Aankomst in Washington. Temperatuur is heftig, 96 graden Fahrenheit = 36 graden Celcius. We hebben ruim 2 uur en een kwartier voor de overstap, en al gauw ziet het er naar uit dat we dat niet gaan redden. Wat een enorme chaos!! De rij voor de douane is enorm, en er zijn maar drie loketten open. Mijn voet doet al aardig pijn en ik vraag dan ook of ik ergens kan gaan zitten. Nee, dat kan niet, er wordt eerst naar een representative van United gezocht. Een half uur later nog niets en het ziet er naar uit dat e.e.a. nog minstens anderhalf uur gaat duren. Ik loop / strompel dan ook naar voren en herhaal mijn vraag om een zitplaatsje. Nu komt er actie, Chantal en Steven mogen naar voren komen en we zijn meteen aan de beurt. Veel boze gezichten, maar dat boeit mij voor geen meter. De pijn is nu aanzienlijk opgelopen. Er wordt belooft dat vlak achter de douane iemand met een rolstoel klaarstaat, ….. niet dus. Dan komen we bij de bagagebanden. Hier is de chaos nog groter. De capaciteit van de banden is ruimschoots onvoldoende voor de vele vluchten die daar aankomen. Chantal gaat op zoek naar de koffers en ….. ineens is er dan een mevrouw met een rolstoel. Eindelijk zitten! De koffers …. Die komen nog steeds niet. Dan eindelijk … als allerlaatste komt onze vierde koffer van de band. Dan weer de rij in om door agriculture te komen. De dame van United duwt mij enigszins langs de rij, met Chantal en Steven in haar spoor. Anderen zijn daar helemaal niet blij mee, ze blokkeren ons zelfs en beginnen met koffers te gooien. Begrijpelijk, iedereen heeft er genoeg van en dreigt vluchten te missen.
Maar de chaos is nog niet voorbij. De koffers moeten ook weer door de scanner voor de transfer en uiteraard staat daar ook weer een enorme rij. De rolstoel doet hier ook weer wonderen en we passeren de rij mokkende mensen, zetten de koffers af bij de scanners en rijden door naar de gate.
Op het moment dat ik dit schrijf zitten we in het vliegtuig van Washington naar Orlando. Ik heb zeer grote twijfels of onze bagage in hetzelfde vliegtuig zit …. We zien het straks wel weer. Ik laat me graag verbazen. Chantal zit wat in haar boekje te schrijven, Steven is doodmoe en probeert nog wat met zijn GameBoy te spelen. In Nederland is het inmiddels middernacht, wij zijn al 18 uur in touw. De vermoeidheid slaat hard toe en we zijn er nog niet. Hoe e.e.a. bij aankomst in Orlando verloopt laat ik morgen wel weten. Chantal gaat in ieder geval weer achter de koffers aan, ik ga meteen naar de verhuurbalie van Dollar.