[Reisverslag] Ta2 Gerrit: NO Daytona Bike Week 2012

[Ta2 Gerrit]

Daytona Bijna Week & Carne asada.

Donderdag 8 Maart 2012 – Zoals te verwachten was wordt er uitgeslapen. Pas om half acht zie ik het buitenlicht, en duik gelijk weer achter de laptop voor eerst een bekend rondje; Florida en AllesAmerika-forums , Facebook, Live, G en Outlookmail en een beetje nieuws uit Nederland en deze omgeving. En dan weer aan het verslaan, want het regende klachten over ontwenningsverschijnselen.

Na publicatie en waswerk trekken we ten strijde richting Daytona. Eerst de locatie North Beach Street, altijd een publiekstrekker. Maar nu even niet, want waar voorheen de meeste kramen stonden tiert nu de sloophamer en staat er helemaal niks. Aan de overkant, Riverfront Park, zijn diverse onderdelenboeren hun nering aan het opzetten, maar onderdelen hebben we al genoeg op het Mickey Mousebed in Lindfields liggen. Kramen met kleding kunnen we nog niet ontwaren. Dan maar even de Harleyzaak binnen gelopen.

Dit is de eerste zaak van wijlen Bruce Rossmeyer in Daytona en ook die ondergaat een fikse verbouwing. De onderdelenafdeling is weg en midden in de zaak is een muur gebouwd waarachter het Bruce Rossmeyer’s Memorial Museum komt te zitten. De rest van de winkel wordt museumshop. En alle andere activiteiten worden verplaatst naar het hoofdkwartier Destination Daytona.
Daardoor is er wel een soort leegverkoop aan de gang, en vinden we een prachtige snowglobe voor weinig. Tijd voor een alternatief.

We steken daarvoor de brug van Main Street over en rijden gelijk maar een stuk die straat in om te zien hoe de vlag er hier bij staat. Bijna alle kramen zijn opgebouwd en volgepakt, net als de winkels. Ook de parkeertarieven zijn al volop Bike Week, dus verdubbeld. Nu is er iets raars aan de hand. De kramen zijn volgepakt en bemand, maar mogen voor de officiële opening niks verkopen, terwijl de onderverhuurde winkels, die dezelfde artikelen aan de man brengen, dit wel mogen. Ons maakt het niet uit, we vinden weer wat leuke hebbedingetjes. En nemen natuurlijk een biertje in de beroemdste Bikerbar ter wereld, de Boot Hill Saloon.



We flaneren Main Street nog wat op en neer, wat met 26° en een fijn zeebriesje niet geheel een straf is. Af en toe een winkel induiken voor wat verkoeling, belangstelling veinzend voor het gebodene en dan weer de straat op. Motoren rijden inmiddels af en aan, vele geheel standaard, andere radicaal verbouwd.
Maar ook enkele bijzonder mooie klassieke automobielen trekken aan onze camera’s voorbij. Zo komen we vanzelf weer aan het einde van Main Street, en zoeken de auto weer op. Het is tijd om naar het zuiden af te zakken.



We worden om zes uur verwacht bij Texas de Brazil en gaan dat ruim redden. We zijn zelfs nog iets aan de vroege kant, dus genoeg tijd om buurman Hilfigger aan te doen. De schwimmhose van van de week bevalt zo goed, dat er een 2e exemplaar van aangeschaft wordt. Iets voor zessen melden we ons bij de Braziliaanse schonen en worden keurig naar onze tafel geleid. Bijna onhoorbaar legt onze gastvrouw het principe van het restaurant uit. Slim als we zijn gaan we eerst naar de meer dan uitgebreide saladbar, waar alles er zo smakelijk uit ziet dat je in een poep en een scheet een bord vol hebt met al de heerlijheden.
En dat is nu net niet de bedoeling, want je moet ruimte houden voor al het aangeboden vlees. En dat is er in alle soorten en maten, en het smaakt allemaal voortreffelijk.



De bediening is werkelijk superb, en de aanhoudende stroom vlees niet te stoppen. Of, eigenlijk wel, want op de tafel ligt bij iedere gast een fiche met een rode en een groene kant. Groen boven, en de gaucho stopt met een megaspies vlees, en snijdt je ter plaatse een stuk af. Rood boven, en hij dartelt dapper door. Ga je van tafel, word razendsnel je servet opgevouwen neergelegd, kom je terug word het direct op je schoot gedrapeerd. Speciale wensen worden vrijwel direct gehonoreerd. Complementary glazen plat water raken nooit leeg, en tussen 5 en 7 is het nog happy hour ook. Niet dat je aan drinken toekomt, want het is alles eten wat de klok slaat. En zo veel je maar wilt.

Het is dan ook niet zo vreemd dat het er stervensdruk is en reserveren gewenst. Maar na een goed uur zitten we tot de nok toe vol, ondanks dat we na het ontbijt niets meer genuttigd hebben. Zelfs een heerlijk Braziliaans worstje kan ons niet meer verleiden. De rekening is behoorlijk wat hoger dan we hier in restaurants gewend zijn, maar het is het allemaal dubbel en dwars waard. De koffie nemen we thuis wel.

Daar aangekomen staat het handgemaakte motorzadel keurig voor de deur te wachten, dus zijn er twee mensen erg blij. De laatste spullen zijn nu binnen, dus kan er morgen gepakt worden. Dat wordt nog een hele goocheltoer.
De avond wordt in het geheel buiten doorgebracht, en de temperatuur komt niet beneden de twintig graden. Kaartspelletjes vliegen over tafel, wat ik allemaal bezie vanachter de laptop. Als het verslag en bijbehorende foto’s gefabriekt en geplaatst zijn is het tijd voor het mandje. Morgen staat weer een dagje Daytona op de planning, maar niet nadat gecompliceerde logistieke problemen in kaart zijn gebracht. Maar dat hoort U natuurlijk morgen.

[Teleton]

Heerlijke dag weer! En een beeldend verslag van de vleesmaaltijd

in een poep en een scheet een bord vol hebt met al de heerlijheden

Wij zijn gek op zulke koks en obers....#-o

[rolandino]

Dat eten ziet er prima uit! En zoals Ton aanhaalt is de "poep en een scheet" uitspraak niet zo handig, zeker als je jullie verslagen na elkaar leest ;-)

[Ta2 Gerrit]

Ik had het verslag van Ton al gelezen (heet van de naald), vandaar de assocatie :mrgreen:

[rolandino]

Zolang er geen bakkie saté bij jullie eten zat vertrouw ik het dan maar

[Teleton]

Ik had het verslag van Ton al gelezen (heet van de naald), vandaar de assocatie :mrgreen:

Ik heb net zo'n idee dat wij elkaar in een vloek en een zucht verstaan............;-)

[Ta2 Gerrit]

A wet day at the races, on a hot summernight.

Vrijdag 9 Maart 2012 – Op goed vlees kun je goed slapen. Dat moet haast wel, want we hebben allemaal een uitslaapdag. Zelf was ik er wel op tijd uit, maar heb gisteren, tijdens het napraten over het copieuze maar voortreffelijke eetfestijn bij Texas de Brazil, meer de ogen dicht dan open gehad, dus mijn uitslapen bestond uit voorslapen. Maar bij de aanvang van “Live with Kelly” (voorheen met Regis) is iedereen zo’n beetje uit bed.

Vandaag is het inpakken, maar eerst wegwezen. Nogmaals naar Daytona, waar we met veel omwegen wegens files net na de middag aankomen bij de International Speedway, waar ook altijd veel kramen met koopwaar staan, plus een mooi deel van de Amerikaanse motorbouwers. Een kwartiertje nadat de tram ons van Parkinglot 70 naar het terrein heeft gebracht begint het iets te sputteren. Dezelfde tijd later gaat het over in regenen, en nog iets later is het hozen.



We spurten van tent naar tent, vinden nog wat van onze gading, en maken in de schaarse droge momenten nog wat foto’s van de aanwezige, bijzondere motoren. Tijdens de fotoshoot bij de Dunlopstand raak ik in een geanimeerd gesprek met een van Amerika’s bekendere bouwers, Jesse Rooke. Deze jongeling is vooral ook bekend geworden van Discovery’s Biker Build Off, waarbij hij een aantal prijzen in de wacht sleepte met zijn strakke minimalistische streetbikes.
Aardige vent bovendien, die het erg waardeert dat ik zijn motoren mooi vindt.






Na de Corndog lunch zijn we de regen zat en gaan weer richting Orlando. Ook deze keer met een hindernis, want tien mijl buiten Daytona is door onduidelijke reden een auto op de middengeleider geklapt. Zeer recent, want de auto staat nog op de middelste rijbaan, met nog een passagier op de achterbank. En hulptroepen zijn nog niet aanwezig. Het lijkt qua gewonden mee te vallen, want de andere inzittenden staan er redelijk ontspannen, voor zover dat lukt, bij.
We vervolgen al snel, af en toe in een ware stortregen, onze weg. Die regen zou ons blijven achtervolgen tot in Disney aan toe. Op onze alternatieve sluiproute is het net als op alle andere wegen in en rond Disney onbenullig druk. Slecht weer en de parken lopen leeg, en dat is overduidelijk te merken.

Bij thuiskomst beginnen we langzaamaan in te pakken. Per persoon een koffer, zoals het tegenwoordig bij de meeste airlines hoort, plus nog een extra uitvouwtas voor Marion en mij, wederom aangeschaft bij Walmart, de ouwe was versleten. Niet dat de vele onderdelen niet in de twee reguliere koffers passen, dat was wel, zij het met moeite, gelukt. Maar het gewicht van het geheel was dan absoluut te veel geweest, en dat kost je dan net zo veel als een extra koffer, dus dan maar wat ruimer inpakken.
Tijdens het inpakken moeten we ook uitpakken want veel van de onderdelen zitten in een veuls te grote displayverpakking, en die moet kleingemaakt worden. Zo komen we er achter dat een doosje waar een spatbord-embleem in zou zitten, leeg is. De tweede zit wel gewoon in z’n doosje, dus U kunt zich voorstellen dat ik op dat moment niet de vrolijkste was. Geen woord Frans werd er gepraat.

Het liep tegen etenstijd en de Harley dealer zit vlak bij het restaurant van vanavond, Cracker Barrel, inmiddels omgedoopt tot Suzette’s Favourite, dus die wordt door de heren, terwijl de dames vast een tafel vastleggen, even vriendelijk bezocht. We kunnen nog net de onderdelenman in de kraag vatten, want hij heeft feierabend, maar we weten hem te overtuigen toch maar even terug te komen. Geheel op z’n Amerikaans eis ik dat hij er maar voor moet zorgen dat het tweede embleem in Zwolle geraakt. En dan ook nog inclusief bevestigingsmateriaal voor de beiden, want die mogen ze er voor die prijs wel bijleveren, al staat dat niet zo in de boeken. Hij gaat helemaal akkoord.




Het eten bij CB was ouderwetsch goed, en de totale afrekening kwam in de buurt van de fooi gisteren bij Texas de Brazil En dan is er koffie, lekkere koffie.
Ondertussen begint de bepakking steeds meer vorm aan te nemen, en blijven de gewichten binnen de 50 Lbs. We genieten nog van een zwoele laatste avond aan de pool voor deze vakantie, en maken de laatste versnaperingen naar kunnen op. Vroeg naar bed hoeft niet want we hebben morgen alle tijd. We vliegen pas om 19.00 uur, en hebben van onze landlady Joanne Cook toestemming gekregen om een paar uur langer in de villa te blijven. Dat wordt nog even zwemmen morgen \\/

Hoe de terugreis verloopt en de terugblik er uit ziet hoort U vanuit Zwolle.

[Teleton]

't Is en blijft een fijn land, maar soms moet men zelfs hier even op zijn ponteneur gaan staan. De een bij de onderdelenman, de ander treft het beter met twaalf jonge maagden. Hoe dan ook; het was weer een genoegen om mee te lezen over jullie belevenissen die een heel andere wending hebben gekregen dan gepland, maar jullie hebben je manhaftig aangepast! Een fijne dag nog gevieren en voor vanavond een goeie reis terug via het groene Ierland!

[Ta2 Gerrit]

Hou op, schei uit, ik heb het beeld van de uiteenstuivende deernes nog op het netvlies staan, na het lezen van jouw column. Daar kan Disney een film van maken :lol: :lol:
Vandaag doen we nog even twee steden; Downtown Disney & Old Town.

Het groene Ierland zullen jullie zelf volgende week ook wel meekrijgen, vermoedt ik :mrgreen:
Dat wordt nog druk, met de springkipjes, de motormannen/vrouwen en de leprechauns.
Don't eat the yellow snow, and don't drink green beer.

Bedankt voor de goede wensen, en nog veel plezier hier.

[mattrob]

Was weer een genoegen om mee te lezen; en ik herken de 'dubio'' bij Texas de Brazil net zo goed. De saladebar is daar geweldig, maar dat vlees ook ... Wat een luxe keuzes !

Een hele fijne terugreis, die waarschijnlijk net zo soepel (met de ogen dicht) zal zijn als de heenreis met Aer Lingus. Maar als er nog zaken zijn waar ik Yvonne op kan wijzen voor deze terugvlucht, dan hoor ik die weer graag in het verslag van de terugreis. Geniet nog van deze laatste dag !