds ik de beste film aller tijden (JFK van Oliver Stone) gezien heb, maar ik vind dit echt indrukwekkend.De eeuwingdurende vlam had wat mij betreft niet gehoeven, maar verder vind ik alles wel behoorlijk stijlvol. Ook de uitspraken van Kennedy die gegraveerd in marmer staan, passen wel bij het graf en geven het geheel duidelijk meer cachêt.



Op de terugweg naar het hotel stop ik kort bij een 7-eleven voor wat droge toast en een paar zakjes lekkere thee, zodat ik op mijn hotelkamer een waar koningsmaal kan gaan bereiden. Jammie..............

[A3]

ZONDAG 27 AUGUSTUS 2006 Is there air in space?

Zondag. Ik geloof dat deze zondag weer de eerste dag is dat ik me echt kiplekker voel. Geen licht gevoel meer in mijn hoofd en geen opstandige darmen meer. Vannacht heb ik zelfs heerlijk geslapen, en werd ik, en dat is echt voor het eerst, pas wakker van de tegen beter weten in, toch ingestelde wekker op de TV van mijn kamer. Rise and shine dus. Vandaag mijn tweede poging voor het Air & Space museum. Na een licht ontbijt bij Burger King, echt alleen gezonde dingen genomen, sta ik al vroeg bij het mueum. Om voor mij onverklaarbare redenen is het echt veel minder druk dan afgelopen donderdag. Ik kan dus echt op mijn gemak overal van genieten.

Onwillekeurig let je toch ook veel op zaken die met Nederland te maken hebben, en die vind ik helaas maar weinig. Één van de dingen zie ik wel vind is een foot van onze nationale held Wubbo Ockels, wie kent hem niet. Verder geen afdeling of zelfs maar attribuut met betrekking tot onze nationale tros KLM. Jammer maar helaas.

Wel verbazend nlijft het dat je zo’n museum voor helemaal noppes kunt bezoeken. Ik ken het fenomeen uit Londen, waar ook diverse musea ‘um sonst’ te bezoeken zijn, maar het blijft een raar, maar wel zeer welkom, fenomeen. Zeker al in je aanmerking neemt dat dit wel ene heeeeel groot museum is. De collectie is zo groot dat ze tegenwoordig zelfs een tweede gebouw hebben op een geheel andere locatie in de stad.

Ook maak ik vandaag nog een tourtje door de stad om in zijn algemeenheid wat sfeer op te snuiven. Gelukkig kom ik niet per ongeluk in een totaal verkeerde wijk terecht, tenzij je Arlington Virginia een gevaarlijke wijk vind. Stel dat ik hier nu op 11 september 2001 was geweest in plaats van op 27 augustus 2006, dan had ik dit waarschijnlijk ook geen gevaarlijke wijk gevonden hebben. Sterker nog, door de aanwezigheid van het Pentagon krijg je zelfs het gevoel dat het er extra veilig is. Nu wel, maar toen niet dus.......

Het Pentagon is trouwens onderwerp van een grote renovatie. Deze was al aan de gang op 11 september 2001, maar toen hebben ze wel een ‘minor set back’ gehad, waardoor het uiteindelijke plan niet gehaald werd. Het is nu de bedoeling dat een en ander in 2008 afgerond zal zijn. Doorwerken dus, jongens.


MAANDAG 28 AUGUSTUS 2006 More Balti? More Balti!

De knoop is door gehakt, ik ga vandaag naar Baltimore. Inmiddels heb ik diverse mensen gesproken en die zijn toch allemaal wel redelijk enthousiast over deze stad. Vooral de zogenaamde ‘inner harbor’ moet heel mooi zijn. Gisteravond heb ik het internet afgestruint naar een mooi hotel, en dat heb ik gevonden. Via Hotwire het Marriott Inner Harbor voor de schappelijke prijs van 69 dollars. Daar zal ik dus vannacht gaan slapen.

Maar eerst verlaat ik Washington, bedank ik de front desk van Days Inn voor de goede zorgen en neem ik een laatste Washingtonians ontbijt bij Subway. Voor het eerst in een aantal dagen weer met wat gevaarlijkere ingrediënten dan toast en thee, een mens moet tenslotte risisoc’s nemen in het leven niet waar?

De afstand van Washington DC naar Baltimore stelt, zeker voor Amerikaanse begrippen, helemaal niets voor. Ik bedenk me onderweg dat ik eigenlijk qua hotel best gewoon in Washington had kunnen blijven en eenvoedigweg op en neer had kunnen pendelen naar Baltimore. Days Inn was immers prima en de service was goed. Maar ja, daarvoor is het nu te laat, het Marriott is betaald en dus zal er ook geslapen moeten worden. Bij mijn vroege check in blijkt echter dat dit geen straf zal zijn. Het hotel is echt geweldig mooi gelegen, direct aan het water en de inrichting is echt Marriottiaans (?). Op niveau dus.
Ik ga eerst even heerlijk op het terras zitten en overzie zo de het gehele inner harbor gebied waardoor Baltimore zo beroemd is geworden. Eerlijk is eerlijk, het ziet er allemaal mooi, schoon en gezellig uit. Overal lopen mensen met kinderen, zonder dat je het idee krijgt dat het crowded is. Een mooie compromis dus tussen druk en té druk.

Zelf behoor ik ook al snel tussen de flanerende menigte langs het water en ik kan het iedereen aanbevelen; voel je je een beetje down of niet zo geweldig (troubled), ga naar baltimore, wacht tot de zon schijnt en flaneer heerlijk langs het water in het inner harbor gebied. Gegarandeerd succes!
Na deze initiële verkenning van het mooie Baltimore schuif ik aan in het Grille 700 restaurant in het Marriott en geniet van een heerlijke salade en een hele mooie zalmfilet (was namelijk prachtig roze en voorzien van kaviaar als oogjes....). Na deze voorzichtig iets zwaardere maaltijd is het weer tijd voor een avondje TV met o.a. veel CNN en Jay Leno. Wat kan het leven toch mooi zijn...........

[A3]

DINSDAG 29 AUGUSTUS 2006

Vandaag heerlijk uitgeslapen en toen op naar het nabijgelegen Baltimore Aquarium. En wat een aquarium! Ik heb er in de loop van de jaren velen gezien, van Scheveningen tot Parijs en van Tampa tot Seaworld, maar dit is wel echt één van de mooiste. De zee afdelingen zijn enorm groot, al interesseren deze me meestal wat minder. Met name de cichlidenafdeling (tropische baarzen uit voornamelijk Midden- en Zuid Amerika en Afrika) is indrukwekkend. Vooral de soortenrijkdom uit het Malawi- en het Tanganjikameer springen er in positieve zin uit. Deze vissen zijn des te unieker, omdat de meeste van deze soorten endemisch zijn. Dit wil zeggen dat ze in geen enkel ander water voorkomen. Dus niet in andere meren, niet in andere plassen of rivieren, gewoon alleen in Lake Malawi of Lake Tanganjika. De soorten uit beide meren zijn ook weer verschillend, en vooral bij het Malawimeer is het vaak zo dat een bepaalde soort vis slechts in een zeer klein gebied van het meer leeft. De specialisatie van deze, vaak zeer mooi en fel gekleurede soorten, is daarom enorm ver gevorderd. Kortom, voor lieghebbers een echte aanrader.



Uiteraard biedt het Baltimore Aquarium ook de standaard indrukwekkende zaken als grote haaien en roggen, dus ook de thrillseeker komt hier volledig aan zijn trekken. Wel is de entreeprijs met $ 21.95 redelijk fors. Zeker als je net uit Washington komt is dat wel een tegenvaller. Leuke dingen wennen immers (te) snel.



Eten doe ik vanavond in het restaurant van het Aquarium. Een menu bestaande uit lekkere clam chowder gevolgd door twee panini’s is hier uiterst smakelijk en niet duur. Slechts $ 14,24 inclusief coke is echt een koopje. Uiterst geschikt dus voor Hollanders......

[A3]

WOENSDAG 30 AUGUSTUS 2006 TTT

De bedoeling van vandaag was een mooie rondrit door het noordelijk deel van Maryland en het zuidelijke deel van Pennsylvania te maken. Maar helaas. Zo’n 10 mijl op weg op de US1 richting Philadelphia heeft mijn Chrysler Pacifica heel andere plannen. Net voor het plaatsje Bel Air (nee, niet die versie van Will Smith – yohoo to Belair -, die ligt in California) geeft hij in één keer de geest. Zonder verder waarschuwingssignalen als rook (werd vroeger door de Native Americans toch al als communicatiemiddel gebruikt) of stoom te geven stopt hij er gewoon mee.

Gelukkig was het niet druk op de weg en kon ik hem lekker uit laten bollen tot in de berm. Toen in het dashboardkastje – of zeg eigenlijk maar liever: kast (de hele gelijknamige popgroep van dezelfde naam had er in gepast) – gezocht naar het nodige papierwerk voor het noodnummer van Avis. NA enig speurwerk dit ook gevonden en maar met mijn GSM gebeld; toch wel fijn dat zo’n tr-band toestel het gewoon overal doet. Een vriendelijk mevrouw vraagt me naar de exacte locatie en zegt een hulpdienst te sturen. Deze arriveert dan ook binnen de 10 minuten. Da’s dus niet verkeerd.



De tow-truck neemt me mee op sleeptouw terug naar Baltimore. Ik mag mee voorin de truck en heb een gezellig gesprekje met John Kendricks, al sinds 12 jaar in dienst by Towie Tow Trucking, kortweg TTT. Aangekomen bij de garage wordt me gevraagd even te wachten en dus ‘geniet’ ik van een kopje koffie en nog een kopje koffie en nog een kopje koffie. Kortom, teveel koffie en nog steeds geen auto. Na ruim 1,5 uur komt het verlossende woord; de auto is niet te repareren. Wat nu? De collega van John, Jesse, biedt aan me naar het dichtstbijzijnde Avis station te brengen. Zo gezegd, zo gedaan, dus weer een goed half uur later sta ik aan de balie bij Avis. Omdat ik zo’n enorme pech heb – nou ja, eigenlijk valt dat allemaal wel mee, maar goed, wie ben ik om te protesteren – mag ik uit alle available cars een modelletje uitzoeken. Da’s voorwaar nog geen eenvoudige klus. Er staat hier werkelijk van alles en de keus is – veel te – groot. Plotseling valt mijn oog op de lelijkste auto van de US of A – en ik kan het weten, thuis rij ik de lelijkste auto van Nederland – een Hummert (van Hanegems voor Hummer) . Z’n gevaarte zou ik nou nooit huren, maar als ik mag kiezen en het kost niets extra................. Ik vraag of ik ook de Hummert mag kiezen, en dat is no problem at all. Snel even wat papierwerk invullen en daar ga ik dan; wat een tank!



Helaas is het echter wel al laat geworden, en dus besluit ik maar af te zien van de rit naar Philly. Om dit goed te maken eet ik mar een originele Philly Melt bij Dennys, dan lijkt het in elk geval nog een beetje alsof ik in Philly ben geweest. Als ik terugrij naar het hotel voel ik me een heel bink. Ik draai, sorry: druk, het raam naar beneden, zet de stereo (Simply Red) op 33 (harder gaat niet) en voel me een echte macho.........