Reisverslag Daffelina: Florida 2013

[Daffelina]

Dag 1 (9 juli): Van Amsterdam via Atlanta naar Orlando

Om 9 uur zouden we met vlucht 175 van Delta n schaar Atlanta vliegen. We waren ruim op tijd op Schiphol en meldden ons bij de balie om ons in te checken. Dit, omdat we zowel thuis bij het proberen in te checken als op Schiphol de melding kregen, dat meneer niet online ingecheckt kon worden en dat we dat dus bij de balie moesten doen. Waarom dit eigenlijk moest (de grondstewardess van de KLM moest ook de helpdesk bellen om te vragen wat ze moest doen om meneer ingecheckt te krijgen) weten we nog niet, maar het is uiteindelijk gelukt. Vreemd was wel dat ik ons op de stoelen 26 ABC had gezet en dat we nu opeens op 22B en 23 A en B zaten. Maar goed, we zitten bij elkaar en wij volwassenen aan het gangpad, dus we lieten het maar zo. Ik nog fantaseren dat er best eens een hunk op 22A zou kunnen zitten, maar die hoop werd mij in het vliegtuig meteen de grond in geboord! Zat er een oudere man op die plek. Dus besloot mijn man maar op 22A te zitten, zodat de dames op 23A en B konden zitten.

Voordat de vlucht begon, kregen we zo’n beetje het hele vluchtplan door van de piloot. We vlogen in een Airbus en oh, dat was toch wel zo’n fantastisch toestel! We zouden van onze vlucht gaan genieten. Er werd gevlogen met drie piloten in verband met veiligheid, dus als we een piloot door het vliegtuig zagen lopen, dan kon dat geen kwaad, want er waren altijd twee piloten in de cockpit aanwezig. Verder waren er problemen met het persoonlijke entertainment systeem. Tijdens de vlucht van Detroit naar Amsterdam bleken de schermen het niet meer te doen en Delta had er alles aan gedaan om dit probleem te verhelpen, maar iemand van Panasonic kon alleen maar zeggen dat het probleem groter was dan gedacht en kon het ook niet verhelpen. In ieder geval was het zeer wijs dat iedereen met zijn vingertjes van de Modeknop afbleef, dus dat werd ons zeker tien keer op het hart gedrukt! We sukkelden via de Polderbaan naar onze startbaan en kregen ondertussen het grappige Deltafilmpje met de veiligheidsvoorschriften te zien. Ha, het systeem deed het toch weer, dachten we althans. Om kwart over negen kozen we het luchtruim en al vrij snel viel het iedereen op dat er geen airshow op de grote schermen draaide. Daar zagen we alleen het Skyteam beginscherm. Onze entertainment schermen leden aan skipperitus, want de film die mogelijk draaide, spoelde fragmentmatig door. Goed, dan maar de tablet pakken en Candy Crush spelen en het Smurfendorp bijhouden!

Twee uur later werd het eerste eten uitgeserveerd en kon men meedelen dat de films het weer deden. Inderdaad was de film nu gewoon te zien, maar welke film er op welk kanaal draaide, daar kwamen we niet achter. En de films waren vrijwel allemaal al veel eerder gestart. De ene film zou nog slechts een kwartier duren en een andere film nog 1 uur 40, maar zoals gezegd, welke film het was, kon niemand zeggen! De eerste eetronde kwam door en ik moet zeggen dat de Spaanse omelet gevuld met kaas best lekker was. Bijkomstige dingen als crackers, fruit en broodjes werden weer zwaar onderling verhandeld en zo vlogen we gezapig verder. Weer een uur later viel niet alleen het entertainment systeem uit, maar ook het licht. Dat laatste hadden we niet eens in de gaten, want de luiken van de ramen waren open en je kreeg fors licht binnen. Even later ratelden op de hoofdschermen een riedel aan letters over het beeld en toen kwam ook weer een update van de piloot. Men beschikte in dit toestel over twee generatoren voor het entertainment en het licht en één van die generatoren was uitgevallen. Dat kon natuurlijk helemaal geen kwaad, want er was nog een generator die het wel deed, maar ja, het entertainmentsysteem moest gereboot worden en dat kon wel even gaan duren. Gelukkig toonden de hoofdschermen inmiddels de airshow, dus we zagen dat we al richting Canada waren gevlogen en iedereen ging met de camera naar de schermen om daarvan een foto te maken!

Toen ging er licht aan en floep, ook de hoofdschermen waren weer uit! En het licht ging ook weer meteen uit. Om een lang verhaal kort te maken, we kregen de film met veiligheidsvoorschriften nog een keer te zien (hadden we toch weer wat te kijken) en verder bleven alle schermen in de Economyclass in ieder geval op zwart staan! En dan duurt een vlucht van 9 uur best heel lang. Dus ga je maar in het rond kijken wat de andere passagiers zitten te doen, weet ik inmiddels dat er ook een Noorstalige versie van Candy Crush in omloop is en een ander spel waarbij je door een kasteelruïne loopt om stenen te verzamelen en soms aan lianen hangt of in een mijntreinwagentje zit en met je hoofd stenen moet verzamelen, is ook niet aan mij besteed. Mijn buurman die op 23C zat heeft het zeker zestig geprobeerd om verder te komen, maar hij redde het niet in dat level. Wat waren we blij dat we rond 12 uur op Atlanta landden en het toestel uit konden.

Eerst door Immigrations zien te komen en oh jee, dat ging voor mij helemaal verkeerd! Ik moest mijn vingerafdrukken laten scannen, maar mijn vingerafdrukken zijn eigenlijk niet te scannen! Mijn handen waren ook koud en ik moest van de beambte wachten tot man en dochter aan de beurt geweest waren. Bij hen ging het scannen van de vingerafdruk meteen goed en toen moest ik weer. De eerste keer lukte er niets, de tweede keer gaf de man mij goede hoop, maar bleek er toch niets te zien te zijn op het scherm dus weer opnieuw! Onder het dreigement dat als het nu niet lukte, ik naar een apart kamertje moest en dat ik mijn aansluitende vlucht dan ongetwijfeld zou missen, werd het apparaat helemaal schoongemaakt en moest ik mijn handen ook met speciale crème schoonmaken. Gelukkig lukte het toen wel om de felbegeerde vingerafdrukken te krijgen, maar ik was op dat moment een zenuwinstorting nabij!

We haalden onze koffers op, gingen de douane door, gaven de koffers weer af en togen naar de gate voor onze aansluitende vlucht. We hadden nog geen boardingpassen voor die vlucht gekregen, maar er was ook nog niemand bij die gate, dus eerst wat eten, drinken en shoppen (om in termen van dochter te blijven). Pas daarna togen we weer naar de gate, haalden onze boardingpassen en dit keer hadden we wel de stoelen die ik zelf vastgelegd had.

We vlogen nu met een Boeing 757 en ook dit toestel zat weer propvol. Wel leuk is te zien hoe een gemiddelde Amerikaan met zijn handbagage binnenkomt: een verwilderde blik in de ogen om te kijken of al zijn spullen nog in de handbagagevakken kunnen. En ook al kun je op voorhand zien dat een koffer niet eens past, het vriendelijke Deltapersoneel gaat desnoods je koffer insnoeren om hem net wat kleiner te krijgen, maar de koffer gaat in het handbagagevak passen! Op tijd vertrokken we richting Orlando. We kregen weer een waarschuwing op basis van weeersomstandigheden en we zouden een snelle start maken, zodat we niet teveel last van turbulentie zouden hebben. Wij vonden niet dat er iets aan de hand was, maar de piloot bleef maar paniek zaaien. Er was zwaar weer op komst, dus hij zou proberen hoger te gaan vliegen; in verband met het slechte weer kon men geen drankjes serveren, maar er zou iemand langskomen om alleen water uit te delen en we mochten niet van onze stoel af komen, want in verband met de turbulentie moest iedereen op zijn plek blijven zitten. Iedereen die met een trein reist, heeft meer aan “turbulentie” meegemaakt dan wij tijdens deze vlucht, want we hebben niets gemerkt en er was nauwelijks sprake van enig geschud of wat dan ook! We vragen ons inmiddels af wat er wordt omgeroepen als er echt sprake van turbulentie is! Dat hopen we natuurlijk niet zelf mee te maken, dan.

Rond tien voor half zes waren we geland op Orlando International. Wachten op onze koffers (waarom kwam die van mij weer als laatste op de band aan?) en meteen naar Alamo om de auto op te halen. Daar kregen we eerst nog een harde noot te kraken in de vorm van Doris. Doris was van mening dat wij toch echt een extra verzekering moesten afsluiten, omdat we voor bepaalde schades niet verzekerd waren, terwijl wij op de papieren hadden staan dat haar uitsluitingen wel degelijk door Sunny cars gedekt waren. Mijn man ging nog in discussie, terwijl ik besloot Doris gelijk te geven en verder geen extra verzekering af te sluiten. Vervolgens besloot Doris haar tweede bonus, namelijk de grootte van de auto, in te zetten voor onderhandelingsruimte. Ook daar hadden we geen zin in, riepen dat die kleine auto echt groot genoeg was en hielden voet bij stuk. Gewapend met een contract waarop Doris nogmaals met kleurtjes aangaf dat we niet overal verzekerd voor waren, gingen we naar de autoparkeerruimte. Daar liep een heel ander type werknemer rond. “Oh, jullie willen een midsize? Nou, zoek maar wat uit dat achter die kleine witte auto staat”. Oké, het begrip klein is hier in Orlando iets anders dan in Nederland, want in eerste instantie zag ik geen kleine auto. Maar keek je heel goed, dat stond er in die rij inderdaad een ten opzichte van de andere auto’s kleinere auto en daarachter stonden weer reuzen. We kozen een zeer ruime Chrysler en kregen het sein dat we gewoon konden instappen en wegrijden. Ik stoeide met de navigatie apparatuur om het adres voor het ophalen van de sleutel in te toetsen en manlief en dochter liepen nog even een rondje langs de auto om eventuele schades vast te stellen. Vervolgens reden we weg en zaten we vrij snel op bekend terrein voor ons: richting het adres waar we vorig jaar zaten, namelijk Clermont. We waren echt voor 6 uur bij de receptie om de sleutel op te halen, maar er zat niemand meer, dus de locker geopend en gekeken waar we naar toe moesten: weer Clermont, maar nu in de wijk Orange Tree. Onze navigatieMiep (dit jaar een oudere stem dan die van vorig jaar, maar wel een stuk beter) stuurde ons meteen goed en zo kwamen we bij onze villa aan: drie wijken verder dan die waar we vorig jaar zaten, dus we keken nog wel even naar de afslag naar de Zuraiq Court. Nu zitten we toch wat verder weg, maar de villa is vreselijk groot (eigenlijk vijf slaapkamers, maar eentje is er afgesloten) en genoeg stoelen en eettafels. Dochter zag tot haar grote schrik dat men hier beveiligde wifi had en dat je voor gebruik van wifi moet betalen, dus die stortte opeens helemaal in en zat echt op de bodem van haar kunnen. Toch moest ze nog mee naar de Publix, want we willen wel wat aan eten in huis hebben en zij wilde ook niet alleen in de villa achter blijven. Dus moest ze zich over haar eigen grenzen heen zetten, ging mee en fleurde langzaam ook weer op. Maar eenmaal terug in de villa was het weer huilen, want nu kon ze niet naar hartelust internet op! Ja, ze had wel een bundel gekocht in Nederland, maar je bent natuurlijk zo door 25 MB heen! Wij zagen het probleem niet zo, want we kunnen morgen bij de verhuurder de code opvragen en betalen, maar de jeugd is helemaal verslaafd aan internet en kan echt niet meer zonder! Die avond hebben we het nog tot een uur of negen volgehouden, maar toen stortte ik ook in en dook in bed. Helaas, zo’n grote villa en dan lig je toch weer in een bedje van 1.40 meter breed! Ja, de vijfde slaapkamer heeft een Kingsizebed, maar als je die kamer wilt hebben, moet je er weer apart voor betalen! En ons Hollanders zijn het een keertje zat om overal voor bij te betalen, dus dan maar weer knus met zijn tweetjes in een smal bedje! En hopen dat we volgende week een breder bed hebben! Toen ik mijn koffer (voorzien van TSA-slotje) wilde openen, viel het mij op dat de code niet stond op zoals ik het had ingesteld. Nee,de douane was mijn koffer in geweest! Er lag netjes een kaartje in, dat men vanwege mijn en andermans veiligheid in mijn koffer had moeten zijn en sorry voor het ongemak. Gelukkig had men de koffer niet als een gek door elkaar geplunderd en zag alles er nog netjes uit.

[Daffelina]

Dag 2
(10 juli): Florida Mall en zwemmen



Het hele gezin was om 7 uur al op en we maakten de broodjes klaar voor het
ontbijt. Omdat we ons bij de verhuurder moesten melden, besloten we een lijst
aan mankementen op te stellen, want de lamellen hebben niet alleen hun beste
tijd gehad, ze vallen ook voortdurend uit! Op de slaapkamer van dochter hebben
we met handdoeken en spreien het raam geblindeerd, waardoor het nu ook goed
donker is op die kamer. Op onze kamer ontbreekt ook één lamel dus we krijgen
voldoende licht ’s ochtends vroeg binnen! Messen? Je kunt hier in ieder geval
met zijn tienen slapen, maar er zijn slechts 5 messen te vinden! Veel te
weinig, dus! En aangezien we natuurlijk geen rekening achteraf willen ontvangen
voor het ontvreemden van zoveel messen, melden we dit ook maar meteen!



Gelukkig bleek men bij het verhuurbedrijf al bekend te zijn met de gebreken van
ons logeeradres.

Vorige week hadden ze een andere wasmachine neergezet, omdat de andere het
heeft begeven en het probleem van de lamellen was bekend. Ook over de messen
zou men niet moeilijk doen, dus we gaan met een gerust hart weer op weg.
Overigens nadat we nog wat dollars mochten betalen om het wachtwoord voor wifi
te krijgen! Maar dan kunnen we ook met alle mogelijke apparatuur gebruik maken
van internet en met de tablets en smartphones hebben we aardig wat aan de wifi
te hangen.



We reden door naar de Florida Mall en zagen dat deze pas om 10 uur opengaat.
Goed, dan maar even wachten en daarna naar binnen. Dochter struinde allerlei
kledingzaken af en ik vond voor mezelf een spijkerblouse bij Old Navy. Verder
keken we onze ogen uit in de M&M winkel waar we dit keer voor het eerst
waren! Wauw, wat een kleurtjes! En gelukkig alles gesplitst naar met of zonder
pinda er in! We namen een zakje met 22 kleurtjes van M&M’s mee en aten wat
in het foodcourt. Na nogmaals een rondje te hebben gelopen, vonden we het
genoeg en reden via de Publix op de 192 (die tegenover de Supertarget zit) naar
onze villa terug.



Onze dochter had maar één doel voor ogen: hier met die code van internet! En
ja, toen had ze wifi en fleurde ze helemaal op! Kon ze weer met vriendje
contact krijgen zonder dat het haar verder wat kostte.



We vonden ons grote zwembad ook erg aantrekkelijk en kleedden ons om. Even
later dobberden we lekker in het zwembad rond, koud water om te drinken in de
buurt en lekker rustig rondkijken hoe het bij de omliggende villa’s er voor
staat. Dit is inderdaad lekker vakantie vieren!



Die avond aten we kipfilet met rijst en kerriesaus. De sauspakjes hadden we uit
Nederland mee genomen en nee, de douane heeft ze niet uit mijn koffer gehaald!
Alleen moet ik er aan wennen hoe

je hier de pannen verdeelt over het fornuis en hoe snel iets kookt, dan wel
niet kookt. Na het eten toog dochter al om 7 uur naar bed en ik ging verder met
het verwoed spelen van mijn Candy Crush levels. Ik zit inmiddels in level 161
en soms ga ik heel snel door een level, terwijl ik er een andere keer dagen
over doe om verder te komen. En ook in Smurfendorp gaat het goed. Ik zit bijna
in level 38!

[Daffelina]

Dag 3
(11 juli): Disney Hollywood Studio’s



Ik had eind mei kaarten bij Disney besteld en die kon ik vandaag dus afhalen.
Met allerlei papieren meldde ik me bij de Will Call en daar mocht Martha mij
helpen. Martha had echter een niet werkende computer en het duurde maar en
duurde maar eer er ook maar wat gebeurde. Uiteindelijk had ze wel al drie
entreekaarten voor ons gepakt (Minnie, Goofy en Donald), maar ze kon de kaarten
niet activeren zonder werkende computer! We hebben dus twintig minuten voor de
balie in de warme zon gestaan eer we onze kaarten eindelijk konden gebruiken!
Het eerste karakter dat we tegenkwamen, bleek Stitch te zijn. Die kwam net
aanlopen aan de zijkant van Mickeys hoed, dus dochter kon meteen met hem op de
foto. Ze had op voorhand al geroepen dat ze met Stitch op de foto wilde en nu
had ze meteen die kans!



We begonnen bij Toy story Mania en ik haalde 141.000 punten! Voor mij een waar
record, omdat ik nog nooit zo hoog heb gescoord, maar toen ik zag dat ik de
winnaar van het spelende viertal was, vond ik dat wel leuk. Natuurlijk was
dochter van mening dat ik vals had gespeeld (hoe???) en ook mijn man vond het
vreemd dat hij zo laag had gescoord! We trokken wel meteen een fastpass voor
nogmaals deze attractie en gingen verder naar de Guest Relations om te
reserveren bij Mama Melrose’s voor de lunch. Men had nog plek, dus dat was leuk
meegenomen.



Via de Rock & Rollercoaster (wachttijd zeer lang en zelfs de singleride was
afgesloten) en andere attracties gingen we naar Ariël. Na de show riep dochter
meteen:”Deze show gaat ook met het jaar slechter worden: ze zingt niet eens
zelf! En playbacken kan ze ook niet. En de microfoon staat ook veel te zacht
ten opzichte van het geluid!” En ik geef toe dat ik ook weleens een veel betere
show heb gezien!



Even later kwam het straattheater langs. Toen we vijf jaar geleden voor het
eerst naar Orlando gingen (het eerste park was zelfs DHS) moest mijn man
meedoen met een stukje. De man die toen agent speelde, doet dat nu nog steeds,
dus we wilden hem nogmaals op de foto hebben. Dit stukje ging ergens anders
over, maar zat toch wel grappig in elkaar. En natuurlijk moest het uit het
publiek gehaalde kind winnen, dus de trukendoos ging weer open.



Bij Mama Melrose’s was het absoluut niet druk. Ik nam de kip met spaghetti
pagmagiano, dochter de pizza marguerita en mijn man de steak. Het enige jammere
was dat de steak niet goed van zeentjes ontdaan was (en dat dochter de
mozzarellakaas te dik gesneden vond) maar verder was het eten goed. We konden
na de lunch meteen het Muppet theater in en struinden vervolgens ook nog vele
winkels af. Rond een uur of drie gingen we het park uit om via de Walmart bij
Cagans Crossing naar de villa terug te gaan. Wat er echter in deze villa
ontbreekt, is een wekker en die hadden we bij de Walmart willen kopen. Dat
hebben we dus vergeten mee te nemen. Geen nood, want ’s avonds gingen we een
bezoekje aan “het restaurant met de twee gouden bogen” brengen en de Walmart
zit tegenover de Mac en zo hadden we toch een wekker!



Die avond besloot ik toch maar eens een wasmachine aan te zetten, want het gaat
best hard met de handdoeken. Begint dat ding te janken! Bleek dat men wel een
nieuwe wasmachine had neergezet maar de waterkranen nog niet had opengedraaid.
Toen wij dit wel hadden gedaan, ging het verder ook goed! Alleen de droger kan
het niet aan om handdoeken te drogen: dat duurt uren! Vreemd genoeg zag ik ook
nog een heel stel handdoeken in de droger zitten toen ik aan het uitzoeken was
hoe we de klep open zouden krijgen, maar waarschijnlijk zijn de handdoeken op
een wisseldag gewassen en duurde het te lang om te wachten tot deze droog
waren. Het duurde mij eerlijk gezegd ook veel te land tot de boel droog was en
ik heb een programmastop geforceerd. De rest droogt dan wel tijden het
uithangen van het goed!

[mhagman]

Wat een belevenissen via het forum , ondanks wat hobbels kunnen jullie genieten, dus Enjoy!!!

[Daffelina]

Dag 4 (12 juli): Animal Kingdom

Omdat ik dorst had, besloot ik (zonder lenzen en in het donker) wat water te pakken. De avond ervoor had ik mijn tablet aan de oplader gehangen en zoals altijd, leg ik de tablet dan ergens op, zodat de warmte alle kanten op kan. Nu schuifelde ik langs die eetbar, raakte de tablet die dus op zijn zijkantje op de plavuizen viel en dat was het einde van mijn Candy Crush en Smurfenspel! De tablet was onmogelijk te maken en het enige waarvan ik eigenlijk baalde, was dat ik nu met Candy Crush opnieuw moest beginnen, terwijl ik het al tot level 164 had geschopt! Overigens was dit geen dure tablet, maar eentje van de Trekpleister (een Kersje). Toch deed hij het goed en ik was er zeer tevreden over!

Het medeleven van mijn gezin was echter hartverwarmend! Mijn man zei meteen dat hij altijd al had gezegd dat ik de tablet niet ergens op moest leggen om op te laden en dochter constateerde dat ik toch beter een Facebookaccount aan had kunnen maken om een back-up voor het spel Candy Crush te hebben. Tja, als je al dat medeleven hoort, dan ben je toch wel trots op je gezin? Ik moet wel toegeven dat dochter meteen haar tablet aanbood, zodat ik daarop weer Candy Crush kon spelen, maar dat heb ik afgeslagen. Straks gebeurt er ook wat met haar tablet en dan heb ik dat ook op mijn geweten. Nee, dat doen we maar niet!

We reden naar Animal Kingdom, stonden op parkeerplaats Unicorn 24 en besloten te beginnen bij de Kilimanjaro Safari. Meestal zijn de dieren die je kunt spotten dan nog een beetje actief, maar helaas dobberden mijn vriendjes, de hippo’s, gezellig met zijn zevenen naast elkaar onder water dus ik weinig nijlpaarden gezien. Wel zagen we genoeg andere dieren en ook de leeuwen lieten zich van hun goede kant zien.

We liepen verder en het bleek dat de King Rapid dobberboot slechts een wachttijd van 15 minuten had, dus daar ging ik in. Man en dochter boden poeslief aan dat zij wel op mijn rugtas gingen letten, zodat ze in ieder geval niet in die attractie mee hoefden en ik ging er lekker alleen in. Binnen 15 minuten stond ik inderdaad drijfnat weer voor ze en ik hoefde zelfs even de rugzak niet meer te slepen, omdat mijn kleding dan beter kon drogen.

Dit keer besloten we ook naar Nemo, de musical te gaan. Vooral het door de schildpad gezongen lied “Go, go, go, go with the flow” had van mij wel in de film terecht mogen komen. Toen we een uur later naar buiten kwamen, bleek het te hebben geregend. Het was nog steeds warm, maar het klamme en benauwde van die ochtend was er nu echt wel af. Waar voor de bui iedereen sloffend liep, zag je mensen nu weer kwieker rondlopen, dus dat buitje heeft iedereen goed gedaan. Dochter wilde ook nog naar de attractie Dinosaur (wachttijd slechts 10 minuten) en opmerkelijk genoeg wilde niemand de Expeditie Everestt in. Dat hebben we vijf jaar geleden met zijn drietjes één keer gedaan. Ik ben toen zo vreselijk ziek geworden van die attractie dat ik meteen mijn maag kon legen en sindsdien willen de anderen deze achtbaan ook niet meer in! Wel loyaal ten opzichte van mij! Een tijdje later werd het toch weer benauwd en besloten we weer richting villa te gaan. Eerst nog wat eten in het park en daar werden we aangevallen door een stel TerrorDucks. Die eenden zaten gewoon met hun snavel tegen je aan te pikken om maar wat eten te bemachtigen en uiteindelijk gooide dochter wat brood van haar hotdogbroodje verder weg om de eenden weg te jagen! Haha, dacht ze soms dat die eenden dom waren? Die aten het brood op en kwamen weer net zo hard naar haar terug rennen voor meer! En het werden ook steeds meer eenden, dus we voelden ons echt aangevallen door die beesten! We besloten nog een ronde te lopen en te kijken wat we nog aan attracties zouden gaan doen en toen liepen we richting uitgang. Tja, toen er ergens werd geroepen dat de rij voor Tijgertje en Winnie de Pooh zou worden geopend, doken we meteen het pad in en waren als derde aan de beurt om met hen op de foto te gaan! Jammer genoeg geen Iejoor aanwezig, maar met deze gaan we ook wel op de foto!

Vandaag reden we via de Supertarget terug naar de villa. Lekker bij het zwembad zonnen en plonzen en noodgedwongen op de Iphone maar smurfjes gespeeld! Candy Crush heb ik wel weer geïnstalleerd, maar zo goed zijn die blokjes ook weer niet te zien op het scherm. Dus dat wordt na de vakantie pas weer verder spelen op een andere tablet. Er ligt nog een exemplaar thuis, maar die loopt steeds vast! Maar je kunt er wel op spelen en er staat ook een smurfendorp op, dus ik moet gewoon geduld hebben!

’s Avonds zijn we naar Downtown Disney geweest. Het was daar ontzettend druk en natuurlijk had mijn man weer geluk meteen een parkeerplek te vinden, omdat er net iemand wegreed! Dat geluk heeft hij altijd! En we hebben daar heerlijk een sandwich bij Earl gegeten en eerder geschreven kaarten aan de familie op de bus gedaan.

[Daffelina]

Dag 5 (13 juli): Magic Kingdom

We blijven vroeg wakker worden en natuurlijk, het smalle bedje helpt daar ook aan mee. Maar ook dochter struint herhaaldelijk om half zeven door het huis en dan staan we allemaal maar meteen op.
Zo geweldig ligt het bed ook niet om daar extra lang in te blijven liggen. Na het ontbijt zetten we de vuilis buiten en ook de gele bak voor recyclegoederen mocht gevuld aan de straat woreden gezet. Daarna reden we naar Magic Kingdom. We parkeerden de auto op Simba 11 en moesten toen nog via het Ticket and Transportation Center naar Magic Kingdom toe. Daar begon de openingsshow al om kwart voor negen en mochten we voor negen uur het park in.

Wee begonnen bij Buzz Lightyear, maar het is in die attractie compleet onmogelijk te zien waar je op zit te schieten en hoe dat apparaat zich gedraagt. Door naar de Space Mountain, waar dochter graag in wilde. Nou mag ze 17 zijn, maar toen ik aanbood om mee te lopen tot de instap, riep ze blij “ja”. Dus liepen we samen naar de karretjes en aldaar ging dochter de attractie in en ik via de exit naar het aankomstpunt. Je kunt dan wel zien wat mensen allemaal meeslepen de attractie in. Zo kwam er een jongen met een enorme rugzak uit de attractie en een ander presteerde het om met zes flesjes water goed aan te komen. Ja, mensen kijken is zeker aan mij besteed! Inmiddels had manlief al twee fastpassen voor dochter gehaald (die gingen pas om 10.55 uur in) dus toen we naar buiten kwamen lopen (de transportband van aankomstpunt naar exit deed het niet) konden we ook nog Autopia in. Ik had daar geen zin in en besloot foto’s van de twee andere helden te maken, maar op de één of andere manier was er een knop verkeerd gaan staan en bleek ik geen foto’s te hebben genomen! Nou denkt iedereen ongetwijfeld dat ik een enorme technische kluns ben, maar dat ben ik dus niet! Legt iemand mij uit hoe iets werkt, dan gaat dat bij mij verder prima! Maar als ik een compleet nieuw fototoestel zonder uitleg in de handen krijg geduwd, dan ga ik er vanuit dat ik alleen maar op de knop hoef te drukken om een foto te nemen. En dat er andere knopjes mee kunnen draaien als je het toestel in de handen houdt, ja eh, dat had iemand me even moeten vertellen!

Omdat het zo lekker warm was, gingen we eerst terug naar Starbucks op Main Street om frappucino, cool lime en hot chocolate te drinken. Vervolgens kon dochter haar fastpass voor Space Mountain gebruiken. Nu ze de weg weer wist, hoefde mams niet meer mee te lopen, dus mams installeerde zich op een bankje in de schaduw en wachtte af. Dochter stond al snel weer bij ons en ging nog voor de derde keer de Space Mountain in en daarna slenterden we richting Fantasyland. Daar werden It’s a Small World en Peter Pan aangedaan en via een lunch op Liberty Square gingen we naar Frontierland en Adventureland. We hadden ook nog een fastpass voor de Big Thunder Mountain gehaald, maar die zouden we bij nader inzien toch niet meer gebruiken. In de wachtrij voor de Jungle Cruise stond er een Engels drietal achter ons en we hebben de fastpassen maar aan hen gegeven. Het jongetje was vreselijk blij dat hij nog een keer die attractie kon doen en ook de ouders bedankten ons voor de kaartjes: ze zouden er meteen weer naar toe gaan!

Bij diverse attracties waren de wachtrijen slechts 10 tot 15 minuten, dus we hebben niet te klagen gehad. Alleen de Splash Mountain had een wachtrij van 35 minuten en omdat ik daar als enige in wil, heb ik me opgeofferd om dat vandaag niet te gaan doen, maar maandag. Ja, dan gaan we weer naar Magic Kingdom en dan beginnen we in Frontierland en gaan zo een rondje met deklok mee draaien.

Toen we om drie uur het park verlieten, hadden we wel meteen de monorail naar het TTC. Wat is dat Disney vervoer toch fantastisch geregeld! Je kunt overal komen met bussen, monorail of ferryboot! En daarmee heb ik net te vroeg gejuicht, want toen de monorail aankwam bij het TTC, reed het karretje om je naar het parkeerterrein te brengen net voor onze neus weg! En dan moet je enkele minuten wachten op het volgende karretje en dat valt in die warmte niet mee! Daar komt bij dat het karretje alleen Aladdin, Simba en Peter Pan zou aandoen en het bleek dat wij (achteraf) beter bij Aladdin uit hadden kunnen stappen, terwijl we inderdaad op Simba stonden. Nu moesten we heel wat rijen terug lopen.

We reden via de Publix bij Eaglewood terug naar de villa en het begon enorm te betrekken. Meteen maar de vuilnis- en recyclebak teruggezet, want diverse bakken rolden al door de straat door de stevige wind die was op komen zetten. Even later begon het te onweren (nou ja, we hoorden de donderslagen, maar zagen geen flitsen) en te regenen. Volgens de plaatselijke Piet Paulusma zal het de komende dagen blijven regenen en da’s niet zo’n gunstig vooruitzicht, want morgen gaan we naar Discovery Cove. Maar goed, we kunnen toch niets aan het weer doen, dus we hopen maar dat het toch nog grotendeels droog blijft morgen.

De meeste kleding is hier niet echt vuil, maar door de warmte ruikt alles wel, dus ik besloot er maar weer een was tegenaan te gooien. Ook de gebruikte handdoeken voor douchen en zwemmen worden uit zichzelf niet schoon, dus een wasje kwam nu goed uit. Dit keer kreeg ik het programma van de droger wel op een acceptabele tijd en een uur later hoorden we steeds drie irritante piepjes.
Omdat de oven op dat moment ook aan stond en af en toe piepjes liet horen, terwijl ik met het reisverslag bezig was, riep ik al tegen dochter dat ze de oven in de gaten moest houden. Totdat ik me realiseerde dat het de droger was! Toen deze maar snel geleegd.

[Daffelina]

Dag 6 (13 juli): Discovery Cove

Omdat je bij Discovery Cove voor het zwemmen met dolfijnen op volgorde van binnenkomst wordt ingedeeld, wilden we in ieder geval daar vroeg zijn. Dus stonden we om 6 uur op en reden om kwart voor zeven weg. We stonden om 7.21 op de parkeerplaats van Discovery Cove en moesten fotopassen laten maken. Dochter kon al om 8.10 uur terecht voor haar dolfijnen zwemmen en we zaten dit keer, net als vorig jaar in de Sand Dollar cabana. Deze keer zwom dochter met “Miss nogwat en Milan” en ze genoot er weer enorm van! Wij ook, want wij hadden een lekker relax dagje en deden niet veel. Na haar dolfijnen experience gingen we naar het Great Rif om met roggen te zwemmen. Ik probeerde vorig jaar te snorkelen, maar dat lukte me voor geen meter: ik hou mijn adem in zogauw ik onder water ben. Dit jaar werd het een uitdaging om het weer te proberen. Nou, het is me even gelukt, maar snorkelen zal nooit mijn hobby worden. Ik vind het helemaal niets om met je hoofd in dat water te liggen en vissen te kijken. Toegegeven, al die vissen zien er mooi uit, maar daarmee is ook alles gezegd! Het is dus echt de vraag van wie mijn dochter de duikgenen heeft gekregen, want mijn man en ik zul je echt niet zien duiken.

Toen we tussen de middag aan het eten waren, kwam er opeens een eekhoorn bij ons op tafel. Hij snuffelde aan allerlei voedsel wat we hadden laten liggen (slappe frietjes en pasta met saus0 en toen hij iets te dicht bij mijn man in de buurt kwam, begon deze de eekhoorn weg te jagen. Maar de eekhoorn gaf niet op! Vanaf een andere stoel zat de eekhoorn ons heel zielig aan te kijken en het beest had gewoon door dat de dames hem wel vertederend vonden, dus stond hij even later toch weer bij ons op tafel. Hij trippelde over de dienbladen recht op zijn doel af: een chocolatedip koekje op het blad bij dochterlief en daar plantte hij zijn pootjes meteen omheen om met koekje en al weg te rennen. Behalve terrorducks in Animal Kingdom, maakten we nu ook kennis met Terror Chipmunk in Discovery Cove.

We gingen nog op bezoek bij de otters en de aapjes en beide groepen waren actief bezig. Vervolgens nog een keertje het roggenrif in. Brr, het water was nu wel heel koud! En toen ik weer probeerde te snorkelen had ik mijn mond niet goed dicht, dus ik kreeg een hap zout water binnen. Toen was de lol er af, ben ik even gaan afdouchen en ging weer lekker op een ligstoel drogen. Inmiddels kreeg de strandwacht door dat het weer was omgeslagen en dat er storm op komst was, maar dat zette niet echt door. Rond drie uur vonden we het leuk geweest en gingen terug naar de villa om daar nog even in het zwembad te dobberen alvorens we ons avondeten gingen maken.

Na het eten, toen we met de laptop in de weer waren, zagen we dat de docentenroosters van de school van onze dochter op internet stonden. Dochter wilde meteen docenten nagaan en na enig puzzelwerk hadden we haar lesrooster in elkaar gedraaid. Eigenlijk helemaal niet gek. Voor de vakken economie en wiskunde A gaat ze er flink op vooruit, maar voor biologie krijgt ze weer haar lerares die ze ook in de eerste heeft gehad. En die had ze liever niet terug gezien na vijf jaar. Overigens is onze dochter vandaag zeer bruin geworden! Ze is nu zelf een duopenotti!

[Daffelina]

Dag 7 (15 juli): Magic Kingdom en laatste dag in Orlando

We hebben nog toegang voor 1 dag Disney en omdat we zaterdag niet aan alles toe waren gekomen, gingen we weer naar Magic Kingdom. Het bleek vandaag een stuk drukker dan zaterdag, maar we konden de auto toch weer kwijt op Simba rij 11! Hoezo bestaat toeval niet? Weer in de meute mee naar de monorail en dit keer moesten we echt een monorail wachten eer we bij Magic Kingdom waren. Dochter was al teleurgesteld, want zij had graag de openingsscène met het treintje willen zien en dat haalden we net niet. Manlief was ons al snel kwijt, want hij ging in een rij staan om met het nieuwe kaartsysteem binnen te komen, terwijl wij een vrije doorloop zagen, hem nog riepen en toen naar het vrije poortje gingen. Man dus ook zwaar beledigd toen hij ons toch weer op tijd terug had gevonden

Bij binnenkomst stonden Reintje Vos, Meneeer Beer en Broer Konijn klaar, maar dochter kende hen niet (leest niet de Donald Duck) dus met hen hoefde ze niet op de foto. We gingen eerst naar de Big Thunder Mountain en daar konden we meteen in. Deze baan is een stuk minder spannend dan in Parijs (zeg dit niet tegen een Amerikaan, want die snapt het echt niet dat de baan in Parijs spannender en beter is) dus na de eerste keer hoefden we daar niet meer in. Ik kreeg onderweg een knap in mijn schouder en dan weet ik ook dat ik even rustig aan moet doen, dus helaas voor mij dit keer geen Splash Mountain. Dan klapt mijn schouder er helemaal uit en dan ben ik straalmisselijk, dus daar zit ik niet op te wachten. Ik wilde naar de Enchanted Tikiroom, maar ik liep verkeerd dus we kwamen bij Knabbel en Babbel. Ha, daarmee wilde dochter wel op de foto en omdat de wachttijd minimaal was, bleven we daar even staan. Ook manlief ging met de eekhoorns op de foto, dus we hebben dit jaar ook eens foto’s waar hij op staat.

Vervolgens toch door naar de Tikiroom en voordat we naar binnen gingen, vroeg dochter vertwijfeld:”Mam, weet je zeker dat je dit wilt? Volgens mij is dit nog slechter dan Ariël”en ze kreeg ongelijk! Het was niet slechter dan Ariël; het is een ronduit belachelijke attractie! Alleen het liedje “In the tiki, tiki, tiki, tiki, tikroom” blijft de rest van de dag hangen, maar verder stelt het echt niets voor! Dit is zo’n attractie die bij de opening van het park gebouwd is en toen was ie leuk, maar nu stelt het niets meer voor! Enfin, toch maar weer terug naar Pirates of the Caribbean (geen wachtrij) en via Mainstreet (Starbucks frappucino, cool lime en hot chocolate) naar Buzz Lightyear. Er stond aangegeven dat de wachttijd 15 minuten was, maar dat was voor aankomst van drie groepen jongelui uit Brazilië die ook in die attractie wilden, dus we trokken een fastpass en gingen het Caroussel of Progress in. Eigenlijk ook een “ik koel lekker af”- attractie, maar toch zie je daar wel de ontwikkeling van apparatuur en dan merk je dat al die uitvindingen heel snel tot een makkelijker huishouden leiden.

We hadden de tijd voor de fastpass overbrugd en gingen Buzz Lightyear in. Ik haalde nu amper punten en volgens mij schoot mijn blaster niet eens en dochter klaagde dat haar karretje niet draaibaar was. Ze klaagde bij de uitgang wel bij iemand, maar in tegenstelling tot Toy Story Mania waar we toen nog een keer in mochten, leverde het haar dit keer niets op.

Terug naar Chrystal Palace om te vragen of we daar konden lunchen en het bleek dat we daar meteen naar binnen konden. Een Amerikaanse vrouw ging zowat uit haar dak, toen ze hoorde waar wij vandaag kwamen. Het hele gezin werd er bij gesleept en ze bleef maar roepen dat “those people are from Holland and they are here for the fifth time”. Dat laatste bleek achteraf een telfout van mij (we waren er slechts voor de vierde keer), maar haar hysterie sloeg nergens op. Dochter wilde dit keer met alle karakters op de foto. Gewoonlijk vindt ze Winnie the Pooh niets, maar nu moest ze met hem, Teigetje, Knorretje en Iejoor op de foto en ze bleef maar grijnzen.

Na de lunch gingen we nog richting Haunted Mansion, maar ook daar gingen net enorme groepen jongeren naar toe. Uiteindelijk bekeken we de parade nog even (Is het nog steeds het lied Celebrate You? Dat draait ook al sinds 2009) en omdat het inmiddels was gaan onweren en lichtjes regenen, besloten we richting onze villa te gaan. Richting de uitgang nog even winkeltje kijken. Ik had een leuk wit Disney vest gezien en dochter liep bij iedere winkel om een Perry kussen/knuffel te zeuren, dus die namen we nu mee. Onderweg naar Clermont nog snel wat eten gehaald bij de Publix en toen in de villa gekeken wat we morgen ochtend nu wel of niet moeten doen ter ere van onze verhuizing naar de westkust van Florida. We hoeven alleen de handdoeken in de was te gooien, maar van het beddengoed moeten we vooral afblijven, dus dat is best relaxed morgenochtend.

Opeens begon het als een gek te onweren en kwam de regen in bakken naar beneden. Ergens in de wijksloeg de bliksem ook in. We hebben even een stroomonderbreking gehad en ook het modem voor televisie en alles werd opnieuw opgestart. Nadeel is dat de televisie zeker een half uur aan het installeren en opstarten is geweest, dus we hebben wel de ontknoping van een film gemist. Vervolgens kwamen er harde knallen van de koelkast af en die houdt zich nu stil. Ben benieuwd of die het niet begeven heeft, want we riepen al de hele week dat dat ding vermoedelijk aan het opstijgen was. Zoveel lawaai maakte die! Nog maar even afwachten en anders het technische team bellen. Hoewel, die zullen ook niet zomaar met een nieuwe koelkast komen. Vanwege de stroomonderbreking moester er wel weer klokken van magnetron en andere apparaten ingesteld worden en alleen die van het televisiekastje kreeg ik niet aan de praat. Veel te bang dat de tv dan zou uitvallen, dus daar blijven we maar vanaf.

Om half zes ’s avonds (ik was net bezig met het reisverslag te maken) viel de stroom nogmaals uit!
Weliswaar maar 5 seconden, maar allerlei apparaten (ook de laptop) begonnen te piepen en inderdaad, de televisie deed er weer het langst over om op te starten! De koelkast daarentegen begon meteen weer te kuchen, ratelen en loeien, dus die doet het nog wel! Nu maar hopen dat de stroom niet om de zoveel tijd blijft uitvallen, want ik ga niet ieder uur klokken zetten! Al weet ik nu van veel apparaten wel hoe dit zo snel mogelijk moet!

[Daffelina]

Dag 8 (16 juli): van Clermont naar New Port Richey (of elders)

We “sliepen” vandaag uit tot een uur of half acht en ontbeten in de villa aan de Long Leaf Pine Street. Vervolgens de koffers gepakt en de houdbare spullen als flessen water, chips, hagelslag, jam en pasta ingepakt en in tasjes in de auto gezet. Natuurlijk op het laatst alle bordjes afgewassen en de was met handdoeken aan gezet. Ook Perry moest op de achterbank mee en zo tuften we om kwart voor tien weg uit Clermont. Onderweg nog even getankt, want de auto kon ook wel wat energie gebruiken (de benzine is nog steeds spotgoedkoop, hier! $ 3,45 per gallon en dat in ongeveer 3,59 liter). Omdat we zagen dat we eigenlijk pas na vieren in de andere villa konden, reden we rustig over de I4 richting Tampa.

Onze Navvy is ons zeer goedgezind dit jaar: ze laat ons zo min mogelijk via tolwegen rijden en hoewel dat op zich ook niet zo duur is, is het toch prettig niet steeds te hoeven stoppen. Op de routebeschrijving die wij mee hadden gekregen, stond dat we er ongeveer 2,5 uur over zou doen, maar Navvy zei het te redden in 1 uur en drie kwartier. Daar waren dan nog niet de stops voor de verkeerslichten bij meegeteld, dus de tijd die je erover doet, is altijd langer. Onderweg bij exit 32 nog van de snelweg afgegaan om bij de Starbucks buiten in het zonnetje te genieten van de cool lime, frappucino en hot chocolate en toen door naar het adres van de verhuurder. Daar stond al aangegeven dat de envelop met gegevens buiten in een locker hing, dus toen we die open hadden gekregen, hadden we meteen ons adres. Er was een geweldige plattegrond bijgevoegd: niemand kon er uit wijs worden en ook uit het handschrift met het adres waar we naar toe moesten, konden we alleen het woord Water opmaken, maar wat stond daar nou achter?

Omdat het toch al kwart voor één was, besloten we een Mac op te zoeken (gratis wifi) en wat te googelen. Toen kwamen we in ieder geval achter het juiste adres waar we in de wijk Fairways naar toe moesten. Natuurlijk aten we ook nog even bij de Mac (ik vind de Ceasar-salade in Amerika een stuk lekkerder en beter dan die in Nederland. Dochter vond hier de chickennuggets er lekker) en we togen rond half twee richting de villa om te kijken of we daar al naar binnen konden. Navvy dirigeerde ons meteen de goede kant op en toen manlief even moest omrijden, omdat hij echt niet linksaf kon slaan, terwijl dat Navvy nou juist een goed idee leek, werd er niet paniekerig geroepen “we’re calculating” zoals dat vorig jaar iedere vijf minuten gebeurde. Nee, je zag wel dat Navvy een andere route berekende en ze nam het goed op door ons even verderop te laten keren. En zo kwamen we weer op de juiste route en reden naar ons nieuwe adres. Niet in New Port Richey waar we dachten te komen, maar in Hudson: net een plaatsje verderop.

Om de hoek van de wijk zit een Publix supermarkt, dus dat is handig. Hier hebben ze weer andere dingen dan in de Publixen op de US27 en 192. Maar zelfs de Publix op de US27 had bijvoorbeeld cheesebruchette, terwijl we die bij de andere Publix nooit gezien hadden. Enfin, we reden eerst naar ons nieuwe adres; dit keer een vierkamer woning. Bij binnenkomst viel onze mond toch weer open van verbazing en blijdschap! Een schitterend kamer bij binnenkomst met een eethoek ernaast, een masterbedroom met superkingsizebed, een slaapkamer met een twijfelaar (“hier slaap ik!”riep dochter meteen) en een slaapkamer met twee brede eenpersoonsbedden. Dan een zwembad dat nog groter was dan dat in Clermont en een keuken waar genoeg (af)wasmiddel terug kon vinden.
Ook andere spullen als peper, zout, kruiden en noem maar op. Als we onaangebroken verpakkingen zouden overhouden (en met de thee zou dat best kunnen) dan laat ik dat hier ook achter.

We laadden koffers en spullen uit en reden naar de Publix. Eigenlijk zou je dat stukje kunnen lopen, maar ja, we passen ons snel aan aan de Amerikaanse mentaliteit, dus lopen? No way! Je pakt gewoon lekker de auto! Bij deze Publix hadden ze een afdeling met natuurvoedingsprodukten, heel veel boeken en tijdschriften en een andere indeling van de winkel dan elders. Dus daar slenterden we ook rustig doorheen, want we hadden eigenlijk alleen brood en beleg nodig.

Terug naar de villa om alles op te ruimen, de zwemkleding aan te trekken en het zwembad uit te testen. Op de een of andere manier bezat het zwembad thermische lagen. Op het ene stuk was het water loeiwarm en op een ander stuk was het een paar graden kouder. En ik zat toch graag in dat koude gedeelte om af te koelen! We hoorden wel onweer aan komen, maar het duurde toch nog even eer er een flinke bui over ons heen kwam, maar daarna klaarde het snel op en werd het weer zonnig en warm! Toch een veel betere weerdag dan gisteren in Clermont!

Daarna kwam nog de laatste uitdaging: hoe krijg je de televisie aan? Nou ja, de aan en uitknop vonden we wel, maar hoe krijg je er beeld op? In de weer met twee afstandbedieningen en een portie speurderszin toog dochter naar de televisie en zat overal aan. Uiteindelijk kreeg zij de televisie inderdaad aan en toen kon manlief zappen. Ha, dat mocht ie wilen! De afstandbediening reageert niet op de hoger/lager knop dus hij moet kanaal voor kanaal intoetsen! Gelukkig vond hij zijn geliefde kanaal Ion met series als Castle, Criminal Minds en weet ik veel wat, dus hij kan weer kijken!

’s Avonds, terwijl ik dit verslag zit te maken, kwam er opeens een inbreuk in de aflevering van Criminal Minds! De politie van Tampa heeft in verband met de weersomstandigheden een bepaalde brug afgesloten, omdat er 8 feet water op ligt. Men mocht niet meer door deze watervloed heen rijden tot ergens morgenochtend vroeg. Grappig dat ze zomaar kunnen inbreken in een televisie aflevering. Inmiddels spotte dochter buiten weer een paar grote vogels van het kaliber Kraanvogel zonder ronde kuif en we schijnen ook een kleine hagedis bij het zwembad te hebben rondlopen.
Dus nu gaat dochter dagelijks op zoek naar Lizzie, want ze koestert ons huisdier. De rare vogels maken me trouwens een herrie! We hoorden opeens getik en toen we gingen zoeken, bleek een van die vogels tegen het slaapkamerraam van dochter te tikken. Even later volgde er een schreeuw van één van die vogels! Dat kan nog wel even lastig worden!

[Ebelix]

Heerlijke verslagen. Kan niet wachten op het verslag van morgen.