Welkom op het Florida Forum!


Dé grootste online community over Florida


  •  » Heb je vragen over je vlucht, accommodatie of autohuur?
  •  » Wil je graag advies voor je reisschema?
  •  » Wil je graag anderen vertellen over je mooie Florida reis?

...dan ben je op het Florida Forum aan het juiste adres!


Ja, ik wil mij graag gratis aanmelden!

p.s.: Geregistreerde gebruikers zien ook nog eens veel minder reclameboodschappen!


Tip! Bouw je eigen Florida fly-drive
Reis met eigen huurauto en ontdek naast de bekende plekken ook charmante vissersdorpjes en verscholen eilanden.


Pagina 3 van de 4 EersteEerste 1234 LaatsteLaatste
Resultaten 21 tot 30 van de 31

Onderwerp: [Reisverslag] A3: De diep sous, Floorida & femmelie vizit, juli 2012

  1. Top | #21
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 18, 16 JULI 2012: Dolfijne sex & DKS (let op 18+)

    Vroeg op vandaag. Het is namelijk pretparktijd. Niet echt een pretpark in de ware zin des woords, maar wel een combinatie van entertainment, pretpark en educatie: Seaworld! Als vierde auto staan we aan de poort van het park om 8 uur, maar helaas mogen we nog niet naar binnen. Vanwege het openen van meedere toegangsbanen en afrekenhokjes voor het parkeren, zijn we pas als 20ste auto of zo binnen. Een verlies van maar liefst 16 plaatsen! Met stip gedaald noemen ze zoiets. Ik ben dan zo dat ik me daar nogal over opwind. Volkomen nutteloos natuurlijk, maar ja....

    Bij de tassencontrole wordt een deel van onze broodjes opgemerkt maar helaas, die mogen niet mee naar binnen. Een ander deel ontglipt aan de aandacht van de guard, alsmede de flesjes water. Dat scheelt toch maar weer. Eenmaal in het park laten we onze namen registreren bij de speciaal daarvoor bedoelde balie, omdat we op die manier onze zojuist gekochte kaartjes geldig kunnen maken voor nog een bezoek, later deze week. Helemaal gratis! Da’s een goeie actie van Seaworld! De attractie die bij de dames het hoogst op het lijstje staat is Manta, dus daar lopen we direct naar toe. Er is nog geen wachttijd, dus dat is mooi. Als ze er allebei weer uit zijn vinden ze Manta ontzettend gaaf, maar niet gaaf genoeg (of is het tè gaaf...) om er gelijk nog een keer in te gaan. Nee, ze willen eerst naar Kraken, de tweede grote achtbaan op het Seaworld terrein. Ook hier is er sprake van zo goed als geen wachttijd, dus gaan we ook meteen naar binnen bij de ernaast gelegen waterattractie Journey to Atlantis. Leuk! Ikzelf reis een kaar naar Atlantis, maar de dames zelfs twee keer.




    De afgelopen jaren heeft Seaworld ook diverse nieuwe attracties toegevoegd, en één daarvan is Turtle Trek. Als we deze attractie nu gaan doen kunnen we nog precies het schema volgen dat pa vanochtend naar aanleiding van het show schedule gemaakt heeft.

    Tegendraads als we zijn, starten we bij de uitgang. Dit is weliswaar per ongeluk, maar toch, het geeft een beetje aan hoe eigenzinnig we zijn. De uitgang bestaat uit twee grote waterbassins, een met zoetwater en een met zeewater. In het rechtse deel, gevuld met zeewater, zwemmen diverse vissen en een aantal gewonde zeeschildpadden. Enkele missen een of meerdere poten, anderen hebben weer een beschadigd schild. Het linkerdeel met zoetwater bevat een paar grote manatees (zeekoeien), en een aantal alligator gar (grote vissen met een alligatorachtige snuit). Deze vissen zijn inheems hier in Florida, en thuis hebben we in een groot aquarium ook een exemplaar van 45cm rond zwemmen. De exemplaren hier variëren naar schatting van 40cm tot een meter. In het wild zijn gevallen bekend van vangsten van bijna 3 meter...!




    Na alles bij de uitgang goed gezien te hebben gaan we naar – hoe logisch – de ingang. Na een wachtrij van ongeveer een kwartiertje loop je eerst langs dezelfde bassins die we zojuist gezien hebben, alleen nu onder het waterniveau in plaats van er boven. Zo mogelijk is dit uitzicht nog mooier!








    Daarna kom je in een grote koepel waar je, steunend tegen railingen, kunt kijken naar een film die 360 graden rondom je geprojecteerd wordt. Echt heel mooi gemaakt. Het verhaal is uiteraard echt een beetje des Seaworlds, dat wil zeggen ‘save the oceans’, ‘respect the animals’ etc. Bijna tè zoetsappig, maar nog nèt niet. De voorstelling is net vroeg genoeg afgelopen om nog een schaduwplekje te vinden – want ooh wat is het heet – bij de dolfijnen annex acrobatenshow. Met behulp van onder andere papegaaien, hoge duikplanken en de nodige springende dolfijnen wordt hier een spectaculaire show opgevoerd.




    Bij Dolphin’s cove proberen we een aantal dolfijnen zo ver te krijgen om zich door ons te laten aaien, maar dit lukt helaas niet; ze weten niet wat ze missen! Vervolgens moeten we er flink de pas in zetten om op tijd te zijn voor de orca show met Shamu. Onderweg confisceren we ‘on the fly’ nog een paar hotdogs, de binnentemperatuur mag immers niet te veel gaan afwijken van de buitentemperatuur, en we zijn nog ruim op tijd voor een redelijke zitplaats in de schaduw. En ook al is het al een fiks aantal jaren geleden dat we in Seaworld zijn geweest, we blijven een beetje verwend. De show is best wel aardig, maar niet echt geweldig of spetterend. Dat wil zeggen: spetterend wel in de letterlijke-, maar niet in de figuurlijke betekenis. Ons valt op dat de trainers niet meer tegelijk met de orca’s het water in gaan, zal wel te maken hebben met de ongelukken die hier gebeurd zijn, en dat ze iemand gevraagd hebben om deze interactie voor het publiek met iets te compenseren. Nu hadden ze dat kunnen vragen aan een willekeurige passant, aan een regisseur of aan een deskundige zoals ik (.....), maar ze hebben het gevraagd aan een choreograaf. Waarschijnlijk aan een choreograaf die weinig ervaring en nog minder inlevingsvermogen heeft, want het eindresultaat is niet echt je dat. Terwijl de orca’s in het water liggen te wachten staan hun trainers op de zijkant ietwat achterlijke dansjes te doen. Nou ja...........




    Na afloop van de orca show proberen we zo snel mogelijk de uitgang op te zoeken, want direct daarnaast ligt een leuke attractie: Arctic Expedition. Met een gesimuleerde helikoptervlucht vlieg je naar de noordpool, om daar met een noodlanding nog net het vege lijf te kunnen redden. Vervolgens kom je langs mooie displays met beluga walvissen (met van die grote bulten op hun kop), ijsberen en walrussen. De ijsberen ijsberen niet echt. Sterker nog, ze liggen voor pampus en bewegen niet of nauwelijks. De beluga’s en de walrussen daarentegen bewegen continue. Oneindig lang zwemmen ze dezelfde rondjes en baantjes. Weet niet of die het hier nou zo naar hun zin hebben eerlijk gezegd..........


    Het contrast in temperatuur is vervolgesn gigantisch; van de betrekkelijke koude op de noordpool komen we in een keer weer in tropisch Florida terecht. We puffen en hijgen als een stel oude paarden. Een lekker restaurantje met airco zou ons nu heel goed uitkomen. Ik heb in de Lonely Planet gelezen dat er bij het dure restaurant in shark encounter (alleen toegang met reservering), ook een barmenu is met een aantal barplaatsen waar je niet voor hoeft te reserveren. Door de balie bij de ingang lijkt het echter alsof je hier echt niet door kunt/mag. Wij verruilen onze flipflops en teenslippers voor vier paar stoute schoenen en lopen brutaal en wel langs de balie. Niemand die ons terug maant, en dus komen wij in een compleet lege barruimte met een heerlijke temperatuur. We nemen plaats aan de bar in plaats van aan een tafeltje en dit leidt tot wat scheve gezichten. Niet bij anderen, maar binnen ons gezelschap; Ellen vindt dit wat minder gezellig. En natuurlijk heeft ze daar gelijk in, maar de bar is dan ook wel heel bijzonder, en juist daarom wil pa aan de bar zitten; er zwemmen vissen in! Onder de gehele lengte en breedte van de barplaat zit een ondiep aquarium waarin vissen zwemmen, zeesterren kruipen en garnalen rond scharrelen: leuk!




    Na een kwartiertje of wat komen de door ons bestelde salades, en onder het genot van de rondkruipende garnalen onder ons en de rondzwemmende haaien voor ons, peuzelen we deze lekker op. Nog beter dan de smaak van de salade, bevalt ons de temperatuur hier: heerlijk koel. De salades hebben overigens nog wel een bepaalde nasmaak: ze smaken naar meer! Maar om hier nou nog een keer salades van $15 dollar te bestellen gaat net te ver. We verlaten weer opgefrist de bar en gaan lekker ‘shark encounter’, de attractie, binnen. Het is hartstikke druk en het is maar goed dat er een loopband in de tunnel ligt, anders zou het hier echt een complete chaos worden.


    In het hiernaast gelegen Nautilus theater (ook airconditioned!) is het ook lekker koel, en kijken we naar de acrobatenvoorstelling. Ongelooflijk hoe lenig deze – overwegend Chinese – mensen zijn.

    Aangezien onze salades inmiddels alweer ruim en breed verteerd zijn, zoeken we een volgende eetplek. Vlakbij het theater waar we daarna naar de zeeleeuwen willen gaan kijken is een buffetrestaurant. Ordinaire frieten met hamburgers worden hier soldaat gemaakt. Buiten gaat het motregentje inmiddels over in een werkelijk gigantische hoosbui. Maar wij zitten ‘high & dry’. Linda biedt aan om te gaan kijken of de show wel doorgang zal vinden. Ellen legt precies uit hoe ze moet lopen (trapje op, om plantsoentje heen en dan rechtdoor) en hup daar gaat ze. Na een minuut of twee komt ze – best wel nat .....- weer terug. Wat blijkt? Is ze naar het verkeerde theater gelopen......... Ellen dus op pad om tot de ontdekking te komen dat de show is gecancelled. Ships! Dan lopen we maar tussen de druppels door terug naar Dolphin Cove om daar ook onder water naar de dolfijnen te kunnen kijken. WAUW! Daar staan we vervolgens zeker een uur ons te vergapen aan deze magnifieke dieren. Eigenlijk wel het mooiste uur van de dag. Bij de ingang van deze onderwaterviewruimte staat geen bordje met ‘XXX’ of iets dergelijks. Toch zou dit eigenlijk wel moeten. Want waar we diverse dolfijnen ogenschijnlijk onschuldig met elkaar zien spelen en spartelen, is er voor de oplettende kijker ook sprake van iets delen en dartelen..... Een moeder roept uit ‘ooh how gross’ en een ander ‘no, they are just playing with each other...’. Maar ondertussen.... DP van het hoogste niveau: dolfijneporno. Bijna tè duidelijk is te zien hoe de paring tussen dolfijnen plaats vindt. Het lijkt eigenlijk best wel op de menselijke variant, alleen is het een ietsiepietsie natter........ Dolfijnen blijken overigens een behoorlijke ‘stamina’ te hebben: ze gaan maar door. En ook pottenkijkers – van zowel collega dolfijnen aan de natte kant van het glas als van de menselijke variant aan de droge kant van het glas – brengen de actievelingen niet van de wijs. Zowat de gehele DKS (Dolfijnen Kama Sutra) komt voorbij; missionaris (beiden met de onderbuik tegen elkaar), DSEW (doggy style extra wet) etc.





    KLIK OP DE FOTO OM EEN DOLFIJNE FILM TE ZIEN....

    Bij Seaworld volgen de hoogtepunten elkaar snel op, want na deze wervelende en spetterende dolfijnenshow is het eerst de beurt aan flamingo's om dolfijnen te imiteren (echt waar)

    en daarna de beurt aan de avondvoorstelling van Clyde & Seamore. We zorgen dat we er op tijd zijn, omdat deze show eerder op de dag is afgelast vanwege het slechte weer, èn omdat we hopen dat de bekende mimespeler(s) hier weer hun opwachting maken en het komende publiek flink voor de gek houden. We worden niet teleurgesteld. Voordat de echte show begint staan we al helemaal in ‘laughter mode’ en de ene lach volgt de andere op. Tijdens deze show worden eigenlijk alle andere shows van Seaworld op de korrel genomen en dat is best wel grappig. Een aanrader dus, deze show.


    Ook de avondvoorstelling van de orca’s proberen we mee te pikken. Net als vanmiddag valt deze show ons echter helaas een beetje tegen. Natuurlijk, het is machtig om deze grote walvissen te zien zwemmen en springen, maar toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat dit ‘vroeger’ leuker was. Maar misschien ligt het aan ons...... (al denk ik van niet J ).


    Voordat we nagenoeg compleet uitgeput afhaken na meer dan 14 uur Seaworld, nemen we nog plaast voor de afsluitende vuurwerkshow. Deze is dan weer wel leuk. Kijk maar:


    Dan snel haar huis en heerlijk maffen. Zzzzzzzzzzzzzzzzzzz.
    Laatst gewijzigd door Michael66; 26-08-12 om 23:16.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  2. Top | #22
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 19, 17 JULI 2012: Alligator claws. On a stick!

    Een dag die enerzijds past in de traditie van onze Floridabezoeken en die daar anderzijds compleet van afwijkt staat voor de deur. Het is voor ons namelijk sinds jaar en dag goed gebruik om op de laatste dag van ons verblijf in Kissimmee te gaan ontbijten/brunchen bij Cracker Barrel. Normaal gesproken is namelijk de laatste dag in Kissimmee tevens de laatste dag van onze vakantie. Nu is het echter anders. Vandaag is dan wel de laatste op Kissimmiaanse bodem, maar gelukkig nog niet de laatste van deze vakantie. Er gloort namelijk nog een uitstapje naar Canada aan de horizon. Weliswaar pas aan de horizon van morgen, maar toch: ‘Toronto, we’re almost there’. Net voordat we bij Cracker barrel zijn gaat de telefoon. Het is opa Jan vanuit zijn vakantieadres in Spanje. ‘Zijn jullie al in Toronto? Want daar is een schietpartij geweest met 10 doden en veel gewonden’. Oeps. Is dat zo? Nee, daar hebben we nog niks van gehoord. Maar gelukkig zijn we er nog niet, dus geen probleem. Wat wel een probleem is, is het feit dat er bij Cracker barrel geen all day breakfast meer op de kaart staat. Wat is dat nou weer???? We vragen onze waiter en het blijkt een foutje: we hebben de verkeerde menukaarten gekregen. Pffffffffff. A3 gaat weer voor de big boy breakfast, de jongedames nemen een country sampler en de niet meer zo piepjonge dame ook een of ander compleet verhaal. Zoals gewoonlijk bij Craker Barrel smaakt het allemaal weer voortreffelijk! Na het ontbijt gaan we nog even wat shoppen bij de Flea market tegenover Walmart, en kopen daar nog wat zonnebrillen, ringen, een armbandje en wat meer van die kleinigheden. Het is hier wel poepieheet, want een airco hebben ze niet.




    Daarna gaan we weer terug naar huis om de middag nog lekker wat te chillen en uit te rusten. A3 krijgt een beetje de kriebels en wil nog wat gaan winkelen. De rest heeft echter net zoveel zin in winkelen als 10 die er geen zin in hebben, dus moet ie alleen op pad. Ik begin bij de tweede vestiging van Ross in Kissimmee maar scoor helaas niks. Verder rijd ik wat door downtown Kissimmee en maak af en toe een fotootje.


    Ten zuiden van Poincina Boulevard vind ik later nog een nieuwe Ross vestiging en een pas nieuwe Beals outlet, een vergelijkbare keten. Helaas vind ik in beide winkels niets van mijn gading, mede omdat ik totaal geen zin heb om nog uitgebreid kleding te gaan passen. Terug naar de villa dan maar. De dames hebben mijn afwezigheid niet ervaren als een onoverkomelijk bezwaar; ze liggen er alledrie nog min of meer hetzelfde bij als toen ik ging: gekleed in badpak of bikini, liggend op de bank of in een lounge chair bij het zwembad, TV aan, iPad aan, boek open, koele drankjes op de tafel en een houding van ‘this is the good life’. En eerlijk gezegd denk ik ook dat dit the good life is; heerlijk genieten. Na het ritueel van de dames ook nog gevolgd te hebben wordt het weer tijd voor het eten. We kijken elkaar veelbetekenend aan, hetgeen zoveel inhoudt als : OK, Taco Bell.

    Na de lekkere taco’s en burrito’s gaan we als voorlaatste stop nog een souvenirshop binnen waar we wat leuks op de kop proberen te tikken voor neefjes Robin en Wouter, en uiteindelijk lukt dit ook! Het is niet bepaald een alledaags iets, maar het zal bij de jongens best in de smaak vallen: echte alligatorklauwen op een stokje.


    Bovendien vindt Ellen hier totaal onverwacht een souvenir voor haar Oijense maatje. Heeft ze eerder een mooie en stoere armband voor hem gekocht, hier betreft het een gimmickachtig voorwerp met een oorspronkelijk heerlijke smaak, maar nu een heel nuttig en bruikbaar gebruiksvoorwerp. Niewsgierig geworden? Nog even wachten dan. Ik kan al wel melden dat dit voorwerp ons de komende dagen, nee, zelfs weken, nog lekker bezig zal houden. Voordat we het echter kopen checken we de elektrische specificaties van een en ander. Het snoer en de aan/uit knop vermelden dat het voltage 100-240 is. Met andere woorden: geschikt voor zowel de VS als Europa. De stekker is vanzelfsprekend Amerikaans, maar dat is met een eenvoudig adaptertje van 50 cent eenvoudig op te lossen. Alleen het gloeilampje vermeldt enkel 110 volt, dus dat zal thuis niet gaan werken. Zelfs in Oijen niet. Het voltage zal daar best wat lager zijn dan de 220 volt die in de ontwikkelde delen van Nederland gebruikelijk is, maar zo laag als 110 zal het daar ook wel weer niet zijn J . Ik schat zelf in 190 of zo. In elk geval vinden wij het geen onoverkomelijk probleem: dan kopen we thuis wel een ander gloeilampje.


    Bij Checkers nemen we nog een ijsje en daarna gaan we naar huis. Daar moeten we dan uiteindelijk toch beginnen aan de klus die geen langer uitstel kan verdragen: het pakken van de koffers voor onze vlucht van morgen naar Toronto. Aan alle mooie dingen komt ’n end. We weten alle koffers binnen de door Air Canada gestelde 23 kilo te houden en dus gaan we met een gerust hart slapen.
    Laatst gewijzigd door Michael66; 26-08-12 om 23:14.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  3. Top | #23
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 20, 18 JULI 2012: Security drama!

    Shit, wat is vijf uur op toch vroeg. Dat zijn we niet bepaald meer gewend. Maar ja, als je om half acht van Orlando naar Toronto wilt vliegen zul je wel moeten. We doen een laatste check in de villa, laden de koffers in en ‘off we go’. De rit naar MCO (Orlando International Airport) verloopt vlotjes, wat wil je ook op ‘this ungodly hour’, en datzelfde geldt voor het inleveren van de huurauto en het inchecken. Voor de veiligheidscontrole zal het woord ‘vlotjes’ echter niet van toepassing zijn: er staan echt gigantische rijen. Omdat we echter gerekend hebben met redelijk wat marges qua tijd, is er geen vuiltje aan de lucht. In de rij voor de middelste scannerrij schuifelen we langzaam voort en uiteindelijk komen ook wij aan de beurt. Laptop apart, vloeistofjes apart, riem, uit, schoenen uit (...), broekzakken leeg etc. Scan, fouilleren, en dan:
    ‘Sir, is this your suitcase?’ ‘Yes it is’ ‘Do you have any liquids in here Sir?’ ‘No, I do not’. ‘What is this then?’ ‘Oh shit!’
    Nee, niet dat de liquids ‘shit’ zijn, maar het feit dat we zo dom geweest zijn om een souvenir dat grotendeels bestaat uit een bierflesje met Corona, in de handbagage te stoppen….. Dat is pas shit. Met het argument ‘met ruimbabage wordt altijd hardhandig omgesprongen en de handbagage hebben we altijd zelf in de hand’, hebben we in al onze wijsheid (..........) de Coronalamp voor Jasper dus in onze handbagage gedaan. Al onze liquids, 10ml. Cacharel, 20ml. Chanel, 25ml. make up remover en 50ml. gel: alles zit keurig in een apart gelegd plastic zakje. Alles wat meer inhoud heeft zit in onze ingecheckte koffers. Behalve dus 330ml Corona. Eikels! Sukkels! Morons! Etc. Wat nu? De – overigens erg vriendelijke – beveiligingsmedewerker geeft twee opties: of hier terplekke de lamp met flesje weggooien, of terug naar de vertrekhal, het flesje van de lamp halen en weggooien en dan opnieuw door security. Twijfel. Wikken. Wegen. Ik kies in overleg met mijn drie dames voor optie twee; terug en het lampje demonteren. Zo gezegd, zo gedaan. Niet dus! Even later sta ik met het lampje dat bestaat uit een houten voet van ca. 15x15x4cm, een snoer en een Corona flesje te hannessen op het herentoilet. Ik probeer eerst het bierdopje er af te halen en eenvoudigweg het flesje leeg te gieten. Maar helaas; het blijkt dat het toch geen gewoon bierflesje is of in elk geval geen gewoon bierdopje. Het is ook geen blauwkleurig Coronadopje, maar een blanco zilverkleurig exemplaar dat muur en muurvast zit. Dat gaat dus niet lukken. Dan maar het flesje kapotslaan. Maar om zomaar op een toilet een bierflesje kapot te slaan met alle rotzooi van de plakkende inhoud en de rondvliegende glasscherven lijkt me toch ook niet helemaal sociaal. Maar wat dan? Ik probeer het flesje los te rukken van zijn houten onderkant, maar het ding zit echt retevast. De tijd begint ondertussen ook een rol te spelen: ik moet immers nog opnieuw door security en dan nog helemaal naar de gate; de dames zijn daar al lang. Ok, dan maar met grof geweld: ik ga met mijn voet op het houten onderstuk staan en probeer het flesje los te breken: dat lukt! Dan plakken we er in Nederland wel een nieuw flesje Corona op. Flesje in de prullenbak, snel het restant van wat eens een leuk souvenir was en nu nog enkel bestaat uit een houten plaatje en een snoer, in mijn koffertje en snel naar security. Daar lijk ik geluk te hebben; het is niet meer zo druk als pak ‘m beet drie kwartier geleden. Ik kies desondanks toch maar ‘slim’ voor de kortste rij en dan blijkt wederom dat ik ALTIJD de verkeerde rij kies. Bij de supermarkt, bij een tolhuisje en op het vliegveld: altijd is er wel iemand voor me zonder geld, iemand die iets vergeten is, een kassabon die op is, een artikel dat niet geprijsd is of: een Afro American gezin dat bestaat uit zes personen en nog nooit gevlogen heeft, voor me. Dit laatste feit is nu het geval. Als ze aan de beurt zijn worden ze pas wakker. Ooh, moeten vloeistoffen eruit? Ooh, moet de riem uit? Ohh, moeten de schoenen uit? Ja, dat moet. Ohh, moeten laptops er ook uit? Ohh, is een iPad ook een laptop? Ohh etc. En de tijd tikt door..... Eindelijk zijn ze er dan door en dan mag ik. Uitkleden gaat goed, fouilleren gaat goed.. Maar dan. Een déjà vu:
    ‘Sir, is this your suitcase?’ ‘Yes it is’ ‘Do you have any liquids in here Sir?’ ‘No, I do not’. ‘Can I go through your suitcase’?. ‘Yes. Of course.’
    Uitgebreid doorzoekt hij mijn koffer (weer....), maar vindt niks. Strange. Toch moet de koffer opnieuw door de scanner. Ik ben inmiddels behoorlijk zenuwachtig want het begint er nu toch echt om te spannen of ik nog op tijd bij de gate ga kunnen zijn. Bij de tweede keer scannen van mijn koffertje gaan er geen alarmbellen af, maar ik moet wel alles opnieuw inpakken. Het is een grote puinhoop nadat meneer de beambte alles zorgvuldig doorzocht heeft. Snel flikker ik alles er in, forceer de sluiting dusdanig dat ie voorlopig dicht blijft en loop dan verder. Aan het einde van de gang ga ik door een schuifdeur en dan....... Shit! Dit is Orlando Airport! Je kunt hier niet rechtstreeks naar de gate, maar moet eerst nog met een soortement treintje naar de terminal. Dit gaat niet goed komen!!!!!!!!!!!!! Het spreekt vanzelf dat ik even moet wachten voordat het treintje komt en dat het treintje wacht totdat er redelijk wat mensen in zitten. Dan gaat ie langzaam op weg........... Aangekomen bij de terminal grijp ik mijn belachelijk ingepakte koffertje en ren naar de gate. Daar staan drie mooie dames op me te wachten. Het boarden is al wel in volle gang, maar nog niet afgerond. Pffff, we kunnen nog mee.
    De dames hebben de wachttijd in elk geval nuttig besteed: ze hebben alledrie gegeten en gedronken en zelfs voor mij een broodje gekocht (tegen het gangbare vliegveldtarief van $9.25..........). Zo heb ik tijdens de vlucht naar Toronto ook wat te doen: uithijgen en genieten van een broodje roast beef.
    In tegenstelling tot 20 dagen geleden, toen we op Toronto Pearson International Airport eindeloos op onze koffers moesten wachten, zijn ze er nu wondersnel. De verhuurbalie van Hertz is onze volgende halte. Aan de balie zijn we zo klaar, maar in de garage moeten we helaas wat langer wachten; er is een auto-tekort en je mag dus geen auto uitzoeken. Sterker nog: de auto’s moeten één voor één vanuit een andere locatie worden ‘aangereden’ en derhalve duurt het best wel lang. Desalniettemin zitten we even later in onze Toyota RAV4, op weg naar downtown Toronto.


    Het is nog vroeg, dus we hebben de tijd. In Toronto kunnen we de auto parkeren in een parkeergarage die nagenoeg onder de bekende CN Tower ligt, dus we hoeven niet ver te lopen. Bij de CN Tower kiezen we uit de talloze combinatiemogelijkheden van tentoonstelling, film en uitzichtpunten voor een eenvoudig pakket; alleen het uitzichtspunt. Helaas moeten we daarvoor maar liefst een heel uur wachten. Als we daarna met de snelste lift met glazen bodem ter wereld (nou ja, er zitten twee smalle glazen strips in de bodem....) naar boven snorren, hebben we een mooi uitzicht over de stad. Dit tot 2007 hoogste gebouw ter wereld, biedt niet alleen uitzicht over downtown, maar ook over Lake Ontario, een van de vijf grote meren in deze regio.


    Op het uitzichtplatform is ook een deel waarin de bodem geheel van glas is gemaakt, en het geeft wel een speciaal gevoel om daar boven te staan (zoals ik doe), of te liggen (zoals de dames doen).








    Leuk is wel het feit dat als je schuin door het glas naar beneden kijkt, dat je dan recht op de (kunst)grasmat kijkt van het stadion van de lokale Toronto Blue Jays beesbolclub. Als we het na een half uur boven wel gezien hebben, moeten we weer wachten op de lift om naar beneden te kunnen. Dit keer weliswaar geen heel uur, maar toch nog wel ruim een half. Mhhhh. Kan dat niet beter geregeld worden CN Tower? Al met al vinden we de toren geen aanrader. Het uitzicht is leuk, maar zeker niet ‘niet te missen’, en de lange wachttijd en hoge toegangsprijs maken de ‘overal experience’ er niet beter op. We schieten nog wat plaatsjes en kruipen dan weer aan boord van onze Toyota voor de drie uur lange rit westwaarts, waar een achternicht van Anja woont. Onderweg valt op dat Canadezen niet origineel zijn in het bedenken van plaatsnamen. Zo komen we in drie uur tijd onder andere langs plaatsnaamborden waar de namen op staan van Windsor, Paris, London, Orford, Glencoe, Chatham, Kent, Blenheim, Melbourne, Cambridge en Woodstock.




    Onze plaats van bestemming is in elk geval Ridgetown, en daar komen we om tien minuten over zes, 10 minuten later dan gepland, aan. Op tafel bij Richard en Nancy staan dampende schalen met taco’s, lasagna en andere lekkernijen. Alhoewel ze ons helemaal niet kennen – Nancy hebben we 12 jaar geleden voor het eerst en laatst gezien – lijkt het wel alsof ze ons goed kennen....

    De ontvangst is allerhartelijkst en het hele gezin, dat naast Richard en Nancy ook nog uit de kinderen Jocelyn, Brett en Jenna bestaat, doet zijn best om het ons naar de zin te maken. Even later komen ook nog de vader van Nancy (Joe, degene die als een van vijf kinderen in 1950 met zijn ouders meereisde van Nistelrode naar Canada) en buurjongen Anderson, ons gezelschap houden. Anderson is 11 en weet en kan bijna alles. Hij vraagt hoe het EK voetbal voor ons verlopen is (no comments) en honderden andere dingen. Eén ding gelooft hij echter niet: dat Nederland wereldkampioen beesbol is. Is toch echt zo jochie....... We kletsen verder wat en spelen spelletjes (Junglespeed & Kronoko) voordat we ons moe maar voldaan terug kunnen trekken in de speciaal naast het huis geposteerde grote RV (Recreational Vehicle). Sleep tight ya’al!
    Laatst gewijzigd door Michael66; 26-08-12 om 23:14.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  4. Top | #24
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 21, 19 JULI 2012, deel 1: ‘To pull a Nancy’.

    Uitslapen in de RV. In deze ten opzichte van een grote hotelkamer, kleine ruimte, hebben we toch allemaal lekker kunnen slapen. Douchen duurt in de RV wat langer dan in een hotel. De douche is namelijk dusdanig klein dat we het veel comfortabeler vinden om via de tuin en de keuken van Richard & Nancy naar hun badkamer te lopen en daar lekker te douchen. Die ochtend herhaalt zich dus vier keer het ritueel van een halfnaakte Nederlander die onfris door de tuin sluipt en een kwartiertje later lekker fris weer terug komt geslopen. Na dit Canadese doucheritueel volgt het Canadese ontbijtritueel. Richard heeft gisteren al uitgelegd dat hij elke dak, rain or shine, weekday or weekend, standaard een ritje maakt naar Tim Hortons. Tim Hortons is – om het kort te zeggen – de Canadese evenknie van Starbucks, en daar hebben ze dus elke ochtend dampende koffie klaar staan voor Richard. Ook Nancy gaat normaliter op weg naar haar werk even langs bij Tim Hortons. Ze zetten thuis eigenlijk bijna nooit koffie, die wordt altijd gehaald. Op het werk wordt de koffie dan regelmatig in de microwave gezet en daar ‘genieten’ ze dan de hele dag van...... Rare jongens, die Canadezen... Aan de andere kant, zo vinden zij het waarschijnlijk weer erg vreemd dat wij onze koffie allemaal zelf maken. Welke idioot doet dat nou? Rare jongens die Nederlanders.......
    Maar goed, we hadden het dus over het ontbijtritueel. Naast de koffie van Tim Hortons bestaat dit op een gewone doordeweekse dag uit wat cereal en dergelijke. Zo niet vandaag. Nancy’s has gone out of her way om een compleet feestontbijt te maken met alles wat je tijdens het onbijt maar wensen kunt. En meer. Scrambled eggs, bacon, sausages, hamburgertjes, brood, toast en een speciale versie van een ontbijtgerecht wat je het best zou kunnen omschrijven als ‘Breakfast lasagna’. Aan de ontbijttafel bespreken we de planning van vandaag: ze hebben echt heel wat voor ons op poten gezet. Het is de bedoeling dat we, ondanks het slechte weer, vandaag gaan tuben met een speedboat. Joe heeft namelijk een speedboat en een grote tube waarin drie mensen passen. Deze kun je dan achter de boot hangen en ‘the higher the speed, the higher the fun’ aldus Brett. Deze middagactiviteit zal dan vanaf een uur of vijf opgevolgd worden met een grote barbeque waarbij de hele familie acte de presence zal geven om de Dutchies te ontmoeten. Nou, dat wordt dus een drukke dag.
    Hoe gaan we dit doen? We gaan met twee auto’s, één gevuld met dames en één gevuld met heren, de boot op halen. Hierbij komen we o.a. langs de huizen van Bob en Wayne, twee broers van Nancy, en van Joe. Wayne zal ook mee gaan ‘boaten’, omdat hij de enige is met een vaarbewijs. De heren gaan dan de boot te water laten aan het begin van de baai en de dames rijden alvast naar het punt toe aan het einde van de baai, waar getubed gaat worden. Aangezien ik in de boot van de heren zit, vertel ik het verhaal dus vanuit een mannenstandpunt. Als we de trailer met boot achter de grote SUV van Wayne hebben hangen, rijden we door de uitgestrekte landbouwgebieden naar Rondeau Park, een state park aan Rondeau Bay, waar we de boot te water laten. Wayne zet er flink het gas op om de baai over te steken, en zo’n twintig minuten later zijn we bij Port Erieau, het punt waar Rondeau Bay overgaat in Lake Erie. Eén blik over lake Erie maakt echter al duidelijk dat de wind veel te sterk is om daar te tuben: de golven zijn veel te hoog. Daarom wordt besloten om in de baai te gaan tuben, daar is het water veel rustiger. Na een kwartiertje komt de auto met de dames ook aan en worden de zwemvesten aangetrokken.

    Dan begint het feest! Op de baai is alle ruimte, want er is verder geen gek te vinden die met dit weer het water is op gegaan; het regent behoorlijk en het waait als een gek. De dames in de tube, in eerste instantie Ellen, Linda en Jenna, vliegen van links naar rechts over het water en gillen het uit van plezier. In een tweede ronde gaan Nancy, Anja en Brett. Ook deze drie kaatsen over het water van links naar rechts en hebben er ogenschijnlijk veel plezier in. De derde en laatste ‘ronde’ is weer voor de jeugd. Brett blijft zitten, maar Ellen gaat op de plaats van Anja en Linda komt in de seat van Nancy terecht. Die meteen bekent zojuist uit angst haar bekken niet goed onder beheersing te hebben kunnen houden. In het LOI’s: Linda heeft dus plaatsgenomen met haar derrière in de voortijdige urinelozing van Nancy. In het Brabants: Linda zit in de pis van Nancy. Een dergelijke actie komt bij ons meteen in de boeken met een vaste naam. In dit geval: ‘to pull a Nancy’ = ‘in je broek zeiken’.







    Brett doet daarna aan z’n moeder voor hoe wij als mannen met een dergelijke situatie omgaan, en daarna vinden we het allemaal wel welletjes. En te nat. Dat ook.

    Morgen het onaangename vervolg van deze dag...............
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  5. Top | #25
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 21, 19 JULI 2012, deel 2: Mayday!! Mayday!!

    De dames kleden zich om en gaan met de auto naar huis om de bbq te gaan voorbereiden. Bob, Richard, Brett en ik gaan met captain Wayne weer met de boot de baai over.





    Om jullie een idee te geven de baai is ongeveer tien bij 5 kilometer, en we zijn ongeveer halverwege als er plotseling een luide zoemer af gaat. Wayne zegt dat dit het noodsignaal is voor een warm gelopen motor. Onze 115pk Yamaha geeft dan ook geen straaltje water meer, hetgeen voor de boottisten onder ons voldoende informatie moet zijn voor een gebrek aan koeling. Wayne stopt de motor om te kijken of er iets mis mee is, maar anders dan een beetje zeewier dat om de schroef zit, kan hij niks vinden. Dan toch maar met loeiende noodzoemer verder. Maar niet ver verder. De motor begint te roken en hij stopt er compleet mee. Wat nu???? De wal is nog ver weg, je kunt het amper zien, zeker te ver om te zwemmen. Er zijn totaal geen andere boten op het water om te helpen, dus belt Wayne maar met Bob. Bob heeft een jetski waarmee hij ons dan maar uit de penarie moet trekken. Het anker gaat ondertussen overboord, want anders drijven we nog verder weg. Dus wachten we. En wachten we. En wachten. En........ Wayne probeert de motor weer te starten; met enige moeite lukt dat. Met een zeer lage snelheid om de motor niet snel weer over de flos te helpen gaan we verder. Maar in werkelijk no time begint de zoemer weer. En gaat de Yamaha opnieuw roken. Zeer ongezond...... Wayne belt Bob weer: geen gehoor. Wat nu???? Wayne zoekt of er peddels aan boord zijn. Die zijn er. Twee. Kleine. Brett en Wayne springen overboord en proberen al zwemmend aan een touw de boot voort te trekken terwijl Richard en ik peddelen. Maar het enige dat we bereiken is dat we minder snel afdrijven naar de verkeerde kant. Dus iedereen maar weer aan boord en het anker uit. Wat nu?????



    Daar zit ik dan. In een kapotte boot, midden op een groot water met drie vreemden mannen. En met gruwelijk slecht weer. Mayday, mayday! Waar komt dat eigenlijk vandaan, mei dag?
    ‘Mayday’ werd in 1923 in het leven geroepen. De Britse verkeersleider Frederick Mockford moest een woord bedenken dat piloten in nood konden gebruiken. Hij werkte op Croydon, waar vliegtuigen uit de Parijse luchthaven Le Bourget landden. Een Frans woord lag dus voor de hand. Mockford stelde ‘m’aider’ – Frans voor ‘help me’ – voor, dat bijna hetzelfde klinkt als het Engelse ‘mayday’ – ‘meidag’ – en dit woord kon dan ook makkelijk worden uitgesproken door piloten uit Engeland en Frankrijk. Mayday wordt nu overal te land, ter zee en in de lucht als noodsignaal gebruikt in de radiocommunicatie

    Wayne belt weer met Bob, maar zonder resultaat. Hij probeert de motor weer te starten en dat levert weer een paar honderd meter vooruitgang op. Het water lijkt hier wel minder diep te zijn, hetgeen afgeleid kan worden uit het feit dat het zeewier hier dichter onder de oppervlakte ligt. Dus weer twee man overboord en twee man peddelen. Slowly, but surely gaan we iets vooruit. Richard en ik springen ook overboord en gaan de boot mee helpen zwemmend trekken en duwen. Het water is best warm, dus dat is niet onaangenaam, maar het zeewier strengelt zich om je benen heen en zuigt je als het ware naar beneden, This is hell! We raken compleet uitgeput, maar maken wel progressie. Uiteindelijk voel ik grond onder mijn voeten en hoeven we dus niet meer te zwemmen, maar kunnen we duwen en trekken. Maar dat is zo mogelijk nog zwaarder. Mijn opmerking van zo even dat ik compleet uitgeput was, is niet waar. Nu pas ben ik compleet uitgeput. Als we na een ploetertocht van ruim drie uur, die eigenlijk gepland was als een pleziertocht van 20 minuten bij de wal komen, ga ik eerst één ding doen. Pissen! Uitgeput liggend in het water leeg ik mijn blaas. De grootste opluchting van mijn leven. En het waterniveau in Lake Erie stijgt meteen met 10 inches.
    Als we de dames bellen over ons avontuur vertellen lachen ze ons hard uit en geloven ons niet. Ze melden wel dat veel bbq gasten er al zijn. Nadat Richard, Brett en ik ons uitgebreid gedouched hebben (en dat was nodig…….) sluiten we ons aan bij de rest van de gasten. Je kunt je voorstellen dat we heel te vertellen hebben gehad. Er wordt dan ook volop ge-oehd, ge-aahd, en ‘you must be joking’ gezegd. Nee, we are not joking. Au contraire……

    Die avond wordt er nog volop gepraat, gezwommen, gekronokood (typisch Canadees bordspel) en gejunglespeed, en als alle worstjes, kip en steaks op zijn gaan we naar bed. A very good night to you all
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  6. Top | #26
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 21, 19 juli 2012: deel 3, nagekomen bericht

    Mijn planning was om het verhaal van dag 21, 19 juli, af te sluiten met een compleet overzicht van alle namen van de familie die aanwezig waren bij de bbq. Dat zou een opsomming geworden zijn van mannen en vrouwen, jongens en meisjes, jong en oud etcetera. Dit zou ik dan mooi hebben kunnen opluisteren met foto’s van al deze mensen. Helaas heeft er echter intussen een tragisch ongeval plaatsgevonden waardoor dat niet helemaal ‘the right thing to do’ lijkt. Via facebook vernamen wij namelijk op zaterdag 25 augustus dat een van de zonen van een achterneef van Anja een ernstig auto ongeval heeft gehad. Zo ernstig zelfs dat hij in coma ligt en er sprake is van hersenletsel. Poeh. Dat is dus echt schrikken. Ook onze meiden zijn er behoorlijk van onder de indruk; zat hij op 19 juli nog gezellig met hen te kletsen, het was zelfs hun ‘drinking buddy’, nu ligt hij in coma. Zo snel kan het gaan. En om hier nu foto’s van een gezellige bbq waar hij ook op staat te posten, leek me niet gepast. Vandaar dat we het vandaag even bij dit korte verhaal laten. Morgen gaan we weer verder.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  7. Top | #27
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 22, 20 JULI 2012: So long, fare well, auf wiedersehen, goodbye…….

    De tweede en laatste nacht in de RV is ten einde. Na lekker lang uitslapen herhaalt het douche- en ontbijtritueel van gisteren zich, en daarna maken we met de hele familie nog wat foto’s als aandenken voor ons bezoek aan Ridgetown. Daarna pakken we onze koffers in de toyota, nemen we afscheid van de zeer gastvrije familieleden en rijden we richting Toronto Airport. Onze vlucht naar Amsterdam vertrekt 's avonds om half acht, dus we hebben nog wel tijd voor wat shoppen. Via onze TomTom zoeken we dan ook een winkelcentrum, maar Tommie snapt niet helemaal wat voor type winkelcentrum we bedoelen. In de buurt van het vliegveld komen we zodoende bij twee kleine verzamelingen van winkels terecht die eigenlijk de naam ‘winkelcentrum’ niet waardig zijn. Voordat we echter bij het eerste ‘winkelcentrum’ uitstappen bellen we nog even met Arkefly voor de herbevestiging van onze vlucht. Dat gaat maar moeizaam. Na vele bandjes en mensen die niet snappen wat we bedoelen horen we uiteindelijk dat onze vlucht gewoon nog gepland staat op de juiste tijd. Geen vluchtwijzigingen dus.
    In de mall kopen we wat kleinigheden als kauwgom en andere zaken voor onderweg. In een supermarkt lopen we ook een pak ‘dad’s cookies’ tegen het lijf. En aangezien we mijn vader altijd ‘dad’ noemen, lijkt dat een leuk souvernitje voor hem. Opvallend in de supermarkt is dat de prijzen hier flink hoog liggen. Het prijsniveau ligt hier beslist een stuk boven dat in Nederland. Geen wonder dat het minimumloon voor een zestienjarige hier boven de tien (!) dollar per uur ligt! Bij het andere ‘winkelcentrum’ nemen we nog een ijsje, en dan gaan we definitief richting vliegveld. Ik lever de auto in bij Hertz en aansluitend checken we in. Dat gaat allemaal vlotjes. Aan boord van de 767 van Arkefly blijkt al snel dat het vliegtuig bij lange na niet vol zit. Ik schuif dus al voor het vertrek op naar de middelste rij van drie stoelen naast ons, waar niemand zit. Als de lampje van ‘fasten your seat belts’ uitgaan maak ik de riemen los en leg mij lekker languit te rusten. De vluchttijd van zes uur en vijftig minuten wordt hierdoor aanmerkelijk comfortabeler. Voor mij althans. Want na afloop krijg ik te horen dat ik de drie stoelen wel asociaal lang bezet heb gehouden. De meiden hadden er ook wel willen liggen. Maar ja, ik heb ze drie keer gevraagd, maar toen sliepen ze telkens.....



    Morgen het verslag over onze aankomst in Nederland en wat we daar allemaal weer mee maken......
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  8. Top | #28
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    DAG 23, 21 JULI 2012: ‘shine a light on me’

    Na precies zes uur en vijfenveertig minuten vliegen landen we op Schiphol. De vlucht is voorbij gevlogen J en voor we het weten staan we bij de douane. Daar is het overigens wel poepiedruk. Volgens mij net ze hier allemaal net wakker. Daarna halen we onze koffers op en ja hoor, een van onze exemplaren is de aller- allerlaatste op de band. Voordeel hiervan is wel dat onze Multipla al mooi gearriveerd is bij vertrekhal drie, zodat we alleen maar de sluetels in ontvangst hoeven te nemen, de koffers in te laden en hoppakee: terug naar Heesch.
    Onderweg ontspint zich de discussie over......eten. Bij Albert Heyn halen we wat broodjes en vers beleg en thuis gaan we lekekr aan het smikkelen. Ellen werpt na de lunch de vraag op of we niet een lampje kunnen zoeken voor haar coronafleslampje zonder coronafles voor Jasper. Bij Appie hebben we ook al meteen een nieuw flesje Corona gekocht, zodat het lampje al snel weer gecompleteerd kan worden. In onze voorraad gloeilampjes gaan we opz oek naar ene passend exemplaar, maar helaas; niets past. Dit ligt echter niet aan onze lampen, maar aan de Amerikaanse fitting: deze wijkt af. In Nederland zijn fittingen met de code E12 en E27 gangbaar, maar dit blijkt E10 te zijn. Anja gaat daarna even nar de Karwei om dan maar een compleet nieuwe fitting te kopen. Maar thuis blijkt deze te groot om in de opening te passen. Sjips! Wat nu? Bellen! Of er ergens een lampje te vinden is met E10 fitting voor 220 Volt. Bijvoorbeeld bij een leverancier van Amerikaanse koelkasten of iets dergelijks.
    Expert: nee
    Electroworld: nee
    Harense Smid: nee
    Handyman: nee
    Wingens Heesch: op vakantie
    vdAkker Heesch: op vakantie
    Ben van Dijk: nee
    De keukenwinkelinvinkel: nee, maar...........daar weten ze wel te melden dat er een groothandel in Schayk is die ze waarschijnlijk wel heeft.
    Helaas is deze echter op zaterdag gesloten, dus kunnen we nog niets. Wat wel kan is in elk geval alvast het Coronaflesje op de voet plakken. Bisonkit! Helaas: op deze lamp lijkt een ware vloek te rusten, want de bisonkit gaat net zo makkelijk los als dat ie vast ging. Ellen an ik weer naar Karwei. Een lijm vinden in het bisonschap die goed hecht tussen hout en glas. Eindelijk gevonden: naar huis en plakken maar. Na 24 uur – het is dus inmiddels.....

    (ZON)DAG 24, 22 JULI 2012:
    ........ blijkt deze lijm te hechten. Een hindernis dus overwonnen; het flesje Corona zit vast. Op dinsdag 24 juli gaat Anja op haar vrije dag richting Schayk en weet daar inderdaad een lampje met E10 fitting op de kop te tikken dat past. Ze is zo slim geweest om het snoer en de fitting mee te nemen, zodat er ter plaatse getest kan worden of het lampje het doet. Resultaat: positief: het brandt! Ellen kan Jasper dus blij gaan maken met een uniek souvenir: niet alleen qua uitvoering, maar vooral vanwege het verhaal dat er bij hoort. Wat een moeite en wat een geld. Er is in totaal meer uitgegeven aan de remake (snoer, fitting, Corona flesje, lampje en lijm) dan aan de lamp zelf..........

    Morgen een korte beschouwing over onze vakantie.
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  9. Top | #29
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    Na onze vakantie in 2008 schreef ik onderstaand stuk na ons bezoek aan Washington DC. We stonden toen aan de vooravond van de verkiezingen, en het was nog niet duidelijk wie de Democratische kandidaat zou zijn die het tegen McCain op zou moeten nemen, Obama of Hillary. We weten nu, anno 2012 en aan de vooravond van wéér nieuwe verkiezingen, dat het Obama geworden is. Onderstaand stuk is echter anno 2012 nog net zo aktueel als toen. Als ik onze reis van 2012 bekijk dan was het verval in met name Memphis erg zicht- en tastbaar. Ook de vele kleine plaatsen in Arkansas, Louisiana en Mississippi waar we doorheen kwamen, stemden niet hoopvol. Verval overal waar je keek.


    Juli 2008:
    EPILOOG WASHINGTON DC


    Washington is een mooie, nette en zeer overzichtelijke stad. De metro werkt pico bello en ziet er tevens dito uit. Wel valt op dat je slechts één of twee blocks van het Capitool of het White House hoeft te lopen om midden tussen de zwervers en daklozen terecht te komen. Ze hangen wat rond of bezoeken een van de gaarkeukens cq opvangcentra en je hebt er verder weinig last van – tenminste, wij niet- . Toch blijft het een teken aan de wand om hier, midden in het centrum van de plek waar ‘het’ allemaal gebeurt, zoveel zwervers aan te treffen. Eigenlijk, en dat sluit dan weer een beetje aan bij de epiloog over New York City, een teken van een samenleving in verval. Zeker nu de Chinese en Indiase economieën zo enorm opstomen, bekruipt je/me steeds meer het gevoel dat de VS de eerste positie aan het kwijtraken zijn. Grootschalige verloedering, veel daklozen , een economische crisis (als voorloper op een echte knauw?) en een geldverslindende oorlog waarvan eigenlijk niemand meer weet waaom hij nu eigenlijk gevochten word. Duizenden Amerikaanse doden, nog veel veel Irakezen en een enorme ‘investering’ in het opbouwen cq versterken van een imago dat er toe zal leiden dat de VS de komende jaren nòg meer gehaat zullen worden.

    Ik vraag me af of we over tien, vijftien jaar nog wel over de VS spreken als wereldmacht, en of we er nog wel ‘gewoon’ op vakantie kunnen. Het zou dan wel eens zo’n losgeslagen bende kunnen zijn dat je er je leven niet meer zeker bent................

    Wat toen dus gold voor DC geldt heden ten dage ook nog in the Deep South. Ben benieuwd hoe het in 2016 zal zijn...... Morgen een stuk over de economische crisis.



    MVG

    A3


    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............

  10. Top | #30
    Florida Groupie A3's Avatar
    Ingeschreven
    Sep 2004
    Locatie
    Heesch
    Berichten
    544

    Standaard Re: Reisverslag A3: DE DIEP SOUS, FLOORIDA & FEMMELIE VIZIT, juli 2012

    BACK TO THE FUTURE
    In 2006 was ik in de VS. Woorden als crisis, sterk dalende huizenprijzen en afnemende welvaart waren toen nog nagenoeg ‘onbekend’. Toch had ik toen al een soort vooruitziende blik:

    WOENSDAG 20 SEPTEMBER 2006

    ORLANDO FINANCIAL DISTRICT

    Voordat ik vandaag goed en wel wakker ben heb ik alweer iets geleerd. Namelijk het antwoord op de al jaren onbewust prangende vraag, ‘waarom stinken Italianen zo?’. Ook altijd al willen weten waarom? Nou waarschijnlijk omdat het doorbrengen van zo’n zeven á acht uur in een ruimte waarin het behang spontaan loslaat van de muur door de stankcocktail van kaas en salami niet bepaald bevorderlijk is voor een frisse ochtendgeur. Waarschijnlijk vormt deze wijze les ook de basis voor het antwoord op de vraag waarom sommige mensen zo uit hun mond stinken en weer anderen onder hun oksels. Juist, ze hebben een pizza op met knoflook respectievelijk zweetdruppels.....

    Ik douche dus maar snel de smells van me af voordat ik op jacht ga naar een healthy and hearty breakfast. Deze keer duik ik snel de coffee shop in bij Publix en nuttig daar een eenvoudig maar voedzaam ontbijt van cornflakes, toast en vers fruit. Best lekker hoor! Daarna
    rijd ik met mijn Dodge Caliber naar Downtown Orlando. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar in al die jaren dat ik nu in Orlando en omgeving kom, ben ik nog nooit in het echte centrum van de stad geweest. Wel talloze malen in de toeristencentra, pretparken en de shopping malls, maar nooit in het eigenlijke centrum. Vanaf de snelweg I4 kun je Downtown wel altijd duidelijk zien liggen met zijn markante torenflats, en vandaag is de dag om er ook eens echt te gaan koekeloeren. Ik verlaat de snelweg bij het oude, voormalige entertainment complex van Church Street Station. Eens een bruisend centrum van muziek, zang en dans, nu niet meer dan een zielige hoop stenen die staat te wachten tot een of andere property developer het uit zijn lijden verlost. Zonde, want het was vroeger een van de bekendere en best bezochte attracties in Orlando.



    Mijn Caliber rolt lekker door over de voormalige spoorlijn, en zo hobbel ik het financial district in. Financial districts zijn in de US of A altijd te herkennen aan de serene rust die er van deze wijken uit gaat.



    Stel je een grote fabriek voor met bonzende en stampende machines, een magazijn met logistieke afdeling waar heftrucks en vrachtwagens af en aan rijden, een kantoorruimte waarin bevallige en minder bevallige dames druk telefoongesprekken aan het voeren zijn, een directeur die met zijn schoenen omhoog de Elsevier zit cq ligt te lezen en een afdeling waar serene rust heerst en waar geen enkel geluid vandaan komt. Op de deur van deze afdeling staat iets in de trant van ‘boekhouding’, ‘financiële afdeling’ of, bij bedrijven die zichzelf als een moderne exponent van moderMisme beschouwen, ‘financial department’. Soms leest er iemand op die afdeling een Financieel Dagblad, of uiteraard het Engelstalig equivalent Financial Times, en hoor je dus af en toe een blad omslaan. De rust van deze laatste afdeling, bezet door accountants, controllers en consultants komt overen met de rust van een Financial District. Hoge gebouwen, veel marmer, veel namen op de gevels die beginnen of eindigen met ‘Bank’ en altijd die stilte. Het enige – soms – waarneembare geluid in deze wijken is het geritsel van bankpapier bij die ouderwetse instituten die hun klanten nog niet voor de volle 100% maar nog slechts voor 96% of 95% van zich hebben vervreemd, en dus nog over een ouderwetse service als een geldautomaat beschikken. Maar even geduld, ook die Banken zullen binnen afzienbare tijd in hun niet aflatende drang om ‘klanten nog beter van dienst te kunnen zijn’ en ‘het serviceniveau nog verder te kunnen optimaliseren’ snel deze geldautomaten, in het land van Uncle Sam ATM’s genaamd, afstoten en sluiten. ‘Ook om uw en onze veiligehid verder te kunnen waarborgen’ is een veel gehoord argument in deze vergaande serviceverbetering..... ‘Voortaan kunt u dan ook via onze uitgebreide internetsite 24 uur per dag en zeven dagen per week tegen slechts een minimale vergoeding al uw bankzaken vanuit uw luie stoel bij ons regelen’. Jaja.

    Goed, het Financial District dus. Daar rijd ik nu doorheen en er is geen accountant, controller of consultant te zien. Die zitten allemaal te internetten achter hun laptop aan hun flexibele werkplek, te kijken hoe ze ons, de klanten, nog verder kunnen treiteren en ‘annoyen’. Alles ter meerdere eer en glorie van de koersen op Wall Street en gelijksoortige beurzen. Om, als ze hun hand overspeelt hebben, een heleboel mensen, ja soms zelfs complete economieën mee te slepen in hun ondergang. En voor degenen die geen geld voor aandelen of andersoortige beleggingen aan deze bendes hebben toevertrouwd: dan zorgen ze er wel voor dat de inflatie door hun mis-handelingen (hier niet in de betekenis van lichamelijk geweld) uit de hand loopt, de rente gigantisch gaat stijgen en de huizenprijzen ineen zullen storten. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Genoeg nu over mijn frustratie met betrekking tot financiële instellingen, want ik moet opschieten; het is al bijna 13.00 uur en dus zullen de deuren van gelaagd veiligheidsglas in de marmeren panden zich weldra gaan openen om de inhalige laptoppende meute doorgang te gunnen naar de alleen op werkdagen geopende lunchrooms en cafés waar zalm op toast en foie gras als lunch geserveerd worden. Vanzelfsprekend op rekening van ‘de zaak’, in casu u en ik. Bovendien moet ik zelf ook lunchen en zal ik dus voort moeten maken om nog een vrij tafeltje te bemachtigen.

    Mijn lunch bestaat uit een strawberry smoothie en een ceasar’s salad a raison van $ 17. Normaliter wordt dit gerecht dus besteld door een financial advisor van een of andere duistere soort aan een tafeltje dat hij of zij samen bezet met de senior advisor of (il)legal reposession, van de firma Morgan & Stanley, JP Morgan of Goldman Sachs. Deze banken hebben weer aandelen in andere banken die op hun beurt weer het geld beheren van banken als ABN AMRO, ING of Rabobank. Uiteindelijk betaal ik de rekening toch, dan kan ik dus net zo goed de ceasar’s salad zelf opeten........



    Na een verdere – nogal saaie - tour door Orlando, ik weet nu ook waarom ik in al die jaren nooit eerder in het centrum geweest ben, keer ik terug naar het hotel en ga heerlijk zwemmen. Ik eet die avond bij Subway en lees op de deur dat het gebouw waarin Subway gevestigd is eigendom is van de First Federal Bank of Florida Inc. Ook dat nog...........
    Lees: http://www.floridaforum.nl/showthrea...-baco%92s-2013

    States Visited: All! Muv Alaska & Hawai............



Forum Rechten

  • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
  • Je mag geen reacties plaatsen
  • Je mag geen bijlagen toevoegen
  • Je mag jouw berichten niet wijzigen
  •