[Reisverslag] KoenKamphuijs: de vakantie die geen vakantie werd, feb. 2013

[aggie]

Heel veel sterkte voor jullie allemaal in deze droevige tijd!

[dutchcruisers]

Ook ik wens je veel sterkte de komende tijd. De volgende keer in Florida zal extra genieten worden als jullie er samen weer zijn!

[Tans4USA]

Sterkte gewenst in deze moeilijke tijd.

[Byppie]

Veel sterkte. En, euh.... Volgens mij was dat een angry bird tegen je raam...

[derrobbie]

Wij wensen jullie veel sterkte toe

[pixiedust]

Wat een verhaal, zeg! Heel veel sterkte toegewenst!

[koenkamphuys]

Zaterdag 9 februari: Michiganreunie en er komt geen nestje voor de angry birds

Vandaag is ma dan begraven, om vier uur Surinaamse tijd. Gusta zal nog een week blijven om de traditionele rouwperiode van acht dagen na de begrafenis uit te zitten. Dan is vandaag ook nog een oom van Gusta overleden, van vader's kant; die was wel al heel lang ziek. Hij hoort niet tot de familie waar we nou veel contact mee hadden.

Vandaag heb ik de auto bij Hertz opgehaald. Bij dat kantoortje maakt het echt niet uit of je goldmember bent, wachten zul je. Er is maar een medewerkster aanwezig die alles moet doen. En die is zomaar ineens weg, twintig minuten lang laat ze het kantoor onbeheerd achter... om de auto van een klant te gaan wassen. Intussen stroomt het vol met klanten, die toevalligerwijs allemaal uit Michigan blijken te komen, zo blijkt uit de spontaan ontstane conversatie. En Michigan is kennelijk een kleine staat want de een kent het bedrijf waar de ander heeft gewerkt en twee anderen blijken verre familie te zijn. Zo wordt het Hertz-kantoortje een gezellige Michigan-reunie. Van de reunisten hoor ik dat het noorden van de Verenigde Staten gebukt gaat onder een sneeuwstorm, die zoals later blijkt net aan Philadelphia voorbij moet zijn gegaan, want op de website staan alleen problemen voor New York en plaatsen in New England en Canada, en ook het telefoonnummer voor flight schedules geeft 'on time' voor Philly. Mooi - nou maar hopen dat Schiphol geen problemen geeft, want in Nederland is voor maandag veel sneeuw verwacht. In elk geval rij ik na drie kwartier wachten met een foeilelijk, laag Hyundai-strijkijzer bij Hertz weg. Nou ja, het brengt me naar Orlando, daar gaat het om, het is alleen even klimmen om eruit te komen.

De angry bird (dank je Byppie) heeft haar pogingen om een ster in het raam te vliegen geintensiveerd. Het is nu echt een paar keer per minuut raak. Het beestje laat zich ook niet wegjagen, tenminste, voor eventjes wel, maar zodra je weer wat gaat doen begint ze weer. Het lijkt er niet op dat het mannetje haar opjaagt, die blijft op een kleine afstand rustig zitten. Ik denk dat ze besloten hebben om binnen hun nestje te gaan bouwen in de Ikea-meubeltjes. Ik zal niet zien wanneer ze hun pogingen gaan staken - of misschien vind ik deze zomer een dood vogeltje.

Oke - even wat te eten gaan halen in Sebring, want vandaag ga ik niet meer koken. Gelijk dit verstuurd op de parkeerplaats van Lowe's - wat verder weg maar veel sneller en ik moest toch nog even langs de Wal-Mart - en dan thuis de laatste dingetjes opruimen en naar bed.

[koenkamphuys]

Zondag 10 februari: toch nog de vertrekblues

En ondanks alles voelt het vertrouwd niet lekker om "af te sluiten", de deur achter me dicht te trekken en op pad te gaan. En dat gevoel versterkt zich als ik over de 417 rijd, het laatste stukje relaxed Amerikaans asfalt. Het inleveren van het Koreaans strijkijzer bij Hertz is weer het einde van thuis zijn, terug naar de drukte en de kou van Nederland. Jawel: ik heb gewoon de vertrekblues als altijd. Ik dood de tijd in Orlando met het per Whatsapp lastig vallen van mijn dochters - lang leve de airport wifi al had die wel wat vlotter gemogen.

De stewardess op mijn vlucht naar Philadelphia hoor ik vertellen dat ze van Sebring komt, jawel, dat is even goed voor een praatje. Van Lake Josephine, dat is behoorlijk dichtbij waar ik mijn huis heb. In de aisle seat op de achterbank van de airbus word ik gesqeezed tussen een man die denkt dat allebei de armleuningen hem volledig toebehoren en de karretjes van de stewardessen en billen van dikke dames die hun kinderen gaan laten plassen.

Het tegenkomen van de eerste Nederlanders is ook zo'n vertrekbluesmoment. Op Philly lopen ze daar, drie luidruchtige mannen met een vies Amsterdams accent. Zoals zoveel Nederlanders kom ik er liefst zo weinig mogelijk tegen in den vreemde.

Morgen moet ik nog berichten over mijn hopelijk goede aankomst, maar ik heb wel alvast een verzoek:

Wil degene die zijn angry birds target geprojecteerd heeft op het ronde raam van mijn huis, en constant vogels er tegenaan zit te katapulten, s.v.p. een ander doel zoeken?

Vanaf Philadelphia airport, waar ik me zit te vervelen, yours truly, Koen

[koenkamphuys]

Maandag 11 februari: sneeuw en een punt eronder

Ik kom aan op Schiphol zoals ik ging: in de sneeuw en de kou. Maar goed dat ik bij Bealls Outlet een jas gekocht had, die het midden tussen een zomer- en winterjas houdt. Anders had ik niet meer gehad dan een colbertje om mezelf te beschermen tegen de kou. Ik ga met trein en tram terug naar huis.

In het vliegtuig was het trouwens heel erg rustig. Hooguit eenderde van de stoelen was bezet. Ik heb wel eens met Martinair met een half vliegtuig gevlogen, maar zo leeg heb ik het nog nooit gezien. Voor US Airways moet er vandaag geld bij. Maar prettig voordeel is dat ik languit over drie stoelen heen kan. Ik was bang om last van mijn rug te krijgen, maar het is uiteindelijk kramp in mijn arm die me wakker houdt. Ik heb het gevoel steeds wakker te worden, maar Amsterdam is toch behoorlijk snel in zicht en dus moet ik toch geslapen hebben.

Ik realiseer me dat het sinds 2007 niet meer is voorgekomen dat ik aan het raam zit. En ik vlieg toch wat af. Of ik laat mijn zoon voorgaan, of, als ik alleen vlieg, krijg ik geen raamplaats toebedeeld. Ik weet trouwens nog steeds niet waar ik het beste mee af ben. Voordeel van gangpad is dat ik even op kan staan om de benen te strekken, maar iedereen loopt dan weer tegen je aan. Vliegen blijft een gedoe, hoogste tijd dat ze Scotty beam me up eens uitvinden; het is toch van de gekke dat we ons anno 2013 nog altijd analoog moeten verplaatsen. Hoewel, met de plek aan het raam kan ik wel genieten van de zonsopkomst en de wolkenlandschappen die onder ons voorbij glijden. In Engeland is het aan de grond aanzienlijk minder mooi weer als op vlieghoogte.

En daarmee ben ik wel uitgepraat over mijn verblijf in Florida en zet ik er maar een punt onder.

[moniquekruiningen]

Welkom thuis... Ik hoop van harte dat je volgende Florida bezoek een echte vakantie wordt...waarvan jullie samen kunnen genieten.