Reisverslag Ta2Gerrit: Daytona Bike Week 2014 - Budgetreis

[P9ol]

Hartelijk gefeliciteerd. Ziet er lekker uit dat toetje

[Ta2 Gerrit]

Dank allen. Het toetje zag er niet alleen lekker uit, maar was het ook En we kregen deze Flan ook nog aangeboden, wegens het jubileum

[Bieg]

Gefeliciteerd !

[Bieg]

Was de beurs gisteren in Pine Hills ? Als dat zo is verbaast me dat niets. Daar zit waarschijnlijk de grootste doelgroep ...

[Ta2 Gerrit]

DAG 12 - Een bijzonder fijne dag

Om 6 uur in de morgenstond zit ik voor de TV, lekker !! Dat betekent dat ik terug in m'n oude doen ben, en dat is fijn. Wat ook fijn is, is dat het nu droog is. Het heeft gisteren zowat de hele dag geregend, daar frist de boel fijn van op, en het is nodig in deze droge tijd. Maar het is qua temperatuur gelukkig niet frisser geworden, het is om 6 uur al zo'n 20 graden, ook fijn.
Als Marion rond 8 uur de sponde ontstijgt komt met haar het zonnetje op, maar een grijze sluier breekt vooreerst de stralen ervan. Dat wolkendek moet in de loop van de dag oplossen, maar kiest voor de snelle versie, en is gedurende ons ontbijt al grotendeels de hort op. Prettig geregeld.

We maken ons direct op voor een koopjesronde, zodat we er op tijd weer zijn omde rest van de dag te kunnen genieten van alles wat de villa ons biedt. Eerste winkel van vandaag zal de Bass Pro worden, helemaal aan het eind van International Drive, naast de immer zieltogende Festival Bay Mall. De bedoeling was om die via de Interstate 4 aan te doen om op de terugweg de hele I-Drive aft e rijden. Dat is verreweg de meest toeristische weg van heel Centraal Florida, en altijd interessant om af te rijden en te zien wat er nu weer verdwenen en/of bijgebouwd is. Google maps geeft aan dat het mild-druk is op de I-4( oranje-rode stippellijntjes), dus dat durven we wel aan. Maar op de toerit zien we al dat het strak vast staat, en houden we snel rechts aan om die"snel"weg weer snel te verlaten.

En zo draait ons plan zich vanzelf om en beginnen we I-Drive aan het begin. En ook dit begin begint al mooi volgebouwd te raken. Waar er een jaar of tien terug nog nauwelijks een lemen hutje te bekennen was tot aan de afslag naar de (nu) Premium Outlets, is het nu al voor zeker 60% aan beide kanten volgebouwd en bouwende met resorts, en winkels. Ook iets verderop bij Aquatica zijn bouwactiviteiten gaande, net als bij het constant groeiende Convention Center. En nog een stukje verderop, op voor ons erg bekend terrein, is ook volop actie te zien.

Op de voormalige Mercado Plaza verreist een parkeergarage en iets wat lijkt op een gigantische sokkel voor een reuzenrad, wat het ook is, want hier komt het Eye of Orlando, het grootste reuzenrad ter wereld. Rond de eeuwwisseling hebben we hier een paar keer gebivakkeerd in een suitehotel dat inmiddels al een keer of vier van naam gewisseld is, en was Mercado de, toen geheel nieuw, overbuurman, met bekende attracties als de Titanic Exhibition, de Hard Rock Vault en het Guiness Book of Records. En veel restaurants en winkels. Het enige wat ontbrak was een constante stroom van publiek, dus was het geheel geen lang leven beschoren. En nu komt er dus wat nieuws, volgens het nieuws. Het zal ons benieuwen.



Voorbij Sand Lake Road is er al lang niks verandert en ook nu niet, op wat huidige wegwerkzaamheden na, en dan zijn we bij Bass Pro, waar Marion direct afstevent op het rek met Capri's, waarvan ze er al een paar naar volle tevredenheid bezit, en op het web wat nieuwe kleurtjes gespot had. In de tas, en naar de overkant, naar een Tommy vestiging waar wat shirts, met een coupon op de Iphone, voor weinig van eigenaar wisselen. Door het speedshoppen hebben we tijd over, en we hadden nog wat cultureels op de rol, dus now is as good a time as any. Maar daar moeten we een mooi eind voor terug, want dat is in Kissimmee zelf. En daar zit ook een K-Mart (zie je hier niet zo veel) en er staat me iets van bij dat ze daar iets van ons lijstje hadden.

De kortste weg is meestal de mooiste, dus duiken we halverwege I-Drive de 528 op om ons via OBT bij Main Street Kissimmee de 192 op te sturen, waar K-Mart huist. Dat zijn een boel nummers en afkortingen, bij de kenners gesneden koek, en voor de rest een mooie Google Maps puzzel. Helaas heeft K-Mart het gezochte alleen in kindermaten, maar vinden we wel een stel schitterende werkbroeken voor de schrijver, voor een paar dollars. Even verderop slaan we van de 192 linksaf Bass Road op voor onze cultuurkick, het Osceola County Historical Society. Daar doen we een donatie en wandelen een klein uurtje in een minidorp zoals het er hier meer dan honderd jaar geleden uitgezien moet hebben. Was erg vermakelijk.





En dan is het via de Publix naar koffie, doughnut (nu met gat) en zwembad, bij 25 graden en stralend zonnetje voorwaar geen straf. Ondertussen bedenken we dat het misschien wel handig is om Zaterdag wat later de villa uit te kunnen, want we vliegen pas om 9 uur savonds. Dus zoeken we via Facebook contact met landlady Joanne, en vragen ernaar. Toevallig wil het, zegt ze, dat de komende gasten pas op Zondag arriveren, dus als manager Gordon er geen bezwaar tegen heeft om later dan gewoonlijk schoon te maken, dan is het voor haar oké. Ze gaat het regelen, en wij beloven de toko spic en span achter te laten. 10 minuten later krijgen we letterlijk een duimpje en een smiley en kunnen we zonder extra kosten a.s. Zaterdag zo lang blijven als het ons belieft. Dat is nu pas service. Superfijn.

Het loopt ongemerkt richting etenstijd, en we besluiten, ondanks dat het Dinsdag is, weer een keer voor Fridays te gaan. Bij de gerestylede keten, nieuwe inrichting, nieuwe kleuren (rood/wit is nu donkerrood/bruin) is het altijd goed eten. Omdat de temperatuur buiten een stuk aangenamer is dan in de ijskast (hoewel minder koud dan voor de remake) binnen, en we graag een rokertje blieven, prefereren we het terras. Ook daar nieuwe meubels, loungebanken en gelhaarden, en een nieuwe policy; op het terras, ooit gecreëerd als antwoord op het rookverbod, mag sinds de make-over niet meer gerookt worden. Jammer, maar helaas, het moet maar, en we bestellen een drankje en lezen het menu.

Klaar voor bestelling deelt de serveerster ons mee dat het gevraagde brouwsel niet meer voorradig is, helaas. Denk nu niet dat we een exotische cocktail met Philipijnse ondergronds gestookte pruimenjenever, linksgemolken ezelinnemelk en geschaafde schorseneren besteld hadden, nee. Ons gewilde drankje was een ordinaire Budweiser uit een fles, gebotteld in St. Louis MO. En die was er dus om kwart over zes, als de drukte nog moet komen, niet meer. Lekker dan. Doet U ons dan maar van dezelfde brouwer een groot glas, hier "draft" genaamd. Ook daar kon ze ons niet meer aan helpen, alleen nog Miller Light, Michelob of één van de prijzige importjes zoals Heineken of Amstel Light, yeah right !!
Doet U mij dan maar de groeten, we stappen op. Ze is nog verbaasd ook.

En zo eten we vanavond weer fijn bij de Outback, met een Bud uit de bottle, en een paar prettige stukken vlees, en gaat Fridays voor de komende tijd weer in de ban. Thuis wacht er koffie, 2x NCIS, waarvan 1 LA, en Person of Interest, dus sluiten we de fijne dag ook fijn af. Tot morgen.

[Fitzroy]

Heerlijk verslag weer, Gerrit. Een van de eerste dingen die 's morgens bij lees

[Ta2 Gerrit]

DAG 13 - Je hebt nu eenmaal van die dagen.

Eigenlijk zouden er vandaag nauwelijks woorden staan, alleen een foto.



Maar het pakt iets anders uit. Het grootste deel van de dag bestaat uit ZZ Toppers, Zon en Zwembad, en van beide krijgen we vandaag voldoende. Voor de maaltijd leek het Marion wel leuk eens iets anders te doen dan de steakhouses, en op voorspraak van kenners kiezen we vandaag voor Columbia, een Cubaans -Spaans restaurant in Celebration.
Het online menu ziet er niet verkeerd uit, en zo reizen we tegen zessen af naar Walt Disney's ideale dorp. We wisselen van plaats met een vertrekkend koppel, zodat de automobiel nagenoeg voor de deur van het restaurant staat, en we melden ons bij de balie van de plaatsmeisjes.

30 tot 40 minuten is het antwoord, en daar kunnen we prima mee leven. Het zonnetje schijnt ook schitterend over Celebration, dus wandelen we lekker langzaam langs het meer, doen hier en daar een bankje aan, en schuifelen aan de overzijde van de straat langs winkeltjes en eettentjes retour restaurant. De boodschap is nog een minuutje of tien/vijftien, iets over de beloofde 40 minuten, dat moet nog kunnen. We zijn nummer twee in de rij van "inlopers", buiten de reserveringen om. 10 tot 15 worden al snel 20/25 en we beginnen nu toch wel ongeduldig te worden, en ik stel de deadline op een uur, dan stap ik op. Daarop gaat Marion toch maar even informeren, want die heeft toch wel zin aan de Cubaanse keuken.



Met nog een 10/15 minuten gaat ze duidelijk niet akkoord, en samen leggen we uit dat dit niet door de beugel kan. Op de vraag of we een manager willen spreken, aarzelen we, maar stemmen toch toe, en een minuutje later hoort hij ons aan. Druk, onderbezet, excuus, alles komt voorbij, maar dat neemt niet weg dat onze 30/40 minuten ondertussen bijna verdubbeld zijn, en als er daar nog tien bijkomen we net zo lief een reservering voor morgen maken, is onze respons. Een blik op de computer leert dat we volkomen gelijk hebben. Daar staat namelijk precies in hoe laat we binnen kwamen, welke tijdspanne ons beloofd is en op welk moment we aan tafel zouden moeten gaan. Geen speld tussen te krijgen,,en beschaamd neemt de manager ons direct mee naar een vrije tafel.
De wachttijd is ondertussen wel opgelopen tot anderhalf uur, horen we.

Was het al dat wachten waard ? Nee, we vinden van niet. Maar het is nog niet afgelopen. We hebben een zeer onderhoudende serveerster en die brengt ons lekker brood en nog lekkerder zoute boter. De Estrella biertjes zijn ook prima,maar het voorgerecht, Gamba's Al Ajillo zijn niet die we van onze Canarische vakanties gewend zijn. Veel groter (het is tenslotte Amerika ), warm, niet pruttelend heet, en vooral een beetje doorgekookt. Kon allemaal net wat beter. Als hoofdgerecht gaan we niet op veilig, er zijn diverse steaks, maar op Cubaans. Marion de Marilyn&Joe Salteado, een mix van diverse soorten vlees en groentes, en ik voor La Completa Cubana, ook een paar soorten vlees, zwarte bonen en rijst. Dat van Marion is aardig, smaakt goed, maar bij mij is zowel het rund als varkensvlees zover doorgekookt dat het beide draadjesvlees is geworden, niet mijn favoriet. Bovendien is daardoor de smaak helemaal verloren gegaan, en dat is jammer. Verder smaakt het redelijk, maar zeker niet super.



Maar het ergste was dat we zeker een half uur na het voorgerecht hebben zitten wachten op deze entrees. Zo erg dat zelfs onze praatgrage serveerster uit haarzelf (wij hebben niet geklaagd) naar de manager ging om te vragen hoe dat toch zat. En daar kwam de arme man zich weer verontschuldigen, terwijl wij hem verzekerden dat wij geen klachten hadden. Het was toch al laat. Maar het toetje was op zijn kosten, dat moesten we accepteren. Dat is een Flan geworden, die in een box meeging, en we lekker thuis bij de koffie genuttigd hebben.
Koffie om kwart voor tien, dat wel.

En zo is het toch nog een heel verhaal geworden, dankzij een etentje. Buiten het structurele lange wachten hadden we toch meer verwachtingen van restaurant Columbia, een toko die prijstechnisch toch een graadje hoger ligt dan onze reguliere steakhouses, maar in onze ogen die standaard niet waarmaakt. Kan een toevalstreffer zijn, mede gevoed door het wachten, maar voorlopig willen we dat niet meer testen. Tot morgen.

[Fitzroy]

Pfff.. Wat een engelengeduld hadden jullie. Ik was na 40minuten echt al afgehaakt. En jammer dat het eten dan ook nog tegenviel.

[ekkie50]

Jullie hebben het met tact en verve opgelost zodat het toch nog wat werd (arme manager). Maar duidelijk niet voor herhaling vatbaar.

[Syllvia]

Das nou jammer, zo lang wachten, en dat het eten tegenvalt.......wij probeerden in het begin ook vaak andere dingen uit, maar meestal blijven we toch nu steken bij Outback, Olive Garden, Longhorn, en Tonys Macaronigrill.
veel plezier verder!