Reisverslag A3: Pleens, treens & ottomobiels. And baiks! 2014

[Mushu]

Wat leuk, jullie zijn ook met de trein gegaan. Ik heb de reis van Washington naar Kissimmee gemaakt, ongeveer 20u, in dezelfde trein. Mijn moeder en ik hebben genoten van onze mini-mini-mini roomette. Om en om op de gang wachten als het plastijd was en natuurlijk wel de gordijntjes dichtdoen . Wij vonden het leuker dan vliegen en zouden het zo weer doen (verplichte rust kan voor ons geen kwaad).
Heerlijk die reisverslagen van jullie, ben benieuwd wat er morgen weer te lachen valt!

[A3]

DAG 11 WOENSDAG 9 JULI. Deel 1: ‘PUBLIC SLEEPING & PUBLIC PEEING’
Het is woensdag 9 juli 2014. Nèt. Drie minuten om precies te zijn. Voor het eerst ben ik wakker, nadat ik een uurtje of twee geleden redelijk vlot in slaap ben gevallen in onze roomette ergens in de buurt van Raleigh, North Carolina. Vanuit het bunkbed boven me hoor ik een sonore bromtoon die wedijvert met onze zware diesellocomotief. Anja slaapt dus. Ik neem een slok water en bedenk me dat het eigenlijk wel knap is om aan boord van deze trein te kunnen slapen. Buiten het gebrom van de locomotief schudt de trein namelijk als een dolle op en neer. Binnen in het naast mijn bed staande flesje Zephyrhills bronwater moet ongetwijfeld een hurricane warning zijn afgegeven, zo klotst het water op en neer. Bovenop het lawaai van de motor komt ook het bijna continue afgaan van de typische hoorn van de Amtrak treinen. Ik gok er zo op dat deze bij elke onbewaakte spoorovergang te horen is. En aangezien alle overgangen hier onbewaakt zijn, is dat dus best vaak. Voordat ik besluit om weer te gaan proberen om te slapen neem ik nog een slokje water en hoor ik Anja kuchen. Die slaapt dus ook nog niet helemaal.
Zo’n anderhalf uur later, het is nu kwart voor twee ’s nachts word ik van de dorst weer wakker. Gelukkig is de hurricane warning in het flesje naast me voorbij, want het water staat stil in het flesje – heet water zonder bubbels daarom ‘still’ in de VS? - . De trein gaat ook helemaal niet op en neer en ook de zware dieselbrom hoor je niet. Het enige geluid dat ik hoor is de constante snurk van Anja. Ok, die leeft nog. Dan valt het me pas op hoe enorm heet het is. Het lijkt wel of de airco is uitgevallen. Ik kijk wat ronden schrik me een hoedje. We staan gewoon stil aan een perron. Er lopen mensen op het perron die gewoon lekker bij ons naar binnen kijken hoe wij liggen(lagen in mijn geval) te ronken. Ik zwaai maar even en schuif dan het gordijn een beetje dicht. Hiervan wordt Anja wakker. ‘Hé, heb je dat gezien? Er lopen mensen buiten’.’ Ja schat, daarom schoof ik het gordijn een beetje, zodat je niet en plein public ligt te snurken’.’Ooh’. Door de hitte heb ik een enorme dorst gekregen en dus drink ik mijn flesje water nagenoeg helemaal leeg. Anja zegt dat de airco en de lampen bij elke stop uitvallen en dat het dan dus elke keer enorm warm wordt in onze ‘roomette’. Da’s minder. Dan gaan plots de lampen weer aan, begint de airco weer te zoemen en komt onze trein, langzaam maar zeker, weer in beweging. De mensen op het perron hebben een leuke show gehad,maar dat zullen ze, als ervaren reizigers op de ‘midnight train to Georgia’,wel vaker meemaken. Zowel Anja als ik proberen dan maar weer te gaan slapen.Maar niet voor lang helaas. Al dat water drinken heeft ertoe geleid dat mijn blaas vriendelijk, edoch redelijk dringend, aangeeft dat er water afgesluist moet worden. Oeps. Wat ga ik nu doen? Mezelf aankleden – daarbij het grote risico lopen dat Anja wakker wordt – en naar de gang om het dichtstbijzijnde toilet tezoeken, of…….klap ik de deksel van het opstapje naar Anja’s bovenbed op en gaik op het aldaar ontstane gat mijn blaas manen tot enige kalmte? Ik kies voorhet laatste. Geruisloos als een hinde door het bos – al gaan gezien mijn postuur vergelijkingen met een nijlpaard door het hoge gras eerder op- sneak ik uit het bed , draai me om en laat me zakken. Shit!.....
Niet letterlijk gelukkig, maar figuurlijk. Ik ben vergeten de deksel op te klappen en zit dus met m’n blote reet op het formica…… Ik sta op, klap alsnog de deksel op en voel een gevoel van grote opluchting over me komen. Zo. Dekseltje weer dicht, handjes wassen doen we morgenvroeg wel, nu heel zachtjes omdraaien en als een python in het struikgewas van de Everglades ‘slide’ik weer in bed. Anja slaapt nog steeds, dus mijn missie is vanuit twee invalshoeken niet in ’t water gevallen. Ja, okay, letterlijk gezien van uit één invalshoek wel, maar de lezer begrijpt wat ik bedoel. Denk ik. Naar schatting twee uur later herhaalt dit tafereel zich. Opnieuw glijd ik uit bed, klap de deksel open, alles loopt (……) volgens planning. Sneaky, klauter ik weer in bed, waar ik vervolgens nog geen minuut lig of Anja meldt zich. ‘Ik moet plassen’. ‘Tja, da’s shit’ zeg ik. Niet letterlijk natuurlijk, maar…enfin u snapt het wel. ‘En’vervolgt Anja, ‘ik heb echt geen zin om me midden in de nacht aan te kleden en dan over de gang naar het toilet te sluipen’. ‘Ik ga hier in de roomette, vind je dat erg’. Nee hoor, zeg ik, dat heb ik net ook al gedaan’. ‘WAT?’ ‘Ja, niks van gemerkt? ’Nee.’ ‘Nou, dan heb ik het toch goed gedaan’. Anja glijdt vanuit haar bovenbunk naar beneden en gelukkig heb ik de deksel achter me dicht gedaan net, anders had ze met haar voet in plaats van op het formica, midden in de toiletpot gestaan…………. Als Anja eenmaal haar zittende positie heeft aangenomen zeg ik ‘weet je wel dat je nu gewoon zittend voor de hele buitenwereld zit te plassen?’ De gordijnen zijn open, het begint buiten al een beetje licht te worden en iedereen die langs het spoor staat – nou is dat gelukkig niemand ……. –kan je zo zien zitten!’ ‘Nou, dan kijken ze maar’, bitst ze terug. Slapen kunnen we daarna niet echt meer, dus kleden we ons even later toch maar aan.Zodra we de deur van onze roomette openschuiven komt Alan – weet je wel, die vriend van Robert Downey Jr. – aanzetten en meldt ons dat de trein ruim een uur vertraging heeft. Enerzijds vervelend, want nu zijn we pas rond 08:15uur in Savannah in plaats van 06:44uur, maar anderzijds, zo blijkt, levert dit wel het voordeel op dat we aan boord kunnen ontbijten. De dining car gaat om 07:00uur open, dus normaliter zouden we dat niet gehaald hebben en nu wel. En breakfast is complimentary, zegt Alan. Het is immers hun schuld dat er vertraging is.Prima service van Alan en Amtrak!



Uiteraard willen we Linda & Carmen dit voordeeltje niet onthouden, dus maken we hen ook wakker. Om seven ‘o clock sharp gaan we richting ding car en zien daar – tot onze verbazing – dezelfde oude man en vrouw die gisteren ook al aan het bedienen waren. Tjee, die moeten ook best veel werken zeg!



De chef’s good morning special valt in goede aarde, en we hebben deze nauwelijks achter de kiezen of Alan komt ons halen om te zeggen dat we bijna in Savannah, Georgia zijn. We gaan dus snel terug naar onze ‘roomettes’,poetsen de tandjes en pakken onze trolleys in. Als de trein volledig tot stilstand komt stappen we uit en duw ik Alan nog $5 extra toe. ‘Oh no Sir, not at all necessary, you have already taken good care of me’, ‘and you of us’ zeg ik. Alan neemt nog een laatste foto van ons – en wij van hem:








We staan nu met beide voeten weer aan de grond en zoeken meteen een taxi. Tenminste, de drie dames doen dat, want PA3 gaat een onderzoek doen naar de kwaliteit van de toiletfaciliteiten op het Amtrak train station van Savannah, Georgia. Ze zijn in orde! Onze taxi chauffeuse heeft gezegd datze ruim plaats had voor ons vieren en de bagage, maar die had ze toen nog nie tin volle omvang gezien. “Ya ‘ll movin’here?’ zegt ze. Nee, dat nou ook weer niet, maar we geven toe wel veel bij te hebben. Haar Chrysler Voyager – uit naar schatting 2004 – ziet erafgejakkerd en vies uit, maar zal nog best genoeg kracht hebben om ons naar het autoverhuurstation op het vliegveld te brengen. En inderdaad, dat lukt. Binnen gaan we naar de balie van Budget, de eerste keer dat we via deze verhuurmaatschappij huren. Helaas hebben ze maar keus uit één auto binnen onze categorie en dat is – helaas, helaas – een Jeep Patriot. Een witte nog wel. Laat dat nou naar mijn mening één van de meest afzichtelijke auto’s zijn die er bestaat. Nou ja, met een Multipla thuis mogen we daar niet al te veel ove rzeggen denk ik J.

De koffers passen er – en dan moet er echt passen en meten aan te pas komen – net in. En dus gaan we op pad. Eerst naar het eerder dit jaar door mij bezochte Forsyth park. Een mooi aangelegd park met de voor de zuidelijke regio typische bomen die behangen zijn met Spaans mos. Ook is hier een mooi paviljoen waar ze – zo weet ik nog – Starbucks serveren. Na een korte stroll door het park is dat dus waar we even later van aan het genieten zijn. Savannah is een prachtige plaats met leuke terrasjes en- vooral in de wijken die om het park heen liggen – prachtige historische huizen en pleinen:






Zo kijken we nog even rond in Savannah voor dat we ons, met de oerlelijke witte Jeep, richting het zuiden begeven, naar onze eindbestemming, altijd, Florida. Zodra we de grens tussen Georgia en Florida passeren pakken we dit verhaal weer op. Maar da’s voor morgen!

[A3]

DAG 11 WOENSDAG 9 JULI. Deel 2: ‘BACK OM FAMILIAR TURF; FLORIDA!’
Vanuit Georgia rijden we namelijk net de grens met Floridaover. Niet dat het landschap in een keer sterk verandert of zo, want het zuidelijk deel van Georgia ziet er ook al best ‘Floridiaans’ uit. Veel rivieren, stromen en beekjes en alles is hartstikke groen. Vrij kort na de staatsgrens passeren wede grootste stad van Florida. Dat is niet Miami, ook niet Orlando en zelfs niet Tampa. Nee, het is Jacksonville. Genesteld in de Noordoostpunt van de staat is deze grootste stad overigens niet de hoofdstad. Net zo min als de drie steden die ik hiervoor noemde. De hoofdstad is namelijk Tallahassee, een relatief kleine stad die van hieraf enkele uren rijden naar het Westen ligt. Een eindje voorbij Jacksonville bereiken we onze volgende overnachtingsplaats, St. Augustine. Dit is tevens de oudste stad van de gehele VS en dat zul je hier weten ook. Overal wordt je eraan herinnerd door middel van reclame, folders, posters etc. Niet dat dit nodig is, want aan de gebouwen en de bouwstijl zie je sowieso dat dit een echte historische plaats is. Ponce de Leon, de Spaanse ontdekkingsreiziger, zette hier in 1513 voor het eerst voet aan vaste wal. Columbus had weliswaar in 1492 al ‘Amerika’ ontdekt, maar verder dan de Bahama’s en diverse Carïbische eilanden is hij eigenlijk nooit gekomen.Ponce de Leon was in Florida op zoek naar de bron van de eeuwige jeugd. Maar aangezien ik Ponce hier niet ben tegen gekomen in een andere vorm dan een standbeeld,denk ik niet dat hij die ooit gevonden heeft. Wij parkeren ons witte gevaarte op exact dezelfde plek waar ik jongstleden Februari ook al stond, vlak achter het – prachtige - hoofdgebouw van Flagler College. Van daaruit verkennen we de stad een beetje en gaan we een hapje eten. In de diner waar we zitten hangt ook een TV, dus vragen of hier straks ook de WK voetbalwedstrijd Nederland-Argentinië wordt uitgezonden; dat blijkt het geval. En dus is het logisch – ik bevind me immers in het gezelschap van drie vrouwen en dan wordt alles wat onlogisch is op slag erg logisch – dat we daarna opstappen en naar ons hotel gaan. Enkele dagen daarvoor heb ik telefonisch al bij Anastasia Inn geïnformeerd of de TV’s in de kamer ook ESPN hebben. Dat hebben ze; dus kunnen we op onze kamer naar de wedstrijd kijken. Als we de parkeerplaats van het hotel oprijden ziet Linda dat tegenover het hotel een British Pub zit. Er staat een groot spandoek naast de pub met waarop te lezen valt dat ze ALLE wk-wedstrijden live uitzenden. Wij zitten goed dus. Na het inchecken bij een chagrijnige Indiase man droppen we onze koffers op de kamer en steken de straat over. Dat ziet er gezellig uit:




We zijn de eersten in de pub, terwijl de wedstrijd al over een kwartiertje gaat beginnen. Gelukkig geeft ons dit wel de mogelijkheid om de beste plekken voor de twee grote schermen uit te kiezen, dus de vaste locals zijn als ze straks komen hun lekkere hangbank kwijt. De jongedames bestellen coke, de oude dame en jongeheer Bud Light. Proost:




Stilletjes aan komen er nu ook andere gasten binnen druppelen, waaronder zelfs een met een Messi shirt aan. Wat een eikel!Uiteindelijk heeft het Messi shirt natuurlijk wel gelijk. Dat weten we nu. Wat een draak van een wedstrijd was dat, of althans de uitslag.



We zijn volledig van de kaart. De rekening wordt betaald, we steken de straat over, gaan onze kamer op en vallen moet, maar eerder ontdaan dán voldaan, in slaap. Hasta la vista.

[A3]

DAG 12 DONDERDAG 10 JULI. KEUZES, KEUZES, KEUZES

Met nog steeds een behoorlijke voetbalkater staan we deze ochtend op. Er moeten vandaag niet per ongeluk Argentiniëers voor onze auto gaan lopen, want dan ben ik bang dat ik een ‘Marco Bakkertje’ zal moeten voorwenden (gesimuleerd blijven hangen van het gaspedaal ten gevolge van slecht functionerende cruise control). Op naar het ontbijt. Evenals talloze nachten geleden in het Villager Motel in Williamstown Massachusetts, is de ontbijtruimte gecombineerd met de receptie van de ‘Inn’. Eén verschil: in Massachusetts was deze ruimte ongeveer twee bij twee en een halve meter, met net genoeg ruimte voor een rond tafeltje en vier stoelen, hier is de ruimte….Tja, wat is ie eigenlijk? Ik denk ongeveer anderhalf bij een. Geen ruimte dus. De deur van de koelkast waar de jus en de melk in staat kan net open. Als er tenminste geen mensen aan de balie staan. Anders moet je daar nog op wachten ook! ‘De keuze is reuze’ zal ook nooit de pay off van het Anastasia Inn worden,want de keuze hier is een dubieuze. Eigenlijk niet bestaand. Maar afijn, we stapelen wat bekers met koffie, jus en melk bovenop de muffins en de cornflakes en we gaan terug naar de kamer. Onderweg komen we diverse mensen tegen die ook gaan ‘ontbijten’: maak de borst maar nat mensen! Na het ‘ontbijt’ stappen we in onze Jeep en rijden we vijf minuten later om 10:00 uur precies de parkeerplaats van het Spaanse fort van St. Augustine op. Inderdaad, het oudste fort van de VS. Onze jaarkaart voor National parks is hier gewoon geldig, en dus gaan we met z’n vieren het fort in.




Voor dit relatief vroege tijdstip is het al behoorlijk druk en zeker ook behoorlijk warm. Dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Het fort verkennen we zowel boven als beneden en we vinden het eigenlijk allemaal wel redelijk interessant. Aansluitend lopen we het stadje in om daar tegen ‘de oudste winkel’, de ‘oudste school’ en de ‘oudste enzovoort’ aan te lopen. Allemaal mooi om te zien, maar wel tot op het laatste toeristische botje uitgebuit. Maar wat wil je ook anders hier. Oude gebouwen zijn in dit land sowieso al erg zeldzaam en je kunt Amerikanen veel verwijten, maar geen gebrek aan commerciële exploitatie.

Wij lopen in elk geval door naar de prachtige kerk van St.Augustine. Echt een uniek bouwwerk dat stamt uit 1889 en waar de olie- en spoorwegtycoon Henry Flagler, die met de aanleg van spoorlijnen Florida ontsloot voor de rest van de VS, begraven ligt. Vooral het exterieur en de kleine tuin om de kerk heen zijn zeker een bezoek waard.



Daarna steken we over naar het voormalige Ponce de Leon hotel, tegenwoordig het hoofdgebouw van de lokale universiteit, Flagler college. Een bijzonder gebouw. Zeg maar gerust: een zeer bijzonder gebouw. Misschien zelfs wel het meest bijzondere gebouw van de VS! Zonder twijfel ook behorend tot de mooiste gebouwen van de VS. Naar mijn bescheiden mening, en ik heb inmiddels 48 van de 50 staten gezien, zelfs hét mooiste gebouw van de VS. Echt prachtig, kijk maar:










Wat maakt dit gebouw uit 1885 nu zo bijzonder:
· Het is het eerste gebouw dat volledig is opgetrokken uit beton
· Het is het eerste gebouw met volledige elektrische bedrading, aangelegd met hulp van Thomas Edison‘himself’
· Er waren 400(!) stafleden in dienst die de elektriciteitsschakelaars bedienden. Bijgeloof mbt elektriciteit was namelijk dusdanig dat verondersteld werd dat bij het bedienen van een lichtknop je ziel werd ontnomen. En dat konden de gasten zich natuurlijk niet veroorloven….
· Het gebouw bezit een van de eerste elektrische klokken van Edison. Hij is kapot en kan niet gerepareerd worden omdat men anders de hele klok en de monumentale muur waarin hij ingebouwd zit, zou moeten afbreken. Wie ziet de imperfectie in de klok???
· Het is het een van de eerste gebouwen waar het beroemde Tiffany glas voor het eerst grootschalig is toegepast. Het gebouw is hierdoor de grootste collectie Tiffany stained glass ter wereld!
· De Ballroom bezit enkele van de meest waardevolle kroonluchters van de wereld (Tiffany…..)
· Het is een van de eerste gebouwen waar warm en koud stromend water voorhanden was. De grote torens die op de foto te zien zijn waren in den beginnen namelijk niets meer of minder dan watertorens. Bovenin waren grote tanks die al het water voor het hotel bevatten.
· Het gebouw zit vol met opzettelijke imperfecties van de architect
· Een hotelovernachting kostte in den beginne $100,000 (!!!!)
· Beroemde gasten waren onde randere: Joseph Pulitzer,Ernest Hemingway, Robert Frost, Mark Twain, TheodoreRoosevelt, Andrew Carnegie, Cornelius Vanderbilt, John D. Rockefeller, SomersetMaugham en Babe Ruth
· Het interieur is verder even bijzonder als het exterieur: je waant je in een Harry Potter film
· enzovoorts

Na dit reclameverhaaltje, pak ik het andere verhaal weer op. Bovenstaande feiten zijn namelijk geen parate kennis, maar opgeschreven feiten naar aanleiding van de college tour die wij deze ochtend kregen. A raison van $10 per persoon namen we, samen met vier andere toeristen, deel aan de tour van Jonathan, een plaatselijke sophomore student (2^e jaarsdus). Buiten de opsomming van boven vertelt Jonathan nog ontelbare andere feiten over zowel het studentenleven aan het tegenwoordige Flagler College, als over de historie van St. Augustine in het algemeen en het Ponce de Leon hotel in het bijzonder. Een aanrader, deze tour!Na deze tour steken naar het voormalige Alcazar hotel, ook al zo’n bijzonder en mooi gebouw. St. Augustine is dan ook echt prachtig. In het Alcazar zit een museum en een aantal bedrijven en bedrijfjes. Vooral de binnenplaats is hier erg mooi.



Wij eten bij ene broodjesshop op de hoek een hapje en lopen dan verder door het centrum. Bij de toepasselijk genaamde Leeuwenbrug zetten we nog de replica’s van de oude Spaanse galjoenen die hier in de haven liggen opde gevoelige plaat, voordat we teruglopen naar de auto.






Vervolgens gaat het richting Kissimmee bij Orlando voor onze laatste 9 nachtjes in de VS. Maar voor het zover is moeten we natuurlijk eerst nog wel een hapje eten. Rijdend door de buitenwijken van St. Augustine zien we nog een uniek carwashstation, het is namelijk gemaakt in de vorm van een oude Mississippi-raderboot.



Ik weet sinds mijn bezoek in februari, dat er vlak voor de oprit naar de I95 een Burger King zit. En da’s niet zo maar een Burger King.Nee, dit is één van de eerste ‘Kings’ waar ze een nieuwe invulling hebben voor gratis refills. ‘Nieuwe invulling’ dient hier letterlijk gelezen te worden, want het concept an sich is ongewijzigd; bestel je een drankje dan krijg je een lege beker, en deze mag je zelf afvullen. Zo vaak als je wilt. Normaliter kunje daarbij kiezen uit pak ‘m beet zeven of acht verschillende dranken, maar hier zijn het er ietsje meer. 20? Nee. 40 dan? Nee. 75? Weeral nee. De keus die je hier hebt bestaat uit maar liefst 107 opties………. En aangezien het unlimited refill is, kun je ze dus ook alle 107 uitproberen als je dat zou willen. Er is een grote automaat met een touchscreen.



Hierop kies je eerst je favoriete basisdrank; Sprite, Fanta,Coke, Coke Zero, Diet Coke enzovoorts. Vervolgens heb je de mogelijkheid om er een flavor shot aan toe te voegen. Vanilla, raspberry, strawberry enzovoort. Echt UNBIELIEVUBUL! Wat voor enorme keuzes moeten de mensen hier maken. Unglaublich! Als we onze menu’s achter de kiezen hebben stappen we weer zo onopvallend mogelijk in onze lelijke witte Jeep en rijden verder. Vlak voor Kissimmee moeten we nog even tanken. Dit doen we bij Racetrac; goedkope benzine en bovendien een belevenis om de shop van binnen te zien. Wat Burger King doet met frisdrank, doet racetrac met (bijna alles). Kijk achtereenvolgens mee naar de keus in ijs, toppings, frozen drinks, slush puppies en koffie………
















Stel nou dat je drie kleine kinderen hebt en je gaat naar binnen voor een ijsje…… Krijg je eerst drie keer 10 minuten voor het uitkiezen welk ijsje ze willen; frozen, soft serve of slush puppie. Vervolgens een kwartier voor de smaak…….. en dan nog een half uur voor de keuze van de topping. Waarbij de foto van de toppingbar nog slechts de helft beslaat van het aantal keuzes. Wat? Geloof je dat niet? Oké, dan is hier de andere helft:



Nou tevreden?
Tanken kost dus 3 minuut 18 seconden, de versnaperingongeveer 40 minuten. Per kind wel te verstaan….. Wij rijden in elk geval nog de vijf minuten naar onze villa, en gaan daar lekker slapen. Morgen weer meer!

[A3]

DAG 13 VRIJDAG 11 JULI. REST.SLEAP.SWIM.SHOP.EAT.WAL.MART

Deze keer hebben we in Kissimmee weer een villa gehuurd met zwembad op Indian Point. De afgelopen jaren hebben we al een keer eerder in deze community gehuurd, evenals op de nabijgelegen gated communities ‘Lake Berkley Resort’ en ‘Terra Verde Resort’. Indian Point is dus niet ‘gated’,hetgeen eigenlijk betekent dat iedereen er zo maar op en af kan rijden. Wat wij een ‘wijk’ zouden noemen dus. We zitten deze keer in de allereerste, of allerlaatste, villa van de community, hangt er vanaf van welke kant je komt. In dit geval de allereerste als je van de Walmart langs I192 komt. We hebben aan een kant buren, aan de andere kant niet. De tuin kent een groot screen over het zwembad, en meteen daar achter ligt een strook gras van een meter of 10 die op zijn beurt weer grenst aan een meer. Het meer wordt aan de achterzijde volledig omsloten door een bos. Een mooi uitzicht dus, en kans op het zien van redelijk wat wildlife in ‘our own backyard’. Maar daarover later meer….. Onze villa ziet er ongeveer zo uit:









Ook het interieur van de villa kan onze toets der kritiek ‘easy ’weerstaan; een ruime keuken met o.a. koelkast, vriezer, ijsblokjesmaker, oven, vaatwasser en eetgelegenheid, een zeer ruime woonkamer met lederen bankstel (alle zitposities voorzien van relaxstanden), eethoek, TV met meer dan 1000 kanalen, DVD en video, en vier ruime slaapkamers. De masterbedroom heeft een inloopkast en een zeer grote badkamer met jacuzzibad, zeer ruime douche en dubbele wastafels. De andere slaapkamers delen een nette badkamer. Bovendien is er een dubbele garage, en een aparte ruimte waar de wasmachine en droger en nog wat andere hulpmiddelen staan. Een grote schuifdeur en een aparte deur geven toegang tot een overdekt terras en tot de in screenpool. Het hele huis heeft bovendien airco & wifi. Als extra veiligheid is het huis ook nog eens voorzien van een – makkelijk bedienbaar – alarmsysteem.












De villa hebben we dit jaar gehuurd bij een Engels stel, via de site homeaway. De kosten zijn zeer acceptabel en alles ziet er dus perfect uit. PA3 haalt vanochtend eerst de boodschappen bij Oom Walmart en ontbijten doen we dus lekker ‘thuis’. Daarna wordt er die dag nog gelummeld en gezwommen,voordat we met z’n allen voor de eerste keer lekker gaan shoppen. Doelen van deze dag zijn – vanzelfsprekend – de Ross ‘dress for less’ en Burlington Coat Factory in de Osceola Square Mall. Slechts 5 minuten rijden en gegarandeerd succes. Ook vandaag, al is de score magerder dan andere jaren. Maar in elk geval heeft bij Ross iedereen, met uitzondering van PA3, gescoord. Bij Burlington scoort PA3 ook dus iedereen is happy. Zo happy zelfs, dat we met z’nallen besluiten gebruik te gaan maken van het happy hour bij ‘onze’ Stake ’n Shake. Iedereen kiest iets van de $4 menukaart:




Na het wegwerken van hamburgers, jalapenos, taco’s en frietjes maken we uiteraard graag gebruik van het speciale happy hour aanbod: alle shakes voor de helft van de prijs! Vier megagrote shakes – inclusief kers (want waarVan der Valk kersjes op de appelmoes doet, daar doet Stake ’n Shake het op de shakes) en genieten maar. Met een volle buik en een zeer voldaan gevoel niksen we daarna nog wat in de villa voordat we weer naar bed gaan. Benieuwd wat we morgen gaan doen…….

[A3]

DAG 14 ZATERDAG 12 JULI. ‘MEET ERNIE, MEET ALFIE!’
Surprise, surprise, we slapen uit. De dag beginnen we met een gezamenlijk vers ontbijtje met Florida’s Natural Choice sinaasappelsap en brood van Ome Walmart. Linda & Carmen gaan gezellig wat zwemmen, Anja leest een boek en PA3 heeft een nieuw favoriet TV-programma ontdekt: ‘Call of the Wildman’. Turtle expert Ernie (een zo goed als tandenloos type uit Kentucky) vangt ongewenste‘critters’ met z’n blote handen. Tijdens een ‘best off’ compilatie zie ik Ernie een stinkdier, een rat, een wasbeer, een koe en een turtle ‘redden’. Ik voel bij de lezer de vraag opkomen ‘hoe kan een koe ongewenst zijn?’ Nou, in dat geval was de koe niet ongewenst, maar wel de plek waar hij terecht was gekomen:een verzakking in de grond waardoor de koe vast zat. Ernie heeft de koe vakkundig bevrijd. Ook een schildpad lijkt mij vrij moeilijk te labelen met het predikaat ‘ongewenst’, maar in dit geval was dat toch echt zo. En weer had het te maken met koeien. In het weiland waar de koeien stonden was namelijk een grote, ondiepe vijver. Om af te koelen van de enorme hitte, gingen de koeien vaak gezamenlijk in deze vijver staan, maar op een bepaald moment ontdekte de boer dat er happen en hapjes uit hun uiers waren; inderdaad een snapper turtle had de vijver tot ‘home’ gemaakt en werd daar bovendien om de zoveel tijd getrakteerd op een rare combinatie: vlees met melk! Als de uiers van de koeien in het water bungelden, kwam de schildpad naar boven en nam een hap/slok.Uiteraard heeft Ernie deze schildpad, hij heet niet voor niets ‘turtle man’, sne lgelokaliseerd en gevangen.



Bij elke succesvolle vangst schreeuwt Ernie het uit: joehoehoe - hoei! Deze strijdkreet wordt dan de nieuwe kreet van PA3. Na het zien van zoveel ‘live action’ krijgt PA3 de dringende behoefte om zelf ook dit soort toeren uit te gaan halen, dus loopt hij achter naar de vijver. Daar zie ik inderdaad in het midden van de vijver een schildpad zijn kop boven water uitsteken, maar de kleine guppen en andere levendbarende visjes die lans de kant zwemmen lijken een makkelijker prooi. Samen met Carmen wordt met behulp van het grote zwembad vangnet een poging gewaagd, en er worden warempel wat visjes gevangen. In huis wordt een grote glazen vaas gezocht, en hupsakee: huisdieren!





Toch wordt er vandaag ook nog wel iets actiefs gedaan. Althans door Anja, Carmen en PA3, want Linda heeft geen zin. De drie gaan naar Osceola District Schools Environmental Study Center aan South Poinciana Boulevard. Slechts 10 minuutjes rijden van Kissimmee en alleen open in het weekend. Hier zijn we al een aantal malen geweest, en er loopt hier een mooie wandelroute over een boardwalk, waarbij je vaak veel dieren kunt zien. Jongstleden maart zag ik hier nog heel veel vogels, waaronder een prachtige roodkopspecht, en veel alligators; hele kleine én hele grote. Vandaag hebben we iets minder geluk. Vanaf het uitzichtspunt aan het water zien we namelijk slechts één alligator en dat is nog een kleintje ook.



Als we teruglopen hebben we meer geluk. Alsof hij ligt te poseren voor een fotoshoot, ligt er een slang heerlijk te zonnen op een stuk hout. We houden wel een respectabele afstand, want deze slang is niet van het soort waardoor je gebeten wil worden; het is namelijk een behoorlijk giftige cottonmouth oftewel water mocassin.




Na dit toch wel weer leuke bezoek keren we terug naar Linda in de villa. Carmen en PA3 besluiten nog even een rondje te gaan lopen om het meertje achter het huis. Een kleine honderd meter verderop aan de waterkant zitten twee heren in tuinstoelen te vissen. Zoals het echte Amerikanen betaamt, knopen ze meteen een praatje aan. Na de gebruikelijke ‘where you’re froms’ en dergelijke gaan we een beetje over naar de buitenlandse taal waar de meeste hengelaars meester in zijn: visserslatijn. Ze hebben hier al diverse grote vissen gevangen, waaronder sunfish (zonnebaars) en large mouth bass. Maar…,wisten jullie dat er hier ook een alligator zit? Nee, dat wisten we niet. Nou, zijn naam is Alfie, en hij komt hier meestal als we zitten te vissen. Alleen als je staat, dan komt hij niet, je moet echt gaan zitten. Carmen en ik gaan daar onze knieën en binnen de minuut verschijnt Alfie ten tonele. En hij komt ook uit het water! Als de vissers een zojuist gevangen visje een paar meter verderop in het gras gooien, komt Alfie het water uit, wacht tot de vis een keer spartelt, pakt dan de vis en glijdt weer terug het water in. WAUW! Dat is cool om te zien!









De vissers vertellen verder nog dat er ’s avonds ook altijd wasberen uit het bos komen om te scharrelen naar voedsel aan de achterkant van de huizen. Dat willen we nog wel eens zien later deze week! See ya tomorrow!

[Anne66]

Geweldig! Wij zaten afgelopen zomer ook in een villa in Indian Point en mijn man en kinderen lachten me uit toen ik zei dat er alligators in het meertje zaten. Ik heb ze meteen je foto's laten zien

[A3]

Geweldig! Wij zaten afgelopen zomer ook in een villa in Indian Point en mijn man en kinderen lachten me uit toen ik zei dat er alligators in het meertje zaten. Ik heb ze meteen je foto's laten zien

Dan laat ze de volgende post ook maar zien

MVG
A3

[A3]

DAG 15 ZONDAG 13 JULI. EEN GEWELDIGE ZONDAG VOOR DE EEN,IS EEN KL*TEZONDAG VOOR DE ANDER

Een geweldige zondag. Een zondag zoals een zondag moet zijn.Met heel weinig activiteiten, af en toe een drankje, wat te eten en een ijsje. Omdat het warm is. En omdat het warm is gaan we ook zwemmen, heerlijk zo’n eigen zwembad! Vanuit het zwembad kijken we uit over het meertje dat ‘home’ is voor Alfie. Als ik zo langs de waterkant kijk zie ik dat de vissers vandaag ‘niet thuis’ zijn. Zou ik dan misschien zelf gaan kijken of ik Alfie kan verleiden? De dames willen/ durven niet mee, dus pak ik een tuinstoel en ga –zonder hengel – zitten vissen naar Alfie. En potverdrie. Binnen de 10 minuten laat Alfie zich zien. Vanaf de andere kant van het meer komt hij – langzaam maar erg zeker – mijn kant op gezwommen. Ik blijf rustig zitten en verroer me niet.

Alfie is bepaald niet verlegen en komt steeds dichterbij. Op een meter of twee rechts van mijn zitpositie ligt hij nu aan de waterkant. Te wachten op wat komen gaat.



Zoals gezegd heb ik geen hengel bij me. En dus ook geen gelegenheid om een vers gevangen visje in het gras te gooien om Alfie te verleiden om uit het water te komen. Dus steek ik mijn rechterhand maar naar beneden en doe een ‘fishie’. Hoe laag kan iemand zinken? Ik zit hier met m’n rechterhand een spartelende vis na te doen om een alligator te verleiden om naar me toe te komen. En, mede getuige de reactie van Alfie (geen) ga ik geen Academy Awards winnen met mijn manuele acteerkunsten. Dan maar een beroep doen op mijn inventiviteit. Ik pluk wat gras en frommel het op tot een pakketje. Dit gooi ik dan met een zeer overdreven werpbeweging een meter of twee voor Alfie in hetgras:



En ja hoor, Alfie laat zich foppen. Hij kruipt meteen, maar dan ook meteen, het water uit en gaat vlak voor de graspol liggen wachten tot die gaat spartelen. Je ziet Alfie gewoon denken ‘als ie dadelijk spartelt, dan bijt ik die vis in z’n lurven, draai me om, sleep ‘m het water in en verslind ‘m als kibbeling met bearnaisesaus op de weekmarkt’. Maar helaas, de graspol wint net zo min Academy Awards met het nadoen van een vis als ik. Totaal levenloos blijft ie liggen. En dus doet Alfie dat ook.



Na zo’n tien minuten verliest Alfie zijn geloof in een goede afloop van dit avontuur en schuifelt hij terug het water in. Daar blijft ie liggen. Hij denkt ‘misschien dat die vriendelijke dikke meneer – onbegrijpelijk trouwens dat ie een shirt aan heeft met horizontale strepen, dat benadrukt zijn omvang alleen maar meer – zo meteen wel een levend visje vangt, en dan heb ik alsnog beet’.



Zo blijft ie rustig wachten totdat ik – de lezer raadt het al – weer een herhaling doe van mijn grote ‘graspol-act’. Weer trapt Alfie er met vier poten in. Hij komt het water uit en heeft in gedachten zijn slabbertje al om en de fles met bearnaisesaus al in zijn hand.




Weer blijven beide – Alfie en (gras)Pol – levenloos liggen.Het waait een beetje en dus beweegt Pol een ietsiepietsie. Maar bij lange na niet genoeg om op een spartelende baars te lijken. En dus blaast Alfie weer de aftocht. ‘Wat een kl*te zondag’ hoor ik ‘m denken……..'

[A3]

DAG 16 MAANDAG 14 JULI. Teenage mutant ninja TURTLES!

Early rise and shine. De jaarlijkse trip naar Kelly Park staat op het programma. Op ongeveer drie kwartier van Kissimmee (circa 30 minuten vanaf Orlando) ligt in Apopka een klein paradijs op aarde. Geen palmstranden of licht getinte dames in hoolahoop rokjes, maar een riviertje in een jungle achtig gebied met veel wildlife erin en erom: Kelly Park aka Rock Springs Run. Gisteravond hebben we broodjes gehaald bij de Walmart en die zijn we nu heftig aan het smeren. Om iets na zevenen zijn we klaar, hebben we alles aan boord van onze lelijke witte Jeep en gaan we op pad. Om iets voor achten rijden we door de straten van Apopka en zien we dat de eerste tubeverhuurder(een plek waar binnenbanden verhuurd worden waarmee je lekker de rivier in Kelly Park kunt afdobberen) nét open gaat. PA3 besluit geen tube te huren omdat hij toch alleen gaat zwemmen en snorkelen, maar de dames besluiten elk om er een te nemen. Er liggen naar schatting driehonderd zwarte binnenbanden, die er allemaal hetzelfde uitzien. Enig verschil is de maat. De een heeft een wat groter gat in het midden – voor de iets omvangrijkere ‘butt -, de ander wat kleiner. Meer verschil is er niet. Kelly Park gaat al bijna weer dicht voordat de dames hun uiteindelijke keus hebben gemaakt. Wat ben ik blij dat binnenbanden er niet ook in meerdere kleuren zijn. Dan zouden we hier drie weken zijn bezig geweest……. Met drie banden rijker rijden we verder en rijden we de ingang van Kelly Park in. We tikken de entrance fee van $5 per auto af en parkeren onze bolide op de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Ondanks het getreuzel van de dames bij het kiezen van de tubes, zijn we toch als eerste in het park. ‘Onze’ bank is nog vrij en daar deponeren we onze tassen en handdoeken. Dan lopen we meteen naar de waterrand. Zitten er schildpadden? Zien we gators? Zijn er veel vissen? Dat valt tegen. Er zijn in het kristalheldere wel wat vissen te zien, maar verder eigenlijk niet zo veel. Of toch wel? Ja, Linda spot een kleine muskusschildpad, een soort die we thuis ook in het aquarium hebben. PA3 springt samen met Linda het water in maar ze raken het beest kwijt. De slimmerik heeft zich ergens verborgen onder de planten. Totdat Anja vanaf de kant ‘m plotseling wee rspot. Linda neemt een diepe teug lucht en duikt onder; met resultaat: ja hoor,ze heeft Mister Smarty pants gevangen. Maar helaas heeft ze geen carrière als turtlewoman in het verschiet, want ze heeft hem niet goed vast. Wel goed in de zin van ‘vast genoeg zodat hij niet kan ontsnappen’, maar niet goed genoeg om met de vingers uit de buurt van de vervaarlijke bek te blijven. Mister Smarty Pants ziet een verse Nederlandse vinger en denkt ‘that’s mine’; SNAP! Linda schreeuwt het uit en geeft Mister Smarty Pants meteen aan PA3. Die heeft dikkere vingers dus Mister Smarty Pants waant zich al ‘in seventh heaven’, maarPA3 weet zijn vingers net ver genoeg uit de buurt te houden:






Ondertussen bekijkt Carmen alles van een afstandje:



Mister Smarty Pants wordt daarna weer vrijgelaten, en de dames gaan tube-end en PA3 snorkelend de rivier af. Verder dan wat vissen komen we in eerste instantie niet;











Na een aantal tochtjes begint het wat drukker te worden en gaan de dames rustig wat lezen en relaxen. Anja en PA3 maken nog een keer een snorkeltochtje en daarbij ziet PA3 een kleine alligator. Ik vraag aan de inmiddels precies op dat punt aanwezige lifeguard ‘is there an alligator?’ Ze antwoordt bevestigend maar vraagt er niet te veel ophef over te maken. Ik vertel het dan ook aan niemand verder……. Met Anja sta ik te kijken naar de gator als een passerende snorkeler vraag ‘what are you looking at?’, ‘ooh, its just a turtle’ lieg ik.




Als afsluiter van de dag wil PA3 daarna nog een keer de hele route doen, maar de dames willen niet meer mee. Ze hebben genoeg gesnorkeld. Dus ga ik alleen en meteen als ik aan het begin van de route het water induik ga ik langs de linkeroever om kleine visjes te fotograferen. En daar zie ik plotseling een heeel grote soft shell turtle; een weekschildpad. Hij fourageert rustig tussen de planten door en bijna lukt het me om hem te vangen. Hij is me alleen net te snel af. Vol enthousiasme vertel ik dit verhaal 10 minuten later aan de dames, en dan willen ze toch nog wel een keer mee. Weer ga ik te water, dit keer achtervolgd door Anja, Linda en C (Carmen heet inmiddels ‘C’ uit te spreken als ‘si’). Het is bijna onvoorstelbaar, maar de grote schildpad zit er nog. Ik probeer hem weer te vangen, maar hij ontsnapt op miraculeuze panna-wijze: met grote snelheid zwemt hij tussen mijn benen door.




Ik wil hier niet overdrijven, maar ik schat dat zijn schild zeker 60cm lang was, dus dat zou inhouden dat van kop tot staart het bijna een meter moet zijn geweest. Echt een heeeeeel grote schildpad. Andere tubers in het water gillen ‘ohh, look, a big snapper!’. Dat is het echter niet, een snapper ziet er echt heel anders uit:



Zo levert Kelly Park toch elke keer weer een avontuur op!Wij gaan ons omkleden en de spullen inpakken. In Apopka stoppen we bij KFC voor een snelle kippenhap. Wat we besteld hebben is één, wat we krijgen is twee. De jongen achter de counter die ons helpt is niet te verstaan. Met een accent waarvan niet is op te maken uit welke van de 50 staten het oorspronkelijk vandaan komt bevestigt hij hetgeen hij denkt wat we besteld hebben. Als het even later klaar is lijkt het daar in de verste verten niet op, maar is het wel echt lekker; ’t is hem vergeven dus. Aansluitend shoppen we wat bij de lokale Walmart voordat we ’s avonds in Kissimmee Outback plezieren met een bezoekje. Maar da’s wel de laatste keer geweest: ondanks positieve berichten van vele andere Amerika-gangers, vind ik het hier over het algemeen erg tegen vallen. Bijna nooit een echt lekkere steak, helaas.