Re: Reisverslag Ta2 Gerrit: NO Daytona Bike Week 2012
Antwoord met Citaat
How a bad day got worse.
Zaterdag 10 Maart & Zondag 11 Maart 2012 –De dag begint wat bewolkt maar zou, in tegenstelling tot wat de lokale Piet Paulusma’s ook beweren, stralend zonnig, en ook nog warm worden. Maar we hebben alle tijd, en nemen die dan ook, alleen zwemmen zit er even niet meer in. Te koud, het is maar 23° :lol: .
De restanten worden ingepakt, wasjes draaien (ook het linnen, deel van late checkout deal),we maken de boel wat aan kant en nemen nog een stevig ontbijtje. Net na de middag reizen we af naar Old Town, waar we nog wat tijd hopen stuk te slaan.
Maar eerst probeer ik nog maar een keer online in te checken bij Air Lingus. Vanaf Schiphol ging dat absoluut niet, maar vanaf Orlando moet dat wel kunnen. En dat kan ook, tot op zekere hoogte. Als vertrekplaats Orlando ingeven kun je vergeten, na drie keer invullen ga ik over op Amsterdam, en die komt wel door.
Vreemd, maar a là, we gaan verder. Daar ons kofferbestand gegroeid is, vul ik netjes 5 in, waar gevraagd, en druk op continue. Fout, want in de eerste bestelling, toen we boekten, hebben we 4 ingevuld, en dat telt, en verder niets.
Ik moet een koffer bijboeken, en betalen, dat is het advies. Maar dat had ik zelf al bedacht, dus we gaan terug naar “Boeking beheren” en regelen het daar.
Ook hier weer naam, rang en nummer invullen, en vooral vertrekplaats. Ook hier wordt “Orlando” geweigerd. Dan maar weer Amsterdam, en we zijn weer een ronde verder. De boeking wordt zichtbaar, maar de teller van de koffers is fixed, staat vast dus, en niet van zijn plaats te krijgen. U dient zich te vervoegen bij de agent op het airport. Dan doen we dat maar, en ik check online in, met 4 koffers.
Het is schitterend weer als we de zwarte tank achter Old Town parkeren. Altijd weer leuk om door de straat te zwerven, al zijn lang niet alle winkeltjes open, en is er veel leegstand, maar we vermaken ons prima. De winkeltjes die we wilden bezoeken zijn allemaal open, en langzaamaan druppelen ook de Hotrods en Oldtimers voor de cruise van vanavond binnen, Die gaan allemaal aan de achterkant opgesteld staan, zodat we die ook nog kunnen bewonderen.
Ook zien we dat de buurman Funspot behoorlijk uitgebreid is tot een complete kermis. Voor één prijs krijg je een armbandje om alle attracties te doen, en het is er al behoorlijk druk. We flaneren de kermis en vinden het dan tijd om maar eens richting Orlando International Airport te vertrekken.
Vertrekken bestaat bij ons uit rituelen. We droppen eerst de bagage met aanhang bij de airline van keuze, in dit geval Aer Lingus, bij de United balie. Dan lever ik de auto in bij de verhuurder van keuze, in dit geval Alamo. Volgende stap is het zo snel mogelijk kwijtraken van de bagage en het veroveren van boardingpassen. En dan is het in één streep naar Starbucks voor een laatste Frappuccino.
Fase 1; check. Fase 2; balance 0, check. Bij fase 3 begint de hapering, het inboeksysteem in de Aer Lingus computer ligt er uit, dus staat er een bescheiden rij. Niets aan de hand, na een minuut of tien doet hij het weer, en minder dan tien minuten later staan we voor de balie, bij een jongedame die dit werk duidelijk nog niet zo lang doet. Gelukkig staat er een supervisor met een instructieboekje achter, wat me eigenlijk ook niet zo’n zeker gevoel geeft.
Maar goed, “Goedemiddag, paspoorten alstublieft” en de boel wordt in gang gezet. Ik geef aan dat we al online ingecheckt hebben, maar 5 stuks bagage hebben, en nummer 5 niet via de website toegevoegd kon worden. Geen punt, dat kon ook hier aan de balie, bij voorkeur met creditcard. Ook geen punt, en ene derde medewerkster neemt mijn creditcard, pakt een willekeurig (i.i.g. niet het mijne) paspoort en verdwijnt achter een deur in de achterwand. Tot dat zij terugkomt kunnen de koffers niet gelabeld worden, dus moeten we wachten.
En wachten duurt voor je gevoel altijd lang. We hebben geduld en tijd, maar als de tijd op het horloge al bijna een half uur verstreken is, raakt het geduld ook enigszins op, en ik maak dat kenbaar. Waar is de dame met mijn creditcard.
Die blijkt het niet voor elkaar te hebben gekregen, maar was vergeten dat te melden. Dus moet het maar contant, maar ook dit moet ingevoerd worden, en hoe dat moet staat niet in het boekje. De labels mogen al wel aan de koffers, maar ze mogen nog niet op de band, want het invoeren van de betaling lukt ook de supervisor niet. Een volgende medewerker van Servisair komt om de hoek. Ondertussen vraagt Marion aan juffrouw één of er geen transferlabels aan de koffers moeten, want we gaan immers niet naar Dublin, maar naar Amsterdam.
Dat vond de dame wel een goed idee, want die hadden ze immers liggen, in plain sight !! Ondertussen was ook de transportband stilgevallen, en kwamen er nog een paar techneuten achter de balie, zodat het gezellig druk werd, en we er inmiddels meer dan 3 kwartier stonden, als enige nog van de rij passagiers.
Toen de band weer op gang kwam, gooide één van de reparateurs alle koffers op de band (de man dacht, weg is weg, hij loopt nou nog) en ontstond er lichte paniek bij de groep Servisair dames. Ze waren immers nog bezig met de procedure. Onze boardingpassen moesten nog uit de printer. Het verbaasde ons niets dat ook dit niet lukte. Weer een nieuwe ster uit het team (in opleiding, volgens mij) werd inclusief instructieboekje aangerukt, en ook die begon heftig op het toetsenbord te hameren. Ze leek ons deskundiger dan de rest, maar de verbaasde en af en toe verdwaasde blik op haar gezicht deed ons toch het ergste vrezen. Hoe het met het geduld was hoef ik niet meer uit te leggen.
500 toetsaanslagen verder zei ze ; “U heeft al online ingecheckt ?” Ja hoor, en dat ook al meegedeeld toen we hier aankwamen. OK, glimlachte ze, en 10 seconden later rolden de instapkaarten uit de printer. “You’re all set”. Dacht het niet, want we willen, net als onze koffers, ook nog kaartjes voor Amsterdam.
Peinzend en fronsend over deze rare vraag, wordt ons meegedeeld dat ze die wel aan de gate-agent (die iets verderop stond) mee zou geven, dus ook dat kwam goed. En zo kunnen we na ruim 5 kwartier eindelijk richting Starbucks, aan de andere kant van het vliegveld. De Frappuccino smaakt dubbel zo lekker.
Na de verfrissing en een laatste rokertje wandelen we weer van Terminal A naar B, waar we door de security uitgenodigd worden in de rij van de Expert Traveller, waar maar een man of vijf voor de scanner staat. Hè hè, eindelijk wat vlots vandaag. Bij gate 48 staat de ons bekende agent achter zijn desk, en daar gaan we even mee praten. Die heeft immers onze Dublin-Amsterdam kaartjes. De beste man kijkt ons aan alsof hij water ziet branden, en zelf raak ik ook een beetje aangebrand. Hij zorgt maar dat het voor elkaar komt, wil dat ook graag doen, maar de printer achter de desk geeft geen kik. Hij belooft er mee bezig te gaan en zal ons meedelen als hij wat meer weet. Twee minuten voor het boarden deelt hij mee dat de begeerde instapkaarten in Dublin klaarliggen. Het zal wel….
Zondag 11 Maart 2012 - De vlucht verloopt prima, de maaltijd is redelijk weg te krijgen en slapen doen we als Irish Roses. En verdomd, in Dublin liggen de papieren daadwerkelijk klaar. We zijn iets vroeger dan gepland geland, en vertrekken ook iets eerder, dus komen we ook iets eerder dan op de rol staat op Schiphol aan. Dat gaat mooi.
Maar het bekende spreekwoord zegt het al, als het te mooi is om waar te zijn………. We doen een rookstop na de landing, en komen daardoor tegelijk met onze koffers bij band nummer 10 aan. Wij wel met z’n allen, onze koffers niet. Daar ontbreekt er één. Op de monitor boven de band staat dat bij vermissing je moet vervoegen bij Servisair (waar ken ik die naam toch van) naast band 2. Met de hele karavaan die kant opgesjouwt, heuvel op heuvel af, om daar te horen van al net zo’n minder nozele collega van de incompetenten in Orlando dat de vermissingen nu behandelt wordt door de mensen van de KLM bij band 14.
Zet dat dan ook op de monitor ! Daar gaan we weer. Bij KLM worden we goed opgevangen en goed en efficiënt behandelt. Zij zorgen dat het goed komt, en zo kunnen we dan eindelijk de bus pakken naar P3 die er net aan komt rijden. Als klap op de vuurpijl sluit de lul de behanger van een buschauffeur (hij staat er nog geen minuut) de deur tijdens het inladen van onze koffers, en zit ik ertussen. Gelukkig gaan die automatisch weer open als er wat tussen zit, dus schade is er niet, behalve aan de tere zieltjes die in de bus zitten, want ik uit me op dat moment niet even vriendelijk. De chauffeur zal het boeien, het is zijn laatste rit, zoals we zien bij de terminal P3, hij wil naar huis.
We pakken de automobielen en cruisen op ons gemak richting Zwolle, waar we om 2 uur onze eerste bakkie Douwe Egberts nuttigen. Maandag komt het bericht dat de koffer getraceerd is, en Dinsdagmorgen wordt hij bezorgd. Eind goed, al goed.
Rest mij nog een nabeschouwing en het bundelen van de foto’s. Het eerste volgt in de loop van de week, het tweede volgt daarna ;-)
Mission Completed ! All 50 States Visited 
/
