[Reisverslag] Daffelina: Florida, juli 2012

[Daffelina]

Dag 10, 26 juli. Rustdag

We gaan het vandaag rustig aan doen en probeerde uit te slapen. Dat lukt niet echt, dus zaten we toch al om half 9 aan het ontbijt. Dochter ging skypen met vriendje en dat duurde lang, heel erg lang. Nadat we op haar kamerdeur gingen kloppen en haar boze blikken toewierpen, vroeg ze verbaasd:"Zitten jullie op mij te wachten?" en toen kapte ze het gespek maar af en ging ze meer naar de Wallmart op Cagans Crossing. (Ja Hannie, ik heb de bieb hier wel gezien, maar we zijn er niet naar binnen gegaan). Gisteren bij DHS had mijn man alle winkels afgespeurd naar dingen van Grumpy en ze hadden daar niets. Hier bij de Wallmart zat een hele Grumpy afdeling, dus er liep iemand hebberig rond. Wallmart had sowieso een heel grote Disney afdeling en ik kocht ook een paar t-shirts met disney afbeeldingen. Met name de shirts met veel figuren en 2012 vond ik wel leuk. We kochten ook waterflessen en dochter ging op zoek naar een docking voor haar Ipod, zodat je niet alleen op oortjes hoeft te luisteren. Ze vond er eentje met batterij aansluiting, want we hadden al gezegd dat ze voor een docking met stroom toch echt een omvormer moet kopen. Volgens haar hoefde je alleen de stekker te wisselen, maar wij zien het echt niet zitten dat je iets dat op 110 volt draait even op 220 gaat zetten. Gelukkig zag ze dat zelf ook wel in. En ik heb momenteel een omvormer mee voor Amerika, zodat we wel 220 volt stroom kunnen trekken en die is best prijzig en loeizwaar. Ja, het opladen gaat een stuk sneller en met het gebruik van de Blackberrys en Ipod in dit gezin, maakt de oplader overuren.

We aten bij Denny's in de buurt van de eerste Publix. Je moest een ticketoffice door, wilde je bij Denny's binnenkomen, maar het eten was erg goed. Ik had pecanpancakes met opgeklopt wit eischuim. Mijn man had iets van een steak en daar zaten rostislierten bij. Hé, die wil ik wel hebben. Da's lekker en knapperig gebakken. Dochter had een wafel besteld en alle liflafjes die erbij hoorden, liet ze staan. We gingen verder naar de publix (eigenlijk schandalig dat je dit onnozele stukje met de auto aflegt!) en kochten daar weer brood en andere etenswaar. In eerste instantie hadden we het plan om dan rond een uur of vier richting Seaworld te gaan rijden, maar door de hitte van vandaag, besloten we lekker in de villa te blijven en te gaan zwemmen. Dan kunnen we morgen wel naar Seaworld en dan gaan we maar weer op tijd. Dus werd het vandaag na het zwemmen en douchen weer handdoeken en overige was verzamelen en draaien met die machine.

[Daffelina]

Dag 11, 27 juli Seaworld

Weer vroeg op en naar Seaworld. Tijdens het ontbijt ging er met het broodrooster iets mis, want a) ik rook verbrand brood en b) het brandalarm ging af en we werden gek van dat snerpende gejoel. Maar hoe krijg je zo'n alarm dan wel af? Ik zocht alweer naar het kaartje van de onderhoudsdienst, toen het na vijf minuten gelukkig weer stil werd. Blijkbaar is er geen verder alarm afgegaan, want ik heb geen brandweer voor de deur gezien en de buren stonden ook niet meteen met emmers water voor de deur. Dus konden we met een gerust hart naar Seaworld en we parkeerden op rij B15. We liepen (na de opening van het park met het Amerikaanse volkslied) naar de Kraken (geen rij) en gingen meteen door naar Journey to Atlantis (eveneens geen rij). Dit laatste is een waterattractie en die vind ik leuk. Dochter offerde zich op om met mij mee te gaan en ik heb de hele rit door alleen maar geblèr achter me gehoord. "Ik word nat. Ik ben bang. Oh, we zitten allebei aan de linkerkant; dat is toch niet goed? Dat hadden ze moeten verbieden. Ik wil er uit" Korton, ik was blij dat we bij het eindpunt waren en dochter uit het karretje kon. We liepen de dolfijnenshow Bluw Horizon in en dochter had een plekje in de zon bemachtigd. Het zweet gutste langs ons heen. Het was vandaag weer zo'n dag dat de gevoelstemperatuur boven de 40 graden lag, omdat het ook vochtig is. Op het nieuws zien we met het weerbericht ook steeds dat het momenteel warmer is dan normaal en dat er minder regen valt dat normaal en dat de gevoelstemperatueur helemaal erg hot is. Yeah, dat hebben wij weer! Ben ik al niet dol op warmte, offer ik me op naar florida te gaan in de zomer, is het ook weer warmer dan normaal. Was vorig jaar ook zo op Curaçao en Bonaire. Er staat altijd wind op de eilanden, wordt er gezegd. Tja, alleen was Ireentje vorig jaar even langsgeraasd en toen was er geen wind op de eilanden! Lekker puh! Hadden we daar ook 43 graden.

Terug naar Seaworld, waar we de Shamushow bezochten. Als je die orka's zo ziet, hebben ze best een hoge aaibaarheidsfactor, maar ze zijn wel degelijk gevaarlijk! We bezochten ook de manatees (lekker rustgevend beeld) en de Turtle Treck. Dat is een 3D Show en daar was het weer lekker koel. Inmiddels stonden er ook bij de Kraken en de Journey to Atlantis attractie enorme rijen, dus daar hoefde we niet nog eens naar toe. Dochter hoefde ook niet persé de Mantra achtbaan in, dus besloten we rond drieën weer naar de villa te gaan. We zien in onze wijk dagelijks hele grote vogels buiten rondlopen (modelletje kraanvogel, maar dan anders) en vandaag dartelden er ook gieren rond. Die trokken in een andere straat al het buitengezette vuilnis overhoop. Omdat je het vuilnis op zaterdag voor 6 uur 's ochtends buiten moet hebben staan, moest ik alles ook 's avonds buiten zetten. Nu hopen dat ze van onze spullen afblijven. In de villa nog lekker gezwonnen en nee, deze dag werd er niet gewasseen.

[Daffelina]

Dag 12, zaterdag 28 juli. Rustdag??

Grr! Onze gevederde "vriendjes" hebben onze vuilnisbak op de grond gekregen en de vuilniszak aangevreten. Ik liep meteen naar buiten om de kapotte zak in een nieuwe zak te proppen en alles wat los rond de bak lag nog een beetje op te ruimen. Gelukkig kon het restant van het ontbijt ook in een klein plastic zakje nog mee en toen kwam de vuilnis al langs. We konden de bak meteen bij het huis terug zetten. Het viel vandaag wel op, dat wij in een straat zitten waar allemaal vakantiegangers in villa's zitten, want iedereen om ons heen was aan het pakken.

We gingen vandaag naar de Pime Designer Outlet Center en al op de US 192 stond het flink vast. We werden ingehaald door twee Toyota's die Hup Holland Hup vlaggetjes aan de auto hadden bevestigd, dus dat moesten beslist landgenoten van ons zijn. We hadden wel het idee dat auto 1 een navigatiesysteem had en auto 2 erachteraan ging rijden. Wij gingen van de weg af om even te tanken (brandstof is hier echt gillend spotgoedkoop!) en reden door naar de outlet. Dochter herkende meteen de Forever 21 en moest daar natuurlijk ook naar toe, maar we liepen vanaf de North Fall zo rond naar de Forever 21 met allerlei tussenstops in winkels. Rond half 1 (we stonden bij de Aeropostal) voelde ik me niet lekker worden en dat hield in dat we toch wat te eten op moesten zoeken. Dochter had nog wel shirts bemachtigd en sjokte mee de Foodcourt in. Man en dochter zagen een hotdogzaak, maar ik zag loempia's! Ik kocht er twee, ging alvast aan een tafletje zitten en wachtte op de hotdoggangers wiens hotdog blijkbaar nog gevangen moest worden. Ik had beide loempia's al op, toen zij eindelijk hun hotdog hadden gekregen, maar omdat ik nog wel een loempia lustte (zo groot waren die immers ook niet) konden we alsnog met zijn drietjes lunchen.

Daarna kon er weer geshopt worden! We kwamen uiteindelijk bij de Forever 21 uit en waar we het aan te danken hebben, weet ik niet, maar het volume van de muziek ging meteen naar maximaal en je dreunde de winkel uit. Dochter liet zich door die herrie niet uit het veld slaan en snuffelde vrolijk door allerlei koopjes, paste van alles en verliet de winkel uiteindelijk met een spijkerbroek van $ 10,80. Ik was de winkel al eerder uitgevlucht en sprak buiten met een Nederlandse jongen die vandaag met zijn zus mocht shoppen en die het ook helemaal gehad had. Gedurende de rest van de dag had dochter weer genoeg shirtjes veroverd, dus het was maar goed dat haar koffer op de heenweg niet zo zwaar was. En wij hebben natuurlijk de kofferweegschaal van de Lidl mee in de tas, dus het wordt goed wegen voor we vertrekken uit Orlando! Nog even via de Publix naar de villa, bijkomen en het zwembad in.

Daarna gingen we bankhangen en televisie kijken. We hebben diverse zenders met series als The Mentalist, Leverage, Closer en NCIS en ik snap ook waarom die series allemaal slechts 45 minuten duren: omdat op de Amerikaanse zenders iedere 6 minuten film wordt afgewisseld door reclames. En welke reclamers zien wij dan langskomen? Op nummer 1 de voedselreclames. Het betreft niet alleen individuele produkten, maar ook voedselketens willen ons doen gelovern dat ze erg gezond voedsel op tafel zetten. Goede tweede zijn de medicijnreclamers, waarbij je bij sommige medicijnen op voorhand al de vreselijkste gevolgen in de reclame zelf krijgt te horen, maar nevertheless "tell your doctor about ...(...)" want het helpt echt. En als derde volgen dan de reclames van schadejuristen in de trent van "Hebt u medicijn (...) gebruikt en nu last van (..)? Wij helpen u om een schadeclaim in te dienen. Ach ja, zo kom je ook heel rustig je dag door.

[Daffelina]

Dag 13, zondag 29 juli. Laatste inkopen en inpakken

We probeerden uit te slapen en stonden dus om kwart over acht op. We hadden bij de
publix croissantdeeg meegenomen, dus een mooie gelegenheid het ontbijt met versge-
bakken croissants te beginnen. Zo zou het volgens de reclames ook moeten gaan. In werkelijkheid had ik na 1 hap het idee dat ik een zoutmijn zat te eten, dus ik spoelde de smaak weg met thee en roosterde brood om te eten. Wat dat betreft, hebben ze hier toch al een vreemde smaak. We hadden laatst tomaten- en champignonsoep in blik gekocht. De champignonsoep smaakte wel gezoet, maar die was nog te eten; de tomatensoep bleek een grote suikerklont te zijn en was niet lekker. Ook de gewone crackers die we hebben gekocht, bevatten een hoog zoutgehalte, dus we hebben diverse etenswaar na 1 hap weggemikt.

Terwijl we naar het vrouwenwielrennen keken, draaide ik de laatste was van onze eigen spullen, zodat dit nog kon drogen. Ook meteen een paar handdoeken erbij gedaan, want we gaan vanmiddag nog wel even zwemmen. We zagen Marianne Vos Olympisch kampioen worden en oeh, wat had die Amerikaanse verslaggever er de smoor in dat er geen landgenoot van hem won!

We reden naar de Supertarget (hé, weer andere Disneyshirts) en door naar een giftshop waar ze hele leuke handdoeken met Grumpy en Dopey er op hadden. Meenemen, dus maar. En vanavond alles goed nawegen. We aten bij de Golden Corral en daar bleek de buffetformule zijn intrede te hebben gedaan. Mijn man houdt eigenlijk niet van buffet eten, maar dit keer vond hij het al lang goed, omdat dochter de laatste dagen echt niet veel meer at. Ja, vanmorgen die zoute croissants! Die vond zij wel lekker.

Eenmaal terug in de villa hebben we eerst lekker gezwommen en daarna begon het koffers inpakken. De lichtste koffer van de heenweg bleek nu de zwaarste te zijn (hoezo weinig make-up gekocht?) dus we gingen meteen al dingen overpakken naar andere koffers. Na enig heen en weer gesleep, redden we het om iedere koffer op 49 pound uit te laten komen (je mag 50 hebben), dus dat moest morgen op het vliegveld goed gaan.
Het verzamelen van het wasgoed van de villa begon ook en zo gingen we ons laatste nachtje in Orlando tegemoet.

[Daffelina]

Dag 14, maandag 30 juli. Van Orlando naar New York

We stonden vroeg op. We zouden al om 10 uur gaan vliegen en met de drukte van de afgelopen dagen op de US 192 wilden we het niet riskeren te laat op het vliegveld te zijn. Alle laatste spullen gingen de koffers in (we hadden gisteravond inclusief alles gewogen), alle afval ging de vuilniszakken in en de bak werd weer in het hok teruggezet. Rond kwart over 6 reden we weg naar het vliegveld en onze Navvy was niet eens uitgeslapen, want door een wonder kon ze het eerste half uur geen satelliet vinden en bleef het angstvallig stil! Het eerste stuk kenden we inmiddels toch wel uit het hoofd, maar voordat Tampa int’l voor het eerst werd aangegeven op de borden, was Navvy toch wakker geschrokken en spande ze zich in ieder geval in om zo snel mogelijk van ons af te zijn! Om vijf over zeven stonden we al bij de autoverhuurder en kregen we een afrekeningsbriefje met $ 0,00 in handen geduwd. De Dodge had zelfs nog een kwart tank benzine, dus dat was best netjes.

We togen naar de balie van Delta en daar mochten we de self service incheck gaan doen. Op zich heel gemakkelijk, maar hoe zat het nou met de koffers? Mochten we er nu eentje gratis meenemen of niet? Want volgens het scherm kostte koffer 1 $ 25 en als we dat dan ook nog moeten betalen? We vroegen het na en de dame van Delta drukte eerst op de knoppen, zodat we onze boardingpassen al hadden en toen werden de koffers gelabeld. We hoefden niets extra te betalen. De Lidl weegschaal heeft het goed gedaan! Op de band zagen we 49, 49 en 50 pound voorbij komen, dus verder geen problemen.

Door naar de veiligheidscheck, waarbij bij mijn man het alarm begon te loeien. Hij moest de rij uit, kreeg een vochtig doekje over zijn handen gesmeerd en mocht toch doorlopen. Hij had het inmiddels Spaans benauwd gekregen, want hij vreesde al dat hij voor een volledige check meegenomen zou worden. Toen konden we naar de gate, aten wat en wachtten op het toestel (een ordinaire 737) die ons naar La Guardia zou brengen. We zaten op rij 20 ABC en voor ons bleek ook een Nederlands gezin te zitten. Ook zij hadden in Clermont gezeten, maar net in een andere wijk dan wij en we zouden ze vrijdag op de terugvlucht naar Nederland ook tegenkomen, want ze nemen hetzelfde toestel als wij terug naar Amsterdam.

De vlucht naar La Guardia duurde twee uur en vijftien minuten. Er waren wel aparte schermpjes in de stoelen, maar je moest betalen voor spelletjes of films. Iedereen koos dus maar voor de Flight State of de satelliet tv, zodat we konden zien dat de Nederlandse roeiers 4 pers door waren naar een volgende heat. Het aanvliegen op La Guardia was best spannend, omdat het vliegveld aan het water ligt en het leek alsof we daarop ook zouden landen. Natuurlijk was dat niet het geval en hoorden we de wielen even later de grond raken. We kregen door dat de bagage op band 2 zou komen (foutje, het werd band 1) en toen we bij die band aankwamen, rolden de koffers ook al langs. Geen wonder, want de gemiddelde Amerikaan neemt al zijn spullen als handbagage mee en heeft nooit ruimbagage. De opslagruimten bovenin het toestel was dit keer ook compleet overboekt en er wordt gewoon niets van gezegd of aan gedaan.

We meldden ons voor een shared taxi bij de balie en we moesten vijftien minuten wachter. Vervolgens reden we langs vier andere opstapplaatsen van dit vliegveld om naar het hotel te worden gebracht. Daar kwamen we na ruim 2,5 uur gebroken aan en toen konden we meteen onze kamer op. We hadden geboekt bij het Comfort Inn Central Park West in 72 street en we hadden een kamer met lits-jimeaux en dubbelbed geboekt. We kregen een kippenhokje met een twijfelaar en een enkel bed! Dat was een flinke domper op de vakantievreugde! Mijn man ging meteen naar beneden om een andere kamer te vragen, maar nee, men had geen andere kamers dan deze en pas op woensdag kwam er een kamer met een kingbed vrij!

Volkomen teleurgesteld gingen we de buurt verkennen om eindelijk eens wat te eten (het was al vijf uur) en Central Park te verkennen. Uitgeput en moe probeerden we die avond te slapen, maar het werd een regelrechte ramp. Wij zijn niet gewend op zo’n smal bedje te liggen, dochter lag precies in de blow van de airco en omdat zij het koud had, had ze die maar uitgezet en wij puften weg. Gebroken gingen we dus de volgende dag New York in.

[Daffelina]

Dag 15, dinsdag 31 juli. Rondrit en Zarkana (Cirque du Soleil)

We waren vroeg op, namen in het hotel een gratis, eenvoudig ontbijt en wachtten op bericht uit Nederland over onze klacht van de bedden. Dat schoot niet erg op, dus ging ik nog een keer naar de balie, waar nu iemand anders zat en hoera, we kregen vandaag toch een andere kamer! Eentje met kingbed en dan voor onze dochter een rolloway bed. Alles beter dan dat kippenhok waar we nu in zitten. Dus wij meteen de koffers inpakken (zoveel was er nog niet uit) en alles beneden in het hok gestald, zodat wij de stad in konden. We namen de metro naar Times Square en dat plein viel ons tegen. Als je aan de Dam in Amsterdam denkt, zie je ook echt een plein. Nu stond je gewoon op een kruising in New York, waar het verkeer om je heenraast en dat is dan Times Square! Het was veel kleiner dan ik had gedacht en het is ook niet echt een plein.

We besloten een hop off, hop on bus te nemen en de gehele downtown toer zou twee uur duren. Helaas was het vandaag zo druk met het verkeer dat we we na 2,5 uur net over de helft waren en toen vond ik het wel genoeg. Van dat optrekken en afremmen van een bus, ben ik toch al geen fan en na zolang op een hard bankje te hebben gezeten, weet je ook niet meer wat je moet doen. Dochter had het van vermoeidheid de hele tijd koud (het was 28 graden, hoor!) en ik wilde vandaag toch wel weer regelmaat met eten terug zien. Bij Seaport gingen we de bus af, liepen wat rond, kochten een sweatshirt van I love NY voor dochter en aten wat. Vervolgens gingen we met metro A van Fullton Street naar 72nd Street. Althans, dat was de bedoeling. Helaas bleek metro A een expressmetro te zijn die overdag stations overslaat en zo stonden we dus op 125th street en moesten terug met metro C. Leuk dat dit zo goed aangegeven staat op de ANWB-kaart! We kwamen bij het hotel terug en daar stonden ook metrokaarten dus die nam ik maar mee. Hierop stond heel duidelijk aangegeven welke lijnen op welk perron stoppen, dus dat is wel handig.

We kwamen bij op onze nieuwe kamer die een stuk groter was dan de vorige. Oké, naar Nederlandse maatstaven en als je net een villa hebr gehad, is het nog steeds een klein hok, maar voor ons was het al een hele verbetering.

Die avond gingen we met lijn B naar Rockefeller Station om richting de Radio City Music Hall te gaan. Daar draait een show van Cirque du Soleil en die willen we graag zien. Er waren problemen met de ticketprinter, dus dan maar eerst wat eten en later terugkomen. Toen de zaal even later openging, werd je helemaal gecontroleerd en eenmaal binnen was het allemaal mooi aangekleed. De show begon rond kwart voor acht met de preshow en de veiligheidswaarschuwingen. Die werden door 1 iemand opgenoemd en aan beide kanten van de zaal door zes mensen voorgedaan.

"In case of emercency, please panic" werd er gezegd en de mensen liepen krijsend door en over elkaar heen. "No, no. Please DON’T panic" verbeterde de man zich. "Yell, woohoohoo" en gedisciplineerd werd toen aan de aftocht begonnen. Ook de zaal moest leren yellen, zodat we allemaal gedrild weg konden lopen naar de exits. "Smoking? Don’t even think about it!" werd er nog gewaarschuwd en toen begon de show die in een razend tempo in een keer tot half tien door ging. Ik vond het wel een van de betere shows. Goede muziek en goede acts. Er was zelfs een compleet nieuwe act: een zandkunstenaar die op een glasplaat allerlei schilderijen in zand maakte. En dat ging heel snel en het werd ook nog heel mooi! Eigenlijk was dit iets geheel nieuws dat ik nog niet eerder had gezien en het maakte wel indruk op me.

Om half tien liepen we meteen naar het metro station, maar die ingang bleek al afgesloten te zijn. Gelukkig liep er een vriendelijk Amerikaan langs die ons vertelde dat we de ingang aan de andere kant moesten hebben, dus iedereen liep daar naar toe. Onze metro (dit keer lijn B) liet even op zich wachten, maar toen hadden we wel de rechtstreekse verbinding naar het hotel, waar we 20 minuten later waren. En we hebben deze nacht heerlijk geslapen.

[Daffelina]

Dag 16, woensdag 1 augustus. Statue of Liberty

We deden het weer rustig aan vandaag en zochten uit welke metrolijnen we naar de ferry konden nemen. Er bleek een rechtstreekse lijn 1 vanaf 72nd street te gaan, alleen waar bevond dat metrostation zich dan wel? Nagevraagd bij de hotelreceptie en nu moesten we in plaats van rechtsaf, linksaf het hotel uit en twee blokken verder was inderdaad het metrostation voor de lijnen 1, 2 en 3. We zaten ruim een half uur in de metro en kwamen toen bij de Staten Island Ferry uit. Ik had al gehoord dat je best naar het Vrijheidsbeeld toe kunt, maar dat je dan trap op moet lopen, hutje mutje achter elkaar over een pad bovenin schuifelt en dan weer trap af moet, dus
loonde het voor ons niet op dit eiland aan te leggen, maar namen we de gratis (kijk, je bent Nederlander of je bent het niet) ferry naar Staten Island en dan vaar je er langs. Op die manier kun je mooie foto's van zowel het standbeeld als de horizon van Manhattan maken.

Bij aankomst op Staten Island bleek het te regenen! Niet zo heel erg, maar het miezerde toch wel door. Er bleek hier ook niet veel te doen te zijn, hoewel er vlak bij de haven wel een stadion van een of andere sportploeg was. Dochter wilde naar een filiaal van de Hollister en volgens manlief was dat niet zo heel ver lopen. Toen we dat na een half uur nog eens navroegen, bleek dat wel degelijk een heel eind lopen te zijn. Had hij zich vergist in de schaalmaat van de kaart, want nu was 1 centimeter 500 meter en als je dan 4 centimeter moet afleggen, is dat in de regen best een aardige wandeling. Vervolgens ging het ook nog harder regenen, dus we besloten terug te keren, ploften bij een overdekte bushalte neer en wachtten op de afgeladen volle bus die ons weer naar de ferry terugbracht.

Van de ferry gingen we met de 1 terug naar het hotel, fristen ons op en togen 's avonds weer naar Times Square, omdat we een avondtoer met de bus wilden maken. Op Times Square was het een mierenhoop van mensen: je kon nergens meer doorlopen en je zag alleen maar mensen, mensen en mensen. Ik had echt zin een kanon af te schieten, zodat ik een vrije loopbaan kon krijgen, want ik heb echt een hekel aan zoveel mensen op een kluitje. Het schoot ook niet op met doorlopen en op weg naar wat te eten, dook dochter weer een Forever 21 winkel in. Volgens mij heeft die 21 geen betrekking op de leeftijd van het winkelend publiek, maar op het geluidsvolume van de muziekinstallatie in de winkel! Je kunt elkaar niet meer verstaan en je dreunt de winkel uit. Dochter wist weer een goedkope spijkerbroek in een andere kleur te bemachtigen en toen kozen we te gaan eten bij Sbarro (de Italiaanse variant op een Mac). Dochter voelde zich na het eten meteen niet goed worden (dat lag aan haar en niet aan het eten) en we vroegen ons af of we de stadsrondrit wel zouden moeten gaan doen.

Ik zag al dat verkeer op Times Square vaststaan en omdat de bus hiervandaan zou vertrekken, betwijfelde ik of je zonder misselijk te worden de stad wel uit komt. Steeds dat optrekken en afremmen, is niet bevorderlijk voor je gezondheid. Daar komt bij dat het inmiddels weer was begonnen te regenen, dochter zich dus niet goed voelde en uiteindelijk besloten we de busrit toch maar niet te gaan maken. Om een lang verhaal kort te maken, we gingen naar het hotel terug. Ik had op Times Square ook een M&M's winkel gezien, waar ik best nog naar toe had gewild, maar alleen de gedachte aan weer schuifelen tussen de mensen door, deed mij al rillen, dus ik heb het niet eens meer voorgesteld. Op 42nd Street was het inmiddels bij het metrostation niet meer te harden van de warmte, dus je staat niet echt happy ondergronds. We plakten aan alle kanten toen we op onze kamer terug waren.

[Daffelina]

Dag 17, donderdag 2 augustus. Ground Zero

Na een redelijk vroeg ontbijt, waarbij de jam en boter op bleken te zijn en niet aangevuld konden worden (kon je alleen ei of worstjes op brood doen) togen we met metrolijn 1 naar Rectorstreet. Het valt me wel op dat een gemiddelde Amerikaan bij het metrogebruik enorm veel trap moet lopen. Overal zijn smalle trappen gemaakt en alleen bij de ferry heb ik een roltrap gezien. En hoe je als gehandicapte de metro moet nemen, is mij ook een raadsel!

Maar goed, we hadden gisteren via internet de gratis visitorspassen aangevraagd en 11 uur leek mij wel een mooie tijd om Ground Zero te bezoeken. We waren rond 10 uur al in de buurt van Ground Zero en besloten eerst wat te drinken, waar op het terrein zelf is helemaal niets. Geen kraampjes drinken, maar ook geen toiletten. Alleen, waar zit hier in de buurt een Starbucks/ We zager er geen en toch liepen er bekers langs. Dus besloten we de omgekeerde volgtactiek te gebruiken en de bekers in tegengestelde richting te volgen. En even later kwamen we inderdaad bij een Starbucks uit, waarvan de winkel helemaal niet als zodanig te herkennen was! Man nam de hot chocolate, dochter de cool-lime refreshment en ik de frappucino. De cool-lime had dochter in Tampa mogen proberen en dat was meteen haar favoriete drankje geworden.

Nadat het drinken op was, gingen we in galop door de afgezette rijen bij Ground Zero, moesten de security door en liepen toen het terrein op. Nu ik op deze plek des onheils was, was ik niet alleen enorm onder de indruk, maar je kunt je gewoon niet voorstellen dat alleen deze twee gebouwen zijn getroffen. Er staan allemaal hoogbouw kantoren rond de plek van deze twee torens en het is echt een raadsel dat er niet veel meer kantoren geraakt zijn. Na een tijdje hier rond te hebben gelopen, gingen we van het terrein af en toen zagen we dat er zich al rijen mensen tussen de afzettingen ophoopten, dus we waren er net op tijd door.

We gingen met de metro (lijn R) naar Prince Street (Broadway) waar dochter wilde gaan shoppen. Herinnert ieder zich nog de zwaarte van de koffers richting New York? Nou, dochter heeft er inmiddels een sweatshirt, spijkerbroek en shirts bij en ze wil nu nog meer shoppen. Eerst naar Hollister, want ze had bij Hollister Tampa een vest gezien en dat toen niet meegenomen, maar daar had ze achteraf spijt van dus dat vest moest ze alsnog hier zien te bemachtigen. Helaas voor haar, bleek dat vest in New York 2,5 keer zo duur te zijn en dat geld had ze er echt niet voor over. Tja, dan had ze het toch in Tampa mee moeten nemen. En omdat ze toch een vest wilde hebben, moesten we heel Broadway af, winkel in - winkel uit om te shoppen. Het was inmiddels half één, dochter had nog geen trek, maar wij wel en we kochten bij een kraampje een hotdog. Dat ding bleek echt niet te eten te zijn, maar omdat we zogauw niets anders zagen, aten we het wel op. Het zorgde er wel voor dat we het shoppen even vol hielden. Na tig winkels vond dochter toch een vest voor een leuke prijs bij de Old Navy en waren wij het met dit warme weer meer dan zat om nog verder te winkelen. We zochten de metro op en namen lijn N naar Times Square. Ik had bij 34th Street al over willen stappen op metrolijn B, maar nee dat konden we beter op Times Square doen, want dat station is groter! En inderdaad, dat station is veel groter! Je hebt voor de verschillende lijnen ook verschillende levels op Times Square (42nd Street) dus je loopt je suf over trappen en door gangen. Onderweg van lijn N naar lijn ??? liep dochter in ieder geval het perron voor de lijnen 1, 2 en 3 voorbij (en ze stoppen alledrie op 72nd Street) en sjokte door naar de C-lijn. Daar stonden we heel lang te wachten tot de metro eindelijk kwam en ik kwam als een vies ruikend beest in het hotel terug. En uitgerekend vandaag was men bij onze terugkomst net met de kamer bezig, dus we moesten nog even wachten voor we konden douchen en omkleden.

Die avond begon het opladen van alle apparaten. Man en ik gingen uit eten bij een bistro om de hoek en dochter nam weer het junkfood van de Mac. Ik moet zeggen, de steak smaakte voortreffelijk! Ik bestel biefstukken altijd rare en deze was echt nog lekker rood. Je slobberde hem bij wijze van spreken zo je mond in; zo mals was het vlees. En ook de bijgeleverde frietjes waren van zeer goede, knapperige kwaliteit en niet zoals die slappe, witte dingen van de Mac. We kikkerden helemaal op. Al verheug ik me inmiddels ook op bloemkool met een karbonaadje, die voor het weekend gepland staan.

Nog een nachtje slapen en dan mogen we naar huis. De boardingpassen zijn geprint (we zitten op rij 15 ABC), de koffers zijn weer gewogen (en geen van de drie was te zwaar, rara, hoe kan dat) en onze dochter hoeft niet op zijn Amerikaans te reizen, namelijk met heel veel handbagage. Nee, ook al haar aankopen zitten in de koffer.

[Daffelina]

Dag 18, vrijdag 3 augustus. Naar huis

Om tien over twee 's nachts werden we wakker van sirenes van brandweer en politie. Dochter en man keken uit het raam van de tiende etage en zagen allemaal zwaailichten in de straat. “Het is hier bij het hotel, “ paniekeerde dochter, maar mijn man wist haar gerust te stellen dat het toch echt verderop betrof.

We probeerden weer te slapen en stonden om acht uur op. We ontbeten gezellig met een alleenreizende vrouw uit Australië en wandelden toen door Central Park, dronken wat bij de Starbucks en gingen naar het hotel terug om te gaan pakken. Omdat we al wisten dat onze koffers minder wogen dan in Orlando haalden we gauw folders en boekjes uit de handbagage en deden dat weer in de koffers. Op die manier scheelt het je zelf sjouwwerk.

Het bleek vandaag een warme, vochtige dag te zijn (een dag zoals in Nederland bij 27 graden, maar hier was het ruim 30 graden) en ik ging in het hotel op jacht naar extra handdoeken, zodat we ons toch nog even konden op frissen. Toen sleepten we de koffers naar beneden, aten een broodje bij de Subway en gingen naar het hotel terug om te wachten op de taxi. Inmiddels was er een groot soort kever/kakkerlak door de lobby aan het vliegen en toen deze op de bank landde waar dochter zat, sprong ze gillend op en reageerde ze helemaal in paniek. Het arme beestje werd meteen doodgetrapt door de man van de receptie en hij riep dat het een New Yorkse Ramp (of iets dergelijks) was. Die had je overal en dat kon geen kwaad. Man las nog even op internet de Telegraaf site en toen reed om kwart over één de taxi voor de deur.

De rit naar vliegveld JFK duurde slechts 50 minuten, dus we waren ruim op tijd om de bagage af te geven. Moesten we de koffers (na de bagagelabels te hebben gekregen) zelf naar band 5 sjouwen! Zeg, dit is toch JFK? Een internationaal vliegveld? En toen de koffers bij band 5 stonden, moest één mannetje er voor zorgen dat de koffer ook een band op zou gaan. Ik wilde blijven staan, totdat ik mijn koffer weg zag gaan, maar man vond dat ik vertrouwen in medewerkers moest hebben, dus húp: doorlopen!

JFK blijkt een zielig, klein vliegveld te zijn en er is weinig te doen. Al gauw hingen we ons te vervelen, totdat we zagen hoe druk het werd bij de rijen voor de security. Om op het laatste moment je vlucht te missen, stond ons niet aan, dus we besloten wat te gaan eten en dan op tijd naar de gate te gaan. Inmiddels zagen we een paar bekende Nederlandse gezichten (het gezin van afgelopen maandag) en overal om ons heen hoorden we ook Nederlands spreken. Toen we na het eten naar de security liepen, stond er dus geen mens meer in de rij en konden we zo doorlopen. Bij de gate nog snel proberen je ds of Ipod op te laden en dan weer wachten.

Het KLM toestel (een 777 met 64 rijen) was al geland en wij zouden pas rond zes uur vertrekken. Om kwart voor vijf begon het boarden al en mocht de Business Class aan boord, op de voet gevolgd door de Economy Comfort Class (tot en met rij 14). En toen ging men verder met het toestel van achteren te vullen, dus we konden nog even wachten. Maar toch kwam ook onze rij aan de beurt om te boarden en we begonnen aan de wandeling richting het toestel. Niet zo'n korte slurf als op Schiphol, nee, er mag hier weer gelopen worden! Vlak voordat je het toestel in gaatt, stond in het gangpad een ijzeren afmeting van wat maximaal als handbagage mag worden meegenomen. Vele Amerikanen zagen hun koffers alsnog richting het ruim verdwijnen, maar dat levert hen in ieder geval één voordeel op: ze hoeven niet voor hun koffertje te betalen!

Onze plek had best veel beenruimte, maar was niet gekenmerkt als Comfort. Een ongeijkte meting van mijn kant met de nog lege stoelen voor ons, leverden weinig centimeters verschil op en ik vraag me af of wij niet ook extra beenruimte hadden, waar we dan niet voor hoefden te betalen. De stoelen hadden wel wat breder mogen zijn, trouwens. Dit zat niet echt ruim. We bleven maar wachten en wachten om te vertrekken en omdat dit toestel geen mogelijkheid heeft om per zitplaats een blower op je te richten, was het toch wel warm. Om tien voor zes kwamen de laatste passagiers lachend binnen en toen konden we meteen vertrekken bij de gate.

We kregen te horen dat de vlucht slechts 6,5 uur zou duren. Ha, lekker op tijd in Nederland, dus. Maar helaas, het was spitsuur op JFK en we moesten aansluiten in de vertrekfile. Om half zeven kregen we te horen dat er nog vijftien toestellen voor ons stonden, dus de piloot hoopte dat we rond zeven uur de lucht in konden. Een tiental minuten voor zeven maakten we met het toestel een bocht en zonder welke waarschuwing dan ook, kozen we het luchtruim. Eindelijk op weg naar huis!

Na een kwartier kregen we een drankje en een zakje zoute amandelen. Weer een uur later kwam de maaltijd en hadden we de keuze uit bief en pasta. Wij namen de bief met jus en aardappelpuree. Het vlees zelf was best lekker, maar die overige smurrie smaakte mij niet. De bak met sla en zachte croutons maakte ik ook meester, net als het stukje carrotcake (of appelcake - dat laat ik even in het midden). De crackertjes (nee, geen zoute) werden samen met het stukje kaas door man opgegeten en dochter deed zich tegoed aan de warme broodjes die we erbij kregen.
Al met al viel het eten best mee.

De bediening van het personal entertainment zat allemaal in de stoel voor je. Ook de afstandsbediening bevond zich in de stoel voor je en dat was een stuk prettiger dan een afstandsbediening die in je armleuning zit. Ik keek de animatiefilm Dr. Lorax en je hebt stereogeluid bij deze film. Ik zag opeens iets op rechts dichtslaan en hoorde dat op links, dus ik had de stekker verkeerd om geplaatst. Gauw omdraaien en toen hoorde ik het geluid wel steeds van de goede kant komen. Daarna moesten de raampjes verdicht worden en besloot ik de film “The girl with the dragon tattoo”te gaan kijken. Ik had ooit geprobeerd deel 1 van de Milleniumtrilogie van Larson te lezen, maar ik kwam er niet doorheen. Toch wilde ik wel weten of men de verloren dochter zou hebben gevonden, dus dan maar deze film kijken.

Anderhalf uur voor de landing gaf de flight state aan dat we nog 2,5 uur moesten. Maar dat kan toch helemaal niet? We vlogen al op Ierland aan! Even later was dat bijgesteld en bleek het toch anderhalf uur te zijn. Het ontbijt werd geserveerd. We kregen een pakje zuur smakende jus d'orange, een youghurtbakje en een muffin die gevuld was met een roze kleurige inhoud. Die muffin was zo uitgedroogd en hard (de zakjes bleken open te zijn gegaan) dat je er elkaars hersenen mee in kon slaan, dus die lieten we staan. De bijgeserveerde koffie en thee maakte echter veel goed.

Om half acht landden we op Schiphol en ja hoor, we konden weer aan de sighseeing toer van de Polderbaan beginnen. Een kwartier later mochten we het toestel uitlopen. Door naar band 16 waar onze bagage aankwam en wachten op de koffers. Dat duurde natuurlijk weer veel langer dan in de US, maar rond 9 uur konden we toch met de koffers richting de taxibalie. En een half uur later waren we heerlijk thuis.