Re: Reisverslag A3: Véél Mexican taco’s maar no Floridian baco’s, 2013
Antwoord met Citaat
Dag 19, vrijdag: Hoe onze Jas een Flappie werd…….
Gelukkig kan ik mijn openingszin van vandaag af laten wijken van die van de afgelopen twee dagen. Op deze laatste vrijdag hebben we namelijk, in tegenstelling tot de andere dagen, wel iets te doen. Om te beginnen moeten we allemaal onze koffers pakken. Gaat het lukken om alle van huis meegebrachte spullen tezamen met de aankopen van hier, in de koffers te krijgen? Het antwoord op deze eerste vraag is volmondig ‘ja’. Vraag nummer twee is lastiger; blijven alle koffers daarmee ook onder hun maximum gewicht van 23kg? Het antwoord op deze vraag is volmondig ‘nee’. Er dient dus genivelleerd, oftewel herverdeelt te worden. Gelukkig gaat dat goed. Het digitale weegschaaltje van de Marskramer dat we á €5,00 hebben aangeschaft, doet zijn werk prima.
Onze volgende alinea heeft ook met een weegschaal te maken. Niet met het kleine kofferweegschaaltje hier boven, maar met de ZVD weegschaal die op ons wacht als we thuis komen. Deze ZVD weegschaal kostte meer dan dan €5,00, heeft een hoger maximum dan 50kg en zal ook zeker meer aan gaan geven dan de 23kg van onze koffers. ZVD staat namelijk voor ‘Zwaard van Damocles’; de eerste weging zal namelijk als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen als we straks terugkeren in Heesch……. Het ontbijt van vandaag zal een niet geringe bijdrage gaan leveren aan het uitslaan van de ZVD weegschaal; vaste traditie is namelijk om op de laatste dag van ons verblijf in Florida, bij Cracker Barrel te gaan ontbijten. En daar weten ze wat ontbijt is!
Inmiddels weet ik echter dat het eigenlijk dom is om hier te beschrijven hoe lekker het ontbijt bij Cracker Barrel is. Want deze gratis reclame voor ze leidt er alleen maar toe dat het drukker en drukker wordt. Op deze vrijdag moeten we zelfs een kwartier wachten voordat we aan de beurt zijn met ons vijven. The host roept op een gegeven moment om dat we aan de beurt zijn en vraagt of we het ‘minden’ als we met z’n vijven aan een vierpersoons tafel gaan zitten. In geen enkel restaurant zal dit een probleem zijn. Maar bij Cracker Barrel kan dit wel eens een probleem opleveren. Je krijgt hier namelijk zóveel dat je dan een gerede kans loopt dat het gewoon niet op tafel past. Ook niet zo gek als je kijkt wat er hier zoal bij een standaard breakfastje hoort:
Omdat we honger hebben geven we echter aan er geen probleem mee te hebben, en dus krijgen we een vierpersoonstafel, mooi aan het raam. Het is poepie druk, maar desondanks staan er drie minuten later al drie mokken dampende koffie en twee grote glazen OJ op tafel. PA3 weet al wat ie neemt: die neemt hier altijd hetzelfde: inderdaad, het Country Boy Breakfast. En wel de versie met steak. Die is hier echt geweldig. Jasper, inmiddels liefdevol bijgenaamd als Flappie (Jasper werd Jappie en Jappie werd Flappie….) vraagt zich in godsnaam af welke idioot nou zoiets als steak bij het ontbijt bestelt. Nou simpel jongen, your daddy in law to be! Ellen en Linda bestellen iets lekkers met o.a. yoghurt en cruesli, terwijl Anja gaat voor een ontbijtje op maat met drie eggs ‘sunny side up’. Dan Flappie. Raad ’s wat die bestelt? Inderdaad. Country Boy Breakfast. Met steak. Nou ja……………….
Nadat iedereen een paar keer het altijd op tafel staande Solitaire spel heeft gespeeld wordt onze tafel volledig volgezet. Zie boven. Buiten het feit dat de hoeveelheid eten die voor ons staat enorm is, kan van de steak zonder overdrijven gezegd worden dat deze weer he-le-maal geweldig is. Lekkerder dan een dure steak bij Outback, Cheesecake Factory of Logans! Gewoonweg ‘out of this world’ deze steak. En…..Jasper kan het beamen! In de bijbehorende winkel scoort Anja nog wat foto’s van de firma’s pindachocolaatjes en dan verlaten we Cracker Barrel. Tot volgend jaar?
Na dit onbeschaamde vreetfestijn gaan we terug naar de villa. PA3 stelt nog voor om even te gaan winkelen – hij wil z’n gemiste kans op de Vans van $19 nog goedmaken – maar, echt waar, de dames hebben er geen zin meer in. De villa dus. Zwemmen, eten en drinken – de koelkast moet nu immers he-le-maal leeg –. Daarna is het echt vervelend maar, we moeten gaan. We snellen naar Orlando International, leveren de auto in, checken in en wachten. Wachten tot we naar huis ‘mogen’…………..
