[Reisverslag] Ta2 Gerrit: NO Daytona Bike Week 2012

[Ta2 Gerrit]

Al zitten we gelijktijdig in de US, geloof ik (we vliegen zelfs op dezelfde dag) ;-)

Alweer ?!? Wij vliegen deze keer om half tien, dus misschien zit er nu wel een gezamelijke Frappucinno in het verschiet :lol: Jullie gaan weer op de lange latten, neem ik aan ?

Hopelijk vinden jullie toch nog een goed alternatief programma, misschien toch maar eens gratis bier proeven bij Budweiser in Jacksonville na de mooie rondleiding in de fabriek.

Hoewel we de laatste jaren omgeturnd zijn naar Miller's MGD, kan ik het eens in de groep gooien. Een biertje gaat er altijd wel in :-\" en dan kunnen we gelijk weer even bijpraten in het Freebird Café (Lynyrd Skynyrd hangout) in JAX Beach.
En weer logeren aan de overkant in de BW at the Beach, om een DUI te voorkomen :twisted:

I.i.g. allen bedankt voor het medeleven, maar we zijn er inmiddels overheen :lol:. We gaan ons prima vermaken, dat staat vast. En volop brommers kiek'n doen we een paar maand later wel weer, in Laconia NH, bij de op 3 na grootste Bike Rally van de US.

[mattrob]

Alweer ?!? Wij vliegen deze keer om half tien, dus misschien zit er nu wel een gezamelijke Frappucinno in het verschiet :lol: Jullie gaan weer op de lange latten, neem ik aan ?

Ja \\/ ! Wij gaan inderdaad naar de sneeuw, de 11uur vlucht van AMS naar Chicago met United. Dus even kijken of het gaat lukken deze keer; alleen drink ik geen koffie 8-[

[Syllvia]

sjonge wat een pech zeg, is toch niet te geloven dat ze dat zo maar doen!
Nouwja de vakantie blijft toch leuk, dat wel natuurlijk, maar het is toch altijd magie al die HD's bij elkaar!

[Ta2 Gerrit]

Hopelijk vinden jullie toch nog een goed alternatief programma, misschien toch maar eens gratis bier proeven bij Budweiser in Jacksonville na de mooie rondleiding in de fabriek.

Ik heb het in de groep gegooid, and JAX it is \\/

[Ta2 Gerrit]

Even een kleine update; wat gevreesd werd is waarheid geworden. Definitief geen dragraces in Orlando (Speedway) en zowiezo niet met Bikeweek.

De All Harley Dragrace vindt het 3e weekend van April plaats op de Gainesville Dragway.
Dus die gaan we ook missen. Maar de alternatieven stapelen zich op, het wordt leuk.

[Syllvia]

Nouwja als er geen dragraces is in orlando, is dit jaar voor jullie niet zo zuur

Ik neem zomaar aan dat jullie je toch niet gaan vervelen

[trails]

Wel fijn dat jullie genoeg alternatieven op stapel hebben!

[ekkie50]

Wil absoluut niet somberen, maar 't zou wel eens wat koeler kunnen zijn in JAX guys! Qua weer bedoel ik, bier is altijd cool....

[Ta2 Gerrit]

Top of the morning to all !!

Het is al weer een “hutje heâr”, zoals mijn Achterhoekse familieleden plegen te zeggen, dat er een update van dit verslag is geplaatst. Maar nu is het heet van de naald, want we vertrekken richting The Sunshine State.

Zaterdag 25 Februari – 2012. Op een totaal onchristelijk uur ontstijgen we de echtelijke sponde. De koffers zijn gisteravond “gepakt” en de bedoeling was om op tijd naar bed gegaan, en tegen elven is voor ons zeer op tijd. Nauwelijks 5 uur later schreeuwt de telefoon dat we er uit moeten, en dat doen we dan ook.
De koffers zijn gewogen, en door de aanwezigheid van muntdrop en ontbijtkoek nog aardig aan gewicht, maar zitten toch nog 4 kilo onder de internationale norm, en verdwijnen achter in de Mighty Dodge, evenals de twee Carry-on rollers.

Krijt op tijd staan een uur later Fred en Suzette voor de poort en cruisen we richting Hoofddorp waar we een kwart na zessen inparkeren op 207 en 209 (mooi vooraan) van P3, alwaar we doorlopend de shuttlebus instappen die ons afzet bij Vertrekhal 2, wat een nieuwtje voor ons is, want normaal gaan we een deurtje verder.
Maar deze keer vliegen we met Aer Lingus, eerst naar Dublin, en dat is nu eenmaal een Europese vlucht. Online inchecken vanaf Amsterdam behoort daar nog niet tot de mogelijkheden, dus doen we het nu met een computer op een paaltje, gehele en al aangeboden door onze Nationale Trots, de KLM.

Doordat het zo rustig gaat het voorspoedig, en minuten later staan we achter de douane, waar we een alternatief opzoeken voor Café Amsterdam, want die zit in Lounge 3, en daar zijn we nu niet. Maar op de foodcourt vinden we toch een prima ontbijtje, met een bijbehorend vakantiebiertje.



De e-mail die we gehad hebben van See,Buy,Fly blijkt weer een typisch staaltje van de linkerhand weet niet wat de rechterhand doet, want volgens het bericht zouden we niet taxfree kunnen kopen, omdat onze eerste vlucht binnen Europa blijft. Niets blijkt minder waar, want Fred neemt de proef op de som en presenteert bij z’n Hugo Boss gewoon beide boarding passes en krijgt hem voor de aanbiedingsprijs mee. Dat had ons dus een mooi bedrag op de rookwaren kunnen schelen, als we die al niet, naar aanleiding van de mail, op voorhand gekocht hadden. Een mooie leer voor de volgende keer.

Vertrekken doen we vanaf Gate D31, de allerlaatste gate op de D-pier, iets wat ons de hele reis zou blijven achtervolgen. Een mooie wandeloefening op de vroege ochtend. We schepen in in de Airbus320 waar we onze achterwerken neervlijen op de lederen zetels van rij 7 (A,B,C, en D)



Het is goed toeven, qua zitruimte, alleen is een bakkie koffie redelijk aan de prijs (€2,60) maar smaken doet hij goed. Op Dublin Airport meren we aan op gate 424 en zien een gang voor ons die je alleen maar in films ziet. Totaal verlaten en mijlenlang als ware het een shot uit de Matrix. Gewoon eng, en we moeten hem helemaal uitlopen. Onze tweede marathontraining van vandaag.
We volgen de borden Connecting Flights (eitiltí ag nascadh) die uiteindelijk overgaan in US Pre-Clearance. We passeren de Ierse paspoortcontrole, gaan door de scan, met de gebruikelijke schoenen uit, riemen los en de laptops in het zicht, en gaan dan via The Loop, met al zijn winkeltjes en eettentjes weer retour de pier op, maar nu een verdieping lager, waar de US Customs & Immigration zit.

Daar aangekomen blijken we, ondanks de lange wandeling, sneller te zijn dan de Ierse bagagejongens en meisjes, want onze koffers zijn nog niet gefotografeert, en dan mag je niet verder. Dus met het witte I94 Customs Declaration formulier in de hand (volledig “nee” ingevuld) worden we even in de wacht gezet, en als de fotograaf klaar is met de koffers mogen we direct door (geen wachttijden) naar de Immigrations Officer, die ons weer volledig aan de tand voelt, fotografeert en onze klavieren van duim tot duim scant. Dan krijgen we de foto’s te zien van onze koffers, waarbij we moeten bevestigen dat die ook echt van ons zijn (je hoeft dus niet meer zelf van band naar band te sjouwen) en worden we met een welgemeende glimlach welkom geheten in de USA.

De volgende halte (20 meter verder) is weer een security scan, maar nu alleen van de schoenen en de laptop/handbagage, dus geen poortjes of bodyscanner, en vlak daarachter is de eerste gate, nummer 402, vanwaar we afreizen naar Orlando. Om 12 uur gaan we boarden, en omdat we vrij vooraan in het vliegtuig zitten, mogen we als laatste naar binnen. Een goed systeem, want zo voorkom je de irritante opstoppingen in de toch al smalle gangetjes van de Airbus 330.

We hebben stoelnummers 13 A, C, H en K, wat erg onlogisch aandoet, maar wat gewoon inhoudt dat we links en rechts in het vliegtuig zitten, raam/gang, 4 stoelen ertussen, gang/raam. Het Ierse alfabet lijkt dus anders als dat van ons.
De stoelruimte wordt goed ontvangen, ook door de medereizigers die wat langer zijn dan ons, en Marion durft het zelfs te vergelijken met E-Plus van United. Alleen de ruimte onder stoelen voor ons is te klein voor Marion’s rolkoffer (die ze altijd als voetenbankje gebruikt), want daar zit het enterainmentsysteem. En dat is erg uitgebreid. 10” schermen is de stoel voor ons met bekabelde afstandbediening in de leuning en een keur aan films en series die je naar believen kunt starten en stoppen wanneer je maar wilt. Ook erg veel spelletjes die of met de AB of touchscreen gespeeld kunnen worden. En natuurlijk de volgkaart, één van mijn favorieten.



Maar ook deze keer zie ik er weinig van, want van de 9 uur en 16 minuten mis ik minstens de helft, want de Ipod doet weer goed zijn werk, als slaapmiddel.
De voedselkeuze bestaat verrassend niet uit “chicken & pasta”, maar uit “chicken & beef”, waarbij de “beef” bestaat uit pasta met bolognesesaus. Maar het smaakte prima, net als, volgens ons reisgezelschap, de kipmaaltijd.
Alcohol, en blikjes drinken en koffie tussendoor dienen, zoals steeds vaker gebeurt, betaalt te worden, maar bij de maaltijd en de snack (een uur voor de landing) zijn ze van het huis, behalve de alcoholische uiteraard.
We landen precies op tijd op MCO, helaas op de lokale polderbaan, dus taxiën we nog een kwartiertje langs zonnige, verdorde graslanden en belanden uiteindelijk, hoe kan het ook anders, bij gate 48, de laatste van Wing 1. Dus wandelen we maar weer een eindje.

De metro brengt ons zonder enige vorm van controle bij de bagageband 24 in Terminal B, maar ook deze keer zijn we weer sneller dan onze koffers, dus is het tijd voor wat nicotien vermaak. Bepakt en bezakt dalen we wat later de roltrap af naar de kiosk van Alamo, waar ik bewapend met de Savetime barcode, de Insider pas, m’n creditcard en rijbewijs van de computer on a stick te horen krijg dat ik me moet vervoegen bij een Alamo agent.
Daar wordt ik minimaal niet heel erg blij van (waarom lukt het anderen wel, en mij niet %&#@), zeker omdat er net bij de agenten nog niemand stond en nu een kleine rij. Ze werken vlot, de Alamoërs, dus staan we vrij snel voor Juan Carlos, die ons met een big smile helpt, tot het moment dat blijkt dat we niets extra’s van hem willen. Dan slaat de stemming om, maar dat zal ons deren.

In de garage blijkt de door ons gewenste Full-size SUV niet aanwezig te zijn (wss dankzij het All-Star weekend) en worden we door de stationmanager voorzien van een California plated nachtzwarte Suburban, full optioned. Blij als een kind met deze ultieme FBI bak verlaten we de garage, richting Toll Road 417.
Het is 19 graden, dus een prima temperatuur om te acclimatiseren, dunkt mij.
Binnen no time verschijnen de verlichte katapulttorens van Old Town in de schemering, en een sluipweggetje later zijn we weer op bekend terrein. We werpen de bagage in de diverse kamers en proberen dan bij de Publix Orange Lake (en de liquorstore nextdoor) 2 karren vol te stouwen, wat makkelijk lukt, en die gewoon met de pinpas (debitcard) betaald kan worden, en waar op verzoek ook cashback gegeven word, iets waar op het Floridaforum onduidelijkheid over was.




Dan is het tijd voor een drankje bij de pool, waar we de hele dag al naar uitgekeken hebben. Daarbij wordt een snackje van Fridays (quesadilla’s en wings) en Cheeto’s en Dorito’s genuttigd en tegen tienen is driekwart van het gezelschap aan de spreekwoordelijke latten en zoekt de boxprings op. Schrijver dezes blijft eenzaam achter en volgt een drie kwartier later, wetende dat dat hem een hele early start gaat geven, en is dan ook om ½ 5 al weer staande bij om de communicatie met de buitenwereld te verzorgen en deze woordenstroom neder te hameren. Maar over de Zondag hoort U later meer.

[bibi]

leuk weer!! Het is net of ik een klein beetje mee op vakantie ben