Reisverslag A3: Véél Mexican taco’s maar no Floridian baco’s, 2013

[A3]

Dag 6, zaterdag: Zijn Mexicanen Megacool? No senor!

Megacool! De eerste helft van deze zonnige zaterdag zal extreem ontspannen zijn. De planning is namelijk dat we pas rond 13:00uur zullen aankomen op Cozumel, het zonnige eiland voor de Mexicaanse kust. De tweede helft van de dag daarentegen, zal redelijk hectisch worden; we hebben in Mexico veel te doen….

Het ontbijt gebruiken we vandaag dan ook niet eerder dan 09:30uur. Veel mensen hebben besloten om nog later te ontbijten, want druk is het niet echt. Omdat Jasper en Linda zichzelf weer eens volledig te buiten zijn gegaan aan eieren en spek, gaan ze daarna de fitnessruimte onveilig maken. PA3 slaapt op de kamer en Anja en Ellen gaan zwemmen en mensen kijken. Jasper en Linda vergezellen hen daarna nog even.

Om 12:00uur gaan we ons allemaal omkleden want we mogen om 13:00uur de boot af. Een half uur vooraf lopen we alvast naar beneden naar dek 0, maar op dek 1 worden we tegen gehouden door een onvriendelijk vrouwspersoon, we mogen nog niet naar beneden. Mensen met een excursie gaan namelijk voor….. Nou moe. Intussen vormen zich steeds langere rijen, maar als het dan uiteindelijk 13:00uur is kunnen we toch nog redelijk vlot het schip af. De foto op de loopplank slaan we (on)beleefd over,we willen zo snel mogelijk naar Alamo, waar, als het goed is, een auto voor ons klaar staat om het eiland te gaan verkennen. Het Alamo kantoor ligt op 100 meter van de aanlegsteiger van Carnival dus daar zijn we zo.



De twee Alamo medewerkers staan buiten mensen te ronselen, maar ze hebben geluk, één klant hebben ze namelijk al: mij! Ik toon mijn uitgeprinte reservering en verwacht tien minuten later achter het stuur van een Hyundai of iets dergelijks te zitten. Drie kwartier later sta ik er nog……… Er blijkt iets mis met de reservering, het bedrag klopt niet. Ik heb – uiteraard – veel te goedkoop geboekt. Helaas voor hen heb ik echter rechtstreeks bij Alamo geboekt dus…….. Ik ben tussendoor al bij de buren– Avis – geweest omdat ik het allemaal veel te lang vind duren. Maar daar hadden ze geen compact of intermediate auto meer beschikbaar, alleen een (dure)Jeep. Dus toch maar gewacht op de vele telefoontjes die bij Alamo gepleegd worden. Schlussendlich blijkt het om 15 dollar te gaan. Ik zeg akkoord te gaan als ik GVD maar een auto krijg. Oké dat kan. Dan krijg ik een creditcard slip om te tekenen met blanco regels. Voor de benzine. Tja, dat ga ik dus echt niet doen. Ik zeg in m’n beste Mexicaans ‘bekijk het maar met je zootje’ en ga alsnog naar Avis voor de – dure - Jeep. Ik vraag bij Avis, ‘I want to rent a Jeep’ . ‘We have no Jeeps Sir’. ‘What do you have?’ ‘We have intermediates sir…..’ Doel bij Avis is dus klaarblijkelijk om op elke vraag te antwoorden ‘nee, die hebben we niet,maar we hebben wel……’ In elk geval krijg ik zo voor dezelfde prijs als ik oorspronkelijk had bij Alamo, een rode Dodge met Hyundai logo(?) van Avis. Nadeel is wel dat ik de auto moet inleveren als het kantoor van Avis sluit. En dat is al om 18:00uur. Als een andere Avis medewerker met ons meeloopt naar de parkeerplaats om de auto te overhandigen, vraag ik aan hem of dat inleveren niet toch later kan. Ik merk een opening, stop de man $10 toe en hupsakee een uur gewonnen. Oh ja, Mexico, zo werkt dat hier natuurlijk. Stom dat ik me dat niet eerder heb beseft…… Sukkel! Bij Alamo liepen we echter – voor de vijfde keer in vijf dagen – Raoul tegen het lijf. Hey, jij ook hier? Ja, maar niet zolang als jullie…… Raoul had niet geserveerd, maar was binnen een kwartiertje vertrokken. Met autosleutels in de hand nog wel….

Omdat onze Europese & Amerikaanse TomTom geen Mexicaanse eilanden kent – op zich niet zo heel erg raar -, moeten we het doen met de island map van Avis. We rijden richting San Miguel, de hoofdstad van het eiland, om daar de weg te zoeken naar de eerste bestemming van vandaag, de Maya ruines van San Gervasio. Al zoekende komen we langs een MacDonalds. Hungry? Hungry! We hebben zelfs honger én haast, dus worden er snel 5 kipmenus besteld en verorberd. Jasper ontpopt zich trouwens tijdens deze vakantie als een echte pluimveeliefhebber. Er gaat echt geen dag voorbij of hij verorbert minimaal één kippe- of ander pluimveeachtig stuk vlees. Ook zijn taalgebruik kenmerkt zich door wederkerende zaken: o.a. ‘dat is echt megacool!’. Jasper’s reactie op het vinden van deze McDo’nalds vestiging was dan ook vrij voorspelbaar: ‘McDonalds? McChicken! Megacool…….’ We kunnen hier trouwens ‘gewoon’ met dollars betalen maar krijgen wel Mexicaanse pesos terug. Terwijl we aan tafel zitten valt Ellens oog in een keer op een grijze auto die vlakbij de onze geparkeerd staat. Er zit een grote, groene, bewegende vlek op. Wat is dat nou?





Sjee, wat een beest! Ellen spurt naar buiten en schiet daarbij de bovenstaande foto. Megacool hè? Dat vond Jasper ook al…… Na het eten vinden we na wat kleine omzwervingen de juiste route naar San Gervasio, en een twintig minuutjes later zijn we er al. Een officieuze parkeerwacht dirigeert ons naar een schaduwrijke plek en door het toestoppen van wat losse dollars ga ik er van uit dat onze Dodgy Hyundai – die bij elk bultje in de weg dat hoger is dan 2 inches (5 centimeter) over de grond schaaft) – gevrijwaard blijft van deuken en/of diefstal. Bij de ingang van San Gervasio moeten we helaas wachten op een hele buslading met toeristen uit India. Na enig wachtwerk betalen we dus 4 dollar per persoon om daarna bij een tweede ingang te komen waar je opnieuw 4 dollar moet betalen. De eerste 4 zijn voor een nationaal monumenten fonds, de tweede 4 dollar voor het onderhoud van deze specifieke plek. En twee ingangen met twee rijen en twee maal personeel is uiteraard veel handiger en goedkoper dan één ingang en achteraf een overboeking van 50% van de ene rekening naar de andere. Toch?? Of zouden de banken hier net zo (on)betrouwbaar zijn als bij ons?

Nog goed en wel voor we de eerste ruïnes zien treffen we al direct meer grote leguanen. Die schijnen hier ongeveer net zo veel voor te komen als mussen bij ons.



We volgen het onduidelijke routekaartje dat we bij de tweede ingang hebben gekregen en bemerken onderweg dat we niet de enige zijn die moeite hebben om door de bossen de juiste weg te vinden.





De ruïnes die hier liggen zijn weliswaar qua grootte en omvang totaal onvergelijkbaar met de grote opgravingssites op het vaste land van Yucatan, maar wel degelijk mooi om te zien en interessant. Het eiland Cozumel was vroeger voor de Maya’s de thuisplaats van de godin Ix Chel, onder andere ‘verantwoordelijk’ voor vruchtbaarheid. Wilde je als Maya vrouw dus kinderen, dan was een bedevaart naar Cozumel een absolute must.



Bepaalde paden in de bossen liggen volledig in de schaduw en dat heeft behalve het voordeel van een iets draagbaardere temperatuur, ook een nadeel; er staan grote plassen met water en modder en dus is het springen van de ene steen op de andere boomstronk en omgekeerd. Eén van ons raakt een beetje vies. Drie keer raden wie? Juist: Linda. Megacool! Na ongeveer twee uur hebben we alle ruïnes gezien en gaan we,zeer bezweet en very overheated, terug naar de auto. Jasper, Ellen en Anja gaan eerst nog even Elvissen wegbrengen terwijl Linda en PA3 wachten op een bankje.Ons volgende doel is Punta Sur; de zuidelijke punt van het eiland waar een nationaal park ligt met een mooie vuurtoren en een lagune waar salties liggen. Salties zijn (gevaarlijke!) zoutwaterkrokodillen. Megacool! Onderweg naar PuntaSur rijden we langs de Oostkust en daar zien we waarom het wordt afgeraden om aan deze kant van het eiland in zee te gaan: grote golven (inderdaad: Megacool!) en sterke stroming.



Iets minder Megacool! is het feit dat het park Punta Sur al gesloten is als we er aan komen; geen krokodillen dus vandaag. Het alternatieve plan is dan om te gaan snorkelen aan de westkust. Volgens onze Lonely Planet zijn er aan het strand diverse beach clubs waar je vanaf het fijne, witte zand zo de koraalvissen tegemoet kunt zwemmen. Wat dacht je daarvan? Megacool, of niet dan? Na een halfuurtje hebben we een van de aanbevolen clubs gevonden. We parkeren, stappen uit en een vrolijke Mexicaan komt naar ons toe. Megacool is het hier zegt hij. Maar helaas sluiten ze over 10 minuten. Ok, dan maar iets verder kijken. Een kilometer ofwat verder bereiken we Chankanaab, ook een van de aanbevolen plekken. Er hangt een bordje dat het closed is, maar we kunnen zo de parkeerplaats op rijden,waar trouwens ook nog best veel auto’s staan. De officiële ingang van de club laten we voor wat ie is; we lopen iets verderop naar het strand en kleden ons om. De meiden en Megacoole Jasper zwemmen al lang en breed in het water als Anja & PA3 nog staan te stoeien met de onderwatercamera. Klereding! Gisteren deed ie ’t nog en nu geeft ie de geest. Ondertussen komen de kids even tussendoor vertellen dat het snorkelen hier echt megacool is. Niet Jasper megacool maar ECHT megacool. Veel vissen, mooie vissen en grote vissen! Oké,dan moeten we dus foto’s hebben. Ik probeer batterij nummer twee, maar ook die doet nada. En voor nummer drie geld njente, nummer 4 doet NOTHING! Dan maar zonder camera. Anja en PA3 lopen het water in, masker op, snorkel aan, 5 meter zwemmen en dan….senor! Senor! SENOR! QUE? Ja hoor, daar staat een bewaker of ander officieel figuur die in z’n beste Spaans probeert uit te leggen dat de boel hier cerrado (dicht) is, en dat het prohibido (verboden) is om te snorkelen. Hij spreekt geen woord Engels (tenminste zo doet ie) en ik versta geen woord Spaans (tenminste, zo doe ik). Ik denk ‘ik neem nog vijf minuten no-comprende tijd’ en dan gaan we. En dat doe ik. Helaas is Anja er inmiddels uit, maar ik zie echt prachtige scholen grote vissen én meer! Dan gaan we er toch maar uit. Opgesloten in een Mexicaanse jail is volgens mij nog nooit iemand goed bevallen.

Met ons natte kloffie aan stappen we in de auto en besluiten langs het strand verder te rijden tot we weer een andere ‘spot’ hebben gevonden. En die vinden we! Vijf minuutjes verder parkeren we de auto naast een paar andere, lopen het strand op, doen de snorkels op en ‘off we go’! Het is hier niet zo Megacool! als bij de vorige plek, maar toch nog steeds wel behoorlijk megacool. Ik ken de namen van de vissen dan wel niet allemaal, maar ik prent ze wel goed in m’n geheugen om er straks (nu dus) plaatjes bij te kunnen zoeken.









Ook zien we tot drie of vier mooie roggen. Na een stuk zwemmen laten ze zich op de bodem zakken, schudden hun lijf een paar keer op en neer en zijn dan zo goed als onherkenbaar in het zand. Maar……. als je dan je waterschoen uitdoet, een diepe hap adem neemt, een meter of vier duikt en de rog met je waterschoen aantikt, dan zwemt ie weer verder. Megacool!



We rekken de snorkeltijd zolang mogelijk tot we de auto in moeten leveren. Gelukkig zijn we vlak bij de Victory, we kunnen ‘m zien, en daar vlakbij is ook een tankstation om de auto af te tanken. Dit doen we snel en dan gaan we, na nog een paar fotootjes te schieten, terug aan boord.





Terug aan boord frissen we ons op, eten een hapje, schieten nog wat plaatjes





En gaan naar bed. Hasta la vista! Megacool!

[Tini]

Megacool verhaal.

[Cara]

Cooler than cool....

[A3]

Dag 7, zondag: Lazy Sunday Afternoon

Megacool! Was het gisteren.Vandaag is het – eerlijk is eerlijk – iets minder megacool. Geen spannende activiteiten, geen eilanden waar aangelegd wordt, alleen maar varen, varen en nog eens varen. Een soort ‘Berend Botje, ging uit varen….’ De eerst aantekeningen om dit verslag te kunnen maken worden dan ook pas omstreeks 16:00uur plaatselijke tijd aan het virtuele papier toevertrouwd. Ik besef nu dat door het gebruik van de laptops en tablets, er vele spreekwoorden verloren zullen gaan of op z’n minst sterk zullen veranderen;

• aan het papier toevertrouwen = ‘tablet save baby’
• iets wel op zijn buik kunnen schrijven = ‘chat it on the stomach love’
• met iemand kunnen lezen en schrijven = ‘I can e-read & e-type you’
• het is met geen pen te beschrijven = het is met geen key te boarden’
• opnoteren = ‘ontyping’
• gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen = ‘only fools and horses follow facebook courses’
• om over naar huis te schrijven = ‘to twitter home about’
• wie schrijft die blijft = ‘no twitter is a deep shitter’
• zich de wet niet voor laten schrijven = ‘do not let face book you’

Tja, elk voordeel hep se nadeel (‘every twit has its shit’). Anja & PA3 ontbijten al voor de middag,voor de rest is het meer een brunchachtig gebeuren vandaag. Er wordt wat gechilled, gelounched & gezwommen (hé, een Nederlands woord!) en daarna,gezamenlijk, gegolfd. Mini golf weliswaar, maar toch, op het bovenste dek van het schip met uitzicht op de Caribische zee en Cuba; voorwaar geen straf!









Over de uitslag van de minigolfwedstrijd wordt hevig gedebatteerd. Niemand heeft namelijk de moeite genomen om een ouderwets stuk papier met een nog ouderwetser potlood (dit is een dun houten staafje dat gevuld is met grafiet dat je steeds moet slijpen om te kunnen schrijven, een uitvinding uit 1565) mee te nemen. En moderne iPhone& iPads hebben geen mogelijkheid om een minigolf scorelijst bij te houden. Alles had wel gefilmd kunnen worden en dan later nageteld, maar zoveel moeite staat niet in verhouding tot de hoofdprijs van vandaag: eeuwige roem between the five us, for one day only. Laten we, for the record, maar zeggen dat PA3 gewonnen heeft…….

Na het golven gaan we hangen aan de bar. De barman die bij het zwembad werkt, verzet in z’n eentje ongeveer evenveel werk als de vier barmannen op het achterdek bij elkaar. Echt een genot om naar te kijken deze man; iedere bestelde cocktail wordt vakkundig en met grote snelheid bereid. Ook de cocktail van de dag; in een grote tank van naar schatting wel 10 liter wordt – met vier flessen tegelijk vanuit twee handen! – telkens een nieuwe drank toegevoegd. We zien rum, whisky, vodka en diverse andere dingen voorbij komen. Afgemaakt met citroensap en een soort limonade. Wauw!



Om kwart voor acht verzamelen we voor het laatste diner aan boord in de Atlantic Dining room. Het smaakt allemaal uitstekend, inclusief het nagerecht dat bestaat uit een fruitplate & een fruit platter. Tijdens het eten horen we een oproep voor ‘blindstar in stateroom so and so’, vergezeld van een aantal indringende pieptonen. Zou er iets aan de hand zijn? Als Ellen later die avond de sleutel gaat vragen van de gamescabinet in de bibliotheek is er geen tijd bij guest services; men heeft te maken met een medical emergency. Dan maar naar de show in het theater.We vinden nog net vijf plekjes en moeten eerlijk zeggen dat de show op de laatste avond veel leuker is dan de vorige. Na de show gaan we naar bed.Morgenochtend arriveren we weer in Miami!

[A3]

Dag 8, maandag: Japjapgator food?

Al voor het moment dat we allemaal wakker worden zijn we in Miami. Tijdens het ontbijt hebben we dan ook al een mooi uitzicht op de skyline. Omdat we ervoor gekozen hebben om zelf met de koffers van het schip af te gaan, en de koffers dus niet aan Carnival te overhandigen om ze later op de kade uit een grote hoop van ongeveer 3000 koffers te moeten halen, zijn we al voor achten terug op het vasteland. Alles bij de terminal is strak georganiseerd, dus ook een taxi van die geschikt is voor 5 personen en bijbehorende bagage. De dame die dit regelt wil ik een fooi geven, maar daar wil ze niks van weten. Just give it to him, zegt ze, wijzende op de taxichauffeur. Oké, zoals u wenst.

Onze taxichauffeur is een aardige man die zo’n 25 jaar geleden vanuit Haïti naar de VS is gekomen. Al direct begint hij over het feit dat er tegenwoordig zoveel immigranten zijn die niet eens de moeite nemen om de Engelse taal te leren. Iedereen spreekt tegenwoordig alleen nog maar Spaans. Het adres waar hij ons naar toe brengt ligt aan Collins Avenue op Miami Beach, de dichtstbijzijnde verhuurplek van National rent A car, de maatschappij waar we voor $108 gedurende twee weken een auto hebben gehuurd. Gisteren heb ik nog geprobeerd om telefonisch te regelen dat we de auto zouden oppikken op Miami Airport in plaats van op Miami Beach,maar dat zou de prijs gewijzigd hebben in meer dan $2000……. De $108 boeking betreft dan ook een internetfout van National – dagprijs gerekend ipv weekprijs-, maar ze hebben aangegeven de reservering toch gestand te doen. En dus worden wij, een taxifare en dikke tip later, gedropt bij de National verhuurbalie. Er wordt weer van alles geprobeerd – upgrade, extra verzekeringen, extra bestuurder etc.- maar we trappen nergens in. Helaas hebben ze in onze categorie (Standard SUV) slechts één auto beschikbaar: een GMC Terrain. Ik haal de auto op in de parkeergarage en zie al direct dat ie niet echt goed is schoon gemaakt en dat er – in tegenstelling tot hetgeen de balieman zei – niet een kwart tank maar slechts enkele liters in zitten.



Ik rijd de auto voor en we starten met het proppen van de koffers. Dat gaat dus echt maar net. Met de achterbank in de voorste stand en een geduw en geprop van heb ik me niet gezien, kan alles net dicht. Dit bespoedigt het in de praktijk brengen van het idee dat ik net kreeg: onze route gaat van hier naar de Tamiami Trail om naar Shark Valley/Everglades National park te gaan. Daarbij komen we langs het vliegveld; en daar zit ook een National met in elk geval veel meer keus aan auto’s dan hier. We gaan dus lekker omruilen!

Twintig minuten later zitten we met z’n vijven geheel relaxed en met $0 aan extra kosten prinsheerlijk in een achtpersoons Chevrolet Traverse met méér dan voldoende been- en kofferruimte. Da’s veel beter!



In de zwarte Chevy cruisen we langzaam Miami uit, de Everglades in. Bij Shark Valley aangekomen hebben we de keus uit de tramtour of de fiets. Qua prijs maakt het bijna niet uit; even duur. En ‘duur’ is hier echt het juiste woord. Voor het tramritje vragen ze tegenwoordig $20 p.p. Vinden we best fors. Maar gezien de hoge temperaturen besluiten we toch om de tram maar te nemen, dan zitten we in elk geval beschut tegen de felle zon. De dames brengen een gezamenlijk bezoek aan een gat in de grond –wat hier ‘restroom’ wordt genoemd -. Linda vindt het maar niks, want het zit er ook helemaal vol met vliegen. Op een gegeven moment zegt ze zelfs ‘dadelijk vliegen ze m’n kont in ……..’. Jasper en PA3 zien ondertussen een waterslang en leggen deze vast!



De tram wordt bemand door een man en een vrouw. De man stuurt, de vrouw vertelt. Aan één stuk door…. Niet oninteressant, maar er is naar ons idee wel wat disbalans in hetgeen ze vertelt. Bomen & planten hebben haar interesse en vogels ook. De rest vindt ze minder interessant en daar vertelt ze ook weinig over. De match met de chauffeur is perfect, want die heeft hetzelfde. Ten eerste rijdt hij gewoon veel te hard; hierdoor kun je in het water nauwelijks iets spotten. En ten tweede stopt hij amper en heel kort voor de toch door ons gespotte alligators en vissen, en regelmatig lang voor struiken……. Net alsof hij en de vrouwelijke gids er van overtuigd zijn dat struiken heel hard weg kunnen lopen terwijl vissen en andere dieren met wortels in de grond vast zitten….



Dientengevolge zien we relatief weinig wildlife. In elk geval veel minder dan we hier bij vorige bezoeken zagen. Het blijft nu bij twee kleine alligators en wat struiken, tot de stop halverwege bij de uitkijktoren. Daar grijp ik m’n kans om beklag te doen bij meneer en mevrouw. Ik vraag dus vriendelijk waarom ze zo hard rijden,veel harder dan voorheen. Volgens de twee komt dat door het krappe tijdschema.En voor vissen en schildpadden stoppen ze niet…… Nou ja!

Vanuit de uitkijktoren zien we een grotere alligator en twee heel grote soft shell turtles (schildpadden met een week, zacht schild). Weer terug bij de tram zien we op de terugweg nog zegge en schrijve één alligator, verder niks. Naar nu blijkt zijn chauffeur en gids man en vrouw. Da’s voor ons geen verrassing; beide zijn liefhebbers van struiken & bomen en hebben een hekel aan vissen & schildpadden. Wel vertellen ze nog een interessant verhaal: sinds er jaren geleden - per toeval of met opzet – Burmese pythonszijn vrij gelaten in de Everglades, schijnt 99% (!) van alle zoogdieren te zijn verdwenen. Dus 99% van de vossen, 99% van de konijnen, 99% van de ratten, 99% van de bobcats, 99% etc, zijn weg, verschwunden, verdwenen, gone! De python wordt hiervoor verantwoordelijk gehouden en word daarom als uitheemse diersoort bejaagd. Vraag is of ze in dit enorme gebied voldoende in staat zijn om deze indringers te decimeren. Behalve zoogdieren eten de pythons natuurlijk ook schildpadden, andere reptielen en zelfs alligators! De strijd tussen python en alligator wordt voornamelijk beslist op basis van de grootte. Is het toevallig een grote python (ze kunnen wel 8 meter lang worden!) tegen een kleinere alligator, dan wint de python. En andersom. Er zijn al pythons gevonden met welpen van de Florida Panther en zelfs één met een volwassen hert in de maag!Op internet circuleert ook al geruime tijd een foto van een zeer grote python die een grote alligator had baas gemaakt en die – de capaciteit van zijn maag overschattende – uit elkaar is gespat. Speciaal voor de liefhebbers:



Als we terug zijn bij de parkeerplaats krijgt Linda weer last van duizeligheid. Samen met Anja zoekt ze even de koelte van de auto met airco op en neemt ze wat te eten en drinken.Ellen, Jasper en PA3 lopen nog een stukje langs het water en spotten daarbij toch het nodige wildlife. Gezien worden o.a. een mooie reiger, jonge alligatortjes en vissen. Onder de vissen bevinden zich onder meer grote gepen en zeer grote Tilapia’s Mossambicum. Jasper spot vlakbij een red bellied turtle die geheel begroeid is met mos. Het beest ligt lekker met z’n kop boven water,maar heeft duidelijk niet gerekend op onze STI (Steve – Turtle – Irwin) in de vorm van PA3. Met een snelle armbeweging wordt de schildpad uit het water gevist. Andersom kan overigens niet; ik heb nog nooit een vis uit het water geschildpad…… De schildpad spartelt helemaal niet tegen en laat zich rustig bekijken en betasten. Na de handtastelijkheden laten we hem (het is een mannetje, herkenbaar aan de erg lange nagels aan de voorpoten) natuurlijk weer rustig vrij.



Als we goed en wel wegrijden hebben we allemaal honger. Dus rijden we niet eerst de onverharde loop road, waar natuurlijk 24 mijl lang niets te vinden is waar je kunt eten, maar rijden we verder westwaarts over Tamiami Trail. Helaas duurt het hier ook erg lang voordat we een eettentje gevonden hebben. En wat voor eentje! Vooraf had ik al gelezen over Joanie’s Blue Crab Café, en eenmaal binnen voldoet het aan de verwachting. Een donkere tent, geen airco maar allemaal fans aan het plafond en een zootje ongeregeld. Het zit bommetje vol.We gaan even op het terras zitten en al snel komt Joanie ons vertellen dat als we een snelle hap willen, ‘it aint gonna happen today’. Tja, wat dan? Kort overleggen we en besluiten door te rijden naar het Westen. Binnen hier en zo’n 5 mijl moeten we een noord zuid verbinding kruisen en daar zit – dat weet iknog van vorige bezoeken - een groot tankstation. En iedereen weet dat een groot tankstation in Amerika altijd ookeen eet cq vreetgelegenheid inhoudt. Zo ook nu. Een inpandige Subway vult onze magen. Vanaf de Subway keren we weer om, terug naar het Oosten. We fotograferen ‘the USA’s smallest post office’, en rijden dan door naar de Loop Road, die we dit keer – voor het eerst - van Oost naar West rijden in plaats van andersom.



In vergelijking met andere jaren is het best druk op de Loop Road. Op het hele stuk van zo’n 24 mijl komen we denk ik wel zo’n 10 auto’s tegen. En dat is gewoon veel. De conditie van de weg is echter prima, ondanks de vele regen die de afgelopen weken gevallen is.We zien op diverse plaatsen alligators, zowel in het water als langs de kant van de weg.





In het water zien we ook diverse grote vissen, waaronder de ook in mijn aquarium rond zwemmende Nandopsis Festae en Nandopsis Uropthalmus; prachtige beesten. Op een gegeven moment staan Jasper en ik langs het water als er plotseling liefst drie medium size alligators aan komen zwemmen. Het is alsof je in Nederland aan de plaatselijke vijver de eendjes gaat voeren. Je gaat staan, ziet niks, wacht even, roept ‘poele poele poele’ en dan komen ze. Het is echt overduidelijk, deze beesten zijn eraan gewend dat ze door voorbijgangers gevoerd worden. Alhoewel dit behoorlijk strafbaar is in Florida gebeurt het dus toch. Het lijkt op zo’n afgelegen plek als deze ook behoorlijk onvermijdelijk. Ik twijfel nog even;‘zal ik die Oijense onverlaat die het met m’n dochter heeft opofferen aan de gators? Zal ie dat megacool vinden?’. Maar ik houd me in. We stappen in en rijden verder.



Nog voordat we het einde van de Loop Road bereiken zien we een grote reiger langs de kant en even later een groot ‘iets’ dat op de weg ligt. Wat is dat nou weer? Ik stop de auto en pak de verrekijker. Je gelooft het nooit: het is een grote uil die met z’n vleugels uitgespreid midden op de weg ligt. Zou die dood zijn? Of gewond? Als we dichterbij komen draait ie z’n kop een uilachtige manier rond, staat op en vliegt weg……… Alsof ’t ie hier altijd midden op de weg z’n vleugels te ruste legt.



Aan het einde van de Loop Road schieten we nog een plaatje van het oude tankstation en dan gaan we weer terug naar het Westen, naar Naples.



Omdat we alle CD’s inmiddels een keer de revue hebben horen passeren in de auto, is het nu de beurt aan de meuk van Jasper. AC/DC, andere hardrock en zelfs Duits kattengejank begeleiden ons verder naar de Taco Bell in Naples, alwaar de lekkerste burrito’s en taco’s slechts met moeite onze smaakpapillen positief genoeg kunnen laden om de negatieve ervaring op onze trommelvliezen te kunnen compenseren. Daarna checken we in bij het Hilton, hetgeen lekker vlotjes en vriendelijk gaat. Één nadeel:het zwembad is closed for renovation. Maar niet getreurd: one block away ligt het Waldorf Astoria, en daar mogen we van de pool gebruik maken. Lekkerrrrrrrrrr……

[A3]

Dag 9, dinsdag: Choices, choices………

Choices, choices….. Het leven kan zeer gecompliceerd zijn. En leiden tot zeer grote vraagstukken. Zo heb je bijvoorbeeld het dilemma wat te doen met het ontbijt. Het begint al met de vraag of we in het hotel ontbijten of er buiten. Als het er buiten is, dan komt de vraag op ‘waar dan?’. Nou wil het toeval – of is het iets anders…. – dat ik gisteren al stiekempjes gekeken heb of er in Naples misschien leuke ontbijttentjes zijn. En op yelp.com heb ik gevonden dat er een restaurantje op een mooie locatie zit aan de jachthaven: EJ’s café. Daar gaan we dus naar toe.





Gelukkig is het maar vijf minuutjes rijden van ons hotel, dus tien minuten later zitten we al aan tafel. Lekker in de schaduw en gebogen over de menukaart en choices, choices…. We hebben uitzicht over een mooi pleintje met fontein aan de ene kant en de mooie jachthaven aan de andere. Wat is het leven zwaar. Nadat we langer bezig zijn geweest met het maken van de keuze dan met de trip hier naar toe, komen er o.a. eggs benedict, omeletten en breakfast sandwiches op tafel. Ellen heeft een wat minder traditional breakfast gekozen:



Inderdaad: een wafel met aardbeien en slagroom. Alles smaakt meer dan uitstekend zo in de buitenlucht en de mussen zijn hier ook lekker brutaal; ze vragen gewoon om kruimels. Ook de OJ bij EJ is extra lekker: vers geperst!

Aan tafel ontspint zich de volgende discussie over choices, choices….. Gaan we eerst naar de boardwalks van Corkscrew Swamp Sanctuary, iets ten noorden van hier, of rijden we eerst naar de iets zuidelijker gelegen Jane’s Scenic Drive in het Fakahatchee Strand State Park (wat een leuke namen hebben ze hier trouwens). De keus valt op het eerste; op naar Corkscrew dus! In het visitor centre staat een aquarium met twee baby alligators en een muskusschildpad: grappig. Ellen en Linda laten we doorgaan voor niet-volwassenen en daarna beginnen we direct aan de boardwalk. Het is erg warm en – in tegenstelling tot ons laatste bezoek in 2006 – droog; toen regende het werkelijk pijpenstelen. Onderweg valt de buit aan gespot wildlife wat tegen; we zien een grote alligator, een roodkopspecht, veel vlinders, copulerende sprinkhanen, copulerende hagedissen en that’s it. Helaas geen slangen of dieren als otters, wasberen of wilde katten. Jammer.





Via het visitor centre verlaten we Corkscrew weer en stellen we de TomTom in op de slechts half bestaande 100 Avenue. Onderweg daar naar toe komt ook spontaan de vraag weer op wat te doen met lunch. Op TomTom wordt snel een en ander ingetoetst, maar het dichtstbijzijnde is 14 mijl en counting. Counting, omdat hoe verder we rijden, hoe groter de afstand wordt. Nou ja, dan eten we vandaag maar wat later. Als we Alligator Alley zijn overgestoken – geen oprit te bekennen hier trouwens – komen we er al snel achter dat de ‘doorgaande’ route is afgesloten. Ik schrijf ‘doorgaande’ hier tussen aanhalingstekens, omdat het nou niet echt een doorgaande weg is. Die zijn hier überhaupt niet. Dit is namelijk een gebied dat nog bijna helemaal oorspronkelijk is. Er ligt weliswaar een grid van rechte paden en onverharde wegen, maar die liggen er al ongebruikt sinds het begin van de vorige eeuw. Toen wilde men deze woestenij namelijk in ontwikkeling brengen voor huizenbouw en begon men met het aanleggen van een wegenpatroon. Toen trad er echter een economische crisis in waardoor de ontwikkeling nooit verder is gegaan, en waardoor de reeds half en half aangelegde wegen zijn vervallen en deels overwoekerd. De natuur heeft hier dus steeds de vrije hand gehad. Sommige wegen zijn – per four wheel drive – nog wel redelijk te berijden, en een weg loopt uit in een nature trail van een mijl of 10 door een schitterend natuurgebied.

Maar terug dus naar het verhaal over de afgesloten ‘doorgaande’ weg. Omdat ik wel min of meer de richting weet, ga ik linksaf en probeer dan maar op een andere manier bij Jane’s Scenic Drive uit te komen. Na korte tijd passeren we een kanaal, waar een sheriff (?) ons aanhoudt. Nee, je mag hier niet verder. Jane’s Scenic Drive? Ja, is nog wel te bereiken, maar, zo vertrouwt de sheriff ons toe, de road is very bumpy en muddy. Hij zou het met een rental car nog wel wagen, maar met zijn eigen auto zeker niet. Oké. Choices, choices………. Wel of niet? Wel! We wagen het er dus op. Sommige stukken zijn uitstekend te rijden, en daar is het zand zelfs uitgesproken droog en dus komt de auto lekker onder het stof. Maar gaandeweg komen er steeds meer plasjes, plassen en hele stukken ‘weg’ die onder water staan. Met onze grote Chevy weten we echter alle hindernissen te nemen, al beginnen de dames al wel wat ongerust te worden op een goede afloop van dit avontuur. Het moet trouwens aan de buitenzijde van de auto wel een raar gezicht zijn; een dak wat helemaal onder het droge stof en zand zit, terwijl de onder- en zijkant helemaal onder de modder zitten.



Iets wat ook nog niet weg is is de honger. Maar ja, hier in deze woestenij is echt he-le-maal niets te verwachten. Dus eten we wat van de meegebrachte marsen, snickers en bounties. Water hebben we helaas ook niet veel bij, dus dat blijft bij kleine slokjes elk. Ook de cell phones hebben hier trouwens een beperkt bereik. Of beter gezegd: géén bereik! Dat voegt nog een beetje toe aan het gevoel van onbehaaglijkheid dat de vrouwelijke populatie van onze Chevrolet heeft. Op een bepaald moment twijfel ik ook bij een enorm lang stuk weg dat onder water staat. Hoe diep zou het zijn? ‘Gassen’ roept Jasper en dus gas ik. Gaat goed. Vijf minuten verderop wordt het echter nog spannender; kan een Chevrolet ook varen? Voor ons ligt geen weg meer, maar een rivier. Dit wordt echt te gek. Gaan we door of niet? Choices, choices……..



Uiteindelijk is de uitslag 4 – 1 in het voordeel van omdraaien. En dus draaien we om. Op een droog stuk zien we nog een lange zwarte slang die oversteekt. Helaas zijn we echter net te laat uit de auto om hem te kunnen fotograferen.



Na weer een uur terugrijden komen we weer in de bewoonde wereld. Af en toe een huis en verharde wegen. Dus raadplegen we TomTom weer voor ‘a place to eat’. Dairy Queen deze keer. Wat nemen we? Choices, choices…….. De keuze valt uiteindelijk op chili dogs, chicken strips, quesedillas en voor Jasper uiteraard een chicken sandwich. Wat anders? Megacool. Met Dr. Pepper. Natuurlijk. Wat anders? Megacool! Ook de keuze welke ijsjes we als dessert nemen is weer een moeilijke. Zeker bij Dairy Queen! Want daar is de keuze enorm. Met het meisje achter de balie maken we nog een gezellig praatje. Ze vraagt zich trouwens af wat we als toeristen hier in godsnaam te zoeken hebben. Zelf wil ze zo snel mogelijk uit het volgens haar ‘very boring Naples’ vertrekken. En dat terwijl iedereen weet dat je Napels gezien moet hebben voordat je sterft (‘eerst Napels zien, en dan sterven’ aldus Goethe). Naast de Dairy Queen zit Winn Dixie, daar kopen we wat water, en bij Dollar Tree kopen we een opblaasbal; fijn zo meteen in het zwembad.

Terug in het Hilton frissen vier van ons eerst wat op voordat we gaan zwemmen bij het Waldorf Astoria. Jasper niet. Die gaat slapen. Als wij echter een kwartiertje in het water liggen blijkt hij te zijn nagekomen. Heeft bij het Hilton een fiets geleend is even door Naples gefietst. Moet kunnen. Toch? Na het zwemmen eten we een – lekker! – hapje bij Perkins en daarna gaan we slapen. Goed nait!

[trails]

Echt megacool!!!

[A3]

Dag 10, woensdag: Water, water, water….

Dat Florida omringd wordt door water is bekend. Dat er veel enorme meren, plassen en rivieren zijn, weet iedereen. Bovendien is bekend dat er in de zomermaanden doorgaans grote hoeveelheden regenwater naar beneden komen. Deze tijd van het jaar heet dan ook niet voor niets ‘the wet season’. En dan heb ik het nog niet eens over de hurricanes en andere tropische stormen die het gebied van pak ‘m beet juni tot en met oktober onveilig (kunnen) maken. Maar de hoeveelheden water die hier in het voorjaar zijn gevallen, aangevuld met de inmiddels bijna dagelijkse tropische stortbui, heeft geleid tot nog veel meer water dan normaal. Ik kom er later op terug.

Vandaag staan we vroeg op in Naples, want we hebben een drukke dag voor de boeg. Allereerst willen we naar het Myakka State Park, om daar de canopy walk te doen; een loopplank die is aangelegd tussen de boomtoppen. Je loopt dus als het ware van kruin naar kruin. Als we bij het Hilton de straat uitrijden vraagt Anja wie het fototoestel heeft. Oeps…. Niemand? Paniek! Tassen doorzocht, koffers open: niks. Vertwijfeling. Scheisse! Terug naar het hotel. Hotelkamer doorzocht. Ook niks. Wanneer hebben we het toestel voor het laatst gebruikt? Anja herinnert zich dat we het gisterenmiddag bij Dairy Queen nog hadden. Dus gaan we bellen met Dairy Queen. Gesloten! Gaat pas om half elf open. Nog meer scheisse. Dat gaat ons programma vandaag danig door de war gooien. In elk geval is de keus nu niet moeilijk meer of we onderweg ergens ontbijten, of dat we dat hier doen. Hier dus. Dan kunnen we daarna, als Dairy Queen ons toestel blijkt te hebben gevonden, dat snel daar op gaan halen. Dit keer schuiven we aan bij Waffle House. All Star Breakfast; omeletten, wafels met pindakaas (Linda!) en een (on)gezonde dosis met eieren, bacon en hash browns. Rond de klok van tienen waag ik een telefoontje naar dairy Queen. Er wordt opgenomen. Nee, ze heeft zelf niks gevonden. Maar ze kan nog navraag doen of de manager gisteren iets gevonden heeft. Of we later op de dag terug kunnen bellen. Dat kan. Naar wie moeten we vragen? Naar Audreu? ‘No, my name is Autumn, as in the season’. ‘Ohhh’, zeg ik, ‘as in; It is hot in here, must be autumn’?. Een ‘line’ die nagenoeg rechtstreeks uit the Big Bang Theory komt. Daar bedenkt Howard, op het moment dat hij de actrice Summer Glau ziet, de opening line ‘It is hot in here, must be Summer’. Howard’s opmerking is iets relevanter: in de zomer is het doorgaans heet, in de autumn minder. En bovendien: waar slaat deze opmerking überhaupt op PA3???? Acht ogen kijken me aan met de zin ‘wat doe je nou?’ cq. ‘hoe kom je daar nou bij’? Tja, sorry, het kwam gewoon bij me op. Zal het nooooooooit meer doen.



Verder dan maar zonder fototoestel. Mochten we vanmiddag bellen en het fototoestel alsnog gevonden worden, dan zit er niks anders op dan maar een lange tocht op en neer te maken. Op weg dus naar het Myakka River State Park. In Cape Coral maken we nog een tussenstop aan de baai. Hier staat één van de twee Iwo Jima monumenten in de VS. Een memorial dat is opgericht ter nagedachtenis aan de gevallenen tijdens de slag om het Japanse eiland Iwo Jima, in de Tweede Wereldoorlog.





Zo in de stralende zon staat het monument er erg mooi bij. Samen met wat andere memorials staat het hier langs de kant van de weg. Ellen zegt dat ondanks het feit dat alle hier gememoreerde oorlogen – Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog, Korea oorlog, Vietnam oorlog etc. – plaats vonden ver vóór haar geboorte, het toch indruk maakt. Dan snel door. Aangekomen bij het State Park bezoeken we gewoontegetrouw als eerste het visitor centre. Een onbemand, klein gebouw met daarin een keuze uit een aantal films en wat opgezette beesten. Onder andere zien we hier een opgezet exemplaar van de Southern Black Racer slang, waarschijnlijk de soort die gisteren letterlijk ons pad kruiste, maar waar we te langzaam waren met het – inmiddels zoekgeraakte – fototoestel om een en ander op de gevoelige SD kaart vast te kunnen leggen. Bij deze alsnog:



Dan naar de canopy walk. Bij de kleine parkeerplaats in de bossen aangekomen, wacht een onplezierige verrassing; het hele bos staat onder water. Nu bevindt de canopy walk zich op een hoogte van meer dan 10 meter, en zo hoog staat het water nou ook weer niet, maar het voetpad er naar toe is totaal onzichtbaar. Staand in vertwijfeling komen er echter twee mensen uit het bos. We vragen ze of het te doen is en ze zeggen van wel. Het water komt op sommige plekken wel ruim boven kniehoogte, maar het is geen probleem. Het feit dat hier volop giftige waterslangen (Cottonmouths!) voorkomen en dat Myakka River State Park vooral bekend is om zijn zeer grote alligators, vermeld ik wijselijk nog even niet. Ik ga met m’n hoge sneakers het water in, de rest wisselt het gewone schoeisel in voor de waterschoenen.





Anja grijpt een losse tak van de parkeerplaats die dienst gaat doen als wandelstok en ‘off we go’. Het water is helder, roodbruin van kleur en komt ongeveer tot de knie. Er zitten – onder andere – veel kleine visjes. Na een minuut of tien komen we aan bij de toren en beginnen we de klim naar de boomtoppen. Helaas valt de lengte van de canopy walk erg tegen. Ik dacht echt dat er een route was tussen vele bomen, maar de zwevende loopbrug beperkt zich tot een stuk tussen twee bomen. En that’s it. Om toch een echte canopy walk ervaring te hebben doen de dames de route nog twee keer. Hebben ze toch in elk geval tussen zes boomtoppen gelopen. Op de terugweg naar de parkeerplaats zien we een wasbeer en een routebordje (net boven het water uit stekend) van het beginpunt van de nature trail. Doen we dat of doen we dat niet? We doen het!





Het water wordt steeds donkerder van kleur en varieert redelijk wat in hoogte. Twee stukken van een paar meter liggen iets hoger en daar is het dus helemaal droog. Soms hebben we echter wel echt moeite om het pad te blijven volgen omdat je het uiteraard helemaal niet ziet. Op plekken waar normaal een brug ligt – omdat er water staat …..- zie je nu ook alleen maar de handrailing boven het water uitsteken. Dus waar je normaliter naar de alligators staat te kijken vanaf de brug, sta je er nu midden tussen in……. Mhhhh. We blijven in elk geval dicht bij elkaar en zien steeds op momenten dat we denken te moeten omkeren omdat we het pad totaal niet kunnen zien, ergens verderop een routebordje boven het water uit steken zodat we toch verder kunnen.



Na ruim een half uur zijn we, behalve lekker nat, terug bij het beginpunt. Iedereen doet z’n eigen pantoffels weer aan en we rijden verder het park in. Bij het Upper Myakka Lake lopen we nog even de lange boardwalk op, maar ook deze staat deels onder water. Linda wil coûte que coûte haar voeten droog houden en dat lukt. Met behulp van de handrails en de rug van Jasper vermijdt ze natte tenen. PA3’s schoenen zijn nog nat van zojuist, dus die loopt gewoon door. Anja trekt haar schoenen en sokken uit, terwijl Jasper en Ellen met vereende kracht en de hulp van (schoon)moeders de droge delen bereiken. Jasper kan het gestuntel van Linda echter niet langer aanzien en doet snel z’n schoenen en sokken uit. Hij pakt Linda – niet bepaald vrijwillig – op, en brengt haar naar het droge.



Weer terug in de auto zien we eerst nog een overstekende armadillo (gordeldier) voordat het hongergevoel weer eens komt opzetten. PA3 heeft echter een speciaal restaurant in gedachten in Bradenton, dus we moeten nog even vol houden. Met vijf minuten extra vertraging door een foutje van TomTom bereiken we de Linger Lodge. Een restaurant gelegen aan een rivier in een jungle achtige setting. Binnen wemelt het van de opgezette dieren en combinaties van opgezette dieren. Buiten de ‘normale’ opgezette alligator, slangen en wasberen hebben ze hier bijvoorbeeld ook een eekhoorn die baseball speelt en een slang met de kop van een kalkoen (zeer zeldzaam….). We nemen een tafel op de porch, direct uitkijkend op de scenic river. Een mooie plek hier. Ook het menu kent niet alledaagse dingen. Als starters nemen we ‘to share’ fried green tomatoes, frog legs & alligator nuggets. PA3 bestelt als hoofdgerecht mixed grill. Hier geen combinatie van kipfilet, saucijsje en biefstuk, maar van bull frog billen, meervalfilets en alligatorstaart. Hmmmmmmmm.





De Linger Lodge staat dan ook in de top 5 ‘weirdest restaurants’ van Amerika. De dames en Jasper vinden het allemaal wel leuk, maar mij persoonlijk valt het helaas wat tegen. Waarschijnlijk ook omdat ik er meer van verwacht had. Na het eten rijden we door naar onze volgende overnachtingsplek: Safety Harbor. Op een prachtige locatie aan de Tampa Bay ligt hier één van de oudste Spa hotels van de VS; Safety Harbor Spa and Resort. We checken in en hebben, zoals vooraf beloofd, twee kamers naast elkaar. Onze kamers liggen op de begane grond en vlakbij het zwembad, dus om een uur of zeven splashen we allemaal de grote pool in. De in Naples gekochte bal komt goed van pas en wordt volop gebruikt. Dat was 1 dollar die goed besteed is! Na een uur of wat jagen kleine vliegjes (no see ums?) ons echter naar binnen. Gaan we nog eten? Nee, niemand heeft zin. Slapen dus!

[Esther2013]

Ik zat al te wachten, erg leuk weer! Maar is het toestel nog terecht gekomen?

[A3]

Dag 11, donderdag: Odd names day

De start van de route vandaag leidt al direct naar een rare naam. Want zeg nou zelf ‘Weeki Wachi’ is nou niet echt een naam die je alledaags kunt noemen. De naam zelf vindt zijn oorsprong bij de indianen die hier leefden en die de zoetwaterbron die hier ontspringt ‘little spring’ oftewel ‘Weeki Wachi’ noemden. In de jaren 40 werd de bron ‘ontdekt’ als mogelijk trainingscentrum voor duikers van de marine. Het water is er kristalhelder en het gehele jaar door constant 23 graden Celsius. De toeristische mogelijkheden werden al snel onderkent en er werd aan de zijkant (onder water!) een tribune gebouwd. De eerste show werd gegeven in 1947, en daar werden onder water ademende zeemeerminnen voor ingezet. Zij ademden door een speciaal hiervoor ontwikkelde onderwaterluchtslang. De bron was één van de eerste en bleef ook één van de belangrijkste toeristische attracties van Florida. In 1959 werd het gehele complex aangekocht door ABC Studio’s en deze filmmaatschappij ontwikkelde de attractie verder en nam er diverse onderwaterscènes van films op. In 2008 nam de staat Weeki Wachi over waardoor de officiële naam veranderde in Weeki Wachi State Park. In 2007 was de waterstroom van de bron tijdelijk zwakker, waardoor een research team voor het eerst tegen de stroom in kon duiken naar de ‘bodem’ van de bron. Op een diepte van meer dan 130 meter werd hier het diepste onderwatergrottenstelsel van de VS ontdekt.



Na een snel ontbijt in de auto komen wij er in elk geval circa een uur na vertrek uit Safety Harbor, aan. Het park is nog niet open en er staan een stuk of tien mensen voor ons in de rij, allemaal redelijk gezette Amerikaanse typetjes. Als het park open is hebben we al snel in de smiezen dat het aantal dingen die je hier kunt zien en doen een stuk kleiner is dan tijdens ons laatste en enige voorgaande bezoek (1991…….). Bij het uitzichtpunt over de bron zien we al wel direct veel vissen en ook een soft shell schildpad. Als eerste activiteit nemen we plaats op de met zakdoeken en servetten van ochtendvocht ontdane bankjes van de wildlife show. Zeer opvallend is dat hier, aan de relatief weinig door toeristen bezochte Noordwestkust van Florida, meer dan 50% van het publiek Nederlands is. Wij zijn namelijk met z’n vijven en er zijn slechts vier andere bezoekers……. Na een minuut of vijf wachten komt er een jonge ranger van een jaar of 20 met een aantal tupperware-achtige dozen aangezet. Eric praat vlot en maakt de dozen een voor een open. De eerste tupperware doos (grote lunchbox) bevat een Florida Pine Snake. Een mooi bruin getint exemplaar waarover hij de nodige wetenswaardigheden vertelt. Voordat de medium sized lunchbox open gaat mogen liefhebbers de slang even vasthouden.



Het tweede dier in deze ‘show’ is een exemplaar waarvan we er thuis in Heesch ook twee hebben; een Florida Red Bellied Turtle (Pseudemys Nelsoni). Eric duidt hem echter als een yellow bellied slider, hetgeen beslist niet juist is.



Als derde en laatste gaat de grote tupperware ‘schoenen onder het bed’ doos open; Eric pakt met twee handen een redelijk grote alligator op waarvan – zeer opmerkelijk – de bek NIET is dicht getaped. Dat hoeft niet volgens hem, want deze bijt nooit! Iedereen mag hem even aaien voordat we naar het theater gaan voor de mermaid show.



De show heet ‘fish tales’ en is best leuk in elkaar gezet. Als inleiding wordt er een video afgespeeld van een clip van Beyonce waarin beelden gebruikt worden van deze show. De zeemeerminnen doen allemaal erg hun best en het is af en toe ook wel grappig om zomaar een schildpad of een vis gewoon tussen hen door te zien zwemmen. De voorstelling wordt immers gegeven in een natuurlijke bron, en de beesten die hier leven trekken zich van mermaids en luchtslangen helemaal niks aan. Voor hen is het ‘fishy business as usual’. De afsluiting van de show is – vanzelfsprekend – een ietwat overdreven display van de Amerikaanse vlag, en een duik van een mermaid naar grote diepte. Hierbij houdt ze liefst 2 minuten en 33 seconden haar adem in. Wauw!



De volgende – en als we het goed begrepen hebben ook de laatste attractie – is de boottocht. Deze vertrekt elk half uur, maar wij hebben de pech dat – ondanks het feit dat we er op tijd zijn – het regent en er onweerswolken verschijnen; en dan varen ze niet uit. Na een kwartiertje wachten gaat de boot toch en hebben we de gelegenheid om helemaal vooraan te gaan zitten; het beste uitzicht naar zowel de voor- als de zijkant. Ondanks het getoeter van de boot bij elke bocht in de Weeki Wachi rivier – wettelijk verplicht – zien we vissen, schildpadden, een anhinga (aalscholverachtige vogel) en een nest van bald eagles. Onderweg komen we ook een kano tegen waarin een vrouw compleet in paniek is; er is vanaf de bomen een spin in haar kano gevallen; zij in opperste paniek wij voluit lachen!!!!!



Omdat het niet al te best weer is en we eigenlijk snel door willen naar onze volgende bestemming, slaan we Buccaneer Bay over. Dit bij het park horende complex is een waterpark, de ‘only spring-fed water park in Florida’. Het is niet state of the art en niet te vergelijken met de parken van Disney, maar met kleinere kinderen ongetwijfeld ‘a day full of fun’. Wil je er ook een keer naar toe? Neem dan even een kijkje op de site: http://www.weekiwachee.com/index.php...wachee-springs
Voordat we afscheid nemen van het zeemeerminnenpark fotografeer ik nog een paar in de bron zwemmende hoogvinkarpers (kosten bij ons in de aquariumwinkel €10 per koppel) en een paar zeemeerminnen.



Onze volgende bestemming heeft, zoals beloofd in de titel, ook weer een zeer excentrieke naam. Ook is het weer een State Park, beheerd dus door de staat Florida. De naam van dit park komt uit de taal van de Creek indianen en betekent ‘place of many pepper plants’. Tegenwoordig heet het Homosassa Springs. Iedereen, dus ook wij, start bij het welcome centre. Van hieruit ga je met de boot of per tram naar het eigenlijke park. Vanwege twee zwaarwegende redenen – ten eerste vaart de boot net weg en ten tweede zit ie helemaal vol – ‘kiezen’ wij voor de tram. In de wachtrij voor de tram staan we helemaal vooraan, gevolgd door een ander Nederlands gezin; weer een zware oververtegenwoordiging van ‘Dutchies’ dus. Na een minuut of 10 komt de tram en waarschijnlijk kunnen we nog net op tijd zijn voor de eerste show.
Het park laat veel van het wildlife zien dat in Florida in het wild te vinden is. De belangrijkste functie is het opvangen van in de natuur gewond geraakte manatees (zeekoeien). Deze zijn hier dan ook het hele jaar door in de bron te zien. Op de regel ‘wildlife uit Florida’ is één uitzondering: een nijlpaard. Het nijlpaard Lucifer, of kortweg ‘Lu’, is namelijk in de jaren 60 in diverse films en TV series te zien geweest, o.a. in Daktari.



We komen met de tram tegelijk aan met de boot, dus ik stuif de tram uit om de grote groep uit de boot voor te zijn bij het kopen van de kaartjes. Dat lukt nèt! De eerste show – met als schitterend – en lomp – middelpunt, Lu het nijlpaard, is net begonnen. Het grootste deel maken we dus nog mee. Lu heeft vandaag weinig zin om een show op te voeren, want hij ligt meestentijds met z’n dikke kont naar het publiek toe gekeerd. Ook een verlokkelijk door zijn verzorger voorgehouden watermeloen kan hem niet bewegen tot bewegen. Als de show zich daarna richt op de alligators die er rondzwemmen, gaat Lu toch een beetje rondlopen en poept en plast hij letterlijk en figuurlijk in het rond. Gelukkig vallen er geen slachtoffers. Jasper mag als vrijwilliger trouwens een meetlint vasthouden om aan te geven hoe groot alligators kunnen worden. Megacool. En dat blijkt één van Jaspers verborgen talenten; meetlinten vasthouden. Hij kan het gewoon errug goed……..
De trouwe lezer zal het opgevallen zijn dat er in het relaas van deze dag nog nauwelijks gesproken is over eten. De hoogste tijd dus. Onze lunch zag er zo uit:



Ons volgende meeting point is bij de manatees. Omdat het regent vindt de toelichting van de rangers plaats in het overdekte underwater observatory. Van hieruit kun je de manatees en de vissen in de bron ook prima bekijken. Kijk maar:



De rangers vertellen dat er ook erg veel zoutwatervissen in deze bron voorkomen. We zijn namelijk slechts 3 kilometer van zee, en blijkbaar vinden de zeevissen dit zoete water dermate interessant dat ze hier regelmatig verblijven. De rangers gooien voor de zeekoeien wat kroppen sla in het water en daarmee zijn deze vriendelijke reuzen weer even zoet. Wij gaan verder richting de andere dieren. We zien hier o.a. flamingo’s, een zwarte beer, bald eagles, lynxen, een Florida panther en otters. In het reptile house zien we alligators, diverse slangen en ook een zoutwaterkrokodil. Omdat het steeds harder gaat regenen, zitten we ruim 10 minuten voor aanvang van de wildlife show in het overdekte deel van het animal theater. Een grote naam voor een aantal banken onder een overkapping. Een ranger komt aanzetten met een grote tupperware doos – de vierde al van vandaag – en tovert daar een Opossum uit tevoorschijn. Een ‘possum’ is een buideldier dat hier veel voorkomt, we hebben er in de loop van de jaren al veel gezien. Wel alleen maar doodgereden exemplaren langs de kant van de weg, nog nooit een levende.



Dat er hier zoveel tupperware dozen gebruikt worden is overigens niet zo verwonderlijk. Niet dat er hier veel vrouwen zijn die tupperware parties houden, maar het wereldwijde hoofdkantoor van deze plastic gigant bevindt zich in Central Florida.

Na de bezoeken aan Homosassa en Weeki Wachi gaan we naar onze eindbestemming van vandaag en tevens de rest van de vakantie: Kissimmee; nog zo’n leuke naam. Onderweg wordt twee keer gestopt bij de MacDonalds; eenmaal voor eten, andermaal voor McFlurrys. Helaas zijn de McDonalds/Monopoly spaarzegels op de drankjes ons niet gunstig gezind en winnen we geen $25000. Langs de Florida Turnpike/US27 herkennen we al snel de tientallen reclameborden van de anti-abortus lobby hier.



Dan is het bekende ‘in tweeën gespleten’ billbaord van Ron Jon, veel leuker:



Aangekomen in Kissimmee gaan we voordat we naar onze villa gaan, eerst boodschapjes doen bij de Publix: een traditie voor ons. Maar helaas: de Publix aan de 192 achter Logan’s Steakhouse is weg. Wat nu???
Na vijf minuten complete stilte om van deze schrik te herstellen, rijden we door naar ‘onze’ Walmart. Slechts vijf minuten verder en slechts 500 meter verwijderd van ons huis voor de komende 9 dagen op het Lake Berkley complex. Vers brood, beleg, fruit, chips, cola, bier, wijn etcetera. Een enthousiaste man bij de ingang van het Lake Berkley Resort legt ons alles haarfijn uit en twee minuten later aanschouwen we ‘ons’ nieuwe huis:



We ruimen de koffers uit en – hieperdepiep hoera – Linda vindt in haar koffer ons fototoestel terug. Jippie! Aansluitend eten we de lekkere Cuban broodjes van Walmart op en zoeken we onze respectievelijke slaapkamers op. Tot morgen!