[Reisverslag] A3: Keys to Vegas, Frisco, LA & Florida, 2011

[A3]

Dag 1, zaterdag; Op vijflandentocht naar Amerika
Zo. De wekker gaat. Vandaag het meest relaxte vakantievertrek ooit. We gaan namelijk pas om half drie vanmiddag. Gistermiddag heeft de chirurg de enkel van Ellen als ‘vakantieproof’ bestempeld en hebben we na een kort bezoek aan de tape-specialist besloten dat we gaan. Jippie!

Bij de medische groothandel in Oss nog even een rib uit mijn lijf gekocht (een enkelbrace van wat textiel, elastiek en klittenband kost liefst €95.- ……), maar de gezondheid van je dochter mag wat kosten niet waar….. Rond de klok van tweeën arriveren Hans & Nannie om vrijwillig hun dochter Maartje aan ons af te staan voor een periode van vier weken, en dan gaan we de auto laden. Naast de vijf personen dient er uiteraard een ruime hoeveelheid bagage meegenomen te worden en dit past precies in onze onvolprezen Fiat Multipla. Vijf grote koffers, vijf rugzakken, de nodige losse textielstukken in de vorm van jassen, truien en vesten en twee krukken om niet te vergeten, en dan kunnen we op pad. Aangezien de Multipla beschikt over een derde voorstoel waarvan de rugleuning volledig plat kan, is het voor Ellen mogelijk om haar geblesseerde enkel de gehele vijflandentocht omhoog te leggen zodat goede doorbloeding gegarandeerd is.

Om circa half vier rijden we het tweede land, na Nederland is dat België, binnen en alles verloopt heerlijk via plan. De broodjes die ‘we’ thuis gesmeerd hebben (Linda, bedankt!) zijn allemaal al op, waarbij Maartje zich al een waardig sublid van de familie mag noemen gezien haar niet geringe inname. We laten Antwerpen en Gent zonder noemenswaardige problemen achter ons en passeren al meezingend met de geweldig goede nummers die Pa op CD heeft gezet, de grens met Frankrijk. Da’s land nummer drie. Aangezien we ruim een uur te vroeg bij de tunnel zijn vragen we vriendelijk en beleefd aan de dienstdoende Franse diender of we wellicht niet een eerdere kanaalcrossing kunnen krijgen. Zoals verwacht – in Frankrijk kunnen heel veel dingen niet die in andere landen wel kunnen – is dat ‘pas possible’.



Dus zitten we de tijd maar uit in de wachtruimte van Eurotunnel onder het ‘genot’ van Franse koffie (lijkt op Engelse thee) en wat frisdrank. Aansluitend rijden we de Eurotunneltrein in en terwijl we dat doen ontstaat spontaan de eerste – en zoals later zal blijken enige - vakantiesong van 2011, getiteld ; ‘Pak ‘m dan, pak ‘m dan, pak ‘m uit je rugzak’

Tijdens het verblijf in de tunnel valt de airco van de trein uit, dus zetten we de ventilator van onze Multipla vol open. Ook de radio speelt volop en de dames zijn elk via de 12 volts aansluitingen hun Ipods en telefoons aan het opladen. De deuren staan open en dus brandt de binnenverlichting gedurende de overtocht van 35 minuten ook op volle kracht. Een goed verstaanbaar weet nu wat de toestand van de accu zal zijn bij aankomst in Folkestone. Precies: 100% leeg! De auto start dus niet. Aangezien Pa qua gewicht vanzelfsprekend de lichtste is (de vier dames zijn namelijk gezamenlijk net iets zwaarder…) blijft pa zitten en gaan de dames duwen. Een vriendelijke Brit helpt ook nog mee en zo start de auto net op tijd om op eigen kracht de trein uit te kunnen rijden. Zo treden de dames toe tot het zeer selecte gezelschap van personen die een auto op gang hebben geduwd in een trein. Een bewonderenswaardige prestatie!



Aangekomen in Great Britain is het nog ongeveer anderhalf uur rijden naar het Travelodge Gatwick Airport, alwaar we twee kamers hebben gereserveerd voor die nacht. Pa brengt vervolgens nog de auto naar Heathrow en komt met de bus terug naar het hotel. Daarna gaan we snurken.



OMG It's the most amazing story I have ever read in my entire life!!! And who's the left blond chick on the last picture? She is so beautiful!! (and I bet she can really make delicious sandwiches!!)
Hugs and kisses: The queen of england :P

[A3]

Dag 2, zondag; Wat is de prijs van een halve dag? Slechts $250!
Om zeven uur komt het taxibusje om ons naar Gatwick te brengen. Tien minuten later zijn we daar en checken we in voor onze vlucht. Via de incheckbalie wordt een rolstoel geregeld voor Ellen, maar deze rolstoel mogen we niet zelf duwen, nee daarvoor is een speciaal opgeleide medewerker verantwoordelijk. Deze buitenlandse vrouw – en dan bedoel ik niet Brits, maar van buiten groot Brittannië – mag dan wel uitermate goed getraind zijn in het duwen van een rolstoel, Engelse les heeft ze blijkbaar nog nooit gehad. Ze verstaat niks en mompelt in een ogenschijnlijk zelf verzonnen taal die het midden houdt tussen Spaans, Engels en Koeterwaals. Ook rijles heeft ze denk ik nog nooit gehad, want ze rijdt met de rolstoel rechts – terwijl je in Engeland toch echt links moet rijden -, en ze geeft geen richting aan bij het inhalen. En inhalen, dat doet ze. Wij kunnen haar – zonder rolstoel – nauwelijks bijbenen en Ellen is – mank als ze is – toch verreweg als eerste door de veiligheidscontrole. Vervolgens parkeert Miss Scheurneus ons bij de speciale invalidenzitplaatsen, mompelt nog iets van ‘if joe weet ten sekkonts, den ze will kom toe pik joe up in scrttye minnuts’ en weg is ze.

Ondertussen eten we wat en zien we vlakbij ons een soort mini pickup truckje voor binnengebruik geparkeerd worden. Dit blijkt het uiteindelijke vervoermiddel waarmee Ellen naar de gate getransporteerd gaat worden. Zo is de eerste attractie allang een feit voor we Disneyworld of Universal Studios ook maar überhaupt in het zicht hebben. Ellen fastens hur sietbelts, refreens from enny eating, drinking or fless fottograffie, en scheurt weg in haar semi-invalidenwagentje met privéchauffeur. Bij de gate mogen we als eerste aan boord en zien we dan ook als eerste dat er helaas geen privé TV-schermpjes beschikbaar zijn op deze Boeing 767 vlucht van KLM, uitgevoerd door Delta Airlines. Jammer.

Onze vlucht verloopt zoals gepland en dus komen we om half twee aan in Atlanta waar we in (almost) no time door security heen zijn. We zouden nu bijna zes uur moeten wachten op onze vlucht naar Key West, maar ik weet dat Delta ook nog een eerdere vlucht daar naar toe heeft. Ik vraag dus aan de Delta balie of ze ons niet om kunnen boeken. Dat kan, we zijn immers inmiddels in ons vijfde land, Amerika, en daar kunnen dingen vaak wel - in tegenstelling tot Frankrijk, waar dingen vaak ‘pas’ kunnen. Er zijn echter wel twee voorwaarden; $50 p.p. en gruwelijk opschieten, want die eerdere vlucht gaat al meteen boarden. Ik schok $250, ‘gooi’ de koffers op de band en spoor alle dames uit het gezelschap aan om op te schieten. Dat lukt, en dus zitten we even later aan boord van de Boeing 737 die ons ruim een halve dag eerder dan gepland, gaat droppen op Key West, oftewel de Conch Republic.







Vanuit het vliegtuig kunnen we mooie foto’s maken van de azuurblauwe wateren rondom de Keys en als de Boeing eenmaal geland is, stellen we vast dat het vliegtuig zowat groter is dan het vliegveld. De aankomst- annex vertrekhal van Key West International Airport is ongeveer even groot als – pak ‘m beet - de TNT-post balie bij de Appie Heyn in Heesch. De balie van Dollar autoverhuur is even groot als een speelgoedwinkel, maar desondanks staat er een grote GMC Acadia voor ons klaar om mee op pad te gaan. ‘The car that our boss always wants’. Jaja, dat zal wel…….

We pakken snel onze koffers in de GMC, dat past easy, en dan gaan we naar het Almond Tree Inn. Het Almond Tree Inn ziet er mooi en romantisch uit en de mensen zijn er erg vriendelijk. We zwemmen en wandelen wat en zien dat er tegenover onze Inn een Denny vestiging zit: ZESTY NACHO’S!





Later die avond krijgt de kok van Denny’s dan ook een bestelling van vijf maal zesty nacho’s. Het smaakt als ‘coming home’. De waiter bij Denny’s lijkt volgens Maartje erg veel op de zanger van de band Simple Plan, ene Pierre (of Pjèr, ik weet niet hoe je het schrijft). Na Lorenzo (?) is Pierre (of Pjèr) Maartje’s droomman. Ze kijkt dus niet alleen verlekkert naar haar bord met nacho’s maar evenzo naar de waiter…

Ik voel me al sinds de middag niet zo lekker……..

[A3]

Dag 3, maandag; Kots Key.
We zijn nog niet helemaal gewend aan de Amerikaanse tijd en zijn al vroeg wakker. Zo rond de klok van zessen – nadat een aardige collega van Nederland nog even belt om ons een prettige vakantie te wensen…….. - begeven zich dan ook heel voorzichtig een aantal Nederlandse gasten het zwembad in. Is best wel apart, zwemmen in het donker met alle tropische geluiden van de insecten – en de brom van de airco’s natuurlijk – om je heen. Het complimentary ontbijt is daarna niet echt overdadig, maar het kan er mee door. We raken aan de praat met een ouder stel uit New York dat al een aantal jaren in Florida woont (Sebastian Inlet). Ze zijn hier voor een bruiloft en vinden het allemaal geweldig. Nou, wij ook hoor!

Omdat we een koelkast op de kamer hebben besluiten we na het ontbijt om deze niet ongebruikt te laten en dus gaan we het nodige inslaan bij de plaatselijke Publix. Helaas (?) zitten er naast de Publix ook een aantal winkels en dus slaat de begeerte al weer toe. We weten dat we weinig kunnen kopen omdat we straks met Spirit Airlines doorvliegen naar Las Vegas en zij staan slechts 18kg bagage per persoon toe. Toch kunnen we ons bij de plaatselijke Champ -winkel (sportartikelen) niet inhouden; zowel voor Ellen, Linda als Pa worden een paar mooie (en stevige) Converse All Stars aangeschaft voor $29.99; een echt koopje dus. Ook de deur van de Rainbow kledingwinkel trekt als een magneet aan de vier dames; toch is de buit daar slechts één kort broekje voor Linda.

We besluiten om ’s middags toch even te gaan snorkelen in het Fort Zachary Taylor State Park, vlakbij ons hotel. Uiteraard kan Ellen met haar ingetapete enkel niet mee, maar ze gunt ons dit verzetje van harte………….. De wind staat echter ongunstig waardoor de stroming vrij sterk is en het water is dientengevolge erg troebel . Meer dan wat zwart met gele visjes zien we daarom helaas niet. Wel wordt ik steeds beroerder en we gaan daarom maar snel terug naar het hotel.



OK, de Florida Keys dus.
Veel Amerikagangers kennen Key Largo en Key West. Sommigen kennen ook Duck Key of Plantation Key. Niemand kent echter het vanmiddag door mij persoonlijk ontdekte Kots Key. De dames zijn re rest van de dag dan ook zonder mij op pad want ik voel me totaal niet lekker. De naast mijn bed geplaatste plastic container die genoemd blijkt te zijn naar een personage uit de Engelse comedyserie ‘keeping up appearances’, inderdaad ‘bucket’, wordt regelmatig gevuld. Ik kan me niet heugen dat ik in het recente verleden zo ziek ben geweest. Ben knap beroerd en af en toe voelt het gewoon alsof de restanten van de Zesty Nacho’s van gisterenavond helemaal vanuit mijn tenen omhoog moeten komen. Niet leuk.

De rest heeft helemaal nergens last van, dus het kan niet aan de nacho’s zelf liggen, of het moet zijn dat ze bacteriën bevatten waar alleen manspersonen ziek van worden….. (vrouwbacteriën wellicht….?). In elk geval is het zo dat ik behalve van het op vier meter van onze voordeur gelegen zwembad, niets van ons hotel zie. Hopelijk is het morgen beter.


FOTO HOTEL

LINK HOTELREVIEW: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

[A3]

Dag 4, dinsdag; Jaws I, II & III t/m VII
Vandaag worden Kots Key en Key West omgedoopt tot Amity. De liefhebber van oude films zal nog weten dat Amity de naam is van de kustgemeente waar de gevreesde haai ‘Jaws’ regelmatig toesloeg. Wij gaan vandaag namelijk op haaiensafari. Ik heb de nacht goed doorgebracht en het ontbijtje in de tuin van ons mooie hotel heeft me warempel goed gedaan. Mocht straks blijken dat het toch niet goed gaat vallen, dan kan ik het nog altijd aan de haaien voeren…….. Letterlijk dus, in dit geval.

Maartje is vanochtend nog niet 100%. Ze heeft slecht geslapen en heeft dientengevolge een hevige aanval van de ‘zeer bekende’ aandoening slaapjeuk. Slaapjeuk? Wat is dat nou weer Maartje? Er volgt een heel relaas met als uitkomst dat het medisch handboek flink zal moeten worden uitgebreid met termen als ‘slaapjeuk’, ‘verveeljeuk’, ‘vakantiejeuk’, ‘ochtendjeuk’ etcetera. De vraag ‘hoe je het dan moet noemen als je op vakantie na het slapen last hebt van jeuk; is het dan ‘vakantiejeuk’, ‘slaapjeuk’ of misschien wel ‘vakantie-slaapjeuk’ blijft onbeantwoord. Een gebed zonder einde deze discussie…

Na het ontbijt parkeren we onze auto bij het Westin Resort om in de haven te gaan zoeken naar het kantoor van Key West Extreme Adventures, alwaar we onze haaienexcursie geboekt hebben. Al snel lokaliseren we het kantoor van de gebroeders Harris en een half uurtje later zitten we samen met zes anderen op de prachtige catamaran ‘Tiger Cat’ die de haven van Key West uitvaart. Het is prachtig weer, het water varieert in kleur van turkoois blauw tot zachtgroen, we hebben natje en droogje tot onze beschikking, dus met andere woorden; dit gaan we wel even volhouden.

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/tigercat.jpg

Na een twintig minuutjes varen legt Captain Dave de boot stil en haalt hij boven het heldere en ondiepe water (slechts ca. anderhalf tot twee meter diep) een halve tonijn tevoorschijn. Hij bevestigt deze aan een haak en laat hem in het water achter de boot bungelen. In eerste instantie gebeurt er nog weinig, maar na een minuut of tien verschijnt de eerste haai. Het blijkt om een lemon shark (citroenhaai) te gaan en het is een exemplaar van 6 à 7 feet (1,80 – 2,10 meter). Nu kan ik me herinneren dat de ‘echte’ Jaws iets van 8 of 9 meter was, dus in die categorie mag ‘onze’ Jaws I zich nog niet scharen. Het is eerder een J.J. (‘Jaws Junior’) of L.J. (‘Little Jaws’). In de tijd daarna komen er steeds meer Jawsen bij en uiteindelijk spartelen er naast ‘Jaws Junior’ ook nog de Jawsen II tot en met VII rond. De grootste Jaws is toch zeker drie meter groot, maar het gaat zeker te ver om deze als ‘the big one’ te betitelen. Captain Dave geeft dan weliswaar aan dat het beest minimaal 10 feet is, maar dat is dan echt van het tipje van zijn vervaarlijke snuit tot het uiterste uiteinde van zijn puntige staart. Zo op het oog is het best een flink beest maar zeker niet om bang van te worden. Iedereen aan dek staat te filmen en fotograferen en het is dan ook een indrukwekkend gezicht om deze Jaws family zo vlak bij ons bezig te zien. Het valt mij persoonlijk wel een beetje tegen als je ziet hoe lang deze beesten erover doen om een stuk tonijn baas te maken. Het moet echt precies recht voor hun jaws hangen en dan moeten ze precies op het juiste moment toehappen om een stuk verse vis te bemachtigen. Vraag me af hoe deze beesten een echt snelle vis vangen, want deze tonijn is inmiddels zo ver in leeftijd gevorderd dat hij echt geen tonijnensprints meer gaat winnen….. Sterker nog, hij gaat helemaal niks meer winnen want hij is natuurlijk morsdood.



Na een uur of wat met de haaien gespeeld te hebben worden deze beesten alweer een beetje saai (gaap, gaap) en vaart Captain Dave verder door het zeegras. Op weg naar de zogenaamde Dolphins Playground zien we onderweg nog wel een kleine en een heel grote zeeschildpad onder onze boot doorzwemmen. Machtig mooi! Vlakbij de plek waar zich normaliter veel dolfijnen ophouden zien we al vanuit de verte diverse dolfijnen uit het water opspringen en niet lang daarna hebben we er eerst een en even later zelfs drie recht achter ‘onze’ boot. De drie zijn aan het spelen met een kleine vis van een centimeter of twintig die zich steeds probeert te verschuilen tussen de schroeven van onze twee Yamaha buitenboordmotoren. De dolfijnen proberen de vis daar dan weer weg te lokken om er vervolgens weer achter aan te gaan. Zo zwemt de vis van de ene motor naar de andere en weer terug. En de dolfijnen er achteraan. Echt een heel mooie belevenis.



Na deze onvergetelijke dolfijnenontmoeting zetten we weer koers terug naar Key West en daar nemen we afscheid van Captains Dave en Bruce. In het hotel zwemmen we wat en relaxen we om ons daarna op te gaan maken de zonsondergang op Mallory Square. Door de plaatselijke Piet Paulusma (‘Oant moarn’) is de zonsondergang voorzien net na achten, dus we zorgen dat we ruimschoots op tijd op het plein zijn. Het plein is echter superleeg. Niets of niemand te bekennen. Dan maar wat rondgelopen, gewinkeld en gegeten op het terras van het Westin Resort. Ik neem niets, want ik voel me toch echt nog niet geweldig en de dames gaan allemaal voor Cuban sandwiches. Deze blijken groter dan verwacht, dus als we klaar zijn vraagt de waitress voorzichtig of we niet een doosje of zo nodig hebben om het mee te nemen. Nee hoor, dat is niet nodig.

Uiteindelijk is het op Mallory Square al wat drukker dus gaan we een kijkje nemen bij de straatartiesten. Er blijkt een goed op elkaar afgestemde volgorde tussen de performers afgesproken, want de een begint pas op het moment dat de ander klaar is. Er staat onder andere een jongen die jongleert en een wat oudere man die soortgelijke dingen doet maar die bovendien een goede trapeze-act heeft. In niet mis te verstane bewoordingen wordt duidelijk gemaakt dat er toch wel wat aan monetaire transacties verwacht wordt en dat het absoluut niet op prijs wordt gesteld als je blijft staan kijken en geen geld geeft. Voor Nederlanders dus een absoluut kromme tenen gevoel; kijken-kijken, niet kopen………………



De uiteindelijke zonsondergang bij het toepasselijk genaamde Sunset Key valt toch wat tegen. Zijn we daar nu helemaal vanuit Nederland voor gekomen………… Nee, alle gekheid op een stokje, de zonsondergang is mooi maar zeker niet mooier of anders dan op heel veel andere plaatsen. De sfeer op Key West is echt leuk en met name de type bebouwing met de typische porches en balkonnetjes maakt het geheel tot een unieke gebeurtenis. Een echte aanrader, Key West.

Omdat Ellen’s enkel niet overbelast mag worden en Linda en Maartje niet echt veel zin meer hebben, gaan Anja en ik maar even samen ’ut durp’ in. We wandelen Duval Street af en zien daar, evenals de ladies gisteravond, de nodige dames op hoge hakken van twee meter lang met handen als kolenschoppen oftewel drag queens. Ik ben blij dat ik geen koning ben………

http://i1190.photobucket.com/albums/...s_Key_West.jpg

[A3]

Dag 5, woensdag; Alligator Dikdee & Sigmund Freud
Early rise & shine. We zijn zo vroeg op vandaag dat de breakfastbar nog niet eens open is. En dat wil wat zeggen, want die opent al om half zeven. Gelukkig voor Maartje is de CVS pharmacy next door wel open, want ze heeft namelijk last van keelpijn. Het Amerikaanse equivalent van strepsils is daar gelukkig voorhanden, zodat we dat hopelijk ‘in de but kunnen nippen’. De reden dat we vandaag zo vroeg op zijn is niet omdat we niet meer kunnen slapen of omdat we lekker vroeg in het zwembad willen plonzen, nee, de uitleg is veel platter: de wekkers zijn al zo vroeg gezet. En wel omdat we deze woensdag een lang dagprogramma hebben. We gaan namelijk afscheid nemen van Key West en vervolgens via de Overseas Highway richting Everglades. Daar zullen we de belangrijkste trail bij de oostelijke ingang bezoeken, Anhinga Trail, en aansluitend doorrijden naar de noordelijke ingang van het park voor een bezoek aan Shark Valley. Als we dat allemaal overleven, rijden we ook nog de zogenaamde ‘loop road ‘ die parallel loopt aan de Tamiami Trail en dan door naar ons overnachtingsadres in Naples. Een hele rit dus met, als het goed is, heel veel dieren.

Na de eitjes, wafels en geroosterd brood draaien we voor het eerst met onze GMC de Overseas Highway op. Als je deze highway van boven af bekijkt op bijvoorbeeld google maps of een ouderwetse landkaart, dan zul je absoluut niet twijfelen aan de juistheid van de benaming. Het lijkt dan inderdaad echt op een snelweg die voor 90% over het water loopt en af en toe een eilandje (key) aan doet. In de praktijk is dat gevoel toch iets anders en eigenlijk zelfs een beetje omgekeerd. De delen die je echt ‘over het water’ rijdt zijn relatief kort en in zijn totaliteit misschien tien tot vijftien procent van het totaal. En zelfs dan heb je steeds zicht op eilandjes aan de linker, rechter en/of voorzijde van je. Toch is het wel leuk om deze weg te rijden, zeker omdat we noordelijk vanaf Islamorada ook steeds meer herkenningspunten zien; dat deel van de weg hebben we namelijk al eerder gereden. Zo stoppen we onder andere bij Theater of the Sea, alwaar je kunt zwemmen met dolfijnen – zie ons verslag uit 2004 - en waar Anja het stuur overneemt. We passeren daarna ook nog de voor ons bekende punten bij Key Largo, John Pennecamp Park (snorkelen!) en Burger King. Burger King? Ja, want daar maken we een stop voor een lekker bakje koffie voor de groten en een paar liter ijs met slagroom voor de kleintjes…….J. Zowat naast deze Burger King zit Starbucks, dus het zou niet meer dan logisch zijn om daar naar binnen te stappen voor koffie en ijs. Maar er is een goede reden, eigenlijk twee, waarom we dat niet doen. Reden één is typisch Nederlands en nòg typischer A3: te duur. Ok, bij de koffie krijg je ook waar voor je geld, die smaakt er prima, maar de frappucinos die de meiden er zouden nemen zijn eigenlijk een regelrechte ‘rip-off’. Daar waar niet alleen bij een doorsnee Nederlandse ‘friettent’ (‘patatkraam’ voor onze randstedelijke medelezers) , maar ook bij zowat elke Amerikaanse fast foodketen echt softijs gebruikt wordt voor het maken van milkshakes en aanverwante artikelen, komt Starbucks er mee weg om daarvoor in de plaats gewoon ijsblokjes te gebruiken! Compleet mesjogge! Ten eerste is dat natuurlijk niets anders dan 100% bevroren water – en dus zijn ze eigenlijk gewoon de drank aan het verdunnen – en ten tweede zorgt dit ervoor dat de smaak van de drank sterk achteruit gaat. Dat geldt immers voor elke drank: gooi er water bij en de smaak wordt minder. En dan durven ze als klap op de vuurpijl ook nog eens de hoofdprijs te vragen voor zo’n ‘watery-shakelike-ucino’; 4 dollar of meer! Nee, daar neppen ze deze jongen niet meer mee.

Goed, de Burger King dus. De koffie is ok en de milkshake-achtige zaken die de meiden nemen zien er niet alleen verrukkelijk uit maar zijn het ook. Gemaakt met echte melk en echt softijs voor maar $2.95. Lekker puh Starbucks. Het bezoek aan deze Burger King zullen we niet snel vergeten. Niet vanwege de smaak van de de koffie en shakes , maar het duurt nogal lang omdat de donkere jongedame aan de balie een groot probleem heeft. Met dat groot probleem bedoel ik dan niet eens haar niet geringe omvang – al zal dat ongetwijfeld ook een probleem zijn en zo niet, dan zeker nog gaan worden - , maar ik bedoel haar vermogen om te praten. Of beter gezegd haar onvermogen om te praten. Ik weet niet of het komt door haar lippen – die zijn namelijk enorm groot en dik -, maar deze dame spreekt overduidelijk Engels met een Amerikaans accent, maar dan op zo’n manier dat het gewoon 100% niet te verstaan is. In een Nederlandse Burger King zou dit overigens geen enkel probleem opleveren; je bestelt twee koffie en drie shakes, ziet op de kassa wat het kost en legt het geld op de balie. Zou een eventuele medewerker een spraakgebrek hebben dan leidt dat niet tot onoverkomelijke problemen. Maar hier wel. Bij alles wat je bestelt moeten er namelijk door de medewerker minimaal vijf vragen gesteld worden. Dat gaat ongeveer als volgt:

Ik: two coffee please
Zij: ssss, reglll o lag (ze bedoelt: small, regular or large)?
Ik: small please
Zij: dfffff o norrrrr (ze bedoelt: decaf or normal)?
Ik: normal
Zij: mhhhhh (ze bedoelt: okay)
Ik: and three shakes please, two chocolate and one strawberry
Zij: ssss, reglll o lag (ze bedoelt: small, regular or large)?
Ik: small please
Zij: oooooo f o regllllll ik (ze bedoelt: low fat or regular milk)?
Zij: wwwww krrrr (ze bedoelt: with whipped cream)?
Ik: with, please
Zij: wwwwww o wwwwwwau sjjjj (ze bedoelt: with or without cherry)?
Ik: with please
Zij: mhhh, bi jkehfkwehfwekjfh fifty or (ze bedoelt that will be six dollars fifty four)
Ik: there you are
Zij: ssssssssss oe (ze bedoelt: thank you)

Nu lijkt dit nog redelijk vlot te gaan, maar om te komen tot de conclusie zoals die bovenstaand steeds tussen haakjes staat heb ik wel redelijk wat tijd nodig gehad. Al met al is het wel heel vervelend voor de jongedame in kwestie natuurlijk, maar ik kan de lezer verzekeren: voor de klant ook. Zou ik hier nog een keer langskomen dan zou ik me echt wel bedenken om hier voor een tweede keer naar binnen te gaan. Misschien zou ik zelfs overwegen – en dat wil in mijn geval heeeeel wat zeggen – om bij de buren – Starbucks – naar binnen te gaan………. We bezoeken nu voor de 12e keer de States en met de meeste accenten kan ik goed overweg, maar dit gewauwel……onverstaanbaar.

In elk geval: ik neem het stuur weer over en we bereiken zoetjesaan het vaste land van Zuid Florida. Ik beloof Maartje alvast dat we vandaag gegarandeerd alligators gaan zien. We gaan immers zowiezo de Anhinga Trail lopen en daar zijn alligators zo goed als zeker. Niet lang daarna bereiken we het Visitor Center van Everglades National Park, en daar maken we een stop voor wat gesproei. Gesproei buiten, omdat we elk (sub)familielid volledig voorzien van een laag antimuggenspray, en gesproei binnen omdat we allemaal hevig aan een sanitaire stop toe zijn na de koffie en de shakes. We kijken ook de film in het Visitor Center en gaan daarna de Anhinga Trail doen. Die valt echter zwaar tegen deze keer. Okay, we zien de obligate schildpad en wat vogels, maar helaas geen gators. En dat valt toch wat tegen. Wel zie ik als enige, de rest is dan al lang een eind door gelopen – een gevaarlijk uitziende slang vlak voor me in het water. Ik daag de lezer dezes uit om deze soort te benoemen, ik weet het namelijk niet, al heb ik het vermoeden dat het gaat om een viper(giftig).



De kids zien verderop ook nog een kleine slang, maar al met al is het resultaat toch wat teleurstellend. We vervolgen onze route noord- en vervolgens westwaarts. Bij de kruising waar we deze windrichtingswisseling maken stoppen we om te tanken en nemen we ook een lekker broodje bij de in de tankshop aanwezige vestiging van Subway. Een heerlijke foot long Tuna met sweet onion sauce; zalig! Rijdend op de Tamiami Trail kan ik wel mijn eerdere toezegging van vandaag waarmaken. Zo om de paar honderd meter zien we namelijk in het rechts van de weg gelegen kanaal een alligator. Overwegend kleine exemplaren, maar af en toe ook een grotere. Niet lang daarna bereiken we de afslag naar Shark Valley waar we de tramtour willen doen. Helaas blijkt deze echter pas over ruim een uur weer beschikbaar, dus lopen we een korte trail bij de ingang en rijden dan verder. Potjandosie! Het zit niet mee in de Everglades deze keer.

Een paar mijl verder naar het westen ligt de afbuiging naar de Loop Road. Deze afslag nemen we en het valt op dat langs het verharde deel van deze weg (ik schat zo’n 4 à 5 mijl) de huizen er een stuk netter uitzien dan de laatste keer dat we hier waren (2006). Ook lijken alle huizen aan de linkerkant van de weg – en dat zijn er best veel – wel identiek qua opzet en bouw. Alleen de kleur wijkt af. Een kwartiertje verderop begint het onverharde deel van de weg door de jungle, maar hier wacht ons een onplezierige verrassing: de weg is afgesloten! Dat zullen we toch niet meemaken zeg. Anhinga Trail viel tegen, Shark Valley viel tegen en dan is de Loop Road zelfs helemaal afgesloten. Shit! Balen!



Plotseling ziet een van de dames direct rechts naast de auto een kleine alligator liggen. We gaan snel aan het filmen en fotograferen en ik – jaja, ik lijk wel Alligator Dikdee, het Floridiaanse Equivalent van Crocodile Dundee – durf zelfs uit te stappen. Ik kruip dichterbij en maak een foto. En nog een. En nog een. Dan kruipt de alligator echter naar voren en schuift het water in. Tegelijkertijd valt/springt er aan de overzijde van het water (zo’n drie meter verder) iets heel groots het water in; Alligator Dikdee alias Pa schrikt zich een hoedje en weet bij god niet hoe snel hij terug moet naar de veilige bescherming van zijn SUV….. Pfffff, wat was dat? Dat moet wel een ‘big one’ geweest zijn. Schrikkehhhhhhh. Ik schrok me een hoedje, maar de dames lachen zich een hoedje over het vluchtgedrag van de held op sokken, ook wel genoemd Pa………. Gelukkig is de alligator niet mee de auto in gevlucht, maar dat kan niet bepaald gezegd worden van het op één na meest gevreesde roofdier van dit gebied: de mug. Sterker nog, een hele kolonie is tegelijk met Pa mee de auto in gevlucht. Pa weet nu in elk geval wat het einderesultaat is als je de ingrediënten ‘een hele hoop muggen’ en ‘vier gillende vrouwspersonen’ bij elkaar in een auto gestopt: een gigantisch gegil, geschreeuw, gemep alsmede bloedvlekken op de ramen en hemelbekleding. Dit is overigens nog maar het directe resultaat. Het indirecte is – een dag later – een hele hoop gejeuk, gekrab en gevloek. Tja, niks aan te doen……



De held op sokken vindt echter dat hij niet genoeg kledingstukken aan heeft en trekt zijn stoute schoenen aan. ‘We rijden gewoon om de afzetting heen en gaan toch proberen de Loop Road te rijden’ zo klinkt het. Tja, een man die in zijn eer wordt aangetast zoekt compensatiegedrag nietwaar? (Theorie van Sigmund Freud; Kompensationsverfahren, 1. Teil, Seite 324, Ausgabe 1930). Wisten jullie trouwens wat Freud’s middle name was? Schlomo! Voluit: Sigismund Schlomo Freud. Geen wonder dat deze Tsjech zijn toevlucht zocht in de psycho-analyse, hij werd natuurlijk vroeger enorm met die naam gepest. ‘Hoe gaat het Schlomootje’, ‘schiet ’s wat op Schlome’ e.d. zullen opmerkingen zijn geweest die hij veel gehoord moet hebben (Theorie van A3 van Rooij; Gezwets in de ruimte, deel 1, pagina 324, uitgave 2011).

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3621.jpg

We rijden dus door en stellen vast dat de staat van de weg eigenlijk best wel mee valt. Zeker als je in aanmerking neemt dat toen we hier in 2006 waren het droogseizoen was (april). De staat van de weg is nu, midden in het regenseizoen, eigenlijk beter dan toen. Gelukkig stelt de route niet teleur. Bij zowat elke opening in het struikgewas zowel direct links als rechts naast de weg valt wel iets te zien; grote alligators, kleine alligators, zwemmende alligators, , zonnende schildpadden, soft shell turtles etc. De route duurt dan ook behoorlijk lang. Ook zien we nog twee herten die de weg oversteken. Bewijs:







Geen spijt dus van de Loop Road. Wel maak ik me een beetje druk om het feit hoe de afzetting aan het andere einde van de weg geregeld zal zijn….. Want als die niet te omzeilen is moeten we dat hele stuk terug rijden………. Gelukkig is de afzetting vergelijkbaar met die aan de oostelijke kant, dus ‘no problem’. We draaien weer linksaf de Tamiami Trail op en vervolgen onze weg richting Naples. Na een aantal mijlen zie ik in mijn linkerooghoek een schuur met signboard voorbij schieten en ik maak dus bij de eerste de beste gelegenheid rechtsomkeert. We rijden de parkeerplaats op bij een wel zeer voorname plaats; hier is namelijk het World Headquarters gevestigd van de Florida Skunk Ape.



Ergens rond het jaar 2000 is hier namelijk een broodje (skunk) ape verhaal ontstaan over een bigfoot-achtig wezen dat in het Big Cypress Swamp zou leven. In dit World Headquarters, gevestigd in the middle of Nowhere Town, kun je al het bewijsmateriaal vinden. Foto’s, video’s voetafdrukken enzovoort. Het kleine dierenparkje achter de schuur (volgens mij een hobbyverzameling met wat overjarige aquaria) vinden wij voor 9 dollar te prijzig.

Niet veel later rijden we onder de overdekte ingang van het Ramada Naples, en worden we zeer vlot en uitermate vriendelijk ingecheckt door Wally, de niet meer zo piepjonge medewerker achter de receptiedesk. Dit Ramada ziet er echt heel erg mooi uit met secuur onderhouden gras en bloemenperkjes, prachtige palmen, een fontein en een groooooot zwembad. We hebben twee kamers hier (Priceline $45) en die zien er echt prachtig uit. Zeer sfeervol en van alle gemakken voorzien. Een aanrader dit Ramada!

http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Na ons gesettled en gezwommen te hebben raadplegen we de laptop om een Perkins restaurant te vinden, want daar hebben we voor vanavond onze zinnen op gezet. Gelukkig is er ‘just down the road’ een vestiging, dus daar schuiven we lekker aan voor dinner. En lekker is het! Mijn salade met pecannoten is ‘out of this world’ en ook de pastagerechten van de ladies zijn niet te versmaden. Na het eten nemen we nog een Sunday (oeps sorry, een Sundae) bij de Mac en rijden we nog even naar het strand. Naples Beach ziet er erg chique uit, maar gelukkig kunnen we tussen de vele luxueuze appartementencomplexen met private beaches ook nog een public accessible beach vinden. We dragen Ellen over het losse zand (er mag onder geen enkele voorwaarde zand tussen haar enkeltape komen) en klooien wat op het strand. Toevallig ligt er een schildpaddennest en maken we hier foto’s van een zonsondergang waar Key West echt niet aan kan tippen….

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3678.jpg

http://i1190.photobucket.com/albums/...j/DSCF3659.jpg

Dan noemen we het een dag (we call it a day) en gaan we terug naar het hotel voor onze volgende bestemming: dromenland!

[A3]

Dag 6, donderdag; Slang en zo & Lor en zo
Het gisteren zo uitgebreid geprezen Ramada Hotel Naples zet vandaag zijn beste beentje weer voor. In het zeer ruime restaurantgedeelte wordt een meer dan uitgebreid ontbijtbuffet gepresenteerd met ook diverse warme zaken als eieren, zelf te bakken wafels en worstjes. Wij grijpen zoveel gastvrijheid uiteraard met beide handen aan en zorgen voor een goede voedingsbodem in onze magen voor deze mooie donderdag. Daarna gaan we terug naar de hotelkamers waar ons nog een laatste zware taak wacht. In dit geval letterlijk een zware taak, want alle koffers moeten gewogen worden om vanavond te kunnen voldoen aan de gewichtsnorm zoals Spirit Airlines die oplegt aan alle passagiers. Mochten we op onze intercontinentale vlucht met Delta nog 50lbs. (23kg) per persoon meenemen, bij Spirit is dit slechts 40lbs. (18kg). Nu heb ik bij Spirit wel een extra koffer ‘gekocht’, dus in totaal is het verschil niet zo groot; Delta was 5x23kg=115kg, Spirit is 6x18=108kg. Maar goed, het vergt toch het nodige herschik- en weegwerk om het voor elkaar te krijgen. Onze eenvoudige maar prima werkende kofferweegschaal van de Wibra (€1,99) volbrengt zijn taken hierbij met verve. Uiteindelijk lukt alles en kunnen we met een gerust hart de spullen in de auto proppen.

Aangezien de Loop Road gisteren zo goed bevallen is, gaan we vandaag een vergelijkbaar stuk rijden in het Fakahatchee Strand Nature Preserve. De specifieke weg die wij gaan rijden heet Jane’s Scenic Drive en is voor ons geen onbekende. In 2006 hebben we Jane’s route al een keer gereden van Oost naar West en vandaag gaan we het omgekeerd doen. Vers in mijn geheugen staat gegrift dat we toen o.a. een slang, vele schildpadden en een grote otter hebben gezien. Aangezien we nu dus aan de westkant beginnen, dienen we eerst de westelijke ingang te vinden. En op internet heb ik gezien dat dat nog een hele klus is. Het zit namelijk zo; in het midden van de vorige eeuw heeft het hele bosgebied ten oosten van Naples de bestemming gekregen als bouwgrond. Men is toen begonnen met het vaststellen van de zogenaamde ‘grid’; het stratenpatroon zoals dat er uiteindelijk uit zou moeten komen zien. Naar goed Amerikaans gebruik zijn deze straten genummerd vanaf 1 en 2 (oneven nummers voor verticale straten die van Noord naar Zuid lopen en even nummers voor de horizontale straten van Oost naar West). Er is toen ook een daadwerkelijk begin gemaakt met het kappen van de bossen op de plaatsen waarde wegen moesten komen, maar de percelen zelf liet men ongemoeid, dat moest de toekomstige koper van het perceel zelf maar doen. Alleen zijn die toekomstige kopers er nooit gekomen. Er kwam een economische crisis waardoor alles in de vergeethoek is geraakt en uit die vergeethoek is het eigenlijk nooit uitgekomen. Het is dus tegenwoordig eigenlijk een heel groot bosgebied met palmen, meren en jungle, met daardoor heen, in een keurig rechthoekig patroon, een raster van half en geheel overwoekerde zandpaden. Vreemd genoeg kent onze TomTom heel veel straten in de VS niet, maar al deze overwoekerde zandpaden staan er precies in. En aangezien Jane’s Scenic Drive begint aan het einde van 94th Street, moet het dus een eitje zijn om dat te vinden. We rijden dan ook dit toch wel wat rare gebied binnen en letten vooral op of we geen beren, panters of slangen zien, want overal staan bordjes met ‘panther habitat’, ‘panther crossing’ etc. Nog voordat we 94th Street bereikt hebben, crosst er echter een dier waarvoor totaal niet gewaarschuwd is dat ie zou kunnen crossen; belachelijk! In dit geval een antilope.



Volgens zowel TomTom als Pa’s richtingsgevoel zouden we nu toch ongeveer wel de westelijke ingang van Jane’s Scenic Drive gevonden moeten hebben, maar gelukkig komt er op deze zandweg een auto uit tegengestelde richting waar we het aan kunnen vragen. De man zegt ons dat we er bijna zijn. Nog slechts een klein stukje ‘straight ahead’en dan rechts. Dit blijkt precies te kloppen. Bij het begin staat een bord wat duidt op lastig begaanbaar terrein voor onze GMC, maar gelukkig is de weg niet afgesloten.



Onze GMC begint aan de drive en wat de eerste mijlen opvalt is dat het gebied erg droog is. Normaliter verwacht je een rivier langs deze route en veel plassen op de weg, maar de rivier staat droog en plassen zijn er nauwelijks. Op ongeveer de helft van de route steekt er plotseling een hert over dat nog net op de gevoelige plaat vastgelegd kan worden.



Weer even verder ligt er een grote plas op het zandpad en die zou volgens Pa een mooie achtergrond kunnen vormen voor een leuke actie-foto. Als verplichte vrijwilligers melden Linda en Maartje zich. Een gevolg van het feit dat de jeugd van tegenwoordig zich op elk vrij moment werpt op Ipod, GSM en aanverwante artikelen, is dat de geheugencapaciteit van deze personen daar hevig onder lijkt te lijden. Werden we immers gisteren bij de Loop Road nog helemaal lek gestoken door de muggen, vandaag lijken Linda en Maartje dit alweer helemaal vergeten. Zodra ze voor de foto de auto uit zijn worden ze aangevallen. Anja, Ellen en ik kunnen zien hoe het Zuid Floridiaanse muggendoodseskader eerst aanvalt vanaf de linkerflank. Onder leiding van de oppermug valt de MAF (MosquitoAirForfce) beide dames aan. Eerst verschijnt bij de dames een blik van ontzetting, dan van herkenning en uiteindelijk beginnen ze met de handjes te wapperen. De MAF-formatie breekt, en de diverse vliegeniers wijken naar alle windrichtingen uit. Even buiten het bereik van de vier Nederlandse tienerhanden wordt er echter gehergroepeerd en een tweede attack volgt. De dames hebben echter van de gelegenheid gebruik gemaakt om snel een foto te maken en zijn alweer op weg om dekking te zoeken in de auto. Net voordat het 24e squadron van de MAF prikken kan uitdelen, zijn Linda & Maartje weer terug achter het veilige glas. Pfffffff, dat was op het nippertje. Het resultaat van deze bijna dodelijke missie mag er overigens zijn, kijk maar:



Als de ladies weer van de schrik bekomen zijn rijden we weer verder. Niet ver daarna steekt er opnieuw iets de weg over. Het ligt echter wel akelig stil. Een stuk van een palmenblad dat helemaal gekreukt is:



Eenmaal dichterbij gekomen blijkt het blad echter toch te bewegen. Het is een slang. Een behoorlijke slang zelfs, want naar schatting benadert hij toch wel de twee meter.





Door met de auto iets uit te wijken naar rechts kunnen we net langs de slang heen rijden. Als we ernaast staan gaan de raampjes open en wordt er geklikt. Het is een mooi, oranje-achtig exemplaar, waarschijnlijk een rattenslang (niet giftig). Op de rest van Jan’s Scenic Drive zien we helaas niets meer, dus wanneer we het asfalt weer bereiken gaan we verder ‘straight East’ naar Miami en omstreken. We rijden dit keer niet over de Tamiami Trail, dat hebben we immers gisteren ook al gedaan, maar kiezen nu de iets noordelijker gelegen Alligator Alley, alwaar opvallend weinig alligators te zien zijn……

Voordat we Miami Beach bereiken nemen we iets te eten bij een Subway-achtige tent. Pa wil naar binnen, de meiden willen drive thru. Er ontstaat een niet aangename woordenwisseling waarbij met name Ellen en Maartje zich zeer onbeschoft gedragen…………., ehh correctie, waarbij Ellen en Maartje zich als enige NIET zeer onbeschoft gedragen. Anja en Linda daarentegen zijn lekker onredelijk en unfair. Terwijl het toch overduidelijk is dat Pa, ik dus, helemaal gelijk heb. Zoals altijd. Nou ja, achteraf, in hindsind, ‘met de wetenschap van de afgelopen periode’, recapitulerend enz. moet ik eerlijk toegeven dat ik heel misschien ook wel een beetje onhandig, onredelijk en unfair was. Een heel klein beetje dan.

In elk geval; we gaan door richting Miami Beach en vergapen ons aan de mooie art deco hotels en de wuivende palmen. We gaan ook nog even het strand op – er loopt gelukkig een klein geasfalteerd stuk zodat Ellen ook mee kan – en daar springt Maartje een gat in de lucht;



Waarom? Niemand wist het op dat moment. Nu weten we echter dat Maartje helderziend is en al een gat in de lucht sprong voor hetgeen in de volgende 15 minuten zou gebeuren. We gaan namelijk terug in de auto en rijden nog een blokje. We stoppen – zoals het hoort en zoals de naam van het ding al doet vermoede – voor een stoplicht en gapen naar de mensen die via het zebrapad oversteken. Uiteraard worden alle manspersonen kritisch door de dames onder de loep genomen waarbij vooral jongens en mannen met badslippers en hoog opgetrokken witte sokken ha(r)telijk uitgelachen worden. Naar links steekt er ook een door twee dames geflankeerd onbetekend mannetje over in een vaal lichtgroen T-shirt. De dames besteden er echter geen aandacht aan. Omdat we echter voorgesorteerd staan voor links – dat is nou eenmaal Pa’s oriëntatie – gaan we linksaf. De meiden kijken nog eens naar de vaal groene T-shirt drager en merken op ; ‘hij lijkt wel een beetje op Lorenzo’. ‘Volgens mij is hij het’. ‘Nee, hij is veel te lelijk’. Toch gaat het raampje open en wordt er vanaf de overkant van de straat gegild ‘LORENZOOOOOOO’. De Lorenzo look-a-like loopt echter gewoon door en reageert niet. We rijden dus verder terwijl de dames nog hevig doorspeculeren of ie ’t nou wel of niet was. Overigens, voor de wenkbrauw fronsende lezers onder ons: Lorenzo is een semi bekende Nederlander die tweede werd bij de TV Show ‘So you think you can dance’. Maartje is nogal idolaat van deze gast, maar durfde zojuist zijn naam niet te roepen. Na nog een block rijden blijkt de Lorenzo loo-a-like dezelfde kant opgelopen te zijn, dus gilt Ellen nogmaals uit het raam ‘LORENZOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO’. De Lorenzo look-a-like- flankerende dames kijken nu wel op en dat is verdacht. Zo verdacht dat ik supersnel stop, de dames uit de auto jaag en snel parkeer. Ellen, Linda en Maartje steken over en spreken het kleine joch aan. Blijkt hij het dus echt te zijn! Meteen grijpen Ellen en Linda Maartje bij de armen vast voor de foto, want die was al bijna uit het zicht; in de z(w)evende hemel natuurlijk! Er wordt volop gefotografeerd en er wordt wat gepraat en later die dag wordt er zelfs over getwitterd. Lorenzo heeft zelfs een keer gereplied! Ja, echt waar, hij stuurde een berichtje terug. Echt geweldig, awesome, te gek, cool, gaaf, narly enzovoort. Nou ja, een tekstbericht van een half doof, één meter veertig groot joch van een jaar of twintig dat een dansshow NIET gewonnen heeft. Moet je daar zo opgewonden van raken?



Blijkbaar wel. Bij deze krijgt Lorenzo echter de bijnaam mee Lor-en-zo want het vod dat hij aanhad was echt een verwassen, vaalgroen en bezweet lor. Ik heb uit goed fatsoen het T-shirt in kwestie op de bovenstaande foto maar even met Photoshop ingekleurd, want het was echt een reisverslagonwaardig vaal groen. Na een half uurtje uiterste opwinding kruipen we weer in de heerlijk koele auto en verlaten we Miami Beach.



Fort Lauderdale Hollywood International Airport is onze volgende bestemming. Pa dropt alle girls en alle meiden bij Terminal vier en gaat de auto inleveren in het carrental center. Dat werkt in Ft. Lauderdale allemaal handig, want binnen 10 minuten zijn we weer compleet. De koffers blijken ook op de weegschalen van Spirit Airlines allemaal nèt binnen de norm van 18kg, dus we kunnen naar de gate. Daar hangen we nog wat rond, eten nog wat en boarden dan naar Vegas.

Na een vlucht van ruim vier en een half uur landen we op McCarran International Airport. Ik wacht niet op de koffers en ga meteen de auto ophalen. Helaas is er weinig keus en moet ik het voorlopig doen met een Ford Escape. Dat kan nèt voor vijf personen met bagage, maar het houdt niet over. Van Dollar mag ik over een paar dagen informeren of er dan wel een upgrade beschikbaar is. Nu pik ik de rest van de familie op en gaan we naar het Desert Rose Resort. We checken in, sjouwen onze koffers de trap op (de lift is helaas kapot) en betrekken onze suite (2 slaapkamers, volledige keuken en een ruime woonkamer) en leggen ons zo rond de klok van twaalven te ruste.

[A3]

Dag 7, vrijdag; OUT: sleaping & eating
Voor het eerst – en voorlopig voor het laatst – deze vakantie, is er vandaag een plek ingeruimd voor de langslapers; er kan namelijk uitgeslapen worden. Ik zal de activiteiten van de voormiddag dan ook even kort en bondig samenvatten als een monotoon geluid uit alle slaapkamers:

Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…………..

Na de middag worden we wat actiever, niet in het minst door een ander monotoon geluid uit alle slaapkamers:

Knorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr…………

Blijkbaar vragen er vijf magen om aandacht. Helaas voor de magen is het al ‘way past breakfast time’, dus in het hotel hoeven we nergens meer op te rekenen. We gaan daarom maar op zoek naar een leuke plek om te brunchen. Ellen stelt voor om naar IHop te gaan, maar dat ligt wel helemaal aan de andere kant van de strip. Toch besluiten we om maar die kant op te rijden, maar dan wel met de verwachting dat we eerder ook wel een IHop tegen zullen komen. Helaas is dit echter niet het geval. Als we bij IHop aankomen blijkt het er enorm druk. Zo druk zelfs dat de wachttijd wel een half uur is. Dat houden onze magen niet vol, dus besluiten we maar om – na achteraf blijkt 40 minuten….. – te gaan rijden, op zoek naar iets anders. Uiteindelijk kiezen we voor het buffet bij het Mandalay Hotel, op minder dan 500 meter van ons eigen hotel…… Dit buffet is voor Las Vegas begrippen niet echt goedkoop ($19.95), maar het is wel zeer uitgebreid en erg lekker. Na dit buffet is het in elk geval wel duidelijk dat we van onze magen voorlopig geen knorgeluiden meer zullen horen. Via de doorgangen lopen we van Mandalay naar Luxor en aansluitend naar Excalibur. Dit lijkt kort, maar je bent stiekempjes toch een hele tijd onderweg. Op onze wandeltocht – die ook voor Ellen redelijk te doen is – zien we uiteraard de vele winkels en de drukke casinovloeren. Bij Excalibur is het tijd voor een pauze en nemen we een bakje koffie.

Tijdens de koffie worden de langs lopende jongens en mannen uiteraard weer van top tot teen door de dames beoordeeld. ‘Die heeft stijl’, ‘die heeft een raar kapsel’, ‘die is knap’ enz. De voorkeur van Linda lijkt meer te liggen bij types als Alex (zanger van de band ‘All Time Low’), die van Ellen is minder uitgesproken en die van Maartje is wat preciezer te omschrijven: ‘klein, wat ouder, een scheef muulleke en schattig*’. Haar tot nog toe uitgesproken voorkeuren passen hier inderdaad allemaal in: Lor-en-zo, van Velzen, meneer…… en nog anderen. Ook de kledingstijl van de passanten komt tijdens ons kopje koffie uitgebreid aan de orde. Zo uitgebreid zelfs dat wordt gekeken of de kleding wel past bij de persoon. Dat lokt uiteraard de vraag uit of de kleding van de dames zelf wel zo past bij hun persoon. Ellen heeft ook vandaag nogal last van inkijk – is ze zo’n inkijkerig type dan? Linda heeft hetzelfde ‘zie maar of je het eraf kan kijken’ is dan het antwoord. Maartje heeft een hoogsluitend T-shirt aan, maar dan wel met een toepasselijke opdruk: ‘hillside’. Als dit gezegd wordt reageert ze óhhhhh, zo heb ik dat nooit gezien, nu durf ik dat T-shirt noooooooooit meer aan’.





Na de koffie steken we via de voetgangersbrug Tropicana Avenue over van Excalibur naar New York City. Van een middeleeuws Brits kasteel naar de bruisende Big Apple in 2 minuten; het kan allemaal in Vegas. De achtbaan die buiten tussen de wolkenkrabbers van downtown Manhattan door raast, is voor de dames toch wel erg aanlokkelijk. Eenmaal binnen banen we ons daar dan ook direct een weg daar naar toe. De toegangsprijs doet de Efteling ineens weer heel goedkoop lijken; één ritje in de New York achtbaan kost namelijk $14. We maken de deal dat als de dames de helft zelf betalen dat het dan mag. Het aanbod wordt met graagte geaccepteerd. Ellen & Linda kennen de achtbaan nog van twee jaar geleden en weten dus wat hen te wachten staat. Maartje niet. Maartje is een beetje zenuwachtig. Een beetje nerveus. Een ietsiepietsie gespannen. Maar uiteindelijk blijkt het toch wel heel erg leuk. De overdekte straten van Manhattan zijn verder erg leuk en daarna maken we uiteindelijk via de Brooklyn Bridge de oversteek naar M & M’s World. Voordat we naar binnen gaan ziet Maartje nog een jeugdliefde lopen. Uiteraard wil ze daar mee op de foto, dus dat wordt geregeld:



Zowel Anja als ik werken voor Mars Inc., en dus mogen we deze vestiging van ‘ons’ niet missen. In principe zijn alle medewerkers die in dit M & M paleis van vier verdiepingen rondlopen, collega’s van ons. Helaas hebben we geen personeelspas bij, anders zouden we nog korting krijgen op alles wat we hier kopen. Hetgeen overigens achteraf niks blijkt te zijn. Oftewel 5% van $0 = $0.
Op de derde verdieping van M & M is een bioscoop gevestigd waar een grappige 3D film vertoond wordt over Red & Yellow, twee bekende M & M characters. Een leuke film en bovendien -let op Nederlandse lezers -: GRATIS!!!!!



We lopen daarna nog binnen bij Hard Rock Café en bij MGM. Bij MGM bewonderen we nog even de in de lobby tentoongestelde leeuwen waarmee overigens net een balspelletje gedaan wordt. Vervolgens gaan de dames terug naar het hotel en Pa gaat bij Mandalay bay de auto halen.

De oudjes gaan samen met Ellen nog wat zwemmen (al beperkt die het noodzakelerwijs tot liggen in de ligstoel) voordat we Las Vegas by night gaan doen, maar als we terug komen blijken de dames al in dromenland. We besluiten maar om ze niet wakker te maken en zelf ook vroeg naar bed te gaan. Weltruste!

* schattig: Maartje’s favoriete woord. Vooral als er ergens kleine kinderen gesignaleerd worden – met een lichte voorkeur voor het mannelijke geslacht – dan komt dit woord elke keer naar voren. Vaak wordt het dan opgevolgd door Maartje’s meest favoriete woord op één na; ‘rompertje’. Maartje heeft tijdens deze eerste week bij diverse winkels al zoveel leuke rompertjes gezien, dat ze al bijna overweegt om rompertjes te kopen, ook al heeft ze in de verste verte nog geen kinderen……..

[A3]

Dag 8, zaterdag; Als het beestje maar een naam heeft………
Vandaag onderwerpen we het ontbijt in ons hotel voor het eerst – en waarschijnlijk laatst – aan de test: blijkbaar zijn we tijdens het spitsuur want het is echt superdruk. Kwalitatief is e.e.a. prima in orde; warme saucages, scrambled eggs, je kunt brood roosteren enz. In tegenstelling tot de meeste hotels is zelfs de koffie heel goed drinkbaar. We praten nog wat met de mensen naast ons aan het tafeltje, iedereen wil hier te allen tijde weten waar je vandaan komt, en daarna gaan we nog even naar de hotelkamer om ons nog even op te frissen.

Dan gaan we allemaal aan boord van onze zwarte Ford Escape voor de ongeveer een uur durende rit naar het Valley of Fire State Park. Op de onvolprezen site www.ontdek-amerika.nl staat een uitgebreide beschrijving van dit park met foto’s, en dat heeft er toe geleid dat ik toch wel spijt heb gehad dat we in 2009 dit park met grote snelheid voorbij zijn gereden. Maar niet getreurd, vandaag dus een herkansing. En om de spanning maar meteen weg te nemen; dit park is echt een absolute aanrader. Vergeleken met de diverse Nationale parken in Nevada, Arizona en Utah kun je stellen dat het park prachtige rotsformaties en uitzichtspunten kent die relatief zeer eenvoudig te bereiken zijn. Dat alles is ook nog eens beschikbaar op een relatief kleine oppervlakte; je hoeft dus niet lang te rijden om van het ene naar hat ander punt te gaan. Voordat we echter in het park aankomen treffen we midden in de woestijn een onverwachte attractie van heel andere rangorde aan: een achtbaan. Geen houten, geen metalen, maar een van asfalt. Want zodra je highway 15 verlaat bij de afslag naar Valley of Fire kom je op ene tweebaans weg die enorm veel korte dalingen en stijgingen kent over de geulen en heuveltjes die hier in de woestijn te vinden zijn. Dit feit, gekoppeld aan het uitoefenen van een beetje extra druk op het gaspedaal, maakt de rit naar de Valley toe al tot een belevenis. We hebben allemaal steeds dat rare onbestendige onderbuikgevoel dat je ook hebt als je met de Mummie, de Hulk, Sheikra, Space Mountain of hoe ze ook allemaal heten mogen, naar beneden raast. De rit is dus best enerverend, zeker als onze Ford Escape met twee of meer wielen aan het asfalt lijkt te ontsnappen en een klein vluchtje neemt. Goede typenaam dus voor deze auto, Escape.

Aan de westkant heeft het park een officiële ingang waar je de entreeprijs moet voldoen. In ruil voor $10 krijg je een kaartje mee en de wens ‘have a good day’. Al binnen een paar mijl na de ingang kun je linksaf een zandpad op – ook prima met een gewone niet vierwiel aangedreven auto te rijden – langs de eerste roodgekleurde rotsformaties. Naar goed Amerikaans gebruik hebben de meest opvallende rotspartijen weer een naam gekregen, en we zien o.a. Arch Rock en Atlatl Rock. Zelf ontdekken we een rots die nog geen naam heeft maar er wel degelijk een verdient. Want vaak is het zo dat je echt je best moet doen om de aanleiding te vinden om de naam van de rots te kunnen begrijpen, maar deze is zeer voor de hand liggend. Kijk zelf maar:



Vanaf nu stel ik dan ook voor om deze rots te dopen tot ‘Happy Bear’, op een of andere manier kijkt hij namelijk best vrolijk vinden wij. Atlatl Rock wordt geflankeerd door een hoge metalen trap van 86 treden, waarbij je na het beklimmen ervan niet alleen beloond wordt met een mooi uitzicht, maar ook met een prachtig voorbeeld van prehistorische rotstekeningen. Vroegere bewoners van dit gebied hebben hier onder andere voet- en handafdrukken achtergelaten, maar ook dieren en voorwerpen getekend. Op diverse plaatsen zijn wij eerder bij prehistorische rotstekeningen geweest, o.a. in Frankrijk, Spanje en Portugal, maar ik moet eerlijk zeggen dat ze nergens zo duidelijk en goed bewaard zijn gebleven als hier. Bewijs:



Vanaf het plateau kun je nog diverse andere rotspartijen zien, waaronder een die wat ons betreft zowel ‘boot in de woestijn’ als ‘klomp (of beter: wooden shoe)’ genoemd zou kunnen worden. Voor zover ons bekend heeft de rots nog geen naam, dus dat zou al onze tweede ontdekking van vandaag zijn.



Weer beneden na de afdaling van 86 treden zien we weer diverse chipmunks tussen de doornenstruiken heen en weer lopen. Het wemelt er hier van. Weer terug in de auto vinden we opnieuw de aansluiting met de geasfalteerde hoofdweg, en slaan rechtsaf. We moeten namelijk een stukje terug om de Beehives te kunnen zien, de volgende serie opmerkelijke rotsen. Daarna draaien we om en vervolgen we de hoofdweg in oostelijke richting. Niet ver daarna kun je linksaf richting Visitor center en Rainbow Vista. Deze weg gaat vrij steil omhoog en biedt mooie vergezichten met prachtig gekleurde rotsen. Aangekomen bij Rainbow Vista is overduidelijk hoe deze Vista aan zijn naam komt; voor je ontplooit zich een landschap met vele prachtige en verschillende kleuren. Wat mij betreft een van de mooiste punten van dit park. We rijden verder tot het einde van deze ’dead end street’ en parkeren aan het einde onze auto om een korte trail te lopen. Ellen probeert ook mee te gaan, maar het beginstuk blijkt al helemaal uit los stuifzand te bestaan, dus dat is met haar enkelconditie en tape helaas niet te doen. Anja blijft bij Ellen in de auto en dus gaan Maartje, Linda en ik op pad. Eerst daal je een heel stuk en kom je onder andere langs een oude filmlokatie en allerlei rotspartijen. Na een droge geul overgestoken te zijn gaat het pad naar links en kom je al snel bij een slot canyon aan. Dit is een zeer smalle canyon die tijdens hevige regenval fungeert als afvloeiingskanaal van het overtollige water en dientengevolge zeer gladgeslepen wanden heeft. De canyon is kort, niet langer dan enkele honderden meters, maar helaas niet zo mooi gekleurd als de bekendere slotcanyons in de buurt van Page bijvoorbeeld.



Na de slot canyon gaat de route weer wat omhoog en komen we nog langs een aantal rotsen die we maar gelijk voorzien van een passende naam. Aan zie hier ‘Headless Sphinx’ en ‘Lizzards Head’.





We leggen ook nog enkele echte hagedissenkoppen (met lijven in dit geval) vast op de gevoelige plaatsen en bereiken dan, zo’n veertig minuten nadat we ze hebben achter gelaten, weer Ellen en Anja bij de auto. De trail is niet echt vermoeiend of moeilijk, maar zo in de brandende zon toch redelijk inspannend. We zijn er in elk geval goed nat van. Daarna zien we langs de route nog een aantal mooie uitzichtspunten (o.a. Fire Canyon) en vlakbij de oostgrens van het park nog een olifant, of in elk geval een rots die daar veel op lijkt. De meiden nemen genoegen met een olifantenblik vanuit de auto, maar Ma en Pa strekken nog even de benen voor een korte wandeling naar de slurf. Je hebt immers niet elke dag de gelegenheid om een olifant aan zijn slurf te kietelen, nietwaar?





Via het plaatsje Overton rijden we weer terug naar de interstate 15 en rijden terug naar Vegas. Vlak voor Vegas staat er een van de bekende borden langs de snelweg waarop je kunt zien welke tank- en eetgelegenheden zich bij de betreffende afslag bevinden. In dit concrete geval is een van de acht namen die op het bord staat die van IHop, en dat staat ons wel aan, daar zijn we al lang naar op zoek. We verlaten dus de snelweg en gaan na de afslag linksaf. En vervolgens rechtdoor. En nog meer rechtdoor. En nog meer. We zijn inmiddels talloze eetgelegenheden gepasseerd die niet op het bord stonden, maar IHop is geen velden of wegen te bekennen. Pas na 8 mijl (!) komt het blauwe dak in zicht en kunnen we ons verheugen op ‘pancakes galore’. Deze IHop vestiging is volgens mij pas nieuw, want alles blinkt nog en de mensen zijn nog vriendelijker dan normaal. Er zitten overigens nauwelijks mensen binnen. Wij bestuderen uitgebreid de diverse menukaarten en kiezen uiteindelijk voor een heel gevarieerd menu met onder andere holle pannekoeken (funnelcakes), vers fruit en nutella pancakes (aanrader!!). Heerlijk. Als de buiken allemaal weer rond staat verontschuldigt Pa zich even voor een gang richting de mens room en onderwijl vermaken de dames zich met kinderachtige spelletjes; er wordt met de overblijfselen van de diverse drankjes een ijsklontengevecht gehouden. Ja, middenin de IHop, ten overstaan van alle gasten (2…..) en personeel (3….), bekogel; en ze elkaar met ijsklontjes en worden er ijsklontjes op niet nader te specificeren gewelfde lichaamsdelen gestopt. Zo zie je maar, ik kan niet eens eventjes naar het toilet zonder dat de hele boel gigantisch uit de klauwen loopt. Bij het afrekenen blijven de IHop mensen echter 100% professioneel en vriendelijk en er wordt niks van gezegd. Enkele goochemerds hebben – al dan niet bewust – in, bij of tussen bepaalde lichaamsdelen nog ijsblokjes bewaard, want eenmaal buiten gaat het gevecht gewoon door. Gelukkig zorgt de Nevadiaanse(?) zon er echter voor dat ze als het spreekwoordelijke ‘ijs voor de Nevadiaanse zon’ verdwijnen. Verder spelen is onmogelijk, dus het speelkwartiertje is hiermee officieel ten einde.

Iedereen is nu toch wel redelijk moe, dus het verzoek voor de volgende bestelling is het onvolprezen Desert Rose Resort, om daar lekker te kunnen uitrusten en – buiken. En zo geschiedde. Dit rustmoment is voor mij een leuke gelegenheid om te bellen met Dollar autoverhuur. En wat blijkt: er is een upgrade beschikbaar. Aangekomen bij Dollar Car Rental blijkt het omruilen wat moeilijker dan gedacht. Er zijn bij nader inzien eigenlijk geen auto’s beschikbaar. Gelukkig voor mij komt er net een nieuwe Jeep Grand Cherokee beschikbaar dus die mag ik meenemen. Ik vul het paperwork in en rijdt naar de uitgang. Daar aangekomen een nieuw probleem; bij het scannen stelt de Dollar medewerker vast dat deze auto aan zijn mileage zit. Met andere woorden, hij heeft teveel kilometers gereden om nog verhuurd te kunnen worden. Shit!
Weer wachten dus op een andere auto, maar die komt niet. Schlussendlich kan ik – na veel geklaag en gedoe aan de dollarbalie – onverrichter zake naar huis. Ik heb weliswaar een andere auto, maar geen grotere: een gouden Ford Escape in plaats van een zwarte…… Wel heeft men aan de Dollar balie een aantekening gemaakt dat ik bij de eerstvolgende huur wel absoluut een gratis upgrade krijg. Nou ja, dat hopen we dan maar.
Al met al heeft dit hele gedoe me bijna drie uur gekost, dus mijn humeur is er niet beter op geworden. Gelukkig gaan we vanavond ‘Vegas by night’ doen, dus zal het allemaal wel leuker worden.

We willen vanavond eigenlijk alle buitenshows zien, dus hebben we via internet alle voorstellingstijden gecheckt en daar een zo goed mogelijk bijpassende route bij gezocht. Allereerst hebben we onze auto geparkeerd bij Bellagio. Daar starten we dan met de fonteinenshow (vanaf 20.00uur is die elk kwartier). Daarna willen we dan bij het Mirage de vulkaanuitbarsting ‘doen’ (elk heel uur) en tenslotte de piratenshow bij Treasure Island (drie maal per avond). Afijn, we beginnnen dus bij Bellagio. We hebben een plekje op de eerste rang, maar wel aan de zijkant. Toch kun je het spektakel – op muziek van Celine Dion – hier goed zien. Het is kort, maar wel mooi. Daarna pogen zo goed en kwaad mogelijk als dat gaat – het is namelijk echt poepiedruk overal – om via Ceasar’s Palace naar het Mirage te lopen. Dat gaat op zich best redelijk, maar als we bij het Mirage aankomen – ruim 30 minuten voor showtime – dan zijn er direct aan het hen nog maar net vijf plaatsen vrij. Maar aangezien we eigenlijk ook wel honger hebben is er sprake van een dilemma; op straat iets eten gaan halen en onze plekken kwijt of eerste rang kunnen staan en honger lijden? Er volgt een compromis. Pa gaat trachten voor vijf personen voer te bemachtigen terwijl de dames de plekken bezet houden. Ellen kan dan ook lekker gaan zitten zodat ze haar enkel niet overbelast. Pa rent dus de straat over naar de overkant en loopt daar het naast de Mc gelegen Casino Royale binnen. Binnen is het lekker koel en er hangen posters voor foot long hotdogs voor $3. De bordjes volgend kom ik tussen de goktafels door lopend, bij de snackbalie uit. Er is niemand voor me. Ik bestel dus anderhalve meter hotdog (5x een foot long), 5 flesjes water/jus en de nodige zakjes aan mayo, ketchup, mosterd en andere sausachtige substanties. To go please! To go? Daar zijn ze hier eigenlijk niet op ingesteld. Alle snacks zijn bedoeld om tussen de roulettes, blackjack tafels en fruitautomaten door, genuttigd te worden. Gelukkig weet ik duidelijk te maken dat ik echt geen 3 liter vloeistof, 2kg saus en anderhalve meter worst in ongeschonden staat door het casino heen krijg. Het idee van blackjackkaarten met mosterd, een roulettespel waarin het balletje vervangen is door een hotdog en met ketchup aan elkaar geplakte fiches, staat de snackmedewerkers toch niet echt aan.



En dus worden er vanuit een donkere hoek toch wat plastic tasjes tevoorschijn getoverd. Hiermee gewapend verlaat ik het pand en ben mooi op tijd aan de overkant om mijn plaats weer op te eisen en om de hongerige dames van eetwaar te voorzien. Dat heb ik toch maar weer mooi geregeld!
We hebben net alle mosterd en ketchup van onze gezichten geveegd (ja, ook dààr had ik aan gedacht J), als de verlichting van het Mirage min of meer aankondigt dat de show gaat beginnen. Omdat we zo pontificaal vooraan staan zien en horen we de show niet alleen, maar voelen we ‘m ook. De hitte die uitstraalt van de vlammenwerpers op het water is echt gigantisch. Als de show wat langer zou duren zouden wij er allemaal uitzien als Duo Penotti; wit aan de achterkant en zwart aan de voorkant. In elk geval is deze show wel echt de moeite waard om te bekijken. Omdat het tot de volgende show bij Treasure Island best nog even duurt bedenken we eerst naar het Venetian te gaan. Als we echter de strip zijn overgestoken zien we dat het bij Treasure island zelfs nu al behoorlijk druk is. En dus besluiten we om toch maar vast in de rij te gaan staan. Met dank aan Anja bemachtigen we prachtige plekken waar we ten eerste uitstekend zicht hebben en ten tweede – ook niet geheel onbelangrijk – de wachttijd van nog ruim 45 minuten lekker kunnen zitten. In deze 45 minuten zien we het echt van druk naar poepiedruk naar ongelooflijk druk gaan. Het is ook een beetje raar; het stuk grond hier wordt gewoon dubbel gebruikt, geen wonder dus dat het druk is. De functie van openbaar trottoir blijft namelijk al die tijd gewoon gehandhaafd, ter wijl er tegelijkertijd honderden, zo niet duizenden mensen, een plek proberen te veroveren om de piratenshow te zien. Die show moet dus echt wel mooi zijn.



Niet dus. De show van pak ‘m beet 25 minuten is een beetje kinderachtig van opzet en ok, omdat het niks kost geef ik het nog een zesje, maar zou hier entree geheven worden dan werd het meteen een dikke onvoldoende. Eigenlijk is het gewoon zonde van onze kostbare vakantietijd om hier in totaal meer dan een uur aan te spenderen. Als je het zo bekijkt……..stel de vakantie kost 1500 euro voor 672 uur (28dagenx24uur =672), dan betekent dat een uurtarief van €2,23. We hebben hier een uur en een kwartier gestaan, plus looptijd van 15 minuten = anderhalf uur, oftewel €3,35 per persoon. Zo blijkt het dus alsnog geld te kosten en dus verandert het zesje in een onvoldoende. Welke onvoldoende? Ik zou zeggen een 4,5. Bij deze dus, een 4,5!

We banen ons daarna een weg door de mensenmassa en steken weer over naar het Venetian. Daar is toevallig net een of ander bedrijfsfeest aan de gang, want overal lopen chique mannen in rokkostuum en dames met hoge hakken en avondjurken. Mwah, niet gek……… We dolen wat door de Venetiaanse steegjes en bewonderen de zangkunsten van de gondeliers. Volgens mij zingen ze hier nog beter dan in het echte Venetië. Bij een klein restaurantje aan het Canal Grande zijn nog wat stoeltjes vrij, dus besluiten we om daar een cocktailtje o.i.d. te nuttigen. Voorde jongedames wordt dat uiteraard een alcoholvrije cocktail want tja, autorijden mag hier al op je 10e of zo, en alcohol nuttigen pas na je 35e. Of zoiets. Het lijkt in elk geval een beetje raar. Net zo raar – zo zeggen de meiden – dat je als man de hele dag door kaartjes in je hand gedrukt krijgt met daarop foto’s en telefoonnummers van naakte escortdames (zelfs als je hand in hand loopt met je vrouw!) terwijl prostitutie verboden is. Tja, zeg ik dan, of net zo raar als het feit dat bepaalde dingen volgens de wet niet kunnen of mogen, maar dat de politie het in de praktijk toch toelaat. Alleen is er dan een woord voor; ’gedoogbeleid’. Maar het feit dat er een woord voor is wil niet zeggen dat het fundamenteel anders is. Toch? Hoogstens dat degenen die er een woord voor hebben, dat woord wel hard nodig gehad zullen hebben omdat het zoveel voorkomt….. Ja, denk daar maar es over na……



Na de cocktails vinden we het eigenlijk wel welletjes en bovendien zijn we én erg moe én is de enkel van Ellen toe aan rust. Dus gaan we naar het hotel. Volgens Ellen heeft haar enkel het best wel goed gehouden. We gaan even tellen en stellen vast dat het vandaag tien dagen geleden is dat de tape om haar enkel is heen gegaan. Aangezien de progressie best goed is en we ook twee goede braces bij ons hebben, nemen we het besluit om de tape er af te gaan halen. We nemen het kleine schaartje dat we bij ons hebben ter hand en beginnen aan het oneerlijk gevecht van een klein, instabiel schaartje tegen de stugge, supergoed hechtende, enkeltape. Na een 15 minuten durend, spannend, maar bovenal eerlijk gevecht waarbij als enige blessure een lichte deuk in Ellen’s been ontstaat, kan de schaar worden uitgeroepen tot winnaar! Al is Ellen natuurlijk de morele winnaar. Zeker als in je ogenschouw neemt dat de bloeduitstortingen helemaal weg zijn en dat er niet of nauwelijks sprake is van huidirritatie ten gevolge van de tape. Heel voorzichtig probeert ze een stukje te lopen en zelfs dat lukt. De brace gaat aan en uiteraard gaan we – ondanks het late uur – toch nog even naar het zwembad. Daarna gaat de brace weer even uit en ontmoet Ellen’s enkel voor het eerst in heel lang weer water…..

Als laatste actie voordat we naar bed gaan moet iedereen weer zijn of haar koffer inpakken want morgen trekken we weer verder. Sterker nog, morgen staat de langste reisdag van deze vakantie op het programma. We beginnen in Vegas en willen eindigen in Fresno. Onderweg doen we dan nog ‘even’ Sequioa & Kings Canyon Nationals Parks……. Jaja, life’s hard.
Good night!

[A3]

Dag 9, zondag; TI TA TACO
Een lange, zeer lange dag ligt ‘ahead of us’. Volgens het onvolprezen Google Maps dienen we vandaag een afstand af te leggen van 651 kilometer tot aan Sequioa National Park en dan vandaar, via Kings Canyon National Park, nog 298 kilometer totaan ons hotel in Fresno. Voor het zover is moeten we echter nog uitchecken. Bij de balie blijken we geluk te hebben. Omdat er vandaag een door het hotel georganiseerde fishing trip op het programma staat, is het ontbijtbuffet een uur eerder open dan normaal. Dat komt dus mooi uit, want we hadden er niet op gerekend om al om 06.00 uur aan te kunnen schuiven voor warme worstjes en scrambled eggs. Maar we doen dit uiteraard wel, deze gratis eetkans laten we ons niet ontnemen. Bij de receptie laten we nog wel een kort berichtje achter voor onze vrienden uit Geffen, die hier over [precies een week zullen arriveren.

Voor de liefhebber nog even een link naar de hotelreview op tripadvisor:
http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Om half zeven zitten we met z’n vijven gepakt en gezakt in onze Ford en gaan we op weg. We verlaten Vegas in zuidelijke richting en rijden via de I15 richting Californië. Enkele tientallen mijlen buiten Las Vegas komen we nog een laatste stuiptrekking tegen van het gokparadijs in de vorm van een midden in de woestijn gelegen pretpark- annex hotelcomplex. Het grote neonreclamebord wijst de passanten erop dat er hier gegokt kan worden met echte coins, en dus niet met oplaadbare plastic kaarten. Ik kan me zo voorstellen dat dit voor echte die-hard gokkers best een interessant argument kan zijn. Bij Barstow buigen we af naar de I58 die verder gaat in Noordwestelijke richting. We passeren Edwards Airforce Base en komen in de buurt van Mojave. In Mojave ligt een vliegtuigkerkhof en dit is al vanaf de snelweg te zien. Mojave is blijkbaar ook een soort pleisterplaats, want langs de snelweg staan weer allerlei borden die ons opmerkzaam maken op de diverse tankstations en eetgelegenheden die er hier te vinden zouden moeten zijn. Aangezien we toch moeten tanken nemen we de afslag en komen we na een heel eind rijden inderdaad bij een aantal benzinestations. We tanken de Ford weer vol en nemen binnen de gelegenheid om de Mojavische riolering eens flink uit te testen. Deze is prima en krijgt bij deze het goedkeuringszegel van de vereniging van Nederlandse toiletbevuilers. Vanuit een ooghoek zie ik aan de overkant van de weg de bekende letters LLTEBCOA, maar dan wel in een andere volgorde; TACO BELL! Ondanks het wat rare tijdstipo, het zal ergens rond de klok van tienen zijn, probeer ik toch een spreekwoordelijk balletje op te gooien om te kijken of er zich onder het vrouwvolk niet een paar personen bevinden met ‘lekkere trek’. Mijn oproep wordt met open armen ontvangen. Ze lusten eigenlijk allemaal wel iets. Meteen gaan de dames in de starthouding om in de benzinepompshop op zoek te gaan naar aantrekkelijke versnaperingen. Achteloos gooi ik dan in de groep ‘ach kijk, hier tegenover zit toevallig een taco Bell’. Vier vrouwelijke nekken strekken zich, draaien hun ogen naar de overkant van de weg en vier spontane glimlachen verschijnen. Yes Taco’s!

We klimmen in de auto, steken de straat over alsd ons plotseling een gevoel van schrik besluipt; ‘hij zal toch wel open zijn ’s morgens?’ Gelukkig blijkt dit het geval te zijn en we bestellen een nieuw fenomeen bij taco Bell, in elk geval nieuw voor ons, een take away box met handvat met daarin 12 taco’s voor $10. Eenmaal terug in de auto ontfermt Anja zich over de eerlijke distributie van hard en soft taco’s, aal moet eerlijk gezegd worden dat de bestuurder van ons voertuig wel iets rijkelijker bedeeld wordt dan de rest. Maar ja, dat is ook niet meer dan logisch, want 12 is nu eenmaal moeilijk te delen door 5. De route gaat nu noordwaarts en we passeren plaatsen met bekende (Bakersfield) en onbekende namen (McFarland) en arriveren uiteindelijk bij onze grootste bezienswaardigheid van vandaag: Sequioa National park. Al rijdend door het steeds dichter rijdende bos vallen ons al de eerste Sequioa bomen op. Een hoogtepunt voor bijna elke bezoeker van dit aprk moeten welhaast de vier giga grote Sequioa’s zijn waar je tussendoor moet rijden als jet park binnenkomt; waarlijke en imposante entree. Nog voordat we bij een van de beroemde General Trees zijn aangekomen hebben we de auto al meermaals aan de kant gezet om te genieten van de eeuwenoude reuzebomen met hun specifieke kleur (rrodbruin) en bast (zeer ruw).



We parkeren vervolgens onze auto vlak bij de General Sherman Tree en dalen het bospad van ongeveer een kilometer af naar de beroemde boom. In de buurt van General Sherman staan diverse andere Sequioa’s en er zijn ook een paar omgevallen exemplaren te bewonderen. Door een van deze onfortuinlijke reuzen kun je zelfs lopen.



We schieten hier volop foto’s en rusten vervolgens uit op de bankjes die staan bij de bushalte. Helaas is pas de vierde bus die komt degene die als bestemming de parkeerplaats heeft waar onze auto staat, maar dat mag de pret niet drukken. Een kwartiertje later worden we weer keurig bij onze auto afgeleverd en kunnen we verder. In het Lodgepole Visitor Centre maken we van de gelegenheid gebruik om lekker te eten. Er is hier een soort snackbar waar je burgers, hotdogs en friet kunt bestellen. Een van de items op het menu zijn chili cheese fries, en Ellen en Pa weten daar wel weg mee. Verder staan er grote potten met sauzen waarvan je zoveel mag tappen als je zelf wilt, en wat pickels, uitjes e.d. om een en ander aan te kleden en op smaak te brengen. We kunnen hier dus, midden tussen de grote bomen op duizenden kilometers van huis, gewoon, net als thuis, een frietje speciaal gaan maken. We hebben namelijk ook gewone fries besteld, en met behulp van de mayonaise en ketchuppompen en het bakje met uitjes is het net alsof we gewoon in Heesch bij de Bastion een frietje gehaald hebben. Het is wel jammer dat de mayo hier niet zo lekker is als in Heesch, maar dat vergeven we de uitbater van deze snackbar maar.

Het spreekt vanzelf dat we ook Kings Canyon National park met een bezoekje vereren, dus gaan we op audiëntie bij General Grant. Helaas maakt de stand van de zon het hier iets minder makkelijk om een en ander te fotograferen, maar uiteindelijk zijn we toch niet ontevreden met het resultaat. We lopen ook hier door een omgevallen grote boom en gaan dan verder naar Fresno.



In Fresno is het even zoeken naar ons hotel want TomTom kan het opgegeven adres bij nader inzien niet vinden. Uiteindelijk vinden we het Piccadilly Inn Shaw en checken in. Piccadilly inn is in de verste verte geen nieuw hotel, maar het heeft ontegenzeggelijk veel sfeer. Bovendien is de kamer echt giga-ruim en is het zwembad heel behoorlijk. Alleen is het water een beetje koud. Langer dan een kwartier houden we het hier niet vol, zelfs Ellen niet. Een hottub is immers een veel aantrekkelijker alternatief, maar die ligt wel op een aantal honderden meters lopen van het zwembad; niet echt handig. Wat het zwembad aan temperatuur te kort komt heeft de hot tub te veel; hij is echt boiling hot! Toch lukt het ieder van ons om uiteindelijk toch geheel onder te gaan en zo te ervaren hoe een gekookt ei zich voelt.

Uiteindelijk zijn we allemaal hard of zacht gekookt en gaan we slapen.

[A3]

Dag 10, maandag; Ellen Street
Het ontbijt bij Piccadilly Shaw is prima. Het contrast met onze vorige overnachtingsplek is echter erg groot. Stond daar een lange rij met mensen die wachtten op hun beurt om worstjes en aanverwante artikelen op te mogen scheppen, hier zijn er slechts zeven mensen bij het ontbijt. En vijf van die zeven zijn wij! Wij zorgen dus voor ruim 70% van de klandizie vandaag! In de mooie dining room hangt ook een enorm grote flatscreen, waarop tijdens het ontbijt een programma te zien is over een speciaal hondenhotel. Het ziet er echt belachelijk luxe uit en de vertegenwoordigers van het canine ras worden met een heuse limo voor de deur afgeleverd. Over posh gesproken……

Link review Piccadilly Shaw: http://www.tripadvisor.com/ShowUserR...ECK_RATES_CONT

Vanaf Fresno is het nog ongeveer een uur rijden naar Yosemite. In de auto ontspint zich de discussie over de uitspraak van dit park. Ellen bekent dat ze, evenals de waarschijnlijke meerderheid van medelanders, dat altijd uitsprak als ‘jo-ze-mait’. Zo kent ze ook Jozemait Sam uit de cartoon op TV.



De fervente Amerikagangers weten over het algemeen wel dat het woord echter wordt uitgesproken in vier lettergrepen met de nadruk op de tweede; JO-SÈ-ME-TIE. Net zoals de bekende toeristenplaats bij Orlando Kissimmee niet wordt uitgesproken als KIS-SIE-MIE, maar als KIS-SÈM-MIE. Goed tot zover deze les Engelse uitspraak, door naar het echte park. Omdat we vanuit het Zuiden komen rijden we eerst de lange en bochtige weg naar Glacier Point, toepasselijk de Glacier Point Road genaamd. Onze eerste stop is bij Washburn Point, en het uitzicht vanaf hier maakt al flink wat indruk; echt mooi. Een mijl of wat verder komen we bij de naamgever van deze weg en dat is natuurlijk hèt premium uitzichtspunt van heel Yosemite (weet je nog wel: Jo-sè-me-tie). Je ziet vanaf hier drie belangrijke watervallen en ‘half dome’. We krijgen van Ellen uitleg over hoe de vallei ontstaan is, namelijk door een grote gletsjer, en we staan met open mond te kijken naar het prachtige – meer dan 180 graden - uitzicht dat je hier hebt.



Onze volgende bestemming ligt in Yosemite Valley zelf en is dus een eindje rijden. Om te beginnen het hele einde van de Glacier Point Road weer terug. Zodra je deze hebt afgereden en beneden weer rechtsaf gaat, is het niet zo heel ver meer naar Tunnel View. Zo genoemd niet omdat je uitzicht hebt over een tunnel, maar omdat het punt zelf direct gelegen is na de tunnel waardoor je de vallei binnenrijdt. Je moet hier echt opletten, want als je even niet oplet rijd je net iets te hard de tunnel uit en mis je de betreffende parkeerplaats. En dat zou jammer zijn, want je hebt hier een open zicht vanaf de valleibodem door de hele vallei heen. Je ziet een prachtige waterval, de grote granieten rots die ‘El Capitan’ gedoopt is en in de verte Half Dome. Het is op deze parking erg druk en dus is het opletten geblazen met manouvreren. Wij rijden daarna een klein stukje verder de vallei in en stoppen bij de parkeerplaats die aan de voet ligt van Bridalvail Falls. Vanaf deze parking is het nog tien minuutjes lopen naar de Falls die je in alle waarschijnlijkheid beter kunt bekijken als je er ver vanaf bent dan als dat je er vlakbij bent. De bordjes die ze in Sea World hebben geplaatst bij de Orcashow (‘you will get wet’), zijn hier uitgevonden. Door de wind waait het water dat over de rots valt, namelijk breed uit en in al zijn vochtigheid komt het dan neer op de nietsvermoedende toerist die net zijn – helaas niet waterdichte – Nikon van €350 tevoorschijn had gehaald om een mooi watervalplaatje te schieten. Als we –goed wet – teruglopen, hoor ik een familie discussiëren over het feit of wij nou uit Engeland of uit Australië komen; een mooi compliment voor onze uitspraak. Ik bederf de discussie voor ze door toe te geven dat we uit Nederland komen. Ze zijn ‘stunned’.

Inmiddels is het echter al way passed lunch time en onze magen zetten alles op alles om dat duidelijk te maken. Aangezien we ook zeker de Yosemite Lodge willen bezoeken, besluiten we om daar dan ook maar te gaan eten. Pa parkeert de wetenschap dat dit een hele hoop duiten gaat kosten maar even op de employeeparking; de enige parking waar plaats is, want het is in Yosemite echt poepiedruk. Ondanks het feit dat we met opzet een doordeweekse dag hebben uitgekozen (in het weekend schijnt het hier helemaal niet te doen te zijn), lijkt het verkeer in Yosemite een beetje op een aprildag in de Keukenhof of juli in de Efteling; een compleet gekkenhuis. Ook de parkeerplaats van de Lodge is helemaal vol. Gelukkig spot ik echter een plaatsje waar onze auto precies past. Het is geen officiële parkeerplaats, dat is duidelijk, maar in een eventuele discussie met een park ranger lijkt mij verdedigbaar dat dit wel zo is. Ik neem dus de gok en laat de auto staan. We gaan naar binnen en vinden de Lodge mooi en sfeervol, maar niet zo bijzonder als bijvoorbeeld Yellowstone Lodge.





Bij het restaurant schat men in dat we ongeveer een uur moeten wachten maar dat vinden we te lang. In het Lodge Cafè kunnen we meteen terecht, dus daarop valt onze keus. Het eten is best te pruimen, panini’s en cocktails vooraf, maar de porties zijn – zeker voor deze prijzen – onder de maat. Ik denk dat een gemiddelde Amerikaanse eter hier nog geen halve holle kies mee kan vullen. Het voedselaanbod op het buitenterras van het café lijkt kwantitatief al niet veel beter te zijn, want de eekhoorns komen hier zelfs naar binnen toe om eten te zoeken. Midden in het restaurant loopt namelijk een eekhoorn die vrolijk onder de tafels doorloopt op zoek naar kruimels. Nu valt op dat het hier enorm schoon is, maar dat ligt klaarblijkelijk niet aan de huishoudelijke dienst, maar aan de kleine porties. Iedereen die per ongeluk een kruimel laat vallen, bukt namelijk onmiddellijk, raapt de kruimel op, en eet het alsnog op. Alle beetjes helpen, nietwaar…….

Ons volgende doel is Yosemite Falls. Via een korte wandeling bereik je de voet van het onderste deel van de Yosemite Falls (de grootste waterval van Noord Amerika, al is dat een twijfelachtige titel omdat ze hier alle drie de delen van Yosemite Falls als één geheel tellen). Het is er erg druk en daardoor wat minder imposant. We hebben zowiezo geluk dat er überhaupt water van de waterval afkomt, en dat heeft te maken met het feit dat het dit voorjaar enorm veel en enorm laat gesneeuwd heeft. Normaliter staat Yosemite Falls half juli namelijk droog. We kunnen hier uit eigen ervaring over meespreken, want toen we hier in 1988 waren viel er werkelijk geen ene druppel naar beneden.
We zoeken nu alleen nog naar het Valley View point en dat ligt op onze weg weer het park uit, richting San Francisco. Pa stopt nog een keer kort voor een mooie foto van de van het groengele gras en de bergen op de achtergrond, en dan gaan we op weg. Voordat we het eigenlijk goed en wel beseffen zijn we het park echter alweer uit. We hebben dus het uitzichtspunt ‘Valley View’ jammerlijk gemist….. (achteraf zal blijken dat het punt waar ik de laatste foto heb genomen, Valley View was…..).

De weg naar San Francisco is volgens TomTom ruim twee en een half uur, dus het zal nog wel even gaan duren voordat we daar zijn….. Na zo’n veertig mijl bereiken we het plaatsje Knights Ferry, en volgens mijn vooronderzoek zou dit plaatsje de langste overdekte brug ter wereld moeten bevatten. Aangezien Knights Ferry erg klein is zou het niet moeilijk moeten zijn deze te vinden. We nemen de afslag en krijgen inderdaad al snel een glimp van de brug te zien. We kunnen er echter niet bij komen, de brug is niet meer open voor verkeer en nog slechts voor voetgangers. Onze auto wordt dus op de parkeerplaats van de nabijgelegen recreational area gezet en Anja en A3 gaan op weg. De dames niet, die zijn te moe/lui/laks om uit de auto te komen. Op de parkeerplaats staat overigens ook een motor met daarop twee motormuizen; een man met baard en een vrouw die – zeker gezien haar niet onaanzienlijk leeftijd – veel te weinig kleren aan heeft. De brug ligt er mooi bij en lijkt veel op de picture postcard plaatjes van de typische Amerikaanse bruggen in met name New England.





We rijden nog even door het dorp en zien daarbij onder andere een straat die genoemd is naar onze oudste dochter, en dan draaien we weer de State Road op. Eind van de middag komen we aan bij het Red Lion Airport Inn te Oakland, ons verblijf voor de komende vier dagen. We settelen ons op de kamer, rusten wat uit en begeven ons rond de klok van zevenen naar onze favoriete keten; Taco Bell. Daar bestellen we ons vaste recept: een Grande Meal met Nacho’s Bell Grande en een Mexican Pizza. Samen met de exclusief bij Taco Bell te tappen Mountain Dew Baja Blast. Heeeeeeeerlijk! Met volle magen en een voldaan gevoel gaan we daarna vroeg naar bed.