Dag 10
(18 juli): Knuffelen met koeien?
We moesten vroeg op, want we werden om half acht bij Homosassa verwacht. We
waren daar echter pas rond tien over half acht, maar dat bleek ruim op tijd,
want er was nog niemand van de Manatee tour. Er stonden al twee andere dames te
wachten die geboekt hadden via een Groupon aanbieding en even later kwamen er
nog meer mensen aan. De twee Groupondames bleken echter bij de toerleider niet
in de computer te staan en omdat er maar zes mensen in een boot mochten en we
nu met zijn veertienen daar stonden, was er opeens een probleem, want er moest
een derde boot komen. Het duurde derhalve een hele tijd eer we eindelijk
wegreden naar de boot, maar rond kwart over negen zaten we toch op het water.
Al vrij snel zagen we drie Manatees zwemmen, maar toen wij ook het water in
gingen, zwommen die beesten natuurlijk weer weg. We bleven nog een tijdje
achter ze aandobberen, maar omdat de afstand van ons tot de boot te ver dreigde
te worden, moesten we toch weer naar de boot terug zwemmen. We vaarden verder
en eigenlijk was het nog best een relaxt tochtje. We zagen springende vissen en
een opdrogende aalscholver en ja hoor, toch weer twee manatees. Maar die
zwommen in een flink tempo langs de boot en ze waren niet van plan ergens te
gaan liggen en op ons te wachten. Helaas, maar we hebben in ieder geval wel
manatees gezien in de zomer en dat kan ook niet iedereen zeggen!
Rond half twaalf waren we terug bij de aanlegplaats en gingen wee richting
villa terug. Onze auto bleek ook dorst te hebben, dus we moesten onderweg eerst
tanken, want de meter begon gevaarlijk richting nul te wijzen. Omdat we een
hekel hebben aan onbemande tankstations waar je alleen met je pinpas moet
betalen, reden we door tot we een tankstation vonden waar je wel contant kon
betalen. Oef, wat een opluchting dat er weer wat in die tank zat!
Vervolgens was het tijd om wat te eten, dus we sloegen af bij Denny’s. Daar
koos dochter de wafels,
wij samen uienringen en kipfingers, ik de kipfilet met rösti (de eieren en de
saus hoefde ik niet) en manlief ook de kipfilet maar dan met patat en wel de
eieren. Je kreeg zoveel dat we een deel van de uienringen als doggybag meenamen
naar de villa. Daar kan ik nog een keer de lunch van nemen.
We dobberden nog in en rond het zwembad en daarna lekker onder de douche. Al
met al waren er vandaag dus weer negen grote badhanddoeken doorgegaan, dus toch
maar weer die wasmachine aanzetten. Daar kwam bij dat ik een nieuwe, nog niet
gewassen rode korte broek mee had en die kon nu wel met de handdoekenwas mee.
De handdoeken konden hooguit een ander kleurtje krijgen, maar gelukkig is de
rode kleur niet uitgelopen.
Het blijkt trouwens dat Fairway Oaks ook een golfterrein is. Achter de rij
villa’s die tegenover ons staat, bevinden zich enkele holes en aan de andere
kant van de weg gaat het parcours verder. Ook staan er borden van “pas op,
rijdende golfkarren”. Dat wij nou weer net uitzicht hebben op een binnenwater
voor de vogels (het is ook nog een natuurreservaat) is wel leuk, behalve met
die schreeuwende kraanvogels en daar stonden er vanavond opeens zes van achter
de villa. Het had weer eventjes flink geregend (een kwartiertje, maar dan ook
zo dat je geen hand voor ogen meer zag) en de vogels fleurden op en bleven maar
schreeuwen naar elkaar.
Dochter kwam er opeens achter dat zij eigenlijk geen eten voor vanavond had,
dus of moeders niet bereid was even met de auto naar de Publix te gaan? Ehm,
kijk, moeders heeft wel een rijbewijs, maar nog nooit in een automaat gereden.
Daar komt bij dat deze Chrysler voor haar doen toch wel erg groot is en er
zitten geen achteruitrijbleepers op! Tel daarbij op dat het gezichtsvermogen
van mij geen 100% is, dus als het enigszins te vermijden is, rij ik niet in de
auto. Gelukkig besloot manlief dat eventuele schade aan de auto erger is dan
zelf een half uurtje van de tijd opofferen, dus hij reed toch maar wel naar de
Publix.
Dit keer raadden we dochter aan voor een paar dagen wat mee te nemen. Niet
alleen voor vanavond, maar ook voor een andere dag en dan zouden we het wel in
de vriezer kunnen gooien. Hoera, dochter ging op jacht naar diverse dingen en
nu hoeven we er niet meer uit, omdat zij “niets meer te eten zou hebben”. En
met het spel Candy Crush zitten we inmiddels weer in level 164. Zo gauw dit
level gehaald is, ga ik afhaken en weer alleen zonder het facebookaccount van
mijn man verder!