[Reisverslag] A3: De diep sous, Floorida & femmelie vizit, juli 2012

[A3]

DAG 9, 7 JULI 2012: Een lange autorit

Bij de Shack Up Inn wordt helaas geen ontbijt geserveerd, dus als we vertrekken is dat met een lege maag. We nemen nog een paar kiekjes en gaan dan maar.



Ons besluit is dan ook om bij de eerste plaats van betekenis die we tegenkomen te ontbijten. Deze eerste plaats van betekenis komen we al snel tegen, maar helaas is de lokale Subway niet open voor het ontbijt. Eenzelfde lot treft one bij de tweede plaats van betekenis die we tegen komen. Daar is namelijk de Wendy’s dicht. De vraag is dus eigenlijk of we dit wel plaatsen van betekenis mogen noemen? Gelukkig voor ons blijkt weer eens de waarheid van het spreekwoord ‘alle goede dingen in drieën’, want onze derde poging is raak: een Sonic. Hetgeen we hier uiteindelijk bestellen als breakfast is niet iets wat je daar normaliter snel bij zou bedenken; burrito’s, mozzarella sticks en bread sticks. Ellen speelt het zelfs klaar om als ontbijt een complete foot long chili kaashond te bestellen (chili cheese dog). Al deze ongezonde fast food wordt tijdens het rijden naar binnen geschoven. In Ellen’s geval is dat zelfs letterlijk zo.............


Waar de stops die we onderweg maken tot nu toe erg goed zijn bevallen, is er vandaag een die de uitzondering van de regel bevestigt. Het petrified forest in Flora, Mississippi, stelt namelijk hevig teleur. Om te beginnen is de route er naar toe afgezet en moeten we een eindje omrijden. Maar dat is nog tot daar aan toe. Het visitor center ziet er best professioneel uit, maar de wandelroute die je vervolgens loopt, en waarvoor je grof geld ($7 p.p) betaalt, voldoet niet echt aan de verwachtingen. Zo af en toe zie je een stuk van een versteende boomstam, maar interessanter dan dat wordt het niet. Het leukst zijn hier nog de grote schare aan huiskatten die hier rondlopen en die ons een beetje doen terug verlangen naar onze katten thuis, Sookie & Cody.



Drie kwartier later zitten we echter alweer in de auto, klaar voor het volgende deel van onze etappe, zo’n drie en een half uur verderop in Vacherie, Louisiana. Vacherie is een klein en onbeduidend plaatsje, voor ons net aan de overkant van de mighty Mississippi gelegen. Zodra we de grote brug over zijn rijden we een paar mijl parallel aan de rivier en bereiken dan ons doel: de Laura Plantation. In onze onvolprezen Lonely Planet ‘The Deep South’, staan talloze oude plantagehuizen in deze regio beschreven, maar de tekst die vermeld staat bij ‘Laura Plantation’ is veelzeggend: ‘if you only have time to visit one plantation this should be the one’. Wij volgen deze raad dan ook op en hebben het geluk dat we net de laatste vier kaartjes kunnen bemachtigen voor de tour van twee uur. Onze gids heeft haast, want de tour speelt zich voor het overgrote deel buiten af en er dreigt echt een gigantisch onweer. Wij kunnen er uit eerste hand over mee praten want deze bui hebben we onderweg ook al een keer gehad. En die was niet misselijk; diverse mensen hebben hun auto aan de kant van de weg geparkeerd omdat je echt geen hand voor ogen meer kon zien.


De tour begint onder een grote boom voor het plantage huis. Daarna gaan we de basement in, een voormalige wijnkelder, en dan het huis zelf. Op zich is het verhaal over de geschiedenis van deze plantage erg interessant; een groep Franse kolonisten heeft zich hier gevestigd en deze plantage gesticht en uitgebouwd. In den beginne waren daar ook veel native indianen bij betrokken en in een later stadium ook veel slaven. Het eigendom van deze suikerrietplantage is inmiddels in handen van een investeringsmaatschappij, maar in de voorgaande eeuwen ging het eigenaarschap over van de ene generatie op de andere. Daarbij ontstond de nodige strijd tussen vaders, moeders, broers en zussen. Het mooie van deze plantage is dat de geschiedenis erg gedetailleerd bekend is omdat er op een bepaald moment een eigenaar teruggekeerd is naar Europa en daar de hele geschiedenis heeft opgetekend. Deze hele historie is daarna in de moderne tijd ergens in Pariis weer tevoorschijn gekomen waardoor men nu een mooi beeld heeft door de jaren heen. Bovendien zijn in een oud rusthuis in St. Louis in 1994 de dagboeken gevonden van een aldaar overleden bewoonster die behoorde tot de vijfde generatie van eigenaren van Laura Plantation. De persoon in kwestie, Laura, heeft sinds haar vroege jeugd een dagboek bijgehouden van alles wat er op plantage gebeurde. Deze memoires, gecombineerd met de geschriften zoals die in Parijs waren gevonden, geven een compleet en gedetailleerd beeld van niet alleen de geschiedenis van de plantage, maar ook van het dagelijkse ‘railing & sailing’(reilen & zeilen J).


Ondertussen zijn we in het huis aanbeland en zien we de originele staat van het huis zoals het was toen het nog gebruikt werd. Een van de bijzondere dingen aan deze specifieke plantage was dat het voornamelijk gerund werd door vrouwen, en dat het huis eerst en vooral zakelijk was ingericht; de primaire ruimtes waren niet om te leven, maar om zaken te doen. Het bureau en de tafel voor gesprekken stonden centraal, het bed op dezelfde kamer (dus werk- annex slaapkamer) had een ondergeschikte plaats. We begeven ons vervolgens naar het balkon en lopen dan door de tuin en achterplaats naar de slave cabins. Hierbij lopen we onder andere door een mini bananenplantage en langs het rusthuis wat een van de vroegere eigenaressen liet bouwen toen ze de scepter overdroeg aan haar dochter.




Bijkomstig verhaal is dat deze voormalige eigenares tijdens de Amerikaanse burgeroorlog in dit huis leefde terwijl er alleen nog maar slaven aanwezig waren. De rest van de familie was hetzij aan het vechten hetzij elders woonachtig. Toen men na de oorlog terugkeerde waren de slaven er nog nagenoeg allemaal, maar de oude mevrouw – die altijd een schrikbewind onder haar slaven had gevoerd en ze onder andere liet brandmerken op de wang (!) – was verdwenen. Niemand weet wat er met haar gebeurd is – maar ik heb wel een idee.........


Het dreigende onweer heeft zich inmiddels afgewend, dus als we na ruim anderhalf uur de tour afsluiten zijn we slechts nat van het zweet en niet van het zweet èn van de regen... Vraag me overigens af of dat laatste niet plezieriger was geweest. Na deze interessante tour browsen we nog wat in de giftshop, kopen uiteraard het boek wat over deze plantage geschreven is, en vervolgen onze weg naar Slidell, onze volgende overnachtingsplaats. Aangezien Laura Plantation ten Westen en Slidell ten Oosten van New Orleans ligt, moeten we dwars door de stad heen om daar te komen. Het laatste stuk van onze route gaat voor een groot deel over water: een lange rijbrug over Lake Pontchartrain. Aangekomen in het La Quinta in Slidell checken we in, en gaan we lekker bloeiende uien (blooming onion) eten bij Outback Steakhouse: heerlijk! Ellen en Anja gaan daarna nog wat zwemmen in het mooie zwembad van deze La Quinta. Linda en A3 zijn te lui. En Linda is grappig. Het zal ongeveer 12 uur zijn als we allemaal lekker onder de lakens kruipen. Truste!

[A3]

DAG 10, 8 JULI 2012: Een stad waar we meer van hadden verwacht...........

Het ontbijt bij La Quinta is prima voor elkaar. Dat vindt althans 75% van ons gezelschap. A3 zeurt weer eens dat de keuze te beperkt is. Tja, het zou raar zijn als hij een keer niet iets te zeuren had...... Na het ontbijt gaan we in elk geval naar New Orleans. Allereerst zoeken we een parkeerplekje zo dicht mogelijk bij het French Quarter. Volgens de info op vele sites, en in vele reisgidsen inclusiief onze eigen Lonely Planet, zou dit een hele opgave moeten zijn. In de praktijk blijkt dit echter erg mee te vallen. Er is plek genoeg. We staan zelfs erg dicht bij Jackson Square, het hart van het French Quarter. Als eerste betuigen we echter onze eer aan de rivier die door de stad loopt: de Mississippi. Als we boven aan de kade komen zien we al direct drie iconen liggen die je op veel foto’s van New Orleans aantreft: de brug over de Mississippi, een groot cruiseschip (in dit geval van Carnival Cruises) en een echte Mississippi-radernoot: de Natchez.



We lopen langzaam langs de rivier naar het Oosten en schieten een plaatje van een streetcar.

Daarna worden we lastig gevallen door een straatmuzikant met een sjieke gitaar, een mooi wit pak, een verschrikkelijk gebit en een nog stinkender adem. Bah. Als onze meiden straks niet weten welk carrièrepad te volgen, dan kunnen ze nog altijd met hun gitaar hier terecht; de concurrentie hier kunnen ze wel de baas.


Als we daarna verder lopen kunnen we enkele mooie shots maken van de kathedraal op Jackson Square:


Geheel en al tegen onze gewoonte in lopen we bij het aan het plein gelegen toeristeninformatiecentrum binnen. De uiterst vriendelijke maar niet meer piepjonge Mary Ellen is very knowledgeable en vertelt honderduit over de mogelijkheden in de stad. Een van de folders die we meekrijgen bevat een mooi kaartje van de stad inclusief een wandelroute. We besluiten om deze te gaan lopen, maar niet voordat we eerst het Louisiana State Museum bezocht hebben. Dit gebouw, direct naast de kathedraal, bestaat uit twee grote tentoonstellingen: de eerste gaat over de orkanen die de stad geteisterd hebben – met uiteraard een hoofdrol voor Katrina – en een tweede over Mardi Gras. De benedenverdieping (Katrina) is erg indrukwekkend, onder andere door indringende beeld- en geluidsfragmenten. De verhalen die op ons de meeste indruk maken zijn die van de bijna totale anarchie in de plaatselijke sporthal, de Superdome, en het ‘brugverhaal’.


Het brugverhaal gaat over een aantal bewoners die op de vlucht waren voor het stijgende water en daarvoor beschutting zochten op een hoog gelegen punt, in dit geval een brug. Zij liepen aan de ene kant de brug op, achtervolgd door politieagenten die hen maanden om de brug op te gaan, terwijl er aan de overkant een groep gedetineerden de brug op werd gejaagd door militairen. De militairen beschikten over een voorraad drinkwater voor de gevangenen terwijl de vluchtende burgers niets hadden. De militairen dachten dat de dakloze burgers het voorzien hadden op het drinkwater en begonnen te roepen dat ze de brug af moesten. Stel je voor: politie achter de groep die je met wapens bedreigde om de brug op te gaan en militairen voor de groep met wapens die je dwongen de brug af te gaan. Uiteindelijk hebben de militairen zelfs het vuur geopend en zijn er doden gevallen: een tragisch verhaal. Ook de piano van wijlen Fats Domino ontkwam overigens niet aan de woede van Katrina:


De Mardi Gras afdeling vinden we wat minder: waarschijnlijk ook omdat we als Brabanders met betrekking tot carnaval natuurlijk al heel wat gewend zijn. Daar komt niet gemakkelijk iets overheen, zelfs niet het Mardi Gras feest uit New Orleans.........


Linda wordt gevraagd om als tourguide te fungeren tijdens onze wandeltocht, maar daar heeft ze niet zoveel zin in. De ‘oude’ – niet zo grappige – Linda komt weer even naar voren; na veel gezeur en gedoe besluit Ellen dan maar om ons rond te gaan leiden. We zien vele typische New Orlesiaanse (?) huizen en balkonnetjes en lopen onde rmeer door Beale Street. Precies zoals Mary Ellen bij het toeristenbureau ons vertelde is de echte sfeer van New Orleans hier echter niet meer te vinden. Aangekomen bij de French Market gaan we een eettentje binnen en genieten we van broodjes Gyros: echt heel erg lekker. Daarna lopen we verder door de smalle straatjes en bezoeken we diverse souvenirshops en antiekwinkeltjes. Buiten de grote collecties prullaria en T-shirts valt op dat er veel maskers te koop zijn; uiteraard een gevolg van het Mardi Gras gebeuren. Ellen probeert er een en ben eerlijk: haar gezicht knapt er een stuk van op........:


Helaas begint het dan te regenen en dus zoeken we een plek om te schuilen. Ellen komt op het lumineuze idee om dan maar een streetcar in te gaan: zo gezegd zo gedaan. Voor $1.25 per persoon zitten we lekker droog en zien we de meest vreemd geklede ‘vrouwen’ aan ons voorbij gaan.


Veel afro-Amerikaanse vrouwen blijken een voorkeur te hebben voor zeer uitbundige kledij en zijn in veel gevallen ook voorzien van een aangebouwd bijzettafeltje. Hun billen steken in veel gevallen zo ver uit dat je er – bij wijze van spreken - een vaasje met bloemen op zou kunnen zetten......
Gezien het slechte weer besluiten we om nog een autotour te doen over één van New Orleans’ bekende begraafplaatsen – dat schijnt hier vrij normaal te zijn – en dat blijkt ook best ‘leuk’ om te doen. Tussen de regen door zien we oude en minder oude praalgraven die wel een beetje doen denken aan de immens grote begraafplaats op de Mountjuich in Barcelona. Die laatste blijft echter wel veel indrukwekkender.



Eind van de middag rijden we weer naar Slidell en chillen we nog wat op de kamer. Als het weer droog is gaan we met z’n allen even zwemmen en daarna een hapje eten. Bij Ruby Tuesday in dit geval, waar we naar toe kunnen lopen: een uitgebreide saladebar, pasta en vis: lekker! We zien hier dat het trucje op de flesjes Coors bier ook echt werkt: als het flesje (en dus de inhoud) koud is kleuren de bergen op het etiket blauw. Is het flesje te warm (en de inhoud dus ook) dan zijn de bergen wit:


Beide flesjes maken overigens inmiddels deel uit van onze verzameling ‘Americana’ op de overloop thuis in Heesch. Onze waiter bij Ruby Tuesday is een beetje oenig en heeft familie in Noorwegen. Of er een causaal verband is weten we niet....... Overigens is A3 vergeten om zijn haar te gellen voordat we gingen eten. Het woord pispotkapsel valt dan ook regelmatig deze avond.
Na de voortreffelijke maaltijd lopen we gezellig naar het hotel en gaan we slapen. Linda is weer grappig.

[A3]

DAG 11, 9 JULI 2012: Het café van Lambert

Opstaan & ontbijten. Inpakken & wegwezen. Rijden richting Mobile, Alabama. In Gulfport, Mississippi, maken we een korte detour. Hier staat namelijk de Worlds Biggest Rocking Chair:


Het kan niet anders of Pa zet nu even het lekkere nummer op van Seasick Steve: Rocking Chair; als MP3-tje aangeleverd door collega Mark H. En inmiddels uitgegroeid tot een van Pa’s favoriete nummers. Maar helaas niet van de dames........
In Biloxi rijden we langs de kustweg en spotten typisch Amerikaanse bezienswaardigheden als een parkeergarage waar de ingang ‘Jaws’ heet,


een vuurtoren die midden op de weg staat,


en, nu iets serieuzer, een monument voor de in Biloxi gevallen slachtoffers van Katrina. Het monument geeft aan hoe hoog de golven in 2005 kwamen. Het monument is gebouwd door de makers van het TV programma, Extreme Home Make over, dat ook regelmatig op de Nederlandse TV te zien is.


In Mobile, Alabama, gaan we op zoek naar een Panda Express (‘fast food op z’n Chinees’), maar helaas blijkt het vroeger daar gevestigde filiaal niet meer te bestaan. Waren ze alleen vergeten door te geven aan TomTom. Kan gebeuren. Dan maar gegeten bij het Captain’s restaurant dat gelegen is bij de ingang van het Battleship Park. Het is een beetje een kakkie bedoening binnen en alle decoratiematerialen zijn gewijd aan meerdere eer en glorie van het leger en oorlog. Er hangen hier zelfs ongegeneerd Nazi emblemen aan de wand....... Onze waitress is in opleiding en erg vriendelijk. Hopelijk wordt ze niet te veel beïnvloed door haar mentor; deze volgt haar als een schaduw en is van het gruweldadig chaggerijnige soort. Wat een kenau! Gelukkig is hetgeen waar het hier over gaat – FOOD! – dik in orde. Grote porties en eenvoudigweg heerlijk. Bovendien zitten er bij alle gerechten twee grote side dishes. Ook de complimentary strawberry shortcaker with cream als dessert mag er wezen. En dat alles voor $10 per persoon...... Onze buikjes zijn weer heerlijk rond als we naar buiten gaan. Ellen maakt een vage opmerking over broodjes naar hoofd gooien........


We rijden bij het Batlleship Park de parkeerplaats op en passeren daarbij al diverse vliegtuigen, helikopters, tanks en ander oorlogstuig dat hier staat opgesteld. De grote attractie is hier echter letterlijk GROOT: de USS Alabama ligt hier afgemeerd; een groot gevechtsschip dat o.a. dienst heeft gedaan tijdens de tweede wereldoorlog. In de giftshop kopen we tickets voor de tour van het schip, de ernaast gelegen loods en de onderzeeër ‘Drum’.

http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1131.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1119.jpg

De diverse kanonnen op het schip zijn echt indrukwekkend groot en onze gids Linda, loodst ons via een aantal niet geringe omwegen van de ene verdieping naar de andere. Zo’n schip is, als je er eenmaal op bent, nog veel groter en hoger dan het van buitenaf lijkt. Het is ook interessant om te zien hoe klein de leefvertrekken zijn; pietluttig kleine bedjes, kleine vertrekken en alle gangen zijn ook van het type ‘kruip door – sluip door’. Ellen doet een geslaagde poging om achter een van de bestuurdersknuppels van de kanonnen te komen. Voorwaar een hele klus die echt de nodige lenigheid vereist. Het zou mij in elk geval nooit van z’n leven gelukt zijn. En als het al gelukt zou zijn, dan zouden ze me op diezelfde plek voor altijd en eeuwig hebben moeten voorzien van eten en drinken, want ik was er nooit meer achter vandaan kunnen komen. Respect!





Onze next stop is de grote loods. Deze blijkt vol te staan met allerlei (gevechts) vliegtuigen. We zien o.a. een F16 en de voorloper van de Stealth. Deze laatste verbruikt zoveel brandstof dat hij bij het opstijgen slechts voor met maximaal een kwart gevulde tanks mag vertrekken. Anders zakt hij namelijk door het gewicht van al die tonnen kerosine door z’n poten. Meteen na het opstijgen moet er dan in de lucht bijgetankt worden. Dit moet dan wel binnen een kwartier gebeuren want anders valt deze pre-Stealth als een aangeschoten duif uit de lucht.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1135.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1136.jpg

In de submarine ‘Drum’ is het zo mogelijk nog veel kleiner en benauwder dan op de USS Alabama hier in Mobile. Als je hier als marinier last zou hebben van Claustrofobie dan zou je wensen dat je Claus was (dood dus). Echt superklein en met doorkruipluiken waar Elvis in zijn latere jaren gegarandeerd in klem was komen te zitten: ‘.......found myself stuck in Mobile Alabama, in a sub with my fat ass’ (vrij vertaald uit: ‘Guitar Man’). Geldt overigens bijna ook voor mij; ’t geet nèt.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1137.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1138.jpg

Het is nu tijd voor Ellen om even met Jasper te gaan bellen in Oijen (ja, dat bestaat echt, zoek ‘t maar op) en wij rijden ondertussen nog een rondje over het terrein om alle andere legervoertuigen die hier staan uitgestald nader te bekijken. Het Best Western in Daphne, net aan de andere kant van de baai, is onze volgende bestemming en een uurtje later liggen we dan ook in het bij dat hotel behorende zwembad. Heerlijk!

Dat zwemmen hongerig maakt weet bijna iedereen. Voor ons geldt dit zeker, dus maken we ons op voor een trip van 45 minuten naar Lambert’s Café in de plaats Foley. Dit is een bijzonder restaurant, en totdat we daar aankomen heb ik de vaste overtuiging dat ik de enige van ons vieren ben die weet waarom Lambert’s Café nou zo bijzonder is. Later zal blijken dat de andere drie het ook al wisten en mij gewoon in de waan hebben gelaten. De vlegels! Als we in Foley aankomen vallen onze vier monden open van verbazing. Wij zijn inmiddels toch heel wat gewend, zowel hier in de VS als thuis in Nederland, maar zoiets hebben we nog nooit gezien. Hier zitten en staan gewoon honderden mensen te wachten om bij Lambert’s Café naar binnen te mogen. Gewoon om half negen ’s avonds op een doordeweekse maandag. Het moet niet gekker worden. We melden ons bij de buitenbalie en horen daar dat de wachttijd ongeveer een uur is. Wat doen we? Uiteindelijk besluiten we niet voor niets 45 minuten gereden te hebben, dus nemen we plaats en wachten we rustig onze beurt af.
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1143.jpg
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1145.jpg

Al ruim voordat het uur verstreken is worden onze naam en nummer afgeroepen en mogen we naar binnen. Eenmaal binnen schieten woorden te kort. Als er al ooit een definitie is gegeven en geschreven voor het woord ‘vreetschuur’, dan moet dit welhaast hier gebeurd zijn. Onbeschrijflijk. Groot. Eten. Veel. Vol. Troggen. Emmers. Varkens. Piggly Wiggly gaat zich hier prima thuis voelen...........
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1148.jpg

Wat is het verhaal? De familie Lambert startte lang geleden een cafetaria. Op een dag was het zo druk dat Pa de bestellingen niet af kon geven aan mensen in de zaak omdat er eenvoudigweg geen doorkomen aan was: er stonden gewoon teveel mensen in het cafetaria. Hij besloot daarom maar om de betreffende bestelling, een broodje, naar de besteller te gooien. En zo geschiedde. En zo geschiedde het steeds vaker op momenten dat het druk was. Mensen vonden het zo leuk dat het op een bepaald moment ook gebeurde als het niet druk was. Zo ontstond ‘Lambert’s Café, home of the throwed rolls’. Inmiddels zijn er drie Lambert’s Cafe’s’die allemaal werken volgens dezelfde drie principes:
1. een keer bestellen is ongelimiteerd eten,
2. broodjes worden per definitie gegooid
3. diverse side dishes worden at random op tafel gekwakt
Hoe werkt dit in de praktijk? Je gaat naar binnen. Je gaat zitten. Er komt een waiter de bestelling opnemen. Er komt iemand langs die gefrituurde dingetjes los op de tafel kwakt. Een rollthrower loopt door de zaak en roept ‘hot rolls!, hot rolls!’, je steekt je arm op en er vliegt een broodje door de zaak. Andere waiters rijden rond met serveerwagens waarop aardappelen, fried ochra, apple butter, macaroni & tomatoes, dumplings en weet ik wat al dies meer, en scheppen deze bij je op de bord tenzij je ‘ho!’, ‘stop’ of ‘no thank you’ roept. Een negatieve optie dus. Normaal krijg je in een restaurant niets tenzij je iets besteld, hier krijg je van alles tenzij je niets besteld. Snap je het nog?
http://i1190.photobucket.com/albums/...12/dag1150.jpg

Inmiddels hebben wij drinken besteld en de waiter komt voor ons vieren aanzetten met vijf mokken die zo groot zijn als een medium emmer. Als hij vlak bij ons is struikelt hij echter en laat de gehele inhoud van een van de vijf cola-emmermokken over Anja heen vallen........... Hebben jullie enig idee hoeveel rotzooi anderhalve liter cola achterlaat op een spijkerbroek? Nee? Wij ook niet. De betreffende emmermok was namelijk leeg! Grapje van de waiter.........
Zo’n restaurant is Lamberts Café. Duidelijk nu?
Conslusie van bovenstaand verhaal is vooral dat we ons hier helemaal plebs hebben gegeten en gedronken en dat we de komende weken niets meer lusten........... Op weg naar huis maken we nog een foto van Piggly Wiggly by night en gaan dan lekker snurken. Morgen wacht weer een drukke dag!

[A3]

Als het even meezit vanavond weer een update.
Alvast een fotovoorproefje:



MVG
A3

[A3]

DAG 12, 10 JULI 2012: Kriepie? Creepy? Crep? Crap? Of Crape?

Tijdens het ontbijt in het Best Western vertelt Anja over haar droom van de afgelopen nacht. Die ging over Hotel California. Wij hebben inmiddels onze koffers in de auto staan, zitten allemaal op onze plek, doen allemaal de veiligheidsriemen om en de radio gaat aan. Welk nummer speelt er? Inderdaad: Hotel California. Is dat creepy of kriepie?

De route van vandaag leidt ons een heel stuk Oostwaarts. Het doel van vanavond is namelijk de hoofdstad van Florida. En nee, dat is niet Miami, niet Orlando, niet Tampa en ook niet Jacksonville. Wat dan wel? Nou, simpel, Tellahessie. Geschreven als Tallahassee. Wat voor veel staten in de VS geldt, geldt namelijk ook voor Florida. De hoofdstad is bij lange na niet de meest bekende stad van de staat. Zo denkt bij California iedereen aan L.A. of San Francisco, maar is het Sacramento. Bij de staat New York ligt New York voor de hand. Maar het is Albany. Illionois? Chicago natuurlijk. Nee hoor, Springfield! En zo kunnen we nog wel even door gaan – om precies te zijn nog zo’n 46 staten meer, maar we laten het hier maar bij. Tallahassee dus. In tegenstelling tot de andere routes die we deze vakantie gereden hebben, doen we vandaag niet echt bezienswaardige tussenstops aan. Niet zo zeer omddat ze er niet zijn, maar meer omdat we er niet zo’n zin in hebben. De allereerste stop die we vandaag maken is in Tallahassee zelf, en wel voor iets waar we wèl zin in hebben: eten! Bij een van de lokale Subways eten we meatball marinara, tuna en steak & cheese. A3 voelde zich wat flauw, maar na een footlong met rundvlees, kaas, sla, uien, augurkjes, jalapeno pepers, tomaten, paprika en een flinke dot sweet onion saus, gaat het weer een beetje beter. In Tallahassee willen we graag de voormalige Spaanse Missie Mission San Luis bezoeken, maar het duurt helaas even voordat onze vijfde reismetgezel, TomTom, de ingang gevonden heeft. Binnen in het missiegebouw is het lekker koel, maar de meerderheid van de bezienswaardigheden hier bevindt zich buiten. Het betreft hier namelijk een missiepost waar Spaanse kolonisten tezamen leefden met de lokale indianen. Dit is op het terrein ook goed te zien door de mix van indiaanse en Spaanse gebouwen. Het meest in het oog springende gebouw is de reconstructie van de grote ronde gemeenschappelijke ruimte van de plaatselijke Apalachee indianen. Geheel gemaakt van boomstammen en bedekt met riet is dit een soort enorme tipi met in het midden een groot gat in het dak. De bevolking kon hier echter toch droog blijven omdat men kon schuilen onder de schuine kanten, maar ook omdat men in het midden een groot vuur stookte waardoor de regen die door het gat kwam al verdampte voordat deze op de grond kon vallen. Op de houten tafels in deze ruimte liggen allemaal dierenhuiden, botten en schedels. Plotseling komt er een vrouw naar binnen in indiaanse klederdracht die ons vertelt dat het gebouw eigenlijk gesloten is. Er is namelijk enige tijd geleden een blikseminslag geweest en dientengevolge werkt de sprinklerinstallatie niet meer. Onveilig dus!


Verder zijn hier nog een paar Spaanse huisjes en een Spaanse kerk te zien. Als we deze kerk binnenlopen vallen ons twee dingen op. Ten eerste hangt er een enorm penetrante ammoniaklucht en ten tweede horen we een heleboel gepiep en geknaag om ons heen. We zien echter niks lopen, vliegen of hangen, dus blijft het voor ons altijd een raadsel of het hier muzien, ratten of vleermuizen heeft betroffen. De vloer ligt wel helemaal vol met keutels. Gauw naar buiten maar weer.


In het missiegebouw bezoeken we nog de afdeling met archeologische vondsten en daarna rijden we naar het nabijgelegen Wakulla Springs. Dit is een van de vele grote natuurlijke bronnen in Florida waar spontaan water uit de bodem komt en een rivier vormt. Als we er aankomen kunnen we nog net tickets bemachtigen voor de boat tour van vier uur. Als Anja vraagt waar ze het best kunnen gaan zitten in de boot zegt A3 eerst ’maakt niet uit’ om een moment later te zeggen ‘voorin’. Zelf gaat ie pontificaal voorin zitten voor het beste uitzicht. De boot wordt bestuurd door een uitermate vriendelijke oude man die honderduit verteld over de Wakulla springs, de rivier en alle ecologische zaken die hierbij van belang zijn. Hij is oprecht blij met alle toeristen die Wakulla bezoeken want die zorgen ervoor dat hij, zijn kinderen en kleinkinderen nog jobs hebben, in tegenstelling tot vele anderen hier. Het water is prachtig helder en de plaatjes die je hier kunt schieten zijn adembenemend mooi. Ik zal verder niet uitweiden over wat we allemaal gezien hebben; I’ll let the pictures do the talking:








De boat tour duurt uiteindelijk een klein uur en daarna heeft Ellen wel zin om er nog even te blijven zwemmen. Helaas voor haar wordt ze outvoted three to one (laten we hopen dat het Mitt Romney straks ook zo vergaat), dus gaan we naar het hotel van vandaag; de plaatselijke vestiging van Quality Inn & Suites. Maar eerst moet er getankt worden: brandstof voor de auto en brandstofvoor ons. Helaas blijkt er een probleem met onze credit card. Als ik VISA in Nederland bel krijg ik te horen dat er een vermoeden is van misbruik van onze kaart. Er wordt namelijk plotseling geld afgeschreven vanuit de VS............ Tja, da’s niet zo raar als je bedenkt dat we hier al 12 dagen zijn. Het is wel raar dat VISA niet weet dat we het zelf zijn die de uitgaven doen: heb ik ze vooraf nog duidelijk vermeld. Maar ja, zo gaat dat bij dit soort bedrijven. Het is dat je tegenwoordig eenvoudigweg niet meer zonder kunt, anders zou ik het wel weten. In elk geval blijkt onze Mastercard wel te werken en volgens VISA Nederland moet onze eigen kaart het straks ook weer doen. We zullen zien.......

De wijzer van de brandstofmeter van de auto staat weer helemaal naar rechts, dus de auto kan weer vooruit. Als ik echter op Linda’s voorhoofd kijk zie ik een wijzer die helemaal op ‘empty’ staat, dus we zullen zelf ook snel moeten ‘tanken’ voordat we volledig stil vallen. Gelukkig zien we al snel een van onze top drie ketens: IHOP (International House Of Panckes). Het pannekoeken met aardbeien en nutella-gevoel komt al opzetten als we de auto op de parkeerplaats zetten. Maar wat blijkt? Dit staat niet meer op de kaart! Gelukkig blijken ze nog wel ‘leverbaar’, dus niet lang daarna zitten we met z’n viertjes heerlijk te smikkelen en smullen. Jammie! Ook vragen we aan onze waiter hoe je nu eigenlijk het woord pannekoek uitspreekt. Ok, we weten dat pancake klinkt als penkeek, maar hoe zeg je in het Amerikaans nou die andere, Franse, pannekoekenvariant die op de kaart staat: ‘crêpes’? Is dat als crap/krèp, als creep/kreep, als creap/kriep of nog anders? Nog anders dus. Je spreekt het blijkbaar uit als crapes/kreeps. Een beetje zoals druiven/grapes, maar dan met een ‘c’. Weer wat geleerd. Nadat we met de rietjes nog wat propjes hebben geschoten – jaja, wij zijn echt van het gezellige type – gaan we naar het hotel. Daar kijken we op de kamer naar the Big Bang Theory en gaan vervolgens lekker ravotten in het zwembad. Ellen en Linda zwemmen elk 100 baantjes en Anja en ik ‘hang what around’ (hangen wat rond) cq. ‘are a little lanterfanting’ (zijn wat aan het lanterfanten). Terug op de kamer wordt er afgestemd op de All Star Beesbol game en aansluitend heftig gesnurkt. Oh ja, Linda is nog steeds grappig!

[A3]

DAG 13, 11 JULI 2012: Bloodsucking devils!

Het is duidelijk dat we inmiddels in Florida zijn, al is het dan in het uiterste Noorden, want we zijn allemaal al redelijk laid back. Zo laid back zelfs dat we een uur te laat op zijn. Nou kun je je afvragen hoe je op vakantie überhaupt te laat op kunt zijn, maar wij hebben nu eenmaal een strakke planning, en als die niet gehaald wordt, tja, dan ben je te laat. Gelukkig zijn er bij het ontbijt bepaalde omstandigheden die degene in ons gezelschap die wat geïrriteerd wordt als we te laat zijn, weer wat positieve energie geeft. Deze bepaalde omstandigheden zijn hash browns, sausages en bacon. Je kunt maar ergens blij van worden nietwaar? Na het tot nu toe meest uitgebreide ontbijt van deze reis pakken we voorlopig de laatste keer onze koffers in en gaan we op weg. De eindbestemming van vandaag is Kissimmee. Home!

Eenmaal onderweg hebben we een korte discussie over het feit of we vandaag nog een stop gaan inlassen. We hebben de keus uit twee verschillende opties: de eerst is tuben bij Ichetucknee State Park, een uitje waar we waarschijnlijk wel meer dan een halve dag zoet mee zullen zijn, of een kortere stop bij Devil’s Millhopper State Park in Gainesville. Na een zorgvuldige afweging tussen de voor- en nadelen valt de balans uit in het voordeel van het tuben; leuker, verfrissender en net zo goedkoop, namelijk ook nagenoeg gratis. En dus kiezen we voor Devil’s Millhopper; logica is vandaag niet ons sterkste punt.....
Als we aankomen bij Devil’s Millhopper State Park staan overal bordjes dat het mosquito season is. Oh. Dat is wat minder. Zeker Linda is namelijk voor deze bloedzuigende mini vampiers vaak een aantrrekkelijk doel. Ze heeft dan ook erg weinig trek om de auto te verlaten, maar uiteindelijk doet ze het toch. We wandelen naar het visitor center en lezen daar wat over de andere deiren waar je hier voor op moet letten, met name enkele slangesoorten. Devil’s Millhopper is eigenlijk een oud sinkhole. En een sinkhole is een gat in de grond dat ontstaan is door een plotselinge verzakking in de bodem. In heel Florida komt dit fenomeen, ook vandaag de dag nog, regelmatig voor. Zo verdwijnen er soms hele huizen in een gat. Het gat wat hier ligt is echter uniek omdat het ten eerste vrij groot is, zowel qua doorsnee (150m) als qua diepte (40m), en ten tweede vrij oud. Beneden is een soort microklimaat ontstaan waardoor er hier unieke dier- en plantsoorten voorkomen. Ook zijn er rondom het sinkhole een aantal kleine bronnen die allen hun water naar beneden laten sijpelen in het sinkhole. Het sinkhole moet al zeer oud zijn, want op de bodem zijn en worden fossielen gevonden uit eerder tijden. Er zijn onder andere restanten gevonden van haaien en inmiddels uitgestorven landzoogdieren.
Bij het Visitor Center spuiten we ons snel in met het muggenwerende Deet, want de waarschuwingen voor de mosquitos zijn niet loos: het zijn er vele! De voorkeuren van deze insecten die uit onze hiernavolgende praktijkproef blijken, maken overigens dat er een significante wijziging nodig is van de dikke van Dale. Het spreekwoord ‘werkt als een rode lap op een stier’ moet namelijk aangepast worden naar: ‘werkt als een rood T-shirt op een mosquito’. Want waar de drie dames zo goed als gevrijwaard blijven van luchtaanvallen, ben ik gigantisch de klos. Helaas blijkt dat pas als we ongeveer halverwege de afdaling van de 233 treden zijn. Dan pas namelijk loop ik de drie dames voorbij en kunnen zij zien dat mijn rug helemaal vol zit met muggen. Dat ze ook aan de voorzijde van mijn rode T-shirt wilden landen was me al opgevallen, maar daar kon ik met wat extra buikspieroefeningen en met name wat gewapper van mijn handen, de landingsbaan voor het muggegespuis wat minder aantrekkelijk maken. Maar omdat ik geen ogen in mijn rug heb, niet met mijn handen langs mijn rug kan wapperen en met name omdat ik in mijn rug geen buikspieren heb, is de familie mosquito daar uitgebreid aan het picknicken gegaan. De volgende dagen zal dit ook nadrukkelijk blijken. Het resterende stuk van de afdaling en ook de 233 treden weer omhoog lopen de drie dames continu achter me aan om mij de muggen van het achterlijf te houden. Bedankt meiden!


Het sinkhole zelf is best aardig om te zien. Het is een weelderig begroeid geheel met overal om je heen kabbelende beekjes en stroompjes. Buiten de honderdachtendertigduizendvierhonderdtwaalf (138.412) muggen, zien we echter helaas geen dieren. Daarom snellen we terug naar onze auto, alwaar een bekende, dagelijks minimaal twee maal terugkerende discussie zich ontspint: wat doen we met eten?


Bovenstaande foto verraad de uitkomst van de discussie: Hardees! Een positieve verrassing, want hier hebben ze zo’n beetje een combinatie van producten die je normaal gesproken vindt bij pak ‘m beet Taco Bell (taco’s dus), Burger King en KFC. Voor elk wat wils dus. Nadat we onze vingers er nagenoeg bij hebben opgegeten, willen drie van de vier nog een ijsje: helaas, de ijsmachine is kapot. Toch nog iets negatiefs kunnen vinden over Hardees......
Onze route naar Kissimmee pikken we weer op, en later die middag zien we weer veel vertrouwds. Old Town, de grote sinaasappel GiftShop etc. Voor we het weten rijden we al op Poinciana Boulevard en passeren we de gate van het resort waar we vorig jaar waren, Terra Verde. We zitten nu één resort verder naar het zuiden: Indian Point.


In den beginnen hebben we niet door dat de sleutelcode die we hebben ontvangen voor het kleine kastje op de deur van onze villa is en niet voor de deur zelf. We staan dus eerst wat voor de deur te friemelen en frommelen voordat we naar binnen gaan. Binnen ziet alles er netjes uit: alles is op de begane grond, de woonkamer is ruim, evenals de drie slaapkamers. De dames gaan helemaal uit hun dak door de walk in closets. Je kunt maar ergens over opgewonden raken...... Ook de badkamers zijn groot en zien er prima uit. De WiFi-verbinding werkt prima en we blijken meer dan duizend (echt waar 1.000 !!) tv kanalen te hebben. Het zwembad ziet er fantastisch uit maar, we moeten altijd iets te zeuren hebben, de jacuzzi is eigenlijk nauwelijks warmer dan het zwembad zelf. Hiervoor bellen we de maintenance guy en die komt inderdaad later het probleem verhelpen. En dan te bedenken dat we voor deze villa slechts 325 pond (Engelse eigenaar) voor een hele week betalen.


Nadat we aan het comfort van onze villa gewend zijn geraakt gaan we een hapje eten. Ons min of meer vaste adres voor de eerste avond in Kissimmee is Denny’s. Het toeval wil dat we vorige week een e-mail van Denny’s hebben ontvangen met een kortingscoupon van 20% op de gehele rekening. Mooi. Minder mooi is dat we in de villa geen printer hebben – wat ’n down to earth villa hebben we toch -, dus gaan we het digitaal proberen. Met de bon in het iPhone scherm gaan we bij Denny’s de strijd aan: en winnen! Mooi 20% verdiend. Buiten het feit dat Denny’s onze standaard ‘first date’ plek is, hebben we er ook een standaard bestelling: four zesty nacho’s please! No problem.


Zoals gebruikelijk zijn de nacho’s out of this world, maar er is één verschil met ‘normaal’. Kunnen we daarna meestal geen ‘boeh’ (of ‘bah’) meer zeggen, nu lusten we zelfs nog een toetje. Er komen nog chocolade sorbets, applie pie en brownies op tafel die we 100% opeten. Terwijl we maar 80% hoeven te betalen. Hilarisch! (niet te verwarren met Hillarisch, want dat zou betekenen dat het zou lijken op mevrouw Clinton. En die lijkt me weer niet zo lekker....).
Onze volgende halte ligt op 300 meter van Dennys: Publix! We kopen (te) veel zodat de koelkast en de vriezer van onze villa goed gevuld raken. Helaas mag ik van Anja geen ketchup kopen want die gebruiken we toch nooit. Nou ja..................... De hottub is tijdens onze vreetpartij bij Dennys iets opgewarmd maar nog niet echt je dat. Toch bubbelen we nog snel even voor het slapen gaan. A bubbly good night!

[A3]

DAG 14, 12 JULI 2012: Shup till you drup at Russ & Wulmurt

De strakke programma’s van de afgelopen 13 dagen hebben er bij ons een bepaald ritme ingebracht; vroeg opstaan. Vandaag kunenn we dan voor het eerst deze vakantie echt uitslapen en wat is het resultaat? Precies: Linda om vijf uur, Ellen om zes uur en wij een ietsiepietsie later wakker. Nadat we goed bij de buren gekeken hebben of we daar niet per ongeluk iemand wakker gaan maken, plonsen we met z’n allen het zwembad in: nice! Ellen zwemt 100 baantjes, de rest gebruikt het heerlijke water om wakker te worden. Daarna gaan we gezellig met z’n allen ontbijten en missen daar uiteraard al snel één belangrijk ingrediënt: ketchup! Maar ja, dat mocht ik gisterenavond bij de Publix niet kopen van Anja........

Om de lekker dik belegde broodjes er weer vanaf te krijgen duikt Linda meteen na het ontbijt weer het zwembad in: 200 baantjes. Respect man! De rest van de ochtend is chill time: wat lezen, zwemmen, TV kijken, internetten en uiteraard – de vaste lezer weet het nu onderhand wel – af en toe een natje en een droogje. Ook ’s middags verorberen we de lekkere Publix broodjes en om half vijf krijgt iedereen een beetje de kriebels: we besluiten lekker te gaan shoppen. Eerst wil pa echter nog even stoppen om te kijken bij het natuurgebied ‘Shingle Creek’, direct naast de I192 ter hoogte van de Walmart. Aangezien de dames echter shopschoenen en geen wandelschoenen aan hebben lopen we slechts een heel korte route en gaan dan verder. We kijken aan de overzijde van de creek nog of er voor later deze week kano’s of iets dergelijks te huur zijn. Helaas.

Dan naar Ross, dress for less. Zoals te doen gebruikelijk is de buit bij Ross behoorlijk. Met liefst 13 items lopen we twee uur later de winkel weer uit. Gepast hebben we er in totaal meer dan 50......... Linda is met haar persoonlijke buit van twee shirts wel een beetje teleurgesteld, want ten eerste zit ze onder het buitgemiddelde van 3,25 (13:4), maar ze had echt haar zinnen gezet op een leuk jurkje en dat is helaas niet gelukt. Op zoek naar een stek om te eten zien we de eerste Panda Express van deze vakantie: lekker chinees eten op een Amerikaanse fast food manier. Maar wel uitermate lekker. We lopen daarna nog even door de Flea Market hallen maar de door Linda hier gezochte sleutelhanger voor Carmen is niet te vinden. Wel heeft ze mazzel op een ander vlak: de bij Ross vruchteloos gezochte jurk hangt hier gewoon in een stalletje te pronken: hoppa, passen, betalen en weg. Bovendien scoort ze nog een tweede jurkje en koopt Anja er ook één. De betreffende verkoper is erg aardig en kent Veghel omdat hij daar vrienden heeft wonen (zegt ie..........). Om acht uur sluit de Flea Market zijn deuren, dus worden we vriendelijk edoch dringend verzocht ons richting de uitgang te begeven. Maar wij zijn nog lang niet moe...... De Walmart dan maar. Behalve de nodige levensmiddelen en vers brood voor het ontbijt van morgen scoren we ook hier nog wat kleding: wat broeken en shirts. Thuis chillen we nog wat en verorberen we de zojuist bij Walmart gekochte Milkduds.

[A3]

DAG 15, 13 JULI 2012: ‘Otterspotter’

Behalve het feit dat Linda – zeker voor haar doen – de gehele vakantie al bovenmatig grappig is, heeft ze bij ons sinds de vakantie van 2010 een bijnaam. Nee, niet dochter van Piggly Wiggly of iets dergelijks maar meer iets natuurlijks; namelijk ‘otterspotter’. We zaten toen namelijk te eten in Yellowstone National Park in een restaurant aan het water toen ze vanachter haar bisonsalade in een keer drie otters spotte in het water. De door haar zelf bedachte naam ‘otterspotter’ is sindsdien duidelijk ‘blijven plakken’. Wil je het verslag van onze mooiste vakantie ooit (Yellowstone) lezen? Kijk dan op :
http://www.floridaforum.nl/showthrea...ige-jeugd-2010

In elk geval zal deze naam (otterspotter) later in dit verhaal nogmaals zijn opgang doen. En niet zonder reden.......
Na het dagje relatief niksen van gisteren, is het vandaag weer tijd voor iets actievers: Kelly Park. De trouwe lezers van onze verhalen weten dat we hier al jaaaren naar toe gaan en dat we ook altijd als allereerste het park in willen zijn. Omdat het park echter al om 8 uur open gaat én het bovendien een uur rijden is, moeten we dus al vroeg weg. Zes uur op, douchen, broodjes smeren, alles klaarleggen en om zeven uur vertrekken. Onderweg blijkt het flink druk op de weg en dus komen we bij de poort van het park aan als dat al open is. We hebben al enkele jaren meegemaakt dat de poort nog dicht was als we kwamen, dus zou je kunnen zeggen dat we vandaag ‘laat’ zijn. Gelukkig hebben we wel al de tubes gehuurd, dus daarvoor hoeven we niet meer terug. Na het betalen van de vijf dollar entrance fee stellen we met een tevreden gevoel vast dat er nog geen andere auto’s op de parkeerplaats staan: we zijn dus toch eersten! Met een heel wat minder tevreden gevoel horen we de herrie aan van de park rangers. Met motormaaiers en bladblazers zijn ze de boel aan het opruimen, maar dit maakt uiteraard een enorme herrie. En dat betekent weer dat er een goede kans is dat al het wildlife dat hier ’s morgens vroeg van de rust geniet, al weer ‘verschwunden’ is. Snel lopen we naar ‘onze’ bank om daar onze spullen te installeren, en daarna lopen we snel door naar de waterkant. En ja hoor, onze vrees wordt bewaarheid: NIKS te zien. De ‘buit’ werd al elk jaar minder, maar dat er helemaal GEEN schildpadden in het water zwommen is ons nog nooit overkomen. Tot vandaag dus. Nou ja, niks aan te doen.


De eerste tuberun gaan we met z’n drietjes, Anja blijft op de spullen passen. We zien dat de boardwalk naar het beginpunt niet meer in gebruik is, men heeft een alternatieve betonnen pad aangelegd. Aan het beginpunt zijn we nog steeds de enigen en dus kunnen we met z’n drietjes lekker rustig de rivier afdobberen. We zien onderweg wat visjes en ook één schildpad die ligt te zonnen. Bijna aan het einde van de route zien we tussen de dichte begroeiing van waterplanten een hert staan. Onverstoord blijft het staan als wij met ingehouden adem voortdobberen.


Als we daarna de rivier uit lopen blijkt dat ook de boardwalk van het retourstuk is afgesloten. Je dient aan de overkant via een nieuw betonnen voetpad terug te lopen naar het beginpunt. Maar wij willen natuurlijk het hert nog een keer zien, en dat zou vanaf de boardwalk goed mogelijk moeten zijn. Aangezien er verder toch nog niemand anders is klimmen we over de afzetting en lopen een stuk over de boardwalk. Inderdaad zien we op een bepaald moment het hert staan, alleen wordt het zicht helaas voor een groot deel ontnomen door de dichte struiken.




De volgende tuberun wordt wederom gedaan door drie personen: Linda blijft bij de spulletjes. Helaas voor Ellen begeeft het elastiek van haar snorkelmasker het bij het beginpunt, dus tuben Anja en ik met z’n tweetjes. Buiten wat kleine schildpadjes zien we echter niets bijzonders. De derde keer gaat Anja tuben en gaan Linda en pa snorkelen. Anja is al snel een end op pad, maar Linda en A3 treuzelen behoorlijk. Achteraf gezien blijkt dit een enorm geluk, want zo maar uit het niets, inmiddels tussen niet alleen ons tweeën, maar ook tussen nog pak ‘m beet 10 anderen, zwemmen er twee otters vlak langs ons heen. Wat je noemt een amazing sight. Helaas zie ikzelf alleen het tweede exemplaar, maar Linda ziet ze allebei. Zo doet ze haar naam van ‘otterspotter’ weer meer dan eer aan! Uiteraard proberen we tegen de stroom in om de otters te volgen maar ‘otters tegen de stroom in volgen’ heeft exact dezelfde betekenis als ‘vechten tegen de bierkaai’ of ‘roeien tegen de stroom in’. Onbegonnen werk dus.


Verderop zien we samen nog een grote soft shell turtle (weekschildpad = niet een schildpad van een week, maar een schildpad met een zacht, oftewel ‘week’ schild), diverse andere schildpadden en weer een hert. In het park is het inmiddels lekker druk geworden en naast ons bivakkeert ook een groep uit Nederland. Wij vinden het inmiddels welletjes, en nadat Anja en ik nog een keer de wandelroute gelopen hebben (niks gezien) pakken we onze spulletjes en gaan we weer weg. In Apopka maken we een stop bij een fast food keten waar we wel al vele filialen van gezien hebben in de loop der jaren, maar waar we nog nooit naar binnen zijn geweest: Popeye’s. Jullie begrijpen dat dit feit nu op het punt van veranderen staat. Maar de eerste keer zal meteen de laatste keer zijn; Popeye’s is niet echt ‘ons ding’. De enige keus hier is kip, kip of kip. Nou is dat bij wel meer restaurants zo, maar zo droog als de kip hier is, is ie nergens. Bovendien wordt er een nog droger doelloos biscuitje bij geserveerd dat al helemaal nergens naar smaakt, en een mopje met aardappelpuree dat volgens ons is opgekocht bij luchtvaartmaatschappijen die het gisteren niet hebben kunnen uitserveren wegens te veel turbulentie, dus wat ons betreft kan Popeye zich beter toe gaan leggen op iets anders (spinazie?). Ons zullen ze er niet meer zien.
Net buiten Apopka bezoeken we nog de plaatselijke Walmart en de – hiep hiep hoera het is happy hour – Steak ’n Shake: alle shakes voor de halve prijs! Daarna rijden we naar Winter Park. Daar zoeken we de lokatie vanwaar boottochten worden georganiseerd over de meren en kanalen hier. Deze plek hebben we relatief snel gevonden, en een 20 minuten later zitten we onder leiding van captain Jimbo in de brandende zon in de boot. Jimbo vertelt uitgebreid over de lokale universiteit, Rollins College, de rijke mensen die de spectaculaire villa’s bewonen die hier aan het water staan en nog veel meer.




Was de boottocht leuk? Mwah. Zou ik ‘m aanbevelen aan anderen? Mwah. Twijfelgevalletje. Absoluut geen must of zelfs maar een omweg waard, maar als je in de buurt bent en je hebt toch niet veel beters te doen, tja, dan zou je het kunnen overwegen. Via het centrum van Orlando met onder andere de grote fontein in Lake Eola, rijden we terug naar Kissimmee.


’s Avonds eten we ‘om de hoek/op de hoek’ bij Perkins, waar Anja de stunt probeert te imiteren van de waiter die we troffen bij Lamberts Café in Foley: een beker cola omgooien zonder te knoeien. Waar het de waiter in Foley prima lukte, faalt Anja hopeloos. Alles, werkelijk alles, zit onder de cola. Het enige item op tafel wat niet onder de cola zit is de beker waar ie oorspronkelijk in zat. Bij Perkins zijn ze dus weer heel blij met ons......NOT! Thuis spelen we nog het recentelijk door de meiden ‘ontdekte’ spel ‘Junglespeed’. Hierover lees ik in de aantekeningen dat ik niet tegen mijn verlies kan. De dames zijn dan ook extra hatelijk als ze merken dat ze eindelijk een spel hebben gevonden waarbij Pa niet de overhand heeft. Het spel gaat namelijk niet over kennis (...), niet over kunde (...), niet over geluk (heb ik altijd in ’t spel), maar over reactiesnelheid. En daar blijk ik met m’n 48 lentes toch niet bepaald in het voordeel. Bovendien zit ik aan de lange kant van de tafel en zit dus verder van de kegel af........... J. Daarna kruipen we onder de lakens.

[A3]

DAG 16, 14 JULI 2012: PUSSLIEF?

De ochtend bestaat vandaag uit vier dingen: opstaan, chillen, zwemmen, ontbijten. Met ketchup dit keer want die hebben we alsnog gekocht. Daarna rijden we naar het tien minuten verderop gelegen Osceola Schools Environmental Study Center. Een hele mond vol voor een klein natuurpark dat we vorig jaar ‘ontdekt’ hebben. Onderweg zien we nog een dood hert langs de kant van de weg liggen. Het is echt weer superheet vandaag, dus we lopen eerst even het visitor center binnen. Daar blijkt het bij de film best druk te zijn, dus besluiten wij maar om deze mensen voor te zijn op de boardwalk en alvast de route te gaan lopen. Al binnen de eerste meters van de boardwalk is er echter een probleem. Het ziet er zo uit:


Ellen legt namelijk nietsvermoedend haar hand op de handrail – daar is ’t ie immers voor – en wordt gestoken door een......., tja, door een wat eigenlijk? Het lijkt wel een pluisje wol of katoen, maar als ik het voorzichtig aanraak beweegt het. Het kronkelt een beetje. Ik pak het op met behulp van mijn zakdoek en loop per ongeluk tegen een ranger op. Ellen heeft ondertussen behoorlijk wat pijn en er ontstaat een behoorlijke zwelling op haar hand. Bij de ranger doe ik iets wat ik normaal gesproken niet zomaar doe bij de eerst de beste man doe ik tegen kom, ik ontvouw namelijk mijn zakdoek voor hem. Helaas voor ons weet de ranger ook niet met wat voor soort caterpillar we hier te maken hebben, maar hij geeft het algemeen advies; even aankijken en mocht het straks niet over zijn, dan even langs de dokter. Wij lopen dan maar door over de houten boardwalk en zien totdat we bij het water zijn eigenlijk alleen maar een grote spin.


Na zo’n 400 meter bereik je het water en daar moet toch wel het een en ander aan wildlife te zien zijn. En inderdaad, na geduldig wachten en inspannend turen ontdekt Ellen een alligator, niet eens zo heel ver weg. Het dier ligt heerlijk rustig op een boomstam uit te rusten totdat ie geen zin meer heeft om lekker rustig op een boomstam uit te rusten. Ook zien we nog een jonge alligator – herkenbaar aan zijn zwarte lijf met gele strepen – een blauwe reiger en twee schildpadden. Een van de twee schildpadden is een klein exemplaar ‘red belly’ (Pseudemys Nelsoni) die tussen het eendekroos door zijn camouflagekleuren nauwelijks opvalt.








Mede omdat Ellen nog steeds last heeft van haar hand besluiten we weer verder te lopen, terug richting het visitor center. Halverwege encounteren we nog een mooi gekleurde, kleine hagedis, en bij het einde – en tevens het begin, want het is een ‘loop’- lopen we toevallig weer de ranger tegen het lijf die we eerder troffen toen Ellen gestoken werd. Hij heeft ondertussen op internet gekeken en gezien dat de betreffende rups in elk geval niet gevaarlijk is. Er schijnen volgens hem in Florida vier soorten rupsen voor te komen die giftig kunnen zijn, en ‘ons’ pluisje hoort daar in elk geval niet bij. Da’s mooi. Wij nemen nog een kijkje in het Visitor Center en zien o.a. een film over het moeras en diverse opgezette dieren uit de streek (zwarte beer, lynx, panther etc.). Daarna gaan we weer naar huis. Het hert dat we op de heenweg zagen liggen ligt er nog steeds. Alleen is het nu niet meer zo ongezellig: het is niet meer alleen, er is veel gezelschap in de vorm van een groot aantal gieren...... Eenmaal weer inde villa zoekt Ellen de rups op het web op. Oeps:


Het kan dus best serieus zijn en we proberen dan maar om met een pleister de giftige haren te verwijderen. Dit heeft echter niet echt veel nut. De pijn bij Ellen neemt weer toe, dus raadpleeg ik het grote boek met technische en tactische tips dat in de villa ligt. Een van de telefoonnummers die hier in staat heeft als omschrijving ‘Poison hotline’. Dat klinkt wel als een ‘line’ waar ze er meer van af zouden kunnen weten. Zo gezegd, zo gedaan en het nummer gebeld. De man weet meteen waar het over gaat en heeft blijkbaar meer met dit bijltje gehakt. Hij zegt dat de gevolgen van een dergelijke beet meestal het ergst zijn zo’n vier tot zes uur na de gebeurtenis, en dat de klachten tot wel 48 uur kunnen aanhouden. Zo lang er echter geen spoor is van het uitbreiden van de pijn van hand naar arm en schouder is er geen reden tot paniek; wat Ibuprofen slikken kan wellicht al wat helpen. Dit verhaal stelt ons weer redelijk gerust en dus gaan we maar wat zwemmen. Met z’n vieren proberen we een bal 100 keer hoog te houden en dat lukt warempel: zelfs 120 keer!
Daarna gaan we naar de Flea Market om één van Linda’s jurken te ruilen, want die is al kapot. Ook kopen we daar nog wat andere spulletjes voordat we naar de Converse Outlet store gaan in het Lake Buena Vista Outlet Center. Linda koopt daar prachtige All Stars met het motief van de Amerikaanse vlag. Voor weinig!


Het ávondeten gebruiken we bij Olive Garden. We treffen een leuke waiter (Milton) die onze avond – ondanks het feit dat Anja in eerste instantie de verkeerde wijn krijgt en dat het hoofdgerecht komt voordat we het voorgerecht op hebben – gezellig maakt. Aan tafel maken we nog wat leuke en gezellige foto’s en dan gaan we richting huis. Bij Walgreens maken we nog een korte tussenstop voor Ibuprofen en in de villa spelen we nog een Disney spelletje. Leuk! (vinden de dames) Niks an! (vind ik).

[A3]

DAG 17, 15 JULI 2012: Weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen…..

Een nieuw fenomeen ontstaat op 15 juli 2012: het blijkt namelijk dat mensen in staat zijn om zo lang te twijfelen en bakkeleien over het feit waar te gaan ontbijten, dat het inmiddels lunchtijd is. Is overigens wel goedkoop en goed voor de lijn, want het scheelt een complete maaltijd……. Goed, lunch dus. Bij Waffle House dus. Uiteindelijk. Na heel veel vijven en zessen. En zelfs zevenen. Maar goed. We staan er nu binnen. Weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen. Helaas is het fenomeen dat wij vanochtend dachten ontdekt te hebben, hier in de VS al een algemeen bekend feit. Met andere woorden, bij Waffle House is het retedruk. Aangezien we moeten wachten op een tafeltje hebben we genoeg tijd om het hier aanwezige mensvolk eens aan een ander onderzoek te onderwerpen. Om te beginnen het personeel: duidelijk niet geselecteerd op hun uiterlijk, maar wel, op één na dan, op vermogen tot hard werken. De uitzondering die hier de regel bevestigd is een jonge griet wiens taak het blijkbaar is om kinderen die aan de bar zitten te vermaken. Zij is duidelijk een geval van ‘zeer dol op kinderen’. Zo zeer zelfs dat we ze waarschijnlijk in de toekomst zien als ‘sixteen & pregnant’ of de opvolger van deze geweldige TV show bij MTV; ‘seventeen & pregnant’.

In elk geval geldt hetgeen betrekking heeft op de ‘staff’ ook voor het publiek hier. Ook voor ons? Oordeel zelf:



Na 25 minuten krijgen we eindelijk een tafel. Het is dan nog een heel karwei om uit de meest onoverzichtelijke menukaart ever, een twijfelachtige eer die Waffle House dus te beurt valt, een fatsoenlijk gerecht te kiezen. Linda en Ellen kiezen in elk geval voor iets toepasselijks met een wafel en A3 kiest voor een zogenaamd ‘all star breakfast’. Anja opteert voor drie eieren met een aantal sides. Conclusie zo’n uurtje later: laatste keer bij Waffle House geweest.

Na een korte tussenstop bij Walmart, eindigen we voorlopig bij Burlington Coat Factory. Ellen koopt hier een legging, een vestje en een hemdje, Linda twee leggings. De buit van Anja is twee leggings, twee shirts en een paar schoenen. Dan naar pa. Als de rest dus al gepast en gekozen heeft, moet hij nog met passen beginnen. Zijn winkelkar hangt/staat/ligt vol met liefts 31 items. Ben je wel lekker jôh…? Dat pa zeer inefficient winkelt wordt daarna wel duidelijk. Van de 31 pas-items blijven er uiteindelijk slechts negen over. Een waarlijk belabberde score. Aangezien de dames naar een VANS store willen gaan we op zoek naar de enige outlet store van dit merk in Orlando: Vans store at Milennia Mall. Nadat de dames daar allebei een paar gescoord hebben, struinen we de rest van dit grote winkelcentrum af: het is allemaal wel een beetje te upscale naar onze smaak (lees: té duur). Winkels die we bezoeken zijn onder andere nog Urban Outfitters (vééél te upscale) en Forever 21. Deze laatste is wel redelijk betaalbaar, dus daar wordt nog het een en ader ‘gescoord’.

De koffie die we vervolgens drinken is van Starbucks (weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen) waarbij pa vanwege zijn flauwte nog een bakje chili haalt bij Firehouse Subs. En ja hoor, alweer een naam die we aan het lijstje kunnen toevoegen. Die avond kiest Anja waar we eten en het wordt Applebee’s. Wederom……… een naam die we aan het lijstje van deze vakantie kunnen toevoegen.

Na het avondeten kijken we terug op een vreetzame dag met veel winkelen en dus ook lopen. In slaap vallen is dan ook geen enkel probleem……..