Reisverslag A3: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks! 2014

[A3]

Vanaf toemorroo hier weer onze USA avonturen 2014.

MVG
A3

[nicolea]

oooooooowwww leuk....ik ga meelezen

[Njit]

We zitten er klaar voor

[gayka]

Zo lang ik thuis ben ga ik op zeker weer volgen, in ieder geval t/m 14 september

[A3]

PLEENS, TREENS & OTTOMOBIELS. AND BAIKS!
oftewel
De Oostkust per vliegtuig, trein, auto & fiets!

DAG 1 ZONDAG. Eendoelpunt op grote hoogte!
De zon schijnt, de wekker gaat op tijd af en we kunnen opons gemakje de Multipla gaan laden. Dat zal dit jaar geen enkel probleem zijn,want waar we normaal met vijf of zelfs zes mensen inclusief bepakking opvakantie gaan, zijn het er dit jaar slechts vier. Om te beginnen 75% van onseigen gezin (Linda, Anja en A3) en daarnaast gaat er een vriendin mee, Carmen.Onze koffers worden de auto ingezwiept en op gaat het naar het nabij gelegenGeffen om Carmen op te pikken. In het Geffense wordt ze uitgebreid uitgezwaaid– zouden ze blij zijn dat ze weg gaat J- en dus beginnen we aan onze route naar Germanië, Düsseldorf om precies tezijn.
Als we daar aankomen, moeten we voordat we aan de balie vanLufthansa kunnen inchecken, nof vijf minuutjes wachten op het ‘mannetje’ van deparkeerservice, ‘Park am Ring’ in dit geval. Daar hebben we voor de komendedrie weken een plaatsje gereserveerd voor onze 12 jaar oude bolide. Voordeel:je kunt meteen de terminal in tegen nauwelijks extra kosten, en mocht je bolidebij terugkomst niet starten, dan heb je zelf dat probleem niet, maar zij J. Niet dat we datverwachten met onze betrouwbare Italiaan, maar je weet maar nooit na drie wekenvolledige stilstand. Da’s ie echt niet meer gewend.
Nadat het ‘mannetje’ geweest is kunnen we inchecken. Datduurt iets langer dan normaal, omdat ik dacht slim te zijn en online alle vierde tickets gekoppeld had aan mijn eigen frequent flyer nummer van Lufthansa(Miles & More). Dat blijkt echter niet te kunnen, en dus moeten erkompjoetertechnisch wat zaakjes veranderd worden. Nadat dit is gebeurd zijn weechter ‘ready to go’ en begeven we ons via de security naar onze gate. De gateis in Düsseldorf nooit ver weg. Een enorm voordeel ten opzichgte van Schiphol,alwaar je, nadat je net helemaal uit Brabant daar naar toe bent gereden, hetgevoel krijgt dat je datzelfde stuk weert terug te voet moet afleggen om bij degate te komen. Niet in Düsseldorf dus; lekker compact.
Na het wachten gaan we ana boord van de 777 van Lufthansa enverloopt de vlucht lekker rustig. Totdat het echter een beetje begint tekriebelen. Over een minuut of twintig zal het Nederlands elftal in Fortalezabeginnen aan zijn wedstrijd tegen Mexico. En wij, tobbers, kunnen het totaalniet volgen. Maar dan zie ik plotseling een sticker ‘WiFi available’. Ik bladerwat in het inflight magazine, heel teopasselijk ‘Magazine’ genoemd, en zie daardat er – tegen betaling uiteraard – aan boord WiFi ‘te koop’ is. Ik log in metde Ipad en zie dat het inderdaad kan. Je kunt zelfs met Lufthansa puntenteogang kopen. Ik gooi er 10.000 punten tegenaan, en 18 minuten later zijn we,op 33.123 voet hoogte ergens boven de Atlantische oceaan, getuige van deaftrap. Anja en ik zitten in twee stoelen voor Linda en Carmen, dus als we deIpad een beetje omhoog houden, en dat doen we om beurten, kunnen de damesgezellig meekijken. Af en toe komt de Duitse steward ook even informeren wat destand is. Hij zegt dat ie voor Nederland is, maar wij kennen Klaus ( zo heetie) wel beter……. Stiekempjes hoopt ie dat Mexico scoort. Klaarblijkelijk is hetvanaf 33.000 voet makkelijker om een lijntje te hebben met ‘hij daarboven’,want Klaus’gebeden lijken te worden gehoord. Mexico scoort 1-0 in de 48^eminuut. Daarna komt Klaus nog vaker vragen wat de stand is. Een echteDuitser…….. Met nog zo’n tien minuten te spelen meldt de piloot ons dat we bovenAmerikaans grondgebied komen, en dat alle electronic devices moet externeverbindingen moeten worden uitgeschakeld. Dus ook onze iPad. Weg 10.000 puntenen weg onze kans om de wedstrijd verder live te volgen. Nou ja, het zal me noulukken dat ze gelijk maken. Als we nietlang daarna de landing inzetten en de piloot de gebruikelijke boodschapjes overde intercom verspreid, heeft hij echter nog een toegift. Für derjenige derinteressiert ist in dass Endergebniss vom WM-Fussbalspiel Niederlande gegenMexico; die Niederlande hat mit zwei zu eins gewonnen. Jaaaaaaaaaaa! Dankeschön Herr Kapitän!
Dientengevolge komen wij zeer goed geluimd aan op NewarkAirport en kan zelfs het feit dat de Newark Airtrain niet rijdt naar het carrental center, ons niet van de wijs brengen. Opgepropt met zo’n veertig anderenin een busje voor 30 personen komen we er ook. Bij Avis aangekomen duurt heteven voordat de dame in kwestie doorheeft wat we precies willen – tweereservingen combineren tot één - , maar uiteindelijk lukt ook dit, en mogen wenaar de parkeerplaats. Daar staat een nette, zwarte Ford Edge voor ons klaar.Off we go!
Onze eerste stop in de VS zal bij de K-mart in Tarrytown,White Plains NY zijn, want daar gaan we onze vooraf op internet bestelde nieuwefotocamera ophalen. Voor de geïnteresseerden: een Kodak PixPro AZ521 compactcameramet maar liefst 52(!) keer zoom (in Nederland €299 in de VS $199). Daarmeemoeten we ‘alles’ veel dichterbij kunnen halen. Wat de drie dames bij mij in deFord echter niet weten, is dat ik nog een voor hen onvoorziene tussenstop inpetto heb. We gaan namelijk eerst even langs bij Carlo’s bakery in Hoboken, NewJersey, om daar een bezoekje te brengen aan de beroemde bakkerij van BuddyValastro. De ‘cake frenzy’ die momenteel in Nederland gaande is, is medeveroorzaakt door de dagelijkse uitzendingen op TLC van de serie ‘Cake Boss’.Opgenomen, de lezer raadt het al, bij ‘Carlos Bakery’ in Hoboken. Onze TomTomheeft een prachtige en korte route uitgestippeld, maar kon helaas niet weten dater twee grote bruggen ‘uit liggen’, en dus moeten we een eindje omrijden. Maar na een minuut of twintig is het dan zover en draaien we in Hoboken Washington Street in. Rechts van de weg bevindtzich een CVS pharmacy en daar staat een enorme wachtrij. Op zondag? Vreemd. Eenpaar honderd meter verder is Linda de eerste die bemerkt dat we niet bij deK-mrt zijn, maar bij Carlos’bakery. OHHHHH! So cool! We zijn bij Buddy!!!! Anjaherkent het niet meteen, maar gelooft ons meteen. We rijden verder door de uiterstgezellig aandoende straat en weten zowaar een parkeerplaatsje te bemachtigentussen alle drukte. Er zijn hier overal terrasjes en het is een drukte vanjewelste. Het weer – zo’n 30 graden – zal hier ook wel een rol in spelen. Alswe teruglopen richting bakery, zien we dat daar ook een (korte) rij staat. Dewinkel zelf is helemaal vol met mensen, en op de stoep staan mensen te wachtentotdat ze naar binnen mogen. Wij maken wat foto’s en gana in de rij staan. Wewillen immers ook wel een cakeje proeven van Buddy! Dan wijst een vrouw onserop dat de ‘line’ niet hier begint, maar ene heel eind verderop. We zettenonze handen op het hoofd boven de ogen en zien zo dat de rij nog twee blocksverdergaat…… De rij die wij zagen voor de pharmacy was dus niet voor deaspirientjes van CVS, maar al voor Carlos’bakery…. We nemen nog de moeite omnaar de rij te lopen, maar daar blijkt al snel dat de wachttijd meer dan tweeuur is. Om een cakeje te ‘mogen ‘ kopen bij Buddy……… Zó lekker kunnen ze gewoonweg niet zijn…….






Door dus! Via Hoboken en de westzijde van Manhattan gaan wenoordwaarts en weten al snel ‘onze’ K-mart te vinden. De fotocamera ligt alklaar en na het inslaan van de nodige groceries beginnen we aan de laatste 9mijl naar ons hotel. Maar… eerst maken we nog even een korte stop bij deplaatselijke Subway; hier worden vier foot long monsterbroodjes worden naarbinnen gewerkt. In Elmsford vergist onze TomTom zich vierhonderd meter in delocatie van de lokale La Quinta Inn, maar uiteindelijk belanden we toch op onzekamer en kunnen we ons lekker te ruste leggen. Voor even tenminste, want we hebben Carmen bij…………

[José]

Eindelijk weer een verslag van jullie reis, leuk!!!

[A3]

DAG 2 MAANDAG. Hetsteakboerinneke.
In Nederland kenden we vroeger de groentenman en de melkman.In België was het vroeger heel normaal als de soepman door de straat kwam. Eenkar met verschillende soorten soep, zodat de huisvrouw anno jaten zeventig nietzelf de soep hoefde te trekken of niet de hand hoefde te leggen aan een blikUnox of zakje California soep. ‘Stazakken’ bestonden toen nog niet. In beidelanden kende en kennen we op sommige plaatsen nóg, het ijsboerke. De ijscomandie in de zomertijd met een rinkelende bel door de buurt kwam/komt met allerleilekker schepijs en slagroom. In Amerika kennen ze dit alles niet. Althans, nietbuiten het landelijke Elmsford, New York. Want daar komt op gezette tijden,soms zelfs midden in de nacht, ook een dergelijke straatventer langs dieechter, hoe kan het ook anders in de VS, steaks aan de man tracht te brengen.Heel toevallig waren wij live getuige van dit fenomeen, enkel en alleen omdatwe het geluk hebben dat Carmen met ons meereist. Want ergens midden in de nachtvan zondag op maandag, het zal rond de klok van tweeën zijn geweest, worden weallen opgeschrikt door ene luid geschreeuw: ‘STEAK! STEAK!’ Staat de TV nogaan? Heeft iemand een zeer originele ringtone gevonden? Of komt het geluid vanbuiten? Niets van dat al. Carmen bevindtzich in een toestand die zich het best laat omschrijven als halfwakker ofhalfslapend, hangt er maar van af hoe je het bekijkt; een beetje dezelfdediscussie als ‘is het glas nou halfvol of halfleeg’? In elk geval gooit zehardop schreeuwend rundsvlees door de slaapkamer. ‘STEAK! STEAK!’. Je zou erhonger van krijgen. Gelukkig voor Carmen is ze blijkbaar snel uitverkocht enhervat ze haar slaap. Gelukkig voor ons heeft het net niet lang genoeg geduurdom een onweerstaanbare trek te krijgen in ene sappige steak. Pffff.

Nadat we de nacht verder steakloos zijn doorgekomen heeft deeerste activiteit van de maandag wel sterk met eten te maken: breakfast! In denette ontbijtzaal van het La Quinta inn genieten we van de zelf gebakkenwafels, de rood becshiklderde en geverniste appels, althans zo zien ze er uit,en de kuipjes yoghurt. Lekker! Daarnabegint de vakantie echt; met onze Ford Edge rijden we naar het zeer dichtbijgelegen, zeer lugubere, eerste reisdoel van vandaag: Sleepy Hollow. Dit kleineplaatsje is met name beroemd geworden door de verhalen van de eerste echtpopulaire schrijver van de VS: Washington Irving. Het bekendste verhaal vandeze schrijver is ene horror verhaal en speelt zich af in Sleepy Hollow, zijnwoonplaats. Hier zou een oude militair tijdens de burgeroorlog in een bloedigeslag zijn hoofd verloren zijn (letterlijk!) maar desondanks lekker stevig doorgevochtenhebben. Inmiddels zij n er een aantal speelfilms gemaakt over deze HeadlessHorseman, in de bekendste waarvan Jehny Dopd (bij de meesten van u bekend alsJohhny Depp)de hoofdrol speelt. Ook is er een TV serie over Sleepy Hollow. Deschrijver zelf ligt begraven op het plaatselijke kerkhof, exact de plaast waar,volgens de legende, elke nacht de Headless Horseman, nog acte de presencegeeft. Of hij daarbij ook steaks aanbiedt aan toevallige toeristen is onbekend.Bij het visitor centre van het kerkhof halen wij in elk geval een goed leesbareplattegrond op, en na deze á la Floortje Dessing op de motorkap van de autobestudeerd te hebben, gaan we op pad.



Buiten de voornoemde schrijver, weerpsiegelt dezebegraafplaats de – voormalige – rijkdom van dit deel van de VS. Vanouds was devallei van de Hudson namelijk een plaats waar veel van de rijken uit New YorkCity een of meerdere buitenverblijven hadden. Onder de (familie)graven van Rockefeller, Elizabeth Arden, Chrysler enHyatt zijn hier te vinden. Om er een paar te noemen.




Nadat we bij de eerstvolgende Walmart een fototas voor hetnieuwe toestel en wat te eten hebben gekocht gaan we verder. Overigens was dezeWalmart de eerste die we in de VS gezien hebben waar ze geen verse groenten enfruiten verkochten. Raar. Onze volgendehalte ligt niet veel verderop bij het plaatsje Carmel; de ‘largest IndoorBuddha in the Western hemisphere’. In een kloostergemeenschap genaamd ChuangYen Monastery is een verzameling gebouwen in Buddhustische stijl, compleet metde daarbij behorende beelden en uitdrukkingen. Even lijkt het hier in hetmidden in de bossen gelegen complex, alsof je in Azië bent. Even. Het valt opdat het hier erg rustig is. We zijn de enige bezoekers en we hebben de halwaarin deze grootste indoor Buddha van het westelijk halfrond staat, dan ookhelemaal voor ons alleen. Om het grote beeld heen staan duizenden kleinereBuddha beelden, allemaal gezeten op een soort tribune die uitkijkt op het grotebeeld. Vreemd.

Onze volgende halte van vandaag ligt bij de plaatsBinghampton en is weer een typisch Amerikaanse. Waar we zojuist nog ‘thebiggest Buddha’ hebben gehad, zijn we nu op weg naar de ‘World’s highest andlongest Pedestrian Bridge’. Helemaaleerlijk is deze beschrijving echter niet echt, want het is feitelijk een oudespoorbrug die buiten gebruik is geraakt, en die men vervolgens geschikt heeftgemaakt voor voetgangers en een onderdeel vormt van een nieuw gemaakt langeafstands wandelpad. De plaats waar deze brug de rivier de Hudson oversteektblijft echter zeer indrukwekkend. Het is – waarschijnlijk mede dankzij het meerdan uitstekende weer – erg druk. Veel wandelaars, maar ook relatief veel mensenin een rolstoel. Vooraan het hoogste deel van de brug, daar waar de afstand totde rivier toch wel duizelingwekkend hoog mag worden genoemd, hangt een bordjebij ene noodtelefoon. ‘Alleen te gebruiken in geval van psychischenoodgevallen’. Huh?? Eerst snappen we echt niet wat ze hier nou mee bedoelen,maar na verloop van tijd wordt het duidelijk. Dit is natuurlijk eneuitgesproeken geschikte plek voor ene zelfmoordpoging. En mocht je spijtkrijgen, tja, dan kun je dus nog altijd de noodtelefoon ter hand nemen.



Aan de andere kant van de brug eten we lunch bij de plaatselijkediner. Niet de goedkoopste plek hier, maar wel de leukste. Van buiten geheel inhet chroom gestoken en van binnen ingericht als een authentieke oude diner. Aanelke tafel staat een mini jukebox. Wij spelen ‘Piano man’ van Billy Joel. Bijnavraag blijkt onze ober Mexicaan te zijn, maar hij is niet al te spraakzaamover de voetbalwedstriid van gisteren. Nou, dan niet hoor. Na de lunch gaan we naar de hoofdstad van destaat New York, Albany. We zijn nog net op tijd om op Empire State Plaza delift te nemen naar het uitzichtplatform van het hoogste gebouw van de stad, theCorning Tower. Deze toren is de hoogste wolkenkrabber van de staat New York(met uitzondering van Manhattan………). Hetuitzicht boven is echt erg mooi. Je kijkt uit over de Hudson inclusief debruggen en op de gehele stad. Op de richel van de bovenste etage zit een mooietorenvalk te poseren; een gratis bonus op dit gratis bezoek. Om bij de lift tekomen moesten we eerst een heel stuk door ene ongezellig ondergrondswinkelcentrum lopen. Maar nu we boven zijn en uitzicht hebben op hetultramoderne Empire State Plaza ziet alles er in ene keer heel anders uit.Mooier vooral. Als we daarna naar beneden en naar buiten gaan wordt deze indruknog verder bevestigd. Echt een prachtig en bovenal zeer schoon plein met aan deene kant strakke architectuur van identieke woleknkrabbers en aan de naderekant het cultutal centre dat heel toepasselijk ‘the Egg’ wordt genoemd. Eenzeer bijzonder gebouw. Ook het uitzicht op het caitool van de staat New York iserg mooi en de strakke vijvers in het midden maken het plaatje af. Echt eenaanrader dit mooie plein.







Nadat we bij de Mac nog lekkere ijsjes en smoothies genomenhebben, rijden we vanuit Albany roostwaarts de staat New York uit, en Vermontbinnen. Daar worden we allereerst welkom (welcome) geheten door de plaatselijkehoutsnijders:

Erg leuk!
Daarna rijden we naar het eerder door mij bezochteBennington. Eigenlijk zou dit plaatsje zonder ‘s’ geschreven moeten worden:‘plaatje’ dus. Echt een geweldig mooi dorp met prachtige witte picket fencehuisjes en ene gezellig centrum. Ook het oorlogsmonument is de moeite waard omeven op de foto te zetten. Hieronder een foto van Bennington in de zomer, enter vergelijking één toen ik hier in februari was. Wat ’n verschil hé?






Midden tussen de prachtige witte huizen en Inns staatoverigens ook nog een prachtige oude witte kerk. Op de bijbehorendebegraafplaats ligt de bekende Amerikaanse dichter Robert Frost begraven. Enalhoewel Linda met haar aanstaande studie Amerikanistiek hiervoor toch wel denodige aandacht zou moeten hebben, zijn er praktische problemen die datverhinderen. Waar ze de gehele dag last heeft gehad van verstopping ontstaat erna het zien van het graf van Robert Frost in een keer de tegenovergesteldesituatie (causaal verband?); we moeten snel een toilet gaan opzoeken. Heteerste tankstation dat we tegenkomen gaat helaas dicht, dus maar snel door naarde overbuurman. Bij dat tankstation is gelukkig een toilet beschikbaar dusloopt het allemaal (letterlijk & figuurlijk J)goed af. Vanaf Bennington rijden we weer een stukje naar het zuiden en kruisenwe de grens met Massachusetts. Ons motel, het Villager Motel, ligt nu nogslechts vijf mijl verderop, dus daar zijn we zo. Als we bij het receptiegebouwtjeannex ontbijtruimte inchecken, valt deuitbater mijn naam op. Ahhhh ‘Van’ as in ‘Van Persie’! Nou ben ik ongeveer tweekeer zo oud en twee zo zwaar als Robin van Persie, dus dat ‘van’ moet wel detrigger zijn geweest. Het feit an sich dat hij überhaupt de naam van eenvoetballer weet is in Amerika eigenlijk al zeer opmerkelijk. Je kunt aan ditsoort dingen wel merken dat de sport hier toch wel redelijk populair aan hetworden is. Jammer nog van het imago: boring en voor ‘sissies’. We hebben hiertwee kamers en die liggen netjes naast elkaar en hebben bovendien een interneverbindingsdeur. De kamers zijn echt ouderwets ingericht en ook de airco’sstammen nog uit de jaren zeventig (als ze dat halen J). Zo’n lawaai maken zeoverigens ook. Op loopafstand van Villager ligt het restauarnt annex pub ‘CozyCorner’, en daar nuttigen we ene niet onverdienstelijk avondmaal. Daarna weerterug en lekker snurken. Tot morgen!

[Esther2013]

Altijd genieten die reisverslagen van je, A3, hartstikke leuk!

[A3]

DAG 3 DINSDAG. LijktHarry Potter op John Lennon?
Score 75%: drie van ons vieren hebben redelijk tot goedgeslapen, ondanks het werkelijk oorverdovende lawaai van de airco’s. Lindaechter niet. Zij heeft gisteravond een tienrittenkaart gekocht voor het toilet.En helemaal opgebruikt. Nog een geluk dat Carmen er niet steeds wakker van isgeworden, anders was de score slechts 50% geweest. In elk geval zijn we nuallemaal op en gaan we voor lekker ontbijten. In de receptie annexontbijtruimte is plaats voor vier personen, dus dat gaat net. Wat jus, eenmuffin en een appel en dat is dan het ‘continental breakfast’. Niet echt eenfeestmaal, maar vooruit, we doen ’t er mee. Carmen en Linda gaan nog gezelligin de houten schommelbanken luieren en dan vertrekken we voor het eerstereisdoel van vandaag: Natural Bridge State Park in North Adams, Massachusetts,zo’n tien kilometer verderop. Voordat we daar aankomen hebben we echter al tweeonverwachte hoogtepunten meegemaakt! De eerste is al binnen vijf minuten: erzit een schildpad midden op de weg! Uiteraard stopt PA3 de auto en neem ik deschildpad mee de auto in. Het is echt een prachtig beest.








Overduidelijk betreft het hier een mannelijk exemplaar, wantde nagels aan zijn voorpoten zijn extreem scherp en lang. Voorwaterschildpadden het ultieme vertoon van mannelijkheid. De soort lijkt me‘painted turtle’ te zijn, iets wat wij ‘sierschildpad’ zouden noemen. Ik wistoverigens niet dat deze soort zo noordelijk in de VS voorkwam. Weer ietsgeleerd dus. Nadat we ene minuut of tien het beest bewonderd hebben, laten weweer vrij bij de sloot aan de overzijde van de weg. Deze dag kan al niet meerstuk! Even verderop in de plaats North Adams staat het eerste bordje dat de richtingaangeeft van het State Park. We gaan rechtsaf en zien direct aan onzelinkerzijde een onbetekend hoog gebouw. Normaliter, het woord ‘onbetekenend’zegt het al, niet iets om hier op te schrijven, maar in dit geval is het eneonbetekenend gebouw met een added value. Alle ramen in het pand zijn door nietongetalenteerde kunstenaars voorzien van diverse afbeeldingen vanwereldberoemde schilderijen. We zien werken van van Gogh, Picasso, Chagal,Dali, Monet, Da Vinci en nog vele anderen.



We staan hier zeker een kwartier te kijken en ontdekkensteeds meer schilderijen die we ook daadwerkelijk herkennen. Carmen en Lindakomen op een bepaald moment tot de ontdekking dat John Lennon (op de foto:middelste rij, 5^e van links) wel erg veel lijkt op Harry Potter. Ofis het nou andersom? Maakt niet uit, ze lijken inderdaad wel wat op elkaar. Aanhet einde van de weg slaan we linksaf, dan weer links en nog een keer links endan zijn we er. Het laatste stuk gaat midden door de bossen via een bochtige wegen plots sta je op een redelijk open vlakte in de bossen, met aan derechterzijde een Visitor Center en een paar parkeerplaatsen. Er staat welgeteldéén andere auto. Een bezoek aan het Visitor Center is om twee redenen eenabsolute must. Ten eerste moet je hier de toegangsfee van $2 dollar per autobetalen, jaja dit is ene erg dure attractie, en ten tweede, maar eigenlijk teneerste, heeft Linda de laatste vijf minuten zitten bidden dat er een toilet is.En dat is er. Gelukkig………. Aan hetprikbord hangt een poster met als titel ‘fresh water turtles of Massachusetts’.En wie staat er op? Ja hoor, onze zo juist gevangen ‘painted turtle’:



Nadat Linda haar hoogst noodzakelijk bezoek aan het toiletheeft afgerond, lopen we het State Park in. Al na een paar honderd meter komenwe bij één van de twee hoofdbezienswaardigheden van dit kleine park: demarmeren waterval. Klaarblijkelijk de enige waterval ter wereld die zich eenweg baant over wit marker. Eerlijk is eerlijk: het is best mooi:



Je vervolgt de weg door het park over een combinatie vanlooppaden en smalle houten boardwalks om uiteindelijk bij de Natural Bridge uitte komen. Klein, maar ook erg mooi.


Na een uurtje of wat hebben we het hier wel weer gezien engaan we weer verder. Maar naturulijk niet voordat Linda eerst weer een bezoekheeft gebracht aan het Visitor Center. Dat vond ze zo interessant……. En enpassant natuurlijk een kort bezoek aan de ladies room. Dat dan ook weer wel.Onze volgende stop ligt in de plaats Shelburne Falls, langs de Mohawk Trail,een van de eerste toeristische autoroutes van de VS. In Shelburne Falls zijnweer twee bezienswaardigheden: de eerste is ‘the bridge of flowers’, die zijnnaam meer dan eer aan doet. Vanuit de gemeente, zo vertelt het infobordje, iser één persoon full time bezig om de bloemen en planten op deze voetgangersbrugte verzorgen. En het moet gezegd worden: het ziet er keurig uit. Even verder opin dezelfde rivier die de bloemenbrug overspant ligt een kleine dam. Toeval wildat toen deze dam gebouwd werd, er geheel onverwacht een groot aantal potholes ophet droog gelegde stuk rivier tevoorschijn kwamen. Zoveel en zo groot zelfs datdeze plek de grootste pothole ter wereld herbergt. Deze gaten zijn ontstaan inde ijstijd, toen er grote stenen ‘gevangen’ waren in de sterke stroom van derivier en die in de loop der jaren door steeds een cirkelende beweging temaken, gaten hebben uitgesleten in de rotsbodem van de rivier. Echt eenopmerkelijke aanblik.




Even verderop stoppen we ook nog bij een oude verlatenhoutfabriek en dan rijden we verder noordwaarts, de staat New Hampshire in. Detijd begint al aardig op te schieten en we hebben nog een druk programmavandaag. De lunch wordt dus ingekort tot een stop bij het tankstation, enaldaar worden de meest vreemde combinatie ingeslagen door de bende van vier.Dit mede ingegeven door het feit dat dit tankstation wel erg rare combo’s ophet menu heeft staan. Zo heeft Linda een broodje kip met zoute chips en PA3twee hotdogs met chips en drinken. En dat voor slechts $3.33! Een koopje, toch?Langs Interstate 89 maken we een tussenstop bij Quechee Gorge, een kloof die jevan boven af een brug heel goed kunt zien. Daarna wijken we van de hoofdrouteaf en gaan we in de richting van Barre. In Barre bevindt zich de grootste granietmijnvan de VS, en klaarblijkelijk wordt het graniet geëxporteerd over de gehelewereld. De meest gebruikte toepassingen zijn in monumentale gebouwen en alsgrafsteen. Graniet is namelijk 10 keer harder dan marmer dus dat gaat wel eentijdje mee. Rock of Ages, zo heet de mijnbouwmaatschappij, heeft een leukvisitor center en je kunt ook mee met een begeleide tour naar de mijn. Evenlater zitten wij dus á raison van vijf hele dollars in een oude schoolbus opweg naar de mijn. Daar aangekomen blijkt deze vorm van mijnbouw gewoon in deopen lucht plaats te vinden. De gigantische ader aan graniet ligt aan deoppervlakte en is enkele mijlen doorsnee en tientallen mijlen lang. Ze kunnendus nog even vooruit. Onze gidse legt alles duidelijk uit en is hartstikkeenthousiast over graniet, de mijn en alles wat je met graniet kunt doen.


Aan het einde van de tour mogen we nog even debewerkingsfabriek in, en we mogen ook nog even gratis grabbelen in een grotecontainer met afvalstukken. Zo hebben we allemaal lekker een gratis stukjegraniet. Nou ja, lekker is hier niet echt het juiste woord, dat zou meer vantoerpassing zijn op, pak ‘m beet, een gratis ijsje van Ben & Jerry. En jeraadt nooit waar we nu naar toe gaan! Inderdaad, naar de Ben & Jerryfabriek in Waterbury, Vermont. Het duurt even voordat we het gevonden hebben,maar dat heeft wel als voordeel dat we op de radio het verslag kunnen volgenvan de voetbalwedstrijd tussen de USA en België. Nou ja, verslag………. Geen wonder dat voetbalhier als saai gezien wordt; een werkelijk tenenkrommend slecht, ondeskundigmaar vooral sloooooooooooooom verslag van deze wedstrijd. Het is zo saai datals je er niet bij in slaap valt, dat je dan jezelf voorneemt om nooooooit meernaar voetbal te kijken of lusiteren. Geen wonder dus dat het met depopulariteit van ‘onze’ sport hier zo langzaam gaat. Vooral dit soort reportershun ‘werk’ laten doen. Please, please hire Jack van Gelder!
Aangekomen bij Ben (& Jerry), melden we ons aan voor detour. Uiteraard niet nadat Linda eerst de toiletfaciliteiten heeft uitgesjekkt.Voor een luttel bedrag mogen we vervolgens onder leiding van – alweer- een enthousiaste gidse, de fabriek in. Het iskort maar krachtig zullen we zeggen met als absolute hoogtepunt het gratisproeven van de nieuwe smaak ‘Vanilla Whiskey Caramel Brownie’. Jaja, viersmaken in één. Kan dat fout? Nee, dat kan niet fout! Ouwsum!
De laatste route van vandaag is die naar onsovernachtingsplek, Woodsville New Hampshire. We hebben aldaar een plekjegeboekt in de Nootka Lodge. Zoals in de hele regio zijn er hier erg weiningketenhotels en motels te vinden, en het aanbod bestaat grotendeels uit kleinereprivehotels, motels en lodges. Voordat we in de houten cabins van de NootkaLodge aankomen eten we nog snel een hapje bij de Dunkin’Donuts. Niet echt voorherhaling vatbaar, maar dat weten we nu dus ook. In de lodge hebben we eenzogenaamde family room, die in feite niets anders is dan twee kamers met een tussendeur.Deze voldoet echter prima, al is de inrichting en de staat van alle meubels enapparatuur echt van de status ‘walking on his last legs’.
Weltruste!

[hannie]

Arme Linda!