[Reisverslag] A3: Keys to Vegas, Frisco, LA & Florida, 2011

[A3]

Dag 11, Dinsdag; Golden Gate, Lombard St., Fishermans Wharf, Chinatown, Cable Cars, Alamo Square, Mission de Dolores & 20th Street. Oh ja, en Mel’s & Del’s.
Deze mooie dinsdag gaan we – met respect voor de toestand van Ellen’s enkel waarmee het overigens wel steeds iets beter gaat – de mooiste stad van de VS bezichtigen. Want zo herinneren Anja en ik ons San Francisco toch wel vanuit 1988. We waren er toen een jaar voor de grote aardbeving van 1989 en ik meen me te herinneren dat ik nog ergens videobanden moet hebben liggen waarop alle nieuwsuitzendingen zijn opgenomen die destijds over de aardbeving zijn uitgezonden. Het maakte toen een grote indruk op ons omdat we er net waren geweest.

Het programma voor vandaag bestaat uit een aantal hoogtepunten van de stad die we per auto zullen bezoeken, waarbij we tussendoor enkele typische gelegenheden zullen zoeken om lekker te eten. Het eerste reisdoel dat we vandaag in de TomTom instellen is de Golden Gate Bridge. Volgens Tom ongeveer 18 minuten rijden via de Bay Bridge. Zo gezegd, zo gedaan, en via het qua drukte wel mee vallende verkeer, banen we ons een route door het centrum van de stad. We krijgen op een bepaald moment al een typisch San Francisco shot te zien door de voorruit; een steil dalende straat met aan de horizon Alcatraz. Als volgende richtingaanwijzing meldt Tom ons dat we linksaf moeten Lombard Street in, maar als we daar eenmaal een mijl of wat op zitten gooi ik plotseling het stuur om en rij terug. Acht vrouwenogen kijken mij vragend aan en Ellen zegt: ‘we gaan zeker naar die Diner die we net voorbij gereden zijn’. Deze conclusie is juist in dit geval want we hebben immers nog niet ontbeten. Toeval of niet, recht voor de deur van Mel’s Drive Inn is een parkeerplekkie en de parkeermeters hier blijken te werken met creditcard, dus een gebrek aan quarters is hier geen probleem. Wat een mooi begin van deze dag! Wat er van buiten als ‘erg leuk’ uitzag, blijkt binnen niet teleur te stellen. Een typisch Amerikaanse diner met heel veel chroom, vriendelijke mensen en – surprise surprise – een kleine mini jukebox aan elke tafel. Wat gaaf!



We wisselen wat dollarbiljetten voor quarters en achtereenvolgens galmt ‘onze’ muziek door Mels Drive Inn: o.a. Michael jackson (You rock my World; zeer toepasselijk in deze fantastische setting), Roy Orbison (Pretty Woman; klopt. Er zitten er vier bij mij aan tafel), Elvis (Jailhouse Rock; Alcatraz ligt ‘om de hoek’) ) en Otis Redding met zijn over San Francisco gezongen sitting on the dock of the bay. De menukaart is inmiddels ook uitgebreid bestudeerd en als een en ander ook daadwerkelijk geserveerd wordt blijkt de tafel te klein. Wat een gigantische hoop eten staat hier voor ons. En dan moet je bedenken dat dit nog maar het ontbijt is! Anja, Ellen en ik hebben de stoutste schoenen aangetrokken, want wij hebben gekozen voor Mels special met onder andere een echte steak. Om kwart over negen……….. Deze steak is dus echt gigantisch lekker. Ik kan me niet herinneren – buiten ons bezoek aan Outback Steakhouse in Fort Collins, Colorado vorig jaar – ooit een zo lekkere biefstuk genuttigd te hebben. Op mijn levenslange steak top10 komt Mels Drive Inn dus met stip binnen op nummer 2. Voorwaar niet slecht voor een steak die tezamen met toast, butter & jelly , drie eieren en special grilled potatoes, slechts $ 7.95 kost. Da’s € 5,41……………. Maartje & Linda eten zich overigens niet minder te blubber met hun ‘all you can eat pancakes’.



Ik kan natuurlijk niet voor de dames in ons gezelschap spreken, maar voor mij kan deze dag al niet meer kapot. Wat een superontbijt! Na dit vreethoogtepunt komt er ook een weethoogtepunt; wanneer is de Golden gate Bridge eigenlijk gebouwd? 1937. Waarom is ie eigenlijk rood? Meerdere uitleggen mogelijk. Waarom hangt hij vaak in de mist? Dat komt omdat de gesloten ring van bergen hier een soort vlakte omringen die door de zon opgewarmd wordt. De warme lucht stijgt daardoor naar boven waardoor aan de onderzijde een zuigende werking van lucht ontstaat. De ring van bergen wordt op slechts een punt onderbroken, en dat is bij de Golden Gate. Daarom wordt juist daar verse lucht aangezogen. En omdat die lucht van boven de oceaan komt en dus veel koeler is, ontstaat er terplekke mist. We hebben het zelf gezien; in tijd van 5 minuten kan het zicht veranderen van ‘ik zie de hele brug’ tot ‘waar is de brug gebleven?’. Het mag duidelijk zijn dat ons volgende doel de Golden Gate Bridge is. Het geijkte uitzichtspunt bij de ingang van de wijk ‘El Presidio’ is niet overbevolkt en dus kunnen we op het gemak wat foto’s schieten. Een behulpzame Nederlandse dame legt ons allemaal op de gevoelige plaats vast. Maar ja, het is een dame, dus de foto is niet helemaal perfect; slechts de halve brug staat er op……





Dan rijden we nog verder door naar beneden, naar het minder bekende viewpoint bij Fort Point. Je staat hier helemaal onder de brug en kijkt dus echt vanaf waterniveau tegen deze imposante rode constructie aan. Wat mij betreft het mooiste uitzichtspunt voor de Golden Gate. Van de zes hier beschikbare parkeerplaatsen – bijna niks dus – zijn er naast ons twee bezet, en dat is door surfersbusjes; zelf liggen ze in het water. Naast surfers zijn er hier ook veel joggers. Het is blijkbaar populair om tot Fort Point te lopen en dan om te draaien. Overigens is ook het uitzicht over de stad hier erg mooi. Vanzelfsprekend willen we de brug ook van de andere kant bekijken, dus rijden we naar de Noordzijde bij Sausalito, waar het bij het uitzichtspunt echt poepiedruk is. We horen hier ook opvallend veel Nederlands. Onze volgende stop is de kronkelige bochtjes in Lombard Street. Als toerist moet je dit natuurlijk gereden hebben en dit doen we dan ook twee keer. Een keer met alle vijf inzittenden aan boord en een keer met slechts Ellen en Pa aan boord zodat de rest dit kan maken;





Lombard Street is mooi aangekleed met bloemen en netjes onderhouden, dus dit levert in veel fotoboeken mooie plaatjes op. Aansluitend gaan we naar Fishermans Wharf. Op loopafstand vinden we een parkeerplekkie en we lopen lekker te struinen tussen de rest van de toeristen. Het is hier een overduidelijke toeristenbende, maar daarom ook wel weer leuk. Helaas zijn de hier normaliter in grote getale aanwezige zeehonden iets minder talrijk; er liggen slechts drie exemplaren die begluurd worden door honderden toeristen. Andersom was leuker geweest. We lopen wat winkeltjes in en uit en Maartje zoekt naarstig naar wat leuke souvenirs voor thuis. Deze mogen groot zijn of klein, goedkoop of duur, kleur of zwart-wit dat maakt allemaal niet uit. Maar niet zwaar! We moeten straks immers ook weer met Spirit Airlines en de bijbehorende gewichtsrestricties terug vliegen naar Florida. Dus als er zich onder de lezers cadeau-ontvangers van Maartje bevinden; nu weet je waarom je niet iets groters gekregen hebt.
Na Fishermans Wharf is het de beurt aan ChinaTown, maar dat verloopt niet helemaal volgens plan. Omdat onze kaartjes een beetje tegenstrijdig zijn waar het de exacte locatie van Chinatown betreft, nemen we eerst even de TransAmerica Tower mee (de grote pyramidevormige wolkenkrabber) en de Columbus Tower (een groen driehoekig gebouw dat doet denken aan het Flatiron Building in New York City).



Daarna rijden we via Union Square naar een parkeergarage om van daaruit de Cable Cars te zien. Voordat we die echter zien lopen we binnen bij Del’s Diner. Een leuke broodjes/lunchshop die er van buiten een beetje shabby uitziet, maar van binnen echt pico bello is. Zaken die op tafel komen – en daar snel ook weer verdwenen zijn – zijn sandwiches, salades en chili. Lekker! Dan gaan we richting Cable Cars. De rij voor de Cable Cars is erg lang en ook de ritprijs valt niet mee. Zes dollar p.p. enkele reis, dus dat is 60 dollar retour. Dat vinden we eigenlijk net te veel dus doen we het met een foto van een langsrijdende Cable Car. Aansluitend rijden we kriskras door straten heen waarvan we toch wel een sterk vermoeden hebben dat het Chinatown betreft. Waar we deze vakantie al eerder besproken hebben dat je eigenlijk nooit dikke Chinezen ziet, wordt dat hier gelogenstraft. Niet dat het er hier nu van wemelt, maar ze zijn er dus wel degelijk. Van bami kun je dus ook dik worden; het bewijs is nu geleverd.

De volgende stop is ook voor Anja en A3 nieuw. Dit werd in 1988 nog niet gezien als bijzonder, of het bestond toen nog niet, maar we hebben het hier over Alamo Square. Het park met de mooie Victoriaanse huizen met de skyline van Frisco op de achtergrond. In het park is vrij druk, zeker als er een bende schoolkinderen arriveert die ook nog eens flink in de weg gaat staan voor mijn mooie foto van Victoriaanse huizen met de Frisco skyline op de achtergrond en leuke bloemen op de voorgrond. Kijk maar:





Nadat we getankt hebben zijn we vlakbij het voorlaatste punt van vandaag, de Mission de San Dolores. Dit is het oudste gebouw van San Francisco en is een overblijfsel van de missiepost die hier door de Mexicanen gesticht werd. De Mexicanen wilden namelijk in de in de 17e t/m 19e eeuw de inheemse bevolking bekeren en stichtten daarom in totaal meer dan 20 missieposten vanaf de Mexicaanse grens tot aan Sonoma (ten noorden van San Francisco). De route van en naar deze missies is nog steeds een voorname verkeersader en heette toen en nu ‘El Camino Real’. Veel indianen werkten op deze missies, die naast missiehuis tegelijkertijd ook boerderij waren. In ruil kregen de indianen kost en inwoning, in deze streken een kostbaar goed. Door onlusten en ziekten hebben vele indianen vroegtijdig het leven gelaten en hier bij Mission de San Dolores zouden meer dan 5.000 indianen op het naast de missie gelegen kerkhof ‘begraven’ liggen.

Al met al dus een plek met een gedenkwaardige historie. Er zijn overigens ook nog diverse andere missies bewaard gebleven, o.a. bij Carmel maar bijvoorbeeld ook in Los Angeles! Maar daarover over een paar dagen meer. Nu zijn we helaas net te laat om de missie van binnen te kunnen bezichtigen want hij is een half uur geleden gesloten. Ook de basiliek ‘next door’ is dicht, maar gelukkig kunnen we het exterieur en het kerkhof wel goed zien.





Dan de afsluiting van de dag; de volgens onze Loney Planet crookedest street in San Francisco, even more crooked than Lombard Street. En dit blijkt te kloppen. We moeten wel echt ons best doen om 20th Street te vinden, maar als je er bent dan merk je dat de weg hier in vele bochten heeeeel scherp naar benden gaat. Nog scherper dan bij Lombard Street en zonder de file. We zijn de enige auto die hier naar beneden rijdt. Als we beneden zijn nemen we meteen de route via de Bay Bridge terug naar Oakland. Daar bezoeken we nog even de lokale WalMart en kopen daar ons onconventiële diner; water, brood, pasta, jam, pindakaas, donuts en een grote pot ijs: cookie dough. We kopen ook plastic bestek zodat we de grote pot met behulp van 5 handen, 5 monden en 5 lepels helemaal leeg kunnen lepelen. Heerlijk! Dan nog wat chillen en lekker snurken!

[A3]

Vandaag helaas geen tijd gehad voor een verhaal. Even geduld tot morgen aub.
Ter compensatie nog wat extra foto's (en een filmpie....)



http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3513.jpg



http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0505.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0631.jpg

[A3]

Dag 12, Woensdag; Alcatraz, Golden Gate Park & vliegende schoenen……..
We ontbijten gezellig met z’n allen op de hotelkamer met behulp van de spulletjes die we gisteren bij Walmart hebben gekocht. Dan checken we of we alles compleet hebben (camera’s, verrekijkers en tickets) voor de tour naar Alcatraz. Vandaag gaan we inderdaad het beroemde prisoner island bezoeken; de tickets hebben we – gezien de enorme populariteit – al ruim van te voren geboekt.

Onze auto kunnen we recht voor Pier 33 parkeren, en omdat we vroeg zijn kunnen we gebruik maken van de speciale aanbieding voor parkeren voor vroege vogels; inderdaad heel toepasselijk de ‘Early Bird Special’ genoemd. Raar toch dat sommige spreekwoorden of gezegden in het Engels totaal niets met de onze te maken hebben (andersom trouwens ook), en sommige weer gewoon letterlijk vertaald lijken te zijn. Zoals dus deze Vroege vogels / Early Bird. Maar ook:
· Iets wat we hier door het gebrek aan regen nog niet meegemaakt hebben: Na regen komt zonneschijn / After rain comes sunshine
· In de zelfde categorie: Stilte na de storm / After a storm comes a calm
· Ook vergelijkbaar maar niet helemaal: Beter een vogel in de hand dan tien in de lucht / A bird in the hand is worth two in the bush

In tegenstelling tot spreekwoorden die in het Engels überhaupt (goed Engels woord…) niet bestaan:
· Ik zal ze een poepie laten ruiken / I shall let them smell a shitty
· Tegen heilige huisjes aanschoppen / To kick against little holy houses
· Maak je borst maar nat / Please wet your breast

We zijn zo vroeg vandaag omdat we absoluut de eerste tour op Alcatraz willen hebben. Dan heb je daarna namelijk nog de hele dag ter besteding, en de eerste tour is ook goedkoper (scheelt maar liefst $2 per persoon!). Een volk wat ons doorgaans beticht van overdreven zuinigheid (Vlamingen) kan er echter zelf ook wat van. Voor ons staat een groepje Belgisch Limburgers die ook voor het voordeel van $2 per persoon hebben gekozen. Ze zijn zojuist aangekomen uit New York City en gaan na een paar dagen San Fran ook nog door naar Vegas. Ze zeggen ‘wijjjjj ouden van liechtjes’ zoals alleen Vlamingen ‘wij houden van lichtjes’ kunnen zeggen. Schattig. Nou, zeggen we, dan kom je in Vegas wel aan je trekken, want daar ‘ouden se ooooook van liechtjes’. Dan zien we plotseling een krant met daarop een opvallende headline:

‘Dutch family kills whilst queing for Alcatraz Boat Tour!’

Helaas wordt het slachtoffer niet genoemd. Dat is in dit geval de tijd. Want we staan nog steeds in de rij om de time te killen. Wel blijkt het vroeg boeken nuttig te zijn geweest, want boven de ticket booth hangt de datum voor de eerstvolgend beschikbare tour; pas over 12 dagen!

Na de obligate familie + Maartje foto, die je straks kunt kopen voor veel te veel dollars, mogen we eindelijk aan boord. Gelukkig kunnen we nog net wat plekjes op het dek bemachtigen zodat we nog van de mooie uitzichten kunnen genieten. Ellen mag overigens blij zijn dat ze over verreweg de smalste ‘ass’ van ons vijven beschikt, want ze zit naast een aantal asiocalen die echt geen moeite doen om een inchje of zo op te schuiven zodat ze met haar smalle kontje nog net op het bankje past. Ze valt er nog nèt niet vanaf. Dat was met de ‘assen’ van de overige vier uit ons gezelschap dus never nooit nie gelukt. Terwijl de boot van Fishermans Wharf wegvaart heb je voor je een mooi uitzicht op Alcatraz en de erachter liggende Golden gate Bridge, terwijl achter je, zich het schouwspel ontplooit van Frisco’s skyline en de Bay Bridge.







Vóór ons komt Alcatraz steeds dichterbij en al snel hebben we weer vaste grond onder de voeten. Als eerste volgt er aan wal een praatje van de dienstdoende Park Ranger over wat er allemaal wel en niet mag en wat er op het eiland allemaal te zien is. In tegen stelling tot de meeste medepassagiers beginnen wij met de twintig minuten durende introductiefilm over Alcatraz. Deze is hartstikke interessant en ik denk oprecht dat als je het eiland bezoekt zonder eerste deze film te zien, dat je het dan aanmerkelijk minder interessant vindt. Daarna beginnen we aan de klim naar de ingang waarna we bij de entreebalie kunnen kiezen uit audiotours in o.a. het Engels, Duits maar ook Nederlands. Vier van ons kiezen voor Engels, Anja kiest voor Nederlands. De tour is interessant en werkt boven verwachting goed. Je kunt pauzeren, terugspoelen enzovoort. De richtingaanwijzingen zijn duidelijk en veel beter dan – om maar iets te noemen – TomTom.





Onder de verhalen van de Bird Man van Alcatraz en beroemde andere inmates als Al Ca(traz)pone en Machine Gun Kelly worden duidelijk en interessant verteld. Ook de ontsnapping van drie mannen die van allerlei voorwerpen nephoofden hadden gemaakt zodat het erop leek dat ze nog gewoon op bed lagen te slapen, spreekt echt tot de verbeelding. Ook heb je vanaf het eiland – zeker in het mooie weer van vandaag – een prachtig uitzicht op San Francisco. Moet voor de gevangene van toen ook een beetje een tantaluskwelling zijn geweest; vrijheid en zoveel lekkers zo dichtbij en toch zo ver weg.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0676.jpg

Na een paar uur komen we met z’n allen tot de conclusie dat het leuk was, maar dat we nu wel genoeg ge-alcatrazzed hebben. We lopen dus weer naar beneden richting het bootdock, onderwijl ‘gezellig’ ruziënd met Linda. Op de boot bespreken we het programma voor de tweede helft van de dag, en we besluiten om na Alcatraz naar het Golden Gate Park te gaan.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0692.jpg

Onderweg naar het Golden Gate Park komen we bordjes tegen die de 49 mile scenic drive aangeven, en die proberen we – het einddoel in gedachten houdend – te volgen. Zo komen we al vrij snel op een mooi uitzichtspunt voor de Golden Gate Bridge, alleen nu van de zuidwestelijke zijde. Het is vandaag ook compleet onbewolkt, en de brug ligt er dus – qua bewolking en mist – smetteloos bij.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4210.jpg

Ook tot onze eigen niet geringe verrassing komen we vlak daarna bij een heel groot zandstrand uit. De temperatuur is een goede 20 graden, dus echt strandweer is het niet, en op het strand zijn wat wandelaars, een aantal surfers en een klein aantal optimistische sunbathers. Er lopen ook diverse honden op het strand waarmee door een man uitgebreid mee gespeeld wordt. De golven zijn hier echt mega en zowel de honden als de surferdudes zullen het dus wel naar hun zin hebben. Maartje en Linda weten inmiddels ook waarom alle strandwandelaars hier schoeisel dragen; het zand is zo megaheet dat je er op blote voeten echt niet kunt lopen.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4213.jpg

Wij brengen ook een minuut of twintig op het strand door en worden dan vriendelijk maar dringend verzocht door onze zesde medereiziger – de inwendige mens – om eens aanstalten te maken om een eetgelegenheid te zoeken. De TomTom is hierbij erg behulpzaam en we zien dat er binnen 1,5 mijl een Burger King beschikbaar is. Daar zijn we dus een minuut of vijf later te vinden. Deze Burger King is erg klein en er is eigenlijk maar zitgelegenheid voor een man of10. Twee stoelen zijn al bezet door twee Chinezen (of Japanners, of Koreanen, wie zal het zeggen) – best cute overigens volgens de dames, maar gelukkig is er voor ons nog net een driehoekig tafeltje met vijf stoeltjes vrij. Na ons komen nog een paar mensen binnen waarvan het bij één persoon erg moeilijk in te schatten is of het nou een vrouws- of een manspersoon is. De stemmen staken. Twee van ons vinden ‘man’ , twee vinden ‘vrouw’ en een vindt ‘onzijdig’. We zullen het dus nooit weten. De burgers en de shakes smaken prima, zo goed zelfs dat de inwendige mens voorlopig tevreden is en voorlopig niet meer van zich zal laten horen. Goed, Golden Gate Park dus. We rijden wat door het park rond en zien o.a. de Ducth Windmill en een paar bisons. Dan zien we een grote grasvlakte waarop diverse mensen aan het recreëren zijn; dat gaan we ook doen, alleen wel op onze manier. We lopen het gras op en nauwelijks 50 meter verder vleien we ons allemaal neer. Languit in het gras lekker niksen, dat houden we wel even vol. Toch begint na einge tijd de verveling toe te slaan. Ook voor omstanders is dit op een gegeven moment zeer duidelijk zichtbaar. Er wordt volop gedold, gepield* (met de vingers in elkaars buik prikken en dan ‘piele-piele-piele’zeggen ), ge-mental-pield* (idem als piele, maar dan elkaars buik net niet aanraken) en wordt volop gegooid. Gegooid? Met wat? Met boeken, met schoenen en met sokken. Het moet voor de lokale, in het park aanwezige gezinnen best leuk zijn geweest om eens wat anders door de lucht te zien vliegen dan een basket- of een basebal. Look mam, flying Dutch books. Flying Dutch soks. Flying Dutch shoes. Yes dear, that’s why they’re called flying Dutchmen………..

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0708.jpg

De middag wordt gecompleteerd door nog wat door het park te rijden en leuke jongens te spotten – ja, als Pa moet je iets voor je meiden over hebben – . Vooral de paar jongens die aan het voetballen zijn maken veel indruk, vooral de blonde en de chino met sixpack. Maar voetballen kunnen ze niet……

Als we na een ellenlange (waar Ellen overigens niks aan kan doen) file weer terug zijn in het hotel gaan we eerst even rusten. Linda en Maartje zijn daarna een beetje hyper en gaan een beetje ronddolen door het hotel. ’s Avonds gaan we eten bij Panda Express (een soort Chinees buffet in fast food style) en als we buiten zitten vraagt een langs lopende Amerikaan aan me: ‘look at him, sitting here with four pretty ladies’. Yeah, that’s me dude!

Om de dag in stijl af te sluiten lopen we nog bij Walmart binnen. Ellen koopt er een broekje, Maartje een shirt, Linda cola, Anja Swiss Rolls en ik wijn. Zo: allemaal iets.

Welterusten!

* piele & mental piele © M. Spieksma

[A3]

Dag 13, Donderdag; een GRATIS(!) dag
Op deze donderdag wijken we af van het ritueel. We gaan namelijk eerst naar onze plaats van bestemming en zoeken pas daarna een leuke plek om te ontbijten. Het eten staat vanochtend dus duidelijk op de tweede plaats, onze eerste prioriteit ligt bij het op tijd bereiken van onze bestemming, aldaar de juiste plek vinden waar we ons moeten melden, en een fatsoenlijke parkeerplek zoeken. We gaan namelijk naar Berkeley, een plaats ten noordoosten van Frisco, alwaar we een tour (GRATIS!) zullen krijgen over de campus van de gelijknamige universiteit. Berkeley is niet alleen in de VS maar ook ver daar buiten bekend en behoort tot de top 5 universiteiten op de wereld (!).

Het verkeer richting Berkeley valt mee deze ochtend, en aldoende bereiken we ruim op tijd het centrum van de stad. Pats boem midden in het centrum ligt de campus. Op slechts twee straten van de hoofdingang vinden we een betaalbare parkeergarage, en tussen deze parkeergarage en de campus vinden we ook nog eens een keer een geschikte plek om te breakfasten: Noah’s New York Bagles. Noah’s blijkt een echte studentikoze ‘tent’ want buiten ons lopen er diverse jeugdige personen in en uit om met een bagel en koffie of orange juice richting universiteit te gaan. In tegenstelling tot hetgeen hier dus blijkbaar gebruikelijk is, nuttigen wij onze bagel juist terplekke en daarmee konden we wel eens de eerste not-to-go bestelling plaatsen van dit jaar. De bagels smaken in elk geval prima en lijken ons een goede voedingsbodem om vandaag de campus te lijf te gaan.

Onze eerste kennismaking met Berkeley is de introductie door een advisor of the admittance committee in de vorm van een film en een powerpoint presentatie. Een en ander vindt plaats in het gebouw waar de hoofdadministratie gevestigd is, het voorname Sproul Hall.



De film is prima te volgen, en het verhaal over admissions ook. Maar het is wel redelijk complicated; veel over honour programs, SAT scores en uiteraard verhalen over hoe geweldig Berkeley wel niet is. Meneer gaat er dan ook vanuit dat iedereen in de zaal behoort tot de echte ‘top of his class’ en dat het allemaal ‘natural born leaders’ zijn. De studiemogelijkheden hier zijn enorm, zo kun je binnen het department ‘letters & science’ zelfs Dutch studeren. Na afloop vragen Maartje en Ellen nog even wat zo’n beetje de kosten zijn om hier te mogen studeren. Dat valt nogal mee; $ 50,000 -let wel de cijfers zijn geschreven in de Amerikaanse schrijfwijze, het is dus niet 50,000 (50 dollar) maar 50.000 (vijftigduizend dollar)- per jaar. Na de presentatie bevestigen we onze voorinschrijving voor de tour en lopen we richting de great hall. Daar is het inmiddels gigadruk maar iedereen krijgt netjes een tour guide toegewezen. Samen met drie personen uit Indonesie en een groot aantal Amerikaanse ouders met potentiële studenten gaan we op pad. Onze tour guide heet Sam en komt uit Louisville, Colorado. Hij heeft ook nog twee broers die studeren aan respectievelijk Cornell en UCLA, ook topuniversiteiten. Rekening houdend met het feit dat Sam en zijn broers allemaal ‘out of state’ studeren, betekent dit dat Sam’s ouders jaarlijks zo rond de $ 150,000 aan studiekosten kwijt zijn voor hun kroost. Pfffff…………..



Sam vertelt honderduit over alles wat we maar willen weten en meer. Hij maakt vergelijkingen met andere universiteiten en mixed er ook aardige anekdotes tussendoor. Serieuze en minder serieuze. Een leuk feitje is bijvoorbeeld dat er classes worden gegeven in minder voor de hand liggende onderwerpen als ‘Harry Potter’, ‘Seinfeld’ en whiskey (no tasting allowed). Ook vertelt Sam dat Berkeley veruit de meeste nobelprijswinnaars tot zijn staf mag rekenen. En aangezien het grootste goed op de campus ‘parkeren’ is, krijgen alle nobelprijswinnaars een parkeerplaats voor het leven. Als we het allemaal goed gevolgd hebben zijn er van de 21 nobelprijswinnars die Berkeley tot de zijne mag rekenen, nog vier in leven. Vandaar dat er vier parkeerplaatsen zijn voor NL (Nobel Laureates).



Ook leuk om te weten is dat Berkeley belangrijke vondsten op scheikundig gebied heeft gedaan. Zo zijn de elementen ‘Californium’ en ‘Berkelium’ hier ontdekt. Berkeley is daarmee de enige (en tegelijkertijd dus ook de enigste) universiteit ter wereld die een element naar zich genoemd weet. Ook zakelijk zijn er successen uit Berkeley te melden; de oprichter van Apple (Steve Wozniak) studeerde aan Berkeley. Hij heeft zijn studie echter in eerste instantie niet afgemaakt. Toen hij eenmaal ‘binnen’ was is hij terug gekomen en heeft alsnog zijn bul bemachtigd. Verder horen we allerlei details over de woonvormen, de maaltijden, de sporten en de free speech movement, die ertoe geleid heeft dat alle gebouwen met dubbele deuren op de campus slechts een deurhendel hebben.
Aan het einde van de rondleiding bedanken we Sam hartelijk en filosoferen we even over de voor- en nadelen van het studeren in Californië. Ellen en Maartje zien duidelijk ook de keerzijde van de medaille, maar Linda heeft er wel zin in. Dat betekent dus eerst een krantenwijk zoeken en vervolgens zo’n 5.000.000 kranten bezorgen voordat het zover is…………

Op de weg terug naar de parkeergarage passen de dames in de speciale Berkeley store (let op Bas: speciaal voor jou: SPECIALE BERKELEY STORE!!) nog de nodige sweaters e.d. maar helaas kan alleen Ellen slagen. Een blauw-gele sweater met opdruk ‘Bears’ (beren zijn de mascotte van Berkeley) is het resultaat. Na ons bezoek aan de uni gaan we via een andere grote brug die de baai overspant naar het gebied ten noorden van San Fran. We komen uit in Sausalito en bezoeken het daar in het buitengebied gelegen Marine Mammal Center (GRATIS!). Dit is een soort Pieterburen, alleen heet het zo niet omdat het niet in Pieterburen ligt. Het center ziet er modern en netjes uit, maar helaas kun je de aanwezige patiënten slechts moeilijk zien vanaf een boven de bassins gemaakt platform. Bij de onderzoeksruimte kun je door een glazen wand naar binnen kijken om te zien hoe het er allemaal aan toe gaat. Er is net een kleine groep aan het werk en plotseling schrijft de enige man uit het gezelschap twee woorden op het whiteboard en draait dit naar ons toe: ‘GO BEARS’ staat er geschreven. Ellen’s sweatshirt levert dus wel meteen aanspraak – of in dit geval beter gezegd: ‘aanschrift’ op. Het center beschikt helaas niet over een cafetaria of iets dergelijks, dus we moeten het hongergevoel voorlopig maar te lijf met gedachten aan grote borden vol nacho’s en andere lekkernijen. Binnen een uur staan we hier weer buiten en gaan we – ondanks het feit dat iedereen nu toch wel redelijke honger heeft – naar Nike. Nike staat in dit geval niet voor het sportmerk, maar voor een type raket dat in de koude oorlog overal over de VS ondergronds stond opgesteld om eventuele Russische raketten of vliegtuigen uit de lucht te kunnen halen. Net boven San Francisco bevindt zich de enig overgebleven en volledig gerestaureerde basis van deze zogenaamde Nike Missiles (GRATIS!). Vanaf het center dat niet Pieterburen heet, betreft het slechts een ritje van 15 minuten, dus we zijn er zo. Als we aankomen is er net een scoutinggroep die we in het Marine Mammal Center ook al gezien hebben. We vallen midden in de rondleiding die net begonnen is en we mogen zomaar aansluiten. Ook hier heeft Ellen meteen weer aanspraak door haar sweater.

Eerst zien we twee kleine gebouwtjes waar de ex-militair en nu Park ranger (te) uitgebreid vertelt over de historie van de koude oorlog en de Cuban Missile Crisis (Linda herinnert zich dat ze daar op school net een les over hebben gehad). Ook de technische details van de betreffende raketten en zijn voorgangers worden net iets te uitgebreid toegelicht. Als we van het tweede gebouwtje naar de ondergrondse parkeerplaats van de raketten lopen, maakt een Engels gezin mooi van de gelegenheid gebruik ‘to do a moonlight flit’ (ze knijpen er tussenuit). Ik vind dat we dit niet kunnen maken, dus loop ik met een groep van vier mokkende dames achter me aan richting de raketten. De Park Ranger demonstreert de werking van de lift, en iedereen mag – met een hand vast aan de raket – afdalen naar de ondergrondse lanceerplaats.





Beneden volgt nog een praatje en een demonstratie en als we weer boven zijn nog een. Gelukkig komt aan alles een einde dus ook aan de goedbedoelde speeches van de Park Ranger. Nog steeds honger! Op naar Sausalito dus voor iets te eten. We proberen een paar tentjes maar iedereen is of vol, of gaat net sluiten. Uiteindelijk vinden we een leuk uitziend Mexicaans tentje en daar schuiven we lekker aan. We genieten van de nacho’s die als appetizer worden klaar gezet, maar de rest valt een beetje tegen. De taquito’s van Anja en mij kunnen er mee door – maar ook niet meer dan dat – en ook Linda’s salade is niet echt top. Bij de rekening – het is hier toch al niet echt goedkoop – wordt zonder pardon 18% tip geteld; ik zeur verder niet, reken af en mompel; ‘die Mexicanen blijven toch een onbetrouwbaar volk’. Na het eten rijden we naar Muir Woods, een bos waarin vele grote coastal redwoods te vinden zijn; een grote sequioa soort die weliswaar niet zo breed en dik wordt als de sequioa’s in Sequioa National Park, maar wel nòg hoger. In tegenstelling tot alle eerdere attracties van vandaag is de entree niet gratis; deze bedraagt $5 per volwassenen vanaf 16 jaar. Gelukkig is Linda pas 15, dus GRATIS! We legen hier de blazen – netjes in de restrooms hoor, niet tussen de bomen – en wandelen de middellange van de drie routes die hier te lopen zijn. De bomen hier zijn inderdaad ontzagwekkend hoog en dat terwijl er nog niet één in het park de maximale lengte van deze soort (115 meter) heeft bereikt. Je voelt je hier echt een dwerg, en Maartje voelt zich zelfs als een familie dwergen gezien haar opmerking ‘Familie boom, nu is het wel gezellig om een boom te zijn’. Wetenswaardig is dat deze gigantische bomen niet ontstaan uit een extra grote denneappel of superzaadje, maar uit een zaadje dat niet groter is dan dat van een tomaat.



Het is inmiddels eind van de middag, dus we gaan weer richting ons hotel in Oakland. Gegeten wordt er die avond bij een van de ketens die we nog niet bezocht hebben maar hier wel veel te vinden is: ‘Sjaak in de doos’ oftewel ‘Jack in the Box’. Ik neem een voordeelmenu dat bestaat uit het equivalent van een big mac, frisdrank en de specialiteit van het huis; curly fries. En geloof het of niet, deze gekrulde frieten smaken heel anders dan gewone rechte frieten………..veel bochtiger. Dit alles kost slechts $3.99 / €2,67 dus bijna GRATIS! Met gevulde magen pakken we daarna in het hotel de koffers weer in, want morgen is het tijd voor onze verplaatsing; via Monterey en Big Sur naar Atascadero (bij San Luis Obispo).

Good night!

[A3]

Dag 14, Vrijdag; Vanaf de Wal-vissen en superrupsen
Oakland kunnen we natuurlijk niet achterlaten zonder een paar woorden te wijten aan ons hotel van de afgelopen vier nachten. Het Red Lion Inn is ons prima bevallen. Enige minpunt is eigenlijk dat het ontbijt niet bij de prijs inbegrepen is, maar ja, je kunt niet alles hebben. Lees meer op: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

De wekker gaat deze ochtend weer eens vroeg: zes uur. Om half zeven vertrekken we via de snelst mogelijke route naar Monterey, omdat we daar een Walvissafari geboekt hebben die om 10.00uur vertrekt. Ergens onderweg maken we een korte stop om te tanken, en tegelijkertijd duiken we daar een Safeway binnen om ons ontbijt in te slaan. Onze buit bestaat onder andere uit heerlijke Starbucks koffie (wel lang op moeten wachten omdat er slechts één persoon achter de counter stond die tien klanten moest helpen), croissantjes en werkelijk belachelijk dik belegde baguettes met rosbief, kaas, pickles etc. Let wel; dit is één baguette. Dus niet een baguette rosbief, een baguette kaas en een baguette pickles, nee, alles op één hoop op één baguette. Die baguette was dikker dan de gemiddelde Franse baguette lang is, dus dan weet je het wel. Kaak uit de kom? Waarschijnlijk bij Safeway een broodje gekocht…… Uiteraard hebben we ook het nodige in het mandje laten vallen dat niet direct bedoeld is voor consumptie tijdens ontbijt, maar meer voor later op de dag tijdens de snackmomenten. Mhhhhhhhhhhhh.

Onderweg wordt er weer hevig over muziek gediscussieerd en uiteindelijk komt het zover dat het nummer ‘dochters’ van Marco Borsato ten gehore wordt gebracht. Shitlied. Ik probeer al rijdend m’n gedachten te verzetten en doe mijn uiterste best niet te luisteren. Maar ja da’s moeilijk. Tactiek nummer één, negeren, gaat dus niet, vandaar tactiek nummer twee: verhullen. Ik kijk steeds links uit het raam en probeer mijn arm op een bepaalde manier m’n gezicht af te laten dekken – maar dat lukt uiteraard totaal niet – dus alle moeite is tevergeefs. ‘Huil jij nou pap?’ hoor ik in een keer van achter uit de auto komen. Anja buigt zich voorover om te kijken of het inderdaad zo is, en ja hoor, ze ziet het; er vallen dikke waterlanders naar beneden. Ja, pap huilt, puur door naar de tekst te luisteren van ‘dochters’. Shitlied. Iedereen barst uit in lachen zodat de tranen op mijn wangen niet eens meer zo heel veel opvallen omdat de rest ze ook heeft. Alleen zij van het lachen en ik van het janken. Oude sentimentele dwaas!

Al met al hebben we wel lekker stevig door kunnen rijden en we zijn daardoor ruim een uur voor vertrek in Monterey. De auto wordt snel geparkeerd en we wandelen rustig naar het gifgroene, op de pier gelegen kantoor van Randy’s Whale Watching Trips. De dames moeten hevig naar het toilet, maar helaas kan er in het kantoor niet geplast worden. Dit in tegenstelling tot achter het kantoor; daar wordt niet alleen geplast, maar ook volop gescheten. In het openbaar! Echt waar. De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat het hier niet gaat om mensen, maar om dieren. Veel bruine, stinkende, herrie makende en over elkaar heen poepende en plassende……………………. zeehonden! Op een grote vlonder direct achter het kantoortje van Randy liggen ze met z’n allen te ontspannen. En als ik zeg ontspannen, dan bedoel ik ook echt ontspannen. Niet alleen mentaal, nee ook physiek; werkelijk alle spieren in de zeehondenlijven worden namelijk niet meer aan- maar juist ontspannen en daar horen duidelijk ook de sluitspieren bij. Ik schat dat hier toch zeker een veertigtal herriemakers ligt die gewoon lekker liggen te niksen. Af en toe gaat er een wat verliggen, of wil er iemand van plaats verwisselen, maar meer inspanning komt er niet bij kijken. Het is zelfs zo erg dat je van sommige zeehonden alleen nog de kop kunt zien; de rest ligt onder de overige zeehonden. Alleen klanten van Randy’s mogen hier achter het kantoor komen en daardoor hebben we echt een first class view (& sound & smell….) op deze toch wel indrukwekkend mooie beesten. In het water zwemt ook nog een mannetje rond, herkenbaar aan zijn grote kop die hij zo nu en dan boven water uitsteekt. Pak ‘m beet honderd meter verder in het water komt af en toe een zeeotter boven die, liggend op zijn rug, met zijn buiknavel aan het spelen is (of zoiets dergelijks). Om deze Animal Planet aflevering compleet te maken, zitten er aan de zijkant op een dak ook nog eens een stuk of twintig pelikanen. Wauw!





FILMPJE: http://s1190.photobucket.com/albums/...t=DSCF4305.mp4

Gelukkig hebben de dames in mijn gezelschap genoeg afleiding gehad om hun plasdrang te weerstaan, anders hadden ze dit mooie schouwspel compleet gemist. Na zoveel inspiratie opgedaan te hebben bij de zeehonden gaan ze nu alsnog op zoek naar een restroom. Enkele tijd later komen ze terug en niet lang daarna vertrekken we met onze boot de zee op. De kapitein en zijn maatje stellen zich (nog?) niet voor en maken direct vaart, recht de haven uit. In de haven zien we nog diverse boeien en rotsen waarop ook zeehonden liggen. Het lijkt wel een soort siësta zoals je die weleens in strips ziet; overal liggen dan slapende en snurkende – in dat geval mannen – in dit geval zeehonden. De boot maakt redelijk wat vaart en zodra we de keringswal voorbij zijn blijkt dat er aan boord ook een toilet is. Een vrouw gaat er namelijk naar toe om – zoals gedurende de trip zal blijken – er niet meer vanaf te komen. Ondanks de uitspraak van de kapitein dat het vandaag een mooie rustige dag is met ‘little wind’, gaat onze boot flink tekeer. Er zijn echt grote golven op zee en elke keer beklim je een berg om er daarna weer vanaf te kukelen. Behalve de WC-mevrouw zijn er onder de 32 opvarenden ook steeds meer pipse gezichten te herkennen. Onder andere een klein jongetje van een jaar of acht kan zijn ingewanden niet langer beheersen en kotst de hele prullenbak vol. Ocherm, ‘t jungske. Ook binnen in de cabin wordt er nu flink overgegeven en ik bezweer de lezer dat terwijl ik dit nu zit te typen ik zelf ook weer een beetje misselijk wordt. Van ons gezelschap zijn er gelukkig geen hevige zieken. Linda, Maartje en ik voelen ons dan wel niet helemaal top, maar het gaat nog enigszins. Anja en Ellen hebben totaal nergens last van. Op weg naar de stuurhut zie ik dat het herentoilet ook bezet is, niet om te doen hetgeen daar gebruikelijk is – urinewegen lozen en darmkanaal leeg maken -, maar ook activiteiten die beginnen met een ‘k’ en eindigen op ‘otsen’. In de stuurhut vraag ik de kapitein en zijn maatje om throw up bags (zonder te weten of dat een bestaande Engelse term is, maar ik heb het vermoeden dat ze wel weten wat ik bedoel…), maar die zijn er helaas niet. Everything has to go……….inderdaad, ‘over the side’. Ik schat dat een kwart van de passagiers – inclusief de structurele toiletbezetting – toch wel redelijk tot goed misselijk is. Plots wordt de ellende onderbroken door ‘oehs’ en ‘aahs’. Links voor ons springt een bultrugwalvis bijna in zijn totaliteit uit het water. De kapitein schakelt nu de motoren uit en we mogen allemaal naar de voorkant (boeg?) van het schip. Daar hangen we over een naar mijn idee echt gevaarlijk laag hekje op de uitkijk naar walvissen. De boot is echter nog steeds een speelbal van de golven en het gaat op en neer en van links naar rechts. Je moet je echt met twee handen stevig vasthouden om niet op je sodemieter (excusez le mot) te vallen. Na twee walvisstaarten en een geslaagde foto- en filmpoging vind ik het welletjes en druk ik Ellen en Anja op het hart zich goed vast te houden. Zelf stiefel ik voorzichtig langs de stuurboordzijde (kan ook de bakboordzijde geweest zijn) terug naar het achterdek. Daar houden ook Linda en Maartje zich op, zo te zien beiden in een vergelijkbare physieke gesteldheid als de mijne: niet bepaald top. Ellen zal over haar avontuur aan de voorkant later opschrijven: ‘…..voorkant boot, was best eng door hoge golven.’ en dat wil best wel wat zeggen.

Vanaf de zijkant zien we af en toe ook een glimp van een walvis en Maartje vraagt om de drie minuten of er weer een half uur voorbij is. ‘Zo lang nog’. ‘Ik snap niet dat ze niet omdraaien’ zijn haar reacties op mijn niet door haar gewenste antwoorden. In de cabine is inmiddels wel het kapiteinsmaatje bezig met een keukenrol en een spuitbus met – naar ik aanneem – een of ander schoonmaak- en desinfecterend middel. Gelukkig ruikt alles daarna weer ‘lavendeltjesfris’. Maar niet heus. Ondertussen maak ik me ernstig zorgen of onze rugzak – die in de cabine staat – niet geraakt is door een voltreffer van een van de in de cabine staande en overgevende mensen. Mijn zeebenen en gesteldheid laten het echter niet toe om dit te controleren. Staan blijven waar je staat is voor mij even het devies. Na bijna drie uur spotten draait de boot om en varen we terug naar de haven van Monterey. We varen nu duidelijk met de golven mee en daardoor is de beweging op de boot een stuk minder. Dit blijkt onder andere ook uit het feit dat de twee smalle binnendeuren in de cabine – die van de restrooms – weer open gaan. Mevrouw heeft hier dus drie uur lang gezeten en ik heb oprecht medelijden met haar. Als je goed oplet kun je ook een stukje van haar slokdarm uit haar mond zien komen……. Dat laatste is natuurlijk een grapje, maar wel een die ik nu maken kan en niet toen ik daar stond. Toen had ik namelijk wel wat anders te doen dan grappen verzinnen……

http://i1190.photobucket.com/albums/...eelding1-1.png

Gelukkig komt de kade weer in zicht en blijkt mijn angst voor een ondergekotste rugzak gelukkig (HEEL GELUKKIG!!) ongegrond. Als ik de verrekijker uit de rugzak haal en er doorheen kijk zie ik namelijk geen harde stukjes…

Eenmaal terug aan wal voelen we ons allemaal een stuk beter en maken we ons op voor de volgende etappe van vandaag. En die etappe is niet de minste: het gaat namelijk om de wereldberoemde 17 mile drive. Het rijden langs de kust is overigens ook al voordat je de officiële start van de 17 mile drive bereikt, niet bepaald een straf. De uitzichten zijn geweldig mooi en doen eigenlijk – zo zal later blijken – niet echt onder voor die van de 17 mile drive zelf. De 17 mile drive kunnen we ook maar voor een deel doen, omdat er een ongeluk is gebeurd. Op een bepaald punt is een fietser aangereden die plat op het wegdek ligt. Vanaf dat punt moeten we een detour nemen die iets verder landinwaarts ligt. We hebben dan net een discussie achter de rug over eten of niet eten, eten of snacken enz. Pa heeft inmiddels gesnackt uit de voorraad die we vanochtend kochten bij Safeway dus die zal het allemaal een biet zijn. Om het hongergevoel nog verder te benadrukken beginnen we maar aan een snackalfabet; iedereen die geen snacknaam weet met de betreffende letter die valt af. Ellen en Pa zijn als laatste over, waarbij pa, ondanks zijn niet geringe 47-jarige oppersnackervaring, het af moet leggen tegen de eigenwijze 16-jarige snackexpert die zich FrikandEllen noemt. Maar ja, wat wil je ook? Opboksen tegen iemand die drie dagen per week in een snackbar staat is onbegonnen werk. Een knoepert en een XL frikandel die kent Pa nog wel, maar bij Javaanse kroket, bamischijf oriental of Crizly moet ik echt afhaken. Dus the winner is: ‘oh wat heb ik toch zin in frikandEllen speciaal: Ellen’. We vervolgen daarna onze reis via Highway 1 en genieten onderweg van de mooie uitzichtspunten zoals Bixby bridge.



Helaas duurt het daarna erg lang voordat we een geschikte plaats vinden om iets te eten. Gelukkig doemt de Big Sur River Inn op voordat we flauwvallen en nuttigen we daar panini’s, salade en frieten gemaakt van sweet potatoes; erg lekker. Bij Julia Pfeiffer Burns State Park valt een mooie waterval recht de zee in. Het uitzichtpunt is echt de moeite waard dus een stop is hier zeer aanbevelenswaardig. Dat stoppen kan echter op twee manieren; je neemt de afslag landinwaarts en betaalt $10 op de 200 meter verder gelegen bewaakte parkeerplaats, of je stopt direct langs Highway 1 en parkeert je auto in de westelijke berm. Wij kozen – uiteraard – voor het laatste, en je moet dan nog een stukje over een zandpad lopen (ca. 5 minuten) om bij het uiteindelijke punt te komen. Oordeel zelf:



Verderop is op een aantal punten overduidelijk zichtbaar waarom Highway 1 tot juni jongstleden een tijd afgesloten is geweest; er zijn toen hele stukken van de bergen naar beneden gevallen, dwars over en door de weg heen in zee. Nu is alles echter weer gerepareerd, en dat stelt ons in elk geval in staat om dat te doen wat talloze mensen ook gedaan hebben; weer stoppen langs de kant. En inderdaad, met het blote oog goed en met de verrekijker zeer goed te onderscheiden, zijn diverse ‘rookpluimen’ te zien van walvissen die uitademen. Eerst zien we er twee of drie en daarna steeds meer. Ook komt er af en toe een staart of een vin boven water. Dit schijnt voor dit jaargetij vrij ongebruikelijk te zijn, want normaliter zie je walvissen vanaf de kust juist in de winter, als de grijze walvissen van Alaska naar Baja California gaan. Wij hebben in elk geval mazzel en onze twee verrekijkers zijn uitermate geschikt om ver te kunnen kijken. Vandaar waarschijnlijk ook hun naam….

Niet ver voor het punt waar we Highway 1 zullen moeten verlaten om via een landinwaartse weg ons hotel te bereiken, ligt Piedras Blancas, een punt waar zich sinds enkele tientallen jaren een kolonie zeeolifanten gevestigd heeft. We stoppen eerst bij een klein strandje waar er drie liggen en een in het water zit. De ene in het water heeft zijn kop boven water en beweegt totaal niet. Ellen verwedt er met Pa dan ook een half jaar kattenbak schoonmaken voor dat het een rots is. En eerlijk is eerlijk, Pa denkt op een bepaald moment ook echt dat hij de weddenschap gaat verliezen. Totdat, plotseling, de rots van de unieke soort blijkt te zijn die open kan splitsen en een hoop tanden kan laten zien; het is dus toch een zeeoilifant; nanananana.



Een paar honderd meter verder naar het zuiden liggen er nog veel meer. Naar onze schatting zeker een stuk of vijftig. Ze liggen kriskras door elkaar en af en toe werpen ze wat zand omhoog op een manier die doet denken aan olifanten. Ook wordt hier ter plekke, op enkele duizenden kilometers van het thuisland, een nieuw Nederlands werkwoord ontdekt: rupsen. Als deze kolossen zich proberen voort te bewegen dan valt dat 100% zeker niet onder de bij de Van Dale bekende omschrijvingen van lopen, waggelen of kruipen. Nee, dit soort voortbeweging is eigenlijk maar op een manier te duiden en wel: rupsen. Als een zeeolifant zich wil verplaatsen heft hij namelijk zijn kop op en lijkt dan op een grote, dikke, te lang onder de machine van dokter Wayne Szalinski (Rick Moranis in ‘honey I shrunk the kids/audience’) gelegen superrups die zich langzaam voortgolft. Een soort langgerekte plumpudding die met een snelheid van 2 inches per minuut nog geen echte rups zou kunnen bijhouden. Maar imposant om te zien. Zo groot en ook zo luidruchtig. Soms krijgen twee exemplaren het met elkaar aan de stok en dan volgt er een hevig gebrom en gesnuif. Zo ook als er een heel groot exemplaar uit zee komt gerupst. Hij ligt in de branding en bij elke golf maakt hij gebruik van het water om weer een meter of wat richting strand te rupsen. Tussen de golven door rust meneer even uit. Na een minuut of wat heeft hij het droge bereikt en dan blijkt dat dit exemplaar waarschijnlijk zeer hoog staat in de rangorde van rupsende zeeolifanten, want diverse andere maken plaats voor hem en rupsen rustig een eindje verder. We kijken deze taferelen nog even aan en lopen dan weer terug naar de auto voor de laatste etappe richting Best Western Atascadero.

Deze laatste rit staat als volgt, kort en bondig, genoteerd in Ellen’s aantekeningen: ‘Naar hotel. Pizza bestelt bij Fatte’s pizza. Kip/ui en hawaï + garlic bread + hete kip + drinken. Family Guy kijken, chillen, slapen.’

[A3]

Dag 15, Zaterdag; Big Bang Theory from start to finish
Uiteraard kunnen we het Best Western Colony Inn in Atascadero, Californië, niet achter laten zonder een recensie te schrijven over de plussen en minnen van dit hotel. Het was immers netjes, ze waren behulpzaam en de plaatselijke pizzaboer (Fatte’s Pizza) ‘makes one hell of a chicken-onion pizza’. De recensie: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Het ontbijt is bij dit Best Western hotel inbegrepen en over de kwaliteit ervan mag geen kwaad woord gezegd of geschreven worden. Dat doen we dus ook niet; het was prima met onder andere lekkere verse kersen en druiven. Na het ontbijt, het is ca. acht uur, worden de koffers weer in de auto geladen en gaan we op weg naar L.A. De route is vanaf nu bij lange na niet meer zo mooi als gisteren, maar we passeren wel enkele lekker in het gehoor liggende plaatsen. Voorbeelden? Ok. Om te beginnen is daar de Madonna Inn in San Luis Obispo; een oude Inn die opvallend gestijld is in een alpien thema, en waar de urinoirs in de restrooms gesculptuurd zijn in de vorm van een waterval. Helaas geen foto want ik had zojuist nog mijn blaas geleegd in Atascadero. Tweede vermeldenswaardige plaats is Santa Barbara. Beroemd als gelijknamige soap-serie, maar ook als woonplaats van vele jetset personalities uit Los Angeles. Voor ons is Santa Barbara echter niet meer of minder dan ‘a stop to fill up the gas tank’. Behalve benzine is er bij deze plaatselijke Seven Eleven echter ook nog een ander fenomeen te koop waarvoor buiten middels een groot opblaasbaar model reclame voor wordt gemaakt.: slurpees. Nou zegt dit woord de gemiddelde lezer waarschijnlijk weinig tot niets, maar bij diegenen die de comedy Big Bang Theory volgen (onze favoriet!), moet er nu toch wel een lampje gaan branden. Want wat kopen Sheldon, Leonard, Raj en Howard altijd voordat ze in Pasadena naar de film gaan? Juist. Slurpees! Een slurpee is eigenlijk een soort Slush Puppie, maar dan met veel meer smaak en zonder harde stukjes. In de shop van het tankstation is er keus uit wel 10 verschillende smaken en aangezien je hier zelf mag ‘tappen’, proberen we alle smaken even uit voordat we onze definitieve keuze maken. Gezien de kleur- en smaaksterkte van alle varianten is er nergens een sticker te vinden ‘no artificial colours and flavours’; daar moet het spul namelijk wel voor 200% vol mee zitten. In elk geval: ze zijn verfrissend en lekker .





Tot aan Oxnard volgen we de snelweg 101, maar daar slaan we af naar het zuiden, om hier weer de kustweg, de US1, op te pikken. Al snel rijden we weer langs de zee en blijkt het strand hier behoorlijk populair. Tussen Oxnard en Malibu ligt er een stuk strand waar kilometers lang grote campers in een grote rij, als ware het een file, op het strand geparkeerd staan en waar mensen hun hele hebben en houwen hebben uitgepakt. Blijkbaar heb je naast speciale nudistenstranden ook speciale RV (Recreational vehicle) stranden. Zoetjesaan komt Malibu Beach in zicht en dit is onder andere te herkennen aan het snel stijgend percentage cabrio’s en dure auto’s dat we zien. Aangekomen in Malibu zien we de typische huizen die op het strand gebouwd zijn op een verhoging van een paar palen. Zeer herkenbaar vanuit onder andere ‘two and a half men’. Anja en ik praten over hoe mensen het toch kunnen om steeds maar weer op dat strand te gaan liggen in de plakkende zon, het vervelende –overal tussen gaan zittende- zand en het vieze zoute water dat zo’n nare laag op je huid achterlaat als het opdroogt. De meiden protesteren; ze zouden ook wel een keer aan het strand willen liggen. Helaas voor hen zit dat echter de komende dagen niet in de planning. Maar pa zou pa niet zijn als hij niet over zijn hart strijkt en de planning dusdanig aanpast dat we ook een hele halve dag gaan inruimen voor een strandmiddag. Is Venice Beach akkoord voor de dames, of willen ze liever de Geffense Plas?



Om alvast te wennen aan het strand zetten we de auto even aan de kant en klauteren we naar beneden naar het strand van Malibu Beach. Het gebeurt immers ook niet elke dag dat je daar kunt staan, nietwaar? Na een paar foto’s en wat geklooi gaan we weer terug en rijden we verder richting Los Angeles. Een fast food keten waar we deze vakantie nog niet gegeten hebben is Kentucky Fried Chicken. Nou wil het toeval dat er in Malibu een gevestigd is. En nog wel aan de straat waar wij voorbij komen! We zetten de auto dus snel op de kleine parking en bestellen allemaal wat lekker kippenkluifwerk (alhoewel het allemaal ‘boneless pieces of chicken’ zijn, zodat letterlijk gesproken het woord ‘kluifwerk’ volkomen misplaatst is….). Ons eerste echte doel van vandaag ligt aan de Noordwestelijke kant van de uitgestrekte metropolitan area Greater Los Angeles, en toevallig is dat net de windrichting waar wij vandaan komen; Santa Monica. Met veel minder moeite dan ik had ingeschat kunnen we met de auto bijna tot aan de pier komen, met dank aan een kleine parkeerplaats waar je niet langer dan twee uur mag parkeren. Dit betekent dat er niet alleen auto’s komen, maar dat er ook diverse (moeten) gaan. Aldus bemachtigen we snel een plekje dat letterlijk op 25 meter van de beroemde Pier ligt. De vaste lezer van dit verslag weet inmiddels wat de dames weer gezamenlijk aan voelen komen als ze voor een plas water staan die zo groot is als de Stille Oceaan: ze moeten plassen! Gelukkig hebben niet alle naar schatting 20.000 mensen die op de pier zijn tegelijk dezelfde aandrang, maar zo’n 500 toch zeker wel, met andere woorden; het is redelijk druk bij de openbare toiletten. De sfeer is hier toch wel leuk en zeker het altijd mooie weer is toch wel een nuttig extra ingrediënt.



Naar goed plaatselijk gebruik flaneren we wat over de pier en zien de diverse winkeltjes, kermisattracties en straatartiesten. Deze laatste groep wordt onder andere vertegenwoordigd door een jongedame die denkt dat ze goed kan zingen. Helaas. Misverstand. Dat kan ze niet. Ook is het goed om te zien dat onze werkgever hier goed vertegenwoordigd is. En uiteraard wordt dat op de gevoelige plaat (al is er sinds de digitale fotografie letterlijk gezien geen sprake meer van een gevoelige plaat, maar ok) vastgelegd:



Onze Lonely Planet uit oktober 2010 (een recente versie dus) heeft een heuse ‘star gazing route’ opgenomen, dus gaan we snel richting Beverly Hills. Want in de heuvels van Beverly wonen immers vele beroemdheden. We gebruiken Sunset Boulevard als rode draad in onze route en beginnen met een zijstraat waar ons aller vriendin Paris Hilton woont. Bij haar huis aangekomen zijn alle deuren op slot en alle luiken dicht. Dit betekent dat er twee mogelijkheden zijn; òf ze is niet thuis, òf ze is binnen bezig met activiteiten die het daglicht niet kunnen verdragen……….. We zijn in elk geval zo brutaal om bij haar op de oprit te draaien en terug te keren naar Sunset Blvd. Helaas kent TomTom Doheny Drive niet, dus zullen Halle Berry & Winona Ryder met de koffie en de koekjes blijven zitten; we kunnen hun huis niet vinden dus kunnen we ook niet op de koffie komen. Sorry meiden. Daarna vinden we wel het zwaar bewaakte onderkomen van Leo. Dicaprio in dit geval. De doodlopende straat waaraan zijn huis ligt wordt aan het einde bewaakt door een vervaarlijk uitziende bewaker die waarschijnlijk moet voorkomen dat mensen dwars door de grote poort heen rammen of over het twee meter hoge hek gaan klimmen……





We zoeken verder en vinden (?) de huizen van Tobey MacGuire, Keanu Reeves, Karen uit Will & Grace en het oude huis van Courtney Love. Iets verderop ligt het grote, witte appartementencomplex waar vroeger Lindsey Lohan woonde, maar zij heeft het onderverhuurd aan friend(s) Mathew Perry. Overigens wonen ook Cher en Elton John in dit complex; een ware potentiële goudmijn dus voor (sp/pl*)astiche chirurgen. Precies voor het huis van Larry King (zijn kleinkinderen zijn op de oprit aan het basketballen) komen we een van de celebrity tourbussen tegen. Ik doe het raampje open en vraag/zeg: ‘Larry King huh?’. ‘Yeah man, Larry King’ antwoordt de driver. Verderop komen we steeds meer van deze tourbussen tegen, dus we zitten in elk geval in de juiste buurt. Helaas voor ons is ook Jennifer Aniston niet thuis, maar dat geldt niet voor Courtney Cox en David Arquette; er staan namelijk auto’s op de driveway. Maar gezien hun ‘marital state’ (bijna gescheiden) gaan we daar maar niet op de koffie; je zou per ongeluk tijdens je vakantie een rondvliegend kopje naar je harses krijgen…….

Of Tom & Katie (Cruise & Holmes) thuis zijn is niet te zien. Hun enorme huis wordt afgeschermd door een dichte coniferenhaag en een poort die niet zou misstaan bij Fort Knox. Het Spaanse huis van Dr. Phill is onze afsluiting voor Beverly Hills. In democratisch overleg besluiten we om naar het hotel in Glendale/Pasadena te rijden via de Hollywood Walk of Fame. Binnen tien minuten rijden we daar langs, maar het is daar echt megamega druk. De sterren en handafdrukken van de celebs kunnen onmogelijk zichtbaar zijn, zoveel mensen lopen hier. Ons wijs besluit is dan ook om morgen terug te komen.

Twintig minuten later checken we in bij het Comfort Suites Pasadena en maken we plannen voor die avond. Dé vestiging van CheeseCake Factory waar Penny (personage uit Big Bang Theory) werkt is downtown Pasadena, dus de keuze voor een restaurant is snel gemaakt. Die avond parkeren we de auto dan ook in de parkeergarage van old town Pasadena en snellen we naar de Cheesecake factory. Daar is het, zoals verwacht, erg druk. We worden vriendelijk verzocht om 40 minuten te wachten, maar dat hebben we graag voor dit etablissement over. Ondertussen doden we de tijd met een bezoek aan de Vans store die Maartje in het voorbijrijden gespot heeft. De veertig minuten blijken voor de dames echter niet genoeg om alle schoenen die ze leuk vinden aan te passen. Pa sprint daarom na 39 minuten en 48 seconden terug naar de Cheesecake factory maar helaas is onze tafel al vergeven. Ik word vriendelijk verzocht nog even geduld te hebben; de eerstvolgende tafel voor vijf die vrij komt krijgen wij. Na enkele minuten verschijnen de dames (elk een paar echte Vans rijker) ten tonele en weer een paar minuten later zitten we aan tafel.





Voor hetzelfde geld had de Cheesecake Factory ook Chicken factory kunnen heten, zoveel gerechten met kip staan er op de – zeer uitgebreide - kaart. De ober die we vanavond treffen is geduldig en grappig en gunt ons alle tijd om te kiezen. Als we eenmaal gekozen hebben ontdekken we een van de waarschijnlijke redenen waarom het hier zo gigadruk is; de porties zijn werkelijk ‘humongous’. Zonder uitzondering zijn alle bestelde gerechten echt megagroot en nooit door een normale eter tot zich te nemen. Zelfs de salade die ik besteld heb is zo groot dat ik deze absoluut, no way in hell, ooit op ga krijgen. Bovendien, en dat is na de kwantiteit toch zeker ook een belangrijk punt, is de kwaliteit formidabel. Echt heel erg lekker. Na een korte stemming verdringt Cheesecake Factory dan ook de tot dan aan toe op nummer één staande eetgelegenheid van een week of wat geleden in Naples, Florida, Perkins family restaurant. Omdat de specialiteit van de Cheeseckae factory uiteraard Cheesecake is, kunnen we het met goed fatsoen niet maken om GEEN cheesecake te bestellen als dessert. Na een goed advies van onze nieuwe ober – ook aardig en grappig – bestellen we er twee voor ons vijven. Nadat deze punten door ons weggepropt zijn rekenen we af, rollen we het zebrapad over naar de parkeergarage en laten we ons door de speciale hijskraan in de auto takelen. Pffff. De auto zakt nu – onbeladen, immers alle koffers staan op de hotelkamer – nog verder door zijn veren dan de afgelopen dagen in beladen toestand. Zo gaan we, met de achterbumper schavend over het Californische asfalt, terug naar het hotel, alwaar we ons heel voorzichtig te ruste leggen; het zijn wel bedden die berekend zijn op Amerikaanse gewichten, maar je weet tenslotte maar nooit………..
Truste!

* doorhalen wat niet van toepassing is

[A3]

Dag 16, Zondag; We zien de echte sterren & meer L.A. highlights
Midden in de nacht gaat Linda’s mobieltje af, maar gelukkig wordt niet iedereen er wakker van. Alleen Anja en A3. Helaas maken zij echter zo’n herrie in hun schrikreactie en aansluitend geklets dat de rest ook wakker wordt. Leuk hoor, zijn we in Los Angeles en kunnen we niet eens uitslapen…..
Gevolg is dat we voor acht uur allemaal aan het ontbijt zitten. Het Comfort Inn Pasadena heeft hiervoor een speciale ruimte opgeofferd waar in totaal toch zeker zo’n 25 mensen tegelijkertijd kunnen breakfasten. Alleen blijkt acht uur een populaire tijd voor meer dan 25 mensen. We moeten dus even wachten op wat vrije tafeltjes, maar uiteindelijk lukt dat en kunnen we dus de wafels en scrambled eggs baas gaan maken. Vanzelfsprekend zijn er ook gezinnen met kleinere kinderen bij het ontbijt en dit noopt Anja tot de vraag aan een naar schatting 10 jarig jongetje dat wafels staat te bakken: ‘are you a good cock’? We hopen maar dat het jongetje nog niet al te uitgebreid sexueel is voorgelicht want anders zou hij wel eens aangifte kunnen gaan doen bij het Pasadena Police Station local police. We zien het al helemaal voor ons:

FEMALE DUTCH PEDOFILE ARRESTED AFTER SEXUALLY HARRASSING 10 YEAR OLD!

Alle ellende die je vervolgens hebt met het zoeken van een goede advocaat, het overleg over de plea bargain, het ‘plead guilty’ in ruil voor een verminderde straf etc. Ik word al moe als ik er aan denk. Nu weet ik niet of de staat Californië nog de doodstraf hanteert, maar dat zou wel een mooie manier zijn om Anja’s retourticket voor een leuke prijs op Ebay aan te bieden. Scheelt ons weer in de kosten…..

Na het ontbijt gaan we als een razende richting Hollywood om daar de drukte voor te kunnen zijn en echte sterren te kunnen fotograferen. We kunnen op dit vroege uur met gemak onze auto parkeren op zo’n vijftig meter afstand van Hollywood Boulevard en merken dan dat we ontzettend veel geluk hebben: het is ongekend welke sterren we allemaal zien en ook nog eens op de digitale plaat vast kunnen leggen. Het is voor ons nu ook geen raadsel meer waarom Jennifer Aniston gisteren niet thuis was toen we op de koffie wilde komen; ze is altijd hier op straat te vinden, samen met alle andere sterren die we gezien hebben als Olivia Newton John, Kevin Costner, Samuel L. Jackson, Harrison Ford en zelfs Michael Jackson. De oplettende lezer heeft natuurlijk al lang in de smiezen dat het hier niet gaat om de echte sterren die we gezien hebben maar om de echte sterren van de sterren. Letterlijk de echte sterren dus:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0868.jpg

Ik heb onze foto’s niet geteld, maar zo snel even een grove schatting makend denk ik dat we toch zeker 100 sterren hebben gefotografeerd. Dat aantal halen we bij lange niet van de handafdrukken. Die hebben we weliswaar ook veel gezien en vastgelegd, maar geen 100. Eerder een stuk of dertig, waaronder:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4488.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/P7240076.jpg

We merken na een uurtje of wat wel dat het al weer drukker wordt. Hierdoor zijn sommige handafdrukken al nauwelijks meer te zien omdat er zoveel mensen lopen. Dus een tip als je hier naar toe gaat: kom vroeg in de ochtend, dan heb je de plek helemaal voor jezelf! Wij lopen daarna het Highlands winkelcentrum in om aldaar vanaf de vierde verdieping (de vijfde is afgesloten en alleen toegankelijk voor hotelgasten) het Hollywood sign te fotograferen. Dat lukt:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0900.jpg

Van de vierde weer naar beneden nemen we de lift, maar die komt uit in een kast. Mhhh. Dan maar weer een naar boven en….bingo: we staan recht voor de deur bij Starbucks. De kids een smoothie, pa en ma een bakkie en dan weer verder. Hollywood Boulevard steken we nu over en we winkelen nog wat in een aantal winkels. Linda en Maartje kopen een sweatshirt en pa neemt veel foto’s in de Hollywoodland store, waaronder deze:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4527.jpg

Het speurwerk dat ik tijdens de voorbereidingen heb gedaan heeft ook een plaatsindicatie opgeleverd voor de Rock Walk of Fame, die hier vlakbij moet zijn. Helaas kunnen we het echter niet vinden, dus vragen we het maar aan een van de locals. We blijken er nog vijftig meter van af te zijn en we kunnen voor de deur van het Guitar Centre, want daar is het, parkeren. Voor de winkeletalage is een overdekt portaal van ca. tien bij vijf meter waar allerlei handafdrukken te vinden zijn van rock stars. Vele zijn al wel redelijk gedateerd, al kunnen we er een vinden uit 2008 van de smashing pumpkins. Verder zien we Aerosmith, AC/DC, Queen, Peter Frampton en James Brown, om er maar een paar te noemen. Vlak na ons stopt er een bus met Japanners, dus we zijn net op tijd. Met 60% gitaartalent binnen onze groep (alle drie de jongedames) kunnen we het natuurlijk niet maken om niet even de winkel binnen te gaan…………WAUW. Dit is echt een gitaarwalhalla. Wanden en wanden vol met gitaren in de meest normale maar ook abnormale vormen en kleuren. Kopen kan natuurlijk ook, er zijn exemplaren voor elk budget; het begint bij $79 (echt waar) en eindigt ergens bij $34,999………. Er schijnen gratis souvenirplectrums weggegeven te worden maar aangezien we van het kastje naar de muur worden gestuurd vergeten we dit maar. Ik zou deze bezienswaardigheid in L.A. geen absolute must vinden, maar aangezien het zo dicht bij de Walk of Fame is (2 blocks) zou je dit als rockliefhebber eigenlijk niet over moeten slaan.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4542.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0911.jpg

Als we de winkel weer uitkomen staat er een keurige rij van naar schatting zo’n 50 Japanners op de stoep om allemaal netjes om de beurt een foto te maken van de handafdruk van Johnny Cash. Wat zijn dat toch heerlijk gedisciplineerde mensen. Wat ons betreft hebben we voor vandaag wel genoeg handafdrukken gezien, dus wij gaan door naar ons volgende doel. Ook dat doel is te lokaliseren via uitgebreid voorsperwerk op internet, want het betreft de locatie van het originele huis dat gebruikt is voor de opnamen van de TV-serie Charmed, waarvan onze dames grote fans zijn/waren. Nou speelt Charmed in San Francisco, maar hier blijkt maar weer dat op TV alles (èn meer) nep is, want het huis staat dus gewoon in Los Angeles. TomTom stuurt ons er rechtstreeks naar toe en het ziet er inderdaad precies zo uit als op TV. Ik krijg opdracht om precies de trap, de voordeur en nog wat meer details te fotograferen en dan rijden we weer verder, op naar het oudste gebouw van Los Angeles.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0917.jpg

Evenals in San Francisco is er vroeger dus ook in L.A. een missie gesticht door de Mexicanen. Een groot verschil met San Fran is echter dat deze missie (en de ernaast staande basiliek) daar een beetje ‘stand alone’ waren, meer of minder in een normale Frisco-se wijk, hier in L.A. is dit anders. Hier is een soort complete mini Mexicaanse wijk waar, op het moment dat wij er aan komen, een grote Mexicaanse markt aan de gang is. Even verderop wordt panfluit gespeeld en weer wat verder bij een kiosk maakt een Mexicaanse dansgroep zich op om hun kunsten te gaan tonen. Het is erg gezellig, en als je zou zeggen dat je in Mexico zou zijn dan zou je het zo maar geloven!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4560.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0923.jpg

Tegenover deze Mexicaanse wijk ligt Los Angeles Union Station. Gebouwd in Spaanse stijl en volgens mijn Lonely Planet ‘the last of the great US railway stations’. Het gebouw ziet er inderdaad voornaam uit en is, zowel van binnen als van buiten, ook uitermate netjes en goed onderhouden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4563.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4566.jpg

Honger. Dat is toch wel de reden dat we op zoek gaan naar de leuke – niet dertien in een dozijn – eettent die ik op de nuttige en leuke site www.roadsideamerica.com heb gevonden; Fake Forest Cafeteria, een eettent die helemaal is ingericht als een woud, inclusief bomen en beesten. Deze moet zich bevinden bij de hoek van Broadway en 7th, maar hoe we ook zoeken, we kunnen het niet vinden. Derhalve parkeren we de auto maar in een parkeergarage (nu op zondag $3 dollar per dag, normaal $3 per 12 minuten….) en gaan we richting een Carl’s Jr. hamburgertent. Voordat we daar echter aankomen wil ik iets vertellen over dit deel van Downtown L.A. Nooit heb ik iets op TV gezien of gelezen over dit deel van Los Angeles. Een stad die, volgens veel boeken en reisprogramma’s, geen echt centrum heeft. Nou, dat is dus niet waar. Dit is het centrum van L.A. Het heeft een beetje de sfeer van de oude delen van Manhattan en ik schat zo in dat je hier louter locals en weinig toeristen aantreft. De buurt is niet top meer, absoluut niet, maar toch ook nog niet echt vervallen. Een beetje er tussen in, zeg maar, ‘op weg naar….’. Het wemelt van de winkels en winkeltjes, maar buiten de eettenten geen nationale ketens of namen, louter lokale ondernemers. Maartje vindt het zelfs een beetje een creepy buurt, maar dat bestrijd ik. Zo zijn de VS nou eenmaal. De gebouwen zijn allemaal oud en historisch maar vooral stijlvol. Ik vind het echt een geweldige buurt!

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4573.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0944.jpg

Wij lopen in elk geval verder richting Carl’s, als we aan de overkant Clifton’s Cafeteria zien. Dat ziet er wel grappig uit, en dus lopen we er even binnen. In de entree staan allemaal bomen en struiken, dus dit blijkt het door ons gezochte – en nu puur toevallig ook nog gevonden – Fake Forest Cafeteria te zijn; cool! We lopen direct naar achteren, de richting waarin we door een medewerker gedirigeerd worden, en zien dan eigenlijk pas goed wat dit is; een reusachtige vreetschuur met een nog reusachtiger buffet. Wel op een bepaalde manier stijlvol ingericht, zeg maar stijlvol anno 1968. Of zoiets. Het heeft binnen een beetje de sfeer en uitstraling die Downtown buiten ook heeft. Gaaf dus! Het buffet is echt mega goedkoop. De keus is geweldig groot, je weet hier dus echt niet wat je moet nemen, en tot overmaat van ramp hebben ze eigenlijk geen kant en klare gerechten als bijvoorbeeld ‘fish & chips with peas’ of ‘burger with fries & veggies’, maar kun je alles zelf samenstellen. Elke afzonderlijke groente en elke afzonderlijke kippenugget, poot, wing of breast ligt apart in een bakje.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4574.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG0938.jpg

Het spreekt voor zich dat we daarna geen boeh of bah meer kunnen zeggen. De combinatie van Nederlanders en een buffet is er altijd een met een bepaald risico, namelijk het risico van teveel. Teveel mac & cheese, teveel beef patties, teveel roast beef with gravy, teveel garlic bread, teveel mayo, teveel van alles. Maar wel lekker. En goedkoop. Da’s ook belangrijk. De dames maken nog een sanitaire stop en ik lees kort even het plaatselijke downtown nieuws. In de krant staan ook kleine advertenties met o.a. het aanbod van kamers en appartementen. Als ik dat zo een beetje lees dan is het hier niet bepaald onbetaalbaar. Ik lees een driekamer appartement, volledig ingericht en inclusief weekly maid service - wat dat ook in mogen houden J - voor onder $500 per maand. Valt niet tegen. We verlaten het Clifton’s weer en gaan terug naar de auto. Onderweg kopen we nog een nieuw oplaadsnoer voor mijn telefoon, zodat we én zelf weer kunnen bellen, én ook gebeld kunnen worden. Vlakbij de parkeergarage schieten we nog een paar plaatjes van de wolkenkrabbers van het nieuwe, modernere stuk van downtown L.A. en dan gaan we weer verder.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4570.jpg

Niet geheel toevallig passeren we op weg naar Venice Beach ook nog het Staples Center. Vanmiddag is het namelijk Beach Time. Zo gemakkelijk als het in Santa Monica was om een parkeerplaats te vinden, zo moeilijk is het in Venice. Er rest ons uiteindelijk niets anders dan maar toe te geven aan de plaatselijke maffia die rustig $25 vraagt voor de rest van de dag – en dan te bedenken dat het al na half vier is. Het bedrag is in elk geval inclusief taks, dus dat scheelt dan wel weer zeven procent. Of zoiets. Eerst moeten we echter onze badkleding aandoen en dat kost ons een kwartier. Niet omdat we daar nou zo enorm langzaam mee zijn, maar meer omdat het zo druk is bij de toiletten. Overigens zeer praktische toiletten voor een openbare gelegenheid als Venice Beach. Even een niet zo aangenaam onderwerp (gelieve de volgende twee regels over te slaan als u niet goed kunt tegen toiletbeschrijvingen). De toiletpotten zijn namelijk van roestvrijstaal en een bril ontbreekt. Het toiletpapier zit in rollen op een vierkante lat waardoor je dus niet ‘lekker kunt rollen’, maar het papier telkens om de rol heen moet halen; bespaart een hoop papier en de vloer ligt niet vol met overtollig afgerold toiletpapier. Hete luchtblazers voor de handjes en alles is weer hygiënisch schoon (jaja, ik weet het, een pleonasme, maar het klinkt zo mooi……).

Net als bij Santa Monica staan hier diverse kraampjes en semi-permanente winkeltjes bij het strand. Ook zijn er hier basketbalvelden. Terwijl we naar het strand lopen zien we wel dat het overwegend – om niet te zeggen exclusief- afro american jeugd is die er gebruik van maakt. Op strand waait het frisjes, maar de meiden laten zich niet kennen en gaan lekker zonnen. Even later trekken ze zelfs zonder iets aan de voeten te doen de stoute schoenen aan en gaan de zee in. Na een minuut of tien durft Anja dit ook aan, maar pa blijft lekker lazy liggen lezen.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4589.jpg

Omdat de girls het tegen half zeven toch wat koud krijgen – en omdat het aanbod aan leuke jongens toch wat tegen lijkt te vallen – gaan we terug richting Pasadena. We maken een korte stop net voor ons hotel om een lading taco’s mee te nemen en eten deze op de kamer op. Dan begint het ritueel weer met het wegen van de koffers – altijd leuk L - want morgenavond vliegen we alweer terug naar Florida. Wanneer alle koffers zijn beoordeeld als ‘nèt binnen de limiet’, kunnen we naar bed. En dat doen we ook. Sleep tight!

[A3]

Dag 17, Maandag; Kriskras door L.A. / You can drive thru it!
Als je de titel van deze dag zou mogen geloven dan zou onze route van vandaag er ongeveer als volgt uit kunnen zien:



In werkelijkheid lijkt het er wel een beetje op, maar is het toch nèt iets anders:

http://i1190.photobucket.com/albums/...eelding1-2.png

Maar voordat we aan deze enorme opgave gaan beginnen dient er uiteraard eerst ontbeten te worden. Ook vandaag is het weer gezellig druk in de ontbijtruimte en toevallig of niet, we zitten aan een tafeltje met andere Nederlanders. Zij is hartstikke aardig, hij komt wat arrogant over. Maar…..toch zit ook hij maar gewoon in het Comfort Suites Pasadena en niet in het Ritz-Carlton. Trouwens, over het Comfort Suites Pasadena gesproken, daar heb ik ook nog een korte review over geschreven: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Maar goed, onze laatste dag in het Westen van de VS heeft een aanvang genomen. Vanzelfsprekend sluiten we Californië af in stijl: een drukke dag met veel bezienswaardigheden. Dit kan makkelijk, omdat onze vlucht vanaf Los Angeles International Airport (kortweg LAX) naar Fort Lauderdale (kortweg FLL) pas om 21.58uur vertrekt (gepland vertrek dan, maar daarover later meer…..).
Omdat we met z’n allen toch nog wel redelijk ontevreden zijn over de views die we tot dusverre op het Hollywood sign hebben gehad, is het eerste doel van vandaag om die herinnering weg te poetsen. In onze vertrouwde Lonely Planet staan een aantal suggesties voor betere views en, zoals gewoonlijk, kloppen ze nog ook. Niet dat we ze alle drie hebben uitgeprobeerd, maar het eerste punt voldoet al ruim aan onze verwachtingen. Als bonus krijgen we nog de meest modieuze en chauvinistische zwerver van Los Angeles er gratis bij:



http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4622.jpg

Ook ons volgend adres komt uit de Lonely Planet, en hiervoor gaan we terug naar een wijk waar we eerder deze week ook al gezellig op de koffie zijn geweest: Beverly Hills. Het huis waar we nu naar toe gaan zou het huis moeten zijn waarin Michael Jackson tot aan zijn dood heeft gewoond en waar hij dus ook gestorven is. In de Lonely Planet staat het dan ook simpelweg beschreven als ‘MJ’s last residence’. Het blijkt een mooi huis te zijn, maar absoluut niet het extravagante paleis dat we hadden verwacht. Na Neverland moet dit voor Michael wel echt ‘behelpen’ zijn geweest. Wat me opvalt is dat er op de driveway nog steeds een bewaker staat. Hij zit in een auto en ziet er zwart uit. Hiermee bedoel ik niet dat het een afro american is, maar gewoon dat hij er zwart uit ziet. Hij heeft namelijk een behoorlijk postuur – A3 plus – en heeft een zwart shirt aan. Bovendien zit hij ook nog in een relatief kleine auto – een zeer klein en vierkant model – die ook pikzwart is. Wat hier dan nog te bewaken is lijkt me een raadsel, of het moet zo zijn dat Dekentje, de fresh Prince of Belair en de Eifeltoren nog thuis zijn……. (Michaels kinderen heten Blanket, Prince & Paris).

http://i1190.photobucket.com/albums/...k_scion_xb.jpg

Onze route van vandaag is niet alleen logisch in de zin van een min of meer logische topografische volgorde, hij is ook logisch qua opzet. Want waar kom je terecht als je dood bent? Inderdaad, het kerkhof. En dat is ook ons volgende doel. Niet dat we het graf gaan stalken van Michael Jackson, daar schijn je toch niet goed bij te kunnen komen anders hadden we dat wellicht nog gedaan……., maar we gaan andere doden ‘haunten’. Midden in L.A. ligt namelijk een kleine begraafplaats waar relatief veel beroemdheden hun laatste rustplaats hebben gevonden. Bovendien valt er ook nog een leuke anekdote over te vertellen, die als volgt gaat: de begraafplaats in kwestie (Westwood Village memorial Park) kent naast het type graven zoals wij die in Nederland kennen – doden worden begraven in de grond en het graf wordt voorzien van een grafsteen – ook graven waar de doden in een soort flatgebouw ‘gehuisvest’ zijn waar je dus niet alleen ‘buren’ naast je hebt, maar ook onder en boven je. In een van dit type graven ligt Marilyn Monroe. De plek boven Marilyn is op een bepaald moment gekocht voor $100,000 door een man (Richard F. Poncher) die wou kunnen zeggen dat hij z’n hele leven, pardon, correctie, z’n hele dood’ bovenop Marilyn Monroe heeft gelegen. Kijk, daar heb je wat aan! Als klap op de vuurpijl heeft een bepaald persoon hetzelfde gedaan met de plek naast Marilyn, alleen is die persoon nog niet dood. Die plek is dus nog leeg! Onderstaand het bewijs:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4635.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4636.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4634.jpg

Dit lijkt me een leuk moment voor een klein quizje. Wie is de man die de plaats naast Marilyn Monroe heeft gereserveerd? Hint: de vele kusjes op de grafsteen staan er niet voor niets. Hij heeft veel vriendinnen………

Overige graven van beroemdheden die we zien zijn: Dean Martin, Walter Mathau en Farrah Fawcett, maar er liggen er hier nog veel meer: Burt Lancaster, Roy Orbison, Natalie Wood en Jack Lemmon ‘to name a few’. Gelukkig is er na het bezoek aan Westwood Cemetery geen grafstemming ontstaan en kunnen we verder naar ons volgende doel; meer beroemdheden op Rodeo Drive! Beroemde merken in dit geval want alle bekende – maar gelukkig voor ons ook heel veel onbekende J - merken zijn daar vertegenwoordigd. Wat valt op? Er zijn nauwelijks mensen aan het winkelen, de straat lijkt wel compleet uitgestorven. Zou dat te maken hebben met de slechte economie of met het feit dat Gucci, Bulgari en consorten hier – net als de kruidenier in een gemiddeld Hollands dorp – op maandagmorgen gesloten zijn?

Ons budget laat in elk geval zowiezo geen aankopen toe op Rodeo Drive, dus we stoppen ook niet om het te checken. Naar de volgende bezienswaardigheid is het slechts 10 minuutjes rijden; de La Brea Tarpits. De wat? Ja, de La Brea Tarpits. Midden in Los Angeles ligt een plas (pit) waar zomaar spontaan een olie/teerachtige vloeistof naar de oppervlakte borrelt. Dit is al sinds mensenheugenis en waarschijnlijk zelfs al langer. Want deze tarpits staan in de top 3 van vindplaatsen voor fossielen uit de tijd dat er sabeltandtijgers, mammoeten en mastodonten door Rodeo drive liepen. Dieren kwamen naar de plas om te drinken en baden en kwamen vast te zitten in de olie. En dan zaten ze pas goed in de olie want ze kwamen er niet meer uit en stierven. Door de olie bleven hun botten uitstekend bewaard. Ter illustratie van dit al heeft men rondom de plas een aantal modellen van deze dieren neergezet.



Helaas zijn de korte ritten tussen de diverse bezienswaardigheden nu definitief achter ons, want de volgende drie punten zijn elk een behoorlijk stuk van elkaar verwijderd. Maar toch nog allemaal gelegen in wat men ‘Greater Los Angeles’ placht te noemen. Een van de plaatsen die door Greater Los Angeles is opgeslokt is El Puente. El Puente kent geen attracties of bezienswaardigheden van formaat, laat staan van (inter)nationale faam. Toch is hier iets bijzonders wat we, ondanks het bijna complete falen van onze TomTom in El Puente, gelukkig nog vinden ook: The Donut Hole!



Gebouwd in 1968 is dit een van de ultieme voorbeelden van Americana; een typisch Amerikaans product (Donut), aangeboden op een typisch Amerikaanse wijze (Drive thru). Na 43 jaar donutdistributie ziet ‘the hole’ er nog steeds prima uit, maar toch stellen wij onze ‘drive thru’ nog even uit. We willen namelijk eerst echt iets eten. En om de eetlust nu te gaan bederven met een chocolade- of orange glazed donut zou natuurlijk erg zonde zijn. Dus wordt de dichtstbijzijnde eettent gezocht en dat is In & Out burger. Maar hier kun je ook alleen drive-tru-en en we willen juist even zitten. Daarom maar even verder gereden en ‘Church’s Chicken’ ontdekt. Dat blijkt geen succes. De kip die Anja en Ellen bestellen is misschien helemaal niet verkeerd, maar de marinade waarin deze schrielhennen hun zwemlessen hebben genomen is – op zijn zachtst gezegd – zeer apart. De marinade schijnt ‘buffalo’ te heten – overigens zeer raar dat een kip gemarineerd is in buffalo, maar dat terzijde – en is zeer zout en zuur van smaak. Ik proef een beetje en vind het eetbaar, maar weet tegelijkertijd dat dit voor Anja een ware verschrikking moet zijn want die houdt – in tegenstelling tot ondergetekende – juist helemaal niet van zuur. Gentleman als ik ben bied ik daarom heel galant aan om van maaltijd te wisselen, ik heb namelijk coleslaw, normaal een ongevaarlijk gerecht. Maar Anja proeft ervan en trekt een gezicht als een kip die gemarineerd wordt in buffalo! Dan kluift ze nog liever door in haar in chicken gemarineerde buffalo (of was het nou andersom?). Linda en Maartje hebben met hun kipburger nergens last van. Veilige keus.

Na dit fiasco – Church’s Chicken never again – hebben we allemaal wel zin een donut. Da’s nou mooi. Hier om de hoek zit toevallig the Donut Hole. Er staan geen auto’s voor ons dus we begeven ons nieuwsgierig in het digestive system van de donut, zien rechts van ons de waarschijnlijke bakkerij en links de winkel met order window. Het is wel een beetje een overzichtelijk geheel. Je hebt niet, zoals bijvoorbeeld bij MacDonalds, een mooi bord met een keurig overzicht van wat er allemaal te koop is. Nee, je moet maar gewoon door het raam in een vitrine kijken en aanwijzen welke kleur je leuk vindt. In eerste instantie vraag ik aan de Chinees uitziende mevrouw of ze niet een assorted bag of zoiets dergelijks heeft.
Ik: ‘do you have an assorted bag of donuts?’
Zij: ‘what?’
Ik: do you have a bag with assorted donuts?
Zij: ‘what?’’
Ik: ‘do you have…………………..oehhh, laat ook maar’
Blijkbaar is het woord ‘assorted’ niet behandeld tijdens de Chinees-Amerikaanse lessen, want ze begrijpt echt niet wat ik bedoel. Inmiddels hebben wij alle vijf de nodige moeite met kiezen, dus dit hele proces is nu snel opgeschreven, maar duurde in de praktijk best lang. Om aan het geweifel een einde te maken probeert de Chinese vrouw om zelf het initiatief te nemen. Ze pakt een Donut, houdt deze triomfantelijk in de lucht en steekt haar vinger door het gat.
Zij: ‘Yeah, it’s a hole….and you can drive through it, hahahahah’
Wij: ‘…………’
Zij: ‘hahahahaha’
Wij: ‘ja, en………’
Aan deze belachelijke spraakverwarring, die het Babylonische ver overstijgt, komt een einde als we allemaal maar snel iets bestellen. OK. Linda een kokosdonut, Ellen een roze met sprinkels, Anja een glazed en A3 een gewone. Maartje heeft iets met chocolade besteld maar ziet nu dat het niet rond is met een gat erin. Ja, kom ’s effe, d’as toch geen donut? Dus snel omgewisseld voor een glazed. Eerlijk is eerlijk; qua donut kunnen hier Walmart, Krispy Kreme en Dunkin’Donuts niet tegenop. Ze zijn echt supervers en overheerlijk. Dus als je eens zin hebt in een donut, het geen bezwaar vindt om er 40 minuten voor om te rijden en 50 minuten spraak te verwarren, dan MOET je hier echt naar toe!

Na dit Chinese avontuur met een gat erin komt er iets van een hele andere orde; we gaan naar de Crystal Cathedral in Garden Grove. Weer een rit van 40 minuten, maar dan zie je ook wel iets unieks. Namelijk de volledig glazen kerk waarvan zelfs in Nederland ieder zondagochtend de diensten worden uitgezonden. We parkeren onze auto waarschijnlijk abusievelijk aan de verkeerde zijde (er staat ‘in-car worship’, maar er staan honderden andere auto’s en in geen één daarvan wordt geworshipped. Degene die dit verhaal een beetje volgen weten nu wat de vier dames moeten: ja hoor, plassen. Helaas voor hen zit de deur van de kerktoiletten op slot. Dan maar naar het bijgebouw en daar is het prijs. Ik check de herentoiletten uit en stel vast dat die spotlessly clean zijn en zeer luxe. Dat schijnt bij de dames ook zo te zijn, alleen is daar het probleem dat de deuren van de toiletten niet op slot kunnen. Mag onze lieve heer alles zien soms? Daarna gaan we de kathedraal in en zien dat de binnenzijde van het glas volledig ondersteund wordt door een ijzeren constructie aan de binnenzijde die een beetje lijkt op steigerwerk. Verder valt op dat er een enorm groot plasmascherm hangt en dat op vele banken en stoelen namen staan. De gids die rondloopt zal ons later vertellen dat dit van initiële sponsors is. Mij persoonlijk valt de maat van de kerk een beetje tegen, maar de dames zijn juist allemaal onder de indruk van de grootte. Naast de kerk staat ook nog een glazen toren en de terreinen, overige gebouwen en dergelijke zien er allemaal netjes verzorgd uit.



Onze laatste bezienswaardigheid in Los Angeles is de Queen Mary, die technisch gesproken in Long Beach ligt. Dit eens grootste cruiseschip ter wereld ligt hier definitief afgemeerd en is in gebruik als hotel en restaurant. Ernaast ligt een oude Sovjet duikboot. We maken wat foto’s van het exterieur van beide schepen en willen dan naar binnen om een kopje koffie te drinken. Maar helaas, dat kan niet. ”No, sir, sorry, until 5pm access is restricted to people who have a valid tour ticket.’ Die tickets kosten echter $25 pp plus tax en dat vind ik een beetje gortig als je daarna de koffie zelf ook nog duur moet betalen. Dus genieten we nog een keer van de buitenkant en draaien we weer om. Vlakbij stoppen we nog twee of drie keer om een goed uitzicht te krijgen op het totale schip maar dat lukt niet echt.



Linda komt dan het ingenieuze plan om een Dairy Queen te zoeken en daar een lekker ijsje te eten. Volgens TomTom is er een in Long Beach, dus daar rijden we heen. Maar helaas, Dairy Queen in Long Beach is of iets van het verleden of iets van de toekomst, maar in elk geval niet van het heden.
Dus gaan we maar alvast naar LAX. Ik parkeer de auto bij de terminal voor Spirit Airlines en daar blijkt dat we meteen in kunnen checken. Wel vraag ik eenieder om goed in het snotje te houden of er geen meneren agent bij de auto gaan staan, want voor deze grap heb ik ooit eerder een bekeuring gehad…… De koffers zijn allemaal precies 49,5 of 50lbs dus precies goed. Dan zegt Linda ‘Pap…………er staat iemand bij je auto…’, snel sprint ik naar buiten en ja hoor, een agent op de fiets (!) heeft net zijn bonnenboekje getrokken als ik er aan kom. Gelukkig ziet hij ook wel dat ik een aardige vent ben……die geen kwaad in de zin heb en dus komt ik er met een waarschuwing van af. Ik ga dus snel de auto weg brengen en ben een kwartiertje later weer terug bij de girls. Die hebben intussen de koffers na weging en inchecken terug gekregen en moesten toen de koffers zelf weer bij bagage handling afgeven.

We gaan maar snel door security en gaan dan naar gate 67a. Maar eerst eten we nog wat (chili in bread bowls, salade en chili cheese fries) bij Ruby’s diner.Na een tijdje wordt er omgeroepen dat onze vlucht iets vertraagd is en dat we naar 67b moeten. Daar zitten echter ook al mensen van een andere vlucht die even later ook vertraagd blijkt te zijn, dus moeten we weer terug naar 67a. Wat een gesjouw zeg! Maartje is een beetje zenuwachtig omdat ze niet weet wie er naast haar komt te zitten in het vliegtuig. Een lelijkerd? Een dikkerd? Een knapperd? Het blijkt allemaal voor niks, want de stoel blijft leeg. Rond elf uur gaan we uiteindelijk de lucht in en wat er een uur later gebeurd hoort bij het verslag van morgen, want een uur later is het al dinsdag…….

[A3]

Hallo allemaal,

Helaas vandaag nog geen nieuwe aflevering, maar wel alvast een paar foto's over hetgeen morgen komen gaat:

[A3]

Dag 18,Dinsdag; de allergoedkoopste overnachting van deze vakantie en een thriller aan boord
We beginnen deze dag in de lucht. Naar schatting ergens boven zuidelijk Arizona of noordelijk Mexico. Onze vlucht van LAX naar Fort Lauderdale zal in totaal vijf uur duren, en daarvan is er nu, om 00.01 uur Eastern Time, eentje om. Geeft me mooi de gelegenheid om jullie deelgenoot te maken van de review over het hotel in Los Angeles/Pasadena waar we de afgelopen drie dagen en twee nachten geweest zijn:

http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Ons volgende hotel is geen hotel, maar een vaste verblijfplaats in Kissimmee; een zogenaamd townhouse met private pool op het Terra Verde resort. Dit wordt niet alleen onze meest luxueuze, maar ook – omgerekend naar de prijs per nacht – veruit onze goedkoopste overnachtingsplek van deze hele reis. Op één na. Er is namelijk een overnachtingsplek die nog goedkoper is en dus de allerallergoedkoopste. En dat is deze nacht; aan boord van Spirit Airlines flight NK 310 van LAX naar Ft. Lauderdale. Of we echter ook echt kunnen slapen is een tweede; de vlucht zit redelijk vol en op de stoel naast Maartje na, zijn bijna alle plaatsen bezet. Lekker hangen of zelfs liggen zijn dus uitgesloten. Toch kan ik persoonlijk best wat snurkjes maken; ik geloof zelfs dat ik nog nooit zo lang geslapen heb in een vliegtuig! De mooie zonsopkomst in Florida heb ik dan ook volledig gemist:

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4692.jpg

Naast de vertraging, de goedkope overnachting en A3’s langste vliegtuigslaap ooit, wordt vlak voor de landing ook duidelijk dat deze vlucht nog een bijzonderheid kent. Zo’n half uur voordat we gaan landen begint de crew aan de gebruikelijke routine van opruimen, zeggen dat iedereen zijn tables upright moet zetten enz. De wat oudere stewardess van de crew is een rij of vijf voor ons in gesprek met een man. Plotseling begint deze man te schreeuwen, ‘how dare you suggest that i do not care about my child’. Hij maakt enorm veel amok en ondanks kalmerende woorden van de stewardess en andere passagiers blijft hij overstuur. Wat blijkt: hij en zijn vrouw reizen met twee kleine kinderen, waarvan er een nog op schoot zit. Hij weigert echter om zijn tweede kind van schoot te nemen en deze op de lege stoel tussen hen in te zetten. De stewardess legt dan uit dat het toch echt procedure is en dat het moet. Dat het voor safety reasons is en dat het ook het veiligst is voor zijn kind. Hij werkt echter niet mee en op een bepaald moment zegt de stewardess iets in de trant van ‘maar geeft u dan niet om de veiligheid van uw kind?’. En dat is het moment dat meneer door het lint gaat. De stewardess geeft het op, loopt naar voren in het toestel en grijpt de telefoon.

Waarschijnlijk belt ze met de piloot, alhoewel het uitzonderlijk lang duurt. Daarna laat ze de zaak rusten en worden de voorbereidingen voor de landing normaal afgemaakt. Zo rond de klok van kwart voor zeven landen we in Florida en taxiet het toestel naar de gate. Voor het vastmaken van de slurf moeten we even wachten, maar uiteindelijk is ook dat gelukt. Helaas mogen we dan nog het toestel niet uit, want er wordt omgeroepen dat we allemaal even moeten wachten op iemand die bij het verlaten van het toestel special assistance nodig heeft. Is er iemand onwel geworden? Is er iemand ziek? Is er een rolstoeller aan boord? Nee, niets van dat al. Wat is er dan? Plotseling komen er twee mensen het toestel binnen gelopen in plaats van er uit. Het zijn de US Marshall van het county hier en zijn deputee. Ze komen de man oppakken die zo’n stennis maakte over de zitplaats van zijn kind. Voor de ogen van zijn vrouw, kinderen en de rest van het vliegtuig wordt hij afgevoerd naar buiten. Zo. Opgeruimd staat netjes. Tijdens het afvoeren blijft hij opstandig met kreten als ‘I encourage you to write to Spirit about this disgrace’ en ‘never book Spirit they charge you extra for everything ‘ etc. etc. Als wij eindelijk ook het toestel mogen verlaten staat hij buiten in de terminal nog steeds te klagen over Spirit zus en Spirit zo. Man hou je muil!

De dames verzamelen daarna de koffers en pa verzamelt de auto. Dit keer wel een gratis upgrade – stond netjes vermeld in de computer – en dus mag ik kiezen uit een Kia Sorento of een Ford Edge. Dat wordt uiteraard de Ford, een mooie blauwe. De route naar het noorden volgt niet de gebruikelijke snelwegen die min of meer parallel lopen met de oostkust, maar de US 27 langs de Westkust van Lake Okeechobee, langs plaatsen als South Bay, Clewiston en Moore Haven. Aan deze zijde is lake Okeechobee helemaal voorzien van hoge dijken, want je kunt het water nergens zien. En dat terwijl het meer het grootste van Florida is, het op één na grootste dat geheel ligt in één van de lower 48 states, en het op zes na grootste van de gehele VS (alle 50 staten). Als we al een tijdje aan het rijden zijn wordt het tijd voor een ontbijtje. Helaas zijn er in Clewiston slechts een Wendy en een Mac, dus wordt het Wendy. Maar helaas, op dit vroege uur, het zal een uurtje of half negen zijn, ligt Wendy nog op bed. Gelukkig is aan de overkant Ronald MacDonald al wel op, zodat we daar wat croissants, egg Mcmuffins en dergelijke soldaat kunnen maken.

Naar Gatorama blijkt het daarna nog maar 30 minuutjes rijden, maar deze 30 minuten zijn meer dan genoeg voor alle vier de vrouwspersonen om heerlijk in slaap te vallen. Ik stop de auto dan ook zeer voorzichtig voor de houten schuur die het hoofdgebouw van Gatorama blijkt te zijn en laat de motor lopen. Zo worden ze niet wakker en blijft het lekker koel. Als ik me achter de auto al omgekleed heb van een lange naar een korte broek worden ze wakker. Huh? Waar zijn we? Bij Gatorama! De dames kleden zich ook om en we gaan naar binnen. Een giftshop annex ticket booth wordt, en dat is toch zeer raar, bemand door een vrouw. We kopen de tickets en krijgen daar gratis een zak oud brood bij om te voeren aan de gators. Meteen als je de schuur uit komt kom je op een boardwalk boven een meertje uit en zie je direct links en rechts van je alligators en crocodiles. Kleine, maar ook grote! We voeren wat en zien dat de beesten er nog best trek in hebben ook. Langs het water lopen wat ibissen, en verderop langs de overdekte boardwalk liggen wat enclosures met o.a. heel veel kleine alligators, schildpadden, wasberen, Florida Panthers – twee stuks nog wel – en lynxen oftewel bobcats. In één hok zit Goliath, een American crododile – dus geen alligator – die eerst gehuisvest was in het grote meer waar we zojuist over heen zijn gelopen. Goliath was echter zo’n misbaksel dat hij liefst twaalf collega crodociles en alligators een handje (of was het een tandje) heeft geholpen bij het bereiken van de andere wereld. Hun witte schedels liggen als bewijs boven het hok uitgestald. Gatorama gaat er prat op dat ze de enige facility in de wereld zijn waar met succes American crocodiles gefokt worden. Volgens eigen zeggen zijn alle American Crocodiles in alle dierentuinen afkomstig van hun fokprogramma. Verder fokken ze voornamelijk alligators voor het vlees en de huid. Vanaf een lengte van zo’n anderhalve meter worden deze beesten als commercieel aantrekkelijk beschouwd en gaan ze onder het mes om te eindigen als lange schoen (laars), damesbenodigdhedencontainer (tas), geldbewaarder (portemonnee) of broekophouder (riem). Geen aanlokkelijk vooruitzicht. Gelukkig voor de grote exemplaren in het meer hebben ze ook nog wat showmateriaal nodig, dus hoeven zij zich geen zorgen te maken. De show lijkt veel op die bij Gatorland in Kissimmee bij Orlando, en bestaat uit het omhoog houden van een stuk kip, waarna een alligator deze moet pakken. Later probeer ik deze truc met een stuk brood en warempel lukt het me om een grote jongen zo maar uit het water te laten springen. Wauw. Best wel spannend.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/CIMG1058.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4789.jpg

Samen met een stel schoolkinderen mogen we na de show allemaal even een kleine alligator vasthouden, en daarna vervolgen we onze weg. In de shop kopen we nog een boek en wat water. Al met al best onderhoudend dit Gatorama, maar voor niet langer dan een uurtje of anderhalf, twee. Ons volgende reisdoel ligt anderhalf uur rijden verder noordwaarts en luistert naar de naam ‘spokenheuvel’ oftewel Spook Hill. Deze hill ligt in de plaats Lake Wales en om er te komen wil TomTom ons eerst midden over het terrein van een grote sinaasappelfabriek sturen om er te komen. De fabriek is van Florida’s Natural, een merk dat in nagenoeg elke grote supermarkt in Florida terug te vinden is. Om dus te voorkomen dat we straks in een grote tank met als etiket ‘freshly squeezed orange juice with some Ford Edge in it’ terecht komen, rijden we een blokje om. Maar wat voor blokje. Grenzend aan de zij- en achterkant van de fabriek liggen krotten van woningen. De ramen van de auto blijven dicht en de deuren gaan op slot. Het volk dat hier over straat loopt ziet er nou niet echt tourist-friendly uit. Wat een ghetto! Gelukkig is deze wijk maar klein en zijn we er eigenlijk weer vrij snel uit. Niet veel later arriveren we bij Spook Hill. De legende verhaalt over een strijd tussen een oude indiaan en een alligator, maar de attractie komt er op neer dat het hier lijkt alsof je auto bergop rolt. Er is midden op de weg een witte streep getrokken, en als je daar de auto stil zet en in neutral, dan rolt je auto – achteruit – de berg op! We doen het twee keer en vinden het maar een raar fenomeen.



Na al deze doldwaze avonturen heeft iedereen honger. Zo zie je maar dat ‘zien eten, doet eten’ ook geldt als een alligator een kip eet. Eindelijk krijgen we in Dundee een al lang door ons gezochte keten in het vizier: Dairy Queen. Op het moment dat we de auto voor de deur van DQ parkeren begint een helse onweersbui. Nog net op tijd bereiken we de veilige ruimte van een van onze favoriete eettenten. Nu is Dairy Queen vooral bekend om zijn ijs, en de muur en kaart staan dan ook helemaal vol met prachtige afbeeldingen van nog prachtiger ijsjes. De namen alleen al maken dat het water je door de mond loopt; ‘Oreo Brownie Earthquake’, ‘Cappucino Heath Blizzard’of ‘Georgia Mud Fudge Blizzard’.



En geloof ons: ze zijn net zo lekker als ze klinken. Misschien nog wel lekkerder. Maar goed, met deze klinkende namen zijn we qua beschrijving al aanbeland bij het dessert. En dat terwijl we het hoofdgerecht nog niet eens achter de kiezen hebben. Dat hoofdgerecht bestaat uit een scala aan Americana: chicken salad, wraps, hot dogs and chili cheese fries. Heerlijk! En in totaal (jnclusief drinken) zijn we hier $22 voor kwijt; een lachertje! Dat de ijsjes (Oreo brwonie Earthquake, Sundae, Brownie Blaster en Reese’s Blaster) daarna bijna hetzelfde kosten mag de pret niet drukken; het zijn immers èchte Dairy Queen Blizzards!

Niet lang daarna naderen we Kissimmee en doen we eerst boodschappen bij ‘onze’ Walmart. Zo kunnen we bij aankomst bij onze villa meteen de fridge vullen. Bij aankomst op Terra Verde hebben we eerst wat oponthoud omdat ze onze code niet kunnen vinden, maar uiteindelijk komt alles goed. We betrekken ons huis, laden de koffers leeg en de koelkast vol en gaan dan douchen in onze eigen douche en zwemmen in onze eigen pool! Wow! Ellen heeft geluk: door loting krijgt zij boven de grote kamer en moeten Linda en Maartje het elk doen met een kleine. Zielig………………….. Truste![/FONT][/SIZE]

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4801.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF4802.jpg