[Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006

[A3]

WOENSDAG 19 JULI 2006 EXPERIMENTAL PROTOTYPE COMMUNITY OF TOMORROW

Tja, met Pa naar een pretpark; dan mot je dus vroeg op. We zijn bij Springhill Suites de grote hausse bij het ontbijt net voor. Als we net 10 minuten zitten lijkt het wel alsof er een school uit gaat. Tientallen jonge deernes dartelen in één keer door de ontbijtzaal heen. Allemaal Braziliaans Ronaldinhootjes maken het opeens erg druk. Het ontbijt zelf vind ik, overigens in tegenstelling tot de rest van de familie, tegenvallen. Er is niks warms, behalve een zelf te bakken wafel en toast, en het brood is echt niet van deze tijd. Alleen van die slappe Amerikaanse meuk! Ook verder geen kaas of vlees en qua vers fruit, waar de Yanks normaal toch best sterk in zijn, is er................niets! Één soort mona toetjes en O.J. en dan heb je het wel gehad. Dit noem ik geen deluxe breakfast!



Uiteraard hebben we een dag uitgekozen waarop Disney gasten niet eerder naar binnen mogen, alsmede een dag met extra lange openingstijden. Een deel van Epcot is vandaag tot 22.00 uur open. Da’s mooi dus. We kopen bij de ticketbooth kaartjes voor vandaag en meteen al voor het bezoek aan MGM van morgen. Scheelt maar liefst $ 1,50 per persoon; WAUW!
We staan vooraan bij het touw als Mickey & friends het park komen openen. Gelukkig zijn de kinderen de leeftijd ontgroeid dat ze nog handtekeningen willen (behalve die van mij natuurlijk voor abonnementen, mobieltjes, éénmalige machtigingen, overschrijvingen, bewijzen van goed gedrag, spijbelbriefjes etc., maar daar gaat het hier niet over), en dus kunnen we meteen door naar ons eerste doel: Soarin. We hebben er leuke berichten over gelezen op dit Forum, dus dat moet wel geweldig zijn. De wachttijd valt erg mee en we kunnen eigenlijk met de eerste rit van het park mee. En Soarin blijkt best wel aardig te zijn, maar naar onze smaak ook niet meer dan dat. Eerlijk gezegd hadden we er meer van verwacht. Aangezien het nog steeds niet druk is kunnen we zo voor een tweede keer mee, maar dat vinden we eigenlijk zonde van de tijd; Test Track is veeeeeeeeeel leuker. Op naar Test Track dus en ook daar is het nog niet druk; we lopen zo door. Als we alle tests op het track gedaan hebben gaat de deur open en stormt onze auto naar buiten. Dan komt meteen die scherpe bocht naar links waarin je helemaal schuin hangt en dan................houdt de auto er mee op. Daar zitten/hangen we dan. Helaas is er een technische storing. Ook helaas betreft het feit dat ze buiten geen airco hebben; want in de brandende zon hang je er toch maar een beetje toasterig bij in zo’n testauto. Ik voel me net de toast van vanochtend. Na zo’n tien minuten komt er weer vaart in, en als we moeten uitstappen vraagt men ons of we nog een keer willen; uiteraard! Dan blijkt dat dit toch wel de mooiste attractie is van heel Epcot. Echt mooi.

Na Test Track lopen we naar het aangrenzende gebouw; Mission Space. Twee jaar geleden durfde niemand van ons het nog aan, maar inmiddels heeft men ook een softversie gemaakt waarbij iets minder doden vallen...... Die durven we wel. De vijf minuten wachttijd vliegen voorbij en het is toch nog best heftig. Je moet hier dus geen last hebben van prins Claus-trofobie, want dan heb je dus echt ein kleines Problemchen. Na Mission Space gaan we naar Universe of Energy. Voor de 7e keer komen we nu bij Ellen en ze kent ons nog steeds niet. Bill Nigh, the science guy, evenmin. Volgens mij is er sinds 1987 aan deze attractie niets veranderd, en, eerlijk is eerlijk, dat kun je nu toch wel een beetje gaan merken. Na de in totaal 45 minuten die je hier toch wel bezig bent gaan we naar Spaceship Earth. Een lange wachtrij van 45 minuten blijkt er in de praktijk slechts één van minder dan een kwartier. Het lijkt hier wel Disneyland Parijs (maar dan andersom...). Vanuit de ruimte duiken we de Living Seas in, waar het erg druk is. Voor de filmzaal moeten we wel 40 minuten wachten terwijl we niet eens weten wat er vertoond wordt; dit was er namelijk twee jaar geleden nog niet. Eenmaal binnen is er een aardige film met een geanimeerde schildpad die reageert op het publiek. Hoe ze het doen weet ik niet, maar Crush, de getekende schildpad, praat dus tegen mensen in het publiek en noemt ze bij naam. Leuk gedaan. Het is alleen jammer dat er maar weinig mensen tegelijk in het theater passen waardoor de wachttijd erg op loopt. Daarna gaan we naar de film in The Land en naar Honey, I shrunk the audience, waar de wachttijd ook weer erg lang is. Gelukkig hebben we de belangrijkste attracties vanochtend gedaan zodat we qua planning niet in de problemen komen. Imagination staat daarna op het programma en helaas lopen we ook daar tegen een technisch probleem op waardoor we ene minuut of 10 stil staan. Daarna gebruiken we onze fastpassen voor Test Track maar eens en gaan we met de boot naar Amerika. Helaas is de eerste boot naar Marokko vol, dus nemen we de tweede boot naar Duitsland. Duitsland ligt, dat weet iedereen, naast Italie, dat op zijn beurt, dat weet ook iedereen, naast Amerika ligt. We eten eerst wat burgers en fries en gappen augurken, sla en tomaten van de gratis dressing bar. Het is de bedoeling dat je hier een stukje sla en tomaat pakt om je hamberger aan te kleden, maar wij gebruiken het gewoon als een salad bar. Je kunt er ook relish en mayo tappen, en als je dat alles mixed heb je een niet onaardige tossed salad.
We gaan aansluitend naar de zeer patriottische voorstelling in Amerika en lopen dan door naar Noorwegen voor Maelstrom; kort, maar krachtig. Dat is een goede typering van Maelstrom. De film aan het eind kennen we nu wel en slaan we over.



Als laatste nemen we nog even de boot door Rio del Tiempo in Mexico en dan gaan we naar huis. Niemand heeft nog de puf om te wachten op het vuurwerk en we moeten ook nog wat boodschappen doen. Zo tegen tienen vallen we uitgeput in bed en vangen we onze nachtrust aan.

Toedeloe!

[A3]

DONDERDAG 20 JULI 2006 MGM


Mickey’s Grote Muizenparade?
Moeder’s Gigantische Megapretpark?
Ma Duck’s & Gijs’ Maxiboerderij?
Mega Groot Moviepark?
Metro Goldwyn Mayer?

What the heck, in elk geval gaan wij vandaag naar Disney’s MGM.

In Springhill Suites ontbijten we weer net op tijd om de Braziliaanse meute te ontlopen. Getuige de grote flipover boards die bij de lift staan met het opschrift ‘Please be silent in the hallways’ (en dat ook nog in het Spaans en Portugees), zijn wij niet de enigen die ons storen aan het ietwat luidruchtige gedrag van deze tieners. In elk geval doet Springhill een poging om de overlast een beetje te temperen.



Uiteraard zijn we lekker vroeg bij MGM, en staan we op de derde of vierde rij achter het touw. Het is inmiddels 15 jaar geleden dat we voor het laatst bij MGM waren, en er is natuurlijk veel veranderd. Tcoh zijn er ook nog voldoende shows en attracties die het ’weet je nog wel (oudje)’ – gevoel oproepen; Indiana Jones, Great Movie Ride en Star Tours om maar wat op te noemen. Ons eerste doel is echter een nieuwe attractie, en wel Tower of Terror. Als echter de touwen verwijderd worden blijkt iedereen die voor ons staat direct rechtsaf te lopen richting.....inderdaad, Tower of Terror. Dit betekent dat het daar wel druk zal worden, maar ook dat het in andere delen van het park wel wat rustiger zal zijn. We wikken en wegen (dat laatste niet letterlijk; stel je voor dat ze hier zien dat ik meer dan 100 kilo weeg....) en kiezen voor linksaf in plaats van rechts. We komen dan al snel bij een ‘golden oldie’, namelijk Star Tours. Uiteraard zijn er geen wachtenden en dus kunnen we de wachtrij als sprintcircuit gebruiken. Dit doen we dan ook! In recordtijd staan we dan ook weer buiten. Het blijft overigens best een leuke attractie. Dan gaan we richting de stuntshow voor fastpassen, maar we lopen verkeerd. Dat elk nadeel z’n voordeel heb blijkt na vier minuten. We keren om en vinden alsnog het juiste pad naar de Stuntshow. Vlak voordat we daar aankomen lopen we echter een Disneymevrouw tegen het lijf die vraagt of we soms interesse hebben in vier fastpassen voor de Stuntshow. Tja, daar hoeven we niet lang over na te denken; dit geeft ons immers mooi de kans om nog een paar extra fastpassen voor een andere attractie te halen. We nemen ze dan ook dankbaar in ontvangst en gaan daarna na de Muppet 3D show (aardig) en de Backlot Annex tour. De wachttijd bij Backlot Annex is kort, maar we moeten wel lang wachten voordat het wagentje zich echt in beweging zet. Dit blijkt het gevolg te zijn van een technische storing.





Als we uit Backlot Annex komen hebben we nog ongeveer twintig minuten voordat de Stuntshow begint. A3 offert zich op en sprint naar de andere kant van het park om twee fastpasses te halen voor de Tower of Terror en twee voor Aerosmith Rock ’n Roller Coaster. Hier durft toch alleen maar de jeugd in. Net op tijd om zijn fastpass entry bij de Stuntshow te halen is hij terug, en al snel heeft hij de rest van de familie op de tribunes gelokaliseerd. Uiteraard wordt hij uitgebreid door Ellen en Linda bedankt voor deze lange afstandssprint bij 40 graden Celsius (niet dus...!). De Stuntshow duurt lang. Als je het mij vraagt: te lang. Ik heb de show in Parijs ook gezien en daar loopt het naar mijn idee toch allemaal wat vlotter. De Amerikanen hebben te veel en te lange intermezzo’s om acteurs te interviewen en bla bla verhaaltjes te doen. Het valt trouwens op dat het gehele decor, incl. de vrachtwagens e.d. geheel Frans zijn. Zelfs de stuntauto’s zijn Opels, en geen Chevrolets of Dodges, de Amerikaanse GM merken. Opel is in de VS volledig onbekend, en de franse auto’s hebben zelfs nog de franse kentekenplaten! Traditiegetrouw vertoont men aan het einde van de show altijd de volledige opname aan elkaar ge-edit, zodat de toeschouwer een idee krijgt hoe het er in een film uit zou zien. En wat blijkt; dit is gewoon een opname uit Parijs. De oplettende toeschouwer kan het aan details zien. Je wordt dus eigenlijk gewoon genept.





Na de stuntshow laat ik de rest van de familie eens merken hoe ver het eigenlijk wel niet is naar het andere eind van het park; ver dus. Ellen en Linda benutten de fastpassen voor Tower of Terror en Aerosmith en PA toont weer zijn goede inborst door tijdens het wachten vier fastpassen te gaan scoren bij Indiana Jones. Het klopt allemaal mooi zo. Bij Tower of Terror zijn er overigens wel aangenaam koele wachtplekjes te vinden; 1. binnen, direct bij de monitoren waar de foto’s van de liften getoond worden; 2. daar om het hoekje op twee bankjes, direct tegenover de balie waar je foto’s kunt kopen, en 3. direct als je uit de giftshop komt, links, volop in de airco-stream en toch buiten, maar wel lekker in de shadow. Aansluitend bezoeken we One Man’s Dream, een tentoonstelling met film over Walt Disney (de man, niet het bedrijf) zelf, die eigenlijk best leuk en interessant is. Vervolgens naar de Great Movie Ride, maar die blijkt vanwege technische storingen gesloten. Dan maar naar Voyage of the Little Mermaid en daarna, slalommend tussen de regendruppels door, naar Narnia. Deze laatste ‘attractie’ is echt een aanfluiting. Een paar kerstbomen, een paar busjes kunstsneeuw en 3 minuten fragmenten uit de gelijknamige film, terwijl je zit op de vloer. Nee heren en dames van Disney, dat kan, en eigenlijk dat móet, beter. Na Narnia is het toch echt tijd geworden voor Indiana Jones, dus daar gaan we dan ook naar toe. De wachtrij voor fastpasses (nog nooit gezien) is langer dan de gewone en maakt ook veel minder snel vorderingen. Ik begin me zorgen te maken en loop langs de rij om vooraan aan een Disney medewerker te vragen of we wel gegarandeerd naar binnen kunnen. Hij antwoordt; entry is guaranteed, seats, however, are not........ Gelukkig zijn er nog net een paar plekjes voor ons vrij, zodat we toch van de show kunnen genieten. Wat ons betreft nog steeds de beste hier in MGM. Dan blijkt de Great Movie ride toch in één keer te ‘riden’, dus die nemen we daaropvolgend. Mwah, niet echt top. Eten dan maar. Bij ABC comissionary is het zeer rustig en men biedt een beetje afwijkende etenswaar; salades, indian curries en chinees. Best lekker, maar wel ietwat kleine porties. Nog maar wat extra porties gehaald dus.........



Daarna zien we de show van Beauty en the Beast (ik vind er niks aan , maar de dames daarentegen wel) en dan gaan we nog een keer nar Tower of Terror. We pakken snel fastpassen, maar de wachtrij blijkt zowiezo kort, zodat Ellen en Linda zo door kunnen lopen. Ze komen wederom enthousiast terug. Dan besluit Pa maar om z’n stoute schoenen (gelukkig heb ik ze bij) aan te trekken en mee te gaan. Helaas blijkt dan de wachtttijd opgelopen tot 25 minuten. Maar, wij zijn niet voor één gat te vangen en zetten onze joker, oftewel de fastpassen in. Zo kan Pa toch nog mee........ En eerlijk is eerlijk; dit is geen attractie waar je bang hoeft te zijn voor het feit dat de inhoud van je maag aan de bovenkant naar buiten komt of iets dergelijks, want je maakt geen bruuske onverwachte bewegingen, en je gaat niet over de kop. Wel loop je het risico dat je maag zelf naar buiten komt....tjezus wat een val maak je hier. Maar goed, Pa overleeft het en durft zelfs toe te geven dat het best wel aardig is. Gelukkig is de wachttijd inmiddels nog langer geworden, en hoeft hij zijn woorden niet nogmaals met bewijs te staven, pfffffffffff.



De afsluiting bij MGM is uiteraard Fantasmic. We gaan naar de eerste voorstelling en zijn ruin vantevoren aanwezig. De tijd doden we met Sprite, caramel popcorn en water, en na 45 minuten wachten begint het dan eindelijk te schemeren en gaat de show beginnen. Het spektakel dat volgt is zeker mooi en ontstijgt ook met zekerheid de middelmaat, maar om nou te zeggen dat dit de mooiste Disney show ooit is............nee. Ik weet niet of ik er een volgend keer weer zo’n lange wachttijd voor over zou hebben.





We besluiten na Fantasmic naar huis te gaan, en vallen in het Marriott Village moe maar voldaan in slaap.

ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zz

[A3]

VRIJDAG 21 JULI 2006 KELLY PARK

Goedemorgen allemaal. Welkom bij weer een nieuwe dag van ons enerverende avontuur in Florida. Vandaag staat, uiteraard na het wederom ‘fantastische’ ontbijt bij Springhill Suites (vandaag als warme verrassing ‘sausage gravy’ > als je ’t ziet wordt je niet goed, als je het ruikt wordt je nog slechter, dus ik eet het maar niet....) het Kelly Park bij Apopka op het programma. Voor degenen die ons verslag van twee jaar geleden gemist hebben; dit is een nog tamelijk onontdekte parel op precies één uur rijden van Orlando.



Zoals gezegd: precies één uur rijden van Orlando. Nadat we bij de louch uitziende bandenverhuurdershop weer vier banden opgeduikeld hebben (als onderpand wederom een oud Elvia verzekeringspasje achter gelaten) rijden we na precies zestig minuten door de poort. Dan moeten we de enorme som van $ 1 per persoon afrekenen (incl. tax!). Dat is wel wat anders dan de $ 240 die je voor z’n viertjes bij een dagje Disney kwijt bent. We zijn bij de eerste bezoekers, maar niet de allereersten! Toch zien we in het grote zwemdeel al snel een grote schildpad zitten en dus doen we snel de snorkelspullen aan. Als we dan gewapend met snorkel en masker weer terug lopen is het beest weg: ruzie tussen de dames. Linda zegt dat Ellen het beest in de gaten zou houden en Ellen beweert juist het omgekeerde. Zo gaat dat nog even door, maar de schildpad blijft weg.



Inmiddels zijn er ook twee badmeesters gearriveerd. Dat hebben we hier niet eerder gezien. Wat we ook niet eerder gezien hebben zijn de grote borden waarop uitleg gegeven wordt over alligators. Oké, er staat dan wel niet dat ze hier zitten, maar waarom dan deze info geplaatst? Ik vraag het de badmeesteres. De borden zijn toevallig pas vorige week geplaatst en zijn zuiver informatief. Als ik vervolgens vraag of hier alligators zitten, zegt ze dat er wel eens zeer kleine gesignaleerd zijn, maar dat er verder absoluut geen gevaar is. Ik besluit om deze informatie, in ieder geval voor de time being, voor me te houden. ‘Onder de pet’, zeggen ze ook wel eens. Ook informeer ik belangstellend naar de rol van de badmeesters; het blijkt dat in het hoogseizoen (nu dus) er vijf badmeesters aanwezig zijn; één bij het begin van de bron, één aan het eind en drie bij het grote middendeel.



We tuben een paar keer, maar uiteindelijk lijkt zwemmen en snorkelen zonder tube eigenlijk net zo leuk. Het water is echt onbeschrijfelijk helder en heerlijk van temperatuur. Ik zie heel veel vissen, waaronder diverse soorten levendbarende visjes, big mouth bass, diverse soorten zonnebaarzen en ook ontzettend veel en grote plecostomussen. Deze vissen zijn onder aquarianen in Nederland goed bekend als grote algeneters, en als zodanig zitten ze in menig Nederlandse huiskamer. Ze komen echter uit Zuid Amerika. Hier zijn ze echter ooit uitgezet en klaarblijkelijk bevalt het ze wel. In enorme getale, ik denk wel meer dan honderd bij elkaar, bevolken ze de rivier en scharrelen ze over de bodem. Sommige exemplaren zijn wel een halve meter groot. Net na de middag zien we ook nog een anatal zonnende waterschildpadden en we duiken ook nog enkele fossielen op. Linda heeft een grote (ca. 10cm) versteende schelp en ikzelf vind twee grote stenen met daarin afdrukken van schelpen. Mooi meenemen dus. Omdat Florida vroeger lager lag, en hier dus zeewater stond, zijn er diverse plekken waar je landinwaarts schelpen e.d. kunt vinden. Ook hier zijn diverse mensen er naar op zoek, en als ik wat nader informeer blijken er ook diverse zoekers voor haaietanden. Fossiele haaietanden wel te verstaan, want levende komen hier al honderdduizenden jaren niet meer voor.

Waren er bij onze vorige bezoeken slechts een handjevol mensen, nu is het best druk. Al met al denk ik wel meer dan 100 mensen. Buiten het seizoen heeft dus wel z’n voordelen......
Om ca. 15.00 uur dondert het in de verte en onmiddellijk gaat het onweeralarm; iedereen het water uit. De opmerking die ik in een ander verslag las over de validiteit van deze methodiek (dat men eigenlijk de eigen portemonnee als uitgangspunt nam voor het al dan niet luiden van het onweersalarm) lijkt me dus eigenlijk niet van toepassing. Hier zijn ze immers niet bepaald getriggerd om voor de entreeprijs mensen nogmaals te verleiden om een andere dag terug te komen (weet je nog, entree $ 1...).



Op de terugweg zoeken we een family restaurant a la Bennigans of Perkins, en deze laatste vinden we zo ongeveer halverwege de route terug naar Orlando. We eten er lekker (pot roast en steak).

’s Avonds rijden we richting Kissimmee en bezoeken we de overdekte Flea Market tegenover Old Town. We kopen er Cool Water van Davidoff voor vrouw lief (goed opgelet: het is de echte) en een zonnebril voor Ellen. Daarna zijn we tot 23.30 uur actief in de Wall Mart. De dames passen allerlei kleding aan en de uiteindelijke buit zijn schoenen voor Pa, waterschoenen, een broek voor Ellen en manatee onderzetters (met foto’s erop copyright Bird’s Underwater > ‘onze’ manatee club).

Daarna is het bedtime.
Sweet dreams!

PS Onderwaterfoto's volgen (hopelijk) later........

[A3]

ZATERDAG 22 JULI 2006 What is this world coming to: man eats gator and gator eats oreo

Mwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, even uitrekkkkkkkkken. Huh? Hoe laat is het eigenlijk? Wat, half elf? Jippie! Dan zijn we te laat voor het ontbijt en mogen we heerlijk op de kamer ontbijten met onze gisteren gekochte verse brood en verse pastrami en verse kaas en vers Minute Maid Orange Juice en verse koffie en en en en en.......heerlijk!

Tja, om hier in Florida nou een hele dag op de kamer te blijven hangen is natuurlijk ook maar soso. Wat gaan we doen? We gaan naar Gatorland! Orlando’s (maar het ligt in Kissimmee!) best half day attraction. Zo rond 12.00 uur arriveren we bij het park en het is hier werkelijk snikkesheet. Als we eenmaal binnen zijn bestuderen we uiteraard eerst de map en het bijbehorende show schedule. Als we alles een beetje efficient plannen moeten we alle shows nog kunnen zien, dus dat valt niet tegen.

We beginnen met een kijkje bij de grote vijvers waarin diverse grote jongens liggen te luieren en reigers ongenschijnlijk nonchalant langs de kant staan. Dan is het al tijd voor de eerste show; het Gator Wrestling. Vergeleken met zes jaar geleden is Gatorland wel behoorlijk gecommercialiseerd. Je kunt bijvoorbeeld bij de ingang extra tickets krijgen die recht geven op wrestling with alligators. Kosten weet ik niet maar ik geloof iets van $ 15 pp. Je mag dan zegge en schrijve 7 seconden bovenop een alligatortje zitten waarbij de mond is dichtgetaped, en in die tijd moet je dan ook nog met een prodent smile naar de fotograaf kijken. De foto die deze vervolgens maakt is dan nog niet eens inbegrepen. Kost weer extra (ik geloof $10). Dat vind ik dus een regelrechte ripp-off. De show zelf is echter wel amusant. Niet dat er nou super spectaculaire dingen gebeuren, maar het hele verhaaltje er omheen is best wel komisch. Het moment dat de Gatorworstelaar zijn hand in de geopende bek stopt die vervolgens met een rotklap dicht klapt is best wel gaaf. Net op tijd trekt hij dan zijn hand terug; je moet het maar kunnen. Na deze aardige 20 minuutjes gaan we de Swamp Walk doen. Aangezien er achter ons nogal luidruchtige engelsen lopen, wachten wij even af welke route ze kiezen, je kunt namelijk linksom of rechtsom. Zij kiezen voor rechts, dus gaan wij links. Waren we in Jolly Old England, dan hadden ze waarschijnlijk links gekozen, en wij dus rechts. Het blijven rare jongens, die Romeinen, ehhhhh Engelsen. Het is overigens niet zo dat wij per definitie een hekel hebben aan luidruchtige mensen, echt niet, maar bij een wandeling door een natuurgebied hoop je toch wat beesten en beestjes te kunnen zien, en die hebben nu eenmaal wel een hekel aan luidruchtige Engelsen.

Al snel zien we onder een omgewaaide boom een poeltje waarin een kleine muskusschildpad zit. Deze soort hebben we thuis ook, dus het enthousiasme is niet gering. Daarna lopen we verder over de boardwalk en zien o.a. veel epyphiten (planten die in de lucht op bomen groeien en hun voedsel uit de lucht halen – als ik het goed heb tenminste-). Ook loopt hier een stroompje dat, en dat is een bewezen feit, eigenlijk het begin vormt van de Everglades. Samen met de Reedy Creek, die begint bij Disney World en vervolgens de I4 kruist en naar Kissimmee stroomt, gaat dit water steeds verder zuidwaarts om, tesamen met diverse andere stromen en rivieren, uit te monden in Lake Okeechobee, dat op zijn beurt weer afwatert in de Glades. Het is maar dat u het weet! Flats hier dus een fluim in het water, rijd naar Key West en zie hem dan daar weer langsdrijven...............

Als we het rondje gelopen hebben komen we weer terug bij het eerder genoemde poeltje. Nu zwemmen hier wel vijf of zes van deze kleine schildpadjes rond alsmede twee driekielschildpadjes, herkenbaar aan hun drie lengtestrepen in het schild. Leuk! Daarna is het alweer tijd voor de Gator Junparoo, het voeren van de alligators. We hebben nog net plekjes vooraan, al hebben we daarvoor wel bijna ruzie met een amerikaanse. Ze zegt dat het plekje waar wij staan eigenlijk voor haar friend was, maar dat die even weg is. Na een kwartier is de friend echter nog niet terug, dus ik denk dat de man (alligator?) eieren voor zijn dollars heeft gekozen, en dat ie het park snel heeft verlaten. Volgens mij is hij nu al halverwege Key West........ In elk geval, waar hij ook was of is, wij hebben hem niet meer gezien. En dus wel een goed zicht gehad op de Gator Jumparoo. Die was wel aardig, maar niet zo spectaculair meer als 6 jaar geleden, ondanks de aanwezigheid van best grote knapen in het water.......

Daarna zijn we wat rond gelopen en hebben we onder andere een grote alligator gezien die een tijd geleden in Tampa gevangen was omdat hij daar een echte liefhebber bleek van rashonden. Liefhebber op de verkeerde manier echter...... Hij scheen een voorkeur te hebben voor Labradors en Retrievers maar vond ook herders niet te versmaden.......... Ook zien we hier een Florida Black Bear. Daarna maken we een voettochtje langs Crocs of the World; een verzameling krokodillen en kaaimannen van ‘all over the world’. Bijna denken we ergens Steve Irwin te ontdekken, maar dat blijk ik zelf te zijn......... Daarna lopen we langs het grote swamp; een groot meer midden in de bossen dat werkelijk vergeven is van de alligators. Zowel groot als klein zijn aanwezig en ze vinden Oreo’s lekker! Zelf gevoerd en gezien (mag eigenlijk niet hoor, en ik word hevig op de vingers getikt door beide dochters). Uiteraard opvoedtechnisch geheel en al fout en verkeerd, maar wel leuk! Ook zitten in de bomen nog diverse nesten van witte reigers en andersoortig gevolgelte. Sommige zo dicht bij dat je ze (niet bijna, maar helemaal) aan kunt raken.
Kijkend op onze horloges zien we dat het al weer tijd is voor de Animal Encounter, dus dat wordt onze volgende stop. Een aardig verhaal volgt met een pygmee Rattlesnake van dertig centimeter en daarna een Byrmese Python van ik denk een meter of vijf; toch zijn die 12 inches gevaarlijker dan de 13 foot-four. Hierna gana we eten; gator nuggets en gator ribs met Sprite. Geen alledaagse kost en dat is maar goed ook; ten eerste is het gewoon onbeschoft duur en ten tweede is het gewoon onbeschoft niet te vreten. De nuggets gaan nog wel, smaken naar kip (maar ja, wat smaakt er eigenlijk niet naar kip?), maar de ribs zijn zo vet dat een gator ze niet zou lusten........

Aan het eind van de middag zwaaien we byebye naar Gatorland en gaan lekker bij het hotel zwemmen (girls) en uitrusten (man). ’s Avonds haalt Pa pizza en Mexicaans bij Taco Bell en Food Court en genieten we op TV van ‘a few good men’en van ‘the fugitive’. Het verkeer bij het hotel is ’s avonds overigens een puinhoop. De file staat voor de deur en als je van het hotel om pak em beet acht uur een Tacootje wilt gaan halen sta je dus echt twintig minuten te wachten voordat je rechtsaf Vine op kunt. Tenzij je natuurlijk brutaal bent, de rij voorbij rijdt, dan een onschuldig gezicht opzet van ‘hé, ik moet hier eigenlijk rechtsaf’ en vervolgens het stuur naar rechts gooit. Dan duurt het ongeveer 1 minuut....... Niet doen hoor!

Slaap wel!

[A3]

ZONDAG 23 JULI 2006 Do the hippy hippy snake / Sing the Blues


Ja vandaag, oooh halleluja, oh ja vandaag, oooh halleluja, heeft ons Pa, ooooooh halleluja, een alternatieve, een inventieve, ja een fantastische manier gevonden om, oooh halleluja, praise the lord, het ontbijt bij Springhill Suites, ja het ontbijt bij Springhill Suites, te ontvluchten, ooooh ja! Halleluja, praise the lord, no Brazilian teenagers, halleluja, aeeeeeeeeeee-men, halleluja.



Zo rond de klok van tienen gaan we richting Downtown Disney voor een bezoek aan het House of Blues. Dit tegenover Disney Quest gelegen complex is een grote concerthal waar regelmatig artiesten optreden en evenementen plaatsvinden. Zo ook elke zondagochtend: Gospelbrunch! We halen onze vooraf gereserveerde kaartjes af en het valt op dat er twee rijen zijn; één aan de zijkant, met enkel en alleen African Americans, en één aan de voorzijde met enkel White Americans (and four crazy Dutchies......). Raar. Eenmaal binnen blijken onze kaarten recht te geven op plaatsen boven. Het interieur ziet er gezellig uit met allerlei bonte schilderijen, graffitti en tierelantijnen. Als we bij onze plekken komen zien we beneden ons een podium, met daarvoor een open ruimte met een stuk of 10 grote ronde tafels voor elk ca. 10 personen. Boven, waar wij dus ook zitten, is er een soort balustrade met banken, in totaal voor ca. 100 mensen, en daarvoor een soort bar waarop je eten en drinken kunt zetten. Ook is er op de bovenverdieping een grote bar en een uitgebreid warm en koud buffet.



Wel liggen er tussen het buffet enkele rare en ondefinieerbare dingen. Iets wat uiterlijk op een soort bonenschotel lijkt, het is ook nog eens redelijk schemerig verlicht binnen, dus je kunt niet alles even duidelijk zien, blijkt een zoet dessert te zijn met daarin appels en heeeeeeeeeeel veel kaneeeeeeel. De kinderen gaan meer voor het traditionele ontbijt/brunch/briner of hoe je het ook noemen wil; gebakken eieren met kippepootjes en appelmoes bijvoorbeeld. Of appelkaneelprut met gestoofde spinazie en een dikke plak roastbeef. Het is echt kermis hier; alle combinaties kunnen, en worden dan ook uitgeprobeerd.

Zo na een half uur ontstaat er enige commotie op het podium en komen er een aantal artiesten, allen African Americans, ‘on stage’. Het valt nu trouwens ook op dat aan de ronde tafels beneden louter African Americans zitten, en boven louter White Americans. Raar. Het gospeluurtje begint en het is net als op TV. Een achtergrondkoor van drie in het donker geklede jongedames voor de oeeehs, aaahs en bibopshabobs, een tweede achtergrondkoor van zeer omvangrijke big mama’s, allen geheel gekleed in het wit, en een lead zangeres die later afgelost wordt door een lead zanger. Deze lead zanger is het prototype van een Gospelzanger; gezet, een ietwat te strak zwart pak met een net iets te korte broek en stoere spitse, beige lederen comboylaarzen. Het is echt om te gillen. De sfeer zit er al snel in, en beneden zit niemand meer; iedereen staat te swingen en te dansen. Boven zit iedereen nog. Raar.
Sommige nummers klinken zowaar een beetje bekend, en voordat we het weten staan ook wij lekker te swingen .Raar.



Na een klein uur houdt het gospelkoor het voor gezien en in een mum van tijd is de zaal leeg. Raar. Dan zullen wij ook maar gaan. Eenmaal buiten merken we weer hoe enorm warm het is. Snel vluchten we de airconditioned ruimte van de Virgin Megastore in. Na weer enigzins op temperatuur te zijn gekomen klimmen we in de auto voor onze rit naar St. Cloud, Reptile World Serpentarium. Dat zal me wat worden.............. Na een rit die qua tijd eigenlijk wel meevalt, via de turnpike waren we er echt sneller dan verwacht, arriveren we om ca. 14.00 uur bij Reptile World. We betalen onze entree in wat er toch een beetje shabby uit ziet, al valt het eigenlijk ook wel weer mee. Het pand bestaat uit drie vleugels die in een U-vorm een soort binnenplaats omringen. In één van de vleugels is de entree gevestigd met daarin de giftshop en een paar kleine terraria met slangen. De tweede vleugel bevat een ruime collectie slangen, allen gehuisvest in terraria en de derde vleugel huist het laboratorium. In dit lab worden de diverse gifslangen die hier aanwezig zijn gemolken en wordt het gif bewaard. Dit gif wordt verkocht aan diverse ziekenhuizen, instanties en universiteiten voor o.a. tegengif en diverse onderzoeken. Op de binnenplaats is een vrij grote vijver gemaakt met een muur eromheen, die naar schatting zo’n honderd grote waterschildpadden bevat. Het grootste exemplaar is een Alligator Snapper Turtle van zo’n tachtig centimeter, en verder zijn er roodwangen, geelwangen, redbellies, Chicken Turtles en Cooters. Een bont en mooi gezelschap. Tot 15.00 uur moeten we ons een beetje bezig houden, want dan is pas de eerstvolgende venom-show. Dus nemen we ook een kijkje bij de alligator family, inclusief pas gebouwd nest, en bij de diverse slangen. In een klein hok zitten ook twee Terrapene Carolina, twee landschildpadden, en zo te zien zijn het duidelijk een mannetje en een vrouwtje. Ze gaan me toch tekeer! En een herrie dat ze maken. Niet normaal! Een oude bekende uit Gatorland zien we hier terug; de pygmee rattlesnake, een slangetje dat later in dit verhaal nogmaals zal verschijnen (driemaal is immers scheepsrecht, nietwaar?). Van alle in Florida voorkomende slangen die hier tentoongesteld worden neem ik een fotootje. Je moet toch iets met je tijd, niet? In de giftshop koop ik een plastic alligator van zo’n 25 centimeter lang, met op de rug drie jonkies. Hier voor slechts $10.95, terwijl hetzelfde ding gisteren bij Gatorland $17.95 kostte. Jaja, we blijven prijsbewust. Op de grond vind ik trouwens nog een tweede souvenir. Een slangevel van ca. 30cm. lang dat zomaar op de tegels ligt. Raar.













Samen met zo’n 10 andere mensen hebben we inmiddels plaats genomen op de houten banken voor het raam dat ons scheidt van het lab. Al snel komt de beheerder aanlopen met een vrij grote slang. Het zwarte exemplaar blijkt een Indigo snake te zijn, de grootste in Flroida voorkomende slangensoort, die overigens niet giftig is. Deze slang is ook geen wurgslang, maar meer een dier dat zijn prooi puur door kracht en met zijn bijt overweldigt. Hij eet onder andere knaagdieren, maar heeft vooral ook veel andere (gif)slangen op zijn menu staan. Iedereen die dit wil krijgt de slang even over de nek gedrapeerd, en uiteraard wil ik jullie de foto’s niet onthouden:







Deze slang doet al heel lang dienst als showdier en heeft in de afgelopen 24 jaar tijdens alle voorstellingen slechts drie maal iemand gebeten. Dit voelt aan als een bijesteek, maar de schrik is meestal heviger dan de pijn. Daarna begint de main event; het melken van gif. De assistente zet drie bordje neer met daarop de namen van de slangen die aan de beurt komen (het zijn er dus meer dan één, joepie!). Het betreft achtereenvolgens de Eastern diamondback Rattlesnake, de Cottonmouth en een Mamba. Wauw! Anja staat met de camera aan één kant, en ik met het fototoestel aan de andere , beginnen maar! De eerste slang wordt uit een soort wasbak gehaald en op het bureau gelegd. Het is een super agressief exemplaar. Als de prof. hem probeert te pakken begint hij te dreigen, te hissen en doet zijn bek wijd open. Dit is pas aktie! Daarna vlucht het beest van het bureau af, zodat hij opnieuw gevangen moet worden. Gaaf! Uiteindelijk is hij overmeesterd en ligt plat op het bureau met een soort golfstick op z’n kop. De prof. pakt hem beet en brengt zijn kop richting een soort champagneglas dat aan de bovenzijde is afgedicht met een soort papier. Uiteindelijk hapt de rattler toe en zie je dus echt op veertig centimeter afstand hoe het gif uit de grote tanden langs de binnenkant van het glas naar onder druipt. Dit proces herhaalt zich nog een anatal malen en ieder toeschouwer staat met ingehouden adem en open mond te kijken. Dit is dus pas echt een live show. Fantasmic, eeeeeh fantasTic!





















Na dit enerverende bezoek maken we een korte stop bij Sonic voor een lekekr ijsje. We willen ook wel eens aan de auto bedient worden door een tiener op rolschaatsen. Hopelijk hangen ze het dienblad dan aan je deur; net als vroeger bij de Flintstones! Helaas worden onze ijsjes gewoon lopend gebracht, en worden ze door het open raam aangegeven, mwah......... Aansluitend rijden we door Kissimme Down Town (niet te verwarren met Old Town) en maken we een kiekje bij het Monument of States. Dit bestaat uit stenen uit alle 50 staten van de VS en een heleboel landen. Een Nederlandse kei hebben we er echter niet in kunnen ontdekken.





Richting hotel stoppen we bij de Wal Mart op I 192 en bij diverse giftshops. We kopen allerlei prullaria en eten uiteindelijk bij Ponderosa. Het buffet is zoals gebruikelijk weer overdadig en je eet hier altijd te veel. Is het niet van de jelly, dan is het wel van het zelf te tappen ijs. De laatste stop voor het slapen gaan is bij de giftshop naast Subway, alwaar ik mijn derde gele, ruitvormige bordje voor thuis aan de vijver koop; Gator- & Turtle Xing heb ik al, nu is mijn collectie middels Manatee Xing compleet.

Bon nuit!

[A3]

MAANDAG 24 JULI 2006 No – see – ums


Vandaag ‘genieten’ we weer van het gewelidge ontbijt bij Springill Suites. Omdat we vandaag geen echt strak programma hebben zijn we niet echt vroeg en dat is te merken. Het is (nog) veel drukker dan anders en bij de wafels staat een rij van een halfuur. En dat is niet gelogen. Als we gaan staat er een man in de rij die er ook al stond toen we kwamen. Niet dat hij er wéér staat, nee, hij staat er nóg!

Dan gaan we op weg voor onze eerste echte winkeldag. We hebben al wel eerder een Mall bezocht, maar dat was ’s avonds, en de Wall Mart hebben we dan weliswaar met een paar bezoekjes vereerd, maar dat waren ook geen urenlange aangelegenheden. Daarom gaat het nu richting Florida Mall. We parkeren de auto voor de deur bij JC Penney en bestormen daar de kledingafdeling. Ellen en Linda bevolken samen de paskamers voor meer dan een uur en kopen dan ook diverse spijkerbroeken, shirts en aanverwante artikelen. Tot twee keer toe kraakt een vrouw gewoon de paskamer terwijl de kleren van Linda er nog in liggen. Je kunt hier niet eens rustig jezelf in de spiegel bekijken of je plekje is dus al weer weg. Daarna bezoeken we Sears. Hier verblijven Pa en MA op de groundfloor bij de kleding, terwijl de kids boven bij de games te vinden zijn. Pa schaft zich een short aan van $5 (vandaag zijn trouwens alle kledingstukken en schoenen vrijgesteld van sales tax). Alle beetjes helpen, nietwaar. Dan valt plotseling het licht uit en is het in één keer aardedonker. Het licht gaat weer een fractie van een seconde aan en valt dan weer uit. Snel stormt Pa de stilgevallen roltrap op om te kijken of de meiden niet in paniek zijn, maar voordat hij boven is lijkt het euvel al weer verholpen. Alles doet het weer. De meiden waren wel een beetje geschrokken maar verder niet echt onder de indruk.




Van dat schrikken krijg je uiteraard wel honger en derhalve lopen we richting Food Court. Voor we daar aankomen passeren we echter een standje waar ze speedrollers verkopen. Hier hebben deze schoenen met wieltjes een eenvoudig knopje aan de hiel waarmee je de wieltjes in en uit kunt klappen. Da’s handig! Maar Pa vindt dat we nog even verder moeten kijken. Ook wordt Pa in één keer helemaal flauw. Hij moet nu snel iets eten of gaat van z’n stokje. Aangekomen bij het Food Court is het echt overal stervensdruk. Anja gaat op rooftocht en heeft binnen vijf minuten een gigantische wrap gevonden van Mesa Grill. Het ding is niet te eten maar het vult wel. Pa kan dus weer even vooruit. Ellen en Linda gaan Subway respectievelijk Charleys bestormen en Anja neemt chinees. Na deze culinaire wereldreis neemt Pa nog een ijsje bij Dairy Queen en gaan we weer op pad. We visiteren nog diverse winkels maar er blijft verder weinig aan onze handen plakken. Wel leuk is dat er hier een speciale M&M winkel is (en daar werkt Ma in Nederland), dus daar blijven we iets langer. Ongelooflijk eigenlijk dat mensen al deze M&M prullaria überhaupt kopen. Een zakje met een stuk of twintig M&M’s in een speciale kleur (paars & roze) kost $3.20. Welke idioot trapt daar nou in?





We besluiten om het ‘a day te callen’ en lopen terug naar JC Penney. Daarbij passeren we uiteraard weer de speedrollers stand. Blijkt de tut hola in één keer maar tot maat 5 te hebben. En da’s te klein voor de poezelige voetjes van m’n dochters........ Maybe at the .... store, raadt ze ons nog aan. Wij terug, maar daar hebben ze alleen maar heely’s; zonder verstelknop en stervensduur. Dan maar in Nederland kijken schat......

We rijden richting de oostkust en bereiken binnen twee uur het Marriott in Hutchinson Island. Het hotel ziet er mooi uit en we hebben een kamer bij de de pool gevraagd en gekregen. Het is hier echt heerlijk toeven. We zwemmen nog wat en luieren een beetje; kortom we genieten van het goede leven. Geen van ons heeft nog zin om weg te gaan voor het eten, dus nemen we een kleine ‘bite’ aan de zwembadbar. Tesamen met de drinks krijgen we een fles insect repellent tegen no-see-ums. No-see-ums? Wat zijn dat? Het blijken onzichtbaar kleine zandvliegjes te zijn die gemeen steken en gezien hun maat hun werk geheel onopvallend kunnen doen. We vroegen ons aan het zwemnad al af wat die vervelende prikjes steeds waren, maar dat mysterie is nu dus ook ontrafeld. Vooral Anja is een gezocht slachtoffer (des te beter dus voor El, Lin en Pa....). Daarna is het tijd voor no-wake-ums:



Truste!

[A3]

DINSDAG 25 JULI 2006 CRACKER BARREL

De familie slaapt vandaag uit. En als je lang uitslaapt ben je meestal te laat voor het.........., inderdaad: ontbijt. Wat gaan we doen met ontbijt is de grote vraag van vandaag. We besluiten er daarom maar een brunch van te maken. Eerst gaan we echter per auto de omgeving verkennen. We rijden eerst langs de kustlijn en zien daar de diverse beaches. Ook komen we langs Bathtub Reef, waar we later zullen gaan snorkelen. Aangezien we hier niet verder kunnen, draaien we om en rijden de kustweg van Hutchinson Island (de A1A) in noordelijke richting. De bebouwing is spaarzaam maar wel gigantisch mooi. Hier geen torenflats o.i.d., maar allemaal echte miljonairskastelen uit de 20e eeuw. Verschillende stijlen staan door elkaar. Wat ook opvalt is dat er hier geen fast food outlets zijn; en laten we die nu net één zoeken......

Daarom nemen we de verbindingsbrug naar het vasteland. Na even rijden komen we bij de kruising met de A1. We gaan links en zien al weer de ons bekende borden opduiken. Mac, Burger King, Subway, de hele familie is weer compleet. Maar wat we eigenlijk zoeken is een echt uitgebreid Amerikaans, of zo u wilt, Engels ontbijt, met alles d’r op en d’r an. Maar waar ga je dan naar toe? IHOP en Waffle house bieden dan eigenlijk net niet genoeg, en veel andere restaurants serveren geen all day breakfast. Het is namelijk inmiddels al ver na twaalven. We zien een groot reclamebord van Crackel Barrel. Hebben we in Kissimmee ook al diverse malen gezien, maar wat is het eigenlijk? Op het bord staat ‘old country store’, dus dat duidt niet direct op bacon, eggs & mashed potatoes. We stoppen, eigenlijk tegen beter weten in, en A3 gaat poolshoogte nemen (de rest blijft in de auto). Eenmaal binnen lijkt het inderdaad een winkel met allemaal typisch Amerikaanse spulletjes. Toch ruikt het er naar eten. En ja hoor, in de hoek van de winkel is een doorgang naar een eetgedeelte. Ik loop door en wauw; dit is leuk! Helemaal ingericht met oude foto’s, oude boerderijwerktuigen, hooi, stro (wat is eigenlijk het verschil?) enzovoorts. Het ruikt er prima en dus vraag ik of ze ‘all day breakfast’ serveren. ‘Sir, we ARE all day breakfast’. Ik sprint dus naar buiten, sleur de rest van de familie de Buick uit en duw ze de Crackel Barrel binnen. We krijgen een leuke plaats en hebben vervolgens het breakfast van ons leven. Veel koffie, vers geperste O.J. en een overdaad aan eieren, bacon, gravy, toast en wat dies meer zij. Er blijft slechts één rotgevoel over: we komen nu voor de 8e keer in de States: waarom hebben we dit niet eerder ontdekt? Ook heeft dit ontbijt tot gevolg dat één van de vragen van de volgende dag al beantwoord is; namelijk de vraag ‘Waar ontbijten we’?



Voordat we afrekenen snuffelen we nog wat rond in de winkel en A3 koopt nog een leuk boek ‘Road Side Trips USA’. Een dikke pil, die echter helaas een beetje beschadigd is > korting! Helaas echter slechts 10%, maar alle beetjes helpen, toch? Daarna rijden we naar Steack ‘n Shake, daar zijn we immers deze reis nog niet geweest, en bestellen allemaal een small shake. Hé, das geinig, hier doen ze op elke shake een dot slagroom en een kers. Wat een rare gewoonte. Wij doen dat alleen op de appelmoes.............. De shakes zijn heerlijk en al rijdend zien we een ROSS, dress for less. Dit is ook één van onze verplichte stops, dus gaat d e richtingaanwijer weer uit naar links. De shakes bergen we zolang op in het koelvak van de Buick. Zou dat werken? Anderhalf uur, en een paar schoenen, spijkerbroek en diverse shirts later, keren we terug bij de auto. De shakes zijn nog heerlijk koel; da’s mooi dus.

Dan gaan we snorkelen bij Bathtub Reef. Dit zogenaamde reef is een soort muur op zo’n 50 meter in zee, die bestaat uit allemaal tunneltjes in steen, die gebouwd zijn als behuizing voor en door een klein soort worm. Doordat er daardoor een koraalachtige massa onttaat schijnen hier heel veel vissen en ander zeeleven op af te komen. Het is echter al laat in de middag en het is poepiedruk. Door de vele mensen in het water wordt er heel veel zand opgestuifd en dit heeft weer tot gevolg dat het zicht onder water zeer matig is. We zien wel wat vissen en een paar krabbetjes, maar dat is het dan wel. A3 denkt op een gegeven moment een octopus te zien, of in elk geval een poot daarvan. Iedereen wordt al snorkelend gemobiliseerd, maar dan blijkt het een mossel te zijn met een raar patroon op de rand van zijn schelp. Tegenvaller dus.
De dames zoeken nog verder, maar dit keer niet snorkelend naar vissen, maar in de Sanibel Stoop houding op zoek naar schelpen. Daarna gaan we naar het hotel en spoelen daar in het heerlijke zwembadwater dat vieze zout en strandzand van ons af. Ik heb nooit gesnapt wat mensen leuk vinden aan het strand, en eerlijk gezegd: ik snap het nóg niet!







’s Avonds rijden we naar Juno Beach, voor de door ons geboekte Turtle Walk. In Juno eten we snel nog wat bij Subway (ging om 21.00 uur dicht, maar het was 20.00 uur en de stoeltjes stonden al op de tafels....). Bij het Marinelife Center Juno Beach krijgen we een dia voorstelling te zien en krijgen we de gelegenheid om de facility te bezoeken en de diverse opvangschildpadden te zien. Buiten zitten in grote tanks diverse kleine en twee hele grote exemplaren, en o.a. ook een kleine bak met daarin allemaal jonkies van een paar centimeter groot. Dan begint het lange wachten. Er gaan 8 vrijwilligers van het Center het strand op en zij melden via walkie talkies wanneer ze een eierleggende schildpad op het strand zien. Zo wachten we van ca. 21.00 uur tot ruim na twaalven........ Jullie raden het al: geen turtles. Normaliter worden zo rond 22.20 de eerste schildpadden gesignaleerd, maar vandaag is een pechdag. Er schijnen nogal wat luidruchtige mensen op het strand te zijn en die jagen de schildpadden die uit het water komen weer weg. Om 12.15 uur wordt alles ‘a day gecalled’. We mogen nog wel solo het strand op, je weet maar nooit. Samen met een stel uit Watford, Engeland (je weet wel, waar Elton John woont), waarmee Ellen contact heeft aangeknoopt, gaan we op het strand zitten. Met z’n zessen houden we dit zo’n drie kwartier vol en dan ‘roepen wij het ook een dag’. Midden in de nacht en niets gezien.




Kleintjes


Joy

Jammer, het kan niet altijd prijs zijn (dat klopt, want er worden niet elke dag schildpadden gezien op het strand, slechts in zo’n 80% van de gevallen). Op weg terug naar het hotel krijgen we het idee om het vlak bij ons hotel dan eens zelf te proberen. Het is inmiddels na enen ’s nachts, maar de Wal Mart is nog open en daar gaat A3 snel zaklampen kopen en een paar waterschoenen. Bij het hotel gaan Linda en Ma naar bed, Ellen en Pa gaan midden in de nacht naar de stranden. Het eerste strand (het is echt pikkedonker) blijkt in een keer met een klif van zo’n 4 à 5 meter nar beneden te lopen, dus dat lijkt ons in het donker geen goed idee. Bij het tweede strand staan wat jongelui en zo midden in de nacht is dat ook niet echt geruststellend. We kijken nog wel even met onze zaklampen op het strand, maar er is niets te zien. Het is inmiddels al lang:

WOENSDAG 26 JULI 2006

[A3]

Nog wat nagekomen foto's uit de onderwatercamera: Zwemmen met Manatees (more to follow) bij Birds Underwater in Crystal River:



Zwemmen in Rock Springs Run/Kelly Park bij Apopka:





Onze onderwater sessie met manatees:

* er is door Birds Underwwater gefilmd
* deze film is op DVD gebrand.
* wij hebben deze DVD gekocht
* thuis hebben we van de DVD 'stills' genomen
* deze vind je hieronder:

Deel 1: de manatees in de bron




















DIT IS LEKKER ZEG

ZO GAAN MANATEES ZWEMMEN ALS JE ZE LEKKER AAIT

JA, IETS MEER NAAR LINKS, JA HEERLIJK ZO!


NIET ÉÉN, MAAR TWEE ZEEKOEIEN.........


KNAP HÈ, EEN BOVEN WATER FOTO MET EEN ONDER WATER CAMERA......


MEVROUW ZEEKOE....

1, 2, 3, AAIEN MAAR!


AAN TE BEVELEN HOOR, ZO'N LEKKERE KRIEBELENDE HOMO SAPIENS HAND


KICKEN!!! KICKEN, KICKEN!!! GA DOOR, GA DOOR!


HOU OP, HOU OP!

[A3]

WOENSDAG 26 JULI 2006 OUTBELLYING


Tja, aan alles komt een eind, en aan de leuke dingen meestal het eerst. Het eind van de vakantie is al weer in zicht. Omdat we vanavond een afspraak hebben in het zuidelijker gelegen Boca Raton, en omdat we terugvliegen vanaf Miami, besluiten we om het hotel eerder te verlaten. We checken dus een dag eerder uit en gaan alvast richting Boca Raton.



Maar uiteraard dient eerst de inwendige homo sapiens versterkt te worden. Na de trip van gisteren is de keuze voor onze brunch niet moeilijk meer. Een half uur eerder dan yesterday schuift ons Buickje weer de parkeerplaats op bij Cracker Barrel. ‘Hello folks, how are you all doing today?’; ze kennen ons nog van gisteren. Weer wordt de kaart uitgepluist en worden er gerechten besteld als ‘old country boy’s breakfast’ en ‘double meat with three eggs’. Na het eten en het erop volgende out-belly-ing (uitbuiken) gaan we terug naar het hotel. Van pak em beet 13.00 tot 17.00 uur zijn we druk bezig met zwemmen en de koffers pakken. Om 17.10 uur zijn we uitgechecked en gaan we richting Boca. Daar aangekomen zoeken we eerst een passend hotel voor de laatste nacht, en als we drie mogelijke opties vlak bij elkaar zien, rijden we naar Gumbo Limbo Nature Center, om te kijken hoe ver het van de hotels af is. Dat blijkt slechts vijf minuutjes te zijn, dus dat zit wel goed. Vanaf de strandweg die langs het nature center loopt, kun je op het strand al de met touw afgezette schildpadnesten zien.



Dan terug naar de hotels. Het Quality Inn ziet er wat beter uit dan het Best Western, maar weer wat minder dan het Plaza. Het Plaza wordt uitgekozen en men heeft nog een kamer vrij voor 69 dollar. Niet te lang over nadenken en doen die hap. We hebben een kamer op de eerste verdieping (door Amerikanen steevast 2nd floor genoemd) in een annex gebouw. De kamer is niet al te ruim, maar voldoet voor die ene nacht prima. Om nog op tijd bij het Nature Center te zijn moeten we nu wel snel gaan eten, en dat lukt bij de drive inn van de Mac. Met de friet nog uit de bekken hangend komen we aan bij Gumbo Limbo Nature Center. Hier krijgen we eerst van de uiterst vriendelijke Kailie uitleg over zeeschildpadden in het algemeen en hatchlings (jonkies) van de loggerhead in het bijzonder. We zijn de eerste bezoekers uit Nederland die ze hier treft op een hatchling release. Best leuk, want ze is mede hierdoor super enthousiast. Nadat het inleidende programma is afgelopen vertelt Kailie dat we helaas de hatchlings niet zelf los mogen laten, dit in verband met risico op salmonella besmetting, maar dat zij ze los laten in het bijzijn van de groep (die overigens uit zo’n 15 mensen bestaat).





We rijden naar het strand en daar wordt in een natuurgebied (Red Reef Park) een afgelegen stuk strand opgezocht. Hier worden in het werkelijke pikkedonker een stuk of dertig kleine schildpadjes los gelaten, waarna deze kleine opdondertjes als een gek richting zee lopen. Helaas zijn er geen video- en of foto opnamen te maken, want er mag niet geflitst worden en geen gebruik worden gemaakt van hulplicht. Zelf hebben ze wel een zaklamp bij met rood licht, dit wordt door schildpadden namelijk niet zo goed gezien. Na een half uurtje op het strand zijn alle schildpadjes te water en gaan we weer terug naar de auto. Als we Kailie een tip willen geven ($5) slaat ze die verontwaardigd af, om deze later toch te accepteren, maar dan onder haar strikte voorwaarde dat ze het meteen in de donation box stopt, zodat het ten goede komt aan de schildpadden. Zo, dat is pas idealisme!

Wij maken een eindje verderop nog een korte wandeling over het donkere strand, om te kijken of we toevallig nog nestelende turtles kunnen ontdekken. Helaas.

Bedtijd dus!

[A3]

Link naar de manatee company: http://www.birdsunderwater.com