Reisverslag A3: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks! 2014

[A3]

DAG 17 DINSDAG 15 JULI. STEEDS HETZELFDE….
Heerlijk uitslapen vandaag. Dan op ons gemak ontbijten en verder de hele dag niks doen. Pas aan het einde van de dag ontstaat de behoefte om ‘iets’ te gaan doen. En dat ‘iets’ houdt dan eigenlijk nog niet meer in dan zitten, eten en kijken. Kortom, we gaan naar de film! Nadat we uitgebreid bestudeerd hebben welke films er draaien, in welke bioscoop en hoe laat, zijn we het eens: de film waar we een week geleden op Times Square in New York City een groot reclamescherm zagen: the Edge of Tomorrow. Maar voordat het zover is doen we nog een paar winkels aan en eten we een hapje bij Wendy’s. Zoals meestal bij Wendy’s neemt PA3 een diner dat bestaat uit enkele side dishes: een grote bowl chili (heeeeeerlijk) en een baked potatoe met sour cream en chives. Als je deze twee dan ook nog eens mengt, krijg je een …..




niet zo fraai plaatje dat echter wel geweldig goed smaakt. Eten met de oogjes dicht dus.
Daarna gaan we richting downtown Disney voor de film .Aangezien we net een diner met liters cola achter de kiezen hebben, hoeven we ons hier niet te ergeren aan de belachelijk hoge prijzen die ze durven te vragen voor popcorn, cola en dergelijke. De film begint. Tom Cruise wordt wakker en doet zijn pak aan, dan….
Heerlijk uitslapen vandaag. Dan op ons gemak ontbijten en verder de hele dag niks doen. Pas aan het einde van de dag ontstaat de behoefte om ‘iets’ te gaan doen. En dat ‘iets’ houdt dan eigenlijk nog niet meer in danzitten, eten en kijken. Kortom, we gaan naar de film! Nadat we uitgebreid bestudeerd hebben welke films er draaien, in welke bioscoop en hoe laat, zijn we het eens: de film waar we een week geleden op Times Square in New York City een groot reclamescherm zagen: the Edge of Tomorrow. Maar voordat het zover is doen we nog een paar winkels aan en eten we een hapje bij Wendy’s. Zoals meestal bij Wendy’s neemt PA3 een diner dat bestaat uit enkele side dishes: een grote bowl chili (heeeeeerlijk) en een baked potatoe met sour cream en chives. Als je deze twee dan ook nog eens mengt, krijg je een …..



niet zo fraai plaatje dat echter wel geweldig goed smaakt. Eten met de oogjes dicht dus.
Daarna gaan we richting downtown Disney voor de film. Aangezien we net een diner met liters cola achter de kiezen hebben, hoeven we ons hier niet te ergeren aan de belachelijk hoge prijzen die ze durven te vragen voor popcorn, cola en dergelijke. De film begint. Tom Cruise wordt wakker en doet zijn pak aan, dan….
Heerlijk uitslapen vandaag……… en zo gaat deze film maardoor. Het intro wordt ettelijke malen herhaald, tot een punt waarop je denkt; ‘deze film is wel erg goedkoop gemaakt, één scene opnemen en die steeds herhalen, nu is het genoeg, ik ga hier weg’. Net op dat moment gebeurt er echter iets in de film waardoor je toch blijft zitten. Meer verklap ik niet, maar het is een goed verhaal! Na de film gaan we lekker slapen!

[A3]

DAG 18 DINSDAG 16 JULI.
Vandaag gaat de party van vier splitsen in twee parties van twee. Party een, Linda & Carmen, gaan gezellig naar Universal Studio’s,voornamelijk om de allernieuwste Harry Potter attractie, ‘Escape from Gringotts’,te gaan uitproberen. Anja en PA3 gaan het vandaag rustig aan doen; wat meer van hetzelfde van gisteren. Nee, ik ga niet alles weer dubbel typen zoals bij ‘Edge of Tomorrow’, maar de activiteiten van vandaag zullen, met uitzondering van het filmbezoek, zeer vergelijkbaar zijn met die van gisteren. Een verschil is er echter al ’s morgens vroeg; Universal gaat al om acht uur open, dus is PA3 verplicht vrijwilliger om de beide dames naar universal te brengen: in tegenstelling tot gisteren dus een hele vroege start. Nadat PA3 de dames bij de drop off zone gedropt heeft, gaat de reis weer terug naar Kissimmee. Daar is Anja inmiddels ook wakker en dus volgt er een gezamenlijk in dubio over waar te gaan ontbijten. Al relatief snel is er echter consensus: IHOP!



En man, da’s lekker!
Als souvenir voor thuis schaffen we meteen een leuke IHOP mok aan (zie foto) en dan gaan we lekker shoppen. De buit die dag is niet echt om over naar huis te schrijven, dus dat doe ik ook niet. Vermeldenswaard is wellicht nog wel dat we ’s middags eten bij ZK. ZK? Ja, da’s de afkorting van deze in geheel Amerika bekend staande keten: Zuivel Koningin. Bij ons zou zo’n naam natuurlijk nooit van z’n lang zal ze leven kunnen, maar hier is de States is het normaal: DQ, oftewel Dairy Queen dus. Het is totaal niet druk bij deze vestiging in Kissimmee, dus er wordt uitgebreid dor het personeel gechitchat,en de mandjes, want dat is standaard bij ZK/DQ - je krijgt je eten in een rood, plastic mandje – worden zelfs aan tafel gebracht. Ook de wereldberoemde ijsjes van ZK/DQ gaan er in als spreekwoordelijke koek. Banana Split: awesome!
Aan het einde van de dag halen we Carmen en Linda weer op bij Universal, en daarna leggen we ons lekker te ruste.

[MMJJOli4]

Jeuh! het vervolg! Ik begon me al zorgen te maken dat je zo aan het eind van de trip toch nog een onfortuinlijke ontmoeting met Alfie had gehad....

[A3]

DAG 19 DONDERDAG 17 JULI. CRACKER BARREL. SAY NO MORE!
Na de , ahum ahum, zeer inspannende dag van gisteren, we hebben immers liefst drie maal aan moeten schuiven voor een copieuze maaltijd, is het vandaag lekker rustig aan. Tenminste, in den beginne. Want vanmiddag begint de klus van het inpakken van onze koffers. Op zich valt dat nog wel mee, maar daarmee gepaard gaat de opdracht om alle bagagestukken onder de 50 pounds oftewel 23 kilo te houden. Dat wordt voorwaar nog een hele opgave…….

Maar een laatste dag in Kissimmee zou geen laatste dag in Kissimmee zijn, als we voor het broodnodige ontbijt niet onze traditie in ere houden: afscheidsmaal bij Cracker Barrel! En dus zitten we die ochtend in onze Subaru op weg naar de West Bronson Highway, nummer 5400 te Kissimmee. Nadat we Carmen eerst hebben uitgelegd hoe het concept werkt; een oude porch vol met schommelstoelen in allerlei maten en kleuren, vervolgens een ‘old countrystore’ met daarin allerlei ‘oude’ merchandise en tenslotte de ‘pièce de la resistance’, het restaurant. Vol met oude reclameborden, farmers werktuigen en het geijkte solitaire spelletje op elke tafel. De waiter laat ons eerst gigantisch schrikken; hij geeft ons namelijk menukaarten waar het ‘Cracker Barrel Country Boy Breakfast’ niet op staat. Paniek in PA3’s ogen. Wat nu?? Gelukkig blijkt al snel dat hij ons per ongeluk de lunchkaart heeft gegeven in plaats van de breakfast kaart. Pfff, da’s een hele opluchting. Vanzelfsprekend staat ‘Country Boy’ hier welop, en dus is PA’s keuze snel gemaakt. De kaart bij Cracker Barrel is overigensvan de meest grove Amerikaanse soort; enorm uitgebreid en met enorm veel keuzes. Als je dan eindelijk gekozen hebt, weet de dienstdoende waiter ook nog bij elk item dat je noemt, minimaal twee, maar meestal drie of vier extra vragen te stellen. White or whole wheat? Lightly toasted? Scrambled? Overeasy? Sunnyside up? Well done? Rare? Medium? En zo gaat het maar door. Maar neem van mij aan: het is de trouble waard! Cracker Barrel’s breakfast is AMAZING. Ik zal ff opsommen wat je bij ‘Country Boy’ allemaal voorgeschoteld krijgt:

· Country ham
· Pork Chops
· Steak (!!!) grilled toorder
· Three Eggs cooked to order
· Fried Apples
· Hashbrown Casserole
· Grits
· Sawmill Gravy
· Homemade Buttermilk Biscuits
· Toast
· Real Butter and the best Preserve
· Jam n' Apple Butter

Echt waar!!

En dat alles voor minder dan $10.- Ook echt waar!

Het is dan ook echt geen wonder dat de gemiddelde Amerikaan nog dikker is dan ik. Ongelooflijk. Maar wel heerlijk. De steak is hier echt beter dan de gemiddelde – veel duurdere – steak bij Outback steakhouse. Weer echt waar!






Na deze meest uitgebreide ontbijtsessie van deze hele vakantie (en dat wil wat zeggen….) gaan we weer naar huis om uit te buiken. Als dit enigszins gelukt is gaan we maar aan de slag met onze oude en nieuwe kledingstukken. We proppen, wegen, herpakken, wegen, her-herpakken en wegen opnieuw. Gelukt! Alles net onder de 23kg. Een hele prestatie! Daarna kijken we nog wat TV, zwemmen we nog wat en nemen we afscheid van Alfie de Gator. We gaan vroeg naar bed, morgen hebben we nog een drukke en enerverende dag voor de boeg!

[A3]

DAG 20 VRIJDAG 18 JULI. OVERSTEKEND WILD!
Deze vrijdag is onze laatste echte vakantiedag. We hebben de gehele route van Kissimmee naar Miami nog af te leggen, want morgenochtend vroeg vertrekken we vanaf Miami International Airport weer terug naar huis. Helaas. Maar eerst nog de dag van vandaag. Nadat we de auto geladen hebben beginnen we onze route die, geheel en al conform de verwachting van de lezer, niet bepaald de kortste lijn zal volgen tussen Kissimmee en Miami. Integendeel zelfs; we nemen een centrale route, onder andere via Highlands Hammock State park en Gatorama in Palmdale. Vervolgens zullen we de Tamiami trail nemen en – vanzelfsprekend – de mooiste route van Florida rijden: de Loop Road.



Maar voordat het zo ver is, en we vanavond in Miami onze vermoeide hoofden te ruste leggen, hebben we nog een aantal interessante tussenstops. De eerste ligt vlakbij de plaats Sebring: het Highlands Hammock State Park. Onze TomTom weet het park na wat obstakels te vinden, waardoor we uiteindelijk via de uitgang het park inrijden. Bij het kleine visitor centre kennen ze deze ‘flaw’ in sommige navigatiesystemen, dus we zijn niet de eerste die via deze onorthodoxe wijze het park binnenkomen. We krijgen een klein kaartje en gaan op pad. Al snel bereiken we het eerste looppad, en dus parkeren we onze auto. We lopen het bos in, en al na een paar honderd meter stuiten we op onze eerste boardwalk. Deze leidt ons –zoals boardwalks in heel Florida dat doen - over het water. Toch is er een belangrijk verschil met andere boardwalks: de breedte. Beter gezegd: het gebrek aan breedte. Minimaal de helft smaller dan gelijksoortige overbruggingen op andere plaatsen en ook een beetje glad. Oppassen dus!



Het is erg rustig op de boardwalk. Sterker nog, we zijn de enigen hier, al is er wel onomstotelijk forensisch bewijs dat iemand ons vandaag al is voor geweest.



Wasbeer? We zullen het nooit weten, want de dader heeft zich niet meer vertoond. Helaas zien we in dit park niets anders dan een paar vogels, dus gaan we weer vrolijk verder naar onze volgende bestemming. Hiervoor is het nog wel ongeveer drie kwartier rijden; Gatorama in Palmdale. Daar aangekomen moeten we eerst de twee dames op de achterbank wakker maken, maar da tis zo gebeurd. We gaan naar binnen en zien dat er hier sinds ons eerste bezoek in 2011, eigenlijk bar weinig veranderd is. Leuk. We betalen de entrance fee en een kwartiertje daarna, de dames moeten eerst individueel naar het toilet, kunnen we het park betreden. Je loopt over een brede, overdekte boardwalk over een erg grote vijver waarin het wemelt van de grote alligators én krokodillen. Naar eigen zeggen is Gatorama het enige park ter wereld waar deze soorten bij elkaar in gevangenschap gehouden worden.



Aan de overkant aangekomen zijn er diverse dierenverblijven waarin alligators zitten van werkelijk alle formaten. Van heel erg klein naar iets minder klein, medium, iets groter dan medium en large.



Ook hebben ze hier wasberen, bobcats en een Florida panther. Erg leuk zijn ook de Zuid Amerikaanse …… die erg bedelen om voer. Bij de ingang van het park kun je namelijk voerbrokken kopen om de alligators te voeren, maar de overige dieren in het park schijnen deze brokken ook erg lekker te vinden. Aangezien de brokken erg groot zijn, breek ik ze met enige moeite allemaal in tweeën, zodat we twee keer zo vaak kunnen voeren: slim hè!










Als we weer teruglopen, zijn we net op tijd om bij de grote vijver getuige te zijn van het voeren van de alligators en krokodillen. De dame die de dieren voert houdt grote stukken kip boven het water en probeert de reptielen te verleiden tot een zo hoog mogelijke sprong om de prooi te bemachtigen. Enkele keren komen de kaken van de grote alligators erg dicht in de buurt van haar handen.




Als de show is afgelopen zijn we al met al zo’n anderhalfuur bezig geweest hier; een welkome onderbreking van de lange rit. Onze volgende stop in Labelle gebruiken we om wat te eten, en daarna gaat het verder zuidelijk richting Tamiami trail. Het wordt al wel steeds donkerder, maar voorlopig blijft het nog droog. Als we Tamiami Trail bereiken en daar links afslaan, is het nog maar even tot aan het begin van de Loop Road, naar mijn idee zeker de mooiste route van Florida, en ook in de top 3 van de hele VS. Het natuurschoon dat je hier ziet is mooi, maar de icing on the cake vormen de vele dieren die je langs deze weg ziet. Normaliter echt een aaneenschakeling van alligators, vissen, schildpadden, slangen, herten en heel veel vogels, variërend van knalrode kardinalen tot pikzwarte uilen. Maar we hebben pech deze keer. Het begint een beetje te druppen als we rechtsaf de Loop Road oprijden, en tien minuten later regent het dat het giet; een echte Floridiaanse hoosbui! Af en toe stoppen we toch om tussen de bomen door te kijken of we toch iets kunnen zien. Af en toe zien we een alligator, maar de ‘score’ is nog geen schim van wat die eigenlijk zou horen te zijn. Erg jammer!



Ergens op ongeveer driekwart van de route houdt de grindweg op en gaat hij over in een geasfalteerde weg. Ongeveer tegelijkertijd houdt ook de regen op, dus hebben we links en rechts weer wat meer te kijken. Na een bocht in de weg ga ik vol in de ijzers. Aan de linkerzijde van de weg zit een medium sized alligator rustig te wachten op hetgeen komen gaat. Dat zijn wij dus. En aangezien hetgeen waarop hij wachtte er nu is, gaat hij verder met zijn andere plannen; opstaan, omdraaien en voor onze auto langs de weg oversteken. Echt een machtig mooi gezicht!









Na dit onverwachte avontuur rijden we verder. Om nog geen kilometer verder weer stil te staan. Aan de linkerzijde van de weg zit in het gras een prachtige Florida Box Turtle. Dit is een landschildpaddensoort die aan de onderzijde van zijn schild twee scharnieren heeft. Hierdoor kan hij alle poten en zijn hoofd intrekken en is hij – letterlijk en figuurlijk –onbereikbaar voor de rest van de wereld. Ik stap uit en raap hem op. In de auto bewonderen we dit werkelijk prachtige exemplaar, en proberen we hem te verleiden tot het openen van een ‘deur’ en zich te laten zien. Helaas, hij besluit om lekker veilig achter zijn schild te blijven. Ik zet de schildpad daarna weer aan de andere kant van de weg op de grond en na enkele minuten geduld opent hij de voordeur. Heel voorzichtig komt zijn kopje naar buiten.Machtig mooi!!









En zo is de Loop Road toch weer een doorslaand succes. Zoals altijd! Even later ‘joint’ de Loop Road de Tamiami Trail weer en rijden we verder richting Miami. Bij Shark Valley – ingang tot Everglades National Park – stoppen we nog even, maar tijd om hier een fiets te huren of een tramtour te doen is er niet meer. Het is bijna 5 uur en het park gaat zo meteen dicht. In en langs het water zien we nog wel diverse schildpadjes, alligatortjes en vissen, maar daarna kruipen we weer terug in de auto voor het laatste stuk naar ons hotel, het Cambriam Suites Miami Airport. Bij Priceline geboekt voor luttele $40. Inclusief tax J.
Na het inchecken gaan we nog een hapje eten – Arby’s deze keer – al is het niet vooriedereen een onverdeeld succes. De dames vinden hun burgers maar zozo, terwijl PA3 zijn ‘Rueben sandwich’ echt voortreffelijk vindt. Dit is een echte ouderwetse Nederlandse boterham, echter wat minder conventioneel belegd; heel veel ham, mosterd en zuurkool. Heerlijk en een waardige afsluiting van deze dag!

[A3]

DAG 21 ZATERDAG 19 JULI. DONUT DAY

Aan al het mooie komt een end. Dus ook aan de vredige nacht van vrijdag 18 op zaterdag 19 juli 2014. Dit ‘end’ is echter wel een behoorlijk vroeg ‘end’. Onze vlucht van Miami naar Newark vertrekt al om tien voor half zeven, en dat betekent dat we voor die tijd onze auto al ingeleverd moeten hebben, ingecheckt moeten zijn en onze koffers gedropt moeten hebben. Ergens halverwege voor wat voor de meeste anderen nog als ‘nacht’ kan worden beschouwd, begeven wij als al sjouwend met koffers en tassen naar de lift van ons hotel. We proppen alles in de auto en rijden naar de luchthaven. Het inleveren van de auto en het daaropvolgende inchecken verlopen beiden soepel, en voor we het weten zitten we alweer met de seatbelts fastened in onze stoelen. Zonder vertraging landen we rond kwart over negen in New Jersey: Newark LibertyAirport.
We zullen hier nogal wat tijd door moeten brengen, want het nadeel van de goedkope vluchten van dit jaar was de lange wachttijd op de terugreis: pas om vijf voor half vijf vliegen we weer verder naar Düsseldorf. De tijd op Newark doden we door wat rond te reizen met de airtrain van de ene terminal naar de andere, en met het nodige eten en drinken. In een van de terminals zit een heuse vestiging van Dunkin’Donuts, dus daar kiezen we een leuk assortimentje uit.



Nadat we de ongeschonden staat van bovenstaande foto hevig geweld hebben aangedaan, lummelen we nog wat verder totdat we uiteindelijk mogen inchecken voor onze laatste vlucht. Deze verloopt verder geheel en al volgende planning. Dit betekent dat we zondag 22 juli om 06:00uur weer terug zijn op Europese bodem. Wanneer mogen we weer?????