Re: Reisverslag Ta2 Gerrit: NO Daytona Bike Week 2012
Antwoord met Citaat
All Day Disney.
Dinsdag 6 Maart 2012 – Gisteren op de valreep nog een verheugend bericht gehad van J&P Cycles, onze laatste bestelde items zijn ook verscheept. En pak van ons hart, want hierbij zat ook een custom-made zadel voor Marion’s Road King, en nu kunnen we die zelf naar huis mee nemen, en hoeven Tini & Co., die volgende week in “ons huidige” huis zitten, daar niet mee te belasten.
Vandaag worden we om klokslag 9 uur verwacht bij Disney’s Hollywood studio’s, dus zijn we allemaal vroeg in de herrijzenis en arriveren dan ook op de slag van negen bij de ingang. Dan is het in één streep door naar de twee belangrijkste attracties van de studio; Tower of Terror en Rock ’n Rollercoaster. Bij beide is een wachttijd van 20 mins., wat bij de eerste sterk overdreven is, want we kunnen zo doorlopen.
De laatste keer dat wij (Marion en ik) hier in gezeten hebben is 1995 geweest, en toen vonden we hem al zo leuk dat we hem 3x op één dag gedaan hebben. Het is nog steeds mooi, en niet veel veranderd in aankleding, maar wel in uitvoering. Veel meer ups en downs, wat hem nog leuker maakt.
De coaster van Aerosmith is nieuw voor ons allemaal, en hier is de twintig minuten wachttijd minimaal dertig. Ik wens de drie waaghalzen veel succes en zoek een plaatsje in de zon, waar je zo gezellig zit. Snel, gevaarlijk, het maakt me niks uit, maar loopings, kurketrekkers, dat gaat het voor mij niet worden.
Maar de dames en heer vinden hem geweldig, en dat geloof ik dan maar. Het is weer tijd om op te stappen, en nog voor tien uur sturen we de zwarte koets richting parkeerplaats van het volgende park van de dag Epcot. Met de parkeerkaart van de Studio’s kunnen we zo doorcrossen, en door het relatief vroege tijdstip staan we nog redelijk vooraan. Vanaf hier (Amaze 37) rijdt er zelfs geen tram, zodat we alweer aan de wandel zijn. We zullen wat kilometers maken deze dag. Voordat we Epcot binnen gaan doen we eerst maar eens een rondje Disney totaal. Wijzelf hebben al enige ervaring (al is dat niet echt recent) met de parken, en ook Freddy is hier niet voor het eerst, maar we geven nieuweling Suzette graag een complete rondleiding.
Dus stappen we in de monorail naar Magic Kingdom, en aldaar aangekomen nemen we na een lekker bakske leut lopen we naar de laatste rit van de Magic Kingdom Express. Die monorail gaat er om half twaalf uit voor onderhoud, dus we hebben geluk. Een rondje om het meer en door het Contemperary Resort, en we zijn weer terug bij het Transportation Centre. En daar gaan we weer vice versa naar Epcot waar we met een vingerafdruk en een glimlach naar binnen lopen. En we beginnen natuurlijk met de blikvanger, Spaceship Earth.
De wachttijd is ook hier maar 20 minuten, en ook die is in 21 jaar niet veel veranderd, op de touchscreens in de karretjes na, die een leuk gefotoshopt animatiefilmpje aan het eind van de rit tevoorschijn toveren. We doen een rondje clockwise, dus komen hierna bij Universe of Energy, waar we ook gelijk kunnen aanschuiven. In mijn gedachte was deze attractie, en met name de introductiefilm op de grote schermen 20+ jaar geleden veel heftiger en indrukwekkender, maar nu vond ik het geheel (bevestigd) slaapverwekkend.
Wakker worden doen we bij buurman Mission Space. Mijn afkeer van coasters (zie boven), en de berichten over diverse doden doen mij het ergste vrezen, en mijn besluit om toch mee te gaan is gebaseerd op het nemen van de groene, veilige, lijn. Die valt me alleszins mee, dus gaan we via (uiteraard) de souvenirshop per omgaande naar de oranje uitvoering, waar, net zo als bij de groene, de wachttijd ook al weer minder dan 10 minuten is. We treffen het wat dat betreft wel. De “more thrilling” uitvoering van de oranje reis naar de rode planeet is inderdaad meer heftig. Al bij de lancering voel je de druk toenemen, en je wordt wat meer heen en weer gesmeten. Maar ook deze vinden we leuk.
We gaan gewoon verder met onze ronde en komen dus bij de Test Track. Dat dit een populaire attractie is blijkt wel uit de wachttijd, want die is 80 minuten. Daarvoor nemen we dus de fastpass. Die gebiedt ons om over zes uur terug te komen, zeg maar tussen half zeven en half acht. Dat doen we dan maar.
In de pits van de track gaan we naar de snackstand, want het is inmiddels lunchtijd. Daar wisselen 4 minipizza’s en softdrinks van eigenaar, die met smaak aan de statafel in de werkplaats op peuzelen. We kunnen er weer tegenaan.
We zijn over het hele park erg onder de indruk van alle tuinen, en met name van de daar in staande gesculptuurde struiken. Vermoedelijk heeft e.e.a. ook te maken met het komende Flower & Gardenfestival van tv-zender H&G TV.
En zo belanden we met de klok mee in World Showcase, waar we na Mexico onze volgende ride gaan doen, de Maelstrom, altijd, en nog steeds weer, leuk. Ook hier minder dan 30 minuten wachten. Dan is het even gedaan met de rides. Duitsland sprinten we voorbij, mede doordat ze daar toch rustig bijna 10 dollar voor een biertje willen hebben. Die besteden we dan maar verderop, bij de Italianen, voor een ijsje…………](*,)
We keutelen in een prettig zonnetje met een fijn briesje verder langs het gastland, het land van de rijzende zon, Amsterdam-Zuidoost zonder bontkragen en scootertjes, hij is fijn-Paturijn, en komen zo terecht bij het United Kingdom, waar op dat moment een oerbritse band oerbritse deuntjes speelt. En ze doen dat niet onverdienstelijk, en weten op een gegeven moment zo’n beetje het hele plein aan het Twisten & Shouten te krijgen. We swingen zachtjes mee.
Via Canada verlaten we World Showcase, met het plan om bij The Land Soarin’ te gaan doen. Michael Jackson slaan we over, die is ook 20 jaar geleden al bekeken, en echt fan zijn we ook niet. Soarin’ geeft een wachttijd van 75 minuten, en buiten dat dat ons te gortig is, zou dat samenvallen met onze Test Track fastpass. Ain’t gonna happen ! Volgende halte is dan de hevig in verbouwing zijnde The (voormalig Livin’) Seas waar we heerlijk ontspannen in een schelp en zo Nemo volgen op zijn avonturen.
Dan is het inmiddels na half zeven en worden we bij General Motors verwacht voor een ritje in de testauto. Er zijn meer gegadigden, maar die mogen nog ruim een uur wachten. Het geeft een fijn gevoel dat je al die mensen kunt passeren, en na een minuut of 10 staan we dan ook in de briefing ruimte. Vandaar uit wordt je vastgesnoerd in een heel speciaal model Corvette en geht’s los !!
Ik blijf dit een geweldige attractie vinden en staan dan ook met een brede glimlach op de finishfoto. Nu rest alleen nog het grote vuurwerk.
Maar daarvoor is het nog veel te vroeg en gaan we op pad om de inwendige mensch te versterken. Niet dat dat zo hard nodig is na de diverse snacks van de dag, dus gaan we voor de Mexicaanse Cantina voor wat taco’s en nacho’s, even vergetend dat klein hier niet echt voor komt. Het is weer een hele hap, maar het vult en doodt de tijd. Een uur voor de grote knallen posteren we ons op een bankje van de rookplek kort bij Mexico. Fred en Suzette gaan Mexico nog even in voor een ritje met de bootjes, maar ik krijg al nachtmerries bij het idee, en spontaan deunt “It’s a small World” weer door m’n kop. Andere attractie, maar die van de Mexicanen roept gewoon de associatie op. Thanks, but no thanks.
Het frisse briesje van vanmiddag is inmiddels een koude wind geworden, en de dames hebben dan ook Disney inmiddels gesteund door een bundel dollars te ruilen voor twee vesten. De manen kunnen wel zonder, dachten ze zelf.
Maar als het vuurwerkshow IllumiNations; Reflections of Earth begint, ben ik blij dat Marion inmiddels achter mij op het bankje staat en zo mij een groot deel uit de wind houdt. De show is schitterend, zoals gewoonlijk, en is bijna niet in woorden te omvatten. Je moet er bij zijn, al geeft het filmpje wel een lichte indruk. Wij hebben er met volle teugen van genoten, tot de laatste knal.
Na die laatste knal is het massaal naar buiten, en het valt ons op hoe rustig en gedisciplineerd dat gebeurt. Ook op de parkeerplaats verloopt alles prima, en omdat we vrij vooraan staan hoeven we geen gebruik te maken van de tram zijn we zo bij de auto en heel vlot het park af. Tussen de laatste knal en de sleutel in de voordeur zit net iets meer dan een half uur. We zijn dan wel ruim dertien uur uithuizig geweest en hebben ondertussen ook zo’n beetje een halve marathon in de benen zitten, dus de drankjes hakken er vanavond goed in. En binnen no time liggen de dames plat, en volgen de heren op gepaste afstand.
Zelfs het dagelijkse verslag gaat vandaag niet de lucht in, maar moet een dagje wachten. Maar dat is toch een relatieve rustdag, dus zal dat zeker lukken.
Of dat zo is hoort U morgen, dus zullen er twee verslagen verschijnen, hoop ik.
(Edit; het verslag van vandaag, Woensdag, komt ook al een dagje later. U leest nog wel waarom)
Mission Completed ! All 50 States Visited 
