Vliegen met een baby

[Yowannes]

Ok, misschien even tijd om kort een update te geven van onze avonturen...
Allereerst: ik wil niemand ontgoochelen of schrik aanjagen: onze dochter heeft zich (voor zover als mogelijk) voorbeeldig gedragen, maar moest ik toen weten wat ik nu wist, waren we niet naar Florida gegaan.

Kort onze ervaring:

1) 3 uur op voorhand toekomen op de luchthaven (Zaventem): als regulier koppel is dat ruimschoots voldoende... Maar met baby konden we nog nipt op het vliegtuig stappen vooraleer de deuren dichtgingen.
Wat is er gebeurd: bij het inchecken hebben we ongeveer 45 minuten moeten wachten omdat een of andere uit de kluiten gewassen basketbalspeler met zijn gezin problemen hadden met hun tickets & paspoorten. Er is een extra balie opengegaan, omdat anders andere passagiers dreigden hun vlucht helemaal te missen.
Daar kan onze baby uiteraard niets aan doen, maar het verhoogt het stressniveau al van bij de start.

2) Iets later gingen we door de paspoortcontrole. Daar hebben ze de nodige tijd genomen om na te kijken of de baby op de foto wel overeenstemde met onze dochter (de foto was nog geen drie weken oud... Komaan mannen: hou liever terroristen tegen in plaats van burgers met vakantie lastig te vallen).

3) De "strip-act" waarbij alle metalen voorwerpen, laptops, portefeuille, schoenen.... onder de scanner gaan en je als passagier moet proberen om door de detector te lopen zonder dat je broek op de knieën valt wordt nog een grotere nachtmerrie met een baby: alle spullen voor haar moesten immers in een aparte bak. Een van de twee moet vervolgens de baby vasthouden (kon nog niet zelfstandig staan), terwijl de andere al doorliep, om zo een oogje te houden op de spullen die al door de detector gingen.
Blijkbaar was ik een ietwat verdacht individu, want ik moest nog eens een aftasting ondergaan ook.
Maar dan kwam het volgende probleem er aan: volgens de machine was onze groentenpap explosief.... Het moet wel een heel stevig goedje geweest zijn, daar ze toch een klein half uur nodig hadden vooraleer we "clearance" kregen. Er resten ons op dat moment nog een 40 minuten en de baby kreeg honger.
Gelukkig is de luchthaven van Zaventem bezaaid met microgolfovens om babyvoeding op te warmen (niet dus...). Maar uiteindelijk toch eentje gevonden en de klein aan het eten gekregen.
Ze nam echter er behoorlijk haar tijd voor en ervaring had ons geleerd dat ze een boertje moest laten vooraleer al te veel met haar in beweging te gaan.
De laatste mensen waren aan het boarden toen wij kwamen aangelopen. Je raadt het natuurlijk meteen: onze handbagage zat ettelijke zetels voor en achter ons, heel praktisch met een baby die regelmatig moet verversd worden.

4) Tijdens de vlucht hadden we, in tegenstelling tot ons oorspronkelijk idee, geen auto- of vliegtuigzitje meegenomen. We hadden gewoon een stoel gereserveerd tussen ons in. Tijdens het opstijgen en het landen moest een van ons twee de baby op de schoot nemen, de rest van de vlucht zat ze op de stoel tussen ons in. Gelukkig weinig turbulentie gehad en de eerste uren van de vlucht passeerden vrij vlot (enkele nieuwe speeltjes, een favoriet doekje... het maakte haar vlucht comfortabel).

5) Op ongeveer 2 uur voor de landing in Washington DC (als tussenstop onderweg naar Orlando) had de klein zin in haar fruitpapje. We hadden wat potjes vruchtenmix "exotic" mee (explosief materiaal volgens de Belgische veiligheidsdiensten, waar ze zo dadelijk nog gelijk gingen krijgen). Na het eten van de fruitpap begon onze dochter zich heel onrustig te gedragen. Blijven zitten lukte niet meer, voor het eerst in de vlucht huilbuien, helemaal niet te troosten, enkel intensief heen en weer springen maakten haar "rustig" (lees: liet het huilen stoppen).
We weten het aan oververmoeidheid. Nog eens een half uur later werd duidelijk wat het probleem was: met een behoorlijke kracht werkte de fruitpap zich weer naar buiten via hetzelfde kanaal als dat het naar binnen was gegaan. Mijn vrouw kreeg zowat de volle laag. Het kotszakje was helaas iets te goed verstopt en werd pas gevonden toen de rust weergekeerd was. Onze dochter begon er wat bleek uit te zien.
Even naar het toilet lopen om haar te verproperen. Toen mijn vrouw zich ook even wilde opfrissen (en de passievrucht-perzik-mix van haar afvegen), stond ik met de baby in de armen aan de WC-deur te wachten.
Op datzelfde ogenblik volgende er een tweede lading explosief vruchtenmengsel.
Eenmaal terug op onze plaatsen (het vliegtuig was toen al wat minder hoog gaan vliegen), kwam er een "fasten seatbelt" signaal. Net voor onze lading zouden we namelijk met wat turbulentie geconfronteerd worden.
Daar volgende een derde explosie van fruitpap.
In totaal heeft de baby 5 maal overgegeven, waarvan de laatste maal in het midden van de landing. OP dat ogenblik sloeg ze zowat groen-geel uit, met alle paniek bij de ouders vandien.
Behulpzaam als United is, laten ze je natuurlijk niet eerst uitstappen. Dus handbagage overal gaan verzamelen en vervolgens met de baby in de armen en de trui van mijn vrouw onder de groentenpap naar buiten.

6) Aan de douanepost in Washington zelf is het behoorlijk vlot gegaan. Wellicht ook omdat de beambte niet te lang mijn vrouw voor hem wilde zien staan.
De baby was helemaal uitgeteld. Met behoorlijk wat aarzeling hebben we toch maar besloten haar nog een melkje te geven (aarzeling daar de tussenstop maar 1,5u was en er nog turbulentie in de lucht hing).

7) Het laatste deel van de vlucht (Washington => Orlando) is vrij rustig verlopen: de baby lag helemaal uitgeteld in onze armen te slapen.

8) Aankomst in ons huis vereiste wat organisatie, maar verliep al bij al vrij vlot. Gelukkig hadden we ooit voor vroegere gasten een babybedje gekocht, zodanig we nu niet in het midden van de nacht op zoek moesten naar een babybed.
Ook gelukkig is de Walmart op de hoek 24u/24u open...

9) Maandag, de eerste dag, verliep vrij rustig. Tot we onderweg waren naar een afspraak met onze boekhouder en we dienden te stoppen voor enkele overstekende schoolkinderen. (Op Hoagland BLVD in Kissimmee, voor diegenen die het weten zijn). Ik zag in mijn achteruitkijkspiegel dat de jeep achter ons niet meer kon stoppen en maakte me al klaar voor een impact.
De jongedame aan het stuur reed dus achteraan op ons in, gelukkig zonder al te veel schade, maar mijn vrouw werd behoorlijk hysterisch (en ik was zelf ook wel even onder de indruk, moet ik zeggen). Het meisje in kwestie (18 à 19 jaar?) sprak uiteraard geen woord Engels (welcome to the USA, now speak English!), maar haar broer die naast haar zat wel. Volgens zijn uitleg deden de remmen van de auto het niet. NU, ik moet zeggen: ze waren heel correct, gaven meteen de fout toe en vroegen of we ons goed voelden.
Onze auto had enkel maar wat krassen, maar je voelt al aan dat er een hele papiermolen op je af komt. Gelukkig stond er enkele auto's achter ons een politieman aan te schuiven in de file die we veroorzaakt hadden.
Deze man heeft ons vriendelijk en correct geholpen.

10) De tweede dag, dinsdag, was er met de baby geen huis te houden. Heel de dag lastig. Dat lag wellicht aan het weer, want het was echt een mindere dag. We zijn toen maar naar Ikea achter wat spulletjes gereden.

11) De derde dag, woensdag, was het prima weer, de baby goedgezind... kortom: alles om een prima dagje te worden. We zijn dan ook naar het dierenpark in Christmas gereden. Kleinschalig, maar een fijn initiatief en zeker een stop waard.
Het leek ons ook de perfecte uitstap om de baby te laten wennen aan het warme Florida weer.
Bij terugkeer naar huis, leek ze wat warm te hebben, maar met een baby, die er net weer wat tanden bijkrijgt, in het warme Florida, maakten we ons geen zorgen.
Woensdagavond bleek dat ze koorts had, om en bij de 38.7. Ons idee: "dat zijn de tandjes. Een beetje Perdolan en morgen is het opgelost".

12) De vierde dag, donderdag, zijn we zowat de hele dag moeten binnenblijven (nu ja: toch rond het huis): reden: de baby had constant koorts die rond de 39.5 schommelde. Dan maar even de dokter in België getelefoneerd en om advies gevraagd. Deze raadde aan om niet te panikeren en te wachten tot vrijdagavond. Volgens hem was het normaal dat een baby met tanden behoorlijke koorts kan maken.
Voor ons was het abnormaal, want 39.5 had ze nog nooit gehad. Nu goed: we volgenden de dokter zijn advies.

13) Vrijdag, vijfde dag (en tevens mijn verjaardag), waren de plannen om een uitstap naar het strand te maken en wat vrienden uit te nodigen voor een BBQ. Al snel vielen die plannen in het water: onze dochter bleek over de 40° koorts te gaan. Perdolan en Ibuprofen kregen deze koorts licht naar beneden, maar gaven geen geruststellend resultaat.
Rond de middag begonnen we ons ongerust te maken (zeker in de wetenschap dat de dokters in het weekend een stuk moeilijker vast te krijgen zijn), dus zijn we naar dokters in Kissimmee beginnen bellen (thanks to Google voor de inlichtingen). De eerste was gesloten, de tweede kon ons een afspraak geven binnen 3 weken, de derde... daar hadden we meer geluk: gedurende 20 minuten stelde de assistente me allerlei irrelevante vragen, zonder naar de oorzaak te peilen. Na 20 minuten kwam dan toch de verlossende vraag "wat is het probleem, mijnheer"?. Toen ik zei dat de baby meer dan 40° koorts maakte, hoorde ik hoe de telefoon uit de handen van de assistente getrokken werd en zij een andere stem me dat ik meteen naar het ziekenhuis moest. Ze wilden me zelfs niet meer zien/ontvangen bij de dokter. Dit was een "emergency".
Met een bang hart (was dit het budgettaire einde van onze vakantie?) dan maar naar het ziekenhuis getrokken.

14) Op de spoed zijn we enorm snel geholpen, moet ik eerlijk toegeven. De dokter geloofde eerst niet dat de klein hoge koorts had (ze zat naar hem te zwaaien en te lachen), gelukkig was zijn thermometer er om aan te geven dat er wel degelijk een probleem was. Na wat onderzoeken en testen (en enkele sms'jes met felicitaties voor mijn verjaardag, waar ik ondertussen zelf al niet meer aan dacht), bleek het verdikt "urineweginfectie".
Eenvoudig te behandelen: 10 dagen met antibiotica en vooral niet te veel in de zon lopen.... (niet te veel in de zon lopen? Man, wat zeg je nu: we zitten wel in Florida, hé...).
The moment of truth kwam er wanneer de assistente kwam afrekenen.... We hebben gelukkig wat kunnen onderhandelen en hebben het tarief voor niet-verzekerden gekregen. voor USD 350 waren we er van af.
(220 USD voor het bezoek aan de spoed, 130 USD voor het bijkomende urine onderzoek).
Tijdens het onderzoek hebben we wel nog even met angst gezeten: de dokter vond namelijk niet meteen een oorzaak en enkel de urineproef kon uitsluitsel brengen. De dokter was ook opgelucht dat het om een urineweginfectie ging, want moest die test geen soelaas gebracht hebben, dan zaten we pas echt in de shit).
Het moet gezegd worden: de antibiotica was goedkoper dan in België: gratis namelijk (alleen wel lang wachten bij de Publix eer die eindelijk klaar was). Het smaakje van de week (no kidding) was cherry. Gelukkig kon onze dochter dat wel smaken.
(Ooh ja: als verjaardagsmaal zijn het dan 's avonds half-koude afhaal McDo hamburgers geworden.... Met een flesje wijn aan het zwembad - dat hadden we wel verdiend).

15) De dagen erop is de koorts niet meer weergekeerd, de antibiotica deed haar werk en wij konden onze reis verderzetten op min-of-meer normale manier (achteraf gezien bleek het probleem ernstiger te zijn dan de dokter kon vermoeden, maar dat heeft niets meer met Florida te maken).
We hebben natuurlijk de hevige zon vermeden, zodanig we enkel echt konden gaan wandelen voor de middag of vanaf de late namiddag.

16) Ooh ja: nog even meegeven: 2 uurtjes naar het strand gaan met een baby betekent blijkbaar 0,5 uren baby klaarmaken, 5 minuten jezelf klaarmaken, 25 minuten op het strand, 1u om de baby weer te fatsoeneren, jezelf te fatsoeneren en je klaar te maken om naar het restaurant te gaan. Opnieuw: no kidding.
Nu, al bij al doe je het graag, het is uiteindelijk je dochter... Maar het gevoel van een kwaliteitsvolle vakantie, zoals we dat steeds hebben wanneer we naar Orlando gaan, neen... dat hadden we deze keer niet.

Nog even meegeven dat het uiteraard niet allemaal kommer en kwel was: we hebben hele fijne momenten beleefd (wanneer ze schaterlachte om de kleurrijke vogels in Florida, of wanneer ze het zachte zand van de Golfkust door haar vingers liet glippen...). Maar de toon voor de vakantie was snel gezet en we hebben zelfs even overwogen om vroeger terug te keren dan voorzien (wat we voordien zelfs niet konden indenken dat we dat ooit zouden doen).

Zo, bij deze onze ervaring. Ik hoop alleszins dat er iemand iets aan heeft.

Groetjes

Johan

[jens]

bedankt voor jullie`s reactie,
zo te lezen moet ik vooral de cadeautjes niet vergeten :-)
het is zo en zo spannend omdat we nog nooit eerder gevlogen hebben met ze, twijfel wel een beetje over evt een duoseat, aangezien we allebei onze handen vol hebben... en die Deryan air traveller ziet er wel handig uit
heeft je dochter geen last gehad van het tijdsverschil eenmaal aangekomen in florida?

groetjes jennie

[Yowannes]

Hallo Jennie,

Neen, tijdsverschil was geen probleem in het heengaan: op de tweede vlucht heeft ze de hele tijd geslapen en eenmaal we in Kissimmee toekwamen wilde ze enkel nog een melkje en is ze zowat meten in slaap gevallen. Ze zat ook heel snel op het tijdsrimte van Florida.
In het terugkomen had ze moeite om de slaap te vatten op het vliegtuig. Onzeker of dat dat te wijten was aan het tijdsritme, dan wel aan de nare ervaring van ervoor. (of aan de panische angst voor vliegtuigen, zoals haar vader :-) ).
Terug in België had ze ook weinig last van een jet-lag. Ze heeft de eerste dagen erop wat langer geslapen, maar daarmee was het opgelost.
Ik had de indruk dat ze er minder last van had dan wij...

Succes!